آفتاب پرست – فریدون مشیری

 

آفتاب پرست – فریدون مشیری

در خانه ی خود نشسته ام ناگاه

مرگ آید و گوید: « ز جا بر خیز

این جامه ی عاریت به دور افکن

وین باده ی جانگزا به کامت ریز! »

خواهم که مگر ز مرگ بگریزم

می خندد و می کشد در آغوشم،

پیمانه ز دست مرگ می گیرم

می لرزم و با هراس می نوشم!

آن دور، در آن دیار ِ هول انگیز

بی روح، فسرده، خفته در گورم

لب بر لب من نهاده کژدم ها

بازیچه ی مار و طعمه ی مورم

در ظلمت نیمه شب، که تنها مرگ

بنشسته به روی دخمه ها بیدار،

وامانده ی مار و مور و کژدم را

می کاود و زوزه می کشد کفتار...!

روزی دو به روی لاشه غوغایی ست

آنگاه، سکوت می کند غوغا

روید ز نسیم مرگ خاری چند

پوشد رخ آن مغاک وحشت زا

سالی نگذشته استخوان من

در دامن گور خاک خواهد شد

وز خاطرات روزگار بی انجام

این قصه ی دردناک خواهد شد.

ای رهگذران ِ وادی ِ هستی!

از وحشت مرگ می زنم فریاد

بر سینه‌ی سرد گور باید خفت

هر لحظه به مار بوسه باید داد!

ای وای چه سرنوشت جانسوزی

این است حدیث تلخ ما، این است

ده روزه ی عمر با همه تلخی

انصاف اگر دهیم شیرین است.

از گور چگونه رو نگردانم؟

من عاشق آفتاب تابانم

من روزی اگر به مرگ رو کردم

« از کرده‌ی خویشتن پشیمانم. »

من تشنه‌ی این هوای جان بخشم

دیوانه‌ی این بهار و پاییزم

تا مرگ نیامده ست برخیزم

در دامن زندگی بیاوزیم!

- فریدون مشیری -