شیطان به قتل می‌رسد (1)

 

شیطان به قتل می‌رسد (1)

ﻓﺼﻞ اول - ‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ (Mr. Shaitana)

‫»ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮاروی ﻋﺰﯾﺰ!«

‫ﺻﺪاﺋﯽ آرام و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرامﺗﺮ... ﺻﺪا و ﻟﺤﻨﯽ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﺪه ﮐﻪ دارﻧﺪهی آن ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ و ﻣﻬﺎرت آن را ﺑﻪ دﺳﺖ ‫آورده ﺗﺎ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم و ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺮﺑﻪای ﻣﻮﺛﺮ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ. ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﻨﻨﺪه... ﻧﻪ... ‫وﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﺪف و ﻣﻨﻈﻮر... ﭼﺮا، ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻤﻮد و دﺳﺖ ﮔﻮﯾﻨﺪه را ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ‫ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻓﺸﺮد.

‫درﺧﺸﺶ ﺑﺎرزی در ﭼﺸﻤﺎن ﭘﻮارو ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻫﯿﺠﺎن ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ از اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺎﻧﺴﯽ ‫و ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت آن را اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد. ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺷﮕﻔﺘﯽ ‫ﮔﻔﺖ: »آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﭘﺎرﺳﺎل دوﺳﺖ و اﻣﺴﺎل آﺷﻨﺎ! ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺣﺴﻦ ﺗﺼﺎدﻓﯽ!؟«

‫ﻫﺮ دو ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ. ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪهای، ﺣﺎﻟﺖ دو ﻣﺮدی ‫را ﮐﻪ آﻣﺎدهی دوﺋﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮد. ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﻼﻣﺖ داور ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎرزهی ﺧﻮد را ﺷﺮوع ‫ﮐﻨﻨﺪ. در اﻃﺮاﻓﺸﺎن، ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﺜﯿﺮی از ﭘﻮﻟﺪارﻫﺎ و ﭼﻬﺮهﻫﺎی ﺳﺮﺷﻨﺎس ﻟﻨﺪن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪﻧﺪ و ﺿﻤﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ اﺷﯿﺎء ﻋﺘﯿﻘﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﺒﺎدل ‫ﻧﻈﺮ ﮐﺮده و داﺋﻢ ﺟﻤﻼﺗﯽ از ﻗﺒﯿﻞ اوه ﻋﺰﯾﺰم، ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ... و ﯾﺎ ﻋﺰﯾﺰم ﯾﮑﯽ از ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺘﺮ، ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ، واﻗﻌﺎً ‫ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده اﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ.

‫ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮد از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ از اﻧﻔﯿﻪدانﻫﺎی ﻋﺘﯿﻘﻪ و ﻧﻔﯿﺲ ﮐﻪ در ﺗﺎﻻر ﻣﻌﺮوف وﺳﮑﺲ (Wessex) ﻟﻨﺪن ﺑﻪ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻟﻨﺪن ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪه ﺑﻮد. ورودﯾﻪی ﻫﺮ ﻧﻔﺮ 5.1 ﭘﻮﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻬﯽﺳﺖ ﻓﻘﻂ ‫ﭘﻮﻟﺪارﻫﺎ و اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﺋﯽ ﭘﺮداﺧﺖ اﯾﻦ ورودﯾﻪی ﺳﻨﮕﯿﻦ را داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﺑﺎدی ﺑﻪ ﻏﺒﻐﺐ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮاروی ﻋﺰﯾﺰ، ﭼﻘﺪر ﺧﻮش وﻗﺘﻢ ‫ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺷﻤﺎ را زﯾﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ، اﺧﯿﺮاً ﮐﺴﯽ را ﺑﺎﻻی دار و ﯾﺎ زﯾﺮ ﺗﯿﻎ ﮔﯿﻮﺗﯿﻦ ﻧﺒﺮدهاﯾﺪ؟ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ        اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ. ﺧﻮب ﻻﺑﺪ ﮐﺎر و ﮐﺎﺳﺒﯽ ﺗﺒﻬﮑﺎران ﻫﻢ ﮐﺴﺎد ﺷﺪه، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ‫دﺳﺘﺒﺮد ﺑﺰﻧﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

  ‫وﻟﯽ ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﺮضﺗﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮای ﺗﻤﺎﺷﺎ آﻣﺪهام.«

‫در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ زن ﺟﻮان ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻼه ﺟﺪﯾﺪی از ﺣﺼﯿﺮ ﻣﺸﮑﯽ و ﻣﺰﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺷﺎخ ﺑﺮ ﺳﺮ داﺷﺖ و ‫ﺳﮓ ﭘﻮدل ﮐﻮﭼﮑﯽ را ﻫﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮده ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آﻣﺪ و ﺑﺎ او ﮔﺮم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﻋﺰﯾﺰم، ﭼﺮا ‫ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ آن ﺷﺐ ﻧﯿﺎﻣﺪی؟ ﺟﺎﯾﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮم و ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد. راﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ زدﻧﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺗﺸﮑﺮ و ‫ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ از ﮔﺎردن ﭘﺎرﺗﯽ آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر زود رﻓﺖ.«

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ زن ﺟﻮان ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد، ﭘﻮارو ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﭘﺸﺖ ﻟﺐ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺷﺪ و ﭘﯿﺶ ‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﺳﺒﯿﻞ ﻗﺸﻨﮕﯽ، واﻗﻌﺎً زﯾﺒﺎ، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺒﯿﻠﯽ در ﻟﻨﺪن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ‫ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو رﻗﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ. وﻟﯽ ﻧﻪ... ﭼﻮن اﺑﻬﺖ و ﺟﻼﻟﯽ ﻧﺪارد و از اﯾﻦ ﻟﺤﺎظ ﺑﺪون ﺷﮏ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ‫ﺑﺎ ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت زﯾﺒﺎﺳﺖ و ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫وﻟﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺒﯿﻞ ﻧﺒﻮد. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای در ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺎً ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﯽﻧﻤﻮد. وی ‫ﺑﺎ رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدارش ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺣﺎﻟﺖ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻧﻤﻮده و ﺗﺠﺴﻤﯽ واﻗﻌﯽ از ‫اﺑﻠﯿﺲ را از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دﻫﺪ.

‫ﻻﻏﺮ اﻧﺪام، ﺑﻠﻨﺪﻗﺪ، ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺸﯿﺪه و ﻣﻐﻤﻮم، اﺑﺮواﻧﯽ ﭘﺮ ﭘﺸﺖ، ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻖ ﻣﺸﮑﯽ، ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ، ‫ﭼﺮب و ﺑﺮاق ﮐﻪ ﻃﺮﻓﯿﻦ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ ﮐﺎر ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺧﯿﺎط ﺑﺎ ﻃﺮحﻫﺎﺋﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ‫ﻏﺮﯾﺐ و ﺳﻮال ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ.

‫ﻫﺮ ﻓﺮد اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺳﺎﻟﻤﯽ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ«

‫ﺳﭙﺲ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن او ﺑﯿﻔﺘﺪ!

‫ﺗﻤﺎم زنﻫﺎی ﺷﻮﻫﺮدار، دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان، ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ، ﻋﻤﻪﻫﺎ، ﺧﺎﻟﻪﻫﺎ، ﻣﺎدرﻫﺎ و ﺣﺘﯽ ﻣﺎدرﺑﺰرگﻫﺎ ﻫﻤﻪ در ﻣﻮرد ‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺘﻔﻖ اﻟﻘﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ: »ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰم، اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آدم ﻣﺨﻮﻓﯽ اﺳﺖ. در ‫ﻋﻮض ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ و ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺠﻠﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽدﻫﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﺳﺮار ‫ﻣﺮدم را ﻓﺎش ﮐﺮده و آﺑﺮو و ﺣﯿﺜﯿﺖ آنﻫﺎ را از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮد.«

ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺻﻼً اﻫﻞ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ آرژاﻧﺘﯿﻦ؟ ﭘﺮﺗﻘﺎل؟ ﯾﻮﻧﺎن؟ و ﯾﺎ ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ‫اﻧﮕﻠﯿﺴﯽﻫﺎی ﻣﻨﺰوی و اﻧﺰوا ﻃﻠﺐ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪه ﺣﻘﺎرت ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ.

ﻣﻌﻬﺬا ﺳﻪ ﻣﻮرد ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم از آنﻫﺎ اﻃﻼع داﺷﺘﻪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﻣﺤﻠﻪ ﭘﺎرک ﻟﯿﻦ (Park Lane) ‫ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻠﻞﺗﺮﯾﻦ و زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻟﻨﺪن ﺑﻮد. آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎدت ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺑﺎﺷﮑﻮﻫﯽ ‫ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽداد، ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ، ﺑﺰرگ، ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺗﺮﺳﻨﺎک، ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺟﻬﺖ اﺷﺨﺎص ﺳﺮﺷﻨﺎس و ‫ﻣﺤﺘﺮم و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎﺋﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ.

‫و ﻇﺎﻫﺮاً اﮐﺜﺮ ﻣﺮدم از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺑﻪ وﯾﮋه ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪاً از وی ﺧﻮف و وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﻻﺑﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ‫ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ. ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ اﺳﺮار ﻫﻤﻪ واﻗﻒ ﺑﻮد، ﻟﺬا اﮐﺜﺮاً ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ او ‫را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﯿﺴﺖ، و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر، ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی ﺧﻮد، ‫ﺻﺮﻓﺎً ﻗﺼﺪ دارد ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﭘﺎﯾﺶ را از ﮔﻠﯿﻤﺶ درازﺗﺮ ﮐﻨﺪ، اﺳﺮار او را ﺑﺮﻣﻼء و ‫زﻧﺪﮔﯽ او را ﺗﺒﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﺮدم ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ از ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻗﻮﯾﺎً اﺟﺘﻨﺎب ‫ﻧﻤﻮده ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﺎری ﻧﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺑﺮ ﺑﺨﻮرد.

وﻟﯽ اﻣﺮوز، آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﻗﺪری ‫ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ اﯾﻦ ﻣﺮد رﯾﺰه ﻣﯿﺰه و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﻣﺴﺨﺮه ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺎ او ﺷﻮﺧﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: ‫»ﻇﺎﻫﺮاً ﭘﻠﯿﺲﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ دارﻧﺪ. ﮔﻮﯾﺎ در ﭘﯿﺮی ﻫﻮس ﻫﻨﺮ و ﻫﻨﺮ آﻣﻮزی ﮐﺮدهاﯾﺪ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﮔﻮﯾﺎ ﺳﻪ ﻋﺪد از اﯾﻦ اﻧﻔﯿﻪدانﻫﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺷﻤﺎ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»آدم اﯾﻦ ور آن ور ﮐﻪ ﻣﯽرود ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﺮد، وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎورﯾﺪ و از ‫ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن اﺷﯿﺎء ﻧﻔﯿﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﻊآوری ﮐﺮدهام ﺑﺎزدﯾﺪ ﮐﻨﯿﺪ، ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ روی اﻧﻔﯿﻪدان ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.«

‫»اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﻠﯿﻘﻪی ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﺟﻨﺒﻪ ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮑﯽ دارد.«

‫»ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪه دارد.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﮔﺮدش درآﻣﺪه، ﮔﻮﺷﻪی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﮔﻮﺋﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش آﻣﺪ، ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ را ﻧﺸﺎن دﻫﻢ ﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﮐﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ ‫ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو!«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﺷﯿﺎء ﻋﺘﯿﻘﻪ، ﯾﮏ ﻣﻮزهی ﺳﯿﺎه ﺷﺨﺼﯽ ﻫﻢ ﺗﺮﺗﯿﺐ دادهاﯾﺪ؟«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ زد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ آﻗﺎ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ آدﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﭽﻪﮔﺎﻧﻪای ﻧﻈﯿﺮ ﻓﻨﺠﺎن ﺟﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯾﺘﻮن و ﯾﺎ ﺷﺎه ﮐﻠﯿﺪ ﺳﺎرق ﻣﻌﺮوﻓﯽ را ﺟﻤﻊآوری ﮐﻨﻢ؟ ﺧﯿﺮ. ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺎﺿﺮ ‫ﻧﯿﺴﺘﻢ وﻗﺘﻢ را ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ اﺷﯿﺎء ﺑﯽارزﺷﯽ ﺗﻠﻒ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﺟﻤﻊآوری ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﻧﻮع ﺧﻮد ﻣﻨﺤﺼﺮ ‫ﺑﻪ ﻓﺮد ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫»ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺟﻨﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﺷﺎره ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﭼﯿﺴﺖ؟«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دو اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد را روی ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﭘﻮاروﮔﺬارده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ‫ﻣﺮﻣﻮز و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن آدمﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ.«

‫ﭘﻮارو اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در اداﻣﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ: »آﻫﺎ، ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﯾﺪ. ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ‫دوﺳﺖ ﻣﻦ، دﯾﺪﮔﺎهﻫﺎی ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ در ﻣﻮرد ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﺮﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد، ﺑﺮای ﺣﺮﻓﻪایﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ، ‫ﺟﻨﺎﯾﺖ ﯾﮏ ﭘﺪﯾﺪهی ﻋﺎدی اﺳﺖ از ﺷﺮوع ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻧﺶ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺸﺨﺼﯽ دارد، ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ، ﺗﺤﻘﯿﻖ، ﺳﺮﻧﺦ و در ‫ﻧﻬﺎﯾﺖ دﺳﺘﮕﯿﺮی ﻗﺎﺗﻞ )اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺑﺎﻫﻮش و در ﮐﺎر ﺧﻮدﺗﺎن ﺧﺒﺮه ﻫﺴﺘﯿﺪ (وﻟﯽ ﺑﺮای ‫ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اﺻﻼً ﺟﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارد. ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ آدمﻫﺎی ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ ﮐﺎری ﻧﺪارم، ‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﺟﻨﺒﻪی ﻫﻨﺮی ﻗﻀﯿﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ و ﻟﺬا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﺷﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد!«

‫ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً ﺳﻮال ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن از اﯾﻦ »ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ« ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«

‫»آﻗﺎی ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﺎنﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺮده و دﺳﺘﮕﯿﺮ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ. اﺷﺨﺎص ﻣﻮﻓﻘﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺴﯿﺎر راﺣﺖ و ﻣﺮﻓﻬﯽ دارﻧﺪ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮءﻇﻨﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ آنﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ‫ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺒﯽ اﺳﺖ.«

‫»وﻟﯽ ﻣﻦ اﺳﻢ اﯾﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ را ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﻧﻤﯽﻧﺎﻣﻢ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﺳﻢ دﯾﮕﺮی روی آن ﺑﮕﺬارﯾﺪ.«

‫وﻟﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو، ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﺧﻄﻮر ﮐﺮد. ﯾﮏ ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺎم ﮐﻮﭼﮏ و در اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺑﻪ ﺧﺼﻮص را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﻢ داد. راﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺟﺎﻟﺐ و ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﻨﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﻗﺒﻼً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﯿﻔﺘﺎدم، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دﯾﺮ ﻧﺸﺪه. ﻓﻘﻂ ‫ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ ﺑﺪﻫﯿﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪی ﺑﻌﺪ ﻧﻪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻔﺘﻪی ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺘﻪی آﯾﻨﺪه. ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ‫وﻗﺖ ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﭼﻪ روزی؟«

 ‫ﭘﻮارو ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﺮ روزی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻫﻔﺘﻪی آﯾﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﺧﻮب، ﭘﺲ از ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻗﺮارش را ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ. ﺟﻤﻌﻪ دو ﻫﻔﺘﻪی ﺑﻌﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﯿﺠﺪﻫﻢ ﻣﺎه. ﻣﻦ اﻟﺴﺎﻋﻪ در ‫دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺘﻢ ﻫﻢ ﯾﺎدداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻢ. ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎً از اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ آراﻣﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﻮش ﺑﮕﺬرد. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻋﺮاﯾﻀﻢ را ﺣﻤﻞ ‫ﺑﺮ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﻧﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﭼﻮن واﻗﻌﺎً از ﻟﻄﻒ و دﻋﻮت ﺷﻤﺎ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ... ﭼﻨﺪان...«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺣﺮف ﭘﻮارو را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽداﻧﻢ، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺣﺲ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﺷﻤﺎ را ﺟﺮﯾﺤﻪدارﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. وﻟﯽ ‫آﻗﺎی ﻋﺰﯾﺰ، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت روﺣﯿﻪی ﭘﻠﯿﺴﯽ ﺧﻮدﺗﺎن را ﮐﻨﺎر ﮔﺬارده و از دﻧﯿﺎی ﻣﺤﺪود و ﮐﻮﭼﮏ ‫ﭘﻠﯿﺲﻫﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮﯾﺪ.«

ﭘﻮارو ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﺘﺎن ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ، ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻮض ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎران ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﺧﻮاه ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد.«

‫»وﻟﯽ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ ﭼﺮا؟ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎر ﮐﺜﯿﻒ، ﻋﺒﺚ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ‫اﺳﺖ، ﻣﻌﻬﺬا ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ و ﺟﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ اﯾﻦ را ﻗﺒﻮل دارم.«

‫»ﺧﻮب ﭘﺲ ﭼﯽ؟«

‫»ﻫﯿﭽﯽ، اﻣﺎ ﭼﯿﺰی از رذاﻟﺖ و دﻧﺎﺋﺖ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر را ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، وﻟﯽ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری و ﻫﺮ ﻋﻤﻠﯽ ‫ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دارد ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ اﺳﺘﺎداﻧﻪ و ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﺮی ﮐﻪ در ‫ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ، ﺻﺮﻓﺎً ﺳﻌﯽ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ را ﺑﻪ دام اﻧﺪاﺧﺘﻪ، دﺳﺘﮕﯿﺮ و ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﺪ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﯾﮏ ‫ﺳﺤﺮﮔﺎه ﺑﻪ دار آوﯾﺨﺘﻪ و ﺧﻔﻪ ﺷﻮد. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻮﻓﻖ آدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺧﻮر ‫ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺘﺤﻘﺎق درﯾﺎﻓﺖ ﺣﻘﻮق ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ و ﺑﯿﻤﻪی ﺑﯿﮑﺎری را داﺷﺘﻪ و ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ آن را ‫ﻫﻢ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ ﻧﯿﺰ دﻋﻮت ﺷﻮد!«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺧﺎص ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮ ﺧﻼف ﻋﻘﯿﺪهی ﺷﻤﺎ، ﻣﻦ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪی ﻫﻨﺮ در ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ. وﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﺳﺘﺎﯾﺸﮕﺮاﻧﻪی ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر، درﺳﺖ ‫ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺒﺮ وﺣﺸﯽ و ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﺣﯿﻮاﻧﺎت درﻧﺪه دﯾﮕﺮ دارم، آن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ در ﻗﻔﺲ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ! و ﻫﺮﮔﺰ داﺧﻞ ﻗﻔﺲ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ وﻇﯿﻔﻪام اﯾﺠﺎب ﮐﻨﺪ. ﭼﻮن ﻫﺮ آن اﻣﮑﺎن دارد ﺑﻪ ﺳﺮ و روی ‫آدم ﭘﺮﯾﺪه و آدم را از ﻫﻢ ﺑﺪرﻧﺪ.«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺧﻨﺪهی ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺮ داد، ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »و در ﻣﻮرد ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎران؟«

‫»ﺧﻮب، آنﻫﺎ ﻧﯿﺰ اﻣﮑﺎن دارد آدم را ﺑﮑﺸﻨﺪ.«

‫»آﻗﺎی ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻻﺑﺪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی از اﯾﻦ... ‫ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ... ﺑﺒﺮﻫﺎی وﺣﺸﯽ ﻫﻢ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد، ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ آﻣﺪ؟«

‫»ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ.«

‫»ﭼﻪ ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ.«

‫»ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻧﺸﺪﯾﺪ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ. ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﺻﺮﻓﺎً ﺟﻨﺒﻪ ﯾﮏ اﺧﻄﺎر را داﺷﺖ. ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻼً ‫ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ، ﺑﺎزی ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ، ﻣﻦ اﺳﻢ اﯾﻦ ﺑﺎزی را »ﺟﺎﻟﺐ«

‫ﻧﻤﯽﻧﺎﻣﻢ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﺳﻢ دﯾﮕﺮی روی آن ﺑﮕﺬارﯾﺪ و ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﻟﻐﺖ »ﺧﻄﺮﻧﺎک« ‫اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ، ﭼﻮن ﺑﺎزی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ اﺳﺖ و ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی ﺧﻄﺮاﺗﯽ را ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﺗﺎن در ﺑﺮ ‫ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎز ﻗﻬﻘﻪ ﺧﻮد را ﺳﺮ داد، ﻗﻬﻘﻪای ﮐﺎﻣﻼً اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﯿﺠﺪﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.«

‫»ﭘﺎرﺗﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ و ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﻮاﻫﻢ داد. ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ، رأس ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺷﺐ.«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و از ﭘﻮارو دور ﺷﺪ. ﭘﻮآرو دﻗﺎﯾﻘﯽ در ﺳﮑﻮت اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ او را ‫از ﭘﺸﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد. ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪای ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد.

ﻓﺼﻞ دوم - ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ

‫درب ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺪون ﺳﺮ و ﺻﺪا روی ﭘﺎﺷﻨﻪاش ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﺎز ﺷﺪ. ﻣﺮدی ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺳﻔﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ‫ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ اﺳﺖ، در را ﺑﻪ روی ﭘﻮارو ﮔﺸﻮد. ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮارو داﺧﻞ ﺷﺪ، ﻣﺠﺪداً ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا در را ﺑﺴﺖ.

‫ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﭘﻮارو را درآورد، ﮐﻼﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﭙﺲ زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اﺳﻤﺘﺎن را ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﺳﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ در ﺳﺎﻟﻦ را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﮐﻪ ﻫﻤﻬﻤﻪی ﺳﺎﻟﻦ در ﻫﺎل ﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺻﺪای ‫ﺑﻠﻨﺪی اﻋﻼم ﮐﺮد: »ﻣﺴﯿﻮ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو.«

‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﻼﺳﯽ از ﺷﺮی در دﺳﺖ داﺷﺖ، ﺟﻠﻮ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ‫ﺑﺴﯿﺎر ﺷﯿﮏ، ﻣﻌﻬﺬا ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺤﻨﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻤﺪاً ﺑﻪ اﺑﺮوان ﺑﺴﯿﺎر ﺳﯿﺎﻫﺶ داده ﺑﻮد، ﺣﺎﻟﺖ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ او را دو ﭼﻨﺪان ‫ﮐﺮده و ﺧﻮد ﺷﯿﻄﺎن را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻌﺎرﻓﺎت و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻮﺋﯽﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮل، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: ‫»اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ... ﺣﺘﻤﺎً اﯾﺸﺎن را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟«

‫ﺣﺲ ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از دﯾﺪن ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻣﺘﻌﺠﺐ ﭘﻮارو ﺗﺎ ﺣﺪودی ارﺿﺎ ﺷﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ آرﯾﺎدﻧﻪ اﻟﯿﻮر (Ariadne Oliver) ﭼﻬﺮهای ﺳﺮﺷﻨﺎس و ﯾﮑﯽ از ﻣﻌﺮوفﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺟﻨﺎﺋﯽ و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی ﻫﯿﺠﺎن ‫اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﻣﻘﺎﻻت زﯾﺎدی در ﻣﻮرد ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎران، ﭼﻬﺮهﻫﺎی ﻣﻌﺮوف ﺟﻨﺎﺋﯽ و ﻣﻘﺎﯾﺴﻪی ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﺮای ﻋﺸﻖ ‫و ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﺮای ﭘﻮل را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش درآورده، ﯾﮑﯽ از ﻃﺮﻓﺪاران ﺳﺮﺳﺨﺖ زﻧﺎن و ﺣﮑﻮﻣﺖ زﻧﺎن ﺑﻮد و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻫﺮ ‫وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺧﺒﺮی ﭼﺎپ ﻣﯽﺷﺪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﺼﺎﺣﺒﻪی ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻢ ﻫﻤﺰﻣﺎن ‫ﺑﻪ ﭼﺎپ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪهی ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر زﻧﺎن ﺑﺎ ﺣﺲ ﺷﺸﻤﯽ ﮐﻪ دارﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﺎﻧﯿﺎن ‫را ﮐﺸﻒ و ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ را دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ. ﯾﮑﯽ از ﺷﻌﺎرﻫﺎی ﻣﻌﺮوف او اﯾﻦ ﺑﻮد: »زﻣﺎن آن رﺳﯿﺪه ﮐﻪ رﺋﯿﺲ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ‫ﯾﺎرد ﯾﮏ زن ﺑﺎﺷﺪ.«

‫از ﻧﻈﺮ ﻇﺎﻫﺮی ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل، ﺧﻮش ﻫﯿﮑﻞ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد، ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ زﯾﺒﺎ، ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﭘﻬﻦ و اﻧﺒﻮﻫﯽ از ‫ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﮐﻪ آراﯾﺶ آنﻫﺎ داﺋﻤﺎً ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮد. ﯾﮏ روز ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد، روز ‫دﯾﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽآورد ﺟﻠﻮ و ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺣﻀﺮت ﻣﺮﯾﻢ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ﻓﺮ ‫ﻣﯽزد، ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻻﻧﻪ زﻧﺒﻮری روی ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺘﻪ. وﻟﯽ در اﯾﻦ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص، ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را ‫ﻣﺜﻞ ﭼﺘﺮی ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎز ﺷﺪه آراﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ، ﭼﻮن ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر در ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﻧﺠﻤﻦ ادﺑﺎ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در اداﻣﻪی ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﮔﻔﺖ: »اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ (Battle) ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎ اﯾﺸﺎن آﺷﻨﺎﯾﯽ ‫دارﯾﺪ.«

‫در اداﻣﻪی اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﻣﺮدی درﺷﺖ ﻫﯿﮑﻞ، ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺧﺸﮏ و ﺳﺨﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﭼﻮب ﭘﯿﺶ آﻣﺪ.

ﺟﺎﻟﺐ ‫اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪهای در ﻧﮕﺎه اول اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪ از ﭼﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد ﮐﻤﯿﺴﺮ ‫ﺑﺘﻞ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻃﻮری واﻧﻤﻮد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮب ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﺨﺖﺗﺮﯾﻦ ﭼﻮبﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ‫ﺳﺎﺧﺖ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎی ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ و اﺷﺘﻬﺎر ﺧﺎﺻﯽ در اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ در ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻫﻢ ‫ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﺧﺸﮏ و ﺑﯽاﺣﺴﺎس ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪای اﺷﺘﻬﺎر و ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ رخ ﻫﻤﻪ ‫ﺑﮑﺸﺪ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. اﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﻫﻤﺎن ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻌﺮﻓﯽ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻨﺪه ﻫﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺻﻮرت ﭼﻮﺑﯿﺶ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اوﻟﯿﻪ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺖ.

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﻤﺎﮐﺎن اداﻣﻪ داد: »ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ (Race).«

‫ﭘﻮارو آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻧﺪاﺷﺖ، وﻟﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ او ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﺮدی ﺧﻮﺷﺮو و ﺧﻮش ‫ﻫﯿﮑﻞ، ﺣﺪوداً ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺮﻧﺰه... ﺑﻪ ﻧﺪرت در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﻮد و ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎﺗﺶ را در ﻣﺴﺘﻌﻤﺮات ﺑﻪ ‫ﺻﻮرت ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ، ﺑﻪ وﯾﮋه ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺷﻮرش و ﺑﻠﻮاﺋﯽ ﻫﻢ در ﮐﺎر ﺑﻮد. ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎﻣﻮر ﻣﺨﻔﯽ« ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻧﻮع ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ او را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﻧﻤﻮد، وﻟﯽ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﯾﮏ ‫ﻣﺎﻣﻮر ﻣﺨﻔﯽ ﺳﺎده ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻮد و ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻣﺎﻣﻮر ﻣﺨﻔﯽ ﻫﻢ ﻗﺪرت داﺷﺖ.

‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﭘﻮارو ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﯽ ﻣﯿﺰﺑﺎن را از اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ درک ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﻬﻤﺎﻧﯽای ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ‫ﻣﯿﺰﺑﺎن ﯾﻌﻨﯽ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﺻﺮﻓﺎً ﯾﮏ ﺷﻮﺧﯽ ﺑﻮد.

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎنﻫﺎ دﯾﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ... ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدم اﺳﺖ. ﺑﻪ ‫ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ راس ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ و رﺑﻊ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ.«

‫در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺪای ﺳﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﺮد: »دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ (Roberts).«

‫ﺗﺎزه وارد، ﻣﺮد ﭼﺎق و ﮐﻮﺗﺎه ﻗﺪی ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ رﯾﺰ و ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ، ﻣﯿﺎﻧﺴﺎل، ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎد و ﺳﺮ زﻧﺪه ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﻟﺖ ‫ﮐﻤﺪﯾﻦﻫﺎ را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﻮﻫﺎی ﺳﺮش رﯾﺨﺘﻪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻃﺎس ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ از دﺳﺖ ‫و ﺻﻮرت ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻤﯿﺰ و ﺷﺴﺘﻪ رﻓﺘﻪاش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮﮔﻪی اﻃﺒﺎ ﺗﻌﻠﻖ دارد. ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪی ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ‫ﮔﺸﺎدهروﯾﯽ ﺧﻮش و ﺑﺶ ﻧﻤﻮد و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺎرزی در رﻓﺘﺎرش وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ‫او ﮐﺎﻣﻼً اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻪ و ﺗﺮدﯾﺪی در ﺗﺸﺨﯿﺺ و درﻣﺎن او ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ، ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﺮﺑﺖﻫﺎی ﻣﺴﮑﻦ، ‫ﻟﯿﻮاﻧﯽ ﺷﺎﻣﭙﺎﻧﯽ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﻨﺪ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ و ﮔﻔﺖ: »اﻣﯿﺪوارم دﯾﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻣﯿﺰﺑﺎن دﺳﺖ داد و ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ. وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ وﺟﺪ و ‫ﺷﻌﻒ زﯾﺎدی ﺑﻪ او دﺳﺖ داد، ﭼﻮن ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﺑﻪ... ﯾﮑﯽ از آسﻫﺎی ‫اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد... درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ؟... واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﺷﺐ ﺟﺎﻟﺒﯽ... وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را دﯾﺪم، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ‫اﻣﺸﺐ ﺣﺘﻤﺎً راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽداﻧﻢ در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺐﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر و ﺣﺮﻓﻪ را ‫ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ، ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺟﻨﺎﺋﯽ ‫ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮدم، دوﺳﺖ دارم راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮای وﺟﻬﻪی ﯾﮏ ﻃﺒﯿﺐ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ... ‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺧﺪا ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎران رواﻧﯽ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮدار ﻧﺸﻮﻧﺪ... ﻫﺎﻫﺎﻫﺎ...«

‫ﻣﺠﺪداً در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺻﺪای ﺳﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ (Lorimer).«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، زﻧﯽ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ، ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮش ﻫﯿﮑﻞ و ﺧﻮش ﻟﺒﺎس، ﺑﺎ ﮔﯿﺴﻮاﻧﯽ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی رﻧﮓ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ‫زﯾﺒﺎﺋﯽ آراﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰﺑﺎن رواﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ رﺳﺎ و ﺧﻮش آﻫﻨﮓ ‫ﮔﻔﺖ: »اﻣﯿﺪوارم دﯾﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً از ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺳﭙﺲ ﺻﺪای ﺳﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ‫ﮔﻮش رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﻋﻼم ﮐﺮد: »ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد (Despard).«

ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﺮدی ﺑﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ، ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای زﯾﺒﺎ ﮐﻪ اﺛﺮ زﺧﻢ ﻋﻤﯿﻘﯽ روی ﯾﮑﯽ از ﺷﻘﯿﻘﻪﻫﺎﯾﺶ، از ‫زﯾﺒﺎﯾﯽ او ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﯽﮐﺎﺳﺖ، ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺎرﻓﻌﻪ، ﻣﺜﻞ آﻫﻨﺮﺑﺎ ﺟﺬب ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺷﺪ، و ﺑﻪ ﻃﺮف او ‫رﻓﺖ، ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪه و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ آﻓﺮﯾﻘﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.

‫درب ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺻﺪای ﺳﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﺎز ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﻋﻼم ﮐﺮد: »دوﺷﯿﺰه ‫ﻣﺮدﯾﺚ (Merdith).«

‫دﺧﺘﺮی زﯾﺒﺎ در اواﯾﻞ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﻗﺪی ﻣﺘﻮﺳﻂ، ﮔﯿﺴﻮاﻧﯽ ﻗﻬﻮهای ﺑﺎ ﻓﺮﻫﺎﺋﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﮔﺮدﻧﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ‫ﺑﻮد، ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ درﺷﺖ و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام و ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از ﭘﻮزش و ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: »اوه ‫ﺧﺪای ﻣﻦ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدم؟«

‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺎرﻓﻪ را ﺑﻪ ﺟﺎ آورد و ﮔﯿﻼﺳﯽ ﺷﺮی ﻧﯿﺰ ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﻧﻤﻮد، ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ را ﺧﯿﻠﯽ رﺳﻤﯽ و ﺑﺎ اﺑﻬﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺟﺎ آورد.

‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻨﺎر ﭘﻮارو اﯾﺴﺘﺎد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﺮیاش را ﻣﺰه ﻣﺰه ﻣﯽﮐﺮد، ﭘﻮارو ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﻇﺎﻫﺮاً ‫دوﺳﺖ ﻣﺸﺘﺮک ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ و آدابدان ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺿﻤﻦ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺣﺮف ﭘﻮارو، ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ، اﻣﺮوز ﻣﺮدم اﺻﻼً اﻫﻞ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻌﺎرﻓﻪ ‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ وارد ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ، ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ: »ﺧﻮب، ‫ﻫﻤﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ.« ﺑﻌﺪش ﻫﻢ رﻫﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻣﯽروﻧﺪ ﭘﯽ ﮐﺎر ﺧﻮدﺷﺎن.«

‫»ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﯿﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﭼﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﯽ ﭼﻪ ﻧﺸﻨﺎﺳﯽ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮره، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت واﻗﻌﺎً اﺳﺒﺎب ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ‫ﻣﯽﺷﻮد، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ اﺷﺨﺎص درﺳﺖ و ﺻﺤﯿﺢ و ﻃﺒﻖ اﺻﻮل ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎً اﺣﺘﺮام ﺑﯿﺸﺘﺮی ‫ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮدﯾﺚ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ، آن ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎده... ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ‫ﻧﯿﺴﺖ... ﻫﻤﺎن ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ی ﻣﻌﺮوف؟«

‫در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﺻﺪای ﺑﻢ و ﮐﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﯽﮔﻔﺖ: »دﮐﺘﺮ، ﺷﻤﺎ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﻨﮑﺮ ﺣﺲ ﺷﺸﻢ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺷﻮﯾﺪ، زنﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری درک ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﯽ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺪل آراﯾﺶ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺰﻧﺪ، وﻟﯽ ﻣﻮﻫﺎی ‫ﭼﺘﺮیاش ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺗﺴﻠﯿﻢ او ﻧﺸﺪ و ﺑﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﻤﻮد.

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﯾﺸﺎن ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهی ﻣﻌﺮوف ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫»ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ داﺳﺘﺎن ﺟﺴﺪی در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ را ﻧﻮﺷﺘﻪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺧﻮدش اﺳﺖ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺿﻤﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪی اﺧﻢآﻟﻮدی ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ آﻗﺎ ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ؟

‫اﻧﮕﺎر از ﭼﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه، وﻟﯽ اﯾﻦ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزرس ﭘﻠﯿﺲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، اﯾﺸﺎن ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ و از اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫»و ﺷﻤﺎ؟«

‫»ﺑﻨﺪه را ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫»ﻣﻦ ﺧﻮب ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮای ﻗﺘﻞ ‪ A.B.Cرا ﮐﺸﻒ ‫ﮐﺮدﯾﺪ.«

‫»دوﺷﯿﺰه ﻣﺤﺘﺮم، اﯾﻦ ﺣﺮف ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ وا ﻣﯽدارد، ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮان ﻫﺴﺘﯿﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ اﺑﺮواﻧﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ... آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ...«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻄﻊ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ اﻓﮑﺎر دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ‫آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: »رﻓﺘﺎر آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاﯾﺴﺖ ﮐﻪ آدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی ﺟﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ ‫دﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﻞ دارد ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﺣﺮف ﮐﺸﯿﺪه و ﺑﻪ ﺟﺎن ‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﯿﻨﺪازد. ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﻮﻓﻖ ﻫﻢ ﺷﺪه، ﭼﻮن در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﮐﺎﻓﯽ ‫ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﺮده و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﻮم ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺸﻒ ﺑﺤﺚ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﻔﺲ ﺗﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ آدم ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ!«

‫»دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ... ﻣﻨﻈﻮرم آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎﺳﺖ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻗﺪری ﻟﺮزﯾﺪ و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎرﺷﺎن ﻃﻮرﯾﺴﺖ ﮐﻪ ‫آدم را ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﺪ. اﺻﻼً ﻧﻤﯽﺷﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﯾﺪ و ﯾﺎ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد... ‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ، وﻟﯽ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻣﯿﺎﻧﻪی ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫»ﻣﺜﻞ ﺷﮑﺎر روﺑﺎه، ﻫﺎن؟«

‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از دﻟﺨﻮری ﺑﻪ ﭘﻮارو اﻧﺪاﺧﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺷﮑﺎر روﺑﺎه، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک اﺳﺖ، ﻣﺜﻞ ﮐﺎرﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ در اﻓﻮاه ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ ‫ﺷﺮﻗﯽﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دارای اﻓﮑﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﮑﻨﺠﻪﮔﺮان؟«

‫»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﮔﻔﺘﻢ اﻓﮑﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ، ﻧﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪﮔﺮاﻧﻪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از اﻃﻤﯿﻨﺎن وی ﺑﻪ ﭘﻮارو ‫ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً زﯾﺎد از اﯾﺸﺎن ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ.«

 ﻣﻌﻬﺬا ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﺤﺮﯾﮏآﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ از ﺷﺎم اﯾﺸﺎن ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻮﺷﺘﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. آﺷﭙﺰ ﻣﻌﺮﮐﻪای دارد.«

‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻓﺘﺎد و در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﻔﺖ: ‫»ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪ... ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن، اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻢ.«

‫»وﻟﯽ دوﺷﯿﺰه ﻣﺤﺘﺮم، ﻣﮕﺮ ﺷﮑﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد داﺷﺘﯿﺪ؟«

‫»آﺧﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯿﺪ، اﻏﻠﺐ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎی ﻣﻌﺮوف آدم را ﻣﯽﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و ﯾﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻃﻮری ‫رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ از آنﻫﺎ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ.«

‫»وﻟﯽ دوﺷﯿﺰه ﻣﺤﺘﺮم، ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﯿﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﯿﺪ، و ﺟﺎ دارد در ﭼﻨﯿﻦ ‫ﻣﻮاﻗﻌﯽ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﻣﺨﺼﻮص و ﺧﻮدﻧﻮﯾﺲ ﺧﻮد را ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻪ و اﻣﻀﺎی اﯾﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎر ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.«

‫»درﺳﺖ اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎً ﻋﻼﻗﻪی ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ و ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی ﺟﻨﺎﺋﯽ ﻧﺪارم و ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ‫اﺻﻮﻻً زنﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻼﻗﻪای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﭘﻠﯿﺴﯽ را دوﺳﺖ ‫دارﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ و ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺘﻢ، وﻟﯽ ای ﮐﺎش ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دار و ﻧﺪارم را ‫ﺑﺪﻫﻢ ﺗﺎ ﺟﺎی ﯾﮏ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ درﺟﻪی آﺧﺮ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ.«

‫در اﯾﻦ لحظه درب ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺻﺪای رﺳﺎی ﺳﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﻋﻼم ﮐﺮد: »ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ‫ﺷﺎم.«

‫ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﭘﻮارو در ﻣﻮرد ﺷﺎم ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺟﺎ و درﺳﺖ ﺑﻮد. ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای از ﻏﺬاﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻟﺬﯾﺬ و اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻬﯽ اراﺋﻪ و ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪ، در ﻣﺤﯿﻄﯽ ﺑﺎ ﻧﻮر ﮐﻢ و ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﺑﺮاق و ﭘﻮﻟﯿﺶ ﺷﺪه و ‫ﮔﯿﻼسﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل اﯾﺮﻟﻨﺪی ﮐﻪ در زﯾﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺗﻼﻟﻮی ﺧﯿﺮهﮐﻨﻨﺪه و زﯾﺒﺎﯾﯽ داﺷﺖ. آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﺻﺪر ﻣﯿﺰ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻗﯿﺎﻓﻪی وی زﯾﺮ ﻧﻮر ﺿﻌﯿﻒ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﯿﺰ ﻏﺬاﺧﻮری، ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﻗﺒﻞ از ‫ﺷﺮوع ﻏﺬا از ﻋﺪم ﺗﺴﺎوی ﺗﻌﺪاد ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن زن و ﻣﺮد ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ ﻧﻤﻮد. آراﯾﺶ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﯿﻦ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ و ﺳﺮﮔﺮد ‫دﺳﭙﺎرد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﯿﻦ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﻮارو و زﻣﺰﻣﻪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﺎل دارﯾﺪ ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻞ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ‫ﺧﻮدﺗﺎن اﺧﺘﺼﺎص ﺑﺪﻫﯿﺪ؟ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﻧﺴﻮیﻫﺎ را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ، از ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ‫ﻧﯿﺴﺖ؟«

‫ﭘﻮارو ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً زﯾﺮ ﻟﺒﯽ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﺗﺼﺎدﻓﺎً ﻣﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺑﻠﮋﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﻢ.«

‫ﻣﻌﻬﺬا دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﯽ و ﺧﻮش ﻣﺸﺮﺑﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﻓﺮاﻧﺴﻮیﻫﺎ و ‫ﺑﻠﮋﯾﮑﯽﻫﺎ ﻫﺮ دو از ﯾﮏ ﻗﻤﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﭘﺎی زن زﯾﺒﺎﯾﯽ در ﻣﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪی و ﺣﺮﻓﻪای ﺑﺎ او راﺟﻊ ﺑﻪ ‫آﺧﺮﯾﻦ ﺗﺤﻮﻻت ﭘﺰﺷﮑﯽ در زﻣﯿﻨﻪی ﻣﺪاوای ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ﮐﻪ از ﮐﻢﺧﻮاﺑﯽ و ﺑﺪﺧﻮاﺑﯽ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ‫ﭘﺮداﺧﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺰ ﭘﻮارو را ﺑﻪ ﺣﺮف ﮐﺸﯿﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ‫اﺧﯿﺮاً ﺑﺮ روی ﺻﺤﻨﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. از ﻧﺤﻮهی داوری و اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺻﺤﯿﺢ و ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﻣﻌﻠﻮم ‫ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ داﺷﺘﻪ و ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. رﺷﺘﻪی ﺻﺤﺒﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﺘﺎب و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﺳﯿﺎﺳﺖ ‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ. ﻧﺤﻮهی ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ و ﻓﺤﻮای ﮐﻼم ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﺮی ﻧﭙﺎﺋﯿﺪ ﺗﺎ ﭘﻮارو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ‫ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ وی ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺑﺮﺧﻮرداری از ﻫﻮش و ﺣﻀﻮر ذﻫﻨﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده، ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﯿﺰ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در آن ﻃﺮف ﻣﯿﺰ و ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻮارو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در اداﻣﻪی ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از ‫او ﺳﻮال ﮐﺮد ﮐﻪ: »آﯾﺎ زﻫﺮی ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﮔﻮش ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮرده ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻮرار (Curare).«

‫»ﻧﻪ، ﮐﻮر ﺧﻮﻧﺪی ﻋﺰﯾﺰم، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺻﺪ ﺑﺎر از اﯾﻦ زﻫﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه. ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ زﻫﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻃﻼﻋﯽ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، زﻫﺮی ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪﯾﺪ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺑﺪوی ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺴﻠﮏ و ﮐﻬﻨﻪ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ ‫و اﻋﺘﻘﺎد ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ روش آﺑﺎ و اﺟﺪاد و ﻧﯿﺎﮐﺎﻧﺸﺎن دارﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﻏﻠﺐ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ‫ﭘﺪراﻧﺸﺎن از آنﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدهاﻧﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ‫اﯾﻦ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺑﺎ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﻮاع ﮔﯿﺎهﻫﺎی وﺣﺸﯽ دارﻧﺪ، اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﺑﺮاﯾﺸﺎن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ داروﻫﺎ و ‫ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪی را ﮐﺸﻒ و آزﻣﺎﯾﺶ ﮐﻨﻨﺪ و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﮐﺎﺷﻔﯿﻦ ﻓﺮاﻫﻢ ‫آورده و ﺣﺮﺑﻪی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻧﯿﺰ در اﺧﺘﯿﺎر آنﻫﺎ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد، ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرﺷﺎن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ، ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ ‫داروﻫﺎی ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎم اﻗﻮام و ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﮐﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺜﻞ ﻋﻤﻮﻫﺎ ‫و ﻋﻤﻪﻫﺎ، داﯾﯽﻫﺎ و ﺧﺎﻟﻪﻫﺎ، ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ از ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮﺋﯽ ﺑﺮده و ﯾﺎ ﺑﻪ ‫آنﻫﺎ ﻣﻈﻨﻮن ﺑﺸﻮﻧﺪ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖﻫﺎی ﻋﻠﻤﯽ ﺟﺪﯾﺪ، ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آدم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﺮای دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ داروﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق ﺟﻨﮕﻞﻫﺎ و ﺳﺮاغ ﻗﺒﺎﯾﻞ ﺑﺪوی ﺑﺮود. در دﻧﯿﺎی ﻣﺘﻤﺪﻧﯽ ﮐﻪ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎهﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺪرﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺸﺖ و ﭘﺮورش ﻣﻮﺟﻮدات ذرهﺑﯿﻨﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺻﺪ ‫ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ وﺟﻮد دارد. ﻣﻮﺟﻮدات ﻣﯿﮑﺮوﺳﮑﻮﭘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻞ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪی ﺧﻮد ﻗﺎدر ﻫﺴﺘﻨﺪ ‫ﺻﻌﺐاﻟﻌﻼجﺗﺮﯾﻦ و ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ و دردﻫﺎ را ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﻧﺪ.«

ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﻮر داروﻫﺎ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺟﻮدات ذرهﺑﯿﻨﯽ ﺑﻪ درد ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ ﻧﯿﺰ از آنﻫﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از اﯾﻦ ‫ﻣﻮارد، اﺳﻢﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻫﻢ دارﻧﺪ ﮐﻪ آدم ﺣﺘﻤﺎً در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﯾﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، ﻣﺜﻞ ‫اﺳﺘﺎﻓﯿﻠﻮﮐﻮﮐﻮس و ﯾﺎ ﻣﺜﻼً اﺳﺘﺮﭘﺘﻮﮐﻮﮐﻮس. ﺧﻼﺻﻪ از اﯾﻦ اﺳﻢﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺖ آنﻫﺎ ‫را ﺗﺎﯾﭗ ﮐﻨﺪ، ﻣﻀﺎﻓﺎً ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼً ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﻨﺪ. ﺧﻮب ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی دارﯾﺪ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »در زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی و ﺣﻘﯿﻘﯽ، ﻣﺮدم آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ وﺳﻮاﺳﯽ ﻧﺒﻮده و ‫ﺑﺮای ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺧﻮدﺷﺎن را در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻗﺮار ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ و ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺻﺪی ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻣﻌﻤﻮﻻً از آرﺳﻨﯿﮏ ‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﭼﻮن ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﺛﺮ و ﮐﺎری ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، در دﺳﺘﺮس ﻋﺎﻣﻪ ﺑﻮده و ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮد.«

‫وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺼﺮاﻧﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ‫ﺟﻨﺎﯾﺖﻫﺎﯾﯽ را ﮐﺸﻒ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ آرﺳﻨﯿﮏ ﻣﺴﺒﺐ آنﻫﺎ ﺑﻮده و ﮐﻤﺎﮐﺎن از ﮐﺸﻒ ﻗﺘﻞﻫﺎی ﺑﯽﺷﻤﺎری ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻤﻮﻣﯽ ‫ﻏﯿﺮ از آرﺳﻨﯿﮏ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﯽﮔﯿﺮد ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﻣﯽدﻫﻢ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد ﺑﺎ ﻧﻈﺎم ﻓﻌﻠﯽ ﻫﺮﮔﺰ ‫ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ زن در ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد...«

‫»ﻣﻊ ﻫﺬا ﻣﺎ اﻻن از وﺟﻮد ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ در اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﯽداﻧﻢ، اﻣﺎ ﭼﻪ زنﻫﺎﯾﯽ... ﻫﻤﻪ ﺧﺸﻦ و ﺑﺪﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﺎ آن ﮐﻼهﻫﺎی ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺗﻮ ﭘﺎرکﻫﺎ ﻣﺰاﺣﻢ ‫ﻣﺮدم ﺷﻮﻧﺪ. ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ در راس اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ﯾﺎرد ﺑﻮد، ﻧﻪ اﯾﻦ زنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ‫ﻣﻄﻠﻊ و آﮔﺎه ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ را ﺑﺎ ﻫﻤﻪی ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت و وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺧﺎﺻﺶ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »زنﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎران ﻣﻮﻓﻘﯽ از آب درﻣﯽآﯾﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ‫ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺴﻠﻂ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﺮم و ﺣﯿﺎﺋﯽ ﻧﯿﺰ از ﮐﺎرﺷﺎن ‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »از ﻗﺪﯾﻢ اﻻﯾﺎم، زﻫﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺳﻼح ‫ﺧﺎﻧﻮﻣﺎﻧﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺴﯿﺎری از ﻗﺘﻞﻫﺎی ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺗﻮﺳﻂ زﻧﺎن ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺻﻮرت ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﻣﮑﺘﻮم و ﻣﺮﻣﻮز ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ روﺷﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺿﻤﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ دﯾﺲ ﺟﮕﺮ ﻏﺎز ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺸﻬﻮدی اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﻟﺒﺘﻪ، ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو