گلبرگ‌های خزان عشق (9)

گلبرگ‌های خزان عشق (9)

‫ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﻣﯿﮑﺮد ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺳﻪ ﻧﻔﺮی از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ‫ﺷﺪﯾﻢ. اﺣﺴﺎن درب ﻫﺎل را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺣﯿﺎط رﻓﺘﯿﻢ. ﺑﯿﺮون ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن ﺟﻠﻮی درب ‫ﭘﺎرک ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ رﯾﻤﻮﺗﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﻣﯿﮑﻨﺪ. اﺣﺴﺎن ﻫﻢ از درب ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون ‫آﻣﺪ. دﯾﺪم او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪه و ﻣﺸﻐﻮل ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ. دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺳﺮﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﮐﻪ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ در ‫ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻧﺎﻫﯿﺪ آﻣﺪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻋﻘﺐ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﺣﺴﺎن ﻣﯿﮕﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﻮ.

‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﯿﺨﻮد... ﻣﻦ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﯿﺸﻢ..

ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... زﺷﺘﻪ... ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻘﺼﺮی وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ داره ﮐﻪ ﺑﺎز اوﻣﺪه دﻧﺒﺎﻟﺖ!!! ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ اﯾﻦ ‫وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﺣﺴﺎن ﯾﻪ ﮐﺘﮏ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد...

ﺑﻌﺪ زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه وﻟﯽ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن ﺑﯿﺨﻮد ﮐﺮده...

‫ﻧﺎﻫﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ ﮔﻔﺖ: اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺣﻖ ﻣﯿﺪادم اﮔﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ رو ﮐﺘﮏ ﻫﻢ ﻣﯿﺰد...

ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ... ﻧﺎﻫﯿﺪ...

‫درب ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر درب ﺟﻠﻮ و اﺣﺴﺎن ﺳﺮش را داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﺮد و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﭘﯿﺎده ﺷﻮ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اوﻣﺪه دﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون...

‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﺗﻨﻪ وارد ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ و ﮐﯿﻒ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻌﻄﻠﺸﻮن ﻧﮑﻦ...

در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﯿﻒ ﻣﻦ را از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺒﺮد ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن. اﺣﺴﺎن ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﯾﻞ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم. ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﭼﻮن ﭼﺎره ‫دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ. آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ. وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻪ ‫ﻟﺐ داﺷﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺣﯿﺎط ﺑﺮوم ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و آرام ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ از ﺑﭽﻪ ﺑﺎزی ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...

‫ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﺮد و داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻮای داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮم ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﭘﺸﺖ رل ﻧﺸﺴﺖ ﺻﺤﺒﺘﯽ ‫ﻧﮑﺮد و ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ. ﮐﻤﯽ از ﻣﺴﺎﻓﺖ را ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﻨﻮز از دﺳﺘﻢ دﻟﺨﻮری؟

‫ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻨﺎرم ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم. ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... روت رو ﺑﺮﻧﮕﺮدون... ﺣﺮف ﺑﺰن.

‫ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﯽ... اوﻧﻘﺪرم ﺑﺎ ﺷﺪت و ﺗﻨﺪی رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ اﺻﻼ" ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ‫ﻧﻤﯿﺬاری... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ...

ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺖ دارم... ﺗﻮ اﺻﻼ" دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ... ﺧﻮب ‫وﻗﺘﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎم داﺧﻞ اﺗﺎق و ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮری دﺳﺘﺶ رو... ﻻاﻟﻪ اﻻاﷲ...

ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺖ ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ روی ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد و ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ. دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ‫ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﯿﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻨﻪ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪی ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﯽ و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑﺸﯽ... ﻣﻦ از ‫اﯾﻦ اﺧﻼق ﺗﻮ ﺑﯿﺰارم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﺑﯿﺰارم...

دو دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮش را روی ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺮار داد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ ‫داد و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﻋﺼﺒﯽ ﻧﻤﯿﺸﻢ... ﺑﺎﺷﻪ.

دوﺑﺎره ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآورد وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ‫راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺣﺎﻟﺖ آراﻣﺶ در او ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻠﻮی ﯾﮏ رﺳﺘﻮران ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﻢ داﺧﻞ رﺳﺘﻮران و ‫ﻣﯿﺰی را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﺧﻮاﺳﺖ. دﯾﺪم ﻗﻮﻃﯽ از ﺟﯿﺒﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﯾﮏ ﻗﺮص از آن ‫ﺧﻮرد! ﻗﻮﻃﯽ ﻗﺮص را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اون ﭼﯽ ﺑﻮد ﺧﻮردی؟

ﮔﻔﺖ: ﻣﺴﮑﻦ.

ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﺳﺮت درد ﻣﯿﮑﻨﻪ؟!

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺲ... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ...

‫ﺷﺎم ﮐﻪ ﺧﻮردﯾﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻔﺎرش دﺳﺮ داده ﺑﻮد. در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﺮم ﮐﺎراﻣﻠﻢ را ﻣﯿﺨﻮردم ﻧﮕﺎه ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺮت داد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم... ﻣﻌﺬرت ﻣﯿﺨﻮام.

ﺧﻨﺪﯾﺪم و دﺳﺘﻢ را ﮔﺬاﺷﺘﻢ زﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ام و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑﻪ راﺳﺘﯽ اﺣﺴﺎن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ و ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ زود ﻧﺎراﺣﺘﯽ ام از او ‫را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯿﮑﺮدم. ﺻﺤﺒﺘﺶ را اداﻣﻪ داد: از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف اﻣﯿﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻮش ﮐﻨﻢ... درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻪ... ﻣﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻨﻘﺪر ‫ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎم...

ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ آﻣﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﻼ" اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ...

‫وﻟﯽ او ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﮐﻤﺘﺮ ﻣﺮا در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﺸﮑﻼت ﮐﻤﺘﺮی ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ آﯾﺪ. از ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎرش ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ‫ﺗﻤﺎم ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﻗﻠﺒﯽ اش ﺑﯿﺎن ﻣﯿﮑﻨﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ در ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ اﺣﺴﺎس دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﻣﻦ  ‫ﻣﯿﮕﻔﺖ. وﻗﺘﯽ از رﺳﺘﻮران ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﻢ ﻫﻮا ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﯾﺨﺒﻨﺪان ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ‫ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺸﻮم ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﻮدش ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻮاﻓﻘﯽ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﻨﯿﻢ؟

ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زوده... ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺧﻮب ﺧﻮب ﺗﻮ رو ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻢ.

ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ زوده؟!

ﺟﻮاب دادم: اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﻨﯿﻢ.

دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﮕﻪ راﺑﻄﻪ ی اﻻن ﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻏﯿﺮ از دو ﺗﺎ ﻧﺎﻣﺰده؟

دﯾﺪم ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ آﻧﺮا از ﭼﻤﺸﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن آن. ﺣﺮﻓﺶ را اداﻣﻪ داد: ﻣﻦ و ﺗﻮ ‫اﻻن درﺳﺖ ﻣﺜﻞ دو ﺗﺎ ﻧﺎﻣﺰدﯾﻢ... وﻟﯽ اﮔﻪ ﻧﺎﻣﺰد رﺳﻤﯽ ﺑﺸﯿﻢ دﯾﮕﻪ از ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﺎﻟﻤﻮن راﺣﺖ ﻣﯿﺸﻪ و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ‫ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ... ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎس ﮐﻪ ﺗﻮی ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻤﮏ ﻣﯿﮑﻨﻪ... اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺗﺎ ﻣﻦ رو ﺧﻮب ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺗﮑﻠﯿﻒ رو روﺷﻦ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ... ﺧﻮب ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدن ‫و دوران ﻧﺎﻣﺰدی ﺧﻮدش ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راﻫﻬﺎ ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮه دﯾﮕﻪ.

ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ. او ﻫﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪی؟

ویروس: الهام! خیلی راحت خر می‌‌شی. اینقده اعصاب خورد کن نباش! این پسره‌ی عوضی رو هم بی‌خیال بشو. من اعصاب مصاب ندارم هااااا.

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺗﻮ... ﺑﻪ اﺧﻼﻗﺖ... ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻇﻬﺮ ﺳﺮم داد ﻣﯿﮑﺸﯽ و دﻋﻮام ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﺷﺐ ازم ﻣﯿﺨﻮای ﻧﺎﻣﺰد رﺳﻤﯽ ﺑﺸﯿﻢ... اﺻﻼ" اﻧﮕﺎر ‫ﻧﻪ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻇﻬﺮ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪی و ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﻮا ﮐﺮدی... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ آدﻣﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﺪم.

‫دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺸﺴﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ‫دوﺳﺘﺖ دارم... اﮔﻪ ﻓﻘﻂ ذره اﯾﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪی ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺨﻮاﻣﺖ اﯾﻨﻄﻮری ﻣﺴﺨﺮه ام ﻧﻤﯿﮑﺮدی.

دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺴﺨﺮه ات ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ... ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ.

ﻋﯿﻨﮑﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ. دﺳﺘﻢ و ﻋﯿﻨﮏ را ﺑﺎ ﻫﻢ در دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟

ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ.

ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﻋﯿﻨﮑﺶ را از ﻻی اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ‫ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻪ آراﻣﯽ دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻫﻨﻮز ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ رو ﺑﮕﯿﺮم... ﺑ ﺬار

‫رواﺑﻄﻤﻮن در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪ ﺑﻤﻮﻧﻪ... ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﻌﻼ" در اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﻮﻧﻪ...

ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﻧﺰد و ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآورد. ﻫﻨﻮز ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﺑﻮﻗﻬﺎی ﻣﻤﺘﺪی را ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎن ‫ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ‫ﺧﺎﻧﻮاده اش در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ...

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد و ﭘﺎرک ﮐﺮد ﺑﻌﺪ اﻣﯿﺮ ﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﺟﻠﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎ ﭘﺎرک ‫ﻧﻤﻮد. ﭼﻬﺮه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺰل اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎﺳﺖ.

اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ﻫﻤﺴﺮش از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام آﻧﻬﺎ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ وﻟﯽ ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ‫اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ی آﻧﻬﺎ ﺑﻮد درﺳﺖ ﺑﺮﺧﻼف ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد اﺻﻼ" ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد!!!

ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﺶ ﺧﺎص و در ﻋﯿﻦ ‫ﺣﺎل ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد! در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻔﻬﻤﻢ! ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در آن ﺷﺐ ‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﭘﺲ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﻋﺠﯿﺒﺶ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدن ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ دارد و در ‫ﺻﺪد ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ! و در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺮوی ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم را از او دور ﮐﻨﻢ. از ﺷﺐ ﺗﻮﻟﺪ اﺷﮑﺎن ‫ﯾﺎدم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﻢ ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮ ﺣﺴﯿﻦ،ﺳﭙﯿﺪه اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽ آﻣﺪ اﻓﮑﺎری ﮐﻪ در ﻣﻐﺰش دارد ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻧﺎﻣﺶ ‫ﺑﺮای ﻣﻦ اﺻﻼ" ﺳﭙﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ!!!

اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﺑﺮوﯾﻢ. ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻢ ‫ﺧﯿﻠﯽ اﺻﺮار ﻣﯿﮑﺮد و اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ آدرس ﻣﯿﺪادﻧﺪ واﻗﻌﺎ" ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ داﺷﺘﯿﻢ. اﺑﺘﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﻣﺮا در ﭼﻬﺮه ام دﯾﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻋﻘﯿﺪه داد و از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪ و ﻗﻮل وﻗﺖ دﯾﮕﺮی ‫را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داد و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﭘﺲ از ﺗﺤﻤﻞ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 10 دﻗﯿﻘﻪ ﺳﺮﻣﺎی آن ﺷﺐ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ.

وﻗﺘﯽ در ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ اﻟﻬﺎم ﭼﺮا ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮدی ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن ﺑﺮﯾﻢ؟!!! ﻫﻨﻮز ﮐﻪ وﻗﺖ دارﯾﻢ ﺗﺎزه ﺳﺎﻋﺖ 9:15...

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎده ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺟﻮاب دادم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا از ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد... ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺣﺲ ‫ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﮑﻼم و ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﺑﺸﻢ...

‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺸﻐﻮل راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺷﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮏ ﺣﺲ ﻗﻮی در ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم روزی ‫ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ از ﺳﭙﯿﺪه ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﺻﻼ" ﺑﻪ ﻣﺬاﻗﻢ ﺧﻮش ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. آن ﺷﺐ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد اﻣﺎ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 10:50 ﺑﺎ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط ﻣﺮا رﺳﺎﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ اﻧﺪ.

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﺮار ‫داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ آﻣﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﺎ او در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ وﻟﯽ ﭼﻮن ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ آﻣﺪن ﺑﺎﺑﺎ و دﯾﺪن او در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎری ﺧﻼف ادب در ﺣﻀﻮر ﺑﺎﺑﺎ اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم و ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﺮار ﮐﺮد ﺟﻠﻮی درب در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ‫ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ ﺷﺪﯾﺪا" ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم.

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ وﻗﺘﯽ از ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻢ در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﺮا دﯾﺪ ﻓﻘﻂ رﻓﺖ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ‫ﻧﺸﺴﺖ اﻣﺎ ﺗﺎ آﻣﺪن ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﻬﺎ از ﺟﻠﻮی درب ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد و درﺳﺖ ﯾﮏ رﺑﻊ ﺑﻪ 12 ﮐﻪ دو ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺟﻠﻮی درب ورودی ﺣﯿﺎط ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را روﺷﻦ ﮐﺮد و رﻓﺖ وﻟﯽ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺑﺎﺑﺎ اﺻﻼ" ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ ﮔﺮﭼﻪ اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﺎن ‫ﻧﺪادﻧﺪ.

وﻗﺘﯽ آﻣﺪﻧﺪ داﺧﻞ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺳﻼم ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ و ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺳﺮدرد داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ‫ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ و وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ﺗﺎزه آرام ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ‫ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﮐﻪ در ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻮد رﻓﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮرﺳﯽ ﯾﮑﺴﺮی ﻣﺪارﮐﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻃﺒﻖ ﻧﻈﻢ ﺧﺎﺻﯽ روی آن ﭼﯿﺪه ﺑﻮد ‫ﺷﺪ.

ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮوم ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻟﺖ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮم ﺑﯿﺪار ‫ﻧﻤﺎﻧﻢ.

وﻗﺘﯽ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪ و درب را ﺑﺴﺖ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰی ‫ﮔﻔﺖ: آﺷﺘﯽ ﮐﺮدی؟

ﺧﻨﺪﯾﺪم. آﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﮐﺸﺶ ﻧﺪادی... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺴﺮ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﻪ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرت ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺎزی ﻧﮑﻨﯽ ﭼﻮن ﺗﻮی اﯾﻦ دوره زﻣﻮﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮب و دﺧﺘﺮ ﺧﻮب ﺣﮑﻢ ﮐﯿﻤﯿﺎ رو داره... ﺣﺎﻻم ﮐﻪ ﻫﺮ دوی ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺑﯿﻦ ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮه در اﻋﻤﺎﻟﺖ ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺗﺮ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯽ.

‫ﭼﺮاﻏﻬﺎی ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﺻﺪای دﻣﭙﺎﯾﯽ رو ﻓﺮﺷﯽ ﻣﺎﻣﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ‫ﺧﻮدﺷﺎن رﻓﺖ. ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ از ﭼﺮاﻏﻬﺎی اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ روﺷﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﻬﻢ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺣﻀﻮر ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮد. اﺣﺴﺎن ﻫﻢ در اﺗﺎق ‫ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪن ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﻮد. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺮای ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﺗﻤﺎم ﺷﺪه اﺳﺖ و از اﯾﻦ ‫ﺑﺎﺑﺖ ﺧﯿﻠﯽ راﺿﯽ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﻣﻦ ﻫﻢ از اﯾﻦ وﺿﻊ ﻧﺎراﺿﯽ ﻧﺒﻮدم و از اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ‫ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم.

وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺖ و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ‫ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم... درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ... اﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدی رﺳﻤﯽ ﺑﺎ او ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ او ‫را ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ و اﮔﺮ ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی دﮐﺘﺮﻓﺎﺿﻞ و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی و ﯾﺎ آﻧﭽﻪ ﺧﻮدم ﺗﺎ ﮐﻨﻮن از رﻓﺘﺎرش ‫ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺟﺪی در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ در دوران ﻧﺎﻣﺰدی ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ‫از آن ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﻮدم ﺑﺒﺮم.

******************

‫ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎه اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎر درﺳﻬﺎ ﺷﺪم ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﻬﺎﯾﻢ و ﻣﻬﻤﺎﻧﯿﻬﺎ را ‫اﺟﺒﺎرا" ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻊ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺋﻢ ﻏﺮ ﻣﯿﺰد و ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای راﺿﯽ اش ﻣﯿﮑﺮدم ﭼﺮا ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﻢ را ﺑﺮای ﮐﺎرﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ‫از درس ﺑﮕﺬارم.

در ﻫﻤﺎن اﯾﺎم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﺧﻼق ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻓﺸﺎر ﮐﺎری ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﺻﻮﻻ" ‫ﯾﺎ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﯽ آﻣﺪ و ﯾﺎ دﯾﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪ و دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﻦ را ﻫﻢ زﯾﺮ ﻧﻈﺮ و ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺖ!!! ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ‫در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد آﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎی ﺷﮑﺮی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ داﺷﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ‫ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﮐﺎرﻫﺎ و رﻓﺘﺎرم را ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯿﮑﺮد.

داﺋﻢ ﺳﺮش ﺑﻪ ﭼﮑﻬﺎ و اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارﮐﺶ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ‫ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاﯾﺶ آرام ﻧﮕﻪ دارﯾﻢ. اواﺧﺮ زﻣﺴﺘﺎن اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﻢ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ‫ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺎم رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ اوﺿﺎع ‫ﺧﺮاب ﻣﯿﺎن ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﮔﺸﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻫﺮ ﮐﺴﯽ او را ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از ﺗﻤﺎم ‫وﺟﻮدش ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ. اﺣﺴﺎن ﻣﻨﺰل ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ وارد ﻫﺎل ﺷﺪم ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺟﻮاب ﺳﻼم ﻣﺮا ﻫﻢ ﻧﺪادﻧﺪ!!!

ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎﺑﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را در آوردم و ﺑﻪ ﺟﺎﻟﺒﺎﺳﯽ ﺟﻠﻮی درب آوﯾﺰان ﮐﺮدم و ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﯽ ﻣﺤﺎﺑﺎ و ﺳﯿﻞ وار اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ ﺟﺎری ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻣﺎﻧﺪن ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد زﯾﺮا ‫ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ از آﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ در آن ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺪه اﻧﺪ!!! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ ﺑﻪ اﺗﺎق ‫ﺧﻮدم و درب را ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻢ.ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درب اﺗﺎق ﻣﻦ ﻃﻮﻓﺎن ﻓﺮﯾﺎد از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!!!

ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﭼﻮن ‫در ﻣﺪت ﻋﻤﺮم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻋﻮاﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. روی ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺗﻤﺎم ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺳﺎﻋﺎت ﭘﯿﺶ را ﮐﻪ ﺑﺎ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮدم از ﯾﺎدم رﻓﺖ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺤﺜﺸﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻣﺎﻣﺎن ‫ﯾﮑﺮﯾﺰ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺑﻪ ﺗﻮ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره... ﻻزم ﻧﮑﺮده ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﯽ... ﻣﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺮاﻧﯽ؟... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪم ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯿﺎد...

‫وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﻦ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 20 دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ‫ﯾﮑﺒﺎره ﺻﺪای وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭼﯿﺰی را ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺳﮑﻮت... دوﺑﺎره ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ اﻻن ‫اﺟﺎزه ﻧﺪادم ﺗﻮی ﮐﺎرم دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﯽ... از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪم ﻫﻤﯿﻨﻪ... ﻟﯿﻼ ﻧﺬار اﺣﺘﺮام ﺑﯿﻨﻤﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﭘﺎﯾﻤﺎل ﺑﺸﻪ...

‫و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای درب ﻫﺎل را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ‫و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای درب ﻫﺎل را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ.

از ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎﻗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ از ﺣﯿﺎط ﺧﺎرج ‫ﺷﺪ! ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 10:20 ﺑﻮد و اﺻﻼ" ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎﺑﺎ اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﺐ از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ﺷﻮد! ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ‫ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﻇﺮوف ﺗﺰﺋﯿﻨﯽ و ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎی ﭼﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﻫﻤﻪ روی ﯾﮏ ﮐﻨﺴﻮل ﻗﺮار ‫داﺷﺘﻨﺪ ﻫﻤﻪ روی زﻣﯿﻦ رﯾﺨﺘﻪ و ﺧﻮرد و ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ! ﺣﺘﯽ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺴﻮل ﺑﻪ آن ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻫﻢ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد! وﻟﯽ ‫ﻣﺎﻣﺎن آرام روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺟﺎرو و ﺧﺎک اﻧﺪاز ‫آوردم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﺗﮑﻪ ﻫﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺟﺎروﺑﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﺑﮑﺸﻢ.

در ‫ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻘﻂ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اﯾﯽ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺧﻮب ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدم رﻓﺘﻢ ‫ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺷﺎﻧﻪ اش را ﻣﺎﻟﯿﺪم. ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺎزه ﺣﻀﻮر ﻣﺮا ﻓﻬﻤﯿﺪ،ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻣﻦ ‫ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮐﻨﺴﻮل و ﮔﻮﺷﻪ ی ﻫﺎل ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﯿﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﮐﻨﺴﻮل ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ! دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ ﮔﻔﺖ: دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدی...

ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﺎﻣﺎن ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!!

اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﺮج داره اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﮐﺎرش ﻏﻠﻄﻪ... ﯾﻪ روز ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻪ.

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺑﺎ؟!!!... ﻣﮕﻪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮده؟!!!... دﻋﻮاﺗﻮن ﺳﺮ ﭼﯽ ﺑﻮد؟

‫ﺟﻮاب داد: اﯾﺮج ﺗﻤﺎم ﻫﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ رو ﺿﻤﺎﻧﺖ ﭼﮑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺳﺎزی اﺧﯿﺮش ﮐﺸﯿﺪه ﻗﺮار داده.

 ‫ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره؟... ﻣﮕﻪ ﺧﻮدت ﻧﮕﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎی آﺧﺮی ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ... وﻟﯽ در ﻋﻮض ﺳﻮد ﺑﺎﻻﯾﯽ داره؟... ﺧﻮب ﺑﺮای ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﻮﻧﻢ اوﻟﺶ اوﻧﻬﻤﻪ راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ‫ﮔﺬاری ﮐﺮد دﯾﮕﻪ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟

‫ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﻗﻄﺮه اﺷﮑﯽ را ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: درﺳﺘﻪ... وﻟﯽ ﭼﺮا ﺗﻤﺎم ﺿﻤﺎﻧﺘﻬﺎ رو اﯾﺮج ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺬاره؟... ﺑﺎﺑﺎی ﺗﻮ دوﺗﺎ ﺷﺮﯾﮏ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ داره... وﻟﯽ اﻻن ﻣﺪﺗﯿﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﮑﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪن و ﺗﻤﻮم ﭼﮑﻬﺎ ﺑﺮای ‫ﺑﺎﺑﺎﺗﻪ... ﺣﺘﯽ ﺿﻤﺎﻧﺘﻬﺎی ﺳﻨﺪی ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭼﮑﻬﺎش ﻗﺮار داده ﺗﻤﺎﻣﺎ" ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﺮج... اﮔﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﻧﮑﺮده اﯾﻦ وﺳﻂ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ‫ﺑﺮای اﯾﺮج ﯾﺎ اﯾﻦ ﭘﺮوژه ﺑﯿﻔﺘﻪ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ اﯾﺮج و ﺧﻮﻧﻮاده اﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻣﯿﺸﻪ...و اون دوﺗﺎی دﯾﮕﻪ ﮐﮑﺸﻮﻧﻢ ﻧﻤﯿﮕﺰه...!

‫از ﺗﻌﺠﺐ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﮔﺮد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ از ﭼﯽ ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ؟ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺘﺤﻤﻞ ‫ﺿﺮر ﺑﺸﻪ. ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ رو ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﯽ. ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" اﯾﻨﻬﻤﻪ دﻋﻮا و ﻣﺮاﻓﻌﻪ ﺳﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮده؟!!

ﺧﻮب ﻣﺎﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮدت رو اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻨﯽ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ی ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺬار... ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ. ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺪﯾﺪه ‫ﺑﻮدم ﺳﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﮐﺎری ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺮﻓﺘﻮن ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ! ﺧﻮب اﯾﻦ ﺑﺎرم ﻣﺜﻞ دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﮐﺎری ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش. ﺧﻮدش ﻣﯿﺪوﻧﻪ ‫داره ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ.

ویروس: آخه الهام! تو چقدر ابلهی!؟

‫ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن اﯾﻨﺪﻓﻌﻪ ﺑﺎ دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﻓﺮق داره. اﯾﻦ ﭘﺮوژه ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﻪ! ﻣﯿﺪوﻧﯽ اﯾﺮج زﯾﺮ ﺑﺎر ‫ﺑﺪﻫﯽ رﻓﺘﻪ؟ اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺳﻨﺪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺷﻤﺎل،ﺳﻨﺪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎ و ﺳﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎی دﯾﮕﻪ رو ﻫﻢ ﮔﺮو ﮔﺬاﺷﺘﻪ!

‫ﮐﻤﯽ از ﮐﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره... اﻧﺸﺎﷲ ﮐﺎرش ﮐﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻫﻤﺸﻮن آزاد ﻣﯿﺸﻪ... ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ‫ﻧﺪاره.

‫ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﺗﻔﺎق ﺧﺒﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﮕﻢ اﯾﺮج ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﺮد ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺮا ﻓﻘﻂ اون!!! ﭼﺮا ‫اون دو ﺗﺎ ﺷﺮﯾﮑﺶ ﻫﯿﭻ ﺿﻤﺎﻧﺘﯽ ﻧﺪادن؟ و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮی ﺳﻮد ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺷﺮﯾﮏ ﻣﯿﺸﻦ؟!!! اﮔﻪ اﯾﻦ وﺳﻂ ﺧﺪای ﻧﮑﺮده اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﻪ ‫ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﭘﺎی اﯾﺮج ﮔﯿﺮه...

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﮔﺮﯾﻪ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﻣﻨﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ... ﺑﺎﺑﺎ اوﻧﻘﺪر ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﯽ ﻓﮑﺮ ‫ﻧﯿﺲ... ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎرش دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺘﻪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺷﺠﺎﻋﺖ و رﯾﺴﮏ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از اوﻧﻬﺎ ﺑﻮده... ﻓﮑﺮ ﺑﺪ ﻧﮑﻦ... اﻧﺸﺎﷲ ﮐﻪ ‫اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﻤﯿﻔﺘﻪ.

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪم. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺧﺮاب ﺷﺪه. رﻓﺘﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﻮاک زدن از ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ‫ﻧﻤﯿﺎد و ﻣﻨﺰل ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﯿﺨﻮاﺑﺪ. ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﯿﺪم وﻟﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺻﺪای ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺎﺑﺎ را ﺷﻨﯿﺪم. ﻣﺎﻣﺎن ﻃﻔﻠﮏ ﻫﻨﻮز ‫ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﯿﺪار ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪ داﺧﻞ ﻫﯿﭻ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﺸﺪ و ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ‫ﺧﯿﺎل راﺣﺖ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.

*****************

‫روز ﻫﺎی زﻣﺴﺘﺎن ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﺳﭙﺮی ﻣﯿﺸﺪ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن اﺳﻔﻨﺪ و رﺳﯿﺪن ﺑﻬﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ‫ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ اﺻﻼ" دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ از ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ ﭼﻬﺎر ﮐﺎرﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ‫ﻣﯿﻔﺮﺳﺘﺎد و ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺑﻪ ﻣﺪت سه روز ﭼﻨﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ زﻟﺰﻟﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ!!! ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ‫ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﻣﯿﺸﺪ و اﺻﻼ" ﺟﺎی ﺳﻮزن اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ واﻗﻌﺎ" ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺮق ﻣﯿﺰد اﻣﺎ ﺑﻪ ‫ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ از اﯾﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﯿﺰار ﺑﻮدم و در آن روز ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯿﺸﺪم.

از ﺑﺤﺚ آن ﺷﺐ ﺑﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ‫ﻣﺪﺗﯽ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﺸﮑﻞ دﯾﮕﻪ ای ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪ و اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ از ﻇﻮاﻫﺮ اﻣﺮ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد اﺻﻼ" ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ‫ﻧﺒﻮد. ﮐﺎرﻫﺎی ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ و ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﮔﺎه ﮔﺎه ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﻣﺎﻣﺎن ‫ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺮان اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد را راﺿﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺴﭙﺎرد و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ دﻟﺶ راه ﻧﺪﻫﺪ و ‫واﻗﻌﺎ" ﻫﻢ ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺒﻮد.

دوﺷﻨﺒﻪ ﻇﻬﺮ وﻗﺘﯽ درﺳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ از داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﻮد. از آﻧﺠﺎﯾﯽ ‫ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺎی ﻫﻮا ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻮا ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻮی ﺑﻬﺎر ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎروﻧﯽ ﯾﺎ ﮐﺎﭘﺸﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﯾﮏ ‫ﭘﻮﻟﯿﻮر ﺑﺎﻓﺘﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب آﺧﺮ زﻣﺴﺘﺎن اﯾﺴﺘﺎده ‫ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮد.

اﺑﺘﺪا ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ را ﻧﺪﯾﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و دﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻣﯿﺮوم ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ. ﮐﯿﻒ و ﮐﻼﺳﻮرم را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺒﺨﺸﯿﺪ ‫دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﺮد.

از وﻗﺘﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن و ‫ﻣﺎﻣﺎﯾﯽ ﻧﯿﺎﯾﺪ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻤﺘﺮ ﺑﯿﻨﻤﺎن ﺑﺤﺚ و ﺟﺪﻟﯽ ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت آﺛﺎر دﻟﺸﻮره و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ‫در ﭼﻬﺮه اش ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. وﻗﺘﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ای وای ﻣﺎﻣﺎن روز ‫دوم ﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﺎﻧﯽ را ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪ و اﻣﺮوز ﻫﻢ ﻣﺜﻞ دﯾﺮوز در ﺧﺎﻧﻪ از آراﻣﺶ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ!!!

ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ درﺳﻬﺎﯾﻢ ‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺴﺘﻪ و ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺑﻮدم. ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﮏ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺣﺴﺎﺑﯽ در ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ‫داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﯽ ﺳﺮم را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ.

ویروس: الان یه سوال مهمی مطرح میشه؟ ما که دانشجو بودیم، اینقدر خر می زدیم؟ یادم نمیاد چیزی.

ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ‫ﻧﺮو... ﺗﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ آروم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ... ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯽ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﺮﺳﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮه... اوﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﻪ ﺣﺪ ﻧﺪاره... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ ‫ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﭘﺲ آروم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ.

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮای ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺨﻮاﺑﯽ؟!!

 ‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ روی ﭘﺎﯾﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ... زﻟﺰﻟﻪ ی ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮﻧﻤﻮن اﻓﺘﺎده...

ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اوﻧﻘﺪر ﺷﺪﯾﺪه ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﻇﻬﺮ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ؟!!!

‫ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم. دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ ﺑﮕﻮ ﻇﻬﺮ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺮی... ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ اوﻧﺠﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ... ﻧﺎﻫﺎرم ﭘﯿﺶ ﻣﻦ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎش.

‫ﻓﮑﺮ ﺑﺪی ﻧﺒﻮد. ﺣﺪاﻗﻞ از ﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻮﺷﯽ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم و ‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﺴﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ او ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم. اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ‫ﮔﻔﺖ ﺳﺎﻋﺖ دو ﺑﺎ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﯿﺮوﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ.

وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ از ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ‫ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪم در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻋﻮض ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و از ﻣﺎدرش ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻧﺎﻫﺎرﭼﯽ دارﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ‫اﻃﻼع داد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮود. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 2 ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺧﻮرد.

ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎره ﻣﻨﺰﻟﻤﺎن را روی آن دﯾﺪم وﻗﺘﯽ ﺟﻮاب دادم ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ!

ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ و ﻏﺮوب ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ. از ﻟﺤﻦ ﮔﻔﺘﺎرش ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺣﺴﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ‫ﻣﻦ ﮐﺠﺎ و ﺑﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن دادم ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم.

ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ وﻗﺘﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻤﺎن آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ‫ﺷﺎن ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻇﺮﻓﻬﺎ را ‫ﺷﺴﺘﻢ. واﻗﻌﺎ" ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ.

ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻋﺎدت دارد ﭼﺮا ﮐﻪ ‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدش رﻓﺖ و ﺑﺮای اﺳﺘﺮاﺣﺖ درب اﺗﺎق را ﻫﻢ ﺑﺴﺖ. ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ‫ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ام... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ رو ﻧﺸﻮﻧﻢ ﺑﺪه ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ.

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎﻗﯽ راه اﻓﺘﺎدم در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﺎب ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﺑﺰرگ از ﺧﻮدم و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ در ﻧﺎﻣﺰدی اﺣﺴﺎن ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ را ﺑﻪ دﯾﻮار دﯾﺪم. ﻫﺮ ﺳﻪ در ﻗﺎﺑﻬﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻨﺎرو از ﮐﺠﺎ ‫آوردی؟!!!!

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﻧﺎﻣﺰدی آدرس رو از ﻋﮑﺎس و ﻓﯿﻠﻤﺒﺮدار ﮔﺮﻓﺘﻢ و دﻗﯿﻘﺎ" دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻋﮑﺴﻬﺎی ﻧﺎﻣﺰدی اﺣﺴﺎن رو ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﯾﺎ دﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﻦ ﻣﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎی ﺧﻮدﻣﻮن رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻃﺒﻖ ﺳﻠﯿﻘﻪ ی ﻣﺎﻣﺎن ‫اوﻧﺎرو ﺗﻮی ﻗﺎب ﮔﺬاﺷﺘﻢ.

ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﻠﻮی ﺳﻪ ﻗﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار وﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻼ" آﻧﻬﺎ را در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ‫ﻋﮑﺴﻬﺎی ﻧﺎﻣﺰدی اﺣﺴﺎن دﯾﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻋﮑﺲ در اﺑﻌﺎدی ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و در ﻗﺎب ﻗﺮار داﺷﺖ ‫ﺟﻠﻮه و ﻧﻤﺎی ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ای را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ‫ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ و در اداﻣﻪ ﮔﻔﺖ: آﻫﺎی... ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش زﯾﺎد ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﻧﺸﯽ... ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ زﯾﺎد ﺑﻪ اﻟﻬﺎﻣﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯽ ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﻣﯿﺸﻢ...

ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ اﯾﻨﻄﻮره ﭘﺲ ﭼﺮا اوﻧﺎرو ﺑﻪ دﯾﻮار زدی؟

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻟﻢ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺻﺮارﻫﺎی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﺎﻣﺎن... وﻟﯽ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ‫ﮐﺴﯽ زﯾﺎد ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ...ﺣﺘﯽ ﺗﻮ!

ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﻫﺮ دو ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﯿﻢ. روی ﺗﺨﺘﺶ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻫﻨﻮز ﭼﺸﻤﻢ را ﮐﺎﻣﻼ" ﻧﺒﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﺗﺎ ﺗﻮ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻨﻢ از ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮم اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎم ﺑﺮﺳﻢ؟

ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ اﺻﻼ"... راﺣﺖ ﺑﺎش.

‫ﻫﻨﻮز روی ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. دﺳﺘﺶ روی ﻣﯿﺰ ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا اذﯾﺘﺖ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﯾﺎ ﺻﺪای ‫ﭘﺮﯾﻨﺘﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮاﺑﺖ ﻧﺒﺮه... ﺗﺤﻘﯿﻘﻢ رو وﻗﺖ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪم.

‫ﭘﺸﺘﻢ را ﺑﻪ او ﮐﺮدم و ﺗﺎ ﮔﺮدن زﯾﺮ ﭘﺘﻮﯾﺶ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... اﺻﻼ"... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻣﻦ اوﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯿﺒﺮه...

و دﻗﯿﻘﺎ" ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم از ﻫﻮای ﺑﯿﺮون و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ از ‫ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻗﺎﺑﻞ دﯾﺪ ﺑﻮد ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻏﺮوب ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺧﻮردم و وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ‫ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روﺷﻦ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺧﻮدش در اﺗﺎق ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ آراﻣﯽ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺗﺨﺘﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ‫ﮐﺮدم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ی ﻣﺎﻧﯿﺘﻮرش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ رﺷﺘﻪ ﺧﻮدش را ﭘﺮﯾﻨﺖ ﻣﯿﮕﯿﺮد.

ﺑﻌﺪ ‫ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﯾﮑﺴﺮی ﻗﺮص در ﮔﻮﺷﻪ ﻣﯿﺰش اﻓﺘﺎد. ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﻗﻮﻃﯽ ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. از ﺳﻪ ﻗﻮﻃﯽ ﺗﻨﻬﺎ ‫ﯾﮏ ﻗﻮﻃﯽ ﻗﺮص را ﮐﻪ آرام ﺑﺨﺶ ﺑﻮد ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ وﻟﯽ دو ﻗﺮص دﯾﮕﺮ را اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻢ ﺣﺘﯽ از روی ﻧﺎﻣﺸﺎن ﻫﻢ ‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺪام دﺳﺘﻪ و ﮔﺮوه داروﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ! ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ روی ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ‫ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻪ از روی ورﻗﻬﺎی ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ اﺳﻢ دو ﻗﺮص دﯾﮕﺮ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎس آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻮﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ورق را در ‫ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺘﻢ ﻗﺮار دادم. ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ اﯾﻦ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ و اﺻﻼ" ﭼﻪ ﺗﯿﭗ آدﻣﻬﺎﯾﯽ از اﯾﻦ داروﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ! رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮی آﯾﯿﻨﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار وﺻﻞ ﺑﻮد و ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﮔﻠﺴﺮی ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ‫ﻣﺮﺗﺐ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ. درب اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ام ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮب اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮدی؟

‫ﮔﻔﺘﻢ: آره... واﻗﻌﺎ" ﮐﻪ ﺧﺴﺘﮕﯿﻢ در رﻓﺖ... ﻣﺮﺳﯽ... ﺧﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد... ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ ﻧﯿﺴﺖ؟

‫دوﺑﺎره روی ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮداﺷﺘﻦ ورﻗﻬﺎﯾﯽ از ﭘﺮﯾﻨﺘﺮش ﺷﺪ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻪ دﮐﺘﺮ.

‫ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺷﺎﷲ... ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ دﮐﺘﺮ داره اوﻧﻮﻗﺖ ﻣﯿﺮه دﮐﺘﺮ؟!!!

‫در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ورﻗﻬﺎی در دﺳﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب آﺧﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎﻣﺎن ﻗﻠﺒﺸﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺨﺼﺺ ﻫﯿﭽﮑﺪوم از ﻣﺎ ‫ﻧﻤﯿﺸﻪ... اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﺶ و ﺑﺮدش دﮐﺘﺮ.

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از 6 ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺻﻨﺪﻟﯽ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ در اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻏﺮق در ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺧﻮدش اﺳﺖ. ﭼﻘﺪر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ‫آﻧﻘﺪر ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﺠﺎد اﻋﺘﻤﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﺎﻣﺰد ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ ﺑﯿﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖ در اﺗﺎق او  ‫روی ﺗﺨﺘﺶ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ!!! ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﮔﺮ ﻫﺮ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ دﯾﮕﺮی در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻦ و او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺰار اﺗﻔﺎق ﻣﯿﺎن آﻧﻬﺎ ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻗﺪری ﻣﺮد ﺻﻔﺖ و ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﯿﭻ ﻓﺮد دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺑﺎﺷﺪ!!!

ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ ‫و ﮔﻔﺖ: ﺣﻮﺻﻠﻪ ات ﺳﺮ رﻓﺘﻪ؟... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ رﺑﻊ دﯾﮕﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯽ ﮐﺎرم ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ.

‫ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯿﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﻦ اﻻن از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﺗﺎزه ﮐﻨﺎرت ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﺣﻮﺻﻠﻪ ام ‫ﺳﺮﺑﺮه... ﻓﻘﻂ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﺎرت ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻢ ﺗﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺒﺮی...

‫ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﻣﺸﻐﻮل اداﻣﻪ ﮐﺎرش ﺷﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺎﻧﯿﺘﻮرش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ؟

ﺟﻮاب داد: ﺟﺎﻧﻢ... ﺑﮕﻮ.

‫ﭘﺮﺳﯿﺪم: اون داروﻫﺎ ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰﺗﻪ ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻪ؟

‫در ﺣﯿﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد. دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا دارو ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﯽ؟

ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮود درب را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺲ... ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ و ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﻢ اﯾﻦ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﮐﻤﯽ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ.

‫از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ دﯾﺪم ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﺷﻠﻪ زرد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دو ﻗﺎﺷﻖ در دﺳﺘﺶ اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ از ‫ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺸﺎن آورده ﺑﻮد. ﺟﺪا" ﮐﻪ ﺷﻠﻪ زرد ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﻫﺮ دو ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﺷﻠﻪ زرد ﺳﺮ ﺣﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ‫ﮐﺎﺳﻪ و ﻗﺎﺷﻘﻬﺎ را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺸﻮرم ﮐﺎر ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ از دارو و ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﯿﺎن ‫ﻣﺎ ﻣﻄﺮح ﻧﺸﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﺎﻋﺖ 6:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ و ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﺳﻢ ﺳﺎﻋﺖ از 7:30 ﻫﻢ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﺎدآوری ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﻗﻮل ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﺸﺎن ﺑﺎﺷﻢ در ﺿﻤﻦ از ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺎل ﻣﺎدرش را ﺑﻪ ﻣﻦ بگوید. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺸﮑﻞ اوﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﻧﺪاره وﻟﯽ ﭼﻮن از ﻗﺪﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎری ﻗﻠﺒﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮑﺒﺎر زﯾﺮ ‫ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺠﺶ ﺑﺎﺷﻪ.

 ‫ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن داد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﻣﺎدرش وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﻨﮕﺮاﻧﯽ ﺷﻮد. ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ‫ﮐﺮدﯾﻢ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ. وﻗﺘﯽ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ رﯾﺨﺖ اﻣﺎ ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ‫ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اش اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد راﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼﻣﻢ را داد وﻟﯽ...

‫آﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﯾﺎد ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻬﯿﻪ ی ﺷﺎم ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮدم دﺳﺘﻢ ‫را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺟﯿﺒﻬﺎی ﺷﻠﻮارم ﮐﺮدم ﮐﺎﻏﺬی را ﮐﻪ ﻧﺎم داروﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روی آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻬﻢ را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﺑﺮای ‫ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ روی ﮐﺎﻏﺬ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮری ﻣﯿﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ داروﻫﺎ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ و ‫اﺻﻼ" ﭼﺮا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣﺼﺮف ﻣﯿﮑﻨﺪ؟ در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن از ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﻧﻈﺮم را ﺑﻪ ﺧﻮد ‫ﺟﻠﺐ ﮐﺮد. ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺎﻏﺬ را ﻻی ﯾﮑﯽ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. آن ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﺰ زود ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻣﺪ ‫و ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎم را در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺧﻮردﯾﻢ و ﮐﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و اﮔﺮ ﭼﺎره داﺷﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ در ‫ﻫﺎل ﯾﺎ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺑﯿﺪ وﻟﯽ در ﮐﻨﺎر ﻣﺎ ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﯿﺪار ﻣﺎﻧﺪ و ﮐﻠﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ.

ﻓﺮدای آن روز وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ‫ﻣﺮا ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮑﺪه ﭘﯿﺎده ﮐﺮد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﻣﺮوز ﮐﻼﺳﻢ دﯾﺮﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ... ﻻزم ﻧﯿﺲ ﺑﯿﺎی دﻧﺒﺎﻟﻢ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ.

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻼ" ﭼﻪ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮه؟

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺟﺎی 5:30 اﺣﺘﻤﺎﻻ" 6:15 ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻣﯿﺸﯿﻢ.

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﯽ ﻧﯿﺲ ﻣﻨﻢ 6:15 ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ. ﻣﺰاﺣﻢ اﺣﺴﺎﻧﻢ ﻧﺸﻮ... ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺮو... ﻣﻨﺘﻈﺮم ‫ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.

ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. وﻟﯽ دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم!!! ﺷﺪﯾﺪا" ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داروﻫﺎﯾﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ‫ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﮐﻼﺳﻢ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از داروﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮏ داﻧﺸﮑﺪه ﺳﺮی ﺑﺰﻧﻢ و در ﻣﻮرد داروﻫﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﻮال ﮐﻨﻢ.

آن روز ‫اواﺳﻂ روز ﻫﻮا ﮐﻢ ﮐﻢ اﺑﺮی ﺷﺪ و ﺑﺎران ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻓﻀﺎی ﺗﻬﺮان را ﻧﻮﯾﺪ رﺳﯿﺪن ﺑﻬﺎر ﺑﺨﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﮐﺎﻣﻼ" از ﺑﻮی ﻧﻤﯽ ﮐﻪ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و وﺟﻮد ﺟﻮاﻧﻪ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ ﺧﻮش رﻧﮓ روی درﺧﺘﻬﺎ ﻣﮋده ی ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺮﻣﺎ و زﻣﺴﺘﺎن و رﺳﯿﺪن ﺑﻬﺎری دل اﻧﮕﯿﺰ را ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﺎﺑﺮ ﭘﯿﺎده اﯾﯽ ﻣﯿﺪاد. ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻫﺎی ﺳﯿﺐ و ﮔﻮﺟﻪ ﺳﺒﺰ ﺗﮏ و ﺗﻮک ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﺧﺘﺎن ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻄﺮ ﺧﺎﺻﯽ ‫را ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از 5ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻼﺳﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. از ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ‫ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﮐﺜﺮ داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدﻧﺪ و رﯾﺰش ﺑﺎران ﻫﯿﭻ ﺗﺎﺛﯿﺮی ﺑﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﻧﺸﺠﻮﻫﺎ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ‫ﻟﺬت ﺑﺮدن از ﻃﺒﯿﻌﺖ در آن ﻫﻮا ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ از ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﺬت را ﻣﯿﺒﺮد.

ﻫﻨﻮز ﭘﻠﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ‫ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻧﺎزﻧﯿﻦ را ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم.

‫اﯾﺴﺘﺎدم و ﭘﺸﺖ ﺳﺮم را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﺑﺎ او ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺣﺪس زدم دوﺳﺖ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ‫ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد. ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم ﺗﺎ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ، ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮐﺎرﺗﯽ را از ﮐﯿﻔﺶ ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﻪ ‫دﺳﺘﻢ داد. ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﺎرت ﻋﺮوﺳﯿﺸﺎن اﺳﺖ! ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ و دور از اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد اﻣﺎ واﻗﻌﺎ" ‫ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﺷﺪ. اوﻟﯿﻦ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻧﻮروز ﻋﺮوﺳﯽ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد.

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ‫ﺧﺮوﺟﯽ داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﯿﻢ و ﺟﻠﻮی درب ﺑﻌﺪ ﮐﻠﯽ ﺣﺮف و ﺧﻨﺪه از ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ. از ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎده رو ‫ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" در 200 ﻗﺪﻣﯽ داﻧﺸﮑﺪه ﯾﮏ داروﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰرگ اﺳﺖ. ﭘﯿﺎده ﺗﺎ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ‫آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم از ازدﺣﺎم ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ در داروﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﺎﻏﺬی ﮐﻪ اﺳﻢ داروﻫﺎ ‫روی آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد را ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎورم ﺗﺎزه ﺑﻪ ﯾﺎدم آﻣﺪ ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻼس ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﺑﺮای دو ﺳﻪ روزی ﻗﺮض ﮔﺮﻓﺘﻪ و ‫ﮐﺎﻏﺬم ﻫﻢ ﻻی ﻫﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ.

ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ از داروﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و از ﺧﺸﮑﻪ ﭘﺰی ﮐﻨﺎر داروﺧﺎﻧﻪ ﯾﮏ ‫ﭘﯿﺮاﺷﮑﯽ داغ ﺧﺮﯾﺪم. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎران ﻫﻢ اداﻣﻪ داﺷﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺎز زدن ﭘﯿﺮاﺷﮑﯿﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﻧﺸﮑﺪه ‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم 5:50 ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ 6 ﻫﻨﻮر 10 دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ ﺑﻮد. روی ﯾﮑﯽ از ﻧﯿﻤﮑﺘﻬﺎی اﻧﺘﻈﺎر اﯾﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس ‫ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻘﻒ آﻧﺠﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﯿﺲ ﺑﺸﻮم و ﻫﻢ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﭘﯿﺮاﺷﮑﯿﻢ را ﺑﺨﻮرم.

در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ‫ﺧﻮرد! وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ. ﻟﻘﻤﻪ ﭘﯿﺮاﺷﮑﯽ را ﮐﻪ در دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ ‫را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﻼﺳﺘﻮن ﺗﻤﻮم ﺷﺪ؟

 ‫ﮔﻔﺘﻢ: آره.

‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدی 6:15 ﮐﻼﺳﺘﻮن ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ!

‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺟﻮاب دادم: ﯾﮏ ﮐﻢ زودﺗﺮ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ... ﺧﻮب ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯿﺸﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎی...

دوﺑﺎره ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻻن ﺗﻮ ﺗﻮی داﻧﺸﮑﺪه اﯾﯽ؟

‫ﮔﻔﺘﻢ: آره.

‫و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻦ ﺧﻮرده ﭘﯿﺮاﺷﮑﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روی ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل اداﻣﻪ دادم: ﺑﺒﯿﻦ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮی داﻧﺸﮑﺪه ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎی... ﺧﻮب؟

ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد! دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﻟﻮ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ.

از روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﺗﻤﺎس ﻗﻄﻊ ﺷﺪه. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺎده رو ﺑﺮوم وﻟﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ‫ﺧﻮردم! ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮده و ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺧﺸﮑﻢ زد ﭼﻮن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ!!! ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺗﻮی داﻧﺸﮑﺪه ﻫﺴﺘﯽ!!! ﺳﺎﻋﺖ 6:15 ﻫﻢ ﮐﻼﺳﺘﻮن ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ...ﻧﻪ؟!!

‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ دور دﻫﺎﻧﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ.

ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺑﺎ ﺟﺎﯾﯿﮑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ داﺷﺖ!!! ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا زﯾﺮ ﻧﻈﺮ دارد! ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم ‫و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺮا دﻧﺒﺎل ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ. ﻫﺮ دو در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و او ﺑﺪون ‫ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ.

ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه و اﯾﻦ ﮐﺎﻣﻼ" از ﻃﺮز راﻧﻨﺪﮔﯿﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺻﻼح را ‫در آن دﯾﺪم ﮐﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ و ﮐﺎر را ﺧﺮاﺑﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮑﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ در ﯾﮏ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺧﻠﻮت ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ اﯾﯽ ﺑﺮد و ﭘﺎرک ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﭼﻬﺮه اش آﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﻧﮕﺎﻫﻢ را از ﺻﻮرﺗﺶ ‫ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﮑﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم! ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ رو ﺑﺎزی ﻧﺪه؟...

‫ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﻪ ﺑﺨﻮرم... ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ؟!!!

‫ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ رو ﺑﺎزی ﻧﺪه؟!

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺑﺎران ﻧﻢ ﻧﻢ ﺣﺎﻻ رﮔﺒﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ اﺻﻼ" ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ‫ﻧﺒﻮد! ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ. ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺻﺒﺮ ﮐﻦ.

ویروس: ببین الهام! در حال حاضر، هر چی میکشی، تقصیر خودت است. من که گفتم باید بی خیال این پسره بشی.

‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮای ﭼﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟... ﺑﺮای ﮐﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟... ﺑﺮای ﺗﻮ؟... ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ‫ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﻣﯿﮕﯽ؟...

ﺑﺎزوﯾﻢ را رﻫﺎ ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دو زﯾﺮ ﺑﺎران اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ. ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮده؟!!

‫ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﺣﺪﺳﯽ؟ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟...

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ. ﭘﺸﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدت آﺳﻤﻮن رﯾﺴﻤﻮن ﻣﯿﺒﺎﻓﯽ... آﺧﻪ ‫ﺑﺮای ﭼﯽ؟

ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﮐﻮﺑﯿﺪ روی ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ: اون ﭘﺴﺮه ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻮ از داﻧﺸﮑﺪه ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ ﺑﺮای ﻣﻦ ‫ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻧﺒﻮد... اﻟﻬﺎم... ﺑﺴﻪ... ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﻧﮑﻦ... ﻣﻦ رو ﺑﺎزی ﻧﺪه.

ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮده؟!!

‫ﺑﺎران ﻫﺮ دوی ﻣﺎ را ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺴﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﻦ اﺻﻼ" اون رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ.

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا دروغ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﭼﺮا؟

‫ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺤﻘﯿﻖ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻗﺮﺻﻬﺎﯾﺶ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ام ﺑﻪ او دروغ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮده ‫ﺑﺎﺷﻢ.

ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم اﮔﻪ روزی از ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻮ... ﺧﻮدم رو از ‫زﻧﺪﮔﯿﺖ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺸﮑﻢ... ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﻪ؟... ﭼﺮا اﻟﻬﺎم؟

‫ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺪاﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: ای وای... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺧﺴﺘﻪ ام ‫ﮐﺮدی... از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ... اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﮏ... ﮐﻼﻓﻪ ام ﮐﺮدی... ﺗﻮ دﯾﻮوﻧﻪ ای...

ادامه دارد ...

نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا

#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی