مِه

« مِه »

یک بار دستم را از مِه پر کردم.

سپس دستم را باز کردم؛ بیا و ببین، مِه به کِرمی بدل شده بود.

دستم را بستم و دوباره گشودم؛ بنگر، پرنده ای در میان دستم بود.

باز دستم را بستم و گشودم؛ د رمیان گودی دستم انسانی ایستاده بود.

سیمایی غمگین داشت و به بالا می نگریست.

باز هم دستم را بستم؛ وقتی آن را گشودم، چیزی جز مِه ندیدم؛

اما ترانه ای شنیدم در نهایت زیبایی.

- جبران خلیل جبران -