جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (3)
گلبرگ‌های خزان عشق (3)
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ و راﺣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﻔﺖ: دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎﻫﺎت راﺣﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و دوﺳﺖ دارم ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﯽ... اﻟﺒﺘﻪ از ﻇﺎﻫﺮت ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺸﺨﺼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮات ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ... اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ راﺣﺖ ﻣﯿﺸﯽ... ﻣﻦ اﺻﻮﻻ" از ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎس دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻣﻮرد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﺮدم و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮارد ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدی ﻫﻢ ﭘﯿﺶ رو داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ در وﺟﻮد ﺗﻮ ﺗﻮﺟﻬﻢ رو ﺟﻠﺐ ﮐﺮد در ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﻮن ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ازت درﺧﻮاﺳﺖ دوﺳﺘﯽ ﮐﻨﻢ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: دوﺳﺘﯽ؟ !!!!!!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب آره... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎﯾﺪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎﺷﻪ... اﻻن زﻣﺎﻧﻪ ﻋﻠﻢ ﻏﯿﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ اﮔﻪ ﺑﺮاﺗﻮن اﻣﮑﺎن داره اﯾﻦ دﻓﻌﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪﯾﺪ ﻣﻦ زود ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﻓﻘﻂ اﮔﻪ ﺑﺮاﺗﻮن اﻣﮑﺎن داره ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﯾﺪ...
ﮐﺎﻣﻼ" دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ را ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺣﺎل ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺘﻢ... ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی...ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم!..وﻟﯽ از ﭼﯽ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ!
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎﻣﻼ" ﺣﺎﻟﺘﻢ را ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻣﻀﻄﺮﺑﯽ؟ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﯽ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﻢ... اﮔﻪ از ﺑﺎﺑﺖ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺮاﻧﯽ... ﺧﻮب اوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﻪ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮای ﺧﻮاﻫﺮش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮه و اﯾﻦ ﺧﻮد ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ اﺻﻠﯽ رو ﺑﮕﯿﺮی...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﻧﯿﺴﺘﻢ و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻢ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﺪاره...
دو دروغ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ... رﻓﺘﺎر دﯾﺸﺐ ﺗﻮ و اﺣﺴﺎن در رﺳﺘﻮران ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﮕﻔﺖ... ﮔﺮ ﭼﻪ اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻇﺎﻫﺮ اﻣﺮ رو ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل...
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ آﻣﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ... اﺣﺴﺎن ﺑﺮادر ﻣﻨﻪ و ﺣﻖ داره ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﻪ و اﺻﻼ" دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ راﺑﻄﻪ ای ﻫﺮ ﻗﺪرم ﻣﻨﻄﻘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﻧﺪه ی ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻋﻮض ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه ﻣﯿﺪه ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﺑﺎ دﺧﺘﺮی دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ و اون وﻗﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮش اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺘﻌﺼﺐ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه... ﻣﺮگ ﺧﻮﺑﻪ وﻟﯽ ﺑﺮای ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ... آره؟!
آب دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت دادم... او درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﮐﻤﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪم وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﻔﺘﻢ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻣﯿﺨﻮام زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻨﻮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺪا ﮐﻨﯽ؟
ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم... ﻓﻘﻂ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دو ﺟﻠﺪ دﯾﮕﺮو ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪﯾﺪ؟
ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ دو ﺗﺎ رو ﻓﺮدا ﻣﯿﺎرم داﻧﺸﮑﺪه.
ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم وﻟﯽ او ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺎزم ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ... اﺻﻼ" دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ از اون دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﺑﻬﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﻮن ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ای ﺑﺮد و ﭘﺎرک ﮐﺮد... ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ... ﮔﻔﺖ: اون دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ذﻫﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻦ دور و ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻧﯿﺴﺘﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش رو ﺑﮑﻨﯽ در دﺳﺘﺮﺳﻤﻦ وﻟﯽ ﻣﻦ اﮔﻪ دﻧﺒﺎل اون ﺗﯿﭙﻬﺎ ﺑﻮدم ﺳﺮاغ ﺗﻮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪم و اﻣﺎ ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﻮﻧﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ! ﻧﻪ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺗﻮ...
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮی ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻣﻦ ﻗﺼﺪ دوﺳﺘﯽ در ﺳﻄﺢ و اﻧﺪازه ی ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎﻻی اﻃﺮاﻓﻤﻮن رو از ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮام... وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ اﺻﻼ" وﻗﺖ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزﯾﻬﺎ رو ﻧﺪارم و اﺻﻮﻻ" ﺧﻮدﻣﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮای وﻗﺖ ارزش ﻗﺎﺋﻠﻢ... ﻣﻦ اﮔﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎزﯾﻬﺎ ﺑﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ زودﺗﺮ از اﯾﻨﻬﺎ اﻗﺪام ﻣﯿﮑﺮدم... وﻟﯽ ﻫﺪف ﻣﻦ ﻓﻌﻼ" ﻓﻘﻂ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺋﻪ... اﻣﺎ دﯾﺮوزم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﺎﻋﺚ زﺣﻤﺖ ﺑﺸﻢ وﻟﯽ اﮔﻪ ﻓﺮار ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺣﺴﺎن ﻫﺴﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ... اﮔﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺎری ﻏﯿﺮ اﺻﻮﻟﯽ و ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ ﺑﻮد ﭘﺲ ﭼﺮا ﺧﻮدش ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮی راﺑﻄﻪ داره؟ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" ﻗﺼﺪ اون ﭼﯿﺰی ﻓﺮاﺗﺮ از ﯾﻪ دوﺳﺘﯽ ﺣﺴﺎب ﺷﺪه اس... ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﮑﻠﯿﻔﺶ رو روﺷﻦ ﮐﻨﻪ؟!!
ﺳﺮم را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮای ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺎﻃﻊ و ﻣﺤﮑﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد... ﺷﺪﯾﺪا" در ﮐﻼﻣﺶ ﺗﺴﻠﻂ ﮔﻔﺘﺎری را ﻣﯿﺸﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد.
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻓﺮدا داﻧﺸﮑﺪه ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو اوﻧﺠﺎ ﻧﺒﺮی.
دوﺑﺎره ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآورد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎره ی ﮔﻮﺷﯿﺖ ﭼﻨﺪه؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮای ﭼﯽ ﻣﯿﭙﺮﺳﯽ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎره ات رو ﺑﺪه... ﻓﺮدا ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم و ﻣﯿﮕﻢ ﮐﻪ ﮐﯽ و ﮐﺠﺎ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺪم.
ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ ﺑﺰﻧﯽ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮم... ﮔﻮﺷﯽ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺘﻦ! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﮐﯽ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮﯾﺪ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺧﻮدم!
ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺷﻤﺎره ی ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻮدﮐﺎر در ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ... ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ را ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺷﻤﺎره ی ﻣﻦ را در ﮔﻮﺷﯿﺶ ذﺧﯿﺮه ﮐﺮد.
از ﻣﺴﯿﺮﺣﺮﮐﺘﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻣﯿﺮود... ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﺗﺮس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﻧﺘﻈﺎر رو ﺑﻪ رو ﺷﺪن ﺑﺎ اﺣﺴﺎن را داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺟﺴﺎرت ﺧﺎﺻﯽ ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط ﻣﻦ را رﺳﺎﻧﺪ و ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم او ﻧﯿﺰ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ. در آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اﺿﻄﺮاب ﭼﺸﻤﺎت رو ﻗﺸﻨﮕﺘﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
و در آﺧﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺑﺎﺷﻢ... ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪم درب ﺣﯿﺎط را ﺑﺎز ﮐﺮدم و داﺧﻞ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪم اﺣﺴﺎن داﺷﺖ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و ﺗﺨﻤﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد... ﺳﻼم ﮐﺮدم وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ اﺣﺴﺎن ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...
روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم... ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯿﮑﺮدم... ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﻪ؟
ﻫﻨﻮز ﺻﺪای ﺗﺨﻤﻪ ﺷﮑﺴﺘﻨﺶ را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم... دو ﭘﻠﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻢ. دوﺑﺎره ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ:اه...ﭼﯿﻪ؟
ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺠﺎ ﺑﻮدی؟
ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﭘﻮﺳﺘﻬﺎی ﺗﺨﻤﻪ ﮐﻪ دور دﻫﻨﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد را ﺑﺎ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و رﯾﺨﺖ ﺗﻮی ﺑﺸﻘﺎب... از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ... دﻗﯿﻘﺎ" دو ﭘﻠﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ از ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد وﻟﯽ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﯿﻠﯽ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺮون ﭼﯿﮑﺎر داﺷﺘﯽ؟.. ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدی؟
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ... دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﺎﻣﺪ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دروغ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﻦ اﺣﺴﺎن را ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم... ﻫﻨﻮز دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯿﺎﻣﺪ... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: اﮔﻪ ﺑﮕﻢ آره ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدم ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺻﺪای آرام ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﻮدی؟
روﭘﻮش و ﻣﻘﻨﻌﻪ ام را درآوردم و ﺧﻨﺪﯾﺪم... اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻨﺪه ام از روی ﺗﺮس ﺑﻮد... آب دﻫﻨﻢ را ﻗﻮرت دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﻮدم؟
ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻣﻦ را ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﻢ را ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺮﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﺳﺖ از ﭘﺎ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... اﻣﺎ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﺑﯽ ﺧﻮدی دﻟﻢ ﺷﻮر زده ﺑﻮد...
ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ! اداﻣﻪ داد: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﭼﯿﮑﺎر داﺷﺘﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺘﺎب ﺑﻮدم.
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ روی ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﯿﺮ آوردی؟
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻪ ﺟﻠﺪش رو ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ... ﻗﺮار ﺷﺪ ﺑﺮای دو ﺟﻠﺪ دﯾﮕﻪ اﺷﻢ دوﺑﺎره ﻓﺮدا ﯾﻪ ﺳﺮی ﺑﺰﻧﻢ!
ﭘﺸﺘﻢ را ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﺮدم و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﯿﺮون آوردن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﻢ از ﮐﯿﻒ ﺷﺪم... ﻟﺒﻢ را ﺑﺎ دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺎور ﻏﻠﻂ اﺣﺴﺎن را ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و وﻗﺘﯽ ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮای ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﻢ ﺑﺮات ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ؟ آﺧﻪ اون آﺷﻨﺎﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ داره... اون ﻣﻮﻗﻌﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﻮی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﺘﺎب ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺘﯿﻢ اون ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺮاﻣﻮن ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮد... اﻟﺒﺘﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﻮ ﭼﻮن ﭘﯿﺮاﭘﺰﺷﮑﯿﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ" ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺗﻮ ﺑﺮاش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺗﺮه.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺲ... اﺣﺘﻤﺎﻻ" اون دو ﺟﻠﺪ دﯾﮕﻪ اﺷﻢ ﻓﺮدا ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻢ.
اﺣﺴﺎن ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ. وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن رﻓﺖ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ی او در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد. روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم... ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﺻﻮرت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺤﻮ ﻧﻤﯿﺸﺪ و داﺋﻢ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﺶ و رﻓﺘﺎرش در ذﻫﻨﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﺸﺪ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ... اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم...
از ﻫﺎل ﮐﻪ رد ﻣﯿﺸﺪم اﺣﺴﺎن ﺳﺮﮔﺮم دﯾﺪن ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﻮد. ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎس؟
اﺣﺴﺎن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺗﺨﻤﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ:ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺧﺮﯾﺪ...ﺷﺐ ﻣﻬﻤﻮن دارﯾﻢ.
ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻏﺬای داﺧﻞ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻧﺎﺧﻨﮏ زدم و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﮐﯿﻪ؟
ﮔﻔﺖ: دوﺗﺎ از ﻫﻤﮑﺎرﻫﺎی ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﺷﻮن.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: وﺳﻂ ﻫﻔﺘﻪ؟!!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺑﺎس دﯾﮕﻪ... ﯾﺪﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﻠﺶ ﺑﻪ ﮐﺎری ﺑﮕﯿﺮه ﮐﻮه ﻫﻢ ﺟﻠﻮ دارش ﻧﯿﺲ.
راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ... ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺴﻨﺎﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از اﺧﻼﻗﻬﺎی ﺑﺪ او ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ" وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﺸﺪ.
زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ و ﭼﻮن دور از دﺳﺘﺮﺳﺶ ﺑﻮد از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻠﻔﻨﺶ را ﺑﺪﻫﻢ... وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺻﺪای ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ... ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮدم و دادم ﺑﻪ اﺣﺴﺎن.
وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن را آﻧﭽﻨﺎن ﺳﺮﮔﺮم و دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ دﯾﺪم ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪ (ﭼﻄﻮر ﺧﻮدش ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدم ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ راﺑﻄﻪ داره ﻋﯿﺐ ﻧﯿﺲ... ﻣﺮگ ﺧﻮﺑﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ...) ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ درﮔﺎه آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم ﺧﯿﺮه ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ و ﺟﻤﻼت زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯿﺒﺮد دﻗﯿﻖ ﺷﺪم وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ روﯾﻢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدم را ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ اش ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻋﻼﻗﻪ دارد اﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺷﺎل و ﮐﻼه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ وﻗﺘﯽ ﻫﻢ از او ﺳﻮال ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺎﺷﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را از ﺣﯿﺎط ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺒﺮد ﺑﺎ دﺳﺖ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ داد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﺎﻋﺖ از دو ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻠﯽ ﻣﯿﻮه و اﺳﺒﺎب ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ. ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎورم و از زﯾﺮ ﺑﺎر ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﻣﺸﺐ ﺧﻼص ﺷﻮم اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم راﻫﯽ ﺑﺮای ﻓﺮار ﻧﺒﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺮدم ﺗﺎ وﺳﺎﯾﻞ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ اﻣﺸﺐ را آﻣﺎده ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺳﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﻧﺠﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم از ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ اﻣﺸﺐ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎم... اﺻﻼ" ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪارم اوﻧﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﺷﯿﻄﻮن آﻗﺎی ﺷﮑﻮری و ﺗﻮﺣﯿﺪی ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﺮای ﯾﻪ ﻋﻤﺮ ﺗﺸﻨﺞ اﻋﺼﺎب ﮐﺎﻓﯿﯿﻦ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اﺧﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﺮات ﺷﺎم ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯿﺎرم... اون وﻗﺖ اﮔﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ات ﺑﺸﻪ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﯿﺎی ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯿﮑﺸﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﮏ ﮐﻤﯽ اﻟﻮﯾﻪ و ﻧﻮن ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺒﺮم ﻫﻤﻮن ﺑﺮام ﺷﺎﻣﻪ دﯾﮕﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻫﺎی روی ﮔﺎز ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯽ.
اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﺟﺎزه ﻣﯿﺪاد واﻗﻌﺎ" آﻧﻄﻮر ﮐﻪ راﺣﺘﻢ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و او را ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ.
ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از ﻫﺸﺖ و ﻧﯿﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ آﻣﺪﻧﺪ و از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﺎص و ﻋﺠﯿﺐ آراﻣﺶ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻨﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺷﯿﻄﺎن و ﺷﻠﻮغ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮدﻧﺪ و در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻣﯿﺎﻣﺪﻧﺪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ ﭘﯿﺪاﯾﺸﺎن ﻧﻤﯿﺸﺪ.
اﺣﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺸﺐ ﻣﻬﻤﺎن دارﯾﻢ دﯾﺮﺗﺮ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ده و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻨﻢ زﻧﮓ ﺧﻮرد! ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم... ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻ" در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮد... از روی ﺗﺨﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و از داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ی روی ﮔﻮﺷﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮد! ﻟﻘﻤﻪ ای از اﻟﻮﯾﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﺿﻤﻦ ﮔﻮﺷﯽ را ﻫﻢ ﺟﻮاب دادم: ﺑﻠﻪ؟... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ...
ﺻﺪاﯾﯽ را ﮐﻪ از ﮔﻮﺷﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد... ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮدب و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد... ﭼﻮن ﻟﻘﻤﻪ در دﻫﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﺻﺪاﯾﻢ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻮم؟
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻟﻘﻤﻪ را ﻗﻮرت ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ در ﮔﻠﻮﯾﻢ ﮔﯿﺮ ﮐﺮد و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ و آب ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﻧﺒﺮده ﺑﻮدم ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﻔﻪ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.
ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون و ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﮐﻪ در ﻃﺒﻘﻪ ی دوم ﺑﻮد رﻓﺘﻢ اﺟﺒﺎرا" از ﺷﯿﺮ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ آب ﺧﻮردم ﺗﺎ ﻟﻘﻤﻪ را ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻓﺮو ﺑﺒﺮم... اﺷﮏ ﭼﺸﻢ و آب ﺑﯿﻨﯽ ام راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد... ﺑﺎ ﺧﻔﻪ ﺷﺪن ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪداﺷﺘﻢ... ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ آﻣﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﺮا ﺑﺎ آن ﺣﺎل در دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ دﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ ﺑﺎﺑﺎ؟... ﭼﺘﻪ؟
ﺗﺎزه ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد... ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ... ﻟﻘﻤﻪ ی اﻟﻮﯾﻪ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: از اﯾﻨﺠﺎ آب ﺧﻮردی؟!!
ﮔﻔﺘﻢ:ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم... آﺧﻪ آب ﺧﻮردن ﯾﺎ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدم.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪدﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬا و آب و ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ آﻣﺪ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و آﻧﻬﺎ را از ﺑﺎﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ﻫﻨﻮز ﺑﺎﺑﺎ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ ام دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺧﻮرد ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ... ﺑﺎﺑﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ای ﻧﻤﯿﺨﻮای؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﺮﺳﯽ... دﺳﺘﺖ درد ﻧﮑﻨﻪ.
وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺑﺸﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﻮاری ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﺎزده اس... ﮐﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻄﺖ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم... ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎس... ﻗﺮار ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﺑﺮام ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻪ... اﺣﺘﻤﺎﻻ" ﺧﺒﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪه.
ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮود و ﺑﻌﺪ ﺗﺎزه ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﻌﻄﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺟﻮاب دادم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﻣﻌﻄﻞ ﺷﺪﯾﺪ... ﺳﻼم.
ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﺟﻮاب ﺳﻼم ﻣﺮا داد و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ از اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ﺗﺎ اﻻن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮده و ﺗﺎزه ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪه... در ﻣﻮرد ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻓﺮدا آﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯿﺎورد وﻟﯽ ﺳﺎﻋﺘﺶ را ﺧﻮدش ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮد و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﺎﺷﻢ! ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف را زد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﮐﺎرﯾﻪ؟... اﺻﻼ" اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﮐﻪ ﻣﻦ دم درب ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ و ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا؟.. ﻣﮕﻪ ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ داره؟.. ﺧﻮب ﻣﯿﺨﻮام ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﺑﺮات ﺑﯿﺎرم.
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم از ﺧﯿﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﮕﺬرم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺟﻨﮓ اﻋﺼﺎب ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ... ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ دارﯾﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﻧﻤﯿﺨﻮام... اﻧﺸﺎاﷲ ﻫﻤﯿﻦ ﯾﻪ ﺟﻠﺪی رو ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮام آوردﯾﺪ رو ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﻫﻔﺘﻪ ی آﯾﻨﺪه اﮔﻪ دﯾﺪﻣﺘﻮن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدوﻧﻢ.
ﮐﻤﯽ ﺳﮑﻮﺗﺶ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ارﺗﺒﺎط ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: اﻟﻮ...؟
ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺷﯽ دﺳﺘﻤﻪ... ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﻣﻦ از ﻗﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﮏ ﺑﺎزی اﺻﻼ" ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﻓﻌﻼ" ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪی ﮐﻤﯽ از اﯾﻦ ﺑﺎزﯾﻬﺎ در ﺑﯿﺎری... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب...ﺑ ﮕﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎی...
ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد... وﻟﯽ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" از اﯾﺠﺎد اﯾﻨﻄﻮر رواﺑﻂ وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻀﻢ زﻧﮓ ﻧﺰدم ﮐﻪ ﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﯽ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ... ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﺴﺘﻢ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ اﺳﻤﻢ رو ﺧﻮب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ.
ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﺑﺰﻧﻢ اداﻣﻪ داد: ﮐﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﺑﺎﺷﻢ؟
ﻫﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻣﯿﺪان ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﺑﻮد... ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺪون اﻃﻠﺴﯽ رو ﺑﻠﺪﯾﺪ؟
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻮن ﻣﯿﺪون ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﺘﻮن رو ﻣﯿﮕﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ... ﯾﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ اوﻧﺠﺎس ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺮوﻧﺎز اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ... ﻫﻤﻮن ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﮔﻔﺘﯿﺪ... ﻣﻦ ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ.
ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎی؟
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدم ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﺴﺨﺮه آﻣﺪه ﮔﻔﺘﻢ: اﺷﮑﺎﻟﯽ داره؟
ﺟﻮاب داد: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﯾﮑﺒﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ از ﺑﭽﻪ ﺑﺎزی ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯿﺎد و وﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﻧﺪارم... ﻣﻦ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ وﻟﯽ داﺧﻞ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻧﻪ...
ﮐﻔﺮم در آﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﻣﯿﺨﻮام...
او ﻫﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﭘﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﻫﻤﯿﻦ اﻻن اوﻧﻬﺎرو ﻣﯿﺎرم دم در ﺧﻮﻧﺘﻮن.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... اﺻﻼ" ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ رو ﻧﻤﯿﺨﻮام.
ﺻﺪاﯾﺶ آرام ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﺮ ﺟﻮر راﺣﺘﯽ... ﭘﺲ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﻣﯿﺎم داﻧﺸﮑﺪه اون ﯾﮑﯽ رو ﻫﻢ ازت ﻣﯿﮕﯿﺮم.
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم... اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر آدﻣﯽ ﺑﻮد... آدم ﯾﮑﺪﻧﺪه و ﻟﺠﻮج! ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... اﮔﻪ ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﺪ ﻣﯿﺨﻮام ﮔﻮﺷﯽ رو ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ.
ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد. دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ ﻧﺪارﯾﺪ... ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ.
و ﺑﻌﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ در دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم...
ﺑﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ آورده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻤﯽ از آﻧﺮا ﺧﻮردم اﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼ" اﺷﺘﻬﺎﯾﻢ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻏﺬا دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﻪ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺘﻢ و ﻣﺴﻮاﮐﻢ را زدم ﺑﯿﺼﺪا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و روی ﺗﺨﺖ دراز ﮐﺸﯿﺪم... ﺑﺮای ﻓﺮدا ﻣﺮدد ﺑﻮدم ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ و اﺻﻼ" ﭼﺮا اﯾﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻨﻘﺪر در اﯾﺠﺎد راﺑﻄﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ؟!! اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻼﻓﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ و رﻓﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ را ﻫﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد. اﺣﺴﺎن ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد داﻧﺸﮕﺎه. ﻣﺎﻣﺎن در ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮرد ﻣﻨﻬﻢ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را در ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و آوردم داﺧﻞ ﻫﺎل و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯿﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪم.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺒﺤﻮﻧﻪ ات رو ﺧﻮردی اﮔﻪ ﮐﺎری ﻧﺪاری ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎﯾﯽ؟ ﻣﻦ ﮐﺎری دارم ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ را در ذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﮐﺮدم... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر و ﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﺑﻮدم... ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﮐﺎری ﻧﺪارم... ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺎم... وﻟﯽ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﺮﯾﺪ؟
آﺧﺮ ﭼﺎﯾﯽ اش را ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻧﻪ ی ﯾﮑﯽ از آﺷﻨﺎﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ...
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ آن ﺷﺪ. ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ آﻣﺎده ﺷﺪم... وﻗﺘﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﮐﻪ آﻣﺎده اﺳﺖ... ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﯿﻢ. ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼ" آﻧﺮا دﯾﺪه ام! وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎﻣﺪ! ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎوردم و ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﺎﻣﺎن... ﻣﯿﺸﻪ ﺑﮕﯽ اﯾﻦ آﺷﻨﺎی ﺷﻤﺎ ﮐﯿﻪ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮ ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ...
ﺑﻌﺪ ﭘﯿﭽﯿﺪ داﺧﻞ ﯾﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻤﺐ ﺑﺴﺖ و ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎﻃﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم.
وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺟﻠﻮی درب آن ﺣﯿﺎط رﻓﺖ و زﻧﮓ را ﻓﺸﺎر داد ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم آﻣﺪ... ﺑﻠﻪ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم... اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻨﺰل ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻮد!... وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر داﺷﺖ؟!! اﺻﻼ" آدرس اﯾﻨﺠﺎ را از ﮐﺠﺎ آورده ﺑﻮد؟... اﮔﺮ اﺣﺴﺎن ﺑﻔﻬﻤﺪ ﭼﯽ؟.. وای ﺧﺪای ﻣﻦ... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرش ﻣﺎ را ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر از ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد... ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮد ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" از ﺟﺮﯾﺎن ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن ﺑﺎﺧﺒﺮم ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ" ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ و ﯾﺎ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن اﻃﻼع ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺧﻮدش را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ.
درب ﺧﺎﻧﻪ ی ﻧﺎﻫﯿﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ... ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺎﻣﺎن را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد. ﮔﻮﺷﯽ ام را از ﮐﯿﻔﻢ ﺧﺎرج ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎره ی اﺣﺴﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زﻧﮓ ﺧﻮرد ﺻﺪای ﻧﺎﻫﯿﺪ از ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻼم ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن ﭘﯿﺶ ﺗﻮس؟
ﺟﻮاب داد: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم: اﺣﺴﺎن اوﻧﺠﺎس؟
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺷﯽ دﺳﺘﺖ...
ﺻﺪای اﺣﺴﺎن را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ؟... ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن ﻣﻦ اﻻن دم درب ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﺎﻫﯿﺪم..!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ اوﻧﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!
ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎن از ﺟﺮﯾﺎن ﺗﻮ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎﺧﺒﺮه... ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن اوﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ... ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﻠﺪ ﺑﻮد!.. اﻻﻧﻢ رﻓﺘﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﺸﻮن...
ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ از ﺻﺪای اﺣﺴﺎن ﻣﯿﺒﺎرﯾﺪ... ﮔﻔﺖ: ﮐﯽ رﻓﺘﯿﺪ اوﻧﺠﺎ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﺲ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻪ ﺗﻮ...
دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری آدرس اوﻧﺠﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﺮده؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﺮد... ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون ﻣﻌﻄﻠﺶ ﮐﻦ... ﻣﻦ و ﻧﺎﻫﯿﺪ اﻻن ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﮐﻼﺳﺖ رو ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻼس ﻧﺪاره... ﻣﻦ ﮐﻼس دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻫﺎد ﻣﯿﮕﻢ ﺑﻪ ﺟﺎم ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺰﻧﻪ...
ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدم را داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﭼﺸﻢ ﺑﻪ درب ﺧﺎﻧﻪ دوﺧﺘﻢ...
ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﮐﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮد...؟ اﺻﻼ" ﻫﺪﻓﺶ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ رﺑﻊ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ اﺣﺴﺎن ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد درب ﺣﯿﺎط ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط آﻣﺪه ﺑﻮد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ از درب ﺧﺎرج ﺷﺪ ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ او ﻫﻢ در ﭼﻬﺮه اش آراﻣﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد و اﺻﻼ" اﺛﺮی از ﺑﺮﺧﻮرد ﯾﺎ ﻃﻨﺶ در ﭼﻬﺮه اش ﻧﺪاﺷﺖ!
درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﯿﻤﻪ ﭘﯿﺎده ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮏ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪش را ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ! وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن...؟
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﻧﻢ..؟
ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﻣﻌﻄﻠﺶ ﻣﯿﮑﺮدم... ﻣﻘﺼﺮ اﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ اﺻﻼ" دﻟﯿﻞ ﺑﺮای ﻣﻌﻄﻞ ﮐﺮدن ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر داﺷﺘﯽ؟
ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪی؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ."
ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺬار وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎن اﯾﻦ ﺳﻮال رو از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺸﻨﻮی...
دﯾﮕﺮ ﺟﺎی ﻫﯿﭻ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ از ﮐﻮﭼﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ در آﯾﻨﻪ ﺑﻐﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ... ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺣﺴﺎن را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﮐﻮﭼﻪ رﻓﺖ... ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن اوﻣﺪ.
وﻟﯽ ﺻﺒﺮ ﻧﮑﺮد و ﻣﺴﯿﺮ را اداﻣﻪ داد وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺑﻬﺶ ﺧﺒﺮ دادی؟... ﻧﻪ؟
ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ وارد ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺻﻠﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره اداﻣﻪ داد: از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻋﻼﻗﻪ داری ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ... اﯾﻦ رو ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" از راﺑﻄﻪ ی ﺗﻮ و اﺣﺴﺎن ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم.
دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﻣﻨﻬﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم و داﺋﻢ در ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن در آن ﺧﺎﻧﻪ ﭼﻪ ﮐﺮده و ﯾﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ... ﻧﮑﻨﻪ ﺣﺮﻓﯽ زده ﺑﺎﺷﻪ و اﺣﺴﺎن را ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﺮاب ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﯾﺎ اﻫﺎﻧﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﯾﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ی او ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ زﯾﺎد ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﮐﻨﻢ وﻟﯽ داﺷﺘﻢ از ﻧﮕﺮاﻧﯽ دق ﻣﯿﮑﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺎﺷﯿﻦ را روی ﭘﻞ ورودی ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﮐﻪ درب ﺣﯿﺎط را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ دﯾﺪم ﺑﺎﺑﺎ زﺣﻤﺘﺶ را ﮐﺸﯿﺪ... ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم از اﯾﻨﮑﻪ او در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺑﻮدن او ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم از ﺷﺪت ﺗﻨﺸﯽ ﮐﻪ در ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪه ﺑﯿﻦ اﺣﺴﺎن و ﻣﺎﻣﺎن اﺗﻔﺎق ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻼم ﮐﺮدم و وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم. ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻟﯿﻼ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدی وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم... ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪم از ﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن ﺑﮕﺮدم!
ﻣﺎﻣﺎن وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺸﺪ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺗﻮ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﺑﯿﺎی.
وارد ﻫﺎل ﺷﺪم و ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از دو ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را دﯾﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻪ ﺳﯿﺮم و ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ.
دل ﺗﻮی دﻟﻢ ﻧﺒﻮد و داﺋﻢ از ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎﻗﻢ ﺳﺮک ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﺣﺴﺎن ﮐﯽ ﻣﯿﺎﯾﺪ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای درب ﺣﯿﺎط را ﺷﻨﯿﺪم. از ﺟﺎﯾﻢ ﭘﺮﯾﺪم و ﭘﺮده را ﮐﻨﺎر زدم... ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد اﺣﺴﺎن وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪ اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﻧﯿﺎورد ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ دوﺑﺎره ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود.
ﺳﺮش را ﮐﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺮا ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه دﯾﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و دﺳﺘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﮑﺎن داد...اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟..ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد؟!.ﭘﺲ ﻣﺎﻣﺎن واﻗﻌﺎ" ﺑﺮای ﭼﯽ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟... ﺻﺪای ﺑﺎز ﺷﺪن درب ﻫﺎل را ﺷﻨﯿﺪم از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺟﻠﻮی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎدم...ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. اﺣﺴﺎن وﻗﺘﯽ داﺧﻞ ﺷﺪ از ﺟﻠﻮی درب آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ و ﺑﺮﺧﻮردی ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻠﻪ ﻫﺎ آﻣﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم رﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺑﺮق ﺷﺎدی در ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﺧﺒﺮ؟!!
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﮔﻔﺖ: ﺳﻼﻣﺘﯽ... ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺧﺒﺮی ﺑﺎﺷﻪ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ؟
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮای ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻗﺮار ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻪ...
از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﭘﺮﯾﺪم ﮔﺮدن اﺣﺴﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ و دو ﺗﺎ ﻣﺎچ ﻣﺤﮑﻢ از ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻧﯿﺰ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ روی ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺪاد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯿﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ. اﺣﺴﺎن ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ... ﺣﺲ آراﻣﺶ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد و ﻣﻨﻬﻢ ﻗﻠﺒﺎ" از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم.
رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯿﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﺎرﻧﮕﯽ از ﻇﺮف ﻣﯿﻮه ی روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪن... ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪه ﺑﻮدی؟
ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺎﯾﯽ اش را از ﺳﯿﻨﯽ روی ﻣﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد... ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮردن ﭼﺎﯾﯽ... در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن رو ﺧﯿﻠﯽ دﺳﺖ ﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ اﻻن ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ دﻗﯿﻘﺎ" از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺧﺒﺮه... اﻟﺒﺘﻪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺟﺴﺘﻪ و ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ وﻟﯽ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﯾﮑﺴﺎﻟﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﺎﻋﺎت آب ﺧﻮردن اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﯿﭽﺎره رو ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻪ...
ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺖ: درﺳﺖ ﻧﻤﯿﮕﻢ ﻟﯿﻼ ﺧﺎﻧﻮم؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد. ﺗﺎزه آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﭼﻬﺮه ی ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ روی رﻓﺘﺎر ﻣﺎ دﻗﯿﻖ اﺳﺖ و ﭼﻘﺪر ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ آﻣﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ادﻋﺎﻫﺎی زرﻧﮕﯽ و زﯾﺮﮐﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺳﺎل از ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮدن ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮدش و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮده.
ﻧﺎرﻧﮕﯽ را ﺧﻮردم... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮدم... ﺳﻪ و ﻧﯿﻢ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﺟﻠﻮی ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﯿﺮم. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﺎﻣﺎن از ﻣﺎﺟﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻮن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﻌﻼ" ﻣﺎﺟﺮاﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﻫﺪﻓﻢ از ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ در اﻣﺮوز ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﻮد ﮔﺮ ﭼﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎ و ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﺷﺪه و اﯾﻦ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﮐﻤﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮه ﻣﯿﮑﺮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻤﺴﻦ اﺣﺴﺎن ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻄﺤﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻋﺸﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و ﻣﺤﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ذﻫﻨﻢ دﻧﺒﺎل ﯾﮑﺴﺮی رواﺑﻂ ﺑﺎﻻ و زﯾﺎد ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻟﺪادﮔﯽ ﺑﻮدم اﻣﺎ رﻓﺘﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﯿﺰی ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ را ﻣﯿﮕﻔﺖ.
وﻗﺘﯽ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺑﺸﯿﻦ دﯾﮕﻪ... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟ ﺑﺎﻻ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه؟
ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻢ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺮاره ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﻻزم دارم ﺑﺮام ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم اوﻧﻬﺎ رو ﺑﮕﯿﺮم.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ ﺑﯿﺎره دم درب ﺧﻮﻧﻪ...
از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﻘﻠﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ... ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون؟!!
ﻣﺎﻣﺎن دﯾﮕﺮ ﺟﻮاب ﻣﺮا ﻧﺪاد و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪن ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺷﺪ.اﺣﺴﺎن از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮی؟
وای ﺧﺪاﯾﺎ... در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﯾﮏ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺟﻮاب ﭘﺲ ﻣﯿﺪادم... ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺧﻮدم را ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪم..! رو ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺣﺴﺎن و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮس؟ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮم..؟ ﭼﻪ ﮐﺎر دارم..؟ ﮐﯽ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮدم..؟ ﺑﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ..؟ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮام و...
اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎش از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد و ﮔﺸﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: اووه... ﭼﻪ دل ﭘﺮی داری!!! ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ دم درب ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﮕﻢ؟
ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﭼﻬﺮه ی اﺣﺴﺎن ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺷﮏ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻣﻌﻨﯽ دار زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ! ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ رد ﺷﺪ و رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و در ﻫﺎل ﮐﻨﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺖ وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد... ﻣﻦ ﻫﺪﻓﻢ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮدن ﻣﻮﺿﻮع ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﺑﺰﻧﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ اﺣﺴﺎس ﺧﻔﻪ ﮔﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﻣﯿﺪاد ﻣﻦ اﻻن ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و از ﻧﻈﺮ رواﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﯾﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻫﻤﺴﻦ و ﺳﺎﻻﻧﻢ ﻋﻘﺐ ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻧﻘﺎﯾﺺ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا در ﯾﮏ ﻓﺸﺎر ﺧﺎص و ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪﯾﺪ داﺷﺘﻨﺪ... آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ در ﺑﺮﻗﺮاری ﯾﮏ ارﺗﺒﺎط ﺳﺎده ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ رﻓﺘﺎری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﯾﺎ در ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻬﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ!!! ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ و درب را ﺑﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای از رﻓﺘﺎر ﺧﻮدم ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪم اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ زده ﻣﯿﺸﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد. ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﮐﻪ روز ﻗﺒﻞ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم... آﯾﺎ واﻗﻌﺎ" ارزﺷﺶ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮدم را زﯾﺮ ﺳﻮال ﺑﺒﺮم..؟ آﯾﺎ واﻗﻌﺎ" ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب و ﺑﻬﺎﻧﻪ ی ﺗﻬﯿﻪ ی آﻧﻬﺎ راﺑﻄﻪ ای ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ..؟ اﺻﻼ" ﻣﮕﻪ او ﭼﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﮑﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ (ﭼﻄﻮرﺧﻮداﺣﺴﺎن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮی راﺑﻄﻪ دارد... ﭼﺮا ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ راﺑﻄﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ) ﺣﺎﻻ رواﺑﻂ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن را دﭼﺎر ﺧﺪﺷﻪ ﮐﻨﺪ؟!! دوﺑﺎره ﮐﺘﺎب را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر ﺗﺼﻤﯿﻢ واﻗﻌﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎر و ﯾﺎ ﮔﻔﺘﺎرش ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻣﻦ و ﯾﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺮا زﯾﺮ ﺳﻮال ﺑﺒﺮد.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و روﭘﻮﺷﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم وﻗﺘﯽ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ اﺣﺴﺎن ﻧﺒﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ .ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدی؟
ﮔﻔﺘﻢ: زﯾﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﯿﮑﺸﻪ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و از ﻫﺎل ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ وﻗﺘﯽ از درب ﺣﯿﺎط ﺧﺎرج ﺷﺪم دﯾﺪم اﺣﺴﺎن ﮐﻔﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﮑﺸﺪ و ﺑﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺳﻌﯽ در ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدﻧﺸﺎن دارد وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺪ اﺧﻼق ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﺮﺳﯽ... زود ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم.
وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎرش رد ﻣﯿﺸﺪم ﺑﺎ ﺻﺪای آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮن!!!
ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﺧﺸﮑﻢ زد..! ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... دﯾﮕﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﮑﺚ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﯿﺎ ﺧﻮدت ﺳﻼم ﮐﻦ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺮای رﺳﻮﻧﺪن ﺳﻼم ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺮم.
ﮐﺘﺎب را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: دارم ﻣﯿﺮم ﮐﺘﺎﺑﺶ رو ﭘﺲ ﺑﺪم.
ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا؟
ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ وﻟﯽ ﺑﻐﺾ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ای ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﺑﯽ ارزش دارم ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﻣﯿﺸﻢ ﮐﻪ دﻟﻢ اﺻﻼ" راﺿﯽ ﻧﯿﺲ.
دوﺑﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ... ﻣﻦ ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ.
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ؟
ﮐﯿﻔﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ و آﻧﺮا روﺷﻦ ﮐﺮد. دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﺣﺴﺎن... ﮐﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺘﻮن... وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺧﻮدﺗﻢ در ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﮑﺮدی!!!
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
