جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (12)
گلبرگ‌های خزان عشق (12)
ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درب و ﺑﻌﺪ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدن آن را ﺷﻨﯿﺪم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖ از ﮔﺮﯾﻪ ﺑﺮدارم اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎم ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی دﻧﯿﺎ ﻣﺎل ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد.ا ز ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ و ﭼﻨﺪ ﻣﺸﺖ آب ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ رﯾﺨﺘﻢ و ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﻨﯽ ام رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد را ﭘﺎک ﮐﺮدم. ﮐﯿﻔﻢ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد! ﺑﺪون ﮐﯿﻒ از ﺣﯿﺎط ﺧﺎرج ﺷﺪم و در ﭘﯿﺎده رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدم. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم!
ﯾﮏ دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ ﻣﯿﺪادم و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ دﺳﺖ دﯾﮕﺮم اﺷﮑﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺎک ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺧﺪاﯾﺎ... ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎی ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺎﺷﺪ؟... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﯿﻤﺎری ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﺎﺷﻢ؟... اﺻﻼ" ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻣﺮا ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺮدی؟... ﭼﺮا؟... ای ﮐﺎش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻔﺮوﺷﯽ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم... ای ﮐﺎش اﺻﻼ" ﻫﯿﭻ وﻗﺖ داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم... ﺧﺪاﯾﺎ...
ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﻪ رﺳﯿﺪم از ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﻣﺮا ﺑﻪ آدرﺳﯽ ﮐﻪ داده ﺑﻮدم ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل آﺷﻔﺘﻪ ام اﺑﺘﺪا راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪ. ﺗﺎزه وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﯿﻔﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ! ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب راﻧﻨﺪه را ﭼﻪ ﺑﺪﻫﻢ! ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮم رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﺳﺎﻋﺘﻢ را از ﻣﭽﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﻧﻨﺪه ﺗﺎﮐﺴﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ از ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم ﮐﯿﻔﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ﺑﯿﺎرم.
راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:دﺧﺘﺮم ﻗﺎﺑﻠﯽ ﻧﺪاره.
ﺟﻮاب دادم: از ﻟﻄﻔﺘﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ... وﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ رو ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﺗﻮن ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﯿﺎم ﮐﺮاﯾﻪ ﺗﻮن رو ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻢ.
راﻧﻨﺪه از روی ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮم ﻗﺎﺑﻠﯽ ﻧﺪاره... ﻧﯿﺎزی ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﯿﺲ... ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﺬرﺗﻮن ﺑﻪ آژاﻧﺲ اﻓﺘﺎد اﮔﻪ ﯾﺎدﺗﻮن ﺑﻮد و ﻣﻨﻢ زﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﺮاﯾﻪ ام رو ﺑﺪﯾﺪ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺣﻼﻟﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ.
ﺑﻌﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآورد و از ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ دور ﺷﺪ. ﺣﺘﯽ ﮐﻠﯿﺪ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪاﺷﺘﻢ،ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ، رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ درب ﺣﯿﺎط ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ دور ﻧﻤﯿﺸﺪ. داﺋﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم. از ﻏﺮوب ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻮا ﮐﺎﻣﻼ" ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﺮم روی زاﻧﻮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺪت اﺣﺴﺎس درد در ﻧﺎﺣﯿﻪ ﻣﻐﺰ ﺳﺮم داﺷﺘﻢ. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻣﺪت ﺑﻪ آن ﺣﺎل ﮔﺬﺷﺖ، ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎره ﺑﺎ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط ﻣﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ. دﺳﺘﻢ را ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻮر ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﭼﺸﻤﻢ را آزار ﻧﺪﻫﺪ، ﭼﺮا ﮐﻪ از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﺷﺪﯾﺪا" ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ.
ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ. ﻣﺮا از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﯽ؟!!
وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮا از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻐﻀﻢ ﺗﺮﮐﯿﺪ! در آﻏﻮش ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن. ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮا در ﺑﻐﻞ ﺧﻮدش ﻣﯿﻔﺸﺮد و داﺋﻢ ﺳﺮم را ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ و ﻣﯿﮕﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺎﺑﺎ ﭼﯽ ﺷﺪه؟... ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... اﻟﻬﺎم ﺟﺎن...
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺑﺎ درب رو ﺑﺎز ﮐﻦ... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم داﺧﻞ.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪش درب را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮐﻠﯿﺪ را از او ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﻃﻮل ﺣﯿﺎط را ﻃﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎﺑﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﺣﯿﺎط آورد و درب ﺣﯿﺎط را ﻫﻢ ﺑﺴﺖ. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و دﯾﺪم 10:20 ﺷﺐ اﺳﺖ و ﻣﻦ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﺜﻞ آدﻣﯽ ﺑﻮده ام ﮐﻪ زﻣﺎن را ﮔﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ، در آن ﻟﺤﻈﺎت ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﺳﻮاﻟﻬﺎﯾﺶ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﻢ وﻟﯽ آﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﺮای ﻓﺮار از دﺳﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮوم. ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻮﻟﻪ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ وارد ﺣﻤﺎم ﺷﺪم و دوش را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺻﺪای ﻣﻬﺮﺑﺎن اﻣﺎ ﻧﮕﺮاﻧﺶ ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... اﻟﻬﺎم... ﺑﺎﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
ﺟﻮاب دادم: آره... ﺧﻮﺑﻢ.
وﻟﯽ دوﺑﺎره زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ. در ﺣﻤﺎم ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﻣﯿﺸﺴﺘﻢ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪم، از اﻣﺎم زاده داوود ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد. او ﻫﻢ ﭘﺸﺖ درب ﺣﻤﺎم آﻣﺪ و ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﺑﺎﺑﺎ وﺿﻊ آﺷﻔﺘﻪ ی ﻣﺮا ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻪ. از ﻫﻤﺎن داﺧﻞ ﺣﻤﺎم ﺗﻨﻬﺎ در ﺟﻮاب ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺑﻢ و دﯾﮕﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪادم. ﺻﻮرﺗﻢ را ﮐﻪ در آﯾﯿﻨﻪ دﯾﺪم ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﻢ از ﺣﻤﺎم ﮐﺒﻮدی روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺗﻮﺟﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از ﺣﻤﺎم ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم ﺑﺮوم و ﻓﻌﻼ" اﻣﺸﺐ را از ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻢ آﻧﻬﺎ دور ﺑﺎﺷﻢ. آﻧﻘﺪر ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﻠﮑﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ورم ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ﻓﮑﺮ وﻗﺎﯾﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﺎرج ﻧﻤﯿﺸﺪم. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺮوم. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ او ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻋﺼﺒﯽ اش ﺑﻮده اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع از آﺷﻔﺘﮕﯽ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ و اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺪا ﺑﻮد. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻢ ﭼﻮن اﮔﺮ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ آﻧﻬﺎ از 10 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺮوز وﻗﻮع اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﻣﺮی ﻋﺎدی ﺟﻠﻮه ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد!!! ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺎﺟﻤﯽ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ اﻣﺮوز ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ آﻧﻬﺎ را ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد،و ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻋﺠﯿﺐ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﻣﻦ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎری او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده اﺳﺖ؟ ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻢ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﻇﻬﺮ از ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻢ ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮده ﺑﺎﯾﺪ در ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ و اﯾﻦ اﺗﻔﺎق در زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ او در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ!!! ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻓﮑﺎرم را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﮑﯽ ﮐﻪ از ﺷﺎﺧﻪ ای ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﯿﭙﺮد ذﻫﻨﻢ از ﻣﺴﺌﻠﻪ ای ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﯿﺮﻓﺖ.
از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺮون آﻣﺪم،ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺷﺪم. ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﺮد در اﺑﺘﺪا ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪادم اﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد، ﭼﺎره ای ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ. ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﺻﻮرﺗﻢ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دوی آﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد. درب اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮدم. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯿﮑﺮد! ﮔﻔﺘﻢ: اوﻣﺪم.
وﻗﺘﯽ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ: اﯾﺮج... ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﻬﺎم ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪی... ﺧﻮب ﺟﻮوﻧﻦ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺮﻓﺶ ﺷﺪه... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻮوﻧﻦ و...
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﭘﻠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺎت ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻗﺪرت ﮐﻼﻣﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﻧﻔﺠﺎر رﺳﯿﺪه ﺑﻮد آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد و ﺑﻪ آراﻣﯽ از روی ﻣﺒﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ. درﺳﺖ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ: وای... ﺧﺎک ﺑﺮ ﺳﺮم... اﻟﻬﺎم... ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!! ﮐﯽ ﺻﻮرﺗﺖ رو ﺑﻪ اﯾﻦ روز اﻧﺪاﺧﺘﻪ؟!!
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. دﯾﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل ﻣﯿﺮود. دوﯾﺪم،ﺟﻠﻮی درب ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯿﺪ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎ آﻣﺪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد زد: آﺧﻪ ﮐﺪوم ﭘﺪرﺳﻮﺧﺘﻪ ای ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده؟... اﻟﻬﺎم ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺖ رو دﯾﺪی؟
ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻢ: آره... دﯾﺪم... ﮐﺘﮏ ﺧﻮردم... آره... ﺣﺎﻻ ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﻣﺎﻣﺎن ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ: ﮐﺘﮏ ﺧﻮردی!!!!!؟... ﻏﻠﻂ ﮐﺮده ﮐﻪ دﺳﺖ روی ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده...
ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ: ﮐﺪوم ﺑﯿﺸﺮف ﻧﺎﻣﺮدی دﺳﺖ روی ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده؟ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺧﺪا اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﻤﺶ.
ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﯾﻦ ﺑﻼ را ﺳﺮ ﻣﻦ آورده وﻟﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ از زﺑﺎن ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﻫﯿﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ.
در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﺮﯾﺎدﮐﺸﯿﺪم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺮﻓﻪ ﻧﻪ ﻧﺎﻣﺮد... ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﺑﻬﺶ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﮑﻨﻪ...
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﻠﻮی آن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و راه را ﺑﺮ او ﺳﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدی از ﺳﺮ ﺧﺸﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ روح ﭘﺪرم اﮔﻪ اﻣﺸﺐ اون رو ﻧﮑﺸﻢ ﻣﺮد ﻧﯿﺴﺘﻢ.
ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ در اداﻣﻪ ﺣﺮف ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ: دﺳﺘﺶ ﺑﺸﮑﻨﻪ... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ رو ﺑﯽ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﮔﯿﺮ آورده ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﮐﺘﮑﺖ زده؟
ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺮا از ﺟﻠﻮی درب دور ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﻗﺮآن اﮔﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮش ﺑﯿﺎرﯾﺪ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﻬﺶ ﺑﮑﻨﯿﺪ... ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺷﻤﺎم ﻫﺴﺘﻢ... ﺑﻪ ارواح ﺧﺎک ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ... ﻫﻤﻮن ﮐﺎری ﮐﻪ ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮐﺮد رو ﺳﺮ ﺧﻮدم ﻣﯿﺎرم... ﺣﻖ ﻧﺪارﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ... ﻫﯿﭽﯽ... ﻫﯿﭽﯽ.
ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﺷﻞ ﺷﺪ و ﺷﺎﻧﻪ ام را رﻫﺎ ﮐﺮد... ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد... ﻋﺮق زﯾﺎدی روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﻧﺸﺴﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ: دﺧﺘﺮه ﺑﯿﺸﻌﻮر... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮده!... اوﻧﻮﻗﺖ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻬﺶ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﯿﻢ... ﭼﺮا؟... ﻣﮕﻪ ﺗﻮ رو از ﺳﺮ راه ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﻢ؟
ﮔﺮﯾﻪ ام ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮدم ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدم... ﺧﻮدم... ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺶ ﮐﺮدم... اون ﻣﻘﺼﺮ ﻧﯿﺲ.
ویروس: الهام! ایشالا تیکه تیکه بشی! دختره ی احمق، خُل و چل! روانی! برو بمیر!
ﺑﺎﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯿﺰد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن اداﻣﻪ داد: ﻏﻠﻂ ﮐﺮده اﺻﻼ" دﺳﺖ روی ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده... ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدی اون ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﯾﻦ ﺑﻼ رو ﺳﺮ ﺗﻮ ﺑﯿﺎره...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺣﯿﺎط ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اف.اف رﻓﺖ و آن را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ درب ﺑﻮد ﭘﺎﺳﺨﯽ داد وﻗﺘﯽ ﮔﻮﺷﯽ را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﮕﻪ ﺑﺮادر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎس... ﺟﻠﻮی درن... ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟... درب رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ؟
ﺑﻪ ﻃﺮف اف.اف رﻓﺘﻢ و دﮐﻤﻪ اش را ﻓﺸﺎر دادم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﺑﺎ. ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺑﺎ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻗﺮآن... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ارواح ﺧﺎک ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ... ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﻧﯿﺪ...
ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﻪ اوﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻗﺮآن... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ... ﯾﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﻧﺎﺟﻮرم ﻧﺰﻧﯿﺪا....
ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ درب ﻫﺎل ﺧﻮرد. ﺑﺎﺑﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺎل و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﻓﻘﻂ ﺳﺮش را ﻣﯿﺎن دو دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮدم و ﻓﻘﻂ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﻫﺎل رﻓﺖ و آن را ﺑﺎز ﮐﺮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭘﺸﺖ درب ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﺎن ﺣﺘﯽ ﺟﻮاب ﺳﻼم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را ﻫﻢ ﻧﺪاد! ﻓﻘﻂ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﺪون ﮐﻼﻣﯽ از ﺳﺮ راﻫﺶ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ ﺗﺎ او ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺳﺎﻋﺖ 11:10 ﺷﺐ ﺑﻮد.ﺻﺪای اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ... ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯿﺸﻢ... ﻓﻘﻂ اوﻣﺪم ﮐﯿﻒ اﻟﻬﺎم رو ﺑﺪم.
دﯾﺪم ﭼﻬﺮه اش ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و ﮐﻼﻓﻪ ﺗﺮ از ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ اﺳﺖ. دﺳﺘﺶ را در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻒ ﻣﻦ در آن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻠﻮ ﺑﺮوم و ﮐﯿﻔﻢ را ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺮا ﻋﻘﺐ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام اﻣﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻋﺼﺒﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﺎه داﻣﺎد ﻣﻦ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻧﯿﺎورده؟... ﻣﯿﺨﻮاﺳﻢ از اﯾﺸﻮن ﺑﭙﺮﺳﻢ اﻟﻬﺎم ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮده ﮐﻪ ﺳﺰاوار اﯾﻦ ﺑﻼ ﺑﻮده و ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت در ﻣﯽآورده؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻟﯽ آﻧﻘﺪر ﻏﺼﻪ در ﭼﺸﻤﺶ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای اﺣﺴﺎﺳﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﺎﻣﺎن... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ... ﻣﻦ اوﻣﺪم ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﯿﺪ در ﻋﻮض ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ... ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﺎ اون دارﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی اون ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻧﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮف اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟... زده دﺧﺘﺮ ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﯾﻦ روز و ﺣﺎل اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ اوﻣﺪی و ﺑﺮای ﻣﻦ از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪی!!! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎری ﻧﺪارم... ﻣﯿﺨﻮام ﺧﻮدش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.
ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ از داﺧﻞ ﻫﺎل ﺷﻨﯿﺪه ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻤﯽ ﺧﺎص ﮔﻔﺖ: ﻟﯿﻼ...
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻏﻤﺰده ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺣﻖ داری ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﯽ... وﻟﯽ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ: ﺣﻖ دارم... ﺣﻖ دارم... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟... اﯾﻨﻢ ﺷﺪ ﺟﻮاب؟...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ اﺷﺎره ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر آورده ﻣﮕﻪ ﺟﺎی وﻟﯽ و اﻣﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟... دﺳﺘﺶ درد ﻧﮑﻨﻪ... دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ درد ﻧﮑﻨﻪ... واﻗﻌﺎ..."
ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس دﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻗﺮآن... ﺑﺴﻪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻫﻨﻮز ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﮐﯿﻒ ﻣﺮا در دﺳﺖ داﺷﺖ. ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ دﺳﺖ ﻣﺮا ﮐﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ: ول ﮐﻦ اﻟﻬﺎم... ﺗﻮ ﺷﻌﻮرت ﻧﻤﯽ رﺳﻪ... ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻦ ﺧﻮﻧﻮاده اﺗﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﺗﻪ... اﯾﻦ آﻗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح دﮐﺘﺮه و در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮔﺸﺘﻪ اﮔﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﺮد؟... ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ؟... اﺻﻼ" ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﯾﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری دﺧﺘﺮ ﻣﻦ اوﻣﺪه و ﺣﺎﻻ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻋﻘﺪ رﺳﻤﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﻪ ﻫﻢ در ﻧﯿﻮﻣﺪن و اﯾﻦ ﺑﻼ رو ﺳﺮ دﺧﺘﺮم آورده ﭼﯿﮑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ؟... ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻀﻤﯿﻨﯽ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﯽ اوﻧﻬﺎ ﺑﺪم؟... ﺑﻌﺪ از ﻋﻘﺪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮدش ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯿﺎره؟
ﺻﺪای ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ: ﻟﯿﻼ... ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮد ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی ﻧﻌﻤﺘﯽ... ﺧﺎﻧﻢ ﺣﻖ دارن... ﺑﺬارﯾﺪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ﺑﮕﻦ...
ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ آﻧﻘﺪر اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪی ﺑﺮای آن ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم: ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ.
ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻣﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺲ ﮐﻨﯽ... ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ اﻟﻬﺎم... ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻤﻮم ﮐﻨﯽ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﻼﺣﯿﺖ ﻧﺪاره....
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ای اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ، ﺗﻮﻗﻊ ﺷﻨﯿﺪن ﻫﺮ ﺣﺮﻓﯽ را داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮف. ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ دادم و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل روی زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺎی ﻫﺎی ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم.
ﺑﺎﺑﺎ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻟﯿﻼ... ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﻣﺎﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد آﻧﻘﺪر ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ... ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﯾﺎ اون آﻗﺎ رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﺎری ﺗﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪه ﭼﺮا اﯾﻦ ﺑﻼ رو ﺳﺮ اﻟﻬﺎم آورده ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ... اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ اﻟﻬﺎﻣﻢ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﺸﻪ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ ﭼﺮا ﮐﻪ رﺿﺎﯾﺖ ﺑﻪ ازدواج اﻟﻬﺎم و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺜﻞ رﺿﺎﯾﺖ دادن ﺑﻪ ﻣﺮگ اﻟﻬﺎﻣﻪ... اﮔﻪ ﺗﻮی ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻤﯿﺮه ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻬﺘﺮه ﺗﺎ زﯾﺮ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ داداش ﺷﻤﺎ ﺟﻮن ﺑﺪه... ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻗﻀﯿﻪ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮام روﺷﻦ ﮐﻨﯿﺪ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ: ﻟﯿﻼ... ﺑﺴﻪ... اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﺎل آﻣﺪ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮف و ﯾﺎ ﺻﺤﺒﺖ دﯾﮕﺮی ﺑﺸﻮد ﮐﯿﻒ ﻣﺮا روی ﻣﯿﺰ وﺳﻂ ﻫﺎل ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮدش روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﭼﺸﻢ... ﻓﻘﻂ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ رو ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ... ﺑﻌﺪ در ﻫﺮ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﯿﺪ در ﺧﺪﻣﺘﺘﻮﻧﻢ.
ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد رﻓﺘﻢ. ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎری ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﺪ. روی زﻣﯿﻦ ﺟﻠﻮی ﭘﺎی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد روی دو زاﻧﻮﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ... دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را روی زاﻧﻮﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ و اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﻗﺮآن... ﺑﻪ اوﻧﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدم... ﺑﻪ اوﻧﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮدم... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ اﺻﻼ" ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﺘﮏ ﺑﺰﻧﻪ... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ اوﻧﺎم ﺑﺎور ﮐﻨﻦ... ﺑﺎور ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدم... ﺑﮕﻮ...
ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم و ﻧﮕﺬارم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﺪ... ﭼﺸﻤﻬﺎی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از اﺷﮏ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺸﺎن اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺒﯽ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺖ ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ از ﺻﺪاﯾﺶ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... وﻗﺘﺸﻪ... وﻗﺘﺸﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺻﺤﯿﺢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺸﻪ.. وﻗﺖ اون رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ در ﺟﺮﯾﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮن... و...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ رو ﻗﺮآن... ﻧﻪ... ﻧﻪ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﻧﻪ... ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ... اﺻﻼ" ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺲ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺗﻮ رو...
ﻣﺎﻣﺎن ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﻣﺮا از روی زﻣﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﻫﺎل ﻧﺸﺎﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ رو ﮐﺮد ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﮔﻔﺖ: ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯿﻪ؟!!... ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ؟!!... اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯿﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ... اوﻧﻢ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﯿﺪ؟!!!
ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪم: ﻫﯿﭽﯽ... ﻫﯿﭽﯽ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ.
ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ و روی راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ دادم و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪﻫﺎی ﻫﺎی ﮔﺮﯾﻪ را از ﻧﻮ ﺷﺮوع ﮐﺮدم. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﻤﺎم ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ اش را ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮﺳﺪ... ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮد. دﯾﮕﺮ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﺪی دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﺣﺮﻓﻬﺎی اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد، ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮا در آﻏﻮش ﺧﻮد ﻣﯿﻔﺸﺮد و داﺋﻢ ﺳﺮم را ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺎت و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺘﺎرﯾﺪ... ﺗﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺻﺤﯿﺢ و ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ... و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﻤﻮن ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﺑﺎﺷﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ اﯾﻦ رو ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ؟... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﮐﺸﻮﻧﺪﯾﺪ؟... ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﺮدﯾﺪ؟... ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺶ... ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯿﺶ... ﺗﺎزه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ؟
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ: ﭼﺎره ای ﻧﺒﻮد...
و دﯾﮕﺮ ﮐﻼﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد. از درب ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪ. از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ دوﯾﺪم... ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﺮدم: ﺻﺒﺮ ﮐﻦ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد...
ﮔﺮﯾﻪ رﻫﺎﯾﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ از ﻫﺎل ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ اس... وﻟﯽ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻈﺮ ﺗﻮس... ﻧﻈﺮ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻦ ﻧﯿﺲ... و اﮔﻪ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ: اﻟﻬﺎم... ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺎش... در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ... اﯾﻦ... اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺣﺮف ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎم ﻫﺴﺖ.
ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ روی ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ... دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ دﯾﻮار ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ از اﻓﺘﺎدن ﺧﻮدم ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﻢ... ﮔﻔﺘﻢ: دروغ ﻣﯿﮕﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﻣﯿﮕﯽ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺳﺮش را ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﺑﻪ ﺟﺎن اﺷﮑﺎﻧﻢ راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻢ... ﺧﻮدش ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ.
ﮔﺮﯾﻪ و ﺿﺠﻪ ام ﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮا در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ. دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎ دﻟﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻓﺮض ﮐﻨﻪ... اوﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﯿﻪ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﺑﺎﺧﺒﺮم... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﻣﻦ از روی ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ام ﺑﺎ اون اداﻣﻪ دادم... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﻓﮑﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش... ﭘﺲ ﻣﻦ ﭼﯽ؟... ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﯿﺪ ﮐﻪ اوﻧﻘﺪر ﺑﺮای ﻣﻦ ارزش ﻗﺎﯾﻞ ﻧﺸﺪه ﺗﺎ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻻاﻗﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ... ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش اﺟﺎزه داده ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﺑﮕﯿﺮه؟!!!... ﺑﻬﺶ ﺑﮕﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ دﻟﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟.
ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺮا ﻧﻮازش ﻣﯿﺪاد و ﻣﻦ از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﻠﺮزﯾﺪم. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻨﻮز ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و در ﻧﻬﺎﯾﺖ رو ﮐﺮد ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد و ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس و زﻧﺪﮔﯽ اﻟﻬﺎم ﺑﺎزی ﻧﮑﺮدﯾﺪ وﻟﯽ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺗﻮن ﺑﮕﯿﺪ، ﻣﻨﻢ ﯾﮏ ﻣﺎدرم... ﻫﺮ ﻗﺪر اون ﭘﺴﺮش رو دوﺳﺖ داره ﻣﻨﻢ دﺧﺘﺮم رو دوﺳﺖ دارم... ﺑﺎزی ﮐﺮدن ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ و اﺣﺴﺎس ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاره اﯾﻦ رو ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺣﯿﺎط رﻓﺖ و ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ آورد اﻣﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. آﻧﻘﺪر ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ اﺧﺘﯿﺎر اﺷﮏ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺎﻣﻼ" از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد. آرام و ﻗﺮار ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﻣﺨﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ آن ﺣﺎل زار ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ، ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﮏ ﻗﺮص و ﯾﮏ ﻟﯿﻮان آب ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻦ آﻣﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺑﻮد و ﻧﮕﺮاﻧﯽ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻮج ﻣﯿﺰد. ﻣﺎﻣﺎن ﻗﺮص را ﺑﺎ آﺑﯽ ﮐﻪ در ﻟﯿﻮان ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮردم داد. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮص ﻣﺰﺑﻮر آرام ﺑﺨﺸﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﻤﺎﻧﻌﺘﯽ آن را ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮردم. آﻧﻘﺪر ﻏﺼﻪ ﺑﻪ دﻟﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻓﻘﻂ ﺳﺮم را روی ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﺸﺘﻢ را ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم آرام آرام اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ... ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دروغ ﮔﻔﺘﻪ! ﭼﺮا! ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺮا ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارد ﭘﺲ ﭼﺮا ﺳﻌﯽ ﮐﺮده اﯾﻦ دروغ را در ﺣﻀﻮر ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ! ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻧﺰده ﭼﺮا ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮدش ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﮔﺮ ﯾﮏ روزی ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ" ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻧﺒﯿﻨﯿﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮد، ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺧﻮدش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﺪﯾﺪن ﻣﻦ و اﯾﺠﺎد ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟!! ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﺪت در اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﻮدم اﻣﺎ داروﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم اﺛﺮش را ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
ﺻﺒﺢ ﺟﻤﻌﻪ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم.وﻗﺘﯽ از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم
ﺳﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﯾﮏ ﮐﻮه ﺑﻮد. ﻫﻨﻮز ﺑﻐﺾ در ﮔﻠﻮﯾﻢ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻠﻮﻟﻪ ای ﺑﺰرگ از ﻏﺼﻪ در ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﻧﺸﺴﺘﻪ... ﺣﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺪارک ﻏﺬای ﻧﺎﻫﺎر اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﺘﺎد ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد وﻟﯽ دوﺑﺎره ﺧﻮدش را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎرش ﻧﻤﻮد. ﺳﻼم ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دو ﺗﮑﻪ ﻧﺎن ﻟﻮاش آﻧﻬﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﮕﯿﺮم. ﻣﺎﻣﺎن ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ او ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺿﻊ ﻣﻦ ﻏﺼﻪ دار ﺷﺪه اﺳﺖ... ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎ دﻋﺎﯾﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻏﺼﻪ ای در ﭼﺸﻢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﺒﯿﻨﺪ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم از ﻏﺼﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﻣﯿﺪﯾﺪم. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎی زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﻮده. ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻧﯿﺎز دارم ﺑﻠﮑﻪ او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪا" ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ. ﯾﮑﺒﺎره ﯾﺎدم اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ را دﯾﺮوز در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮﯾﻊ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﺑﮑﻨﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﮐﺠﺎ؟
ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺮم ﭘﯿﺶ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ و ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ رو ﺑﻬﺶ ﺑﺪم.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺲ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ... ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎت ﺻﺒﺢ اون رو ﺑﺮد و ﺗﺤﻮﯾﻠﺸﻮن داد...
ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮای ﭼﯽ؟... ﺑﺮای ﭼﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮد؟... ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ...
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺮم را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ اش ﻣﯿﻔﺸﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺻﻼح ﻧﯿﺲ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﺸﺐ ﺑﺮادر، ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ... ﺗﻮ ﺑﻪ درب ﺧﻮﻧﻪ اوﻧﻬﺎ ﺑﺮی... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ اﯾﻦ رو ﺑﻔﻬﻤﯽ.
از ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ رو ﺑﻔﻬﻤﻢ؟... اﯾﻨﮑﻪ دﯾﺸﺐ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮐﺮد و از زﺑﻮن ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ... ﺑﺒﯿﻦ ﻣﺎﻣﺎن... اﯾﻦ رو ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﯿﮕﻢ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ دروغ دﯾﺸﺐ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻦ داده... ﺗﺎ وﻗﺘﯿﮑﻪ از زﺑﻮن ﺧﻮد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻧﺸﻨﻮم ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺲ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ... اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺗﻠﻘﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ...
ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﺑﺰﻧﺪ. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﻧﺘﻮ و روﺳﺮﯾﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. دﯾﺪم ﻣﺎﻣﺎن زودﺗﺮ از ﻣﻦ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﻣﻨﺘﻈﺮم اﯾﺴﺘﺎده! ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺻﺪاﯾﺶ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب... ﺧﻮدم ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ درب ﻣﻨﺰﻟﺸﻮن... وﻟﯽ ﻗﻮل ﺑﺪه اﮔﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو دﯾﺪی ﺧﻮددار ﺑﺎﺷﯽ و اﮔﻪ اون ﺣﺮف آﺧﺮش رو ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﯿﻔﺘﯽ...
ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺷﻪ... ﭼﺸﻢ.
در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺎ ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﯿﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﺸﺎن رﺳﯿﺪﯾﻢ از ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﮐﺮاﯾﻪ ﺗﺎﮐﺴﯽ روز ﻗﺒﻞ را ﮐﻪ ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﺑﭙﺮدازم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰل آﻧﻬﺎ رﺳﯿﺪﯾﻢ. وﻗﺘﯽ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. دﺳﺘﻢ را ﮐﻪ روی زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻟﺮزش آﻧﻬﺎ را ﻣﯿﺪﯾﺪم... ﯾﮑﺒﺎر... دوﺑﺎر... ﺳﻪ ﺑﺎر... ﻫﺮ ﭼﻪ زﻧﮓ زدم ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد! ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ... دوﺑﺎره اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ... ﺳﺮم را ﺑﻪ درب ﺳﺮد و آﻫﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن... آرام آرام زﯾﺮ ﻟﺐ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﺮدم: ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا...د رب رو ﺑﺎز ﮐﻦ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ اﯾﯽ... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا درب رو ﺑﺎز ﮐﻦ.
ﻣﺎﻣﺎن از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺮا از درب دور ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎن... ﺑﺴﻪ ﻣﺎدر... اﯾﻦ ﭼﻪ رﻓﺘﺎرﯾﻪ... ﺧﻮب ﺣﺘﻤﺎ" ﻧﯿﺴﺘﻦ...ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ.
وﻟﯽ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﮔﻮاﻫﯽ ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ در ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم... وﺟﻮدش را از ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدم در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻌﻪ ﻋﻤﺮم را ﮔﺬراﻧﺪم وﻟﯽ ﺑﯽ ﺗﺎب ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﻃﻮر ﻫﺴﺖ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯽآورد و در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن او را ﺧﻮاﻫﻢ دﯾﺪ. ﮐﺒﻮدی ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد...
ﮔﺮﭼﻪ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎی ﭘﺮ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻌﻀﯽ از اﻓﺮاد آزارم ﻣﯿﺪاد اﻣﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻟﺨﻮش ﺑﻪ دﯾﺪار ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ راﻫﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ وارد ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺷﺪم ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ زﻧﺎن ﺑﺮوم ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ. ﻃﺒﻘﻪ اول را ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم در ﺷﺮوع ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ﻃﺒﻘﻪ دوم اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد را دﯾﺪم ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ. وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ. وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﮐﺒﻮدﯾﻬﺎی روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻊ ﺑﺮای ﭼﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اوﻣﺪی؟!
ﺑﻐﻀﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﯿﺨﻮام ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ.
ﺟﻮاب داد: وﻟﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻣﺮوز ﻧﯿﻮﻣﺪه.
زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ و ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭼﺮا دروغ ﻣﯿﮕﯽ؟... ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯿﺪی؟... ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدم؟...
ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮا از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﻣﺮوز ﻧﯿﻮﻣﺪه... ﺑﯿﺎ ﻣﻦ اﻻن ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺗﻮن ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻢ... ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ داری اﺻﻼ" ﺻﻼح ﻧﯿﺲ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻤﻮﻧﯽ...
اﯾﺴﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮری ﻣﯿﮑﻨﻪ؟... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺬار ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ اون رو ﺑﺒﯿﻨﻢ...
ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺣﺮﻓﻢ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎ... ﺑﯿﺎ ﺣﺎﻻ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون... ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ.
دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮد. ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ اﯾﺴﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا... ﭼﺮا ﻣﻦ رو دﻧﺒﺎل ﺧﻮدت ﻣﯿﮑﺸﯽ؟... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻪ... ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺬاری اون رو ﺑﺒﯿﻨﻢ؟
ﻣﺮا از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﯿﺲ... ﺑﯿﺎ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ... اﯾﻨﺠﺎ زﺷﺘﻪ... ﺑﯿﺎ.
دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ درب ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد دﯾﺪم ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎره ای ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ اش اﺳﺖ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﯿﺮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮدم اﻻن ﺷﻤﺎره اش رو ﻣﯿﮕﯿﺮم.
ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎره اش ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻮ ﺟﻮاب ﻧﻤﯿﺪه...
ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ... ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ از ﻣﻦ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮد... ﺑﻪ ﮐﺪام ﮔﻨﺎه... ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻣﯽ...ﭼﺮا؟!!! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﭼﺮا؟... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﮐﺎری ﮐﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﻪ اون رو ﺑﺒﯿﻨﻢ... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ... ﻗﻮل ﻣﯿﺪم اﮔﻪ دﯾﺪم واﻗﻌﺎ" ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﻧﺸﻢ... وﻟﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻪ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ و اﺻﻼ" ﮔﻨﺎه ﻣﻦ ﭼﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ روﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ!
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﭼﺮا اﺻﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﺟﻮاب دادم: آﺧﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺗﻮ داری دروغ ﻣﯿﮕﯽ... ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره... ﻣﻦ...
ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ؟... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ دروغ ﻣﯿﮕﻢ؟... ﭘﺲ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﻮری ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ... ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ ﺗﺎ ﺑﻬﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺸﻪ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺗﻮ راﺑﻄﻪ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ... ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ...
ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﭼﺮا؟... ﻓﻘﻂ دﻟﯿﻠﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺪ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ... اﯾﻦ ﺣﻖ ﻣﻨﻪ... ﺗﻮ اﯾﻨﻄﻮری ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ اﯾﻦ ﺣﻖ ﻣﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﻌﺪ از اون ﻫﻤﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﯾﻪ دﻓﻌﻪ اوﻧﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺸﻢ؟!!!
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را روﺷﻦ ﮐﺮد و از ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﯿﺮون ﺑﺮد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎره ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ 14 ﺑﺎر ﮔﻮﺷﯽ اش زﻧﮓ ﺧﻮرد اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻧﺪاد! در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ... ﻣﻦ ﺷﻤﺎره اش رو ﺑﮕﯿﺮم.
در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدش ﺷﻤﺎره ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ و ﻧﺎﺑﺎوری دﯾﺪم ﺑﻌﺪ از ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" 2 ﯾﺎ 3 ﺑﺎر زﻧﮓ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ!!! دﯾﮕﺮ ﺻﺪاﯾﯽ از ﻣﻦ ﺧﺎرج ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻓﻘﻂ اﺷﮑﻬﺎی ﭘﯿﺎﭘﯽ ام ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﻢ را ﺧﯿﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻮﺷﯽ اش را روی ﭘﺨﺶ ﺻﺪا ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺻﺪای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﺸﻨﻮم. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﮐﺠﺎﯾﯽ؟
ﺟﻮاب داد: ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ... ﺧﻮﻧﻪ ام.
ﺻﺪاﯾﺶ آﻧﻘﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﺻﻮرﺗﺶ را ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺤﺒﺖ در ذﻫﻨﻢ ﺗﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ.
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺣﺪس ﻣﯿﺰﻧﯽ ﮐﯿﯽ اﻻن ﭘﯿﺶ ﻣﻨﻪ؟
ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ: اﻟﻬﺎم اوﻧﺠﺎس... درﺳﺘﻪ؟
ﮔﻮﺷﯽ را از دﺳﺖ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ...
ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد و ﺳﺎﮐﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ. اداﻣﻪ دادم: ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﭼﺮا ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﻧﻤﯿﺪی؟... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدم؟...
ویروس: تبدیل شدی به یه دختر سیریش! و پسرها از یه دختر سیریش خوششون نمیاد! مغزت رو به کار بنداز!
ﮔﺮﯾﻪ ام ﮔﺮﻓﺖ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮد و ﻣﺘﻮﻗﻔﺶ ﮐﺮد. ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﻼ" ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯿﺪاد... ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﻢ ﮔﻮش ﻣﯿﺪاد اﻣﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد! ﺻﺪای ﻧﻔﺴﻬﺎﯾﺶ را از ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم. ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﺷﺮوع ﮐﺮدم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ... اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻣﯿﮕﻪ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ!... ﺑﮕﻮ ﮐﻪ دروغ ﻣﯿﮕﻪ... ﺑﮕﻮ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﻦ ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ... ﺑﺬار ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ... ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ... ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﯽ ﮐﻪ... اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" ﻧﻤﯿﺨﻮای ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ... دﻟﯿﻠﺶ ﭼﯿﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘﯽ اﮔﻪ ﯾﻪ روز واﻗﻌﺎ" ﻗﺮار ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺒﯿﻨﯽ... ﻣﯿﻤﯿﺮی... دروغ ﻣﯿﮕﻢ؟... ﻧﻪ... ﺗﻮ اﯾﻦ ﺣﺮف رو ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ...ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪه... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد دروغ ﻣﯿﮕﻪ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﺑﺎور ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ... ﻣﻦ...
ﮔﺮﯾﻪ اﻣﺎﻧﻢ را ﺑﺮﯾﺪ. ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻨﻘﺪر ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﮔﻮﺷﯽ را از دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... ﺑﺴﻪ... ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪی؟... ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻦ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﻓﺮض ﮐﻦ... اﻟﻬﺎم اﯾﻨﻘﺪر اﻟﺘﻤﺎس ﺑﯿﻬﻮده ﻧﮑﻦ... ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺻﻼح رو در اﯾﻦ دﯾﺪه... ﺗﻮ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ" دوﺳﺶ داری... ﭘﺲ اون ﭼﯿﺰی رو ﻫﻢ ﮐﻪ اون دوﺳﺖ داره دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش... ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﯿﻤﺎره... اﺻﻼ" از اول ﮐﺎرش اﺷﺘﺒﺎه ﺑﻮده... ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯿﻢ... وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﯾﺠﺎد راﺑﻄﻪ اش ﺑﺎ ﺗﻮ... ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺑﻬﺘﺮی در رﻓﺘﺎرش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ... وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﻧﺸﺪ... ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﺻﻼح ﻧﯿﺲ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ات ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اداﻣﻪ ﺑﺪی... ﻣﻦ ﺑﺮادر اوﻧﻢ و ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ از وﺿﻌﯿﺖ اون ﺑﺎﺧﺒﺮم... ﺑﺬار ﺗﺎ اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﻮ و اون ﻧﯿﻔﺘﺎده ﮐﻪ درﺻﺪ ﭘﺸﯿﻤﻮﻧﯿﺶ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﺸﻪ و ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺟﺒﺮان ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ... ﻗﻀﯿﻪ رو ﺗﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﯿﻢ.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ... زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ... اﺣﺴﺎس ﻣﻦ... ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎزﯾﭽﻪ ای ﺑﻮد ﺑﺮای اﺣﺘﻤﺎﻻت ﺷﻤﺎ؟!!!
اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﺒﯿﻦ اﻟﻬﺎم... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﻪ ﺟﻮن اﺷﮑﺎﻧﻢ... ﺑﻪ ﺟﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪ... ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﺎدرم ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮرم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﻮس... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدت در اﺑﺘﺪا ﻣﺎ ﺗﻮ رو ﺑﺎزﯾﭽﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻت ﺧﻮدﻣﻮن ﻗﺮار دادﯾﻢ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻨﻮز ﺟﺎی ﺟﺒﺮان داره... دﯾﺮ ﻧﺸﺪه... اﻟﻬﺎم ﺗﻮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﯿﻠﯽ اﯾﺪه آل تری در اﻧﺘﻈﺎر داری... ﺑﻮدن در ﮐﻨﺎر ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ اﺻﻼ" ﺻﻼح ﻧﯿﺲ... ﺑﺎور ﮐﻦ... ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ و اﻧﺘﻘﺎل ﺗﻮ رو ﻫﻢ از اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﮐﺮدم... ﻓﺮدا ﺑﺮات ﯾﻪ ﻧﺎﻣﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺎرم... ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﯾﮕﻪ ای ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم... ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻧﺎن و رﺷﺘﻪ ی ﺧﻮدﺗﻪ... در اوﻧﺠﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎﯾﯽ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺶ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺸﯽ... ﺑﺎور ﮐﻦ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻔﻬﻤﯽ.
ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ. ﭼﺸﻤﻢ روی اﻧﮕﺸﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد در اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ. اﻧﮕﺸﺘﺮ را از دﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮون آوردم و ﮔﺬاﺷﺘﻢ روی داﺷﺒﺮد ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻓﯿﺮوزه ای ﮐﻪ در اﺑﺘﺪای آﺷﻨﺎﯾﯿﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﺎدرش ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد را از ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﻨﺪم و ﮐﻨﺎر اﻧﮕﺸﺘﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم... اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻧﯿﺲ... ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ اوﻧﻬﺎ رو ﻧﮕﻪ داری.
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ زدم و اﺷﮏ ﺻﻮرﺗﻢ را ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﻟﺰوﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ اوﻧﻬﺎ رو ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻧﮕﻪ دارم... ﭼﺮا ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ارزﺷﺘﺮی رو در اﯾﻦ ﻣﯿﻮن از دﺳﺖ دادم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺎی اوﻧﻬﺎ رو ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ.
دﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف دﺳﺘﮕﯿﺮه ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﭘﯿﺎده ﺷﻮم ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺻﺪاﯾﻢ ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم... ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﭘﺸﯿﻤﺎن ﺷﺪ... ﻓﻘﻂ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... ﻓﺮدا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺮﮔﻪ ی اﻧﺘﻘﺎﻟﯿﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ رو ﺑﯿﺎرم.
از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم و زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺳﺮدی ﮐﺮدم و ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﺎﻟﺖ ﺻﻮرﺗﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ام وﻟﯽ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﻣﺮا ﺗﺎ ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ وارد اﺗﺎﻗﻢ ﺷﺪم ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ روی ﺗﺨﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم را روی زاﻧﻮاﻧﻢ ﻗﺮار دادم... ﯾﻌﻨﯽ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﺮده ﺑﻮد!!! ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ... ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ... ﺑﺎ وﺟﻮدی ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ واﻗﻒ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺳﺮ راه ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و اﺻﺮار ﮐﺮد... اﺻﺮار ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺮا اﺳﯿﺮ ﺧﻮدش ﺑﮑﻨﺪ... و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻣﺮا ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ؟... ﻧﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم... ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪم... اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻣﯿﮑﺮدم... ﺑﺎور ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ او دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ... ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮑﻨﺪ... او ﺣﺘﯽ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﺮﺟﯿﺢ داده ﺑﻮد در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ... ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﺎ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺑﯽ ﻣﻬﺮی را ﺑﺎور ﮐﻨﻢ.
ﺷﺐ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻣﺎﻣﺎن اﺻﺮار ﮐﺮد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺷﺎم ﺑﺨﻮرم. ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻞ اﺷﺘﻬﺎﯾﻢ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم و ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯿﮑﺮد... ﺣﺘﯽ ﻓﺮدای آن روز ﻫﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻢ. وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﻣﯿﺮﻣﺴﻌﻮد ﺑﺮای دادن ﺑﺮﮔﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ام ﺑﻪ ﺟﻠﻮی درب ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ ﻫﻢ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮﮔﻪ را از او ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﻦ از ﺷﺪت ﺳﺮدرد ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺮﻣﻖ روی ﺗﺨﺘﻢ دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﻌﺮﻓﯽ را از دﺳﺖ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻃﺒﻖ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪ زده ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺗﺨﺼﺼﯽ زﻧﺎن و زاﯾﻤﺎن در ﺗﻬﺮان ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺣﺘﯽ روزﻫﺎی ﮐﺎرم را ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻮذی ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ... اﻣﺎ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ارزﺷﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ.
***************
ﺳﺎل ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ وﻟﯽ آﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻫﻢ دوره ای ﻣﻦ در ﻫﻤﺎن روزﻫﺎی اول ﭘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻢ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و زﯾﺎد دور و ﭘﺮم ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. اﻏﻠﺐ در ﮔﻮﺷﻪ ای ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ. ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان را ﻫﻢ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم. درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ آدم ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻃﺒﻖ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ روزﻫﺎﯾﻢ را ﺳﭙﺮی ﻣﯿﮑﺮدم!!! ﺻﺒﺤﻬﺎ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم درﺳﻢ ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺘﻢ... روزﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺟﺪﯾﺪ ﮐﺎرآﻣﻮزﯾﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ آﻧﻘﺪر ﮐﺴﻞ و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺪ و اﻧﺪازه ای ﻧﺪاﺷﺖ. داﺋﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اﺳﯿﺮی ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﻢ را ﺳﭙﺮی ﮐﻨﻢ.
در ﻃﻮل ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد 3 ﺑﺎر اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﺷﺎره ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ. در ﻫﻤﺎن اﯾﺎم ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻦ و ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ رﺳﯿﺪه ﺧﯿﻠﯽ اﻇﻬﺎر ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺋﻢ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ دﻟﯿﻠﺶ را ﺑﻔﻬﻤﺪ وﻟﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻦ ﻣﻮﺿﻮع از اﺣﺴﺎن ﻣﺨﻔﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺎﻣﺎن ﯾﮏ دﻟﯿﻞ واﻫﯽ و دروغ ﺑﺮای او آورد و ﻃﻔﻠﮏ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﺎور ﮐﺮد. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯿﺪاد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی از دﻟﻮاﭘﺴﯽ او ﮐﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻫﻔﺘﻪ ی ﺳﻮم ﻣﻬﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ دﻟﺘﻨﮓ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﻤﺮاﻫﻢ اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ او را در ﮐﻨﺎر ﺧﻮدم اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺑﺎد ﺳﺮد ﭘﺎﯾﯿﺰی ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﺪ و ﺳﺮﯾﻊ درﺧﺘﻬﺎ را ﻋﺮﯾﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ درﺧﺘﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ از دﺳﺖ دادن ﺑﺮﮔﻬﺎﯾﺸﺎن ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻏﻢ دل ﺧﻮد را ﺳﺒﮏ ﮐﻨﻨﺪ... اﻣﺎ ﭼﻪ زﺷﺖ ﻋﺮﯾﺎﻧﯽ و ﺗﻬﯽ ﺑﻮدن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ... درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺑﯽ ﻋﺸﻖ ﺷﺪﻧﻢ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﻬﺎی اﺣﺴﺎﺳﯽ را در ﻣﻦ ﭘﺪﯾﺪ آورده ﺑﻮد... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻗﻊ آﻧﻘﺪر در اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﻏﻮﻃﻪ ور ﺑﻮدم و اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ در ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮل ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ و وﻗﺘﯽ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽآﻣﺪم ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﺑﺎ ﭘﺎی ﭘﯿﺎده ﻃﯽ ﮐﺮده ام. ﺑﺎد ﺳﺮد ﭘﺎﯾﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ﮔﺎه آﻧﻘﺪر ﭘﻮﺳﺘﻢ را ﺑﻪ ﺳﻮزش ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﻢ از ﺷﺪت ﺳﺮﻣﺎ ﺗﺮک ﺑﺨﻮرد. ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺎده راه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و آﻧﻘﺪر در ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ و درد داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﭘﯿﺎده ای ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻋﺒﻮر از ﭘﯿﺎده رو ﺑﻮدﻧﺪ، روی ﺟﺪول ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻧﺸﺴﺘﻢ. از ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺳﺮم را روی ﮐﯿﻔﻢ ﮐﻪ روی ﭘﺎﯾﻢ ﺑﻮد ﻗﺮار دادم و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ، ﻫﻨﻮز ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺪای آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﺧﻮرد: اﻟﻬﺎم... ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻌﻤﺘﯽ...
ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺻﺪا ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﺳﻬﯿﻼ ﺑﻮد! ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و وﻗﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮدم را از دﯾﺪن او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻢ... وﻟﯽ واﻗﻌﯿﺖ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد ﻣﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ از ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﺮدم! ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻓﺮادی ﮐﻪ دﯾﺪن آﻧﻬﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﺑﺮاﯾﻢ زﻧﺪه ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻣﺴﯿﺮی را ﺑﺎ او ﻫﻤﻘﺪم ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ و ﭼﻨﺪ ﺳﻮال ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﺮا از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺎ رﻓﺘﯽ؟!! اوﻧﻢ ﺑﯿﺨﺒﺮ!!!
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ روی ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاﺑﻢ ﻣﺎﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻧﺮﻓﺘﻢ... ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺪﯾﺪ ﺑﺮادران ﺷﻬﯿﺪی ﺑﺎﯾﺪ از اون ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺻﺮﻓﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﯾﮑﺒﺎره دﺳﺖ ﻣﺮا ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺖ ﺑﻮده!... ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ زدی... آره؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻮدﻣﻢ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯽ ﺷﺪ... ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻮاس ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ!... ﺣﺘﯽ ﻧﺨﻮاس ﺻﺪام رو ﺑﺸﻨﻮه و...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: اﻣﮑﺎن ﻧﺪاره!!!...ﺑﺎ اوﻧﻬﻤﻪ ﻋﺸﻖ و ﺗﻌﺼﺒﯽ ﮐﻪ روی ﺗﻮ داﺷﺖ ﺑﺨﻮاد اﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮدی!!!... ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل زاری ﮐﻪ اون ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن داره و...
ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم از ﺷﻨﯿﺪن اﺧﺒﺎری در ﻣﻮرد ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻟﺮزﯾﺪ... ﭘﺲ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم... او ﻫﻢ از اﯾﻦ وﺿﻊ ﻧﺎراﺿﯽ اﺳﺖ! ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ؟... ﻣﮕﻪ ﭼﻄﻮری ﺷﺪه؟
ﺳﻬﯿﻼ در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ از دﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﯾﮏ ﻣﺠﻠﻪ ﻣﯿﺨﺮﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﭘﺮﮐﻨﺪه... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﻮن ﺣﺎﻻت ﻇﺎﻫﺮﯾﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻮ اون رو ﺗﺮک ﮐﺮدی... اﻟﺒﺘﻪ زﯾﺎدم اون رو ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ... وﻟﯽ ﺧﻮب ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻘﺪارم ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻢ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﯿﺶ ﺷﺪم... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه... رﻧﮓ و روش ﺧﯿﻠﯽ زرد... ﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ از ﺳﺎﺑﻘﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﺧﻮب ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ دﯾﺪن اﯾﻦ ﺣﺎﻻت اون ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮدی... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﻬﯿﺪی ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ از اوﻧﺠﺎ ﺑﺮی!!!!!... ﻋﺠﯿﺒﻪ!!!!
ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ از وﺿﻊ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﻧﺎراﺣﺖ و ﻧﺎراﺿﯽ اﺳﺖ ﭼﺮا ﮐﻪ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺎﻻت او اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﻬﯿﻼ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﺮد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻃﯽ ﻣﺴﯿﺮی ﺳﻬﯿﻼ از ﻣﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و در ﭘﺎﯾﺎن ﺻﺤﺒﺘﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ ﺷﺪ و آن ازدواﺟﺶ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻌﻼ" در دوران ﻋﻘﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮدﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ او ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺮاﯾﺶ آرزوی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﯽ از ﻣﻦ دور ﺷﺪ دوﺑﺎره ﺧﺎﻃﺮات ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺪم ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺷﺪ... ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﻬﺎﯾﺶ روی ﮐﺎﻣﺮان... ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ... ﺑﺪﺧﻠﻘﯽ ﻫﺎی ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﺮان ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد... ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺰار و ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ ﯾﺎدآوری ﻫﺮ ﮐﺪام از آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ رﻗﺺ اﺷﮑﯽ از ﭼﺸﻤﻢ ﺟﺸﻦ ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ.
در آن روزﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم آﻧﻘﺪر اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﯽ و ﮐﺴﺎﻟﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﻣﺎﻣﺎن را ﻫﻢ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از ﺣﺎﻟﻢ ﺟﻮﯾﺎ ﻣﯿﺸﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﻮان روﺣﯿﯿﻢ را ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﯿﺶ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻏﺬاﯾﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﻣﺪم. ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻬﺎ ﻧﻤﯿﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ اﻣﺎ ﺷﺪﯾﺪا" دﻟﻢ ﻫﻮای ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ را ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﻮﺷﯽ ام را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﻤﺎره اش را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ دﯾﺪم ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ زﻧﮓ ﺗﻤﺎس ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ!!! از ﺷﺪت ﻫﯿﺠﺎن و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ داﺷﺘﻢ دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯿﺸﺪم... اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺻﺪای ﯾﮏ زن را از ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺗﻤﺎم ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪرﺿﺎ ﮐﺎر دارم ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻂ ﺑﻮد اﺑﺘﺪا اﻇﻬﺎر ﺑﯽ اﻃﻼﻋﯽ ﮐﺮد و وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ دﮐﺘﺮﺷﻬﯿﺪی را ﻣﯿﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ واﮔﺬار ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﺪﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﻤﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد... ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻏﺼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از او ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻮﺷﯽ را ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻮدم. آن ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻃﻔﻠﮏ ﻓﻘﻂ در ﺳﮑﻮت ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ در ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ اﺷﮏ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﺰد. ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﺜﻞ او در درون ﺧﻮدش از ﻏﺼﻪ ای ﮐﻪ در وﺟﻮد ﻣﻦ ﻻﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮرد ﻣﯿﺸﺪ... اﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺪام ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺸﺪﻧﺪ... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم ﻫﻤﺎن ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ اﺳﺖ.
اواﺧﺮ آﺑﺎن ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ اﺣﺴﺎن و ﺑﺎ ﻣﺸﻮرت ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﻋﺎزم ﺷﺪ. ﺑﺎﺑﺎ اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﯾﮏ وﺛﯿﻘﻪ ی ﭼﻨﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﯽ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ وﻟﯽ در اﯾﺎم داﻧﺸﮕﺎﻫﻢ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺻﻼ" ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم اﺻﺮارﻫﺎی ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن از رﻓﺘﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮدم. ﻣﺎﻣﺎن 28 آﺑﺎن ﺷﺐ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﻪ ﺳﻮی ﮐﺎﻧﺎدا ﭘﺮواز ﮐﺮد... ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﺑﺪرﻗﻪ اش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻦ در اﺗﺎﻗﻢ ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدم.
ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﻃﻔﻠﮏ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ را ﺑﺮاﯾﻢ آﻣﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد... اﻣﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﮐﺮه و ﭘﻨﯿﺮ و ﻣﺮﺑﺎ را در ﯾﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺘﻢ و زﯾﺮ ﮐﺘﺮی را ﻫﻢ ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدم... ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎﯾﯽ ﺗﻠﺦ ﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ راﻫﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪم. از درب ﻫﺎل ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺑﺎران ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎران ﭘﺎﯾﯿﺰی و اﺻﻼ" ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺻﻼ" زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
