جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منگلبرگهای خزان عشق (1)
گلبرگ‌های خزان عشق (1)
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺪ، ﻧﯿﺎﯾﺶ ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯿﺸﻮد.
ﻧﯿﺎﯾﺶ، ﻋﻄﺮ ﻣﺸﺎم اﻧﮕﯿﺰ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ.
اواﺧﺮ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻣﺎه ﺑﻮد.
ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭘﺘﻮ را دوﺑﺎره روی ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪم و ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻢ. ﺻﺪای اﺣﺴﺎن را از ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﮐﺎﺷﮑﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺴﺮ ﺑﻮدم! ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از آرزوﻫﺎی دﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد.
اﺣﺴﺎن ﺷﺶ ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و در رﺷﺘﻪ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﮐﺎﻣﭙﯿﻮﺗﺮ درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. ﺷﯿﻄﻨﺖ از ﺳﺮ و روﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ و وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﻠﻮ دارش ﻧﺒﻮد و اﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﺣﺮﯾﻒ ﭘﺮ ﭼﺎﻧﮕﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.
اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﭽﺎره وﻗﺘﯽ ﮐﺎری ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﻔﺖ ﺧﻮان رﺳﺘﻢ رد ﻣﯽ ﺷﺪم! ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮد اﺣﺴﺎن از ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﻫﺰار ﺳﻮال ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺗﺎزه ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻣﯽ رﺳﯿﺪ!
ﺧﻼﺻﻪ ﮔﺎﻫﯽ آﻧﻘﺪر ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﺧﯿﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ... وﻗﺘﯽ وارد ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺷﺪم ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ زﯾﺎدی در ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم را ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻻک ﺧﻮدم ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺘﻢ.
اﻟﺒﺘﻪ از اﺑﺘﺪا ﻫﻢ ﺷﯿﻄﻨﺖ و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و در ﻓﺎﻣﯿﻞ از ﻧﻈﺮ آرام ﺑﻮدن زﺑﺎﻧﺰد ﺑﻮدم. ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺪﯾﺪا" روی ﻣﻦ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﺎر او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺮا زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺸﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ از اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ بﺮای ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﻣﻦ آن ﻃﻮر ﮐﻪ از ﻋﮑﺴﻬﺎی ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه از او ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ((ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ اﺑﺮﯾﺸﻢ و
ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺷﺐ و ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ روﺷﻨﺎﯾﯽ و درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﻓﺬ و ﮔﯿﺮا ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﺸﮑﯽ و ﻣﮋه ﻫﺎﯾﯽﭼﺘﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﺑﺮواﻧﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ و ﮐﻤﺎﻧﯽ و ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎ ﯾﯽ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﻟﺒﻬﺎﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮخ و ﺑﯿﻨﯽ زﯾﺒﺎ و ﺧﻮش ﻓﺮم ﮐﻪ دل ﻫﺮ ﺑﯿﯿﻨﻨﺪه ای را ﺑﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻮد)).
اﻣﺎ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺼﯿﺐ ﺧﺎک ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی از ﺟﺮﯾﺎن را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارم وﻟﯽ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮔﻪ ﮔﺎه ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺼﺎدﻓﯽ از ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﭼﻬﺮه ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻪ وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﺷﺒﯿﻪ اﻻن ﻣﻦ ﻧﺒﻮده و ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﻄﺎن و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻮا روزﮔﺎرش را ﻣﯿﮕﺬراﻧﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت و ﺳﻄﺤﯽ ﻧﮕﺮ ﺑﻮد.
اﻣﺎ دﺳﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد در ﺳﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻮد و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﮏ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻫﺰاران آرزو داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و اﺣﺴﺎس او اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻗﺎﯾﻞ ﻧﻤﯿﺸﻮﻧﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﯿﭽﺎره ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎل اﻓﺴﺮدﮔﯽ در ﺳﻦ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﺑﺎور ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﺎ رﯾﺨﺘﻦ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ و روی ﺧﻮدش و زدن ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ وﺿﻊ و ﺑﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ ای واﻗﻌﯽ راﻫﯽ دﯾﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ ﻧﯿﺰ از ﻏﺼﻪ دق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و درﺳﺖ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ و ﺑﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪن ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﻢ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺑﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮده ﺗﺎ آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن و ﻣﺎﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد.
وﻟﯽ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺎﻣﺎن اﺧﻼق ﻣﻦ و ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق داﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺧﺘﻼف اﺧﻼﻗﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی ﻫﺎی زﯾﺎد ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﻟﯽ از ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮد در ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد.
اﻣﺎ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ زﯾﺎد ﺧﻮﻧﮕﺮم ﻧﯿﺴﺘﻢ و اﺻﻮﻻ" در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎی اﺣﺴﺎن و ﺑﺎﺑﺎ و ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﺣﺪاﻗﻞ از زﯾﺮ رﮔﺒﺎر ﺳﻮاﻟﻬﺎ ﺧﻼص ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ.
ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻬﻨﺪس ﻋﻤﺮان ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮش ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺎﻧﻪ دار. اﻣﺴﺎل ﺳﺎل ﭼﻬﺎرم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ در ﮐﻨﮑﻮر ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﮐﺎر روزﻫﺎ را ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺘﯿﺠﻪ ی ﮐﻨﮑﻮر ﺷﻬﺮﯾﻮر را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﺑﺮدم.
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺮم زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﻮد ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺻﺪای اﺣﺴﺎن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﻨﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﺣﺴﺎن در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ آﯾﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺻﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ: اﻟﻬﺎم...اﻟﻬﺎم ﺧﺎﻧﻢ...اﻟﻬﺎم...ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ...
ﻫﺮ وﻗﺖ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺻﺪاﯾﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻔﺮم در ﻣﯽ آﻣﺪ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه رﺳﯿﺪ ﭘﺸﺖ در اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻌﺪ از زدن ﭼﻨﺪ ﺿﺮﺑﻪ ی ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ درب ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ از ﻗﺼﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﺧﻮاب ﻫﺴﺘﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﻮم آﻣﺪ داﺧﻞ اﺗﺎق. ﺳﺮم را از زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﯿﺮون آوردم آﻣﺪ روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ از ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ: ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮاﻫﺮ ﻋﺰﯾﺰم ﺳﻼم.
ﺧﻤﯿﺎزه ای ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای؟
ﺑﻪ در و دﯾﻮار اﺗﺎﻗﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﮐﯽ ﻣﯿﺨﻮای اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎ رو از در و دﯾﻮار اﺗﺎﻗﺖ ﺑﮑﻨﯽ؟
از زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪی!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﻘﺪر ﺗﻮ ﻓﻬﻤﯿﺪه ای!
ﺣﺎﻻ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن...اﺣﺴﺎن...دم درب ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر دارن.
اﺣﺴﺎن ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﮔﻮﺷﯽ ﻫﻤﺮاﻫﺖ رو اﻣﺮوز ﺑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر داری!!؟
ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﺳﺮ ﮐﻤﺪم ﭼﻮن ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﻣﻮش و در ﮐﻤﺪ دﯾﻮاری اﺳﺖ. ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ" ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﺣﺴﺎن؟ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ رو ﭼﺮا ﺑﺮﻣﯽ داری؟
ﺑﺮﮔﺸﺖ آﻣﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ را در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻟﭙﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺷﯽ ﻣﻦ دﺳﺖ ﮐﺴﯿﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﯿﺎز ﻧﺪاری اﻣﺮوز ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ.
و ﺑﻌﺪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﺻﺪای درب ﻫﺎل را ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪم از ﭘﻨﺠﺮه ی اﺗﺎق ﺧﻮاب ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﻮدش ﺑﯿﺮون ﻧﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ دوﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد از ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. روی ﺗﺨﺖ را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم درب ﮐﻤﺪ را ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد را ﻫﻢ ﻗﻔﻞ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﻣﺎﻣﺎن ﺗﺪارک ﻏﺬای ﻧﺎﻫﺎر را ﻣﯽ دﯾﺪ ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻦ ﺳﻼم و ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻢ ﺑﺮای ﺷﺴﺘﺸﻮی ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﺪادی؟... ﻫﺎن؟
در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻣﯿﺸﺴﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا دادم...ﭼﻪ ﻃﻮر؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﭘﺴﺮه دﯾﮕﻪ ﺷﻮرش رو درآورده...ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺲ ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﺑﻪ ﮐﯽ داده ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻫﺮ ﭼﯽ ازش ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﮔﻮﺷﯿﺖ ﮐﺠﺎس؟ ﺻﺪ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺳﺮ ﺑﺎﻻ داده...اﻣﺮوزم ﮐﻪ اوﻣﺪ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ رو ﮔﺮﻓﺖ.
ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺧﺸﮏ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯽ اﺣﺘﯿﺎج ﻧﺪارم...ﺧﻮب ﺣﺎﻻ دﺳﺖ اون ﺑﺎﺷﻪ...ﺣﺘﻤﺎ" ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻗﺮض ﺑﺪه اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻧﺪاره!
ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ی ﻣﺮا روی ﻣﯿﺰ آﻣﺎده ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﯾﻪ روز دو روز ﻧﻪ ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ...
ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ام را ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم رﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺎل و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را روﺷﻦ ﮐﺮدم در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺠﻠﻪ ای را ﻫﻢ ﮐﻪ روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ورق زدن. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯽ ﮐﺎری در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ام را ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد و داﯾﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺑﻮدم ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺧﻮب ﯾﮏ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی در ﻣﻮردش ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺎور داﺷﺘﻢ ﮐﻪ در روﻧﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﯾﺠﺎد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ ﮔﻮﺷﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺻﺪای ﻧﺎزﻧﯿﻦ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ او ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺮا ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎی ﺑﯿﺮون؟
ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎ آﻣﺪن ﺑﺎﺑﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و از ﻃﺮﻓﯽ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺖ و ﻫﻤﮑﻼﺳﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺻﻼﺣﺪﯾﺪ ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او ﺳﺎﻋﺘﯽ را ﺑﯿﺮون از ﻣﻨﺰل ﺑﮕﺬراﻧﻢ.
دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻮدﯾﻢ اﻟﺒﺘﻪ او ﺗﮏ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺑﻮد و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻮد اﻣﺎ از ﺷﺮاﯾﻂ اﯾﺪه ال ﺗﺮی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ آزادی ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ. وﻟﯽ دﺧﺘﺮ ﺳﻮاﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮی ﻧﺒﻮد.
ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﺮ دو ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺎﻧﮏ ﺑﻮدﻧﺪ و اﺻﻠﯿﺖ آﻧﻬﺎ ﺷﯿﺮازی ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ در ﺗﻬﺮان ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد و روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﮕﺮﻣﯽ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﯿﺮازی ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﻮر ذاﺗﯽ ﮐﺴﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﺎ آﻣﺪن ﺑﺎﺑﺎ وﻗﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ دارم رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن... ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻣﻦ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون؟
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯿﺨﻮاﯾﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺎﺷﯿﺪ؟
ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺻﺪای ﻣﺎﻣﺎن را از ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﯽ ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﮕﻮ آره...آره.
ﮔﻔﺘﻢ: آره...ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﻪ.
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﺑﺎ اﯾﺮج رو ﻧﺪارم اﮔﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻪ و ﺳﺮاﻏﺖ رو ﺑﮕﯿﺮه ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟
ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن...ﺗﻮ رو ﺧﺪا............
ﻋﺸﻖ، ﭼﺎﻟﺸﻬﺎی ﺗﺎزه ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﯽ آورد. اﯾﻦ ﭼﺎﻟﺸﻬﺎ، روح ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺼﺎف ﻓﺮا ﻣﯿﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻨﺪ. از اﯾﻦ ﭼﺎﻟﺶ ﻫﺎ ﻧﺘﺮس.
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دﻗﯿﻘﺎ" ﺑﮕﻮ ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدی؟
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم دﯾﺪم ﺗﺎزه ده و ﻧﯿﻢ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ آﻣﺎده ﺑﺸﻮم و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ"ﯾﺎزده از ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ...ﺧﻮﺑﻪ؟
ﮐﻤﯽ اﺧﻢ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ی رﺿﺎﯾﺖ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد. ﻧﺎزﻧﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﺮا ﺷﻨﯿﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده ﻫﻤﯿﺸﻪ بﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﮑﺎﻓﺎت را داﺷﺘﻢ وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ و در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻗﻊ رﺿﺎﯾﺖ ﻣﺎﻣﺎن را ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدم... ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ آﻣﺎده ﺑﺸﻮم. ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﮏ رﺑﻊ زﻧﮓ درب ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﻧﺎزﻧﯿﻦ اﺳﺖ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدم و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ. ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺗﮏ و ﺗﻮک زرد ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﮏ ﺗﮏ از درﺧﺘﺎن ﺟﺪا ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ رﻗﺺ ﺑﺎد ﻫﻢ آوازی ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ؟
ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮد ﺣﺘﯽ در زﻣﺴﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﻣﺤﻞ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻫﺎی ﻣﯿﻮه ای آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﯿﯿﺖ از ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ داد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ را ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﻪ ای ﻫﻢ ﺳﺮاغ داری؟!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ رﻓﺘﯿﻢ. ﻣﺤﯿﻂ آراﻣﯽ داﺷﺖ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﺘﺮی ﻫﺎﯾﯽ از ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﻬﺮان ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ و اﮐﺜﺮا" ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮای ﻣﺎ ﮐﻪ اﻫﻞ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ و از ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻗﺪﯾﻤﯽ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺴﺌﻮل ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ را دﯾﺪ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﺎ دو ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯿﻮه ای ﺑﺮای ﻣﺎ آﻣﺎده ﮐﺮد و آورد. ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪﯾﻢ و در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم اﮔﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻗﺒﻮل ﻧﺸﯿﻢ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ؟
ﻧﺎزﻧﯿﻦ در ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ اش را ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮔﻔﺖ: وای...ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻪ ﺳﺎل دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ درس ﺑﺨﻮﻧﯿﻢ؟...
دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ول ﮐﻦ...ﺑﺬار اﯾﻦ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮐﻮﻓﺘﻤﻮن ﻧﺸﻪ...ﺣﺎﻻ...ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ ی آﯾﻨﺪه ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﻤﯿﺮم و زﻧﺪه ﺑﺸﻢ ﺗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ اﻋﻼم ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﮑﻨﻦ.
ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد.در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ درب ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺑﺎز ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دﯾﺪم اﺣﺴﺎن ﺑﺎ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ و ﻓﺮﻫﺎد دوﺳﺖ اﺣﺴﺎن داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﭘﺎ ﮐﻮﺑﯿﺪم ﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﺑﺎ ﺳﺮ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺑﻪ درب ورودی. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ﺗﻮی آﯾﻨﻪ ی ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد اﺣﺴﺎن را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: واااای...اﻻن ﮔﯿﺮ ﻣﯿﺪه.
اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﺮا دﯾﺪ. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﺑﺎری روی ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﺤﺚ راه ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ اﮔﺮ ﻣﺮا در ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ دﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دﺳﺖ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ اﺳﺖ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ آﻣﺪ. ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ راﻫﯽ ﺷﺪ.وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻣﺎ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺮای ﺳﻼم از ﺟﺎﯾﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ.
دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه اﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ دﺳﺘﺶ را ﺑﺮای آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دراز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻟﻬﺎم ﺟﻮن ﺑﺎﺷﯽ!! درﺳﺘﻪ؟
ﻟﺒﻢ را ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻨﯿﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎک ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: درﺳﺘﻪ...و ﺷﻤﺎ؟
اﺣﺴﺎن ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯿﮑﺮدم...
ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻘﯿﻪ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺰﻧﺪ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ او ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺲ...ﻣﻦ ﺧﻮدم اﻟﻬﺎم ﺟﻮن رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ...ﭘﺲ ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم رو ﺑﻬﺶ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ!
ﻓﺮﻫﺎد ﮐﻨﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺧﻮﺷﺤﺎل اﺳﺖ ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ را ﺑﮑﻨﺪ و ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻧﮕﺎﻫﻢ را از آن دو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ دوﺳﺖ اﺣﺴﺎن ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ. از وﺿﻊ ﻇﺎﻫﺮش ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ از وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﺘﻮﺳﻄﯽ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ وﻟﯽ ﭼﻬﺮه ی دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ داﺷﺖ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ راﺣﺖ و ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد. اﺣﺴﺎن دوﺑﺎره ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﯿﺸﺨﻮان رﻓﺖ ﺗﺎ ﯾﮑﺴﺮی ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:ﻣﻦ ﻧﺎﻫﯿﺪم.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ:ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻢ.
دﺳﺖ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﻋﮑﺲ ﺗﻮ رو ﺗﻮی ﮐﯿﻒ اﺣﺴﺎن ﺑﺎر اول ﮐﻪ دﯾﺪم ﭼﻨﺎن دﻋﻮاﯾﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺎ و ﺑﺒﯿﻦ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟!!!
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ ﺗﻮ اوﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﻮدی و از ﻃﺮﻓﯽ ﺷﺒﺎﻫﺘﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻤﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺒﺎﻫﺘﻬﺎت ﺑﺎ اون ﻣﯿﺸﻢ. اﻣﺎ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻋﮑﺲ ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ اس.
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: وا...ﻋﮑﺲ دﺧﺘﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺗﻮی ﮐﯿﻒ اﺣﺴﺎن ﭼﻪ ﮐﺎر داره؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ اﺣﺴﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﻄﻮﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ای ﻫﻢ دوﺳﺘﻪ!
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ اﻣﮑﺎن داره ﮐﻪ ﯾﻪ ﭘﺴﺮ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮی دوﺳﺘﻪ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ای ﻫﻢ دوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ؟!!!
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻪ ﺣﺮف ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻣﯿﺰﻧﯽ!!! ﻣﮕﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮدی؟ ﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ اوﻧﻘﺪر ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ اﮔﻪ ﻫﺮ ﭘﺴﺮی ﺑﺎ ﺗﻮ دوﺳﺖ ﺑﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺰار ﭼﺸﻤﯽ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ از ﭼﻨﮕﺶ در ﻧﺮی اون وﻗﺖ ﻧﻤﯿﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮاد وﻗﺖ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﻪ ای ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ...ﺑﻤﯿﺮم ﺑﺮای دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺗﻮ...ﺣﺘﻤﺎ" ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮای دﻟﺶ رو ﺧﻮن ﻣﯿﮑﻨﯽ...!
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ" دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻧﺪارم.
ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺎور ﻧﺪارد. ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ اﺣﺴﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﭘﺮ از ﺑﺴﺘﻨﯽ ﮔﻼﺳﻪ ﻫﺎی ﻣﺨﺼﻮص. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮه ی دﯾﺪن ﻋﮑﺲ ﻣﻦ در ﮐﯿﻒ اﺣﺴﺎن ﭼﻘﺪر ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺑﻮده و اﺣﺴﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم ﺟﺎت ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد... ﺑﺒﯿﻨﯽ ﭼﻪ ﺟﯿﻐﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ...
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﻫﺎد ﻫﻢ وارد ﺑﺤﺚ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: آره... آره ﻣﻨﻢ اون روز رو ﯾﺎدﻣﻪ ﭼﻪ ﺑﻠﻮاﯾﯽ ﺟﻠﻮی ﺳﻠﻒ راه اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
ﻓﺮﻫﺎد رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺧﺪا اﻟﻬﺎم...اﺣﺴﺎن ﻫﺮ ﭼﯽ ﻗﺴﻢ ﻣﯿﺨﻮرد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺮﻣﻪ...ﺟﯿﻐﻬﺎی ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ...ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺣﺪود ﯾﻪ ﻣﺎه ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﻗﻬﺮ ﺑﻮد...ﻧﻪ اﺣﺴﺎن؟
از ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻓﺮﻫﺎد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﺣﺴﺎن ﻫﻢ رﺷﺘﻪ ای ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ دو ﺳﻪ ﺳﺎل اﺧﺘﻼف ﺳﻦ و از ﻃﺮﻓﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻋﻤﺮ دوﺳﺘﯿﺸﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از دو ﺳﺎل ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺗﺎزه اﺣﺴﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ! ﺷﺎﯾﺪ از ﻧﻈﺮ اﺣﺴﺎن ﻣﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدم! در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﻓﺮوﺷﯽ اﻣﯿﺮﮐﺒﯿﺮم ﺑﺮم... ﻣﯿﺨﻮام ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﺑﺨﺮم.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﮐﻪ از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ اﺣﺴﺎن ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ را آرام روی ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ دﺳﺖ از زﯾﺮ ﻣﯿﺰ ﭘﺎی دﯾﮕﺮم را ﮔﺮﻓﺖ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮم وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ا...ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻋﺠﻠﻪ ای داری؟...ﺑﺸﯿﻦ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺮﯾﻢ.
دﯾﺪم از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮐﯿﻔﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﮐﺘﺎب ﻓﺮوﺷﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﻪ.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻓﺮﻫﺎد از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﮔﻔﺖ: اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺷﻤﺎ رو ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﻓﺮوﺷﯽ ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ؟
ﺑﯿﭽﺎره ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻤﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺶ ﺳﻮﺧﺖ وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻓﺸﺎر ﭘﺎی اﺣﺴﺎن روی ﭘﺎﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. ﻃﻔﻠﮏ او ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﻫﺎد از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ داﺧﻞ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دو ﺗﺎ از ﺑﺴﺘﻨﯿﻬﺎی ﺳﻔﺎرﺷﯽ را ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﺸﮑﺮ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻣﻐﺎزه ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﯾﮑﺒﺎره ﺷﻠﯿﮏ ﺧﻨﺪه ی اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: زﻫﺮﻣﺎر...ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻨﺪی؟
ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻓﺘﺎد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: آﺧﻪ اﻟﻬﺎم ﺟﻮن ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻓﺮﻫﺎد ﺑﺪﺑﺨﺖ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﯾﻪ ﺟﻮری اون رو ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ دوﺳﺖ ﮐﻨﻪ و اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪ.
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺘﻮﻧﯿﺎم ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ" در اﺛﺮ ﮐﻔﺶ اﺣﺴﺎن از رﻧﮓ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم و ﺣﺮص ﻣﯿﺨﻮردم ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﻤﭽﯿﻨﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﺒﻮده...
اﺣﺴﺎن ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺟﻮن اﻟﻬﺎم ﺻﺪ در ﺻﺪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد...ﻣﻦ اﺻﻼ" ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺗﻮ و ﻧﺎزﻧﯿﻦ اﯾﻨﺠﺎﯾﯿﺪ.
دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﻮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ رو ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺒﻮری ﭘﯿﺎده ﺑﺮﮔﺮدی ﺧﻮﻧﺘﻮن!!!
ﻧﺎﻫﯿﺪ اﺧﻢ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:ﺑﯽ ﺧﻮد ﮐﺮدی...ﻣﯿﺮی ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺎری و ﻣﻨﻮ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﯽ.
از ﺣﺎﻟﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮی ﮐﻪ در دﺳﺖ ﭼﭙﺶ ﺑﻮد ﺷﺪم!
درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ اﻧﮕﺸﺘﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ در دﺳﺖ اﺣﺴﺎن دﯾﺪه ﺑﻮدم. ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻮﺿﻮع اﻧﮕﺸﺘﺮش را از او ﺳﻮال ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزی ﺟﻮاﺑﻬﺎی ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺪاد و ﺣﺎﻻ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﮕﺸﺘﺮ ﮐﻪ در دﺳﺖ اﺣﺴﺎن ﺑﻮد ﯾﮑﯽ ﻫﻢ در دﺳﺖ ﭼﭗ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻣﯿﺪﯾﺪم!!! ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺎﻣﺰد ﻫﺴﺘﻨﺪ... ﭘﺲ ﭼﻪ ﻃﻮر اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ و اﺻﻮﻻ"در اﯾﻦ ﭼﻬﺎرﺳﺎل ﭼﺮا اﺻﻼ" ﻧﺎﻫﯿﺪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﯿﺎورده و ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮده ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻄﺮح ﮐﻨﺪ؟!!!
ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ و اﺣﺴﺎن ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺧﻮردﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ از ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎپ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﻧﺰدﯾﮑﯿﻬﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﺶ را آﻫﺴﺘﻪ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ داﺧﻞ...ﻣﺎﻣﺎن از دﯾﺪﻧﺖ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﻪ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﻢ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ اﻟﻬﺎم ﺟﺎن...ﻓﻌﻼ" ﻧﻪ...ﺑﺎﺷﻪ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ...ﻧﺎﻫﯿﺪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﻫﺎ ﺑﺎش ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﺑﯿﺎرم.
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ دراز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﮐﺮدم. ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﺻﻮرت ﻣﺮا ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ وارد ﺣﯿﺎط ﺑﺸﻮم دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﻧﺪاﺧﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﺎﻫﯿﺪ از ﺗﯿﺮ رس ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺧﺎرج ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دوﺳﺘﯿﺪ...ﻧﻪ؟
دﺳﺘﺶ را دور ﺷﺎﻧﻪ ی ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﺮا ﺑﻪ داﺧﻞ ﺣﯿﺎط ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ: آره ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﭼﻬﺎر ﺳﺎل داره ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻧﻤﯿﮕﯽ؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﺎم...ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟!!!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮای ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﮕﻢ.
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: راﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ:ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره؟!
درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﭽﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ:اﻟﻬﺎم...ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟!!!
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ اﮔﻪ ﺗﻮ ﻧﺨﻮای ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯿﮕﻢ.
ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: راﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟ ﻣﮕﻪ ﻧﺎﻫﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره؟
ﺧﻨﺪه ی ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﻫﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاره...وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻮاده اش از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﯾﺎ ﺑﺎﺑﺎ از ﻃﺒﻘﻪ ی ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﺒﺎﺷﻪ...
دﻫﻨﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ﻗﺎﻃﯿﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎﺗﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ؟
ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﻮاﺑﻢ را ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن از ﭘﻨﺠﺮه ی آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺻﺪا ﮐﺮد: اﻟﻬﺎم...اﺣﺴﺎن...ﭼﺮا ﺗﻮو ﻧﻤﯿﺎﯾﻦ؟
اﺣﺴﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه دﺳﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﺎش...ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﯿﺮوﻧﻢ...
ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮود ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺷﯽ اﻟﻬﺎم رو دادی؟
اﺣﺴﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﻣﯿﺨﻮای؟
ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...
ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ آﻣﺪ و ﻟﭙﻢ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺷﺐ ﺑﻬﺖ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدوﻧﻢ.
ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ درب ﺣﯿﺎط را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮد. ﻣﻨﻬﻢ درب ﺣﯿﺎط را ﺑﺴﺘﻢ و رﻓﺘﻢ داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ درب ﻫﺎل را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺻﺪای ﻏﺮ ﻏﺮ ﻣﺎﻣﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ ام را از اﺣﺴﺎن ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم! ﺧﻮب ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﻣﻦ اﺻﻼ" اﺳﺘﻔﺎده ای از ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و از ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد در ﮐﻤﺪ دﯾﻮاری ﺟﺎ ﺧﺸﮏ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎص ﻣﺜﻞ ﺧﺮاب ﺑﻮدن ﮔﻮﺷﯽ ﺑﺎﺑﺎ و از اﯾﻦ ﺟﻮر ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﯽ ام را از ﮐﻤﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎورم. ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺤﺜﯽ ﻧﮑﺮدم و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮای ﺗﻌﻮﯾﺾ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد.در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﻣﯿﺸﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ: ﻟﯿﻼ...اﺣﺴﺎن ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻓﺮوﺧﺘﻪ؟!!
از ﺗﻌﺠﺐ روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺧﺸﮑﻢ زده ﺑﻮد ﭼﻮن اﺻﻼ" ﻓﮑﺮش را ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺪون ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻮﺷﯽ و ﺧﻂ ﻣﻮﺑﺎﯾﻠﺶ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ دﺳﺘﺶ را ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد و از ﺗﻌﺠﺐ در ﺣﺎل اﻧﻔﺠﺎر ﺑﻮد از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎ و ﮔﻔﺖ: واﷲ...ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ...ﭼﻄﻮر ﻣﮕﻪ!!!!؟
ﺑﺎﺑﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺧﺸﮏ ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺮا ﻫﻢ در ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ دﯾﺪ. ﺳﻼم ﮐﺮدم و آرام آرام از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ آﻣﺪ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ام را ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺣﺎﻟﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﮔﻮﺷﯿﺶ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد دﻓﺘﺮ دو ﺗﺎ از ﺳﯿﺴﺘﻤﻬﺎی ﻣﺎ رو ﺗﻌﻤﯿﺮ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دﯾﺪم ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ ای ﺟﻮاب ﻣﯿﺪه وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﻠﯽ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻗﻀﯿﻪ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ" ﯾﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﺷﻤﺎره رو واﮔﺬار ﮐﺮده!!!
ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ...ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ اﺣﺴﺎن ﮔﻮﺷﯽ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ اﻃﻼع ﻧﺪاده ﺑﻮده...اﻣﺎ ﺑﺮای ﭼﯽ؟...ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﻣﺎ ﮐﻪ اﺻﻮﻻ"در ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﭘﻮﻟﯽ از ﺑﺎﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻫﻤﺎن روز ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاده ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه آﻧﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﺎﻧﺪه...ﭘﺲ اﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺿﻮع دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ در ﺧﺎﻧﻪ آن را ﻣﻄﺮح ﮐﻨﺪ. ﻣﺎﻣﺎن ﯾﮏ ﺑﺎره ﻣﺜﻞ ﺑﻤﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺑﺸﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: اون وﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﮕﯿﺮ ﻣﯿﮕﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺎزی ﻧﺪارم...ﺧﻮب دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﺣﺘﻤﺎ" ﭼﯿﺰی ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺻﺮار دارم ﺗﻮ ﮐﺎری رو ﺑﮑﻨﯽ...وﻟﯽ ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺣﺮف ﺣﺎﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﮐﺮد!!!
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ...ﻣﺎﻣﺎن از ﺻﺒﺢ ﮔﯿﺮ داده ﻣﯿﮕﻪ ﭼﺮا ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﺑﻪ اﺣﺴﺎن دادی ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ...
ﺑﺎﺑﺎ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺎﻻد روی ﻣﯿﺰ را ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺗﻮی ﺑﺸﻘﺎب ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻧﺪاره...ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻨﻢ ﻓﻘﻂ در ﺣﺪ ﯾﻪ ﺳﻮال ﺑﻮد...اﮔﺮم اﺣﺴﺎن ﮔﻮﺷﯿﺶ رو ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺲ ﺣﺘﻤﺎ" ﺻﻼح دوﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ و ﮐﺮده...
ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﺶ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺣﺮﻓﺶ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: اﯾﺮج...اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ...ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﮐﻼم ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﻣﺎ ﻻﯾﻖ ﺑﺎﺷﯿﻢ و در ﺟﺮﯾﺎن ﻣﻮﺿﻮع ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ...ﯾﻌﻨﯽ اﺣﺴﺎن اوﻧﻘﺪر ﺳﺮ ﺧﻮد ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯿﮕﺬری؟!!
ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺎﻻد ﻣﯿﺨﻮرد ﮔﻔﺖ: ﻟﯿﻼ...ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ...اﺣﺴﺎن ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺲ...اون اﻻن ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﺸﻪ.در ﺛﺎﻧﯽ ﮔﻮﺷﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﻮده...ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ؟
ﻣﻨﻬﻢ ﮐﻤﯽ ﺳﺎﻻد ﺑﺮای ﺧﻮد رﯾﺨﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪم وﻟﯽ ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯿﺸﺪ از رﻓﺘﺎر ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر از ﻣﻮﺿﻮع ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ذﻫﻨﺶ ﺣﺮﻓﻬﺎ را ﻣﺴﻠﺴﻞ وار آﻣﺎده ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻣﺪن اﺣﺴﺎن ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻼﻣﯽ را ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ آﻏﺎز ﮐﻨﺪ.
ﺑﺎﺑﺎ دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻧﮑﺮد وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ اﺣﺴﺎن اﺻﻼ" ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ از او ﺳﺮ ﺑﺰﻧﺪ و ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﮕﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﺎﻫﺎر را ﺧﻮردﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻇﺮﻓﻬﺎی ﻧﺎﻫﺎر را ﺷﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺎل رﻓﺘﻢ و روی ﯾﮑﯽ از راﺣﺘﯽ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻣﺸﻐﻮل دﯾﺪن ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺷﺪم ﺑﺎﺑﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ.
ﻃﻔﻠﮏ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ در ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻏﺮﻏﺮی ﻣﯿﮑﺮد آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﺮای ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯿﺪاد. ﮐﻼ" ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای رﻓﺎه ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﻓﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﻮدش در دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺣﺴﺮت ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ آرزو داﺷﺘﻪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از آﻧﻬﺎ ﺧﺪای ﻧﮑﺮده ﺣﺴﺮت ﭼﯿﺰی ﺑﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ و اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.
ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺸﺪم ﮐﺎﻣﻼ" ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی در زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ و ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻬﯿﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺴﺮﺗﺶ را داﺷﺘﻢ داﺷﺘﻦ ﮐﻤﯽ آزادی ﺑﻮد. ﻣﺜﻼ" رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎی دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﯾﺎ ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪ آﻧﻬﺎ و ﯾﺎ رﻓﺘﻦ ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺮای ﮔﺮدش ﺑﻪ ﮐﻮه...
اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ی اﯾﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺤﺪودﯾﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﻼﻗﻪ ی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪش ﺑﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﺎﺑﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪه اﺳﺖ ﮔﺮﭼﻪ در زﻣﺎن آن اﺗﻔﺎق ﻣﻦ ﮐﻮدک ﻧﻮزادی ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن و ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﻢ و ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازه ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻋﻤﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻫﺮاﺳﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ در از دﺳﺖ دادن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮد...
اﯾﻦ را ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ" ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای از ﻣﺪرﺳﻪ دﯾﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﯿﺮﺳﯿﺪم ﮐﺎﻣﻼ" از واﮐﻨﺸﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪاد و ﮔﺎﻫﺎ" ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی ﺑﻮد... ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ دوری ﮐﺮدن از ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎرﯾﻬﺎی ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه و ﻏﯿﺮ ﻋﻤﺪ ﺧﻮدم ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻮﺟﺐ دﻟﻨﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺎﺑﺎ و ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎﺷﻢ. از ﻧﻈﺮ ﻣﺎدی ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺎﻃﻔﯽ و اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﺧﻼﺋﯽ در وﺟﻮدم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم...
ﺗﻤﺎم ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدش را در ﺣﯿﺎط ﺑﺎ ﮔﻠﻬﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮد ﻣﯿﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ دارد اﻣﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﮐﺮده ﺑﻮده ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮش را ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده. ﭼﻨﺪ ﺑﺎرﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎره ﮔﻮﺷﯽ ﺧﻮدم ﮐﻪ ﻓﻌﻼ" در دﺳﺖ او ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم و در ﺟﺮﯾﺎن ﻗﺮارش ﺑﺪﻫﻢ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ورود ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﺎل ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را زﯾﺮ ﺑﺎﻟﺸﺘﯽ ﮐﻪ روی راﺣﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮاری ﺗﻤﺎس ﻧﻤﯿﺸﺪم.
ﻋﺼﺮ...ﻃﺮﻓﻬﺎی ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ را داﺧﻞ ﺣﯿﺎط آورد. ﻣﻦ از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎل داﺷﺘﻢ او را ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ ﮔﺮﭼﻪ در ﻣﻮارد ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی و ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﻣﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺶ از ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻼﻓﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد اﻣﺎ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻟﺤﻈﻪ ای را ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺣﺘﯽ ﺳﺎﻋﺘﯽ از او دﻟﺨﻮر ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ راﺑﻄﻪ ی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﯿﺎن ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ اﺳﺖ...
ﺷﺒﺎﻫﺖ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﺎﺑﺎ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﻋﮑﺴﻬﺎی ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺎﺑﺎ را ﻣﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻋﮑﺲ را ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﺣﺴﺎن ﻣﯿﺪاﻧﺴﺖ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻨﺪه ی ﻣﺎ ﻣﯿﺸﺪ!!! ﭼﻮن ﻓﺮد ﺑﯿﻨﻨﺪه ﻣﻌﻤﻮﻻ" ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﭘﯽ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدش ﻣﯿﺒﺮد ﺗﺎزه ﻗﯿﺎﻓﻪ ی او از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﺑﻮد...
دﯾﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎن ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﺎﻣﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ اوﺿﺎع ﺧﺮاب اﺳﺖ... ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ زﯾﺎد ﻣﮑﺚ ﻧﮑﺮد و وارد ﻫﺎل ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﮔﻔﺖ: دوﺑﺎره وزﯾﺮ ﺟﻨﮓ اﻋﺼﺎب و روان اﻋﻼم ﺟﻨﮓ داده؟؟؟؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
از ﺣﺮﻓﺶ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪ ی ﺧﻮدم را زود ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن از ﭘﻨﺠﺮه دﯾﺪم ﻣﺎﻣﺎن دﺳﺘﺶ را ﺷﺴﺘﻪ و در ﺣﺎل وارد ﺷﺪن ﺑﻪ ﻫﺎل اﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪه ﮔﻮﺷﯿﺖ رو ﻓﺮوﺧﺘﯽ... واﻗﻌﺎ"ﻓﺮوﺧﺘﯽ؟!!!!
در ﻫﻢ ﺷﺪن ﭼﻬﺮه اش را ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺲ ﮐﺮدم. ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﻔﺖ؟
ﺣﺎﻻ ﺻﺪای ﭘﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ درب ﻫﺎل ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺎﺑﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪه...
ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎوری ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دو از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن درب ﻫﺎل را ﺑﺎز ﮐﺮد اﺣﺴﺎن وارد اﺗﺎﻗﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و درب را ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد! ﻣﺎﻣﺎن وﻗﺘﯽ داﺧﻞ ﺷﺪ ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ در ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﺣﺴﺎن ﮐﺠﺎس؟
ﮔﻔﺘﻢ: رﻓﺖ اﺗﺎﻗﺶ.
ادامه دارد ...
نام داستان: گلبرگ‌های خزان عشق
نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
ویروس: یه جورایی حرص می‌خورم! چطور پسر خانواده هر کاری دلش بخواد می‌تونه انجام بده. ولی دختر خانواده مثل یه اسیر و زندانی باهاش رفتار میشه! اه اه اه! باز هم از این داستان های اعصاب خورد کن!
#داستان #گلبرگ‌های_خزان_عشق #شادی_داوودی
