جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (5)
گلبرگ‌های خزان عشق (5)
ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ. دﻟﯿﻠﺶ را ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم وﻟﯽ ﺣﻠﻘﮥ اﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺖ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و او را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد. از آﺛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اش را ﺧﻮرده و رﻓﺘﻪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﺧﻮردم رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ آﻣﺎده ﺷﻮم و ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﺑﺮوم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪ!
ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاب راﺣﺖ ﺻﺒﺢ را ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪ اش ﺑﻮد از ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ. از ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ اﺣﺴﺎن از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد؛ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮد و ﻓﻘﻂ ﺟﻮاﺑﻢ را داد. از ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﭼﺘﺮ ﺑﺮدارم ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﻫﻮا اﺑﺮی و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺘﺮم را از روی ﺟﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ دم درب ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ. ﺑﺎرش ﺑﺎران ﺑﺎز ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﻓﺼﻞ و آب و ﻫﻮای اﺑﺮی آﻧﺮوز آﺳﻤﺎن ﮐﻤﯽ دﯾﺮﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل روﺷﻦ ﻣﯿﺸﺪ.
وﻗﺘﯽ از درب ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻣﻮش و روﺷﻦ ﺷﺪن ﭼﺮاﻏﻬﺎی ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﻋﻘﺒﺘﺮ از ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ ﭘﺎرک ﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻣﺎﻧﺪه. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﻓﺘﻢ او ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاب ﺳﻼم ﻣﻦ را داد و ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮی ﻫﻢ ﮔﻔﺖ. وﻗﺘﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻫﻮای ﭘﺎﯾﯿﺰی ﺑﯿﺮون ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮم ﺑﻮد.
ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻮ اﻣﺮوز ﮐﻼس داری؟
ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﺶ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﭼﺮا ﺻﺒﺢ زود از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪی؟ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدی...
اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪای دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﮐﻼس ﻧﺪارم... وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﺷﻢ.
ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم! ﭼﻮن اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ" اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻧﻤﯿﺪاد.
ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﺗﻮﻟﺪ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮﻟﺪ؟!!... ﻧﻪ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻦ؛ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا؟!!
از ﺣﺮﻓﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﭼﺮا او اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ را از ﻣﻦ داﺷﺖ؟ ﺷﺎﯾﺪ او ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﭘﺮوا ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ راﺿﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ در ﻫﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ او ﺑﺎﺷﻢ!!! دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎی؟... ﺣﺮف ﺑﺪی زدم؟
ﮐﻤﯽ اﺧﻤﻬﺎﯾﻢ در ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی؟
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ... ﺧﯿﻠﯽ اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اه... ﺑﺴﻪ... اﯾﻨﻘﺪر روﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﻦ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ... ﺗﻤﺎم ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎم ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺷﺪه...
ﮐﯿﻔﻢ ﮐﻪ روی ﭘﺎﯾﻢ ﺑﻮد را ﭼﻨﮓ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ راه ﻣﯿﻔﺘﻢ و ﻣﯿﺎم؟ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭼﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ داﺷﺘﯽ وﻟﯽ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪوﻧﯽ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اوﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﭘﺸﺖ ﭼﺮاغ ﻗﺮﻣﺰ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪی؟ در ﺛﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺣﻮاﺳﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻤﻌﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮ رو ﺑﺒﺮم ﮐﻪ اﺣﯿﺎﻧﺎ" ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺧﻄﺮی ﺑﺮای ﺷﺨﺼﯿﯿﺘﺖ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺧﻮدم اﺻﻼ" اﻫﻞ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ در ذﻫﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ؛ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ از ﺗﻮ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎی ﺗﻮﻟﺪ... ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر زود ﻗﻀﺎوت ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﯽ؟!! اول ﺑﭙﺮس ﺗﻮﻟﺪ ﮐﯽ... ﮐﺠﺎ... ﺑﻌﺪ اﮔﻪ دﯾﺪی ﻣﻦ ﺣﺮف ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط زدم اوﻧﻮﻗﺖ ﯾﻪ ﮔﻮﻟﻪ آﺗﯿﺶ ﺑﺸﻮ...
ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآورد. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ و ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻣﻦ...
ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﭼﺮا ﻫﯽ ﻣﯿﮕﯽ ﻫﺮ ﺟﺎ... ﻫﺮ ﺟﺎ... ﻣﻦ ﺧﻮدم اوﻧﻘﺪر ﺷﻌﻮر دارم ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺒﺮم... ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺗﻮﻟﺪ اﺷﮑﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﺮادرﻣﻪ و ﺑﺮاش ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻨﻢ دﯾﺪم ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ام ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ در ﺿﻤﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ اوﻧﻬﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: دﯾﮕﻪ ﺑﺪﺗﺮ... ﺑﯿﺎم ﺑﯿﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ات ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟!! ﺑﯿﺎم ﺗﺎ اوﻧﻬﺎم ﺑﮕﻦ ﭼﻘﺪر ول و...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﺣﺎﻻ واﻗﻌﺎ" ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ در ﺑﺰرﮔﺮاه ﻣﺸﻐﻮل راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ از ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم اﯾﻦ ﭼﻪ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ داری؟!! ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﻧﺪاری؟!!
ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!... ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻﯾﺶ اﺳﺘﺮس ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام ﺑﻪ آراﻣﯽ از ﺧﻂ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﺘﺎب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﺧﻮﻧﻮادة ﻣﻦ اﺻﻼ" اوﻧﻄﻮری ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻧﯿﺴﺘﻦ... ﻣﻦ ﭘﺪرم ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻓﻮت ﮐﺮده؛ دو ﺑﺮادر دارم ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﭘﺰﺷﮑﻦ و ازدواج ﮐﺮدن؛ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ؛ دو دﺧﺘﺮ8 ﺳﺎﻟﻪ و 9ﺳﺎﻟﻪ داره و ﺑﺮادر دوﻣﻢ ﻫﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ داره ﺑﻪ ﻧﺎم اﺷﮑﺎن و 2ﺳﺎﻟﺸﻪ. ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ دﺧﺘﺮﺧﺎﻟﻤﻪ و ﺧﻮﻧﻪ داره؛ ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮدم ﻧﺴﺒﺖ ﻓﺎﻣﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻣﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ اوﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ داره. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ؛ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻢ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪه ﻧﻪ اون ﺟﺸﻨﯽ ﮐﻪ در ذﻫﻦ ﺗﻮس ﺑﻠﮑﻪ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯿﻪ ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ و ﻣﺨﺘﺼﺮه ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﻧﻮادة ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮدم ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻗﺼﺪم از ﺑﺮدن ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺻﺮﻓﺎ" ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﭼﺮا ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از ﺗﻮ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم ﺣﺴﺎﺑﯽ در دﯾﺪن ﺗﻮ ﻣﺸﺘﺎﻗﻪ... ﺣﺎﻻم اﺻﺮاری ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺑﺮای ﺗﻮ ﺑﺸﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ... وﻟﯽ اﯾﻨﻮ ﺑﺪون ﮐﻪ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﺎی ﻫﻔﺘﮥ ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎد...
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺎ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎدرت ﺑﻪ ﺧﻮﻧﮥ ﻣﺎ ﻣﯿﺎد!!! ﺑﺮای ﭼﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﻣﺎدر ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺮای ﭼﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﮥ دﺧﺘﺮی ﻣﯿﺮه؟
ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﯾﻪ وﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﻨﯽ... ﻣﻦ اﺻﻼ" و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﻗﺼﺪ ازدواج ﻧﺪارم... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﺘﻮﻧﻢ روی ﺗﻮ ﻗﻀﺎوت ﺑﮑﻨﻢ... ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺳﺮ ﺧﻮد ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯽ... اﯾﻨﺮو ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ؛ اﮔﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﯿﺨﻮای رواﺑﻄﻤﻮن ﺣﻔﻆ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﺑﮑﻨﯽ... ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﺰﻧﯽ.
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻫﯿﭽﮑﺲ در ﻣﻮرد ﺗﻮ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻣﻦ رو ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻦ و ﻣﯿﺪوﻧﻦ اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدم ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﺣﺮف و ﺳﺨﻨﯽ ﻧﺪاره... ﻣﯿﺎیی؟.
از ﺑﺰرﮔﺮاه ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و داﺷﺘﯿﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮑﺪه ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ؛ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و روﯾﻢ را ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﮥ ﮐﻨﺎرم. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻮم... ﺟﻮاب ﻧﺪادی... ﭘﻨﺠﺸﺒﻨﻪ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟
ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮑﺪه رﺳﯿﺪﯾﻢ؛ آﻫﺴﺘﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد و ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را روی ﮐﯿﻔﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: از ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺳﻮاﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم و ﺣﺎﻻ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ...
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ... ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ و ﺻﻼح دوﻧﺴﺖ ﻫﻤﻮن ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺳﺮﺧﻮد ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﮐﻨﻢ... ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ...
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﯿﻔﻢ را از زﯾﺮ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ آراﻣﯽ وﻟﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... دﯾﻮوﻧﺘﻢ... ﻣﻦ دﻗﯿﻘﺎ" ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ در ﺟﻮاب ﻣﻦ آﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﯾﺎ اﺣﺴﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﺎ ﺳﺮﺧﻮد ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮی...
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮدم؛ ﻫﻨﻮز ﻣﭽﻢ را در دﺳﺘﺶ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮات ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺧﻮﻧﻮادة ﻣﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ!
ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﯿﺮه در ﭼﺸﻤﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻤﺖ... ﻓﻘﻂ دارم ﺿﺮﯾﺐ اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﻢ رو ﺑﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻢ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرده ﺑﻮد؛ ﮔﻔﺘﻢ: دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﻦ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم.
ﺑﻪ آراﻣﯽ دﺳﺘﻢ را رﻫﺎ ﮐﺮد ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻞ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺿﻄﺮاب ﻗﺸﻨﮕﯿﺖ رو ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻫﻢ زﯾﺒﺎﯾﯿﺖ رو ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
روﯾﻢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﻫﻨﻮز درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﺪم از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و از روی ﺳﻘﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﮐﻼﺳﺖ ﮐﯽ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺴﺘﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از ﺟﻮی آب رد ﻣﯿﺸﺪم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎم ﻣﻦ رو رﺳﻮﻧﺪی...ﺑ ﻌﺪ از ﻇﻬﺮم زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺶ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم.
ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺷﻨﯿﺪم؛ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺳﻮار ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮود وﻟﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻨﺎرم راه ﻣﯿﺎد! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺎی؟!!
ﻫﺮ دو اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﭽﻪ ﺑﺎزی در ﻧﯿﺎر... ﻗﻬﺮ اﺻﻼ" ﺑﻬﺖ ﻧﻤﯿﺎد.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﮑﺮدم... وﻟﯽ ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاری اﯾﻨﻄﻮری ﻣﻦ رو ﻣﻮرد اﻣﺘﺤﺎن ﻗﺮار ﺑﺪی.
ﭼﺘﺮ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد وﻟﯽ آﻧﺮا ﺑﺎز ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم؛ ﺑﺎران ﻫﻢ ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ روی ﺳﺮ ﻫﺮ دوﯾﻤﺎن ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. ﺧﻨﺪة آراﻣﯽ ﮐﺮد و ﭼﺘﺮ را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﺮا ﺑﺎز ﮐﺮد و روی ﺳﺮ ﻫﺮ دوﯾﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﮐﯽ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ؟
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ او را زودﺗﺮ از ﺳﺮ ﺧﻮدم ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ اﻣﺮوز ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ؟ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺨﻮای ﺑﯿﺎی دﻧﺒﺎﻟﻢ؟
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ 42 ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺘﺮ را روی ﺳﺮﻣﻮن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎی ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ راه آﻣﺪن و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ را ﺑﺮای ﺷﻨﯿﺪن ﺟﻮاب از ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد. ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﺴﯽ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺑﻪ... دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی... ﺷﻤﺎ ﮐﺠﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺠﺎ؟!!
ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آﻗﺎی ﻓﺎﺿﻞ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﯾﮑﯽ از درﺳﻬﺎی اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ و ﺳﻼم ﮐﺮدم؛ ﺑﻌﺪ دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺳﺘﺎد رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ دادﻧﺪ و روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﭼﺘﺮ را ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داده ﺑﻮد را در دﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺰدﯾﮑﺸﺎن ﺑﺮوم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ زﯾﺮ ﭼﺘﺮ اﺳﺘﺎد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪﻧﺪ.
از اﺳﺘﺎد ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻧﮕﻔﺘﯽ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻼﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ؟
ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ اﯾﻦ ﺳﻮال را ﺟﻠﻮی اﺳﺘﺎد ﺗﮑﺮار ﮐﺮده ﮐﻪ ﻣﻦ را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺟﻮاب دادن ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻻزم ﻧﯿﺲ ﺗﻮی زﺣﻤﺖ ﺑﯿﻔﺘﯽ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ.
دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﮕﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻼﺳﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ... ﺗﻮ ﭼﺮا ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﺪی؟
اﺳﺘﺎد ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ... ﻗﺪر اﯾﻦ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﮔﻞ ﻣﺎ رو ﺑﺪوﻧﯿﺪ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺸﺠﻮی ﻣﻦ در ﻃﯽ ﺳﺎﻟﯿﺎن ﺗﺪرﯾﺴﻢ ﺑﻮده...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از دﮐﺘﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺳﻮاﻟﺶ را از ﻣﻦ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد! ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮد!ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﺎﻋﺖ 5/5 ﮐﻼﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.
ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ اول ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ؛ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻮش اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻮد ﺗﻤﺎم داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او درس داﺷﺘﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﮐﻼس آﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ...
ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺪراﻧﻪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺻﻮرﺗﺶ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﻋﺖ 5/01 ﮐﻼس دارﯾﺪ؟
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﯾﺎدم آﻣﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﮑﺎرﯾﻢ اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺨﯿﺮ اﺳﺘﺎد... ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﮑﺎرﯾﻤﻪ وﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ 11 ﮐﻼس دارم... ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ دارﯾﺪ؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﭻ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه روی ﺳﺮ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﺘﺶ را ﻣﯿﺘﮑﺎﻧﺪ ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮم ﺳﺎﻋﺖ 5/01 ﺑﯿﺎ دﻓﺘﺮ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﻣﻦ اوﻧﺠﺎم.
ﭼﺸﻤﯽ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻌﺪ او از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ام ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟!!
ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻦ را از ﻓﮑﺮم ﺧﺎرج ﮐﺮد: ﺧﻮب... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺎ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻗﺮار ﻣﺪار ﻣﯿﺬاره و ﻣﺎ رو ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮه؟
ﺻﺪای ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ و دﮐﺘﺮﻓﺎﺿﻞ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ... اوﻻ" ﺳﻼم... دوﻣﺎ"ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﮐﺎرم داره... ﮔﻔﺘﻪ ﺳﺎﻋﺖ 5/01 ﺑﺮم دﻓﺘﺮ اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺑﺎﻫﺎم ﮐﺎر داره!
ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را زد زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ اش و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﺳﺘﺎد ﻓﺎﺿﻞ رو ﻧﻤﯿﮕﻢ...!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﻣﻨﻈﻮرت ﮐﯿﻪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی رو ﻣﯿﮕﻢ.
ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ... ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮی ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﺗﻮ اﺻﻼ" ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺗﺤﻮﯾﻠﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮم ﯾﺎ ﻧﻪ... در ﺛﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺗﻮﯾﯽ از وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد دوﺳﺖ ﺷﺪی دﯾﮕﻪ اﻟﻬﺎم رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﯽ...
ﺧﻨﺪة ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺟﻮن اﻟﻬﺎم اﯾﻨﻄﻮری ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﻧﯿﺲ.
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﭼﻄﻮرﯾﻪ؟
او ﻫﻢ ﮐﺘﺎﺑﺶ را از ﮐﯿﻔﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: از ﻣﻦ و ﻓﺮﻫﺎد ﺑﮕﺬر ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯽ ﺑﺎ ﺷﻬﯿﺪی دوﺳﺖ ﺷﺪی؟
در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻢ را ورق ﻣﯿﺰدم ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ زاغ ﻣﻦ رو ﭼﻮب ﻣﯿﺰدی؟
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ وارد داﻧﺸﮑﺪه ﺷﺪﯾﺪ ﻣﻦ و ﻓﺮﻫﺎد ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون داﻧﺸﮑﺪه ﺑﻮدﯾﻢ... ﻓﺮﻫﺎد داﺷﺖ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﻣﯿﺎورد... اول ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﻬﯿﺪی دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و دوم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ اﺣﺴﺎﻧﯽ دوﺳﺖ ﺷﺪه... ﺳﻮم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮش ﺳﻠﯿﻘﻪ ﮔﯽ ﺷﻬﯿﺪی... ﭼﻬﺎرم....
ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اووه... ﺷﻤﺎ ﭼﻘﺪر وﻗﺖ ﻏﯿﺒﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺮدم رو داﺷﺘﯿﺪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ ﻣﯿﮕﯽ؟ ﭼﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ؟
ﮐﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: اه... ﻣﺪت دوﺳﺘﯿﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﻢ.
دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ورق زدن ﮐﺘﺎﺑﻢ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺻﻼ"ﻣﺪﺗﯽ ﻧﯿﺲ... ﺗﺎزه ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ!
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﻓﺮﻫﺎد ﻣﯿﮕﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﻤﺖ ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮی ﻧﺮﻓﺘﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اوﻧﻮ ﺑﺎ ﺗﻮ دﯾﺪه ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻫﺎت ﮐﻨﻪ... ﻣﯿﮕﻔﺖ اون ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮ ﺑﻮده و اﺻﻼ" ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮی رو ﺣﺘﯽ ﺑﺮای دوﺳﺘﯽ ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻪ... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﭼﻄﻮری دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻣﯿﺪوه و ﺑﺎ ﻫﻢ وارد ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮑﺪه ﺷﺪﯾﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮔﻠﻮی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺪ ﺟﻮری ﭘﯿﺸﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﺘﺎد وارد ﮐﻼس ﺷﺪ ﺑﺎ اﺷﺎرة دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﺳﺮ ﮐﻼس ﺑﻮد ﻧﺎزﻧﯿﻦ رﯾﺰ رﯾﺰ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد ﻣﻨﻬﻢ اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ و از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﺎ آن وﺿﻌﯿﺖ درس ﮐﻼس را ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم. ﺳﺎﻋﺖ درﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺎزﻧﯿﻦ اﻟﻬﯽ ﺧﻔﻪ ﺑﺸﯽ... ﻫﯿﭽﯽ از درس ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻢ!
ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﭼﺮا داﺋﻢ وز وز ﻣﯿﮑﺮدی؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم...
و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺶ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد! ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺎک ﺑﺮ ﺳﺮت... ﺗﻮ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﺶ!
از ﺧﻨﺪه رﯾﺴﻪ ای رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻤﺶ داره؟
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﻟﻄﻔﺎ" از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪم ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺎت درﺳﯽ ﺑﺮو ﺗﻪ ﮐﻼس ﯾﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺸﯿﻦ! ﭼﻮن ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ آوردی ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ از درس رو ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
ﻫﻨﻮز ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدی ﮔﻮﺷﺖ رو ﺗﯿﺰ ﮐﻨﯽ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ؟!
ﺑﺎ ﮐﺘﺎب زدم ﺗﻮی ﺳﺮش و ﮔﻔﺘﻢ: ﮔﻤﺸﻮ ﺑﺎﺑﺎ... ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ داری ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﯽ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﻮای ﭼﯿﺰی رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯽ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ درس رو ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم اﮔﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ داری ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻻاﻗﻞ ﺟﺎی ﺧﻮدم رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﯾﺎزده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﯿﻒ و ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ از ﮐﻼس ﺧﺎرج ﺷﻮم ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺳﻠﻒ ﻣﯿﺮی ﯾﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮ...
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺳﻠﻒ ﻧﻤﯽ روم... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اﺗﺎق اﺳﺎﺗﯿﺪ... دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﻪ.
ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ اﮔﻪ ﮐﺎرت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﯿﺎ ﺳﻠﻒ ﭼﻮن ﻣﻦ اوﻧﺠﺎم.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺑﺮو ﮔﻤﺸﻮ ﺗﻠﻔﻨﺖ رو ﺟﻮاب ﺑﺪه... ﻣﻦ رو ﻣﯿﺨﻮای ﭼﯿﮑﺎر؟!!
و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ را دو ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ؛ در ﻃﺒﻘﻪ ی دوم اﺗﺎق اﺳﺎﺗﯿﺪ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺑﻪ آراﻣﯽ در زدم و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ داﺧﻞ دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد.وﻗﺘﯽ وارد اﺗﺎق ﺷﺪم دﯾﺪم اﺳﺘﺎد ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﯾﮑﺴﺮی ورق و ﮐﺘﺎب ﺟﻠﻮﯾﺶ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮا دﯾﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺶ از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺖ اﯾﺸﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺎری ﮐﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯿﻬﺎ را ﻧﺸﺎن داد و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﺳﺘﺎد ﺧﻮدﮐﺎرش را روی ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و دو دﺳﺘﺶ را در ﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد؛ﺑ ﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎه ﭘﺪراﻧﻪ ای ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﺷﻬﯿﺪی رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟
ﮐﻤﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم؛ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ را از دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ داﺷﺘﻢ ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺪس ﺑﺮده ﺑﺎﺷﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ او ﺑﺨﻮاﻫﺪ
در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ! ﻟﺐ ﭘﺎﯾﯿﻨﻢ را ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺎ دﻧﺪان ﮔﺰﯾﺪم و دﮐﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﮥ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻦ ﺷﺪ؛ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻣﻦ راﺣﺖ ﺑﺎش دﺧﺘﺮم.
ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: دوﺳﺖ ﺑﺮادرﻣﻪ و از ﻃﺮﻓﯽ ﺑﺮای ﺗﻬﯿﮥ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﺸﻮن ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮدن؛ ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻧﯿﺲ؛ ﭼﻄﻮر؟
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﻦ را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎس ﮐﻪ ﺷﻐﻠﻢ ﺗﺪرﯾﺴﻪ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ داﻧﺸﺠﻮی ﺧﻮب رو از ﺑﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯿﺪم... ﺗﻮ از اون دﺳﺘﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدی ﮐﻪ در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻣﺘﯿﺎزات وﯾﮋه ﺣﺎﻻ ﭼﻪ از ﻧﻈﺮ ﻓﺎﮐﺘﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺟﻮوﻧﻬﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﺴﺘﻦ و ﻫﻢ از ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻦ اﻣﮑﺎﻧﺎت در ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻫﺴﺘﯽ... اﻣﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ و ﻧﺠﺎﺑﺖ در وﺟﻮدت ﻣﻮج ﻣﯿﺰد... ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﭘﺴﺮاﯾﯽ ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر از ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻦ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﻓﻨﺪﻫﺎی ﺧﺎص ﺧﻮدﺷﻮن درﺧﻮاﺳﺖ دوﺳﺘﯽ و اﯾﺠﺎد راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ رو داﺷﺘﻦ؛ اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻗﺼﻮری در رﻓﺘﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺷﻤﺎ رو در ﮐﻨﺎر ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺧﻮدم دﯾﺪم. اوﻟﺶ ﺑﺎور اون ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻢ ﺷﻤﺎ رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻫﻢ دﮐﺘﺮﺷﻬﯿﺪی رو ﺳﺎﻟﻬﺎس ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺮزﻧﺪم ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ. ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﯿﺪی ﺷﻨﺎﺧﺖ داری... اﻣﺎ ﭘﺴﺮی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اس در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻧﺸﺠﻮی ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻢ ﻧﺒﻮدن دﺧﺘﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪا" اون رو ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻦ اﻣﺎ ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اون ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺗﻮﺟﻪ و ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯿﺪاد. ﻣﻦ اون و ﺧﻮﻧﻮاده اش رو ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ؛ ﺑﺮادراﺷﻢ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮب و ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ ﺑﻮدن؛ ﺧﻮﻧﻮادة ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ داره. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺪرﺷﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﻓﻮت ﮐﺮده اﻣﺎ ﻣﺎدرﺷﻮن در ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻫﯿﭽﮑﺪوم از ﭘﺴﺮﻫﺎش ﮐﻢ ﻧﯿﺎورده.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر دﮐﺘﺮ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﺗﻔﺴﯿﺮ ﭼﯿﺴﺖ! ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﺎ او را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ! دﮐﺘﺮ ﮐﻤﯽ روی ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ و اداﻣﻪ داد: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻣﺮوز وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺧﺘﺮی رو ﺑﺮای ﺧﻮدش اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده اول ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدم اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺗﻮ رو دﯾﺪم ﺑﺎزم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ در دﻟﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻮون اﺣﺴﻨﺖ ﮔﻔﺘﻢ.
ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ از اﻇﻬﺎر ﻟﻄﻒ اﺳﺘﺎد ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻗﺼﺪ ﺣﺮاﻓﯽ ﻧﺪارم؛ ﻣﻦ اﻫﻞ ﺗﻌﺎرف ﻧﯿﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﯾﮏ واﻗﻌﯿﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد... اﻣﺎ ﻣﻄﻠﺒﯽ رو ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ...
ﻣﮑﺚ ﮐﺮد ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮﻓﺶ ﺗﺮدﯾﺪ دارد! ﮐﻤﯽ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ... ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻘﯿﮥ ﺻﺤﺒﺘﺘﻮن رو اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ.
دوﺑﺎره ﺧﻮدﮐﺎرش را ﺑﺮداﺷﺖ و در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ آﻧﺮا ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎزی ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺖ: ﺷﻬﯿﺪی ﭘﺴﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯿﻪ وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺴﻨﺎﺗﺶ ﯾﮏ ﻋﯿﺐ ﮐﻮﭼﯿﮏ داره... و اون اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ زودﺗﺮ از آدﻣﺎی دﯾﮕﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ وﻟﯽ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﺳﺮﻋﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﻓﺮو ﮐﺶ ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺑﺒﯿﻦ دﺧﺘﺮم... ﻣﻦ ﭼﻮن ﻫﻢ اوﻧﺮو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم و ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﮥ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ﺷﺪم ﺣﯿﻔﻢ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع آﮔﺎه ﻧﮑﻨﻢ... دﮐﺘﺮﺷﻬﯿﺪی ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻃﻌﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪن رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ! ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ 26 ﯾﺎ 27 ﺳﺎل ﺳﻦ داره وﻟﯽ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ اس و از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ" ﻋﺮض ﮐﺮدم اون زود ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﺧﻼق اون آﺷﻨﺎ ﺑﺸﯿﺪ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ اﯾﺠﺎد ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ ﺷﻤﺎ ﺻﺒﻮری ﮐﻨﯽ ﺧﻮاﻫﯽ دﯾﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮﺷﻬﯿﺪی ﺳﺰاوار اﯾﻦ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اون ﻋﺸﻖ ﺑﻮرزی؛ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺤﺚ ﻧﮑﻨﯽ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ دﺧﺘﺮم ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ اﺳﺘﺎد اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﺮای ﯾﮑﯽ از داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺧﻮدش ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻪ وﻟﯽ اﯾﻨﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻢ وﻗﺘﯽ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ رو در ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ دﯾﺪم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭼﻘﺪر ﺑﺮازﻧﺪة ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺪ... ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" روزی ﻋﻼﻗﻪ و ﻋﺸﻘﯽ ﻣﯿﻮﻧﺘﻮن ﺑﻪ وﺟﻮد اوﻣﺪ اوﻧﺮو ﺳﺮﺳﺮی و ﺑﺎزﯾﭽﻪ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ... زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ آﺳﻤﻮﻧﺶ آﺑﯽ و ﺻﺎف و آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﯿﺲ! ﮔﺎﻫﯽ اوﻧﻘﺪر ﺗﻨﺪ ﺑﺎد و ﻃﻮﻓﺎن داره ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﻼﻓﺘﻮن ﮐﻨﻪ... اﻣﺎ اﮔﻪ درﺧﺖ ﻋﺸﻘﺘﻮن ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ و ﻗﻮی و رﯾﺸﻪ دار ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺎ آروﻣﯽ دﭼﺎر ﺗﮑﻮن و ﻟﺮزش ﻧﻤﯿﺸﻪ... اﮔﻪ ﻣﻦ رو ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﺑﺪوﻧﯽ ﺣﺮﻓﻢ ﻓﻘﻂ از ﺳﺮ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ اس از ﺗﻮ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺶ رو دارم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﮐﺘﺮﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ رﻓﺘﺎری ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮی...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ آﻗﺎی ﺑﻬﻤﻨﯽ ﻣﺴﺘﺨﺪم داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﭘﺮ از ﭼﺎﯾﯽ وارد ﺷﺪ؛ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎ دﻗﺎﯾﻘﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﻤﻌﯽ از اﺳﺎﺗﯿﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ.
از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ از دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﮥ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ ﻫﯿﭽﯽ از درﺳﻬﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﻓﻘﻂ اﻟﮑﯽ ﺳﺮ ﮐﻼﺳﻬﺎ از روی ﺗﺨﺘﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ.
ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ آن ﺷﺐ وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻮق ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻫﻤﻪ را ﮐﻼﻓﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدش ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮد... ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر اﻣﮑﺎن داﺷﺖ اﯾﻦ ﺣﺮف دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟..!!
ﺗﺎ اوﻧﺮوز زﯾﺎد ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﺧﻮردی ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ در ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر روی رﻓﺘﺎرش ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ واﮐﻨﺸﻬﺎﯾﺶ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی وﻟﻮ ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﮐﻨﺘﺮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺣﺮﻓﻬﺎی دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﺻﺤﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ آﻧﺮوز ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎﻋﺖ درﺳﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺤﺚ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎر در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را داﺷﺘﻨﺪ.
از ﺗﮏ و ﺗﻮک ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮای ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻣﺠﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎرﺗﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ! ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ آﻣﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﻣﻮزش ﮐﺎر ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﭼﻄﻮر اﻣﮑﺎن داﺷﺖ از ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺎ ﺧﻮدداری ﮐﻨﻨﺪ! ﻣﺎ ﮐﻪ در ﻃﯽ دوران ﮐﺎرآﻣﻮزی از آﻧﻬﺎ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﯿﻢ و در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ دوره را ﺑﮕﺬراﻧﯿﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻠﺰم ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﺰدﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ از ﭘﺬﯾﺮش ﻣﺎ ﺳﺮ ﺑﺎز ﺑﺰﻧﺪ!؟
ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﻫﻨﻮز ﺑﺎران ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﭘﻮﺷﯿﺪن ﮐﺎﭘﺸﻨﻢ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن داﻧﺸﮑﺪه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺘﺮم را ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﺎز داﻧﺸﮑﺪه ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺮوﺟﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ رﯾﺰش ﺑﺎران و وﺟﻮد درﺧﺘﺎن ﮐﻬﻨﺴﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ آدم دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ را از ﺑﺮﮔﻬﺎی ﭘﺎﯾﯿﺰی ﭘﺎک ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم!!!
ای ﮐﺎش ﺑﺮﮔﻬﺎ روی زﻣﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻮﻗﺖ راه رﻓﺘﻦ روی ﺑﺮﮔﻬﺎی ﭘﺎﯾﯿﺰی زﯾﺒﺎی ﺑﺎران ﺧﻮرده ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا ﻏﺮق در ﻟﺬت ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﻮای ﺑﺎراﻧﯽ اش را اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ی ﻣﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺎﻟﻒ داﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ آﻧﻘﺪر ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﻓﺼﻞ دﯾﮕﺮی اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ را در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﻧﻤﯿﮑﺮد.
از درب ﺧﺮوﺟﯽ داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﺎران ﺧﯿﺴﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد... ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ؟
ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺗﻔﺎق ﺻﺒﺢ از دﺳﺘﺶ دﻟﮕﯿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﮑﻨﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز دﻟﺨﻮری؟
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم ﺧﻮاﺳﺘﻢ در اﻣﺘﺪاد ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﻓﯽ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد. از ﻋﺮض ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﻪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺘﯿﻢ ﻣﭻ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺖ ﯾﮏ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ 5ﺳﺎﻟﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدش ﻣﯿﺒﺮد! ﺑﻪ آﻧﻄﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ و وارد ﭘﯿﺎده رو ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم ﭼﺘﺮم را ﺑﺒﻨﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻧﺨﻮردﮐﺎﻣﻼ ﺧﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻫﻨﻮز ﻣﺮا دﻧﺒﺎل ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رﺳﯿﺪﯾﻢ درب را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺮا داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم...
از رﻓﺘﺎرش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد! ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زود اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﭼﻪ ﻧﮑﻨﻢ... اﻣﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ازدﺣﺎم و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺟﻠﻮی داﻧﺸﮑﺪه ﺻﻼح ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ. دﺳﺘﻤﺎل ﮐﺎﻏﺬی از داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺎک ﮐﺮدن ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﺪم. داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ وﻟﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﻧﮑﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺸﻪ و درب ﭘﺸﺘﺶ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰدم وﻗﺘﯽ ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ دو ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ!
ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻌﺪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺜﻼ ﺗﻮ ﻗﻬﺮی اﻻن؟
ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ او ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﻠﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. اداﻣﻪ داد: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻮ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ؟
ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی را از او ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم. ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد. ﯾﮑﺒﺎره ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎی دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ اﻓﺘﺎدم... اﮔﺮ ﺣﺮﻓﻬﺎی دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ ﺻﺤﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ اﯾﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ واﮐﻨﺶ ﻋﺼﺒﯽ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ. دوﺑﺎره ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...
ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺑﺎز ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮕﻮ ﺷﺎم ﺑﯿﺮوﻧﯽ... ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ درس دارم... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ... ﺗﻮ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدت اﺟﺎزه ﻣﯿﺪی ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﮐﻨﯽ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ رﻓﺘﺎر و ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺗﻮ رو ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﻌﻨﯽ و ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﻨﻢ!
ﺟﻮاب ﻣﺮا ﻧﺪاد و ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدش را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺘﻦ! ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎرش ﺑﺎران ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم اﺣﺴﺎن... ﻣﻨﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... آره... آره... اﻟﻬﺎم ﺑﺎ ﻣﻨﻪ... آره... آره... ﺑﺎﺷﻪ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺪود ده ﯾﺎ ده و ﻧﯿﻢ... ﻧﻪ... ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
از ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯽ آوردم. ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ درب را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ در آورد! دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﮕﻪ دار... ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ...
ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاب ﻣﺮا ﻧﺪﻫﺪ. رﻓﺘﺎرش ﺷﺪﯾﺪا" دﻟﺨﻮرم ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ دار...
ﺟﻮاب ﻧﺪاد و ﻓﻘﻂ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد. اﺻﻼ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻣﺎﺷﯿﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارم. از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻐﺾ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داده ﺑﻮد دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﺗﻮ ام... ﮔﻔﺘﻢ ﻧﮕﻪ دار ﻣﯿﺨﻮام ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ...
ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم وارد ﺷﻬﺮک ﻏﺮب ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺟﻠﻮی درب ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﯿﮑﯽ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد. ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم و ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮐﺠﺎ آورده ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺠﺎس؟
دﯾﮕﻪ ﺟﺪی ﺟﺪی زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ وﻟﯽ او اﺻﻼ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ آﻧﺮا ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭘﯿﺎده ﺷﻮ...
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪا"ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻧﺸﺪم. دوﻻ ﺷﺪ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون آورد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ رﯾﻤﻮت ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب آﻫﻨﯽ ﺣﯿﺎﻃﯽ ﺑﺮد و ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪش درب را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﮔﺮﯾﻪ ام ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... دﺳﺘﻢ رو ول ﮐﻦ... ﻣﻦ رو ﮐﺠﺎ آوردی؟
از درب ﺣﯿﺎط رد ﺷﺪﯾﻢ و درب ﭼﻮﺑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﯿﮏ ﺑﻮد را ﺑﺎز ﮐﺮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺮا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدش ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺮد.ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ و ﻣﺠﻠﻠﯽ ﺑﻮد. داﺧﻞ ﻫﺎل ﺑﺎ ﻣﺒﻠﻤﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮑﯽ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮرده و ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽ ﮐﻮﺗﺎه و ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ داﺷﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻃﺮز ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﺑﺎ رﯾﻤﻮت ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﮐﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻟﺒﺎس ﻣﺮﺗﺒﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﭼﻬﺮه اش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش ﻣﯿﺮﻓﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ دادم و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻢ را از دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪ رﺿﺎ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و رﻓﺖ روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ. آن ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻣﻬﺮ ﺑﻮد ﻣﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﺮاﻧﺪاز ﮐﺮد. از وﺿﻊ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﺮا ﻣﺜﻞ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد... ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺟﯿﻬﯽ ﺑﺮ رﻓﺘﺎرش ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺧ ﺎﻧﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺮاﻧﺪاز ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺸﯿﻦ دﺧﺘﺮم...
و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮﯾﻪ ﮐﻪ دﻟﺖ رو ﺑﺮده... ﻧﻪ؟
ﺳﭙﺲ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و ﻣﺮا روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺻﻮرت ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را در دﺳﺘﺎن ﭘﯿﺮ وﻟﯽ ﻧﺮم ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری دﻟﺖ اوﻣﺪه اﺷﮏ اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻗﺸﻨﮓ رو در ﺑﯿﺎری؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺧﺎﻧﻢ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﺷﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ازﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ. ﻣﻨﺰل ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد و از اﺛﺎﺛﯿﻪ ی ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ و ﻟﻮﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روی دﺳﺘﻪ ی ﻣﺒﻞ و زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ اش ﻗﺮار داده ﺑﻮد ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ را روی ﭘﺎی دﯾﮕﺮش ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﯽ ﮐﻪ دﯾﺪی ﻣﺎدرم ﺑﻮد... ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ... وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻧﻤﯿﺎی... ﻇﻬﺮ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎم ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯿﺎرم ﺗﺎ ﻣﺎدرم ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ...
ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰی؟
ﻣﺎدرش از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دو ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ داغ درآن ﺑﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪ.ﺳﯿﻨﯽ را ﺑﺮای ﺗﻌﺎرف ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﯾﮑﯽ از ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪ رﺿﺎ و او ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ.
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮﻣﺎی ﺑﯿﺮون ﮔﺮﻣﺎی ﻟﯿﻮان ﻟﺬت ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داده ﺑﻮد. ﺳﯿﻨﯽ را روی ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ درد زاﻧﻮﯾﺶ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﺮد دوﺑﺎره روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪش را ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽ و ﻗﺸﻨﮕﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻻاﻗﻞ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ داری ﻣﻬﻤﻮن ﻣﯿﺎری ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺷﺎم ﭼﯿﺰی درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎروﻧﯽ اش را درآورد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺑﻮی ﮐﻮﮐﻮ ﺳﺒﺰﯾﺖ ﻫﻤﻪ ی ﺧﻮﻧﻪ رو ﭘﺮ ﮐﺮده...
ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﻗﺸﻨﮕﻢ ﮐﻮﮐﻮ ﺳﺒﺰی دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ روی ﻣﯿﺰ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب اﻻن زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻢ ﺑﺮاش ﭘﯿﺘﺰا ﺑﯿﺎرن... ﭘﯿﺘﺰا ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻣﻦ ﺷﺎم ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ... ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ...
ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ؟... ﻣﻬﻤﻮن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﻦ ﺑﯿﺎد و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺮه؟!
دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳﺖ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...
ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﻧﻢ؟...
ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺰن...
ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ وﻟﯽ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ی ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و آﻣﺪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﮐﻮﮐﻮ ﺳﺒﺰی ﻣﯿﺨﻮری؟
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم. ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﺎن... ﻣﺎدر ﻓﻘﻂ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﮕﯿﺮ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎراﻧﯿﺶ را ﭘﻮﺷﯿﺪ در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎره روی ﮔﻮﺷﯽ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﻤﺎره ی اﺣﺴﺎن را دﯾﺪم. ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ اش زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻻزم ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻨﻮز اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﺪ اﮔﺮ ﻻزم اﺳﺖ و اﺣﺴﺎن ﺣﺮﻓﯽ زده ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ اﺣﺴﺎن ﺣﺮف ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺰده ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ.
ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻗﺼﺪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻣﻦ، ﻣﻦ رو آورد اﯾﻨﺠﺎ...
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﺮﯾﻪ اﺗﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد؟
ﮐﺎﭘﺸﻦ و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را در آوردم در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺮﺳﯿﺪم... ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ داره... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺻﻼ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﻤﯿﺪاد.. .ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻣﻦ اﺻﻼ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺑﻪ روﺣﯿﺎﺗﺶ ﻧﺪارم و ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﮑﻨﻪ... ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺣﻤﯿﺪ رﺿﺎ رو دﯾﺪم ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻣﻤﮑﻨﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺮﺗﺖ؟!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺖ داره ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﻧﻤﯿﺰدی.
ﺑﻌﺪ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮﯾﯽ ﮐﻪ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد را ﺑﺨﻮرم. ﺑﺎ ﺧﻮردن ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ ﺑﺪﻧﻢ ﮔﺮم ﺷﺪ. ﮔﺮﯾﻪ اﻣﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻪ ﻫﻔﺖ را ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﯿﻦ و ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﻮد در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮐﻪ دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺸﺪم ﻏﻢ ﻧﻬﻔﺘﻪ ای را اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﮑﺮ وادارد.
ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ را ﺧﻮردم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﻟﯿﻮان را از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮد ﮐﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﮐﺴﺐ اﺟﺎزه از او ﻟﯿﻮان ﺧﻮدم و ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدم و آﻧﻬﺎ را ﺷﺴﺘﻪ و در ﺟﺎﻇﺮﻓﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.
ﻫﻤﻪ ﺟﺎ از ﺗﻤﯿﺰی ﺑﺮق ﻣﯿﺰد ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ زن ﺻﺮف ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﻣﯿﺸﻮد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ آﻣﺪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ او ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻧﻈﺎﻓﺖ و ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻣﻨﺰل ﺟﻤﻊ آوری ﻇﺮوف آﻧﺘﯿﮏ و ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل اﺳﺖ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻣﺒﻞ ﺗﮑﯿﻪ داده و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ آراﻣﯽ روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ رو دﯾﺪه... وﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺎدر واﻗﻌﺎ" ﺑﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪ اش آﻓﺮﯾﻦ ﻣﯿﮕﻢ.
ﮐﻤﯽ ﺧﻮدم را روی ﻣﺒﻞ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮدم و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ...
اداﻣﻪ داد: ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم آرزوی دﯾﺪن دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺑﻪ ﮔﻮر ﻣﯿﺒﺮم... اﺻﻼ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد در ﻣﻮرد دﺧﺘﺮی ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺮﻓﯽ زده ﺑﺸﻪ... دو ﺗﺎ ﺑﺮادر دﯾﮕﻪ اش اﺻﻼ اﯾﻨﻄﻮری ﻧﺒﻮدن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺧﻮدﺷﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻪ اﺟﺮا رﺳﻮﻧﺪن.. .وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﻓﺮق داره... ﺧﯿﻠﯽ... اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﮐﺴﯽ در زﻧﺪﮔﯿﺶ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﺑﮑﻨﻪ و ﯾﺎ ﺣﺮﻓﯽ و ﯾﺎ ﻧﻈﺮی ﺑﺪه... در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه وارد ﺷﺪ ﻫﺮ روز ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺑﯿﺎد و ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش وارد اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺸﻪ... وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻧﮑﺮد... ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﻢ وﻟﯽ در ﺟﻮاﺑﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ (ﻣﺎﻣﺎن دﺧﺘﺮ ﺧﻮب وﺟﻮد ﻧﺪاره! ﻧﻤﯿﺸﻪ دﺧﺘﺮی رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﻬﺶ اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ) ﮐﻢ ﮐﻢ اوﻧﻘﺪر ﺣﺴﺎس ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺣﺮﻓﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﯿﺸﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮدش رو ﺑﺮوز ﻣﯿﺪاد... وﻟﯽ از ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮات اﺧﻼﻗﯿﺶ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﺴﯽ رو ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯿﮑﺮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﺤﺎﻟﻪ ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده... وﻟﯽ ﺟﺮات ﭘﺮﺳﯿﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﺑﺮام از ﺗﻮ ﮔﻔﺖ!!! اوﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎب دﯾﺪﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻮه ام اﺷﮑﺎن ﺗﻮ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺎره ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﯽ ﺗﺎب ﺑﻮدم... وﻟﯽ ﺧﺪا ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اون روز راﺿﯽ ﺷﺪی ﺑﯿﺎی و ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارﯾﻦ وﻟﯽ...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ... ﯾﺎدم اوﻣﺪ... ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ ﺗﻮ رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﺎره... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎر اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻤﺖ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺎﺷﻪ... وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮدی ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺷﮑﻬﺎی ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺖ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ از ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﻬﺎت ﭼﺸﻢ ﺑﺮدارم... وﻟﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا از دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮ... ﻧﻪ اﻻن... ﻧﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ... اون واﻗﻌﺎ ﺑﻬﺖ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪه... ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺸﺎ" ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺎاﻣﯿﺪش ﻧﮑﻦ...
ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎد!!!! ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم دﻟﯿﻞ ﮔﺮﯾﻪ او ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ!!! ﺷﻮق؟ اﻧﺪوه؟ ﺧﻮاﻫﺶ؟ اﻟﺘﻤﺎس؟... اﻣﺎ ﺑﺮای ﭼﯽ؟... ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای دﻟﻢ ﺳﻮﺧﺖ و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺖ دﯾﺪن اﺷﮏ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺷﮏ در ﭼﺸﻤﻢ ﺣﻠﻘﻪ زد و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺣﺴﺎﺳﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟
اﺷﮑﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﺴﺎس ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﻧﮕﺮان ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﻣﻢ... ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪه اش... ﻧﮕﺮان اﯾﻨﮑﻪ اﮔﻪ ﯾﻪ روزی ﺗﻮ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﻨﯽ اون ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯿﻔﺘﻪ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎ ﺗﺎزه ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ و اﺻﻼ ﻫﯿﭽﮑﺪوم از اﺧﻼق واﻗﻌﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺪارﯾﻢ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻦ اوﻧﻘﺪر از ﻧﻈﺮ اون اﯾﺮاد و ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﻦ رو ﺗﺮک ﮐﻨﻪ... ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ اﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ اون رو ﺗﺮک ﻣﯿﮑﻨﻢ؟!!! از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﮔﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو درک و ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ ﺧﻮب ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اداﻣﻪ راﺑﻄﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آزارﻣﻮن ﺑﺸﻪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ... ﺷﻤﺎ اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻦ؟
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ داره... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دوﺳﺘﺖ داره... اون ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻄﺤﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه اوﻧﻘﺪر دﻗﯿﻖ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اﮔﻪ ﭼﯿﺰی رو اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ در ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎﻻ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده...
ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ ی وﺣﺸﺘﺘﻮن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻪ؟!!! ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ اﮔﻪ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ اﯾﯽ و ﯾﺎ ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﯽ ﻫﻢ در ﮐﺎر ﺑﺎﺷﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ اون ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ... درﺳﺘﻪ؟
ﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ دوﺑﺎره ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ در آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد. از ﺟﻮاب ﺻﺮﯾﺤﯽ ﮐﻪ داد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. دﺳﺘﻪی ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ روی آن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم را در دﺳﺘﻢ ﻣﯿﻔﺸﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: و اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ اﺣﺘﻤﺎل داره...
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
ویروس: بهتره که الهام، بی خیال این حمیدرضا بشه! این که از حالا داره قلدر بازی درمیاره، وای به حال آینده!
