جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (7)
گلبرگ‌های خزان عشق (7)
ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم. دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ او در ﭼﻪ وﺿﻌﯽ اﺳﺖ. ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ رﺳﯿﺪم. ﻃﺒﻖ ﻗﻮﻟﯽ ﮐﻪ داده ﺑﻮد ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻋﻄﺮ آﻧﺮا ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻨﺎر ﺑﺨﺎری اﺗﺎﻗﺶ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 3:30 ﺧﻮاﺑﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﯾﮑﺴﺮی ﺧﺮﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻠﯽ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﻮدم را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از دادن اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮﻫﺎی ﻻزم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم.
ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 4:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﯾﮑﺴﺮی ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ آژاﻧﺲ ﺧﺒﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ 6 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم.
از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم رﯾﺰش ﺑﺮف ﺷﺪﯾﺪی آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ازدﺣﺎم ﺟﻤﻌﯿﺖ و ﺑﯿﻤﺎران ﺣﺎﺿﺮ در اورژاﻧﺲ ﺷﺪم. رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ اﻃﻼﻋﺎت و ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺪام ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺮوم. آﻧﻬﺎ ﻓﻮرﻣﯽ ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﺰﯾﻨﺸﻬﺎی اﺑﺘﺪاﯾﯽ از ﻗﺒﯿﻞ ﻧﺎم و ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ و... اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻓﻮرم را ﭘﺮ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ روی ﯾﮑﯽ از ﻧﯿﻤﮑﺘﻬﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺧﺒﺮ ﮐﻨﻨﺪ. وﻗﺘﯽ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﯿﺶ از دو ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای آﺷﻨﺎﯾﯽ را ﺷﻨﯿﺪم: ﺳﻼم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را در روﭘﻮش ﺳﻔﯿﺪ ﭘﺰﺷﮑﯽ دﯾﺪم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ اﻣﺎ درﯾﺎﯾﯽ از ﻏﺼﻪ در ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﻮدم... ﺑﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺳﻔﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺗﻮ اوﻣﺪ ﺧﺒﺮم ﮐﻨﻦ، ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻓﺮﻫﺎد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدن... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎی... ﻣﻮﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻬﺖ ﺑﺪم...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ام؟!!! ﮐﺪوم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ؟... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز...
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﻋﺘﻬﺎی داﻧﺸﮑﺪه ات رو از ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻋﺎﺗﺖ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﮐﻼﺳﺖ ﺑﺮات ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮدم... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺳﺎﻋﺎت رو ﺑﺮات اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ... در ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻋﺎﺗﺘﻢ اﮔﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ ﺧﻮدﻣﻢ
ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻮدم را ﺑﮕﯿﺮم. او ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ روی ﻟﺒﺶ آورد و ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎﺳﯽ ﺧﺎص ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﺎم ﺑﯿﺮون.
ﺧﻨﺪه ام ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام... ﺑﻪ ﺧﺪا دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﺳﺮت ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم دﯾﮕﻪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﻧﮑﻨﻢ.
ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﺣﺮارت ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ! داغ داغ ﺷﺪه ﺑﻮدم! اﺻﻼ" ﺗﻮﻗﻊ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ واﺿﺤﯽ را از او ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﻦ اﺻﻼ" ﺣﺘﯽ ﻗﺼﺪ اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ او را وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ از ﻣﻦ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯿﮑﺮد!!! ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ از ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﻣﻦ اﺻﻼ" ﺧﻮدم را در ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ او ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ را ﺑﺰﻧﺪ. ﮐﺎﻏﺬی را از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﺗﻮﺋﻪ... ﺑﺒﯿﻦ اﮔﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ.
ﮐﺎﻏﺬ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و دﯾﺪم دو روز در ﻫﻔﺘﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻨﺒﻪ و ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ را ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯾﻢ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ و ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮐﺎﻏﺬ را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﻣﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم.
دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻤﺎن ﺑﺎروﻧﯽ ﺷﯿﮑﺶ را ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﺳﺎﻣﺴﻮﻧﺘﺶ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻬﺮه اﯾﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺸﺶ ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ.
واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ واﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪ... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﭼﻬﺮه اش ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻇﻬﺮ از او دﯾﺪه ﺑﻮدم اﺻﻼ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و دﯾﮕﺮ اﺻﻼ اﺛﺮی از آن رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ و ﻏﻤﺰدﮔﯽ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮد و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ذرات وﺟﻮدش از ﻋﺸﻖ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ. آﻧﻘﺪر ﮔﺮﻣﺎی دﺳﺘﺶ زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺐ ﻋﺸﻖ را از ذره ذره ی وﺟﻮدش ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﺣﺲ ﮐﺮد.
وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯿﻢ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﺮادرش اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را ﻫﻢ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻠﮑﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ در ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دو روز در ﻫﻔﺘﻪ اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺖ وﻟﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ روز. ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮادران ﺷﻬﯿﺪی اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﻣﺴﺘﻌﻤﺮه ی ﺧﻮدﺷﻮن ﮐﺮدن...
او ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﻢ را ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺖ: ﻓﻘﻂ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﺮادرﻫﺎی ﺷﻬﯿﺪی ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺒﺎس ﮐﻪ اﺳﻤﺶ اﻟﻬﺎﻣﻪ و ﺗﺎزه ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اوﻣﺪه و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ وﻗﺖ وﯾﺰﯾﺖ ﻣﯿﺪه.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم اﮔﻪ ﯾﮏ روز واﻗﻌﺎ ﻧﺬاری ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ... ﻣﯿﻤﯿﺮم.
راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ"ﺻﺪق ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ را ﺗﺎ ﻋﻤﻖ وﺟﻮدم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. آن ﺷﺐ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ اﻃﻼع دادم ﮐﻪ ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ. اول ﮐﻤﯽ ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ راﺿﯽ ﺷﺪ. ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮏ ﻫﺪﯾﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﯾﮏ زﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼی ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻪ ﻓﻘﻂ دور ﮔﺮدﻧﻢ را ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﯾﮏ ﻓﯿﺮوزه ی ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ داﺷﺖ ﺑﻮد. زﻧﺠﯿﺮ ﮐﯿﭗ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻗﻔﻠﺶ را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮدش ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ آﻧﺮا ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﯿﺎﻧﺪازم. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ آﯾﯿﻨﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ در ﮐﯿﻔﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ و ﻓﯿﺮوزه اش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد. دور ﻓﯿﺮوزه ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻧﮕﯿﻨﻬﺎی ﺑﺎﮔﺖ ﻇﺮﯾﻒ و درﺧﺸﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻓﯿﺮوزه را ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه... ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ در ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ او را از ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮐﻪ در آن رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺎم ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ رﺳﺎﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻫﺴﺘﻢ از اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﺴﯿﺮ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد... ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﺗﻮن؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻗﻮل دادم.
وﻗﺘﯽ رﻓﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﻋﺰﯾﺰ ﺷﺎﻣﺶ را ﺧﻮرده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا دﯾﺪ ﮔﻮﯾﯽ ﮔﻞ از ﮔﻠﺶ ﺷﮑﻔﺖ. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﺑﺮای ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ. در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ داﯾﯽ ﺑﺰرﮔﻢ از ﺧﺎرج ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ داﯾﯽ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪه ای ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮑﺪه رﺳﯿﺪم ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آﻧﺠﺎﺳﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!!
ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﮑﺎر ﺷﺪم!
و ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ورودی داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮود دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯿﺮوم ﯾﺎ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﻣﺎن و وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ ﻓﻘﻂ در آﺧﺮ ﯾﺎدآوری ﮐﺮد ﮐﻪ ﻇﻬﺮ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽ آﯾﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﯿﺮون. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺗﺎ 2:30 داﻧﺸﮑﺪه ام و ﻧﺎﻫﺎرم رو ﺗﻮی ﺳﻠﻒ ﻣﯿﺨﻮرم.
ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ رو ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟
ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﻄﻮری ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ!!! ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ای ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﭽﺎره... ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺳﺨﺘﻪ؟
اﺻﻼ ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ.
ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم از راﻫﺮو را ﻃﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای اﺣﺴﺎن را ﺷﻨﯿﺪم... ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮد! وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:ﭼﻄﻮری؟
از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ روز او را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﻼم... ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻓﻘﻂ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﻟﺶ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﻣﯿﺸﻪ؟
ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪه. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اداﻣﻪ داد: ﻋﺠﺐ ﻗﻬﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ داﺷﺘﯽ!!! ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺗﻤﻮم دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﺗﻮ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻟﻮس ﻣﯿﮑﺮدن!!!
ﺑﺎ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ او ﺿﺮﺑﻪ اﯾﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ... اﯾﻨﻬﻤﻪ راه اوﻣﺪی ﻫﻤﯿﻦ رو ﺑﮕﯽ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻮن اﻟﻬﺎم ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﯿﻦ اﺧﻼﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﯿﻨﻪ اﯾﯽ ﻧﯿﺴﺘﯽ... ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم 5 دﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪارم. ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن ﮐﻼﺳﻢ اﻻن ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ اﮔﻪ ﮐﺎری ﻧﺪاری ﺑﺮم؟
او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ. ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﺎری ﻧﺪاری... ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﯽ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ.
و ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﻼﺳﻢ رﻓﺘﻢ.
* * * *
ﭼﻬﺎر ﺷﻨﺒﻪ ی آن ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﻓﺘﻢ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻘﺪر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﺑﺮادراﻧﺶ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﮐﻠﯽ ﻣﯿﺰان اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ زﯾﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﯿﺰد ﺧﯿﻠﯽ زود ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ی راﺑﻄﻪ ی ﻣﻦ و او ﺷﺪﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ از ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮردﺷﺎن ﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺣﺴﺎس ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﮕﺮم و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و در ﻫﻤﺎن روز اول ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﺎ دو ﺷﯿﻔﺖ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺣﺎﮐﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮاﯾﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺋﻢ ﺗﺬﮐﺮ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮔﺮم و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻧﺸﻮم و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ روش ﺑﺮای اداﻣﻪ ی ﮐﺎر اﺳﺖ. اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن روز اول ﺑﻌﻀﯽ از ﭘﺮﺳﻨﻞ آﻧﻘﺪر ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮد ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ. در ﺷﯿﻔﺖ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺳﺮﻧﺮس ﺑﺨﺶ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻬﯿﻼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺳﺮﯾﻌﺎ" ﺧﻮدش ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ زﯾﺎد راﺑﻄﻪ ی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﯿﻨﻤﺎن اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ و وﻗﺘﯽ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﺪ ﺟﻮری ﻧﮕﺮاﻧﺘﻪ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﻮاﺳﺖ رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯽ... ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻬﺖ داده ﮐﺎﻓﯿﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﻨﯽ و ﯾﺎ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﯾﺎدش ﺑﺮه ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ... اوﻧﻮﻗﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﻮ رو ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ!!!
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ! وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ داﺷﺖ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎی وﯾﺰﯾﺖ ﻋﺼﺮ را ﺑﺮای ﭘﺰﺷﮑﺎن آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮاﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺎﺷﻪ و...
ﺑﻘﯿﻪ ی ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﮕﻔﺖ ﭼﻮن در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ دو ﭘﺰﺷﮏ وارد ﺑﺨﺶ ﺷﺪﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮﺳﺘﺎری رﺳﯿﺪﻧﺪ ﻫﺮ دو ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻼم ﮐﺮدم. ﺳﻬﯿﻼ ﻫﻢ ﺑﻌﺪ ازﺳﻼم ﻣﺮا ﮐﻪ ﺗﺎزه وارد ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽ از داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺗﺎزه وارد ﻣﺎﻣﺎﯾﯽ ﺑﻪ دو ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. ﺗﺨﺼﺺ ﻫﺮ دو ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺎن اﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ آن ﺑﺨﺶ ﻣﺨﺼﻮص زﻧﺎن ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از ﭘﺰﺷﮑﻬﺎ زﯾﺎد ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﺪ و ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص ﺑﯿﻤﺎران ﺧﻮدش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دو ﭘﺮﺳﺘﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ رﻓﺖ وﻟﯽ دﮐﺘﺮ ﮐﺎﻣﺮان ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﺘﺮ ﺑﻮد ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رو ﺑﺮای ﮐﺎرآﻣﻮزی اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدی؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﻣﺮا ﻣﻌﺬب ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ ﺳﻬﯿﻼ ﺳﺮﯾﻊ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ از آﺷﻨﺎﻫﺎی دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی ﻫﺴﺘﻦ.
دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎی ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ روﯾﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﻬﯿﻼ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: آﺷﻨﺎی ﮐﺪوم ﺷﻬﯿﺪﯾﻪ؟
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ دﮐﺘﺮ ﻫﺪاﯾﺘﯽ ﺳﺮش را از اﺗﺎﻗﯽ ﺑﯿﺮون آورد و ﺳﻬﯿﻼ را ﺻﺪا زد. ﺳﻬﯿﻼ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﮐﺘﺮ ﻫﺪاﯾﺘﯽ ﺑﺮود. دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎی وﯾﺰﯾﺖ ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﮏ اﺑﺮوﯾﺶ را ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎل اوﻟﯽ ﺑﺎﺷﯽ درﺳﺘﻪ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ.
در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ورق را اﻣﻀﺎ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ اﯾﻦ رﺷﺘﻪ ﻋﻼﻗﻪ داری ﯾﺎ از روی ﻧﺎﭼﺎری اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﮐﺮدی؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻢ... اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺎر ﻋﻤﻠﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم وﻟﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﮐﻢ ﮐﻢ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﻨﯽ... راﺳﺘﯽ ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ؟
ﺑﺮﮔﻪ ﻫﺎی وﯾﺰﯾﺖ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﺮای وﯾﺰﯾﺖ ﺑﯿﻤﺎران ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻬﺎ ﺑﺮوم. ﻫﻤﺮاﻫﺶ راه اﻓﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ و ﭼﻬﺎر ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ.
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم از اﯾﺴﺘﮕﺎه ﭘﺮﺳﺘﺎری دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ...
ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﺎص ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ دﯾﺪن او ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻌﺪ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎ آﺷﻨﺎی اﯾﻦ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟
ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﻢ ﺳﻬﯿﻼ آﻣﺪ و ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽ آورﯾﺪ ﺑﺮای وﯾﺰﯾﺖ؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻋﻠﺘﺶ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ رو ﺑﻪ ﺳﻬﯿﻼ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻣﯿﺮم... وﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ.
ﺳﻬﯿﻼ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺒﺎرک ﺑﺎﺷﻪ... دﻗﯿﻖ ﺑﺎش... ﻗﯿﺎﻓﻪ ات ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺷﺎﮔﺮدی ﻫﺴﺘﯽ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد: ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر اول ﻣﻦ ﮐﻨﺎرﺗﻢ وﻟﯽ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﻮدت ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺎرﻫﺎت رو اﻧﺠﺎم ﺑﺪی.
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف ﺳﻬﯿﻼ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎی.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﺳﻬﯿﻼ رو ﮐﺮد ﺑﻪ او و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ... زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ.
دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ راه اﻓﺘﺎد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ. وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ داﺧﻞ اﺗﺎق ﺑﯿﻤﺎران ﺷﻮﯾﻢ ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻨﻮز وﺳﻂ ﺳﺎﻟﻦ اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺳﻬﯿﻼ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد اﻣﺎ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ.
ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎی ﺑﯿﻤﺎران دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺳﺮ ﻫﺮ ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪﯾﻢ و ﯾﺎ وارد ﻫﺮ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ ﭘﺮوﻧﺪه ی ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را در اﺧﺘﯿﺎرش ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻢ. وارد اﺗﺎق ﺳﻮم ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ داری؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﻗﺼﺪ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﺪارم... ﻓﻘﻂ از روی ﮐﻨﺠﮑﺎوی اﯾﻦ ﺳﻮال رو ﭘﺮﺳﯿﺪم.
ﺟﻠﻮی ﺗﺨﺖ214اﯾﺴﺘﺎد و ﻣﻦ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﯿﻤﺎر را ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻣﯿﺪادم دوﺑﺎره ﺑﺎ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻧﺎﻣﺰدﯾﻦ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... دوﺳﺖ ﺑﺮادرم ﻫﺴﺘﻦ.
ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﭘﺮوﻧﺪه را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ دوﺳﺘﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟
ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﮐﻤﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم زﯾﺎد ﺑﻪ روی ﺧﻮدم ﻧﯿﺎورم و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ."
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﻣﺸﻐﻮل وﯾﺰﯾﺖ ﺑﯿﻤﺎرش ﺷﺪ. در اﯾﻦ اﺗﺎق ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﻤﺎر را داﺷﺖ. وﻗﺘﯽ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻨﺎر ﭘﺴﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎری اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪه. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ وﻟﯽ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻼ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﯾﮏ ﺳﺮی ﺳﻔﺎرﺷﺎﺗﯽ را ﻫﻢ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ ﺑﻪ او ﻣﯿﮑﺮد. ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ! دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ؟... ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ! ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ: ﺻﺒﺮﮐﻦ ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎ رو ﺑﺬارم روی ﻣﯿﺰ. اﻻن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم.
دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی ﻣﯿﺰ آﻣﺪ وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻮاﺳﺶ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ او دﺳﺖ داد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ اﻧﺸﺎﷲ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺘﻮن.
ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻫﻤﺎن ﻋﺮق ﮐﻪ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ اﺷﮑﺎن ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش دﯾﺪه ﺑﻮدم روی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ: آﻣﺎده ﺷﻮ وﻗﺖ ﺷﯿﻔﺘﺖ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه. ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺮم ﺑﺎﻻ آﻣﺎده ﺑﺸﻢ.
وﻗﺘﯽ از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...
ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻮﻧﻢ؟...
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ رو اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺒﺮی ﺧﻮﻧﻤﻮن؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ روی ﻟﺒﺶ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ.
از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺨﺼﻮص ﭘﺮﺳﺘﺎران رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻼ آﻣﺪ داﺧﻞ. ﺑﻪ ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ داره ﻧﻪ؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روﭘﻮﺷﻢ را ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮﯾﻌﯽ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻣﺮان داﺷﺖ ﺗﻮ رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﯿﻤﺎران ﻣﯿﺒﺮد ﮐﻢ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺑﺸﻪ.
دﮐﻤﻪ ﻫﺎی ﺑﺎروﻧﯽ ام را ﺑﺴﺘﻢ و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﮐﺎﻣﺮان؟؟
ﮔﻔﺖ: آره دﯾﮕﻪ... دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ رو ﻣﯿﮕﻢ... آﺧﻪ اوﻧﻢ ﻣﺠﺮده... دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی داﺷﺖ ﺳﮑﺘﻪ ﻣﯿﮑﺮد.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ... دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺮان ﺑﺸﻪ.
ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﺗﺸﮑﺮ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﺳﻬﯿﻼ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب رﻓﺘﻢ. ﺳﻬﯿﻼ از روی ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﯿﺸﻪ
در ﺟﺎﻣﻌﻪ ی ﻣﺎ دو دﺳﺘﻪ ﻫﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ روﺑﻪ رو ﻣﯿﺸﻦ! ﯾﮑﯽ اوﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ" ﻗﺸﻨﮕﻦ و ﮔﺮوه دوم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﺷﺘﻦ...
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑ ﺲ ﮐﻦ ﺳﻬﯿﻼ... اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﭼﯿﻪ ﻣﯿﺰﻧﯽ؟
وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎده. ﺑﺮای ﺑﺎر دوم از ﺳﻬﯿﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ.
ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ اول رﻓﺘﯿﻢ ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ ﺗﺎ ﻣﻦ وﺳﺎﯾﻠﻢ را ﺑﺮدارم و ﺑﻌﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪ. ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻼ زده ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ ﻧﺎراﺣﺘﯽ اش را ﺑﻔﻬﻤﻢ وﻟﯽ اﺻﻼ" ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪﯾﺪم در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﻢ او ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺧﻮدش را ﺑﺮوز ﻣﯿﺪاد و وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺳﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﻣﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻮد دﻧﺒﺎﻟﺶ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ و از آﻧﺠﺎﯾﯿﮑﻪ ﭼﻨﺪ روز ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدم وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪ و دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ آﻣﺪه ام ﮐﻠﯽ ذوق ﮐﺮده ﺑﻮد و آﻧﻘﺪر ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ و اﺗﻔﺎﻗﺎت آن روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم.
ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از اواﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﺪارک ﺑﺮای ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ی ﻫﻔﺘﻪ ی آﯾﻨﺪه ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدی ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن در ﻣﻨﺰل ﻣﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد و ﭼﻘﺪر ﻫﻢ روی اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺑﺮﮔﺰاری آن ﺣﺴﺎس ﺑﻮد.
ﻧﺎﻫﯿﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در دل ﻣﺎﻣﺎن ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﻧﺎﻫﯿﺪ اﻫﻞ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﺒﻮد و ﻫﺮ ﺣﺮف و ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪاد ﮐﺎﻣﻼ" ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻞ ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺑﻮد.
ﺗﺎ ﺷﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دو ﺑﺎر ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺷﻨﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮد ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی داﺷﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ دوﺑﺎره ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ!
ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرش زﯾﺎد اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺪﻫﻢ ﭼﻮن ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺎر ﺧﺮاﺑﺘﺮ ﺷﻮد و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم اﯾﻦ دوره را ﻃﯽ ﮐﻨﻢ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﻣﺜﺎل دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ در اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن زﯾﺎد ﺑﻮدﻧﺪ... ﭘﺲ او ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮارد دﯾﮕﺮ ﻋﺎدت ﻣﯿﮑﺮد.
اﮔﺮ او واﻗﻌﺎ" ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺶ ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر و اﺧﻼﻗﺶ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺑﻮدی ﺧﻮدش ﻣﯿﺸﺪ و اﮔﺮ واﻗﻌﺎ" ﺑﻪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ اﯾﻦ واﮐﻨﺸﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ وارد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن آﻣﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﻣﺘﻮﺟﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﭘﺴﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎری اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻤﺎن آﻣﺪ.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭘﺮﯾﺪﮔﯽ رﻧﮓ ﭼﻬﺮه ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺷﺪم اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺎری ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ. دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ اﺑﺘﺪا ﺑﺎ او دﺳﺖ داد و ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮد ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﺳﯿﺪﯾﺪ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮر؟!
دﮐﺘﺮﻗﺪﻣﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و در اداﻣﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮﮐﻮﻻﯾﯽ ﯾﻪ ﺟﺮاﺣﯽ آﭘﺎﻧﺪﯾﺴﯿﺖ ﺳﺎده داره و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎی اﺗﺎق ﻋﻤﻞ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ دﮐﺘﺮﻗﺪﻣﯽ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: آﭘﺎﻧﺪﯾﺴﯿﺖ؟!!... ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﻣﻦ داره؟!
دﮐﺘﺮ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ: رﺑﻄﯽ ﮐﻪ ﻧﺪاره اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻋﻤﻞ و اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﮐﻢ ﮐﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯽ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺘﺶ را ﭘﺸﺖ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﭘﺮﺳﺘﺎران ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﻋﻮض ﮐﻦ...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻦ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮان ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﺮان... اﻻن ﺧﯿﻠﯽ زوده... ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﺑﮕﺬره و ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎد اﺗﺎق ﻋﻤﻞ...
ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﺎﻣﺮان ﮔﻔﺖ: ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮ ﺑﺎﺑﺎ... اﻻن ﻫﻤﻪ ﺳﺮ و دﺳﺖ ﻣﯿﺸﮑﻮﻧﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺑﺮاﺷﻮن ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد اوﻧﻢ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻠﻮﻏﯽ و ﺑﻞ ﺑﺸﻮﯾﯽ...
وارد اﺗﺎق ﺷﺪم اﻣﺎ ﭼﻮن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮐﺎﻣﺮان ﺑﺎ اﺗﺎق ﮐﻢ ﺑﻮد ﺻﺪاﯾﺸﺎن را ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روﭘﻮﺷﻢ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﺮان دارم ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ زوده...
از ﻃﺮز ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺎﻣﺮان و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﮐﺎﻣﺮان ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﮔﯿﺮ دادی ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ رو از دﺳﺖ ﺑﺪه؟... در ﺛﺎﻧﯽ ﻣﮕﻪ اﻻن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﺎﻻ ﺑﺎﺷﯽ؟
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪم و ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﭘﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺗﺸﺨﯿﺺ دادم ﮐﻪ از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﮐﺎﻣﺮان ﯾﺎ ﻫﻤﺎن دﮐﺘﺮﻗﺪﻣﯽ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎق ﻫﻨﻮز ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ؟
ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: وﷲ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ زوده ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺑﯿﺎم...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اون رو ول ﮐﻦ ﺑﺎﺑﺎ! اﮔﻪ ﺑﺨﻮای ﺑﻪ ﺣﺮف اون ﮔﻮش ﺑﺪی ﺣﺪاﻗﻞ ﺗﺎ دو ﻣﺎه دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﭼﯿﺰی ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮی..!
ﮐﺎﻣﺮان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﭘﺮﺳﺘﺎری رﻓﺖ و ﯾﮑﺴﺮی ﺑﺮﮔﻪ وﯾﺰﯾﺖ اﻣﻀﺎ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺲ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ دﻧﺒﺎل او ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺸﻮم و ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﺮوم. ﻗﺒﻞ از ورود ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺟﺮاﺣﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﻫﻤﺎن ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻋﻤﻞ آﭘﺎﻧﺪﯾﺴﯿﺖ ﺷﻮد را دﯾﺪم. ﯾﮏ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮏ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 1 ﯾﺎ 2 ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮان رﺳﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻤﻢ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻄﺮی ﺑﺮاش ﻧﺪاره؟
ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮان ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ ﺟﺮاﺣﺶ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ... دﮐﺘﺮ ﮐﻮﻻﺋﯽ اون رو ﺟﺮاﺣﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ... وﻟﯽ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ اﻧﺸﺎﷲ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺎد... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮه...
وﻗﺘﯽ از آن ﻣﺮد دور ﺷﺪﯾﻢ آﻫﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﮕﻪ اون ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ داره ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﻧﮕﺮان ﺑﻮد؟
ﮐﺎﻣﺮان درب ﺑﺨﺶ ﺟﺮاﺣﯽ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﻦ داﺧﻞ ﻣﯿﺸﺪم ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎردار ﻫﻢ ﻫﺴﺖ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻋﻤﻞ ﺑﺸﻪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻧﺸﻪ...
ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﺸﻪ؟
ﺟﻮاب داد: ﭘﺎﯾﺎن ﻫﻔﺘﻪ 20 ﺑﺎردارﯾﺸﻪ ﯾﻌﻨﯽ 5 ﻣﺎه ﺗﻤﻮم داره...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق دﯾﮕﺮی رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر دﯾﮕﺮ ﻟﺒﺎس ﻣﺨﺼﻮص ورود ﺑﻪ اﺗﺎق ﻋﻤﻞ را ﺑﭙﻮﺷﻢ. وﻗﺘﯽ وارد اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺷﺪم ﺑﺎ اﺷﺎره دﺳﺖ ﮐﺎﻣﺮان ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ او را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ او ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮐﻨﺎرش رﻓﺘﻢ. ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ و اﮔﺮ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯿﺪﻫﺪ. در اﺑﺘﺪا از دﯾﺪن آن ﺻﺤﻨﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪن ﯾﮏ ﻣﺮغ را ﻫﻢ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻧﺎﻇﺮ ﺻﺤﻨﻪ اﯾﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در ﺧﻮاب ﻫﻢ ﺗﺼﻮرش را ﻧﻤﯿﮑﺮدم. دﮐﺘﺮ ﮐﻮﻻﺋﯽ را ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﺮق ﺑﯿﺶ از ﺣﺪی ﮐﻪ روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺪم. در ﺣﯿﻦ ﮐﺎر داﺋﻢ ﻓﺸﺎر و ﺿﺮﺑﺎن ﺑﯿﻤﺎر را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ! ﻣﻨﻬﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ رﯾﺘﻢ ﺿﺮﺑﺎن و ﻓﺸﺎر ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﺷﺪه! در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ داﺋﻢ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮان ﺷﻮﻫﺮ و ﭘﺴﺮ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ. اﺣﺴﺎس ﺑﺪی ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻦ ﺿﺮﺑﺎن اﯾﻦ ﺣﺲ در ﻣﻦ ﻗﻮﯾﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﻤﻞ ﺗﯿﻢ ﺟﺮاﺣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و داﺋﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎه ﮐﺎردﯾﻮﮔﺮاﻓﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﺻﻮرت ﻣﻌﺼﻮم ﺑﯿﻤﺎر ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﺿﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﻓﺸﺎرش ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﯿﺮ ﻧﺰوﻟﯽ را ﻃﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺻﺪای ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﯾﮑﺒﺎره ﺳﻮت ﻣﻤﺘﺪی ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ! ﺗﯿﻢ ﺟﺮاﺣﯽ اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم را ﺟﻬﺖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﺑﯿﻤﺎر اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪاد وﻟﯽ ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﮐﻮﻻﯾﯽ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺷﻞ ﺷﺪ! ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ اﻋﻀﺎی ﺗﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﻣﺎﺳﮏ ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ دﺳﺘﮕﺎﻫﻬﺎ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد!!!!
ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﻤﯿﺮد! ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﻢ ﺣﻠﻘﻪ زد. ﺣﺘﯽ ﻗﺪرت ﻓﺮو ﺑﺮدن آب دﻫﺎﻧﻢ را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺳﺮم ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮود و ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺘﺎﻧﯽ ﻣﺤﮑﻢ و ﻗﻮی دو ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آراﻣﯽ از اﺗﺎق ﻣﺮا ﺑﯿﺮون ﺑﺮد. روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا از اﺗﺎق ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﯿﺮون آورده! اﺻﻼ"ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﻫﻢ در اﺗﺎق ﻋﻤﻞ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻧﮕﺮاﻧﯽ اش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﺨﺼﺺ او اﺻﻼ"رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﺪاﺷﺖ. ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﺪت زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﺳﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﻪ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ.
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ دﮐﺘﺮ ﮐﻮﻻﺋﯽ ﻫﻢ از اﺗﺎق ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﯿﺪی ﺟﺎن اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﯿﻪ؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: داﻧﺸﺠﻮی ﺳﺎل اول ﻣﺎﻣﺎﺋﯿﻪ... ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﻫﺴﺘﻦ... ﺑﺮای ﮐﺎرآﻣﻮزی اوﻣﺪه...
از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم. دﮐﺘﺮ ﮐﻮﻻﺋﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﭘﺪرﺑﺰرﮔﺎﻧﻪ اﯾﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮم... ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺣﺴﺎﺳﯽ ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻦ رﺷﺘﻪ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدی؟... اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت در رﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﺮ 1000 زاﯾﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪی 20 ﮐﻮدک ﻣﺮده و 10 ﻣﺎدر ﻣﺮده داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ...
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﺻﻼ"ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺸﻪ...
دﮐﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اﺗﻔﺎق ﺧﺒﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﺧﻮد ﻣﻨﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺟﺮاﺣﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻗﻮی اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر در ﺣﯿﻦ اﻧﺠﺎم ﻋﻤﻞ دﭼﺎر اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﺸﻪ!!!! اﻣﺎ ﺧﻮب اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد... وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﺎ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻋﺎدی ﺷﺪه... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮه ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﺖ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﯽ...
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﯿﺪی ﺟﺎن... ﺑﻬﺘﺮه ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ رو زودﺗﺮ از اﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺒﺮی ﺑﯿﺮون.
رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺪدا"ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻣﯿﮑﺮدم وﻗﺘﯽ از آن اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮐﺎﻣﺮان ﺑﺤﺚ ﺷﺪه. ﮐﺎﻣﺮان ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﻌﻼ"ﺑﺮای ﯾﮏ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ اﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻮد.
ﮐﺎﻣﺮان وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد و دﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ام ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا ﺗﺎ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺮد وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺮود ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ.
آﻧﺮوز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد اﺻﻼ" ﺣﺎل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ را ﻫﻢ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺪﯾﺪم. ﺷﺐ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و وﻗﺎﯾﻊ را ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن و اﺣﺴﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم.
اﺣﺴﺎن ﮐﻠﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ را ﻫﻢ ﻣﺴﺨﺮه ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺎراﺣﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺣﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻮش ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻠﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺎد ﻧﺼﯿﺤﺖ ﮔﺮﻓﺖ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻮد آﻧﻬﻢ ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اوﻟﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﺧﺎﻃﺮه او ﻣﺤﺴﻮب ﺷﻮد.
* * * * *
آن ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺬﺷﺖ. ﺻﺒﺢ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪای ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﭼﯿﺪن ﻣﯿﺰ و ﺻﻨﺪﻟﯽ در ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. از ﺟﻮ ﺣﺎﮐﻢ در ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯿﺸﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ. وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردم. ﻣﺎﻣﺎن ﻃﻔﻠﮏ ﺳﺮش ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﻣﻦ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﺧﻮرده ام. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﮐﺎری از دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﯿﺎد؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... اﺻﻼ"... ﻓﻘﻂ ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮی آراﯾﺸﮕﺎه...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ؟... ﻣﻦ ﺑﺮای ﭼﯽ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ داﺷﺖ ﺑﺮای ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﯿﺰﻫﺎ و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرت اﺳﺖ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: وا... ﻧﺎ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺮ داﻣﺎدی ﻫﺎ... در ﺛﺎﻧﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪی... ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯿﺨﻮای ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﻫﺎت رو از ﭘﺸﺖ ﺑﺒﻨﺪی و...
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: اووووه... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺎﺑﺎ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ ی ﻣﻦ ﺑﻌﺪش ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺣﺮف ﺑﺸﻨﻮم
ﺑﻌﺪ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ آﻣﺎده ﺑﺸﻢ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺳﺎﻋﺖ 3 ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯿﺮه دﻧﺒﺎل ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﺮﺗﺘﻮن آراﯾﺸﮕﺎه... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺳﺎﻋﺖ 7:30 ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ...
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم و رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم. درب ﮐﻤﺪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﺟﺸﻦ آن ﺷﺐ از ﻫﻔﺘﻪ ی ﭘﯿﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد را ﺑﺮای ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﯿﺮون آوردم و روی ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻟﺒﺎس ﻣﺠﻠﺴﯽ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم! ﻗﺪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﺎﮐﺴﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﻨﮓ ﺗﻨﮓ! آﻧﻘﺪر ﺗﻨﮓ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎن آﻧﺮا ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺑﺒﯿﻨﺪ اﺻﻼ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ در آن ﻧﺪاﺷﺘﻢ! اﻣﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪن اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺗﺎزه ﻣﯿﺸﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻟﻬﺎم ﺑﺰرگ ﺷﺪه.
آﺳﺘﯿﻨﺶ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻮد و ﯾﻘﻪ اش در ﭘﺸﺖ و ﺟﻠﻮ ﻣﺪل ﻫﻔﺖ ﺑﺎز. رﻧﮕﺶ ﺳﻮﺳﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻮد و در ﻻﺑﻪ ﻻی ﺑﺎﻓﺘﺶ از ﻧﺨﻬﺎی ﻧﻘﺮه اﯾﯽ رﻧﮓ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮق و درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﯿﺪاد. ﭼﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺪﻟﯽ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم اوﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮدم اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺪم دﺳﺖ از ﻏﺮ ﻏﺮ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ وﻟﯽ واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ آن ﺷﺐ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﭼﻮن ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮش ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم از ﺑﯿﺮون ﺳﻔﺎرش ﭘﯿﺘﺰا ﺑﺪﻫﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﭘﯿﺘﺰا ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺳﺎﻋﺖ 2:30 ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺳﺮ و ﮐﻠﻪ اش ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم ﺗﺎ ﻫﻤﺮاه او دﻧﺒﺎل ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮوﯾﻢ. آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم؟... ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﺑﺮداﺷﺘﯽ؟ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدﯾﺪ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻫﻤﻪ اوﻣﺪن و دﯾﮕﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮی اون ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺨﻮای ﺗﺎزه ﺑﺮی و ﻟﺒﺎﺳﺖ رو ﻋﻮض ﮐﻨﯽ.
ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ام! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺸﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺳﭙﺲ ﻫﻤﺮاه اﺣﺴﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺎﻫﯿﺪ رﻓﺘﯿﻢ. در ﻣﺎﺷﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم از آﻧﻬﻤﻪ ﺷﻮق و ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ در ﭼﻬﺮه داﺷﺖ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد اﻣﺮوز ﻋﻘﺪ ﻣﺤﻀﺮی ﻫﻢ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ آن زﻣﺎن ﻣﺎﻣﺎن را ﺳﺮﮔﺮم دﯾﺪه ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪم: راﺳﺘﯽ اﺣﺴﺎن... ﻣﮕﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد اﻣﺮوز ﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯿﺪ؟... ﭘﺲ ﭼﯽ ﺷﺪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﭼﻮن اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد ﻗﺮار ﺷﺪه ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدی ﺗﺪاﺧﻠﯽ ﺑﺎ ﻋﻘﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻄﻮری راﺣﺘﺘﺮ ﺑﻮد.
دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﻧﺎﻫﯿﺪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺟﻠﻮی درب زﯾﺎد ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﺪﯾﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻮدش ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی درب آراﯾﺸﮕﺎه اﺣﺴﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن در ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ آراﯾﺸﮕﺎﻫﻬﺎی ﺗﻬﺮان ﺑﺮای ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﻮشﺑﺨﺘﺎﻧﻪ آراﯾﺸﮕﺮ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ آﻧﻘﺪر ﺑﺮای ﺧﻮدش ﮐﻼس داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﻋﺮوس ﯾﺎ ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدی ﺑﻪ ﮐﺴﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺷﺨﺼﺎ" ﻣﺸﺘﺮی دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺨﺼﻮص ﮐﺎرش ﺑﺮد وﻟﯽ در ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﮐﻤﮏ آراﯾﺸﮕﺮان دﯾﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق وارد ﺷﺪﯾﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﺮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻗﺒﻼ" دﯾﺪه ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮت ﺑﺎﺷﻪ درﺳﺘﻪ؟
و ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﮐﺮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ: آره... ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ!!!
و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اداﻣﻪ داد: اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﺪ ﻣﻦ رو درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ اﻟﻬﺎم در ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ ﯾﻪ آراﯾﺸﮕﺮ واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ!!!
ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﮐﻠﯽ (آراﯾﺸﮕﺮ) ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اون وﻗﺖ ﺧﺪا ﺑﻮدم... ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺻﻮرت ﺧﻮاﻫﺮ ﺷﻮﻫﺮت وﺟﻮد داره اﺻﻼ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮت ﺑﺮای ﭼﯽ ﺑﺮاش وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ؟!!! اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آراﯾﺶ ﻧﺪاره!!! ﺧﺪا ﺧﻮدش آراﯾﺸﺶ ﮐﺮده!!!
ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را در آوردم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ.
دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرش ﺷﺪ. ﺟﺎﻟﺒﯽ ﮐﺎرش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"ﺳﺎﻋﺖ 6:30 ﮐﺎر ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ روی ﺻﻮرﺗﻬﺎی ﻣﺎ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد در آﯾﯿﻨﻪ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﻫﯿﺪ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﻮدم را ﻫﻨﻮز ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎس ﻧﺎﻣﺰدی اش را ﭘﻮﺷﯿﺪ دﯾﮕﺮ ﻣﺤﺸﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻨﻬﻢ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺗﻨﻢ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺟﺎزه داد ﺧﻮدﻣﺎن را در آﯾﯿﻨﻪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ!!! واﻗﻌﺎ" در ﻣﺪل آراﯾﺶ ﺻﻮرت و ﻣﺪل ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد!!!
ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺸﻨﯽ ﺑﻪ آراﯾﺸﮕﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺒﮏ ﻣﻮ و ﺻﻮرﺗﻢ آراﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ درب اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮد اﮐﺜﺮ ﮐﺴﺎﻧﯿﮑﻪ در آراﯾﺸﮕﺎه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﮐﻠﯽ را ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﯿﮑﺮد. ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ واﻗﻌﺎ" ﮐﺎرش ﻣﺤﺸﺮ ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ آﻣﺪ. از ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺮونرﻓﺘﯿﻢ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد اﺣﺴﺎن، ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﺑﺨﻮرد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ و ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: وای اﻟﻬﺎم ﭼﻘﺪر ﻗﺸﻨﮓ ﺷﺪی!!!
ﻧﺎﻫﯿﺪ دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ ی ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﺎﺑﺎ! اﻟﻬﺎم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮده.
ﺑﻪ ﻋﻠﺖ راه ﺑﻨﺪان ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ 8:10 ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎﺑﺎ را دﯾﺪم ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﻀﻄﺮب ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎزه ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪ.
ﺟﻠﻮی درب ﻓﯿﻠﻤﺒﺮدار ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺮوس و داﻣﺎد وارد ﺑﺸﻮم. وﻟﯽ ﭼﻮن ﻟﺒﺎﺳﻢ ﮐﻢ ﺑﻮد و ﻫﻮا ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﻮد ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدم و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺣﻀﻮر ﺟﻤﻌﯿﺖ زﯾﺎد داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮم ﻣﯽ آﻣﺪ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و روﺳﺮی ام را ﮔﺮﻓﺖ. از ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻘﺪر از ﺳﺒﮏ آراﯾﺶ ﻣﻦ راﺿﯽ اﺳﺖ. روﺳﺮی را دوﺑﺎره از ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﺮم ﺑﺎﻻ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺑﺎﻻ در ﺑﯿﺎورم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﭘﺎﯾﯿﻦ.
ﻋﺰﯾﺰ از ﻫﻤﺎن دور ﮐﻪ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ... ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ او روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ زن ﻋﻤﻮﻫﺎﯾﻢ و ﻋﻤﻪ ﻫﺎﯾﻢ و ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮑﯽ ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮوم ﺗﺎزه ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرﺗﺮ رﻓﺖ دﯾﺪم ﻣﺎدرش ﻧﯿﺰ آﻣﺪه و روی ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ. ﮐ
ﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و از اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ آﻧﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺗﺎزه آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺣﺴﺎن ﻟﻄﻒ ﮐﺮده و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﺎ ﻣﺎدرش دﻋﻮت رﺳﻤﯽ ﮐﺮده ﺑﻮده. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ وﺻﻒ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮوم اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ وارد ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺎ ﻫﻤﺎن وﺿﻊ ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﻣﺎدرش ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺗﻨﻢ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ روﺳﺮی ام را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدم.ﺣ ﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد اوج ﻋﺸﻖ را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯿﺪﯾﺪم.
ﻓﺮﻫﺎد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﺎ. اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﺟﺎی ﻣﻌﯿﻦ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﻣﺎدرش ﺷﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش آﻣﺪﮔﻮﯾﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ زﯾﺎد ﻣﻌﻄﻞ ﻧﺸﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎی دﯾﮕﺮ رﻓﺖ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺖ را ﻣﻨﺎﺳﺐ دﯾﺪم و از ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ. ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺷﻠﻮغ و ﭘﺮ از ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺷﻠﻮﻏﯽ اﺻﻠﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن اﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎن و ﯾﺎ ﻧﺎﻣﺰدﻫﺎﯾﺸﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮ را در آوردم وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪم ﮐﻪ در ﯾﮑﺴﻮی ﺳﺎﻟﻦ اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎص ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.
ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮدش را ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی رﻓﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺟﻬﺖ دﯾﮕﺮ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ آﻣﺪ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻧﺮﺳﯿﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﯾﺴﺘﺎدن در ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺖ در ﺣﺎل رﻗﺺ ﭼﻘﺪر ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ! ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮدش از داﺧﻞ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﯿﺮون و ﭘﯿﺶ ﻣﺎدرش ﺑﺮد.
ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮش ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد و داﺋﻢ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﻣﺎدرش ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻣﺎﻣﺎن رو ﻫﻢ آوردی...
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﻟﻄﻒ ﮐﺮد و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﯿﺎد و ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ از دﻋﻮﺗﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و اوﻣﺪ.
ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺳﺮش را ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ آورد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮری...
ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ از ﻣﺪل ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... اﺗﻔﺎﻗﺎ"ﻫﻮای داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ...
دوﺑﺎره ﺳﺮش را ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ آورد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ زﯾﺎد از ﺟﺎت ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻮ ﭼﻮن درب ﻫﺎل ﺑﺎزه و ﺑﺎدی ﮐﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﯿﺎد ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮﯾﻀﯿﺖ ﺑﺸﻪ...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﭼﺸﻢ.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
