جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (14)
گلبرگ‌های خزان عشق (14)
ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﻟﻬﺎم... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و دﺳﺘﻢ را ﻻی ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮش ﺣﺎﻟﺘﺶ ﮐﺮدم و ﺟﻮاب دادم: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ... ﺧﻮب ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻫﻤﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ... ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﯽ.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﺴﺖ. در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ رﯾﺰش ﻋﺠﯿﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده... ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن دﺳﺖ ﻣﻦ در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ... ﻣﻘﺪاری از ﺗﺎرﻫﺎی ﻣﻮی ﺳﺮش ﺑﻪ راﺣﺘﯽ در دﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ.
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم و دﺳﺘﻢ را دﯾﮕﺮ در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ در ﻧﯿﺎوردم. ﻫﻨﻮز 10 دﻗﯿﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺷﺪت ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﺣﺮﮐﺘﯽ از ﻃﺮف اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺗﺤﻤﻞ وﺿﻌﯿﺘﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم. ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد... ﻣﺎﯾﻌﯽ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ و آب ﻣﺎﻧﻨﺪ از ﻣﻌﺪه ی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ
ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ اﺳﺖ... اﺻﻼ" ﻣﺸﮑﻞ ﭼﻪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ!!! ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ دﻫﺎن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﭘﺎک ﮐﺮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖآﻣﺪ... ﮐﺸﻮی ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ را ﺑﺎز ﮐﺮد.
ﮐﻨﺎری اﯾﺴﺘﺎدم و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. داﺧﻞ ﮐﺸﻮ ﭘﺮ ﺑﻮد از داروﻫﺎی ﺗﺰرﯾﻘﯽ و ﺳﺮﻧﮕﻬﺎی 10 و 5...ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ دو ﻧﻤﻮﻧﻪ از داروﻫﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ... وﻟﯽ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از ﻃﺮﯾﻖ آﻧﮋوﮐﺖ داﺧﻞ رگ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﺰرﯾﻖﺑﺴﯿﺎر ﻣﻼﯾﻢ داروﻫﺎی ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ...
ﺧﺪاﯾﺎ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ... ﻧﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺪارد... ﺧﺪاﯾﺎ... ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﺎزی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم... ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺗﻮ ﻗﺪرﺗﺖ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﺳﺖ... ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻗﺪرﺗﺖ اﺳﺖ... ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ را در ﺧﻮاب ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ وﺿﻮح اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ از ﻧﻮک ﺑﯿﻨﯽ اش ﺑﻪ روی ﻣﻠﺤﻔﻪ ی ﺗﺨﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ... اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺗﺰرﯾﻘﺶ اداﻣﻪ ﻣﯿﺪاد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.
ﺧﺪاﯾﺎ... ﯾﻌﻨﯽ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻣﻈﻠﻮﻣﺘﺮ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ او ﺑﻪ درد وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺳﺮﻃﺎن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﺸﻮد؟... اﯾﻨﻄﻮری اﺳﯿﺮ ﻃﻮل درﻣﺎن ﺑﺎ داروﻫﺎی ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ... ﻧﻪ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮع از اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎی ﻣﻬﻠﮏ ﺷﺪه اﺳﺖ؟... ای ﺧﺪا...
ﮔﻮﺷﯽ ام زﻧﮓ ﺧﻮرد... داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﻮد و ﮐﯿﻔﻢ را ﮐﻨﺎر ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺘﻢ. ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﯽ ﺻﺪا اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. ﮔﻮﺷﯽ را از ﮐﯿﻔﻢ ﺑﯿﺮون آوردم... ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺻﺪای ﺻﺤﺒﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮای دﯾﮕﺮان اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ. اول ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮔﻮﺷﯽ را
ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎره ی ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﻣﺎن را روی آن دﯾﺪم ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ و ﺟﻮاب دادم: ﺑﻠﻪ؟
ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺒﻢ ﺷﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ اﺻﻼ" ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم او ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ 6 ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد! وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﺗﺮس ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺣﺎﻟﻢ. ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ. ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺗﻮ اﻻن ﮐﺠﺎ
ﻫﺴﺘﯽ؟
ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ: ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...
ﻣﺎﻣﺎن ﻣﮑﺚ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدی؟
اﺷﮑﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺎم... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاره... ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﮐﺮد وﻟﯽ از ﺻﺪای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ... ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﻣﻨﻢ ﯾﮑﺴﺮی ﻣﯿﺎم اوﻧﺠﺎ.
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺎی اﯾﻨﺠﺎ؟... ﻧﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ.
ﺟﻮاب داد: ﻣﯿﺪوﻧﻢ... ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯿﺎم... ﺑﺎﺑﺎﺗﻢ ﻫﺴﺖ.
ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﯿﺪ... درﺳﺘﻪ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آراﻣﯽ و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺖ: آره... ﻋﺰﯾﺰم... ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش...
ﺑﻌﺪ ﮔﻮﺷﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ... ﭘﺲ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ... اﻣﺎ ﭼﻄﻮری؟.!!!
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﺑﻪ اوﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم... اوﻧﻬﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ.
ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اوﻧﻬﺎ... ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ... درﺳﺘﻪ؟ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪم... ﻧﻪ؟
اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎن اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻧﺒﺎﺷﯽ... ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪ ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮری...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻏﺼﻪ ﺑﺨﻮرم؟... ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد، ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﮐﺪوﻣﯿﮏ از اون ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎی ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺮاب ﮐﻦ ﺷﺪه؟... ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ؟... ﭘﺲ ﺑﯿﺨﻮد ﻧﺒﻮد اوﻧﻘﺪر ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد... اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯿﺸﻪ؟
اﺷﮑﺶ را ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺳﺮﻃﺎن ﻟﻨﻒ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ اس... ﺑﺎ ﺑﺮق و ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ﮐﺎری ﮐﺮد... ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯿﻪ ﮐﻪ اﻣﯿﺪوارﯾﻢ ﻣﺪت ﻣﻬﻤﻮن ﺑﻮدﻧﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻨﯿﻢ...
ﺳﺮم را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. زار زار ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم... ﺧﺪاﯾﺎ... ﭼﺮا؟ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﮑﻨﯽ... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای اون دﯾﺪن ﺗﻮﺋﻪ... وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ... اﮔﻪ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺬارم ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯽ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﺧﻮدت رو زﯾﺎد ﮐﻨﯽ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ... وﻟﯽ ﺗﺎ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺸﻪ و ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻌﺪی ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯿﺶ وﺿﻊ ﺑﻬﺘﺮی ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ... ﻓﻌﻼ" اﺛﺮات داروس ﮐﻪ اون رو ﺑﻪ اﯾﻦ روز اﻧﺪاﺧﺘﻪ... اون ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﻪ ﺗﻮ از ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺸﯽ... ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﻮری ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اون ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﺗﻮ از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﯿﺨﺒﺮی... ﺑﺬار ﻓﻌﻼ" ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﺨﻮش ﺑﻤﻮﻧﻪ.
ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﻧﻪ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻫﯿﭽﮑﺪوم ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره ﮐﻪ اون ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دﯾﺪن اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت در اﻣﺮوز ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم...
ﺳﺮم را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻗﺒﻮل... ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺖ... وﻟﯽ ﺣﺪاﻗﻞ ﻃﻮری ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻦ ﮐﻪ اون دوﺳﺖ داره... ﻧﺬار اﺷﮑﺖ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ... ﺑﺎ اون ﺑﻤﻮن... وﻟﯽ ﻏﺼﻪ دارش ﻧﮑﻦ... ﻓﻘﻂ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻄﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪم ﮐﻨﺎرش ﺑﻤﻮﻧﯽ... در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدوﻧﻢ... ﺗﺎ دو ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺬارم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ و اﺛﺮات اﯾﻦ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯿﺶ رﻓﻊ ﺑﺸﻪ...
ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺮای ﺳﺎﮐﺖ ﮐﺮدﻧﺶ از ﮔﺮﯾﻪ او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮑﺶ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺳﺮﯾﻊ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم... ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯿﺰﻧﻢ... ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ... ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻗﻄﺮه اﺷﮏ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﯾﺰم... ﻓﻘﻂ ﺑﺬار ﭘﯿﺸﺶ ﺑﻤﻮﻧﻢ... ﻫﻤﯿﻦ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی از درب ﻫﺎل ﺳﺮش را ﺑﯿﺮون آورد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺪات ﻣﯿﮑﻨﻪ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم آﺛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه از ﮔﺮﯾﻪ ام را از ﺻﻮرﺗﻢ ﭘﺎک ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﺮد: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم.
وارد اﺗﺎق ﺷﺪم. دﯾﺪم ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﯾﮏ دﺳﺘﺶ را روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﮔﺬاﺷﺘﻪ... ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎﻧﻢ... ﮐﺎرم داری؟
ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪاﯾﻢ را ﺷﻨﯿﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد... ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم رﻓﺘﯽ...
آﻫﺴﺘﻪ روی ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺎ ﺗﻮ ﻧﮕﯽ ﺑﺮو... ﻧﻤﯿﺮم... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش.
ﺧﻨﺪه ی ﻗﺸﻨﮓ اﻣﺎ ﺑﯽ ﺟﻮﻧﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺸﻨﻤﻪ... از اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﭙﺮس... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ آب ﺑﺨﻮرم.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم دﯾﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در درﮔﺎه اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﺎ ﺳﺮش ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد. ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺸﻨﻪ اس.
ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺟﻠﻮ آﻣﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺮم ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ و ﻻزم دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ وﺻﻞ ﮐﻨﺪ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﻋﺬاب ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺮم را وﺻﻞ ﻣﯿﮑﺮد دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﯽ... ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ.
ﺑﺎ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﺑﻮد را ﻣﯿﻔﺸﺮدم ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻓﺸﺎر ﻏﺼﻪ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را در ﺑﯿﺎورد... ﺧﺪاﯾﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ... ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻪ، ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﺳﺮﻣﺶ را وﺻﻞ ﮐﺮد، ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺣﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮش را ﻧﺰدﯾﮏ ﮔﻮش ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر آرام ﮔﻔﺖ: داداش... ﮐﺎری داﺷﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد... ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ روی ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻮاب داد: ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮی زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدی... ﻣﻤﻨﻮن... اﻟﻬﺎم ﭘﯿﺸﻢ ﻫﺴﺖ... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ اﻟﻬﺎم؟
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آره... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎم.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺸﻨﻪ اش ﺷﺪ ﻓﻘﻂ دﺳﺘﻤﺎل رو ﻧﻤﺪار ﻣﯿﮑﻨﯽ و روی ﻟﺒﺶ ﻣﯿﺬاری... ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺮم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺑﺨﻮره... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮم... اﮔﻪ دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد... وﺣﺸﺖ ﻧﮑﻦ... ﻋﻮارض داروﻫﺎﺷﻪ... اﮔﻪ ﻣﻮردی ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﮐﻪ ﺿﺮوری دوﻧﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ... اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺧﻮدم دوﺑﺎره ﻣﯿﺎم... اﻻﻧﻢ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻣﯿﺎد ﻣﺎﻣﺎن رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺒﺮه...
ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﻨﻮد ﺣﺮﻓﺶ را اﯾﻨﻄﻮر اداﻣﻪ داد: از وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻨﻄﻮری ﺷﺪه ﻣﺸﮑﻞ ﻗﻠﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺘﻪ... اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اون رو ﻣﯿﺒﺮه ﺗﺎ ﺣﺪاﻗﻞ از ﻣﺤﯿﻂ دورش ﺑﮑﻨﻪ... ﭘﺲ ﯾﺎدت ﻧﺮه اﮔﻪ ﮐﺎری داﺷﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ... ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻢ.
ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮای ﺑﺎز ﮐﺮدن درب از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی ﺑﯿﺮون اﺗﺎق ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ آﻣﺪه. ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ، ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی را ﺑﺮد وﻟﯽ او ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎری ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﺑﺎ ﻣﻄﺒﺶ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﺑﺎز ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد
ﮐﻪ ﺗﺎ دو ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدد وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن اﮔﺮ ﻻزم ﺷﺪ ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪم و ﺗﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﮔﻠﻢ... وﻟﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن ﻧﺪارم... ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﻮری ﻣﯿﮑﺮدم.
در ﻃﻮل ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد 6 ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ، اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ 4 ﺑﺎر ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ داﺷﺖ و داﺋﻢ ﺣﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪﻧﺪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آرام روی ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد... ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ... ﺳﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ از 2 ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد...
ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺧﺸﮏ ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد آﻫﺴﺘﻪ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺗﻤﯿﺰی را ﻧﻤﺪار ﺑﮑﻨﻢ و روی ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارم. ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ را ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم... رﻓﺘﯽ؟
از ﻫﻤﺎن آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم... آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ام... اﻻن ﻣﯿﺎم.
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ دﺳﺘﻤﺎل را ﻧﻤﺪار ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ ﮐﺸﯿﺪم و دﺳﺘﻤﺎل را آﻫﺴﺘﻪ روی ﻟﺒﻬﺎی ﺧﺸﮑﯿﺪه اش ﮐﺸﯿﺪم. ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد.ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﻢ دﺳﺘﻤﺎل را ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺪﻫﻢ. ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ اون ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ... ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻧﺼﻒ اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم ﻫﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪی.
ﺧﻨﺪﯾﺪ و دوﺑﺎره ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺴﺖ. دو ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﯿﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﮐﻮﺗﺎه درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اف.اف درب را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ. ﻫﻨﻮز ﺑﻪ وﺳﻄﻬﺎی ﺣﯿﺎط ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺻﺪای زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، اﯾﻦ ﺑﺎر اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻮد. ﻫﺮ دو ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را در ﺣﯿﺎط دﯾﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﻣﺪﻧﺪ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ وﻟﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ در ﻫﻤﺎن ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺖ.
ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﺎﯾﯽ ﺑﯿﺎورم وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﺪم ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻣﺒﻠﯽ ﺗﮑﯿﻪ داده و آرام اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺰد. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﺮﯾﻪ ی اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮددارﯾﻢ از ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺎﺗﻮان ﺑﺸﻮم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق وارد ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد داروﻫﺎی دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﺳﺮم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺰرﯾﻖ را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﺮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺾ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری... ﭘﻬﻠﻮون؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﺑﻮدن ﭘﺮﺳﺘﺎری ﻣﺜﻞ اﻟﻬﺎم... ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. دﻧﯿﺎﯾﯽ از ﻏﺼﻪ را در ﭼﺸﻢ داﺷﺖ، اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: حتماً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮره... اﻟﻬﺎﻣﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪه... ﭼﻮن ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺷﺮط ﺧﻮب ﺷﺪن ﺗﻮ در ﺑﻮدن اوﻧﻪ... اﻟﻬﺎم ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭽﮑﺲ رو ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﻟﻬﺎم ﻗﺒﻮل ﻧﺪاری.
ﺻﺪای زﻧﮓ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ وﻟﯽ دﯾﺪم اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ زودﺗﺮ از ﻣﻦ درب ﺣﯿﺎط را ﺑﺎز ﮐﺮده و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺎﺷﻦ..
از ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم درﺳﺘﻪ... ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ، دﯾﺪن ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ آﻧﻬﻢ در اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﺼﻪآورﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﺪ. ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ و وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ در ﺑﯽ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم... ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد. ﺻﺪای ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎﺑﺎ را ﺑﺎ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺷﻨﯿﺪم. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻧﻬﺎ وارد اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺣﺘﯽ در ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎل آورد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ آرام و ﺑﯿﺼﺪا اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻧﻮازﺷﻬﺎﯾﺶ ﻣﺮا آرام ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن دوﺑﺎره ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﮐﯽ اوﻣﺪی؟
ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﮐﻪ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﭘﺸﺘﻢ رﯾﺨﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ 8:30 از ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ رﺳﯿﺪم... ﻧﺎﻫﺎر درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻧﯿﻮﻣﺪی ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﺷﯽ...
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻐﻀﺶ ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﺎ ﮔﺰﯾﺪن ﻟﺒﻬﺎﯾﺶ ﺟﻠﻮی ﮔﺮﯾﻪ اش را ﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﻮب ﺑﻮدن؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: آره... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮات ﺳﻼم رﺳﻮﻧﺪن.
دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﺣﺴﺎن از وﺿﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮه؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد. ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ را از اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ... ﮔﻔﺖ: ﭘﺎک دﺧﺘﺮ ﻣﺎ رو ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪی رﻓﺖ... وﷲ اﯾﻦ اﻟﻬﺎم دﯾﮕﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻨﻢ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮه...
و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ی ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ آﻧﻬﺎ را از اﺗﺎق ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﺸﺎن ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺧﻮد را از ﻗﻀﯿﻪ ی ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﻓﻘﻂ ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺎ و روی راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﻨﺪ ﭼﺎﯾﯽ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم و داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﯾﮏ در اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﻏﻮﻃﻪ ور.
ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺎم... ﯾﻪ ﺳﺎک ﻟﺒﺎس و وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ رو ﻟﻄﻔﺎ" اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎرﯾﺪ... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ.
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد، ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از او ﻧﺪاﺷﺖ... وﻟﯽ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻗﺪری ﻣﺤﮑﻢ ﺣﺮف ﺧﻮدم را ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﮑﻨﺪ در ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ را ﻋﻮض ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره.
ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: در اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻢ از ﺗﺼﻤﯿﻤﻢ ﻣﻨﺼﺮف ﺑﺸﻢ ﻫﯿﭻ اﻣﮑﺎﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاره... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪی ﻣﯿﮕﻢ.
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻻاﻟﻪ اﻻاﷲ روﯾﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮی ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺖ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺳﺮم ﺧﺎﻟﯽ و ﺳﺖ ﺳﺮم و ﺑﻘﯿﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ داروﻫﺎی ﻣﺼﺮﻓﯽ را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد و در ﯾﮏ ﮐﯿﺴﻪ رﯾﺨﺖ و درش را ﻫﻢ ﮔﺮه زد ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻫﺎل و ﮐﻨﺎر ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﺎﻣﺎن رو ﮐﺮد ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ... ﺷﻤﺎ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﯿﺪ... اﻟﻬﺎم...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺮﯾﺪم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻢ... ﻫﯿﭽﮑﺪوم از ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﮑﻨﻪ... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ... ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﮑﻨﻪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ؟
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... اﻟﻬﺎم ﻣﯿﺨﻮاد اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺑﺎﺷﻪ... اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ... ﻫﺮ روز ﺑﯿﺎد و ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻤﻮﻧﻪ... اﻟﺒﺘﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﻧﺸﮑﺪه و ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﺪاره ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ... ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ...
ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻣﯿﺮم و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن... ﺗﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮب ﻧﺸﻪ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﮑﻮن ﻧﻤﯿﺨﻮرم!
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮐﻤﯽ روی ﻣﺒﻞ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﻣﺮﯾﻀﯿﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺧﻮدﺗﻢ ﻣﯿﺪوﻧﯽ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ... در ﺛﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮم ﻧﯿﺴﺘﯿﻦ!... از اﯾﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻓﻘﻂ اﮔﻪ ﺑﺮای ﺳﺮ زدﻧﻢ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺎی ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺎ و ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﮕﺮﻣﯽ اون ﻣﯿﺸﯽ... و...
دوﺑﺎره ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺧﻮدت دﯾﺪی ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ وﺟﻮد اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ... ﭘﺲ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺑﻮدن ﻣﻦ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮدی ﺧﻮدش داره... ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ.
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ اﻟﻬﺎم... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره... وﺿﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ...
ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻤﻠﻪ اش را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ... و اوﻧﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ....
ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻢ را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﯾﻦ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺒﯿﻦ اوﻣﺪن ﺗﻮ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای ﺳﺮ زدن ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻧﺪاره... وﻟﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮای ﺗﻤﺎم ﻣﺪت اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ اﺻﻼ" ﺻﻼح ﻧﯿﺴﺖ... ﺗﻮ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﻘﻂ در ﺣﮑﻢ ﻧﺎﻣﺰد...
آﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻬﺮه ی ﻣﻦ ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮﻓﺶ را اداﻣﻪ ﻧﺪاد. دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮای اﯾﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﺮﻣﯽ و ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯿﻪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم... ﻓﺮدا ﯾﺎ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﮐﻪ ﺣﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﻣﯿﺮﯾﻢ و ﻋﻘﺪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺧﯿﺎل ﻫﻤﻪ رو راﺣﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ... دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ دارﯾﺪ؟
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ روی زاﻧﻮ ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺻﺎف روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره... ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪم... اﻟﻬﺎم ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو از ﮐﻠﻪ ات ﺑﯿﺮون ﮐﻦ... ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره.
ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ... ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺮاﺷﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ؟
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ. از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺟﻠﻮی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... زﻣﯿﻦ و آﺳﻤﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺪوزﯾﺪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪم.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺬارم... ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ آن را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺗﻮ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ.
دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭻ ﻣﻌﻠﻮم ﻫﺴﺖ اﺻﻼ" ﺣﺮف ﺣﺴﺎب ﺷﻤﺎ ﭼﯿﻪ؟... اول ﻣﯿﮕﯿﺪ ﻧﺎﻣﺤﺮﻣﯿﺪ... ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد رو ﻣﯿﺪم ﻣﯿﮕﯿﺪ: ﻧﻪ... ﻣﺸﮑﻞ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ از اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ... ﺣﺘﯽ... ﺣﺘﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯿﺬارم... ﺣﺘﯽ ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ... ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯿﺪ... ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻨﺎزه ام رو از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﯿﺪ.
از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮوم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺸﯿﻦ اﻟﻬﺎم.
ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮش را ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: اﮔﻪ ﺷﻤﺎم راﺿﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ... ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ اﻟﻬﺎم رو ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ و ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ رو ﻋﻮض ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... ﭘﺲ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻋﻘﺪ... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﯿﻐﻪ ی ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﻣﯿﻮن اوﻧﻬﺎ ﺑﮕﯿﻢ ﺟﺎری ﮐﻨﻦ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﺣﻞ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ روی ﻣﺒﻠﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ در او ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ... وﻟﯽ...
ﺑﻪ ﻃﺮف اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد رﻓﺘﻢ... ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس و ﮔﺮﯾﻪ ﺟﻠﻮی ﭘﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﺮﯾﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺘﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻃﺮف اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﻣﻦ ﮐﻪ راﺿﯽ ام... ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ﻫﻢ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺪﯾﺪ.
ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺖ... اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از اﺗﺎق ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم... ﺑﯿﺎ....
ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺟﻤﻊ آﻧﻬﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﺗﺎق او رﻓﺘﻢ. درب اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و وارد ﺷﺪم دﯾﺪم ﻗﺼﺪ دارد از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ روی ﺗﺨﺖ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد. ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮدم و دو ﺑﺎﻟﺸﺖ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ... ﯾﮏ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﺶ ﻗﺮار دادم. ﻟﺒﺨﻨﺪی از روی رﺿﺎﯾﺖ زد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ آب ﺑﺨﻮرم... ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ" ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪی.
وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺟﺎﻧﻢ...
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﺴﺘﻪ اﻣﺎ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺖ دارم.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻤﻮن ﮐﻪ ﻗﺒﻼ" ﮔﻔﺘﻢ... اﯾﻦ ))ﺧﯿﻠﯽ(( ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮ... ﺣﺘﯽ ﻧﺼﻒ اون ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارﻣﻢ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﯿﻮان آﺑﯽ رﯾﺨﺘﻢ. وﻗﺘﯽ از ﮐﻨﺎر ﺟﻤﻊ ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ در ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯿﮕﺬﺷﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻫﻤﭽﻨﺎن درﺑﺎره ﻣﻦ ﺑﺎ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮐﻤﮑﺶ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﻤﯽ آب ﺑﺨﻮرد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ درب اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺑﺎ وارد اﺗﺎق ﺷﺪﻧﺪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... آﺑﻢ ﺧﻮردی... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻤﯽ از ﺗﺸﻨﮕﯿﺘﻢ رﻓﻊ ﺷﺪ... ﻧﻪ؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد و ﺑﻌﺪ ﺑﻘﯿﻪ ﻟﯿﻮان آب را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ داد. ﻟﯿﻮان را روی ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺑﺎﺑﺎ روی ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﻟﻬﺎم ﺗﺎ ﺗﻮ رو داره ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﺎری ﻧﺪاره!.. ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﻮﻧﻪ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و دﺳﺖ ﻣﺮا ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺼﺪ اذﯾﺘﺶ رو ﻧﺪارم... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اﻟﻬﺎم ﭘﯿﺶ ﻣﻨﻪ درد رو اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺳﭙﺲ ﺿﺮﺑﺎت ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ زد و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﻓﺮدا ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﺤﻀﺮ ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﻪ ﺻﯿﻐﻪ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﺑﯿﻦ ﺗﻮ و اﻟﻬﺎم ﺟﺎری ﺑﺸﻪ... اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺑﺮق ﻋﺸﻖ در ﭼﺸﻤﺎن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ درﺧﺸﺶ اﻓﺘﺎد... ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻓﺸﺎر ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﭼﻪ ﻧﻈﺮی داره؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮد اﻟﻬﺎم ﺑﻮده... اﻟﺒﺘﻪ اﻟﻬﺎم اﺻﺮار داﺷﺖ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﺪ وﻟﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ﻣﻦ دﯾﺪﯾﻢ ﺑﻬﺘﺮه ﻓﻌﻼ" ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺻﯿﻐﻪ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﺟﺎری ﺑﺸﻪ... ﺑﻌﺪا" اﻧﺸﺎاﷲ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺷﺪی ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺮاﺳﻢ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮای ﻋﻘﺪﺗﻮن ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ... ﺧﻮب ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺎﻻ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از ﺷﻮق در ﺣﺎل ﺷﮑﻔﺘﻦ ﺑﻮد. رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻢ... ﻓﻘﻂ ﺑﻮدن اﻟﻬﺎم رو در ﮐﻨﺎرﺧﻮدم ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ...
ﺑﺎﺑﺎ او را ﺑﻮﺳﯿﺪ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ از رﯾﺨﺘﻦ اﺷﮑﻬﺎﯾﺶ ﺧﻮدداری ﺑﮑﻨﺪ اﻣﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﻧﺸﺪ! ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و اﻣﯿﺪواری ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد.
ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺎﻋﺖ 7:30 رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻏﺬاﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺮای ﺷﺎم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ ﭘﺨﺘﻢ ﺗﺎ آب ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﺮای ﻣﻦ از ﺑﯿﺮون ﺷﺎم ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و در آﺧﺮ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻧﺪارد اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻨﺪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮدم در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻏﺬا درﺳﺖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ دﻓﻌﺎت ﺑﻌﺪی آﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﺗﻬﯿﻪ ﻏﺬای ﻣﻦ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻧﯿﻔﺘﻨﺪ.
ﺳﺎﻋﺖ 11 ﺷﺐ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪﻧﺪ و وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﻣﺮا ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺒﺎس و... ﺑﻮد را آوردﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮد... داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺮا از ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﺪ وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻣﻦ ﺑﯿﺶ از ﺗﺼﻮر ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺒﻮد.
آب ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ را وﻗﺘﯽ آﻣﺎده ﮐﺮدم، ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ اش اﺻﻼ" اﺷﺘﻬﺎ و ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺖ، اﻣﺎ وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره از او ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻟﺠﺒﺎزی ﻧﮑﻨﺪ، ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﺻﻼ" ﻗﺼﺪ ﻟﺠﺒﺎزی ﻧﺪارد و ﺑﯽ اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﯾﮑﯽ از ﻋﻮارض ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ رﻧﺠﯿﺪه ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﻮم ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﺎن ﮐﻨﺪﻧﯽ ﺑﻮد ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ را ﺧﻮرد. وﻗﺘﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﻠﻔﻨﯽ وﺿﻌﯿﺖ او را از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ را ﺧﻮرده، ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﺑﯿﺎورد... آﻧﻘﺪر از ﻣﻦ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺣﺎﻻ از آن ﻫﻤﻪ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ در آﺧﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﻪ او اﺻﺮار و اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ اﺳﺘﮑﺎن ﮐﻮﭼﮏ از آب ﻣﺎﻫﯿﭽﻪ را ﺑﺨﻮرد و او اﻣﺘﻨﺎع ﻣﯿﮑﺮده، ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" ﺣﻀﻮر ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﺪ.
آن ﺷﺐ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎزه ﺷﺐ اول از ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻮم ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ اش را ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮب ﺑﺨﻮاﺑﺪ و ﺣﺘﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎی ﺿﻌﯿﻔﯽ ﻣﯿﮑﺮد... اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺰدﯾﮏ ﻃﻠﻮع ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﺟﺬاﺑﺶ را ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﻮاب از ﻣﻦ دزدﯾﺪ. ﺧﻮد ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را آﻫﺴﺘﻪ ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻓﻪ ﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺧﺸﮑﯽ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ آب در دﻫﺎﻧﺶ رﯾﺨﺘﻢ... از ﺷﺪت ﺳﺮﻓﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ.
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﭼﻘﺪر از ﺑﯿﻤﺎری ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد... اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﻗﺒﻞ از ﻇﻬﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ در اﺛﺮ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻦ، ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻮد، ﺗﻠﻔﻦ داﺧﻞ اﺗﺎﻗﺶ را از ﭘﺮﯾﺰ ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردم. ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﻏﺬاﯾﯿﺶ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ وﻗﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﮐﻤﯽ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪای ﺗﻠﻔﻨﻬﺎ را ﮐﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ از ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ و ﻫﻖ ﻫﻖ ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺘﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ی ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی را از ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﻏﺼﻪ ی ﺑﺪی ﺑﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﻨﺸﺴﺖ... ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد...
ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺻﺪای ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﮔﺮﯾﻪ ی ﻣﺎدری ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺳﺖ... و ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ و ﺑﻐﺾ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد اﺷﮏ ﻣﺮا ﻫﻢ درآورده ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ... از اﯾﻨﮑﻪ زﺣﻤﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم داﺋﻤﺎ" ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد و در ﭘﺎﯾﺎن ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻗﻠﺒﯿﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺗﻤﺎﺳﻤﺎن ﻗﻄﻊ ﺷﺪ.
وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺗﺪارک ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﺮای ﺧﻮدم و ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺨﺼﻮص ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻫﻢ دﯾﺪم. آﺧﺮ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﻨﺪ: اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم... اﻟﻬﺎم... رﻓﺘﯽ؟... اﻟﻬﺎم.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دﺳﺘﻢ را ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺎن اﺿﻄﺮاﺑﯽ ﺻﻮرﺗﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای ﻣﺮا ﻫﻢ دﭼﺎر وﺣﺸﺖ ﮐﺮد... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ از ﺣﻀﻮر ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﯾﮑﺒﺎره آراﻣﺸﯽ در ﺻﻮرﺗﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻫﺮ دو زدﯾﻢ زﯾﺮ ﺧﻨﺪه. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم... رﻓﺘﯽ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روی ﺗﺨﺘﺶ و ﺑﺎﻟﺸﺘﻬﺎی زﯾﺮ ﺳﺮش را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﺠﺎ؟... ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻪ؟!
ﻻزم ﻧﺒﻮد ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ زﯾﺒﺎﺗﺮ از ﻫﺮ ﻟﺤﻈﺎت دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم و ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اش را ﺑﯿﺎورم ﮐﻪ ﺑﺮس و آﯾﯿﻨﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ رﯾﺰش ﻣﻮﯾﯽ ﮐﻪ از او در ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم دﻟﻢ راﺿﯽ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ او اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﻮدش اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﺟﺎزه ﻣﯿﺪی ﻣﻦ ﻣﻮﻫﺎت رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﻢ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻮﻫﺎم ﺷﺮوع ﺑﻪ رﯾﺰش ﮐﺮده... ﻣﻦ ﺑﯿﺨﺒﺮ از وﺿﻌﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﻧﻪ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﯽ... ﻓﻘﻂ آﯾﯿﻨﻪ و ﺑﺮس رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه... ﻣﻤﻨﻮن.
ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻮد. ﺑﺮس و آﯾﯿﻨﻪ را ﺑﻪ دﺳﺘﺶ دادم و ﺑﺮای آوردن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ اش ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻪ ﺑﺮس ﻣﺎﻧﺪه را داﺧﻞ ﺳﻄﻞ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ... اﻟﺒﺘﻪ رﯾﺰش ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻌﺪ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ" ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ... ﺗﺠﺴﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺳﺮ و روﯾﯽ ﺑﺪون ﻣﻮ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد... وﻟﯽ ﻧﮕﺮان ﻏﺼﻪ دار ﺷﺪن ﺧﻮدش ﺑﻮدم.
ﺗﻤﺎﯾﻞ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺪاﺷﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد زﯾﺎد اﺻﺮارش ﻧﮑﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﮐﻪ ﺧﻮرد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم را دارد... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﯾﺎدآوری ﮐﺮدم ﮐﻪ درب ﺣﻤﺎم را از داﺧﻞ ﻗﻔﻞ ﻧﮑﻨﺪ و ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻢ از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺸﻢ...
ﺣﻮﻟﻪ اش را از ﭘﺸﺖ درب اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ دﺳﺘﺶ دادم. ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺣﻤﺎم دﻧﺒﺎﻟﺶ رﻓﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ داﺧﻞ ﺣﻤﺎم ﺑﺮود ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم؟
ﭼﺮاغ ﺣﻤﺎم را ﺑﺮاﯾﺶ روﺷﻦ ﮐﺮدم و درب را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ داﺧﻞ ﺷﻮد. ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺑﻪ ﭼﯽ؟!
ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﻧﻮازش ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ داد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺷﺪم... ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ذره ای از ﻣﺤﺒﺘﻬﺎی ﺗﻮ رو ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻗﺘﯽ ﺧﻮب ﺷﺪی ﻻزم ﺑﻪ ﺟﺒﺮان ﻧﯿﺴﺖ... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺷﺪی زﺣﻤﺎت ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﻠﮑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ رو ﻫﻢ ﺟﺒﺮان ﮐﺮدی... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺧﻮب ﺷﻮ... ﻫﻤﻪ ﻫﻤﯿﻦ رو ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ و ﻣﻦ.
ﺣﻤﯿﺪ رﺿﺎ رﻓﺖ داﺧﻞ ﺣﻤﺎم دوﺑﺎره از ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم ﺗﺬﮐﺮات ﻻزم را ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﺎدآوری ﮐﺮدم و از او ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻦ، ﭼﺸﻢ ﭼﺸﻢ را ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼ" داﺧﻞ ﻫﺎل ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﺎ اف اف درب را ﺑﺎز ﮐﺮدم. از ﭘﻨﺠﺮه ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﻣﺪ. ﺑﺮای ورود ﺑﻪ ﻫﺎل ﻫﻢ در زد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ درب را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺸﺎن از ادب و ﺷﺨﺼﯿﺖ او ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺒﻮد. ﻣﻦ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ او ﮐﻠﯿﺪ ﺗﻤﺎم درب ﻫﺎ را دارد.
ﺑﻌﺪ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎی ﻫﺰاران ﻫﺰار ﺗﺸﮑﺮ در ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻠﻤﻪ ی ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ وﻟﯽ از ﺻﺪای دوش آب ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. از ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم ﮐﻠﯽ ﺑﺎ او ﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻮش و ﺑﺶ ﮐﺮد... ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ او از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﻼﻗﻪ دارد و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﺑﺮادر دﯾﮕﺮی ﭘﺮواﻧﻪ وار ﺑﻪ دور ﺑﺮادرش ﻣﯿﭽﺮﺧﯿﺪ.
از ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه او وارد اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﺷﺪ. ﺑﺮای ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ آب ﻣﯿﻮه ﮔﺮﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﻢ دﯾﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺸﺎر ﺧﻮن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ آب ﻣﯿﻮه اش را ﺧﻮرد وﻟﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد آب ﻣﯿﻮه اش را ﻧﺨﻮرد و ﺑﺎ اﺻﺮار ﻣﺮا وادار ﮐﺮد ﮐﻪ آن را ﺑﺨﻮرم و در آﺧﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮاﻗﺐ و ﻣﺘﻮﺟﻪ اوﺿﺎع ﺧﻮدم ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺿﻌﯿﻒ و ﯾﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺸﻮم. ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻫﺮ ﭼﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﺮار ﮐﺮد اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﯾﮏ ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ دارد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮود وﻟﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﯾﺎدآوری ﮐﺮد ﮐﻪ راس ﺳﺎﻋﺖ 4 آﻣﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﺒﺮد.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ در ﭘﻮﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از او ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﺮ ﭼﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺟﻬﺖ ﻋﻘﺪ رﺳﻤﯽ ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﯾﮏ ﺧﻄﺒﻪ ی ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﻊ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﻮل آزادی از ﻗﻔﺲ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ داده
ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ آرام و ﻗﺮار ﻧﺪاﺷﺖ...
ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﺻﺮار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و در ﻫﻤﺎن ﻫﺎل روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه راﺿﯽ ﺷﺪ ﭘﺘﻮ و ﺑﺎﻟﺸﺘﺶ را روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﺑﮕﺬارم و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﯿﻤﻪ درازﮐﺶ روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺎﻋﺖ 4 ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺑﺮوﯾﻢ. ﺳﺎﻋﺖ 3:50 اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ... ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 4:20 رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﮐﻼﻓﻪ ﮔﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎ آﻣﺪن ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺎﻣﻼ" ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه راس ﺳﺎﻋﺖ 5:15 ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ 19 اﺳﻔﻨﺪﻣﺎه ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﻟﺤﺎظ ﺷﺮﻋﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺤﺮم ﺷﺪﯾﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ی اوج ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ او ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻮد... اﻣﺎ ﻣﻦ ﭘﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻣﺎﻟﯿﺪه ﺑﻮدم ﻗﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﻧﯿﺰ زده ﺑﻮدم... ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﺎدرﯾﺶ و ﺗﻌﺼﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ داﺷﺖ ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮد ﻧﯿﺎﯾﺪ... ﻧﯿﺎﻣﺪن ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻣﻄﺮح ﮐﺮد و آن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﯿﻤﺎری ﻗﻠﺒﯿﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺻﻼح را ﺑﺮ اﯾﻦ دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ روی اﻋﺼﺎب ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺳﻮ ﺑﮕﺬارد.
ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 6:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻋﻠﺖ داﺷﺘﻦ ﺷﯿﻔﺖ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮای ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪ اﺣﺴﺎﺳﯿﺶ، ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ رﻓﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪﻫﺪ... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺻﺮاری ﺑﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺶ ﻧﮑﺮدم... ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن را از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺒﻮﺳﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و از ﻣﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﺶ را ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم.
ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻫﺮ دو اﺣﺴﺎس ﺳﺒﮑﯽ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﯿﻢ. اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ از ﺗﻤﺎم ﻗﯿﺪ و ﺑﻨﺪﻫﺎی دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮔﯿﺮ دﻧﯿﺎﯾﯽ رﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﺮ دو ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﻤﺎن از ﻋﻤﻖ وﺟﻮدﻣﺎن ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪ... اﺻﻼ" ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮدﯾﻢ... در ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﮑﻮت ﮔﻮﯾﺎی ﻫﺰار ﮐﻼم ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ی ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﻠﻔﻨﻬﺎی ﭘﯿﺎﭘﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی و ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﺣﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺎ را ﻣﻀﺎﻋﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 9 ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ آﺛﺎر ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺿﻌﻒ از ﺑﯿﻤﺎری را در ﭼﻬﺮه ی ﻣﻌﺼﻮم و ﻣﻈﻠﻮم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره ﻣﯿﺪﯾﺪم... ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯽ اﺷﺘﻬﺎ ﺑﻮد اﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺻﺮار ﻣﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﺤﺾ ﺑﻮد و ﻏﺬاﯾﺶ را ﺧﻮرد.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دو ﺑﺎر از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺎﻋﺘﻬﺎی داروﻫﺎی ﺧﻮراﮐﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﺮای ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯿﺰد ﺣﺘﻤﺎ" ﺑﺎﯾﺪ دو، ﺳﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﯿﺎت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را در ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪاﯾﺶ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺪﯾﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ آن را ﺧﻮرده ﺑﻮد داروﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ او دادم. ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن از ﻫﻮای ﮔﺮم و ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﭼﺎر ﻟﺮز ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎ" ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ از اﺛﺮات ﺷﯿﻤﯽ درﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد. او را ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮدم، روی ﺗﺨﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪ ﺑﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻦ دو ﭘﺘﻮ روﯾﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ داروﻫﺎ اﺛﺮ ﺧﻮدش را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ. ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻇﺮوف ﺷﺎم را ﺷﺴﺘﻢ.
دوﺑﺎره ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺗﺮس ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﮔﺮﻓﺖ... ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻧﮑﻨﺪ ﻣﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﻢ... ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮدم و وﻗﺘﯽ ﻋﻼﺋﻢ ﺗﻨﻔﺲ آرام او ﻣﺮا از زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮐﺮد ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ و ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ... وﻟﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺧﺎرج ﺑﺸﻮد... ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽ ﺻﺪا اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ و آرام از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم.
ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺮای ﺗﻤﺪد اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮوم. ﺣﻮﻟﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و داﺧﻞ ﺣﻤﺎم در زﯾﺮ دوش ﺑﻪ ﻗﺪری ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ دﻧﯿﺎﯾﯽ از ﻏﺼﻪ را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ از دﻟﻢ ﺧﺎرج ﮐﻨﻢ وﻟﯽ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺷﮏ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻣﯽآوردم... اﺷﮏ ﻫﻢ ﻣﺮا یاری ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ.
از ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﻮاب ﺑﻮد. ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺒﺮم و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺨﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﮐﻪ ﺻﺪای ﮐﻮﺗﺎه زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ... ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 11:30 ﺑﻮد. اف اف را ﮐﻪ ﺟﻮاب دادم ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اﺳﺖ. ﺑﻪ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﻣﺪ، ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم، ﺑﯽ ﺻﺪا ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ دﻗﺎﯾﻘﯽ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮود ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎزه ﭼﯿﺰی را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورده ﺑﺎﺷﺪ... ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻬﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻼ" ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دوران ﺗﺠﺮد اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ...
ﺧﻮدم را در ﻫﺎل ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮدم، ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﮐﺎرش را ﺑﮑﻨﻢ... ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ او ﺑﺮود و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ، ﭼﻮن واﻗﻌﺎ" ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ از اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﮏ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﭼﺮﺧﺪار را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻫﻞ ﻣﯿﺪاد. ﻓﻬﻤﯿﺪم آن را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﯿﺮون آورده... آن را ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮد و ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ او ﺑﯿﺪار ﻧﺸﻮد ﮐﻤﯽ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮد و در ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ را ﺑﺮای ﺧﻮاب ﻣﻦ آﻣﺎده ﮐﺮد. اﯾﻨﻄﻮری ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺷﺪم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎﻟﺸﺖ و ﭘﺘﻮ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ و ﻫﺮ روز ﺑﻌﺪ از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ از او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﯾﺎدآور ﺷﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎری ﺑﺎ او داﺷﺘﻢ، در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدم در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ﭼﺮا ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺷﺒﻬﺎ ﺗﻠﻔﻦ را ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﺬارد. زﻣﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد... داﺋﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎری ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﺣﺘﻤﺎ" او را در ﺟﺮﯾﺎن ﺑﮕﺬارم... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی رﻓﺘﻢ و از ﮐﻤﺪ دﯾﻮارﯾﺶ ﯾﮏ ﺑﺎﻟﺸﺖ و ﭘﺘﻮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮏ ﻣﻠﺤﻔﻪ ی ﺗﻤﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ و روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
