شیطان به قتل می‌رسد (3)

 

شیطان به قتل می‌رسد (3)

»ﻧﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﯾﮑﯽ از ﻋﻼﻗﻤﻨﺪان ﭘﺮ و ﭘﺎ ﻗﺮص ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﻫﺴﺘﻢ. اﺳﺘﻔﺎده از ﺳﻠﻮلﻫﺎی ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻣﻐﺰ، ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﯿﺐ. ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﺎری ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﮐﺎﻣﻞ دارم. ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺳﺌﻮاﻻﺗﯽ ﮐﻪ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ژﺳﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺎرﺟﯽ و ﻏﯿﺮ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺟﺰﺋﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ‫ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﺎزی ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺳﻪ دﺳﺖ. دﺳﺖ ﭼﻬﺎرم را ﺗﺎزه ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ وارد ﺷﺪﯾﺪ.«

‫»ﮐﯽ ﺑﺎ ﮐﯽ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد؟«

‫»دﺳﺖ اول، ﻣﻦ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺪﺟﻮری ﺷﮑﺴﺖ دادﻧﺪ. واﻗﻌﺎً دﺳﺘﺸﺎن درد ﻧﮑﻨﺪ، ‫ﺣﺴﺎﺑﯽ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎ را ﮐﻨﺪﻧﺪ. ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﺎرت ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺪه ﻧﺸﺪﯾﻢ. دﺳﺖ دوم ﻣﻦ و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺳﺮﮔﺮد ‫دﺳﭙﺎرد و ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ. دﺳﺖ ﺳﻮم ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد. ﻫﺮ دﺳﺖ ﺗﯿﻢﻫﺎ ‫ﻋﻮض ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. دﺳﺖ ﭼﻬﺎرم دوﺑﺎره ﻣﻦ و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺗﯿﻢ ﺷﺪﯾﻢ.«

‫»ﮐﯽ ﺑﺮد و ﮐﯽ ﺑﺎﺧﺖ؟«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در ﺗﻤﺎم دﺳﺖﻫﺎ ﺑﺮﻧﺪه ﺑﻮد. دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻓﻘﻂ دﺳﺖ اول ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ و دو دﺳﺖ دﯾﮕﺮ را ﺑﺎﺧﺖ.

‫ﺧﻮدم ﻫﻢ ﯾﮏ ﻣﻘﺪار ﺑﺮدم وﻟﯽ ﻧﻪ زﯾﺎد. ﻟﺬا ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺧﺘﺸﺎن زﯾﺎد ‫ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺗﺎن را در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ از ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ‫ﻣﺸﮑﻮک ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺤﺘﺮم ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ را در ﻣﻮرد ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ اﯾﻦ ‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺪاﻧﻢ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎزی ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺣﺮف ﻧﺪارد، واﻗﻌﺎً ﺑﺎزﯾﮑﻨﯽ اﺳﺖ ﻣﻤﺘﺎز. ﺷﺮط ‫ﻣﯽﺑﻨﺪم ﮐﻪ درآﻣﺪ زﯾﺎدی از راه ﺑﺮﯾﺞ ﻋﺎﯾﺪش ﻣﯽﺷﻮد. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﻮب ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﻤﺘﺎز ‫ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪای اﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮان روی ﺑﺎزﯾﺶ ﺣﺴﺎب ﮐﺮد. دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ از آن ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎﻧﯽ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻮش و زرﻧﮓ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ در ﻋﻮض اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.«

‫»ﺧﻮب، ﺧﻮدﺗﺎن ﭼﻄﻮر دﮐﺘﺮ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻬﻢ زد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ اﺻﻮﻻً ﺗﻮ ﺑﺎزی ﺑﻠﻮف زﯾﺎد ﻣﯽزﻧﻢ. ﮐﺎری ﮐﻪ ‫ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﻢ زﯾﺎد ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻊ ﻫﺬا اﻏﻟﺐ اوﻗﺎت ﺑﺮﻧﺪه ﺑﻮده ام.«

‫ﻣﺠﺪداً ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ روی ﻟﺒﺎن ﭘﻮارو ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ.

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ از ﺟﺎی ﺑﺮﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺌﻮال دﯾﮕﺮی دارﯾﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ.

‫ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮای اﻣﺸﺐ را ﮐﭙﯽ ﮐﻨﯿﺪ و داﺳﺘﺎن ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ‫ﺳﻢ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺸﻔﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ از در ﺧﺎرج ﺷﺪ، ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﯽ زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﮐﭙﯽ ﮐﻦ، ﮐﭙﯽ ﮐﻦ، ‫ﮔﻮر ﺑﺎﺑﺎت. واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﯽﺷﻌﻮرﻧﺪ، اﻧﮕﺎر ﮐﻤﺒﻮد دارم. ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ اراده ﮐﻨﻢ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﺧﻠﻖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰﺗﺮ و ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ از ﺟﻨﺎﯾﺎت ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻨﺘﻬﺎ اﺷﮑﺎل اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﻣﻦ اﺻﻮﻻً ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻤﻮم ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﺸﻒ اﻧﺠﺎم ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ - ‫دوﻣﯿﻦ ﻗﺎﺗﻞ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ؟

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺖ و ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ واﻻ را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮری ﺷﺪ.

‫ﭼﻬﺮهاش ﺗﺎ ﺣﺪودی ﭘﺮﯾﺪه رﻧﮓ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﻣﻊ ﻫﺬا ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ اﻋﺼﺎﺑﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در آﻏﺎز ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻮم.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ آراﻣﯽدر ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد، ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ وﻇﯿﻔﻪی ﺧﻮدﺗﺎن را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯿﺪ. اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ اﻓﺘﺎده. ﻫﻤﻪی ﻣﺎﻫﺎ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﺪی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯾﻢ و اﻟﺰاﻣﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﻣﻈﺎن اﺗﻬﺎم ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﻟﺬا ‫ﻃﻔﺮه رﻓﺘﻦ و ﺷﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﺳﻮدی ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ، ﮐﺎر ﯾﮑﯽ ‫از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ در اﯾﻦ اﺗﺎق ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ واﷲ ﮐﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮده و ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎً ‫ﺣﺮف ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد و ﺟﺰ اﯾﻦ ﻫﻢ اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﺪارم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺮ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ او ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد، ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎﻫﻮش و ﺗﯿﺰﺑﯿﻨﺶ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ درﺳﺖ روﺑﺮوی او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دورادور ﺑﺎ او آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻢ، وﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﯿﻤﯽﻧﺸﺪﯾﻢ.«

‫»ﮐﺠﺎ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر او را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»در ﯾﮏ ﻫﺘﻞ در ﻣﺼﺮ در ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﻮﮐﺴﻮر ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﺒﻼً ﮐﺎخ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮده.«

‫»ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ آدﻣﯽ ﺑﻮد؟«

‫»ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ... ﭼﻄﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﺎرﻻﺗﺎن. ﺑﻠﻪ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ آدم ‫ﺷﺎرﻻﺗﺎن ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ.«

‫»ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺳﻮال را ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﻮردی وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ‫آرزوی ﻣﺮگ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﯾﺎ ﻣﺜﻼً ﺷﻤﺎ را وادار ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ او ﻧﻤﺎﯾﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دﺳﺖ ﺑﺮدارﯾﺪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ‫ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎن زده؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻓﺮﺿﺎً ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ، ﭼﻮن آدمﻫﺎی ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ، ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﺳﭙﺲ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﻟﺒﺘﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ ‫ﻣﻮردی ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن آرزوی ﻣﺮگ او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، اﺻﻮﻻً ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ‫ﻣﺤﺾ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد او ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی ﺑﻮد.

‫آدﻣﯽﮐﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺰ ﺑﺪﻫﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﺎ ژﺳﺖ ﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺻﺤﻨﻪی ﺗﺎﺗﺮ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺷﺪﯾﺪاً ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽﻧﻤﻮد. وﻟﯽ در ﻫﺮ ‫ﺻﻮرت اﯾﻦﻫﺎ ﻧﻈﺮﯾﻪی ﺷﺨﺼﯽ و ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﻦ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺳﺖ.«

‫»ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ. ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﻈﺮﺗﺎن را راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫»ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ را ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﻣﺸﺐ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﮐﻪ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ آدمﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻧﺪﯾﺪه وﻟﯽ اﺳﻤﺶ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮑﯽ از ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻣﻌﺮوف و ﺻﺎﺣﺐ ﻧﺎم ﻟﻨﺪن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﻻﺑﺪ دﮐﺘﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»اوه، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ.«

‫»ﺣﺎﻻ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﺷﻤﺎ اﻣﺸﺐ ﺷﺨﺼﺎً ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ را ﺗﺮک ﮐﺮدﯾﺪ و ﻣﻤﻨﻮن ‫ﻣﯽﺷﻮم اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻫﻢ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﺧﻮد ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺎورد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً اﯾﻦ ﺳﺌﻮال را ‫ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻼً راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ را ﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺳﺮاغ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺘﻢ. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮد. ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﭼﻮﺑﯽ واﻗﻌﺎً ‫زﯾﺒﺎﺳﺖ.«

‫»آﯾﺎ او ﺟﻮاﺑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داد؟«

‫»ﺑﻠﻪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ از ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺷﻮﻓﺎژ و رادﯾﺎﺗﻮر ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ.«

‫»ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻧﯿﺰ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ را ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ؟«

‫»ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﻣﻦ ﺻﺪاﯾﻢ را ﭘﺎﺋﯿﻦ آوردم ﺗﺎ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﻤﺎن ﻣﺰاﺣﻢ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻧﺸﻮﯾﻢ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﻟﺤﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ و ﺟﺪی در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ‫ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﯾﺪ، اﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در آن ﻣﻮﻗﻊ زﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ او ‫ﺻﺤﺒﺖ ﻫﻢ ﮐﺮدم. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﺎﻫﺪ دﯾﮕﺮی ﻧﯿﺴﺖ و ﺷﻤﺎ اﻟﺰاﻣﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻋﺘﺮاض ﻧﮑﺮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﺧﻮد اداﻣﻪ ‫داد و ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮد؟«

‫»دﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﯾﺎ ﻗﺪری ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﺎزﯾﻤﺎن ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻢ ‫را ﺟﺎ رﻓﺘﻢ و از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم.«

‫»ﺑﻘﯿﻪ ﭼﻄﻮر؟«

‫»دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ دﻓﻌﻪی اول ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ آورد، ﺑﻌﺪاً ﻧﯿﺰ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دوﺑﺎره رﻓﺖ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ‫و اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﮏ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش رﯾﺨﺖ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ‫51/11 ﺑﻮد.«

‫»ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دو دﻓﻌﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. راﺳﺘﺶ ﻣﺮدﻫﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‫و ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺧﻮدم ﺑﻮد. ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﺮﯾﮑﺶ ﺗﺎ دﺳﺖ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ.«

‫»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ اﯾﺴﺘﺎد و ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﺮﻓﺖ؟«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮ اﺗﺎق زده ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﮑﻮه آﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ: »ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ دردﺧﻮری ﻧﺸﻨﯿﺪﯾﻢ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺷﻌﺒﺪه ﺑﺎزﻫﺎ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ، ﭼﺎﻗﻮی ﮐﺬاﺋﯽ را از ﺟﺎﺋﯽ از ﮐﺘﺶ ‫درآورد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﯿﻨﺪازﯾﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ از دﯾﺪن اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﺎﻗﻮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ‫آن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺒﻼً اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ را دﯾﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻫﺮﮔﺰ.«

‫»وﻟﯽ اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮ روی ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر در اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﻮد، ﭼﻄﻮر ﺷﻤﺎ آن را ﻧﺪﯾﺪﯾﺪ؟«

‫»ﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪی آن ﻧﺸﺪم.«

‫»ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه اﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻼﺣﯽ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ آراﻣﯽدر ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺴﺘﺮدد ﻧﻤﻮد و ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺎﻗﻮ را ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ‫ﮔﻔﺖ: »ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ زن ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﻘﯿﻨﺎً آن ﻗﺪر ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ و ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻮده ‫ﮐﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮدش راﻫﯽ ﺟﺰ ﮐﺸﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ رﯾﺴﮏ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ را ﻣﺘﻘﺒﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ، ‫اﻗﺪام ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﻣﻊ ﻫﺬا، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻤﺎﮐﺎن ‫در اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﻏﺮق ﺑﻮد و ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ او ﻧﺪاد. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻻت ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ‫ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ رواﺑﻂ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن، ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽداﻧﯿﺪ؟«

‫»ﻣﻄﻠﻘﺎً، ﻫﯿﭻ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارم.«

‫»ﭘﺲ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺸﮑﻮک ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﺪ؟«

‫»ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ارزش ﺟﻮاب دادن ﻧﺪارد. از ﺷﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دور اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﯽﺟﺎ و ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻟﯽ را ‫ﻣﻄﺮح ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ!«

‫رﻧﮓ ﭼﻬﺮهی ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از ﺧﺠﺎﻟﺖ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺷﺪﯾﺪاً ﭘﺮﯾﺪ و درﺳﺖ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﭽﻪی ﮔﻨﺎﻫﮑﺎری را ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻋﺘﺎب و ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺧﻮد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. و ﻟﺬا ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺘﺶ را از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »ﻟﻄﻔﺎً آدرﺳﺘﺎن را ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫»ﺷﻤﺎره 111 – ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻟﯿﻦ – ﭼﻠﺴﯽ.«

‫»ﺗﻠﻔﻦ؟«

‫»ﭼﻠﺴﯽ 23654.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو اﮔﺮ ﺳﺌﻮاﻟﯽ دارﯾﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ.

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، اﻣﯿﺪوارم ﺳﺌﻮال ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮد. ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯿﻞ دارم ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ را راﺟﻊ ﺑﻪ ‫ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن ﺳﺌﻮال ﮐﻨﻢ، اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ راﺟﻊ ﺑﻪ درﺟﻪ ﻣﻬﺎرﺗﺸﺎن ‫در ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮدی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻫﯿﭻ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﺳﺌﻮال ﺷﻤﺎ ﻧﺪارم، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ‫ﮐﺸﻒ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺟﺮای ﻗﺘﻞ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮدﮐﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮔﺮد ‫دﺳﭙﺎرد ﺑﺎزﯾﮑﻨﯽ ﻗﻮی و ﺑﺎ ﻓﮑﺮ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺑﻠﻮفزن ﮐﻪ از دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺣﺪاﮐﺜﺮ اﺳﺘﻔﺎده را ﻣﯽﺑﺮد. دوﺷﯿﺰه ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﯿﺰ ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯿﺴﺖ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺗﺎﺣﺪودی ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺳﺌﻮال دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟«

‫»در اﯾﻨﺠﺎ ﮔﻮﺋﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻌﺒﺪه ﺑﺎزی ﭘﻮارو رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ، او ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺗﺮدﺳﺘﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎی ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪهای را ‫ﮐﻪ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ روی آنﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺳﻮراخ ﺳﻨﺒﻪﻫﺎی ﮐﺘﺶ در آورد و ﻧﺸﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ داد و ‫ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦﻫﺎ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺎزی اﻣﺸﺐ ﺷﻤﺎﻫﺎﺳﺖ. آﯾﺎ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺎزی ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﯿﻦ اﯾﻦﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺮرﺳﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﻂ ﺧﻮد ﻣﻦ اﺳﺖ، اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی دﺳﺖ ﺳﻮم ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»اﯾﻦ ﯾﮑﯽ؟«

»اﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻂ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻣﺘﯿﺎز ﺑﺎزی ﺟﺪﯾﺪ، اﻣﺘﯿﺎز ﻗﺒﻠﯽ را ﺧﻂ ﻣﯽزﻧﺪ.«

‫»و اﯾﻦ؟«

‫»اﯾﻦ ﺧﻂ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ اﺳﺖ. ﺑﺎزی دﺳﺖ اول.«

‫»ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، اﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎزات ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻮده و ﺑﻪ ﺧﻂ او ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺧﺎﻧﻢ. ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﺪارم.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ.«

‫و ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﺳﺖ داد، از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.

‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ - ‫ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻗﺎﺗﻞ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ

‫ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ از ﺧﺮوج ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو و ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﮐﻪ ‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ﺗﺎزهای ﻧﮕﻔﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ دﻣﺎغ ﻣﺮا ﺳﻮزاﻧﺪ. اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﯽداﺷﺘﻢ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ از آن ‫ﺗﯿﭗ زﻧﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎن آداب و رﺳﻮم ﻗﺪﯾﻤﯽﻫﺎ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮده و ﻣﺜﻞ آنﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ. از آن زﻧﺎن ‫ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻐﺮور و ﺳﺮﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﻏﺮور ذاﺗﯽ، ﻗﻮﯾﺎً ﻫﻮای دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺧﻮد را داﺷﺘﻪ و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ‫ﺿﺮورت اﻣﺮ اﯾﺠﺎب ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ از آنﻫﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد. ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮدی ﮐﻪ ﺑﺎ ‫ﭼﻪ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﯽ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را زد. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم زﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﺮدی و اﺧﻼﻗﯽ، ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺮﻣﯽ را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد. راﺳﺘﯽ ﻣﺴﯿﻮ  ‫ﭘﻮارو، ﺟﺮﯾﺎن ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ اﻣﺸﺐ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ آن ﻗﺪر در ﻣﻮرد آن و اﻣﺘﯿﺎزات آن ﭘﺎﻓﺸﺎری و ﺳﻮال ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال در وﻫﻠﻪی اول ﮐﺎﻏﺬﻫﺎی ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه را ﮐﻪ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی اﻣﺸﺐ در آنﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد روی ﻣﯿﺰ ﭘﻬﻦ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ، ﺑﻪ وﯾﮋه اﺧﺘﻼف ﻓﺎﺣﺸﯽ ﮐﻪ در ‫ﻃﺮز ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮدن اﻣﺘﯿﺎزات وﺟﻮد دارد، ﻣﺎ را ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در ﺣﻞ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﯾﺎری ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد. ﻗﺒﻮل ‫ﻧﺪارﯾﺪ؟ ﺧﻮب، در وﻫﻠﻪی اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ؟ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮای روزﻧﻪ ‫و ﯾﺎ درﯾﭽﻪای ﺑﺮای آﮔﺎﻫﯽ از ﺷﺨﺼﯿﺖ ذاﺗﯽ ﻓﺮد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. و ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص، ‫ﺗﻌﺪاد ﻣﻈﻨﻮﻧﯿﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﻬﺎر روزﻧﻪ و ﯾﺎ درﯾﭽﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. اﻫﻤﯿﺖ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ‫ﮐﺎﻏﺬ ﭘﺎره ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﻣﻨﻈﻮرم ﻃﺮز ﻧﮕﺎرش اﻋﺪاد و ارﻗﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ روی اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه.

‫اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬ، ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﺎزی دﺳﺖ اول ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، اﻋﺪادی ﮐﻮﭼﮏ و ﺧﻮاﻧﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ‫دﻗﺖ و ﺗﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺮف روﺣﯿﻪی ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮد ﺟﻤﻊ و ﺗﻔﺮﯾﻖ ﻧﯿﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ ‫ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎرتﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺎزی را ﺑﻪ ‫ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺎن داده و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﯿﻢ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ و ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺮﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.

‫اﻣﺎ در اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﺎزی دﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺬﻓﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه، روﻧﺪ ﺑﺎزی ‫ﺑﺮﺧﻼف ﺑﺎزی دﺳﺖ اول، ﺑﻪ وﺿﻮح روﺷﻦ و ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻊ ﻫﺬا اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ی آن ‫ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﻣﯽﮔﺬارد و ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از زﻣﺮه آدمﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ‫در ﺗﻤﺎم اوﻗﺎت ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮد ﺑﻮده و ﻟﺬا ﻫﺮ آن ﮐﻪ اراده ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺧﻮد، ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ‫ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﻣﺴﺘﺤﮑﻢﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ، ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺘﯿﺎزات را رﯾﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ، وﻟﯽ اﻋﺪاد ‫ﮐﺎﻣﻼً ﺧﻮاﻧﺎ و واﺿﺢ ﺑﻮده و ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮی در ﻓﺮم اﺻﻠﯽ اﻋﺪاد ﻧﯿﺰ داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.

‫ﮐﺎﻏﺬ ﺑﻌﺪی اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی دﺳﺖ ﺳﻮم، ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﺮﯾﮏ ﺑﻮده ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ‫ﺗﻮﺳﻂ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه. ﻇﺎﻫﺮاً در اﯾﻦ دﺳﺖ، ﺑﺎزی ﺑﻪ اوج ﻫﯿﺠﺎن ﺧﻮد ﻣﯽرﺳﺪ. اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﻢ ‫ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﻧﺪ، ﻣﻘﺎﯾﺴﻪی اﻣﺘﯿﺎزات دو ﺳﺘﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﺎ ﺑﻠﻮفﻫﺎی ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ‫اﻣﺘﯿﺎزات زﯾﺎدی از دﺳﺖ داده و ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﺎزﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻮده ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﻘﺘﻀﯽ ‫ﻋﻤﺪاً ﺑﻠﻮف ﻣﯽزده، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﯾﻌﻨﯽ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﺪه و ﻣﺒﻠﻎ ﺷﺮط را ‫اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎزی را ‫دوﺑﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و اﮔﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯽ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻣﺘﯿﺎزات ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎﺋﯽ ﻣﺤﮑﻢ ‫و ﺧﻮاﻧﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ.

‫و اﯾﻦ ﻫﻢ آﺧﺮی، دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره ﻣﺎﻧﺪ، ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ اﻣﺘﯿﺎزات ﻗﺒﻠﯽ، ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ زﯾﺎد ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺴﺖ. دﻟﯿﻠﺶ ﻫﻢ ‫اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ دﺳﺖ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﺮﯾﮏ و ﻫﻤﺒﺎزی ﺑﻮده ﮐﻪ اﺻﻮﻻً ‫ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﻣﺤﺘﺎط و ﻣﺤﺎﻓﻈﻪﮐﺎری ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻟﺬا ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻧﺤﻮه ی ﺑﺎزی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ ‫ﺑﻠﻮفﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽزده، ﺗﺎ ﺣﺪودی او را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه و دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﮐﺮده. ﺿﻤﻨﺎً اﻣﺘﯿﺎزات را ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ژﺳﺖ و ‫ﻃﺮز ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه. ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮐﻨﻢ، اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر آﮔﺎﻫﯽ از ﺗﻪ و ﺗﻮی اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ، ﺿﺮورت اﻣﺮ ‫ﻗﻮﯾﺎً اﯾﺠﺎب ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ در ﻣﺮﺣﻠﻪی ﻧﺨﺴﺖ ﺿﻤﻦ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎ روﺣﯿﻪ، ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﺮدی اﯾﻦ ‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ، ﺗﮏ ﺗﮏ آنﻫﺎ را ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﯽ دﻗﯿﻖ ﻗﺮار داده ﺗﺎ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮﺳﯿﻢ.

‫وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ آنﻫﺎ را ﻃﻮری ﺗﺮﻏﯿﺐ و ﺗﻬﯿﯿﺞ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر و ﺑﺎ ﻃﯿﺐ ﺧﺎﻃﺮ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮد و دﯾﮕﺮان ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮده و از اﯾﻦ رﻫﮕﺬر، ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﺎ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﺮدی و اﻓﮑﺎر دروﻧﯽ ﺧﻮد ‫آﺷﻨﺎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻦ روی ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮده و ﻓﻘﻂ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺳﻮال ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ ﭼﻮن ‫ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎزی دارﻧﺪ و ﻟﺬا از ﻫﺮ ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻨﻪی اﺻﻠﯽ آن ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﯿﺰ اﺳﺘﻘﺒﺎل ‫ﻧﻤﻮده و ﺑﺎ آب و ﺗﺎب ﺟﻮاب ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﻮاﻻت ﺷﻤﺎ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ. ﺷﺨﺼﺎً ‫ﺷﺎﻫﺪ ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎرﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﻮده و ﺑﺎ روش ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ دارم. ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ در ﮐﺸﻒ ﻫﺮ ‫ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﺋﯽ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت ﺷﯿﻮه ی ﺧﻮد ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻓﻌﻼً ‫اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﻢ و ﺑﺮوﯾﻢ ﺳﺮاغ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﺎﻣﻼً ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﻗﺒﻞ از ورود ﺑﻪ اﺗﺎق، ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب در ﻣﮑﺚ ‫ﮐﺮد.

‫رﻓﺘﺎر و ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد، از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ را ‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺟﻠﻮ آورد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﭘﺪراﻧﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ. ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ، زﯾﺎد ﻫﻢ ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ.

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺧﻮب، آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻧﯿﺴﺖ، زﯾﺎد ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ.«

‫ﻣﻊ ﻫﺬا، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی از اﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد... ‫وﺣﺸﺘﻨﺎک اﺳﺖ... وﺣﺸﺘﻨﺎک... وﻗﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﻫﺎ... ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ...«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮی ﻧﮑﻨﯿﺪ، اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺟﺎی ﻫﺮ ‫دوﯾﻤﺎن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺧﻮب ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ اول آدرس ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫»وﯾﻼی وﻧﺪون - واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد.«

‫»در ﻟﻨﺪن آدرﺳﯽ ﻧﺪارﯾﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دو روز اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺎﺷﮕﺎه اﻗﺎﻣﺖ دارم.«

‫»ﺑﺎﺷﮕﺎه؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﺎﺷﮕﺎه زﻧﺎن ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﺋﯽ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ، ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آﺷﻨﺎﺋﯽ داﺷﺘﯿﺪ؟«

‫»ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، راﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ‫ﻣﺨﻮفﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد روی زﻣﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﭼﺮا؟«

‫»ﺧﺐ، ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎً اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﻮد... ﺑﻪ ﺧﺼﻮص آن ﻟﺒﺨﻨﺪ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ‫داﺷﺖ! ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻃﻮری ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف آدم ﺧﻢ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻧﯿﺶ ﺑﺰﻧﺪ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ؟«

‫»ﺣﺪود ﻧﻪ ﻣﺎه. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﺳﻮﺋﯿﺲ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺮای ورزشﻫﺎی زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽروﻧﺪ ‫ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: »ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﻫﻞ اﺳﮑﯽ و ورزشﻫﺎی ‫زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﺮود.«

‫»اﺳﮑﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد، ﻓﻘﻂ ﭘﺎﺗﯿﻨﺎژ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً اﺳﺘﺎد ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺣﺮﮐﺎت و ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ روی ﯾﺦ ﻣﯽﮐﺮد.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﺎﻻ درﺳﺖ ﺷﺪ، ﭼﻮن دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﯽ ﮐﻨﺪ. ﺧﻮب، ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ آﺷﻨﺎﺋﯽ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ‫ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ دﻓﻌﺎت ﻣﮑﺮر، ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎﯾﺶ دﻋﻮت ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد.«

‫»ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ او ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻢ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آدم ﻣﻬﯿﺐ و ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽآﻣﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺳﻮال ﮐﺮد: »و ﻻﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری از او ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﯾﺪ و دﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ‫ﺑﺮای اﯾﻦ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؟«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎﻻ آورد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ و ‫ﻧﺎﺑﺎوری ﮔﻔﺖ: »دﻟﯿﻞ ﺧﺎص؟ ﻧﻪ اﺑﺪاً، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، و ﺣﺎﻻ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻣﺸﺐ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺑﺎزی از ﺟﺎی ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪ؟«

‫»ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، اوه، وﻟﯽ ﭼﺮا، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و رﻓﺘﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﺮﯾﮑﻢ ﺗﺎ دﺳﺖ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ.«

‫»و ﻻﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او اﯾﺴﺘﺎدﯾﺪ و از ﻣﯿﺰ ﻫﻢ دور ﻧﺸﺪﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ؟«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »نننﻧﻪ... ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﺧﻮرده ﻫﻢ ﻗﺪم زدم.«

‫»ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﺧﻮب ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ، ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ‫ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ رو راﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ و از اراﺋﻪی ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻏﯿﺮ واﻗﻊ ﻧﯿﺰ ﺧﻮدداری ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ‫ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺎﺟﺮای اﻣﺸﺐ، ﺷﻤﺎ را ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﻀﻄﺮب و ﻋﺼﺒﯽ ﻧﻤﻮده و اﻓﮑﺎرﺗﺎن ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ‫ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻣﻐﺸﻮش ﺷﺪه اﺳﺖ. اﺷﮑﺎل ﮐﺎر اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺳﻮال و ‫ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺿﻄﺮاب و ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺎرﺿﺸﺎن ﺷﺪه، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ‫ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮدی ﻧﺪارد، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ وﺿﻊ ﺧﻮدﺷﺎن را وﺧﯿﻢﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﻧﻤﻮد. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﺧﻮد ﻣﺎ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ، دﻗﺎﯾﻘﯽ در اﺗﺎق ﻗﺪم ‫ﻣﯽزدﯾﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮف آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﯿﺪ؟«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪای در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﺧﺪا اﺻﻼً ‫ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ.«

‫»ﺧﻮب، ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﺣﺎﻻ ﻓﺮض ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻫﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ. در ﻣﻮرد ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯽ؟ راﺟﻊ ‫ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﻣﯽداﻧﯿﺪ؟«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﯿﭻ ﮐﺪاﻣﺸﺎن را ﻗﺒﻼً ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم.«

‫»راﺟﻊ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ اﺻﻼً ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد... ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر، در ﻣﻮرد اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس را دارم. ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ دارد و ‫اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ در دﺳﺘﺮﺳﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺜﻞ اﻧﻮاع داروﻫﺎ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ‫راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.«

‫»از ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﻤﺎ، ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﻻﺑﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»اوه، ﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﺒﻮد. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ آن ﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ‫اﺻﻼً ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﺧﺪای ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺠﺎﻟﺴﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ زن ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ واﻗﻌﺎً ‫ﻟﺬتﺑﺨﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ در ﺑﺎزی ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻮد، ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ در ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ رﻗﯿﺐ ﻧﺪارد، ‫ﻣﻌﻬﺬا اﮔﺮ ﺷﺮﯾﮑﺶ در ﺑﺎزی اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﺪ، ﻫﺮﮔﺰ او را ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎزی را ﻃﻮری اداره ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ‫ﺷﺮﯾﮑﺶ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺳﻬﻮاً اﻣﺘﯿﺎزی از دﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﺪ، ﻋﺼﺒﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد و اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو