گلبرگ‌های خزان عشق (6)

گلبرگ‌های خزان عشق (6)

اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ را رﻫﺎ ﮐﺮد و درب ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﺎز و ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﺎ ‫او ﻣﺸﻐﻮل ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻨﻬﻢ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺸﺎن رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺣﺴﺎن دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد او ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن ﮐﺮد و ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺖ.

‫اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺎک داری ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﺎ رو از ﻣﺎ دور ﻣﯿﮑﻨﯽ دﯾﮕﻪ... آره؟

‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻧﻮﮐﺮﺗﻢ اﺣﺴﺎن ﺟﺎن...

‫ﺳﭙﺲ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪ و رﻓﺖ. ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﺣﺴﺎن وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪم. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺣﻤﺎم ﺑﻮد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎن ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ رو ﺑﻪ رو ﻧﺸﻮد ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪ! رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم و ﺳﻼم ‫ﮐﺮدم. ﺟﻮاﺑﻢ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ داد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﺷﺎم ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم! ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﻟﻘﻤﻪ ﮐﻮﮐﻮﯾﯽ ﮐﻪ ‫ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺳﯿﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﻣﺴﻮاک زدن دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ‫ﮔﻔﺘﻢ.

وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺣﺴﺎن در اﺗﺎﻗﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ. دوﺑﺎره از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و رﻓﺘﻢ ‫ﺑﻪ اﺗﺎق او. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرش ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺑﯽ؟

‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﻢ. دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎرم داری؟

‫ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻄﻮری ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻤﯽ اﯾﻦ دﺳﺖ و آن دﺳﺖ ﮐﺮدم و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن... ﺗﻮ... ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯽ؟

ﮔﻔﺖ: از ﺳﺎل اول داﻧﺸﮕﺎه ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"ﻫﻔﺖ ﺳﺎل... ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ؟

‫ﮔﻠﺴﺮم را ﺑﺎز ﮐﺮدم و در دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺘﻢ: در اﯾﻦ ﻣﺪت7ﺳﺎل ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی؟ اﺻﻼ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﺶ داری؟ ﺑﻪ رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ واﮐﺸﻨﻬﺎش ﺑﻪ...

‫از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و آﻣﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ. دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا روی ﺗﺨﺖ ﮐﻨﺎر ﺧﻮدش ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﻗﺒﻼ" ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ‫ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﻪ ﻫﺮ ﮐﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮔﻮرش رو ﻫﻢ ﮐﻨﺪه ﺑﻮدن... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻨﻈﻮرم رو از اﯾﻦ ﺣﺮف ‫ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﺎﺷﯽ!!!

ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ را ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﻢ. ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﻦ را از ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدن ﻣﺴﺎﺋﻞ ‫اﻣﺮوز ﺑﺎز ﻣﯿﺪاﺷﺖ. دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮات ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻓﻘﻂ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮب اون رو ﻧﻤﯿﺸﻨﺎﺳﻢ وﺣﺸﺖ دارم!!!

‫ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺶ.اﯾﺠﺎد ارﺗﺒﺎط ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻨﻪ دﯾﮕﻪ. ﻣﺴﻠﻤﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ اون رو ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ و دﭼﺎر ‫اﺿﻄﺮاب ﺑﺸﯽ... اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮادرت ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ در ﻣﺪت اﯾﻦ هفت ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ اون رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ... ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺪت ﮐﻤﯽ ‫ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ در اون ﻧﺪﯾﺪم و از ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻨﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﻪ ﺳﺮآﻣﺪ ﺑﻮده... ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺖ ﺑﯽ ﻣﻮرده وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ اون ﺑﻪ وﻗﺖ ﻧﯿﺎز داری... اﯾﻨﻢ ﺑﺪون ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯿﺸﻪ ﺑﻪ ‫رواﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯿﺶ... اﻣﺎ در ﻣﻮرد رواﺑﻂ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺶ و ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ واﻗﻌﺎ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻪ.

ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﮑﺮدم. ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ام! دوﺑﺎره در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺿﺮﺑﺎت ﻣﻼﯾﻤﯽ روی دﺳﺘﻢ ﻣﯿﺰد ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻣﻀﻄﺮب ﮐﺮده؟

‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... اﺻﻼ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﻪ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺑﭽﮕﯽ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم... ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻧﮑﻨﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ آدم ﻋﺼﺒﯽ و...

ﺧﻨﺪه ی ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ!!!... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻣﯿﮕﯽ؟!!!... اﺻﻼ اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ... ﻣﻦ ﺗﻮی اﯾﻦ هفت ﺳﺎل ﺧﻮدم ﺣﺪاﻗﻞ 10 ﯾﺎ 15 ﺑﺎر ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎه درﮔﯿﺮ ﺷﺪم... وﻟﯽ اون ﻫﯿﭻ وﻗﺖ... اﺻﻮﻻ اﻫﻞ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﯿﺲ... ﺧﯿﻠﯽ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ‫ﺑﺎﻻﯾﯽ داره و اﺻﻼ" ﮐﻼﺳﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﻤﯿﺨﻮره... ﻧﻪ... اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻦ.

دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم. اﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﻮاب واﻗﻌﯽ را ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم! ﭼﺮا ﮐﻪ ﺳﻮاﻟﻢ را درﺳﺖ ﻣﻄﺮح ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ‫ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم در اﯾﻦ هفت ﺳﺎل او اﺻﻼ" ﻣﺸﮑﻞ اﺧﻼﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺧﻮدش ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﻮاب ﻧﺴﺒﺘﺎ"ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در ﭘﯽ ‫ﭼﯿﺰی ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ آن ﭼﻪ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ!!!

ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ‫ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﮔﻮﺷﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاز ﺑﻮد و ﺧﺎﻃﺮات و وﻗﺎﯾﻊ ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ‫ﺑﻮد. واﻗﻌﺎ" ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﺑﺮای ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﯾﯽ در ﺳﻦ او ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﺷﺪ... ﮐﻮدﮐﯽ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﻨﺎزه ‫ﭘﺪرش در ﺷﻬﺮی ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺰﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ و ﺗﺎزه در ﺗﮑﺎﭘﻮی اﯾﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺴﺪ ‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﺖ و اﯾﻦ ﮐﻮدک ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﺟﺴﺪ دارد! آﻧﻬﻢ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﻗﺪرت ﮐﻼم ﺧﻮد را ﻫﻢ از ‫دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ...

ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮرﺷﻢ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻮدم را در ﺑﻄﻦ وﻗﺎﯾﻊ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ. ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم آﻣﺪم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاب ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ... ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ‫اﺻﻼ ﺧﻮاب راﺣﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.

ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺮای ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻮری ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ‫ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﺎی ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ و آن را روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ‫ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺲ؟

ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﯾﻪ ﮐﻢ ﺳﺮم درد ﻣﯿﮑﻨﻪ.

ﻣﺎﻣﺎن از ﮐﺸﻮی ﻣﺨﺼﻮص داروﻫﺎ ﯾﮏ ﻣﺴﮑﻦ ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب آﻧﺮا روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻌﺪ از ‫ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ آﻧﺮا ﺑﺨﻮرم. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﺧﻮردم و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن در ﺧﻮردن ﻗﺮﺻﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮردن ‫آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم. از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻣﻮش روﺷﻦ ﺷﺪن ﭼﺮاﻏﻬﺎی ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ‫ﺑﻮده. رﻓﺘﻢ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪم. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻮا ﻫﻨﻮز روﺷﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺳﺮم درد ‫ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮی ﮐﻮﺗﺎه ﺟﻠﻮی ﯾﮏ داروﺧﺎﻧﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روزی ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﯾﮏ ﻗﺮص ‫ﺑﺎ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد! ﺗﺸﮑﺮی ﮐﺮدم و ﻗﺮص را ﺧﻮردم. ﻟﯿﻮان را ﺑﻪ داروﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و راﻫﯽ داﻧﺸﮑﺪه ‫ﺷﺪﯾﻢ. آﻧﺮوز ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺎﯾﺎن درﺳﯽ پنج ﺑﺎر ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ.

ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ در ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﺳﺮدردم ﺧﻮب ‫ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺮای رﺳﺎﻧﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺧﻠﻮت ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ‫ﺑﺸﻮم. ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺜﻞ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ذﻫﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﯾﺎ در ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم وﻧﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﻓﯿﻠﻤﻬﺎ ‫دﯾﺪه ﺑﻮدم... ﺑﻠﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ واﻗﻌﯽ ﺗﺮ و زﯾﺒﺎﺗﺮ در ﺑﺮوز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻗﺪام ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺣﺮف ‫ﻣﯿﺰد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﭼﺸﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﺟﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﺪ! درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش را در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﺟﺎی ﺑﺪﻫﺪ وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ وﺳﻌﺖ ﭘﺎﮐﯽ و ﺻﺪاﻗﺖ او را ﻧﺪاﺷﺖ و ﺟﺎ ‫ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﻢ ﺑﻮد... ﭘﺴﺮ ﭘﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﻧﺠﯿﺐ و ﺑﯽ ﻫﻤﺘﺎ. در ﻫﻤﺎن ﭼﻨﺪ روز اول ﻫﻔﺘﻪ و ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﮐﺎﻣﻼ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده و ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺻﺤﯿﺤﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدم. آﻧﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺮﻓﻬﺎی ‫ﻣﺎدرش و ﯾﺎ دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدن او ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺧﻨﺪه ام ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ...

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮی و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ اﺣﺴﺎن ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻃﺒﻖ ﺳﻠﯿﻘﻪ ی ﻣﺎﻣﺎن ﮐﯿﮏ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ‫ﺳﺒﺪ ﮔﻞ را ﺳﻔﺎرش ﻣﯿﺪاد. اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﻬﻢ ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ﺑﺮای ﺗﻮﻟﺪ دﻋﻮت ﺷﺪه ام و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺮا ﻫﻢ از ‫ﺗﺬﮐﺮات ﻣﺎدراﻧﻪ ی ﺧﻮدش ﺑﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﺮای ﺷﺐ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرش ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﻟﯿﻤﻮﯾﯽ رﻧﮕﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ‫ﭘﯿﺶ از ﺧﯿﺎﺑﺎن وﻟﯿﻌﺼﺮ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدم را ﭘﻮﺷﯿﺪم ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻔﺸﻬﺎی ﻣﺸﮑﯽ ﭘﺎﺷﻨﻪ داری ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﺑﺮازﻧﺪه ‫ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎﯾﻤﻢ ﺳﺎده ﺻﺎف و ﺳﺎده ﺑﻪ دورم رﯾﺨﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن و ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ هشت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ‫ﮐﺎﻣﻼ" آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮدم دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.

وﻗﺘﯽ اف اف را ﺟﻮاب دادم ﺻﺪای ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺳﺮﯾﻊ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﺿﺮی؟

‫ﺟﻮاب دادم: ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ روﺳﺮﯾﻢ رو ﺳﺮم ﺑﺬارم... اﻻن ﻣﯿﺎم.

‫وﻗﺘﯽ آﻣﺎده ﺷﺪم و از ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ ﺑﯿﺮون و در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻘﺪر ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ‫ﻫﻤﻪ ی زﯾﺒﺎﯾﯿﺖ ﻣﺎل ﺧﻮدﺗﻪ و اﺻﻼ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ آراﯾﺶ ﻧﺪاری... ﻫﻤﯿﺸﻪ از اﻓﺮادی ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ی واﻗﻌﯽ ﺧﻮدﺷﻮن رو زﯾﺮ ﺻﺪ ﻗﻠﻢ ‫آراﯾﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯿﮑﻨﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم...ﻧ ﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮم از اﯾﻨﮑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻮ رو ﺧﻮد ﺧﺪا آراﯾﺶ ﮐﺮده.

‫ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﺶ ﺑﺮاﯾﻢ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﻟﺤﻈﻪ از ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮدم ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﻫﺮ دو ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ‫ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺜﻞ دﻓﻌﺎت ﻗﺒﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮ از ﻋﺸﻘﺶ را ﺑﻪ ﻟﺐ آورد ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و ‫راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻣﻨﺰل اﻣﯿﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮادر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺷﻬﺮک ژاﻧﺪارﻣﺮی ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺮاﻫﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺗﺎﺳﯿﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ‫ﺧﯿﻠﯽ زود و ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ از داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ ﺑﻪ ‫ﻃﺮف ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم آﻣﺪ.

ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﺳﻮرﻣﻪ اﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ ﺑﺎ ﮐﺮاواﺗﯽ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ‫ﺑﺎ ﺗﯿﭗ ﻇﺎﻫﺮش ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﻻزم را داﺷﺖ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ آﻧﻘﺪر ﺗﯿﭙﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه آﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻘﺪر ﺧﻮش ﺗﯿﭗ ﺷﺪی...

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زد و دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و زﻧﮓ درب را ﻓﺸﺎر داد. ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺸﺖ اف اف ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺳﺮﯾﻊ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: ﺑﺎز ﮐﻦ ﻋﻤﻮﺟﻮن ﻣﻨﻢ...

ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮان اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اف اف درب ﺑﺎز ﺷﺪ ﺻﺪای ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪ ‫و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ (ﻋﻤﻮﺟﻮن اوﻣﺪ... ﻋﻤﻮﺟﻮن اوﻣﺪ) ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ. وارد ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ دو دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮدب و ﺷﯿﺮﯾﻦ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ ﻣﻨﻬﻢ ﻫﺮ دو را ﺑﻮﺳﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﺳﺮم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم ‫دﯾﺪم ﺗﻤﺎم ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ورود ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺟﺎﯾﺸﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ.

ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ‫ﺷﺒﺎﻫﺘﺶ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ و ﻟﺒﺎس رﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬب ‫ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ‫ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ی ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻮدب و ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﻮدﻧﺪ در ﺿﻤﻦ ﻣﺸﺨﺺ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ دارای ﺗﺤﺼﯿﻼت ‫ﻋﺎﻟﯿﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﺮای ﺧﻮد از ﺳﻤﺖ و ﺷﻐﻞ در ﺧﻮر ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ دﮐﺘﺮ ﻓﺎﺿﻞ و ﺧﺎﻧﻮاده اش ﻧﯿﺰ در ﻣﯿﺎن ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد از دوﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﮔﺮﻣﯽ از ﻣﻦ ‫اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺮدی ﮐﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺑﺮادر ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﯾﻌﻨﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺷﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی داﺷﺖ. ﭘﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ‫ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻪ آﻏﻮش او رﻓﺖ ﮐﻪ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺣﺪس زدم ﺑﺎﯾﺪ راﺑﻄﻪ ی ﻋﺎﻃﻔﯽ و ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﯿﺎن ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ.

از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﮐﻪ در واﻗﻊ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻟﻪ ی آﻧﻬﺎ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ روی ﺧﻮدم ‫ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم! ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮔﺎه در ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ‫اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺷﺪ و او از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه و در ﮐﻨﺎر ﭘﺪر زن اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﺸﺴﺖ و ﺧﻮدش را ﺑﺎ او ﺳﺮﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ‫ﮐﺮد.

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎروﻧﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺑﻪ اﺗﺎق دﯾﮕﺮی ﺑﺮد. از ﺟﻮ ﺣﺎﮐﻢ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ راﺿﯽ ﺑﻮدم ﭼﺮا ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ‫آﻧﺠﺎ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺣﻀﻮر اﻓﺮادی ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ﮐﻼس ﺑﻮد.

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﺎدرش ﺑﺮای ﻣﻦ و او ﻣﯿﻮه آورد و ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﺎﯾﯽ ﺧﻮش ﻋﻄﺮی از ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ‫ﮐﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺧﻮدش ﻣﯿﻮه ﭘﻮﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ دﯾﮕﺮان ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ذﮐﺮ ﺷﻐﻠﻬﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ ﺣﺪﺳﻢ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ درﺳﺖ ‫ﺑﻮده اﺳﺖ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ از آﻣﺪن ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺰم رﻗﺺ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ راه ﺑﻮد. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ اﺣﺴﺎس ‫ﺗﺸﻨﮕﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ روﺑﻪ روی ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. آﻫﺴﺘﻪ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ‫ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻤﯽ آب ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﺎورد و او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ رﻗﺺ ‫ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ" ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽ آﯾﺪ! ﺣﺪس ﻣﯿﺰدم ﻣﯿﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﺑﺮای رﻗﺺ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ!

ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ او اﺷﺎره ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﺻﻼ" رﻗﺺ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.

 ‫ﺑﻪ او دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ در ﺻﺪد ﯾﺎدﮔﯿﺮی آن ﺑﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ او ‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ.

ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﻟﯿﻮان ﺑﻪ دﺳﺖ ﺟﻠﻮی درب آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪم. ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﮕﻮﯾﻢ: ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﻮن ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﻧﻪ از رﻗﺺ ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد و ﻧﻪ ﺑﻠﺪم... ﺧﻮاﻫﺸﺎ از اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﻦ رو ﻣﻌﺬور ﮐﻨﯿﺪ.

‫او ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ اﺻﺮار ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮان رﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮای ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺧﻮدش در رﻗﺺ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻫﻢ زود ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. ﻟﯿﻮان آب را ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد. ﻋﺮق زﯾﺎدی روی ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ! ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر از ﮐﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه. وﻗﺘﯽ آب را ﺧﻮردم ﺑﺎ ﺻﺪای آراﻣﯽ ‫ﮔﻔﺖ: ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ.

ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮﯾﻢ؟!!!

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد. ﮐﻢ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﺑﯿﺎورم. ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟!! ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﮐﯿﮏ رو ﻧﯿﺎوردن و...

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ رو ﺑﻪ روﯾﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام وﻟﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ...

‫ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد. ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﺎم ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﺎزه ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺮاﺳﻢ ﮐﯿﮏ و ‫ﮐﺎدو ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ" ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز اﻧﺠﺎم ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد! ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺗﺮک ﮐﺮدن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ از ﻃﺮف ﻣﺎ، ﻫﻢ ﮐﺎر ‫زﺷﺖ و ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: وﷲ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ!!!

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺮم ﺑﺎروﻧﯿﻬﺎﻣﻮن رو ﺑﯿﺎرم.

‫ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ رﻓﺖ. دﯾﺪم ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و درب را ﻫﻢ ﺑﺴﺖ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ‫اﺗﺎق رﻓﺖ. در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﻨﯽ داری ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻨﻬﻢ داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ از ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ‫او ﻓﺮار ﮐﻨﻢ. رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داﺷﺖ! ﭼﺮا ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد داﺧﻞ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ داﺧﻞ ﺷﺪ!!! ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ رﺑﻌﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﺑﻘﯿﻪ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ.

ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻬﺮه ﻫﺎی ‫ﻋﺎدی ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎروﻧﯿﻬﺎﯾﻤﺎن روی دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. ﭼﻬﺮه ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻃﻔﻠﮏ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻧﺎراﺣﺘﯽ اش را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ.

‫ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻮﺷﯿﺪن ﺑﺎروﻧﯽ ام ﺷﺪم ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻐﻞ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاس اﻣﺸﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ ‫اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﺪی وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺎﯾﻞ ﻧﯿﺲ... ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﻪ ﺑﻬﺖ ﺳﺨﺖ ﮔﺬﺷﺖ.

‫اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎدرﺷﺎن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎروﻧﯽ اش را ‫ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ. ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺮا ﮐﺎﻣﻼ" ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮب ﻧﺸﺎن ‫ﻣﯿﺪاد. ﻫﻤﺴﺮ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل ﺑﺮای ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ آﻣﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ اﻣﺎ ‫ﻫﻤﻮاره ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻌﻨﯽ داری ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد! وﻗﺘﯽ از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﺪﯾﻢ اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و ‫ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ وﻟﯽ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﺎ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط ﺑﺎ ﻣﺎ آﻣﺪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه دﺳﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ...

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﻣﻦ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮش را داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﺮد و ‫ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام و ﺳﺮﯾﻊ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻢ... ﻫﻮای داداش ﻣﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎش...

‫وﻗﺘﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ او دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد ﻓﻘﻂ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط راﻧﻨﺪﮔﯽ ‫ﮐﻨﯽ ﻫﺎ... ﺣﺎﻻ ﺑﺮﯾﺪ ﯾﻪ ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰﻧﯿﺪ و اﮔﻪ ﺑﺎز ﺣﻮﺻﻠﻪ داﺷﺘﯿﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﺪ...

ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﺸﮑﺮ و ﺑﻌﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ ﮐﺮد و راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. رﻓﺘﺎرش ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ‫زﺷﺖ ﺑﻮد. ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ رﻓﺘﺎرش را ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﻢ. اﺻﻼ" ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه اﯾﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﺎرش در ذﻫﻨﻢ ﭘﯿﺪا ‫ﻧﻤﯿﮑﺮدم. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" از یازده ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد.

دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮐﺮاواﺗﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ آﻧﺮا روی ‫ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻋﻘﺐ ﭘﺮت ﮐﺮد! ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﺮاوات را از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺗﺎ ﮐﺮدم و داﺧﻞ داﺷﺒﻮرد ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟!!

در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ... ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪم ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮد! ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯽ رو ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪی؟

ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪﯾﻦ زﻧﮓ ﮔﻮﺷﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. اﺻﻼ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد و اﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد. دوﺑﺎره ﮔﻮﺷﯽ اش ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ‫زﻧﮓ ﺧﻮردن. اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﻓﻘﻂ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد!!! ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻮﺷﯽ اش را از روی داﺷﺒﻮرد ‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺟﻮاب دادم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻮد... ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺳﻼم ﻣﻦ را داد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺎل ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﭘﺮﺳﯿﺪ... ﺑﺮاﯾﻢ ‫ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد... ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ!!!

ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮﺑﻪ... ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاره.

‫ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ زد ﮔﻮﺷﯽ رو ﺟﻮاب ﻧﺪاد؟

‫ﻓﻬﻤﯿﺪم زﻧﮓ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻬﯿﺪی ﺑﻮده... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺸﻐﻮل راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﻮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪه.

ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﻻن ﭼﺮا ﺧﻮدش ﮔﻮﺷﯽ رو ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪه؟

‫رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﺰن ﮐﻨﺎر و ﺑﺎ ﺑﺮادرت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ.

‫ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﻮ ﺧﻮﺑﻢ دﯾﮕﻪ... واﺳﻪ ﭼﯽ ﻫﯽ زﻧﮓ ﻣﯿﺰﻧﻦ؟

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﻨﺪی ﮔﻮﺷﯽ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﻼم ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﯿﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺑﻢ... دﯾﮕﻪ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ.

‫ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭘﺸﺖ ﺧﻂ دارد ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ی... ﻧﻪ... ﻧﻪ... و ﺑﺎﺷﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺘﻦ ‫ﺑﺪون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮد و آﻧﺮا داﺧﻞ داﺷﺒﻮرد اﻧﺪاﺧﺖ و درب داﺷﺒﯿﻮرد را ﻣﺤﮑﻢ ‫ﺑﺴﺖ.

ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا اﯾﻨﺠﻮری ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟... اﮔﻪ از ﮐﺎری ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﺮد ﻧﺎراﺣﺖ ‫ﺷﺪی... ﺧﻮب اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺲ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﯽ ارزﺷﯽ ﺷﺐ ﻫﻤﻪ رو ﺧﺮاب ﮐﺮدی... اﯾﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﺎر زﺷﺘﯿﻪ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ داری؟... ﺗﻮﻟﺪ اون ﺑﭽﻪ رو ﻫﻢ ﺧﺮاب ﮐﺮدی... اﻋﺼﺎب ﺧﻮدﺗﻢ ﺧﻮرد ﮐﺮدی... ﻣﺎدرت و ﺑﺮادرات... ﻫﻤﻪ رو ﻧﺎراﺣﺖ ‫ﮐﺮدی... ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺟﻮاب ﻧﺪادم... ﭼﻮن اﺻﻼ رﻗﺺ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ... اﮔﻪ رﻗﺼﯿﺪه ‫ﺑﻮدم ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ؟... ﺣﺘﻤﺎ" ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺳﺮ ﻣﻦ رو ﮐﻨﺪه ﺑﻮدی... ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﻣﺘﻮﺟﻪ رﻓﺘﺎرت ﻫﺴﺘﯽ؟...

در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد و ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﭼﻨﺎن ﻣﺤﮑﻢ و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ درب ﻣﺎﺷﯿﻦ ‫را ﺑﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻻن ﺷﯿﺸﻪ ﺧﻮرد ﻣﯿﺸﻮد!!! ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد... ﻧﻤﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺷﺪت ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯽ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺎﺷﺪ! ﮐﯿﻔﻢ را روی ﺻﻨﺪﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ‫ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﻪ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﯾﺴﺘﺎده و ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد رﻓﺘﻢ. رو ﺑﻪ روﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ را در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﻮک ﮐﻔﺸﺶ ﺳﻨﮓ و ﺧﺎک ﮐﻨﺎر ﺟﺎده را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮد.

ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...

‫ﯾﮑﺒﺎره ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮔﻔﺖ: ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ.

ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ و ﻫﺎج و واج ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم. ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﮐﻒ دﺳﺘﺶ ﻣﺤﮑﻢ روی ﺳﻘﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ.

‫ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﺎری اﺳﺖ؟!! ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻮش ﻧﮑﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﺎردﯾﯿﻞ ﮐﻨﺎر ﺟﺎده ‫ﺗﮑﯿﻪ زدم و آرام آرم اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ... او ﺑﻪ ﭼﻪ ﺣﻘﯽ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰد... ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻨﺠﻮر ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ را  ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎد ﺳﺮدی ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد و ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﻬﺎ و ﻧﻮر ﭼﺮاﻏﻬﺎﯾﺸﺎن آزار دﻫﻨﺪه ﺑﻮد. ﺻﻮرﺗﻢ از اﺷﮏ ‫ﺧﯿﺲ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﺳﺮدی ﻫﻮا را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻣﯽ آﯾﺪ. روﯾﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ او ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم. آﻣﺪ ﮐﻨﺎرم اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮو ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ... ﺳﺮﻣﺎ ﻣﯿﺨﻮری...

ﺻﺪاﯾﺶ آرام ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را از ﺟﯿﺒﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و اﺷﮑﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم. آﻣﺪ در ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم روی ‫ﮔﺎردﯾﯿﻞ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. روﯾﻢ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯿﺒﺮی.

ﺻﺪاﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...

‫ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ ام ﺑﯿﻨﺪازد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ...

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... ﻣﻨﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﻫﻤﺎن ﻏﺼﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺒﻞ در ﭼﺸﻤﺶ ‫دﯾﺪه ﺑﻮدم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ آﻣﺪ. از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺮﯾﻢ.

ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ. از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم.ﮐﻠﯿﺪم را ﺑﯿﺮون آوردم و ﺑﻪ ﻃﺮف ‫درب ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ ﺗﺎ آن را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...

‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎز ﮐﺮدن ﻗﻔﻞ درب ﺷﺪم. ﺑﺎزوﯾﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﺎص ﻓﻘﻂ اﺳﻤﻢ را ﺻﺪا ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...

‫از دﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺨﻮر ﺑﻮدم و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم. دﺳﺘﻢ را از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و داﺧﻞ رﻓﺘﻢ و درب را ﺑﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ‫ﺻﺪای ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از ﺟﻠﻮی درب دور ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ اﺣﺴﺎن و ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ در راﺑﻄﻪ ‫ﺑﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻨﺰب ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن روﺷﻦ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ وارد ﺷﺪم ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ‫ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ. ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ را ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﭘﺮده ی ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎﻗﻢ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری زدم... در آﺳﻤﺎن ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﺘﺎره ﻫﻢ ﻧﺒﻮد... آﺳﻤﺎن ‫ﻫﻢ اﺑﺮی و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﺎه ﻫﻢ ﺣﯿﻔﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻧﻮر اﻓﺸﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ. ﺣﯿﺎط ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﮔﻠﺴﺮی ‫را ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. درب ﮐﻤﺪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﻣﺸﻐﻮل آوﯾﺰان ﮐﺮدن ‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ در ﮐﻤﺪ ﺷﺪم.

در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ درب اﺗﺎق ﺧﻮرد. ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم اﻣﺎ درب ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎز ﺷﺪ و اﺣﺴﺎن ‫ﺳﺮش را ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق آورد و ‫اﺣﺴﺎن وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﯿﺪارم آﻣﺪ داﺧﻞ. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و رﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺎت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ‫ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده و ﺣﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮد. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻨﻢ ‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب؟... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺷﺪ... ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﺑﻮد؟... ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻌﺪی رو ﺑﺮای ﮐﯽ...

ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪه؟

‫ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﺑﻪ آوﯾﺰان ﮐﺮدن ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ در ﮐﻤﺪ اداﻣﻪ دادم ﺗﺎ ﮐﺎرم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و درب ﮐﻤﺪ را ﺑﺴﺘﻢ. ﮔﻮﺷﯽ ام ﮐﻪ ‫روی ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زﻧﮓ ﺧﻮردن.

اﺣﺴﺎن زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ و وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎره ی روی آﻧﺮا ﺧﻮاﻧﺪ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎس...

و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺪﻫﻢ. ﮔﻮﺷﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﺮدم. ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ‫ﺷﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮔﻮﺷﯽ را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺖ ﺷﺪه؟

ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎده و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ. ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺴﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮم ﻧﺬار... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ.

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺖ دﯾﮕﺮش را ﭘﺸﺖ درب ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدی؟

‫ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درب اﺗﺎق ﮐﻪ دﺳﺖ اﺣﺴﺎن روی آن ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. دوﺑﺎره اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﺤﮑﻤﺘﺮی ‫ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...ﺑ ﺎ ﺗﻮ ام ﻫﺎ... ﻣﯿﮕﻢ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدی؟

‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺪه ﺗﻮ اﺷﮏ ﻧﺎﻫﯿﺪ رو درﺑﯿﺎری؟

ﺑﻌﺪ ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ‫ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد... دﻋﻮاﺗﻮن ﺷﺪه.

ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... دﻋﻮاﻣﻮن ﻧﺸﺪه... ﻓﻘﻂ ﺳﺮم داد ﮐﺸﯿﺪ...

‫اوﻣﺪ ﮐﻨﺎرم روی ﺗﺦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻏﻠﻂ ﮐﺮد... واﺳﻪ ﭼﯽ؟

‫ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ﻃﺮز ﺣﺮف زدن اﺣﺴﺎن ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ و ﺧﻨﺪه ام ﻗﺎﻃﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدم ‫ﺑﻮد...

‫اﺻﻼ ﻧﻤﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﻨﺪه ی ﻣﻦ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﮐﺮده ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪ ‫ام را زود ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﻨﻢ. دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ: واﺳﻪ ﭼﯽ ﺳﺮت داد ﮐﺸﯿﺪ؟

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد... ﻧﻪ از دﺳﺖ ﻣﻦ... از دﺳﺖ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ... ﻣﻦ زﯾﺎد ﺣﺮف زدم... اوﻧﻢ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﺳﺮ ﻣﻦ داد ﮐﺸﯿﺪ.

ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﻞ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. در ﭘﺎﯾﺎن او ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﺎرش ﻫﻢ ‫ﻋﺠﯿﺐ و ﺑﻮده و ﻫﻢ دور از ﻧﺰاﮐﺖ و اﺻﻼ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر را از او ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ... در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ اﻟﻬﺎم... ﺑﺪﺟﻮری ‫ﺑﯿﭽﺎره اش ﮐﺮدی ﻫﺎ!!!

‫ﺑﺎ ﺑﺎﻟﺸﺖ ﺗﺨﺘﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺗﻮی ﺳﺮ اﺣﺴﺎن و ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮای ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯽ؟

ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ... ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟ ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﺗﻮی ﮐﻠﻪ ام ﻫﺴﺖ... وﻟﯽ در ﻣﺠﻤﻮع ﻣﯿﺨﻮام ﯾﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ و در اﯾﻦ ﻣﺪت اﺻﻼ ﻧﺒﯿﻨﻤﺶ...

‫ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اون ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻪ اﻇﻬﺎر ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯽ ﮐﺮده... ﯾﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد ﺗﻮ ﺟﻮاب ‫ﻧﺪادی... زﯾﺎدم ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻧﺬار... ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ... ﺷﺎﯾﺪ اﺻﻼ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﺑﻮده... آﺧﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ اوﻧﻬﺎ ﯾﻪ رﺑﻊ ﺗﻮی اﺗﺎق ‫ﺑﻮدن... ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﻮن ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه...

ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﺗﺨﺘﻢ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد اون ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر رو ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﻦ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻢ.

اﺣﺴﺎن ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟

از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب اﺗﺎق رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻫﯿﭻ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺪت ﮐﻤﯿﻪ از ‫آﺷﻨﺎﯾﯿﻤﻮن ﻣﯿﮕﺬره وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮارد ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ ﻣﻦ در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدم دﻗﯿﻖ ﺗﺮ ﺑﺸﻢ.

دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮوم ﺑﯿﺮون دوﺑﺎره اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: داری ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮی؟ ﻧﺎ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺗﻮ اوﻣﺪم....

ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭼﯿﮑﺎرت ﮐﻨﻢ؟ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ از ﺟﺮﯾﺎن اﻣﺸﺒﺖ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺸﻢ... ﺗﻮ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰﻧﯽ ﻓﻘﻄﻢ اوﻣﺪی ﺗﻮی ﮐﺎر ﻣﻦ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﻨﯽ و از ﺧﻮدﺗﻢ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ... ﺑﺮم...

ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﺼﺪ دﻧﺒﺎل ﮐﺮدن ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و درﺳﺖ وﺳﻂ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻦ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺷﻮﺧﯽ ‫ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﺑﺎﺑﺎ وﻟﺶ ﮐﻦ... ﻟﻪ ﺷﺪ زﯾﺮ دﺳﺖ و ﺑﺎﻟﺖ... وﻟﺶ ‫ﮐﻦ.

ﻣﺎﻣﺎن از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﺎره از اﺣﺴﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯽ ﺑﻮده...  و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب داد ﮐﻪ ‫ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﺒﻮده. ﺑﺎﻻﺧﺮه رﻓﺘﯿﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ و از ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و اﺣﺴﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﯽ ﭘﯿﺶ ‫ﻧﯿﺎﻣﺪه و ﺑﺮای دو ﻫﻔﺘﻪ ی دﯾﮕﺮ ﻗﺮار ﺟﺸﻦ ﻧﺎﻣﺰدی ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻮن ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ و ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺼﺪ ‫دارد ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﻬﻤﺎن زﯾﺎد دﻋﻮت ﮐﻨﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮ اﯾﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺸﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد. ﻣﯿﺰان ‫ﻣﻬﺮﯾﻪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﻨﺎﺑﺮ اﺻﺮار ﻧﺎﻫﯿﺪ ﯾﮏ ﺟﻠﺪ ﻗﺮآن ﺑﻪ اﻧﻀﻤﺎم ﯾﮏ ﺟﻠﺪ دﯾﻮان ﺣﺎﻓﻆ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ‫ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ و ﺧﻮد ﻧﺎﻫﯿﺪ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ 124 ﺳﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﯾﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮده. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻣﺎدر ﻧﺎﻫﯿﺪ در ﺷﺐ ‫ﻧﺎﻣﺰدی آﻧﻬﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ و ﻓﻘﻂ دو داﯾﯽ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد از ﮐﺮج ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و از ‫ﺧﺎﻧﻮاده ی ﭘﺪری ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﻫﯿﭽﮑﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﻮن ﮐﻪ از ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻧﺎﻫﯿﺪ آﻧﻬﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮده و رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ‫در آن ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎه آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﺧﺠﺎﻟﺖ روی دﯾﺪن آﻧﻬﺎ را ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﭘﺪری او ‫ﺗﺮک آﻧﻬﺎ ﮐﺮده اﻧﺪ!!!

‫ﺑﺎﺑﺎ از ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﺣﺮف از ﺧﻮﺑﯿﻬﺎی ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﯿﺰﻧﺪ اﺣﺴﺎن ﭼﻘﺪر ‫اﺣﺴﺎس ﻏﺮور و ﻟﺬت ﻣﯿﮑﻨﺪ.

ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 12:30 ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻤﻪ آﻣﺎده ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ ﺑﺮای ﺧﻮاب و ﻣﻦ ﺗﺎزه اﺣﺴﺎس  ‫ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﺷﺎم ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻣﻘﺪاری از ﻏﺬای ﻣﺎﻧﺪه ی ﺷﺎم را ‫ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺮم و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮردن. ﻣﺎﻣﺎن وﻗﺘﯽ ﻣﺴﻮاﮐﺶ را زد و از دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ از ﻫﺎل ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ‫ﮐﺮد اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﭙﺮﺳﯿﺪ و ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺳﺎﻻد ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻘﺪاری در ﯾﺨﭽﺎل ﻫﺴﺖ. ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﺎﻻد را ﻫﻢ ‫آوردم و ﯾﮏ ﺷﮑﻢ ﺳﯿﺮ ﻏﺬا ﺧﻮردم. ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺬا ﻣﯿﺨﻮردم ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪ و ﺧﻮدش را ﺳﺮﮔﺮم ﺟﻤﻊ آوری ﻫﺎل و ‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﻏﺬا ﻇﺮﻓﻬﺎﯾﻢ را ﺷﺴﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺧﻮاب اﻣﺎده ﺷﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺸﺎن رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑﺪ. ﺑﯿﺶ از ‫اﻧﺪازه دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ. ﻋﺎدت داﺷﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ را در ﺗﺨﺖ ﺧﻮاﺑﺸﺎن ﻧﻤﯿﺪﯾﺪ ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﺪ و ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮود.

ﺟﻤﻌﻪ و ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﭙﺮی ﺷﺪ و در ﻃﻮل اﯾﻦ دو روز ﯾﮑﺒﺎر ﮔﻮﺷﯽ ام را روﺷﻦ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ زﻧﮓ ﺧﻮرد و وﻗﺘﯽ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺳﺖ ﺟﻮاب ﻧﺪادم و ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ رو ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯿﺒﺮی؟ ﻓﺮدا ﻣﯿﺨﻮام از ﺧﻮﻧﻪ ی ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮑﻪ ﺑﺮم داﻧﺸﮑﺪه.

‫اﺣﺴﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﻫﺪف ﻣﻦ را از اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺑﻪ رو ‫ﺷﻮم. ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻇﺮﻓﻬﺎی روی ﻣﯿﺰ ﺑﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﺗﻔﺎﻗﺎ اﻟﻬﺎم... ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ﻋﺰﯾﺰ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻠﻔﻦ ‫ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﺮاﻏﺖ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ. ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﺑﺮات ﺗﻨﮓ ﺷﺪه. ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮده وﻗﺘﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﯿﺸﺶ ‫ﻣﯿﺮی وﻟﯽ درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدی. ﻃﻔﻠﮏ اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻪ.

از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺘﻢ و ﺷﻤﺎره ی ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ را ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﯿﭽﺎره ﻋﺰﯾﺰ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﯾﺎ ﻧﻮه ﻫﺎﯾﺶ را ‫داﺷﺖ و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻨﺶ ﺑﻪ  دو ﺗﺎ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ اوﻟﯿﻦ زﻧﮓ ﻣﯿﺨﻮرد ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮ ﻣﯿﺪاﺷﺖ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﭘﺎی ‫ﺗﻠﻔﻦ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﭼﻨﺪ روزی ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺮوم ﺑﺎل در ‫آورد.

ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﭼﻮن ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ سه روز ﭘﯿﺶ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻤﺎﻧﻢ وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎزم را ‫در اﯾﻦ سه روز ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎﺑﺎ را ﺷﺐ ﻧﺪﯾﺪم ﭼﻮن ﻫﻨﻮز از ‫ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﻮد ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل اﺟﺎزه ﻧﻤﯿﺪاد ﻣﻦ سه روز ﭘﯿﺶ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﺑﻬﺎﻧﻪ اش ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ‫ﮐﻪ: ﻣﻦ اﮔﺮ ﻫﺮ روز اﻟﻬﺎم را ﻧﺒﯿﻨﻢ دق ﻣﯿﮑﻨﻢ.

ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰ در ﯾﮑﯽ از ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﺑﻦ ﺑﺴﺖ در ﺧﯿﺎﺑﺎن اﻧﻘﻼب ﺑﻮد و ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ‫داﻧﺸﮑﺪه ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺑﻮدم. ﻋﺰﯾﺰ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن را دﯾﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﺮﯾﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮﯾﻦ ﻣﺎدرﺑﺰرگ دﻧﯿﺎ را ‫داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﺧﻮب اﯾﻦ اواﺧﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﻐﻠﻪ ﻫﺎی ﻓﮑﺮی زﯾﺎد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ او ﺳﺮی ﺑﺰﻧﻢ.

ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ دﺧﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﺎﻣﺎن ‫ﻣﻦ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺳﻪ ﭘﺴﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﯿﭽﮑﺪام در اﯾﺮان ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺳﺎﻟﻬﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯿﺮﻓﺘﯽ ﻋﮑﺴﻬﺎی آﻧﻬﺎ و زن و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺟﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﮑﺲ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ‫ﻋﮑﺴﻬﺎی ﻣﻦ و اﺣﺴﺎن و ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ در ﺟﺎی ﺟﺎی ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﮔﺎﻫﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ و از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ‫ﻫﻤﺼﺤﺒﺘﻬﺎی او ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﮑﺴﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺪﯾﺪا"ﻏﺼﻪ دارش ﻣﯿﺸﺪم.

اﻣﺎ ﮐﺎری ﻧﻤﯿﺸﺪ ﮐﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺮ ‫ﻣﯽ آﻣﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺎه ﮔﺎه ﺳﺮی ﺑﻪ او ﺑﺰﻧﯿﻢ و ﯾﺎ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺒﺮﯾﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان دوﺳﺖ ‫ﻧﺪاﺷﺖ از ﺧﺎﻧﻪ اش ﺧﺎرج ﺷﻮد و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪاد ﻣﺎ ﺑﻪ دﯾﺪن او ﺑﺮوﯾﻢ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ زور و اﻟﺘﻤﺎس او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ‫ﻣﯿﺒﺮدﯾﻢ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ روز دوام ﺑﯿﺎورد. آن ﺷﺐ ﮐﻠﯽ ﻗﺮﺑﺎن ﺻﺪﻗﻪ ی اﺣﺴﺎن رﻓﺖ و از اﯾﻨﮑﻪ دو ﻫﻔﺘﻪ ی دﯾﮕﺮ ‫ﻣﺮاﺳﻢ ﻧﺎﻣﺰدی اش ﺑﻮد اﺑﺮاز ﺧﺮﺳﻨﺪی ﻣﯿﮑﺮد. ﺷﺐ را ﻣﺜﻞ دوران ﮐﻮدﮐﯽ ام در ﮐﻨﺎر ﻋﺰﯾﺰ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﻣﺰه ‫ﮐﺮد.

ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺑﻮی ﻧﺎن ﺗﺎزه و ﻋﻄﺮ ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. از ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ ﺑﻮدم ‫ﭼﺮا ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎ روی زﻣﯿﻦ ﺳﻔﺮه ﭘﻬﻦ ﻣﯿﮑﺮد و اﺳﺒﺎب و وﺳﺎﯾﻞ ﭼﺎﯾﯽ اش ﮐﻨﺎر ﺳﻔﺮه روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﺻﺪای ‫ﻗﻞ ﻗﻞ ﺳﻤﺎور ﻧﻔﺘﯽ اش ﻗﺸﻨﮕﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺸﺪ ﻫﻤﺮاه ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﮔﻮش ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯿﺨﻮردم ﭘﺮﺳﯿﺪ: اﻟﻬﺎم ﺟﻮن... ﻣﺎدر ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر ﭼﯽ دوﺳﺖ داری درﺳﺖ ﮐﻨﻢ؟

‫ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻟﻮﺑﯿﺎ ﭘﻠﻮﯾﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻋﺰﯾﺰ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﯽ ﻣﻌﻄﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻇﻬﺮ ﻫﻤﺎن را ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﺧﻨﺪه ی ﻗﺸﻨﮕﯽ ‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﺎن را ﺑﺮای ﻧﺎﻫﺎر درﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.

ﺑﻌﺪ ازﺻﺒﺤﺎﻧﻪ آﻣﺎده ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻋﺰﯾﺰ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ‫داﻧﺸﮑﺪه. ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﺮﻫﺎد ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎﻣﺰدی اﺣﺴﺎن را ﻓﻬﻤﯿﺪه و دﯾﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ او و ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ در ﺟﺸﻦ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوری ﮐﺮد ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮای ﭘﺮ ﮐﺮدن ﻓﻮرم ﮔﺬراﻧﺪن واﺣﺪﻫﺎی ﻋﻤﻠﯽ در ‫ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺳﺎﻋﺖ 1:30 ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻼﺳﻬﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ.

ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﻫﺎد ﺟﻠﻮی درب ‫ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮش اﺳﺖ. در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﻢ را در ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰ رﺳﯿﺪم ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ و ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ ﻣﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ ‫را ردﯾﻒ ﮐﻨﻢ.

ﮐﻼس ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎراﻧﯽ ام را از ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻤﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ‫درب ﮐﻼس رﻓﺘﻢ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ درب ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﭼﻮب درب ﺗﮑﯿﻪ داده و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﺪ. از ﺟﻠﻮﯾﺶ ‫رد ﺷﺪم و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻼﻣﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺧﺮوﺟﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻓﺘﻢ. ﮐﻼﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮدم او ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر وﻟﯽ ﭘﺎ ﺑﻪ ‫ﭘﺎی ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ.

ﭼﻮن ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم ﻧﻤﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﺧﻮدش ﺑﺮود. ﺟﻠﻮی درب ﺧﺮوﺟﯽ ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯾﯽ ﮔﻔﺖ: زﯾﭗ ﺑﺎروﻧﯿﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ. ﻫﻮا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮده.ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮری.

‫اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪادم و از درب راﻫﺮو ﺧﺎرج ﺷﺪم. وﻟﯽ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺑﺎد ﺳﺮدی ﻣﯿﻮزﯾﺪ اوﻧﻘﺪر ﺳﺮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ را ﺑﻪ اﺷﮏ اﻧﺪاﺧﺖ ‫وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﺪری از اﯾﻨﮑﻪ او در ﮐﻨﺎرم راه ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﻦ زﯾﭙﻤﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. از درب ﺧﺮوﺟﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺗﺎ‫درب ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی داﻧﺸﮑﺪه ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﺸﺪ رﺳﯿﺪن ﻓﺼﻞ زﻣﺴﺘﺎن را ﻓﻬﻤﯿﺪ. دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺑﺮﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد و از ‫آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﺤﯿﻂ داﻧﺸﮑﺪه ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺮگ ﻫﻢ روی زﻣﯿﻦ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﮔﻬﮕﺎﻫﯽ ﺻﺪای ‫ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر ﮐﻼﻏﻬﺎ و زاﻏﻬﺎی زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ روی ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﺧﺘﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ‫ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺗﺎ آدم ﺳﺮی ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ.

ﻧﺰدﯾﮏ درب ﺧﺮوﺟﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﮑﺪام ﮐﻼﻣﯽ ﺣﺮف ‫ﻧﺰده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺻﺪای آرام و ﻏﻤﺰده اش ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰن... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﻣﻦ ﺑﺪم... وﻟﯽ ﺗﻮ ﺑﺪ ‫ﻧﺒﺎش... ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺨﻮای ﺑﻬﻢ ﺑﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻨﯽ... ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮی ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷﻢ... وﻟﯽ ﺗﻮ رو ﺧﺪا... اﻟﻬﺎم...

ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ و ﮐﺎﻣﻼ" ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﻔﺘﻢ:ﺑﺴﻪ... ﻧﻤﯿﺨﻮام ﭼﯿﺰی ﺑﮕﯽ.

ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ... ﺣﻘﻤﻪ... ﺣﺮف ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدوﻧﯽ... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﺑﺸﻢ و ‫ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎری رو ﺑﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﮑﺮده... ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮدن ﻣﻦ و ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺗﻮ ﺑﻪ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻘﺎص ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎرﻫﺎی زﺷﺖ و ﺑﺪ ﻣﻦ رو ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ازم ﺑﮕﯿﺮه... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص رﻓﺘﺎرﻫﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرم... ﻣﺎدری ﮐﻪ ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﮐﺮده ام... وﻟﯽ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮی ‫اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدی ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺟﻮاب ﺑﺪی و ﯾﺎ ﮔﻮﺷﯿﺖ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﺪری ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺪ ‫ﻧﺪاﺷﺖ... ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﮕﻮ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟... ﺗﺎ... ﺗﺎ ﺗﻮ... دوﺑﺎره اﻟﻬﺎم سه روز ﭘﯿﺶ ﺑﺸﯽ... ﻫﻤﻮن اﻟﻬﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎر زﺷﺘﻢ ‫ﺳﺮم داد ﮐﺸﯿﺪ... اﻟﻬﺎم...

ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﻤﯿﺪادم. دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﺑﺰﻧﺪ. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ او را ﻣﺪﺗﯽ ﻧﺒﯿﻨﻢ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ.ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ از درب داﻧﺸﮑﺪه دور ﺷﺪﯾﻢ دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ...

‫اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم ﺣﺘﯽ از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮏ ﻇﺮﯾﻒ ﻃﺒﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ داﺷﺖ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﺑﯿﺨﻮاﺑﯽ ﺑﯿﺶ از ‫ﺣﺪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ را ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﺧﯿﺮه ﺑﺸﻮم. ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﯾﻪ ﺑﺎر ﻗﺒﻼ" ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﻣﯿﺸﯽ ﺣﺮف ﯾﺎدم ﻣﯿﺮه...

‫آرام ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﺮو... ﺑﺮو راﺣﺘﻢ ﺑﺬار... ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺗﻮ... ﺑﻪ رﻓﺘﺎرت و ﺑﻪ...

‫ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﯽ ﻣﻬﺮی ﻣﺎدرش واﮐﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪﻫﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﺎ دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﺑﻪ ﺧﺪا... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ... اﻟﻬﺎم... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.

‫ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﻪ آراﻣﯽ از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﺷﺎﻧﻪ ام اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ‫زﻣﺎن دارم.

‫اﺿﻄﺮاب ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ ﮐﯽ؟... ﭼﻪ ‫ﻣﺪت؟... ﭼﻘﺪر؟... اﺻﻼ"... اﺻﻼ"ﭼﺮا؟... اﻟﻬﺎم ﭼﺮا؟... اﻟﻬﺎم ﻟﺞ ﻧﮑﻦ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺑﯿﺎ ﺑﺒﺮﻣﺖ ﺧﻮﻧﺘﻮن.

ﮐﻤﯽ ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺑﺴﻪ... اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﮑﻦ... ﻣﻦ اﺻﻼ اﻣﺮوز ﺧﻮﻧﻤﻮن ﻧﻤﯿﺮم...

ادامه دارد ...

نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا

#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی

ویروس: الهام دارم جدی می‌گم! بی خیال این پسره بشو! این که سر یه اتفاق کوچیک (در نظر خودش بزرگ) همچین میکنه، وای به حال بعدا! پشیمون میشی. اگه قرار بود درست بشه، تا حالا درست شده بود. دلت هم به حالش نسوزه. به حال خودت دل بسوزون.