چندان تعریفی ندارد

چندان تعریفی ندارد

حالم را می‌پرسی

- چندان تعریفی ندارد

گاهی سردم می‌شود

می‌لرزم

چشمانم تمام پنجره‌ها را دیوار می‌بیند

و آینه ها را شکسته ...

- باور نمی‌کنی –

التهابی که روی پوست چشمان می‌لرزد

تو را یاد چیزی نمی‌اندازد

- باور کن دست خودم نیست

این روزها با همه غریبه‌ام

- تو چه می‌دانی –

گاهی نام کودکی‌ام را هم گم می‌کنم

و موهای بلند بافته‌ام را

حتی خودم را

و عکسی که روی صفحه‌ی اول شناسنامه‌ام لبخند می‌زند

- گاهی –

اصلاً شبیه خودم نیست

گاهی از نگاه لوکس و بی اعتماد کودکان همسایه

که تمام خطوط ارتباطی ذهن‌شان با نرم افزار پر شده است

حالم به هم می‌خورد

- اما تو مثل همیشه این را به آلودگی هوا ربط می‌دهی –

گاهی دلم تنگ می‌شود

برای سایه‌ی سرد دیوارهای آجری آن خانه‌ی پدری

که از روزنه‌ی کوچک دیوارش

می‌شد نگاه تو را دزدید

و گاهی هم آنقدر می‌میرم

که به تپیدن چیزی که تو قلبش می‌نامی

شک می‌کنم

حال من این نیست که می‌بینی

سه شنبه‌ی آینده

- وقتی که باران بارید –

خواهی دید

وقتی که فقط کلاغ‌ها به سوگ من

سیاه پوشیدند

نام مجوعه شعر: صدای پای سکوتت چقدر غمگین است

شاعر: اشرف اسماعیلی باغسنگانی «ترانه»

#شعر #صدای_پای_سکوتت_چقدر_غمگین_است #اشرف_اسماعیلی_باغسنگانی

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

پدران از یاد رفته‌ام

مرا می‌شناخت

به نام قبیله‌ایم

حتی زمانی که از حوصله‌اش سر می‌رفتم

باز نسبم را

تا پدران از یاد رفته‌ام

- یاسین و اسماعیل –

می‌کشاند

چشم‌هایم را خوب می‌شناخت

- و یک بار هم که بوی دود و عبور از خطوط پیشانی‌ام فرو می‌ریخت

مرا به نام صدا زد -

درست زمانی که استخوان‌هایم حرارت مرگ را فردا می‌زدند

و من چقدر می‌ترسیدم

آه! چشم‌های کودکی‌ام که روبه‌روی تمام ثانیه‌هایم نشسته‌اید!

چقدر زود بزرگ شدید!

انگار می‌دانستید که دیگر فرصت نیست

روی دست‌هایتان تاب بخورم

و خالصانه‌تر از همیشه کاغذهایم را خط خطی کنم

و آه، اجداد ِ پاک ِ خاک آلوده‌ام!

چگونه نامتان به اسطوره‌ها پیوست

وقتی صدایتان را

در آغوش دست‌هایم به خاک می‌برم

منی ک اصالتم را

میان «شمعدانی‌های کاه گلی باغسنگان»

جا گذاشتم!

نام مجوعه شعر: صدای پای سکوتت چقدر غمگین است

شاعر: اشرف اسماعیلی باغسنگانی «ترانه»

#شعر #صدای_پای_سکوتت_چقدر_غمگین_است #اشرف_اسماعیلی_باغسنگانی