جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (11)
گلبرگ‌های خزان عشق (11)
ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد درد ﮐﻤﺮ و زاﻧﻮ اذﯾﺘﺶ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻦ از ﺑﺮداﺷﺘﻦ زﻧﺒﯿﻞ از زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺪ. ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ زﻧﺒﯿﻞ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ درﺳﯽ آن روز ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از درﺳﻬﺎ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم.
ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ دﮐﺘﺮﻓﺎﺿﻞ ﮐﻼس داﺷﺘﻢ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺑﺪم ﺷﺪه ﺑﻮد و دو ﺑﺎر ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ آب ﺑﺰﻧﻢ ﻣﺮا از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﺳﺎﻋﺖ آﺧﺮ وﻗﺘﯽ درﺳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺳﺮم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯿﮑﺮد. از ﻣﺤﻮﻃﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺘﻈﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ آﻣﺪ و ﮐﯿﻒ و ﮐﻼﺳﻮرم را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش ﻫﻢ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ... اﺻﻼ" ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺲ... ﺳﺮم ﺧﯿﻠﯽ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﺧﻮب ﺗﻮ ﮐﻪ داﺋﻤﺎ" ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮای ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ داری... ﭘﺲ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮای ﭼﯿﻪ؟... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم ﻣﺮﯾﺾ ﻣﯿﺸﯽ...
ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻮن از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻮد. ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﻣﻦ را دﮔﺮﮔﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎر ﻋﺼﺒﯽ اﺳﺖ. ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮردن اﯾﻦ ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ ﺧﻮدش را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ در ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﺮون ﺧﻮردﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮوﯾﻢ. ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ او ﻧﮑﺮدم ﮔﺮﭼﻪ اﺻﻼ" ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻋﺼﺒﯽ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ آزاری ﺑﺒﯿﻨﺪ.
ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺘﺰا ﻓﺮوﺷﯽ وﻟﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ" ﻃﻌﻤﯽ از ﭘﯿﺘﺰا را ﺣﺲ ﻧﮑﺮدم ﺳﺮم ﺑﻪ ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ درد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺟﻠﻮی ﯾﮏ داروﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺮص ﺑﮕﯿﺮد. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻗﺮص ﮐﻤﯽ ﺳﺮدردم ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺑﯿﺮون ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻦ اﺻﻼ" ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﯿﺎﯾﺪ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻋﺰﯾﺰ را دو ﭼﻨﺪان ﮐﺮد. ﻣﻦ زﯾﺎد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ واﻧﻤﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ در ﯾﮑﯽ از اﺗﺎﻗﻬﺎی ﻋﺰﯾﺰ ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ روی زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻏﺮوب ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻣﺎ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻦ ﺧﻮاﺑﯿﺪه.ﻣ ﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﯿﻢ روی ﻫﺮ ﮐﺪاﻣﻤﺎن ﻫﻢ ﯾﮏ ﭘﺘﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﺳﺮم ﮐﻤﯽ درد ﻣﯿﮑﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺮدم; ﻋﯿﻨﮑﺶ را ﮐﻨﺎر ﺑﺎﻟﺸﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻋﻤﯿﻘﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﺑﻪ ﻗﺪری ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ از دﯾﺪن آن ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﭘﺘﻮﯾﯽ ﮐﻪ روﯾﻢ ﺑﻮد را ﺗﺎ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم. ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻗﺸﻨﮕﺶ را آب ﻣﯿﺪاد... ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﻮه ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮد و روی ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎر ﺣﯿﺎط ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﺎﯾﯽ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮش را آﻧﺠﺎ ﻣﯿﺨﻮرد ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺻﺪای دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻣﺮا ﺷﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺪار ﺷﺪی ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﺳﺮت ﭼﻄﻮره؟.. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮدرد ﺷﺪﯾﺪی داری... آره؟
ﺟﻮاب دادم: ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪم... ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮام ﻻزم ﺑﻮد.
ﻋﺰﯾﺰ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎی ﺷﻤﻌﺪاﻧﯿﺶ ﺳﺮﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮﮔﻬﺎی ﺧﺸﮏ و ﺧﺮاﺑﺶ را از ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎ ﺧﺎرج ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﻃﻔﻠﮏ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺑﻮد... ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﭘﺮﮐﻨﺪه... داﺋﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮت ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ... آﺧﺮ ﺳﺮم ﺑﻪ اﺻﺮار ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ راﺿﯽ ﺷﺪ ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ ﮐﻨﺎرت ﺑﺬاره و ﺧﻮدﺷﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ... ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮدم ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺮدردت ﮔﺮﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻪ!!!... ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺳﺮﺣﻮض رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰی ﮐﻪ در ﺣﻮض آﺑﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ﺷﻨﺎ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و از ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﯾﮕﺮ ﺣﻮض ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم. ﻋﺰﯾﺰ رﻓﺖ ﺳﺮ ﺗﺨﺖ.. .ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺎﯾﯽ دم ﮐﺮدن اﺳﺖ. ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮐﻨﺎر ﺣﻮض روی دو ﭘﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻣﺎﻫﯿﻬﺎ ﺷﺪم. از ﺑﭽﮔﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺎﻫﯿﻬﺎی ﺣﻮض ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﺴﻮدی ﻣﯿﮑﺮدم! ﭼﺮا ﮐﻪ آﻧﻬﺎ از ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ. ای ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻮدم و ﺑﯽ ﺧﯿﺎل در ﺣﻮض زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﺎ ﻣﯿﮑﺮدم...
ویروس: چرا فکر می‌کنین حیوان‌ها عاشق نمی‌شن؟ هان؟ شما از کجا می‌دونین؟ من عقیده دارم حیوان‌ها هم عاشق می‌شن. وضعشون خیلی بهتر از ما مثلا آدم‌ها است.
ای ﮐﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم. ﺑﯽ ﻫﺪف و ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدم و ﻓﻘﻂ ﮔﺎه ﮔﺪاری ﻣﺤﺾ ﯾﮏ ﻟﺬت آﻧﯽ و زود ﮔﺬر ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻤﺠﻨﺴﺎن ﺧﻮدم ﺷﻨﺎ ﻣﯿﮑﺮدم...
ﻋﺰﯾﺰ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮﮔﺮم دﯾﺪن ﻣﺎﻫﯿﻬﺎ ﺑﻮدم. ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ دو دﺳﺖ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺮا ﻧﺰدﯾﮏ آب ﺣﻮض ﮐﺮد. ﺟﯿﻐﯽ ﮐﺸﯿﺪم و از ﺗﺮس اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺣﻮض ﻧﯿﻔﺘﻢ ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻟﺒﻪ ﺣﻮض را ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ﻋﺰﯾﺰ از ﺑﺎﻟﮑﻦ و ﺧﻨﺪه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﮐﻨﺎر ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺘﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺎزار ﺷﻮﺧﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﺑﺎز ﺷﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻮﺧﯽ او ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ آب ﺣﻮض را ﺑﻪ او ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪم و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 10 دﻗﯿﻘﻪ ای ﺑﻪ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺧﯿﺴﺶ ﮐﺮدم. آﺧﺮ ﺳﺮ وﻗﺘﯽ دو ﺗﺎﯾﯽ روی ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎر ﻋﺰﯾﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯿﻮه ﺧﻮردن ﺷﺪﯾﻢ ﻋﺰﯾﺰ در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺎﯾﯽ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ و ﺟﻠﻮی ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺣﻮض 1000 ﺧﺎﻃﺮه داره... درﺳﺖ ﮐﺎری ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﮐﺮدی ﭘﺴﺮﻫﺎم ﻫﺮ ﮐﺪوم ﺑﺎ زﻧﻬﺎﺷﻮن در زﻣﺎﻧﻬﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﮐﺮده ﺑﻮدن اﻣﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ و اوﻧﻬﺎ دﯾﺪم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ داﯾﯽ ﻫﺎی اﻟﻬﺎم دﺳﺖ آﺧﺮ ﺑﺎ ﺷﯿﻠﻨﮓ آب ﺗﻤﻮم ﺟﻮن زﻧﺎﺷﻮن رو ﺧﯿﺲ ﮐﺮدن وﻟﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد در ﺗﻤﻮم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺗﻮ آب ﺣﻮض رو ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪی و ﺗﺎزه آﺧﺮم دﺳﺘﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪی و آوردﯾﺶ روی ﺗﺨﺖ...
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎک ﮐﺮدن اﺛﺮات آب از روی ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ... ﻣﻦ آﺧﻪ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﻟﻬﺎم ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮره... ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ...
ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﺧﻮب... ﻓﻬﻤﯿﺪم... ﻣﯿﺘﺮﺳﯽ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺸﻪ... ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز دﯾﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﺳﺮدرد اﻟﻬﺎم ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدی... ﺣﺎﻻ اﮔﻪ ﯾﻪ روز ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ واﻗﻌﺎ" اﻟﻬﺎم ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺸﻪ ﭼﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻋﯿﻨﮑﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ از دﺳﺘﺶ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻢ داد و دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ ﺧﺪا ﻧﮑﻨﻪ اﻟﻬﺎم ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺸﻪ... اﮔﻪ اﻟﻬﺎم ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺸﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم.
ویروس: برو از همین حالا بمیر!
آن روز ﺗﺎ ﺷﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم اﻓﮑﺎرم را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯽآوردم ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﮐﻪ آن روز ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺎدی ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺮای ﺷﺎم ﻋﺰﯾﺰ ﺗﻪ ﭼﯿﻦ ﻣﺮغ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰه ﮐﺮد...
ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 11 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ او ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻫﻢ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدن ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ اﻓﮑﺎرم و ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاب ﻃﻮﻻﻧﯽ ام در ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ اﺻﻼ" ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽآﻣﺪ... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﮕﯿﺮد ﺑﻪ ﻣﺮور درﺳﻬﺎﯾﻢ ﺑﭙﺮدازم... در آﺧﺮ ﻫﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ 3 ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم و ﺧﻮاﺑﯿﺪم.
ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻇﻬﺮ وﻗﺘﯽ راﻫﯽ ﺳﻠﻒ ﺷﺪم ﺗﺎ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺨﻮرم زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ام ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ! وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺷﻤﺎره ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ را روی آن دﯾﺪم و ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﯾﺎدم ﻧﯿﺎﻣﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ اﯾﻦ ﺷﻤﺎره را ﻗﺒﻼ" دﯾﺪه ﺑﻮدم ﯾﺎ ﻧﻪ! وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﺟﻮاب دادم ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﭘﺸﺖ ﺧﻂ اﺳﺖ!!! ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﺗﺮس ﮔﺮﻓﺖ... وﺣﺸﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ...
وﺣﺸﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺳﻮال ﮐﺮدم: ﺳﭙﯿﺪه اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
ﺟﻮاب داد: ﻧﻪ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯽ وﻗﺖ داری ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ...
ﺗﺮﺳﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﭙﯿﺪه... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟
ﺟﻮاب داد: ﻧﻪ... ﭼﺮا ﻧﮕﺮاﻧﯽ... ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ.
ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻨﻮز دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯿﺰد ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ... ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎی اوﻧﺠﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ؟
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺻﻼ"... ﻣﻦ از ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺘﻨﻔﺮم.
ﻓﮑﺮی ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﯾﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﻪ ﺳﺮ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻣﯿﺸﯿﻢ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺮﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.
از ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯽآوردم... ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه... ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻌﻨﯽ... ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ؟!!!
ﺟﻮاب داد: آره... آره... ﻓﻘﻂ ﺧﻮدت... آﺧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر دارم.
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﭙﯿﺪه ﺗﻮ داری ﻣﻦ رو دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ!!!!... اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﯾﺶ از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﺗﻮ اﻣﺮوز ﺗﺎ ﮐﯽ ﮐﻼس داری؟
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺎ 5:30 داﻧﺸﮑﺪه ام... ﭼﻄﻮر؟!!
ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺸﻪ ﮐﻼس ﻧﺮی و ﺑﯿﺎی ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻼس ﻧﺮم؟!! ﺑﯿﺎم ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ؟!! ﻣﻦ ﮐﻪ اوﻧﺠﺎ رو ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﺟﻮاب داد: ﻣﻦ اﻻن ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮑﺪه ﺷﻤﺎم... اﮔﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ...
ﺑﺪ ﺟﻮری دﻟﻢ ﺑﻪ ﺷﻮر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ... ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮑﺪه ﻫﺴﺘﯽ؟!!ﭼﺮا؟!!
ﮔﻔﺖ: ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرت دارم...
ﺣﺎﻻ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد و درد ﻋﺠﯿﺒﯽ را در ﻣﻐﺰم اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم... ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺎم.
ﺳﺮﯾﻊ وﺳﺎﯾﻠﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و از داﻧﺸﮑﺪه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﺳﭙﯿﺪه ﺟﻠﻮی درب داﻧﺸﮑﺪه اﯾﺴﺘﺎده!!! ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و روﺑﻮﺳﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﮐﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﺮﻋﯽ ﻧﺰدﯾﮏ داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺎرک ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺮد. ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺧﯿﻠﯽ زود از ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاف داﻧﺸﮑﺪه دور ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﯿﻢ. در ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﻦ از ﺷﺪت ﮐﻨﺠﮑﺎوی داﺷﺘﻢ ﺧﻔﻪ ﻣﯿﺸﺪم. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﭙﯿﺪه وارد ﻣﻨﺰﻟﺶ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ و زﯾﺒﺎ ﺗﺰﺋﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺷﺪﯾﻢ.
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻟﻮﮐﺲ و درﺳﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﺪ روز ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ ﮐﺎﻣﻼ" ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺪ وﻟﺨﺮج و ﺣﺴﺎس روی اﺳﺒﺎب ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ" ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﺪ روز ﭘﯿﺶ ﺑﺮود! و اﻟﺒﺘﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺗﺠﻤﻞ ﮔﻮﯾﺎی وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﻋﺎﻟﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﻃﺒﻖ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺳﭙﯿﺪه روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺧﻮدش ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎوی دو ﻟﯿﻮان ﺷﺮﺑﺖ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﯾﮑﯽ از ﻟﯿﻮاﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭼﻮن ﻫﻮا ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد آن ﺷﺮﺑﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺣﺎﻟﻢ را از آﻧﻬﻤﻪ اﺳﺘﺮس و ﻓﺸﺎرﺧﺎرج ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻦ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺪرﺳﻪ ی اوﻧﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻨﺰل اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﯿﺮن آﺧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﺷﮑﺎن ﻋﻼﻗﻪ دارن... اﻻن ﻫﻢ اوﻧﺠﺎن.
ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب؟.. ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎری داﺷﺘﯽ... درﺳﺘﻪ؟
ﺗﻪ ﻟﯿﻮان ﺷﺮﺑﺘﺶ را ﻫﻢ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و آن را داﺧﻞ ﺳﯿﻨﯽ روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺘﺎﻧﺶ را در ﻫﻢ ﮔﺮه ﮐﺮد و ﮔﺬاﺷﺖ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ... ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﭼﯿﺰی رو ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﮕﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ... وﻟﯽ ﻣﯿﺨﻮام اﯾﻦ رو ﻓﻘﻂ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ... ﭼﻮن دوﺳﺖ ﻧﺪارم در آﯾﻨﺪه ﺧﺪای ﻧﮑﺮده اﮔﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮات ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ... ﺣﺪاﻗﻞ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎﺷﯽ... ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ... اﻣﺎ ﺗﻮ رو در ﺟﺮﯾﺎن ﻗﺮار ﻧﺪاده ﺑﻮدﯾﻢ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺪس زدم در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮑﻨﺪ. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ وﻟﯽ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﺸﻨﻮم!!! ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم از وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم ﭘﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮده ام دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رازی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺸﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺣﺘﯽ در ﻣﻮرد آن ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮑﻨﺪ! ﺳﭙﯿﺪه اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﺟﻮن... ﻓﻘﻂ اﻣﯿﺪوارم از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﯽ... واﻗﻌﯿﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﻋﺼﺒﯽ داره... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﯽ... ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ
ﮐﻢ... ﻣﺸﮑﻞ اون ﺟﺪﯾﻪ... ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻢ...
ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. از درون ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﻔﺸﺮدم. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ در ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﭼﯿﻨﯽ اش ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. اداﻣﻪ داد: اﻟﻬﺎم ﺟﻮن... واﻗﻌﯿﺘﺶ رو ﺑﺨﻮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از وﻗﺘﯽ 10 ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد در اﺛﺮ ﻓﻮت ﭘﺪرش ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺶ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد دﭼﺎر ﺑﯿﻤﺎری ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ... ﺑﯿﻤﺎرﯾﺸﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﻋﺘﻘﺎد داره ﻫﺮ ﺳﺎل ﺑﻬﺘﺮ و ﮐﻤﺘﺮ و ﺿﻌﯿﻔﺘﺮ ﺷﺪه اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﮐﻪ واﻗﻊ ﺑﯿﻦ ﺗﺮ و ﺑﻪ دور از اﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﻗﻀﺎﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ... ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺿﻌﯿﻒ ﻧﺸﺪه ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ...
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺳﭙﯿﺪه ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟
ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺳﻮال ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎز ﺗﺮ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﻣ ﻦ ﻣﻨﻈﻮرم از اﯾﻦ ﺳﻮال اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ ﭼﺮا ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اداﻣﻪ داد: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯿﻪ... ﺧﯿﻠﯽ... اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ وﻗﺘﯽ واﻗﻌﺎ" در اون ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﺎد ﻓﺸﺎر رواﻧﯽ ﻗﺮار ﻣﯿﮕﯿﺮه اﮔﻪ داروش رو ﻧﺨﻮره ﻫﺮ ﻋﻤﻞ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻨﯽ از اون ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺲ... ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪﻧﺎش... ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ﮐﺮدﻧﺎش... ﺷﮑﺴﺘﻦ اﺷﯿﺎء... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﻨﻦ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ داروش رو ﺑﻪ اون ﻣﯿﺪن وﻟﯽ دﺳﺖ از دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داره... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ... ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ روزی ﺑﺮﺳﻪ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﻪ... ﻓﻘﻂ...
از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ از ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺻﺪاﯾﻢ از ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﻧﺸﻮد. درد ﺷﺪﯾﺪی را در ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺴﻪ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاری ﺑﮕﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﯾﻮوﻧﻪ اس... ﯾﺎ دﯾﻮوﻧﻪ ﺑﺎزی از ﺧﻮدش در ﻣﯿﺎره... ﻣﻦ اﯾﻦ اﺟﺎزه را ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺪم...
از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ آﺧﻪ... ﺗﻮ ﺣﯿﻔﯽ... ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻬﺎی ﺑﻬﺘﺮی از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎری... ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﺼﯿﻞ و ﺗﺨﺼﺺ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد راﺑﻄﻪ ات ﺑﺎ اون ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ... ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ات و وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺘﻮن... اﺻﻼ" ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺛﺮوت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه رﻫﺎش ﻧﮑﻨﯽ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻫﯽ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﮔﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ رو زدم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻓﺮداﯾﯽ ﻧﯿﺎد و ﺑﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻮاده ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ واﻗﻒ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺴﺮﺷﻮن ﻣﻦ رو ﮔﻮل زدن...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺳﭙﯿﺪه ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﯽ...
ﮐﯿﻒ و ﮐﻼﺳﻮرم را از روی ﻣﺒﻞ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻼﻣﯽ از ﻃﺮف ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺧﺮوﺟﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ درب ﭼﻮﺑﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دو دﺧﺘﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه... ﺟﻠﻮی درب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ.
آﻧﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺪ و اﻧﺪازه ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ آﻣﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را دﯾﺪ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﺨﯽ ﮐﻪ وا ﺑﺮود اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﺎص ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد اول ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺳﻼم ﺳﺮﯾﻊ و ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﮐﻨﺎرش رد ﺑﺸﻮم و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮوم ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﺟﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺻﺒﺮ ﮐﻦ... ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺖ.
ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮن... ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯿﺸﻢ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﺶ راه ﻣﻦ را ﺳﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ! ﺑﻌﺪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮش را ﭘﺸﺖ دو دﺧﺘﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ زد و ﮔﻔﺖ: ﻋﻤﻮﺟﻮن... ﺷﻤﺎ ﺑﺮﯾﺪ داﺧﻞ.
دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎر دﯾﮕﻪ ای... ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ... ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ای ﻫﺲ... در ﺧﺪﻣﺘﻢ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد!!! ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد.
ﻫﻨﻮز ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ راه ﻣﺮا ﺳﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
رﻧﮕﺶ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺣﻀﻮر اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮاﯾﺶ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر و ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺑﻮده. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ از روی ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻋﻤﻮ و ﻣﺎدرﺷﺎن ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ رﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ. ﺳﭙﯿﺪه ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ دﺳﺘﮕﯿﺮه درب را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ درب را ﺑﺴﺖ و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﺶ را از ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮﯾﻢ.
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: از ﻟﻄﻔﺘﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ... وﻟﯽ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم... راﺿﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻦ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ.
ﺑﺎ ﻫﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ. وﻗﺘﯽ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﺗﻮن ﻣﯿﺮی؟
آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﮔﺮدن،ﺧﻮﻧﻪ ی ﻋﺰﯾﺰم.
وﻗﺘﯽ آدرس ﻋﺰﯾﺰ را ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﺮ راﺳﺘﯽ آن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ آن ﺟﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ. ﺗﺎ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ. در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺳﭙﯿﺪه ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟
دوﺑﺎره ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻫﺮ دو ﭼﺸﻤﻢ از اﺷﮏ ﭘﺮ ﺷﺪ... دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﺮﻓﯽ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺰﻧﺪ وﻟﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﻟﻔﻆ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ داده ﺑﻮد... در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ دﯾﻮاﻧﻪ ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم... ﺳﻌﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از رﯾﺨﺘﻦ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﻟﻬﺎم... ﮔﻔﺘﻢ ﺳﭙﯿﺪه ﭼﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ؟
ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪ ﺟﻮاب دادم: ﻫﯿﭽﯽ... ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ و ﻣﺰﺧﺮف... ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه... ﻫﻤﯿﻦ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﺎزوﯾﻢ را رﻫﺎ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد... ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و او ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﺣﺎﻻ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ در ﻣﻮرد اون ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت ﭼﯿﻪ؟
اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﻪ ﺑﯿﻤﺎره و ﻧﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره... ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﻪ اون ﻧﺴﺒﺖ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﺪه... ﻫﺮ ﮐﺲ ﭼﻨﯿﻦ ادﻋﺎﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻣﺸﮑﻠﯽ داره... ﻣﻦ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد دﯾﮕﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ... ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ از ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﺸﻨﻮم... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ... ﻫﯿﭻ ﮐﺲ.
دﺳﺘﺶ را ﭘﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: آروم ﺑﺎش... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺮات زدن اون ﺣﺮف رو ﻧﺪاره... ﺑﻪ ﺗﻮ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯿﺪم... ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻗﻮل ﺑﺪه ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻞ و ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﺮات ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮی... ﺑﺎﺷﻪ؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺜﺒﺖ ﺗﮑﺎن دادم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮی ﺻﻮرﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻣﺮدم ﮐﻤﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺑﺸﻮﻧﺪ از اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دور ﺷﺪم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﮐﻮﭼﻪ رﻓﺘﻢ. ﺟﻠﻮی درب ﮐﻪ رﺳﯿﺪم اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﻓﺸﺎر زﻧﮓ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻋﺰﯾﺰ درب را ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺪ.
وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز زودﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻼﺳﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و ﺣﺎﻻ در ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ. آن ﺷﺐ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮای ﺷﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻧﯿﺎﻣﺪ... ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺟﻮﯾﺎی ﺣﺎﻟﻢ ﺷﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭼﯿﺰی ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻮن ﺻﺪاﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﺑﻮد... اﻣﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺎورد ﮐﻪ ﻣﻦ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻀﺎﯾﺎی ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﮑﻨﺪ... در ﭘﺎﯾﺎن ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺷﺎم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم.
روز ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻮدم ﺑﺮای ﺷﺐ ﻫﻢ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﮐﺮدم و وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺷﺎم ﺑﻪ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ و اﺷﮑﺎن... اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و دو دﺧﺘﺮش ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﯽ از ﺳﭙﯿﺪه ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد! آﻧﻘﺪر از دﺳﺘﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﻮاﻟﯽ ﻫﻢ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ دﻟﯿﻞ ﻧﺒﻮدﻧﺶ ﻧﮑﺮدم اﻣﺎ در ﻻ ﺑﻪ ﻻی ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی آﻧﻬﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻮن ﭘﺪرش ﻧﺎﺧﻮش ﺑﻮده ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﭘﺪرش رﻓﺘﻪ وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف دروﻏﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ.
دو ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺒﻮدن ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﺨﺘﯽ اﻣﺎ زود ﮔﺬﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن از وﺿﻌﯿﺖ اﺣﺴﺎن و ﻧﺎﻫﯿﺪ در آﻧﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ راﺿﯽ ﺑﻮده ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﺸﺎن دﯾﮕﺮ اﺛﺮی از آﻧﻬﻤﻪ ﺑﯽ ﻗﺮاری در ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺒﻮد و وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد او ﻫﻢ ﻗﺴﻤﺖ اﻋﻈﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ. از آن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻔﺘﻪ ای ﯾﮏ ﺑﺎر اﺣﺴﺎن ﺑﺎ اﯾﺮان ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻠﺨﯽ اﻣﺎ ﻧﺒﻮدن اﺣﺴﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﻋﺎدت ﺷﺪ وﻟﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﺮ وﻗﺖ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد.
*****
ﺗﯿﺮﻣﺎه ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﺳﺎل اول داﻧﺸﮑﺪه را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪم. ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺮوژه ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎﺑﺖ ﺳﻪ ﭘﺮوژه ﻗﺒﻠﯿﺶ ﺳﻮد ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﺧﺴﺘﮕﯽ اﻧﺠﺎم آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ در ﻧﮑﺮده اﯾﻦ ﭘﺮوژه را در دﺳﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎﻣﺎن اﺻﻼ" ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﮑﺮد ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ واﻗﻌﺎ" ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮد و در ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﻣﺎﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻗﺖ ﻧﻈﺮ را داﺷﺖ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎن از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻫﻢ ﺑﯽ ﻣﻮرد ﻣﯿﻨﻤﻮد.
وﻗﺘﯽ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ام را ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﺗﺒﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮدم... دﯾﮕﺮ دﯾﺪن ﻫﺮ روز ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﮏ ﻏﺬای روﺣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﮔﺮ ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ آن روز ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺑﻮد ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﯿﻒ. دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺮاﻗﺐ رﻓﺘﺎرم ﺑﻮدم... ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ رﻧﺠﺶ ﺧﺎﻃﺮی ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ و اﯾﻦ اﻣﺮ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﺸﺪ وﻟﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ دوﺳﺖ داﺷﺖ... دﯾﮕﺮ ﺑﺎور داﺷﺘﻢ اﮔﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻣﯿﺰﻧﺪ و ﯾﺎ ﭼﯿﺰی از ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دارد... ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮم.
دﯾﮕﺮ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﯿﺮه ﺑﺸﻮم و ﯾﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎرم اﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از او ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ... ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﺑﺎ ﻣﺮدی ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ... و ﯾﺎ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻢ ﻣﺮدی ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺑﺸﻮد... او از اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺒﺎس ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﭙﻮﺷﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد... دﯾﮕﺮ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺪون ﻧﻈﺎرت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﻢ... ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻋﺎﺗﻢ را ﺑﺎﯾﺪ ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ او ﺑﺮاﯾﻢ در ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮕﯿﺮد ﺑﮕﺬراﻧﻢ... ﻫﯿﭻ ﮐﺎری و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای را ﺑﺪون اﻃﻼع او ﺣﻖ اﻧﺠﺎﻣﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﻦ از اﯾﻦ وﺿﻊ راﺿﯽ ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺼﺒﯽ و ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯿﺸﺪ... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﻬﺎی ﻣﺮا ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﯿﮑﺮد و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ را در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯿﺒﺮد.
اواﺧﺮ ﺷﻬﺮﯾﻮرﻣﺎه ﺑﻮد. ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ آﻣﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورودش و ﭼﻬﺮه ی ﮔﺮﻓﺘﻪ او ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ و دو ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮای ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﻪ ﻓﺮﺣﺰاد رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ... ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻣﺎم زاده داوود ﺑﺮوﻧﺪ. ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را ﺷﺴﺖ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل آﻣﺎده ﮐﺮدن ﻣﯿﺰ ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﻫﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی درب آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ درﮔﺎه آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﺎ دﻧﯿﺎﯾﯽ از ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻌﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرم ﺷﺪم. وﻟﯽ در ﭘﺲ درﯾﺎی ﺑﯿﮑﺮان ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﻏﻤﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! وﻗﺘﯽ ﺑﺸﻘﺎﺑﻬﺎ و ﭼﻨﮕﺎﻟﻬﺎ را روی ﻣﯿﺰ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻤﯿﻤﻮﻧﯽ؟
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ را داﺧﻞ دﯾﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻧﺒﺎﺷﻢ... ﺷﺒﻢ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﻣﯿﺎد ﭼﻮن ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻮﻧﺪاﺳﯿﻮن ﯾﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن 8 ﻃﺒﻘﻪ ﺷﺪه...
آﻣﺪ داﺧﻞ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ و ﺻﻨﺪﻟﯽ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺸﺴﺖ. دو دﺳﺘﺶ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮش را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ درد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری دو ﻃﺮف ﺳﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. دﯾﺲ ﻣﺎﮐﺎروﻧﯽ را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﻏﺬاﺑﮑﺸﻢ. دﯾﺪم ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ. ﮐﻤﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻏﺬا ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﻠﻮﯾﺶ. ﺻﻨﺪﻟﯽ دﯾﮕﺮی را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺳﺮت درد ﻣﯿﮑﻨﻪ؟
ویروس: بمیری حمیدرضا! از دستت راحت بشم! بد جوری رو اعصاب من راه میری. الهام هم برو بمیر! هر چی سرت بیاد حقت است!
ﭼﺸﻤﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﺳﺎﻟﻤﻪ ﺳﺎﻟﻤﻢ.
ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ... ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ... ﻫﯿﭻ ﺣﺪ و اﻧﺪازه ای ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺑﺮای آن در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻤﻼت زﯾﺒﺎﯾﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ او واﺑﺴﺘﻪ ﺑﺸﻮم. در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮردﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻏﺬا ﺑﺎزی ﻣﯿﮑﻨﺪ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره ﻏﺬاﯾﺶ را رﻫﺎ ﮐﺮد و از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه اﻣﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ!!!!... ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد... ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ در ﺑﯿﺮون ﺧﺎﻧﻪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ای ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ!!!
ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﻋﺼﺒﯽ اﺳﺖ اﺻﻼ" ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﻢ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮوف روی ﻣﯿﺰ وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد. در ﻫﺎل ﻗﺪم ﻣﯿﺰد و از ﯾﮏ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ. داﺷﺘﻢ ﻇﺮﻓﻬﺎ را در ﺟﺎ ﻇﺮﻓﯽ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ دارد. دﺳﺘﻢ را زﯾﺮ ﺷﯿﺮ آب ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. دﯾﺪم رﻧﮓ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﭘﺮﯾﺪه و ﻋﺮق زﯾﺎدی ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎ ﻟﺒﺎﺳﯽ رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮﯾﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ... ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺎم.
ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺮﮔﺸﺖ... ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﮐﺠﺎ؟... ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺎی؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد در ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﺮد! ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺮ ﺟﺎ... ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯿﺮی... اﺻﻼ" ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی!!؟... ﺑﯿﺎ داﺧﻞ... ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﺮو.
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ. ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم.ﺻﻮرﺗﺶ را ﻧﺰدﯾﮏ ﺻﻮرﺗﻢ آورد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻣﯿﺨﻮای دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎی؟... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام؟... ﺑﺎﯾﺪﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ... ﮐﺎر دارم... ﻧﮑﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ... ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ دارم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ" دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎی؟
ﻟﺒﺨﻨﺪی از روی ﺗﺮس ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﺸﺴﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... اﺻﻼ"... وﻟﯽ آﺧﻪ... رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه... ﺑﺬار ﮐﻤﯽ رﻧﮕﺖ و ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺸﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻧﺪاری...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﭼﯿﺰﯾﻢ ﻧﯿﺲ... ﭼﺮا ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﻧﺪارم... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم... اﮔﺮم ﻧﯿﻮﻣﺪم... ﺑﺪون ﺧﻮﻧﻪ ام... ﻧﻤﯿﺨﻮام دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎی...
و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﺮﯾﻊ از درب ﻫﺎل ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ اﺻﺮار ﮐﻨﻢ... ﺻﻼح ﻧﺒﻮد... ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﮕﺬارم... اﻣﺎ دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯿﺰد... ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم وﻟﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻣﺎدرش ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺑﺸﻮد... ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎره اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ و او را در ﺟﺮﯾﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﻣﻦ اﻻن ﻣﯿﺮم ﺧﻮﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎن... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اوﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻄﻪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ" ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮه... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... اﺣﺘﻤﺎﻻ" داروﻫﺎش رو ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﺮای ﺧﻮردن دارو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد درﺑﺎره ﺑﯿﻤﺎری او ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ" در ﺟﺮﯾﺎن اوﺿﺎع ﺑﻮدم. ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎی او ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺘﺘﺮ و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ را ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﭙﺮی ﻣﯿﮑﺮدم. وﻟﯽ آن روز ﺷﺪﯾﺪا" ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس او ﻣﺎﻧﺪم. ﻇﺮﻓﻬﺎ را ﺷﺴﺘﻢ و آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم. رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﻫﺎل و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺗﻠﻮزﯾﻮن را روﺷﻦ ﮐﺮدم وﻟﯽ آﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دوﺑﺎره آن را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم. زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ...
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﻢ را ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ و از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آﻧﻬﺎ ﻓﺮﺣﺰاد ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮد و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻏﺮﻏﺮ ﻣﯿﮑﺮد. وﻟﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد... در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده و ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ. از ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﻪ...
دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﻦ... اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ 3 ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮه... ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم...
ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم... ﺧﻮاب ﺑﻮدی؟
و ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻮﺷﯽ راﻗﻄﻊ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮﺳﻢ! اﻣﺎ ﮐﺪام ﺧﻮاب؟... دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم... دﻟﻢ ﭘﺮ از اﺿﻄﺮاب ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻤﺎس اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻮدم. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ!!! ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﻤﺎره ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪاد! ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ اش را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮده! ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺻﺪای زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ اش از روی ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ!!!
ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﺎدش رﻓﺘﻪ ﮔﻮﺷﯽ اش را ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد و آن را در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ 4:10 ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ آژاﻧﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رﻓﺘﻢ. ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم، ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ... ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد... ﺗﻤﺎم وﺣﺸﺖ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺣﺎل و وﺿﻌﯿﺘﺶ در ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ... اﻣﺎ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد. زﻧﮓ درب را ﻓﺸﺎر دادم... ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ درب ﺑﺎز ﺷﺪ. وارد ﺣﯿﺎط ﺷﺪم و درب را ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺴﺘﻢ. ﺳﮑﻮت ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﺧﺎﻧﻪ و ﺣﯿﺎط ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮد... اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. درب ﻫﺎل ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ رووﯾﯽ ﺑﺎز درب ﻫﺎل را ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﯽآﻣﺪ، اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﯿﭽﮑﺲ از ﻫﺎل ﺧﺎرج ﻧﺸﺪ!ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ درب ﻫﺎل ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم، ﭼﻬﺮه اش ﺧﺴﺘﻪ و ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻄﻮره؟
از ﺟﻠﻮی درب ﮐﻨﺎر رﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ داﺧﻞ ﺷﻮم... ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﯽ از داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ! وﻗﺘﯽ وارد ﻫﺎل ﺷﺪم ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از وﺣﺸﺖ ﻗﺎﻟﺐ ﺗﻬﯽ ﮐﻨﻢ!!! ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺷﮑﺴﺘﻨﯽ و ﻗﺎﺑﻞ ﺷﮑﺴﺘﻦ، ﮐﺎﻣﻼ" ﺧﻮرد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻪ وﺿﻌﯿﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺎ ﺗﺮس ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ اﺷﮏآﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻏﺼﻪ دار ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎس؟
ﺟﻮاب داد: اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اون رو ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﺑﺮده...
آب دﻫﺎﻧﻢ را ﻗﻮرت دادم و دوﺑﺎره ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺠﺎس؟
ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻧﺸﺎﻧﻢ داد.ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ. ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺎ ﮐﻔﺶ در داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ راه ﺑﺮوم ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﻒ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ و ﻇﺮوف ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ!!! اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ آراﻣﯽ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﯽآﻣﺪ. ﻧﺰدﯾﮏ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﻌﺪ از ﮐﻠﯽ ﻣﮑﺎﻓﺎت ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ داروش رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪم ﺗﺎ ﺑﺨﻮره.
ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎﻗﺶ اﯾﺴﺘﺎدم... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد... ﺧﻮدش روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را از آرﻧﺞ روی زاﻧﻮ ﻗﺮار داده ﺑﻮد، ﺳﺮش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎی ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺖ و ﻋﻤﯿﻘﺎ" ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ. دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. آرام آرام روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺻﺎف ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ. ﺻﻮرت ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد! ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد!!!
ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺷﮏ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺘﻢ و ﺳﺮش را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم وﻟﯽ او آرام اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻨﻮز در ﻫﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﺑﺎ ﺷﺪت از ﺧﻮدش دور ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻓﺮﺳﺘﺎد. از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، دو ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺖ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد، ﮔﺮﯾﻪ اش ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ ﻓﮑﺮی در ﺳﺮش دارد! ﯾﮑﺒﺎره ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﺮای ﭼﯽ اوﻣﺪی اﯾﻨﺠﺎ؟... اوﻣﺪی ﺗﺎ دﯾﻮوﻧﮕﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ؟... اوﻣﺪی ﺗﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدن و ﺗﻮ از روی ﺗﺮﺣﻢ اوﻧﻬﺎ رو ﺗﻮی دﻟﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدی رو ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺒﯿﻨﯽ؟... ﺧﻮب ﺣﺎﻻ دﯾﺪی؟... ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪی؟
اﺷﮏ ﺑﯽ اﻣﺎن از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺑﯿﻤﺎری او ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪه ام... وﻟﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺣﺎﻻ او ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ" دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ... ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮدم و ﻫﯿﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﺮﺣﻤﯽ ﮐﻪ او از آن ﯾﺎد ﮐﺮده ﺑﻮد در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد. ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم.
ویروس: الهام! فقط برو بمیر! این همه رو داری با چشم های خودت می بینی، باز هم هی بگو دوستش دارم! دوست داشتن و مرض! درد!
ﯾﮏ ﻗﺪم دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ اﺣﻤﻘﻢ؟... ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ ام... ﻣﻦ ﻋﺸﻖ از روی ﺗﺮﺣﻢ رو از ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم... اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﻮدم... وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻟﺴﻮزﯾﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺑﻄﻪ اداﻣﻪ دادی... ﺣﺎﻻم ﺑﺮو... ﺑﺮو... ﺑﺮو و اﯾﻨﺠﺎ ﻧﻤﻮن.
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﻪ ﻗﺮآن دوﺳﺘﺖ دارم... داری اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﯽ.
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﺮش ﺑﯿﺮون... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﺮش ﺑﯿﺮون و ﺷﺎﻫﮑﺎرﻫﺎی ﻣﻦ رو ﻧﺸﻮﻧﺶ ﺑﺪه... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه راس ﮔﻔﺘﻪ... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ آره... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪ اس... اﮔﻪ ﻗﺮﺻﺎش ﻧﺒﺎﺷﻪ اون آراﻣﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ.
ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮش رﻓﺖ، ﻗﻮﻃﯿﻬﺎی ﻗﺮﺻﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ: آره اﻟﻬﺎم... آره... ﻣﻦ اﮔﻪ اﯾﻨﺎ رو ﻧﺨﻮرم... ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﮑﻨﻢ... ﻫﺮ ﮐﺎری...
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﮐﺮدم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ... اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺲ... ﻣﻬﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو دوﺳﺖ دارم... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ راس ﻣﯿﮕﻢ.
ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن وﻟﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﯽ ﻋﺼﺒﯽ، ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ اﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﺗﻮ دﻟﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﯿﺴﻮزه... ﺗﻮ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﯿﺴﺘﯽ... ﺗﻮ ﻓﻘﻂ از روی دﻟﺴﻮزی اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ... ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺲ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎرم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻬﺖ ﯾﺎد داده ﺑﺎﺷﻪ...
دوﺑﺎره داد ﮐﺸﯿﺪ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﯿﺎ... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﺮش ﺑﯿﺮون.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد آﻣﺪ ﺟﻠﻮی درب اﺗﺎق، او ﻫﻢ در ﺣﺎل ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻮد. دوﺑﺎره ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﮔﻮش ﮐﻦ... دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاره ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ دﻟﺴﻮزی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... ﺧﻮب ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎور ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم... ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﮕﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﮐﺎر رو ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ...
دو ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﻫﻤﻮن دﯾﻮوﻧﻪ ای ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد... ﻣﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﻤﮑﻨﻪ ازش ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ... ﭘﺲ ﺑﺮو... ﺑﺮو ﻧﺬار دﯾﻮوﻧﻪ ﺗﺮ ﺑﺸﻢ.
ﺻﺪای اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون.
ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎم ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ...
ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ، اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺸﯿﺪه ای ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮﯾﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ: اﻟﻬﺎم ﺑﺮو ﺑﯿﺮون... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ، ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻨﯽ ام ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺖ را ﺣﺲ ﮐﺮدم اﻣﺎ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺘﻢ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ دﯾﺪی دﯾﻮوﻧﻪ ام... ﺑﺮو اﻟﻬﺎم... ﺑﺮو...
ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻮدش را از ﻣﯿﺎن دﺳﺘﺎن اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ. اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم، اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﻼش زﯾﺎدی ﺑﺮای ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮑﺮد دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﺮو ﺑﯿﺮون... ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ﺗﺎ ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻓﺮﯾﺎد زدم: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد وﻟﺶ ﮐﻦ... ﺑﺬار اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﺨﻮاد دﯾﻮوﻧﮕﯿﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه، ﺧﻮب اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ... وﻟﯽ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﻄﻮری ﻧﮕﻬﺶ ﻧﺪار... راﺣﺘﺶ ﺑﺬار...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از دﺳﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ ﻫﺮ دو ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق ﭘﺮت ﮐﺮد. دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد، ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دوﺑﺎره ﺑﺎ آن وﺿﻊ دﺳﺖ و ﺑﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﮕﯿﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮐﺸﯿﺪه دوم را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زد و ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺎﻧﯿﺘﻮر روی ﻣﯿﺰش را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را از ﭘﺸﺖ ﻣﺤﮑﻢ در ﺑﻐﻞ ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪای اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺷﻨﯿﺪم: اﻟﻬﺎم ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟!!
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ را در آﺳﺘﺎﻧﻪ درب اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﯾﺪم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻓﺮﯾﺎد زد: اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ اﻟﻬﺎم رو ﺑﺒﺮ ﺑﯿﺮون... ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ... ﺑﺒﺮش ﺑﯿﺮون درب رو ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪ.
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮد و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺮا از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و درب را ﻫﻢ ﺑﺴﺖ. ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم، وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از دﺳﺖ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ، دو ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس اﻓﺘﺎدم: ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺬار ﺑﺮم ﺗﻮی اﺗﺎق... ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎﺷﻢ... ﻣﻦ دوﺳﺘﺶ دارم... ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺶ دارم... وﻟﻢ ﮐﻦ... ﺑﺬار ﺑﺮم و ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر دوﺳﺘﺶ دارم... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ...
اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ زور ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و درب ﻫﺎل را ﺑﺴﺖ، ﻫﺮ دو ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﮑﺎن ﻣﺤﮑﻤﯽ داد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺴﻪ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﮔﻮش ﮐﻦ... ﮔﻮش ﮐﻦ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻻن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﻧﺪاره... ﭼﺮا ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟... ﺑﺬار اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد اون رو ﺳﺎﮐﺖ ﺑﮑﻨﻪ...
ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم دو دﺳﺘﻢ را روی ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺨﻮام ﭼﯿﺰی ﺑﺸﻨﻮم... ﻧﮕﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﻧﺪاره... ﻧﮕﯿﺪ... ﻧﮕﯿﺪ...
ﺳﺮ ﻣﺮا در ﺑﻐﻞ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﭼﺮا ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ.
دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را از روی ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و اداﻣﻪ داد: واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ دﯾﺪی... ای ﮐﺎش زودﺗﺮ از اﯾﻨﺎ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ رو دﯾﺪه ﺑﻮدی... دﯾﺪه ﺑﻮدی... ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻨﻄﻮری ﻣﺜﻞ...
ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺧﻮدم را از او دور ﮐﺮدم. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﺑﺮوم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ: ﺻﺒﺮﮐﻦ... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب...
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﻫﺎل ﻧﺮوم ﺗﮑﺎن ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو دوﺳﺖ داری؟... آره؟... دوﺳﺘﺶ داری؟
ﺳﺮم را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم و ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﯿﺎن دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: آره... آره... ﺧﯿﻠﯽ.
دﯾﮕﺮ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﻧﻤﯽ داد. ﺻﺪاﯾﺶ آرام ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" دوﺳﺶ داری... ﻓﻌﻼ" راﺣﺘﺶ ﺑﺬار... ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ... ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺶ ﻧﺮی... ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻢ؟
ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و آرام آرام روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮔﻮش دادم و اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ. ﺻﺪای اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را از داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ را ﺻﺪا ﮐﺮد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﯾﺎ داروﯾﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮراﻧﺪه و ﯾﺎ داروﯾﯽ ﺑﻪ او ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮده ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺑﻌﺪ از آﻧﻬﻤﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺳﮑﻮت ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮود روی زاﻧﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﮐﺎرش وارده... ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﭘﺲ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﻣﯿﺎد اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﻮن... داﺧﻞ ﻧﯿﺎ... ﻣﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
