شیطان به قتل می‌رسد (6)

 

شیطان به قتل می‌رسد (6)

ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ - ‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ

‫»ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺰرگ ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺴﯿﺎر ‫ﺗﻤﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻮی ﺻﺎﺑﻮن و داروﻫﺎی ﺿﺪ ﻋﻔﻮﻧﯽ ﮐﻨﻨﺪه از آن ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و در ‫اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب... اوﺿﺎع ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟«

‫»ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، وﻟﯽ اﮔﺮ راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﯾﻢ و ﮐﻤﺎﮐﺎن ‫درﺟﺎ ﻣﯽزﻧﻢ.«

‫»وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪای زﯾﺎدی در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ راه ﻧﯿﻨﺪاﺧﺘﻪاﻧﺪ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺿﻤﻦ ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻣﻘﺎﻟﻪی روزﻧﺎﻣﻪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﻌﺮوف آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ و ﻣﻨﺰل ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد... ﺑﻠﻪ، روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻓﻌﻼً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدهاﻧﺪ.«

‫»ﺟﻨﺎزه ی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪی ﮔﺰارش ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ آورده ام. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ‫اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﻣﺘﺸﮑﺮم... ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ... ﺑﻠﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺟﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮔﺰارش ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ را ﺑﺪون آﻧﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن ﺑﯿﻨﺪازد، ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ‫ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »در اداﻣﻪی ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﻤﺎن، ﻧﺸﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ وﮐﯿﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ داﺷﺘﯿﻢ.

‫در اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻔﺎد و وﺻﯿﺖﻧﺎﻣﻪی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻟﺒﯽ در آن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ، ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﮐﺲ و ‫ﮐﺎری در ﺳﻮرﯾﻪ دارد. اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ وﺻﯿﺖﻧﺎﻣﻪ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﻨﻤﻮدﯾﻢ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﮐﻠﯿﻪی ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ، اوراق و ﻣﺪارک ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ‫وی ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮرﺳﯽ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮔﺮدﯾﺪ.«

‫در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮔﻨﮕﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﻮرت ﺗﺮاﺷﯿﺪه، ﺗﻤﯿﺰ و ﺑﺮاق دﮐﺘﺮ ‫ﺑﻔﻬﻤﯽﻧﻔﻬﻤﯽﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد، ﮔﻮﺋﯽ ﭘﻮﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ از ﻃﺮﻓﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﮏ و ﺑﯽروﺣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ.

 ﻧﮕﺮاﻧﯽ؟ ﯾﺎ ﺗﺮس؟ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﭼﯿﺰی ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺪرد ﺑﺨﻮری ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدﯾﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزد، ﻟﺤﻈﻪای از ﺣﺮﮐﺎت و ﺣﺎﻻت ﭼﻬﺮهی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮد. ﻇﺎﻫﺮاً از ‫ﭘﺎﺳﺨﯽ ﮐﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد ﭼﻨﺪان ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﯿﺶ ﻫﻢ رﻓﻊ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻮال ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﺗﺮس ﮐﻤﺎﮐﺎن در ﭼﻬﺮهاش ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد و ﺗﻐﯿﯿﺮی در آن ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ. ﻣﻌﻬﺬا، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ‫ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺧﻮد را ﺑﯽﺧﯿﺎل ﺟﻠﻮه دﻫﺪ، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »و ﭼﻮن ﻇﺎﻫﺮاً ﭼﯿﺰی ‫دﺳﺘﮕﯿﺮﺗﺎن ﻧﺸﺪه، آﻣﺪﯾﺪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎورﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ... ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫اﺑﺮوان دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﯿﺰﺑﯿﻨﺶ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ و اوراق ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪی ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﺪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«

‫»راﺳﺘﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪه.«

‫»ﻣﺠﻮز ﮐﺘﺒﯽ دارﯾﺪ؟«

‫»ﻧﻪ.«

‫»ﺧﻮب ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻮن ﺑﺮای ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺘﯽ ﻧﺪارد، ﻇﺮف ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺠﻮز را اﺧﺬ ﮐﻨﯿﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ، ‫ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﮐﻨﻢ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ آورد، وﻟﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دوﺳﺖ ﻧﺪارد در ﻣﻮرد ﻗﺘﻠﯽ ﮐﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻣﻮرد ﺳﻮءﻇﻦ ﻗﺮار ‫ﮔﯿﺮد، ﭼﻮن ﻣﺴﻠﻤﺎً وﺟﻬﻪاش را ﺧﺪﺷﻪدار ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد. ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮد اﯾﺮاد ﮔﺮﻓﺖ، ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ‫ﻧﯿﺰ وﻇﯿﻔﻪای دارﯾﺪ و ﻣﻮﻇﻒ ﻫﺴﺘﯿﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻗﻠﺒﺎً ﻣﺘﺸﮑﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »از ﺣﺴﻦ ﻇﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم. اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺴﻦ ﻧﻈﺮ را داﺷﺘﻪ و اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺎ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﻃﻨﺰ ﺧﺎص ﭘﺰﺷﮑﺎن در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ درد ﺑﯽﻣﺪارا، آن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﺪارا! ﺧﻮب، ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ‫ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ را ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽدﯾﺪم، دﯾﺪم و ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﻨﺎزل ﺧﻮد ﺑﺴﺘﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ ‫ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ اﯾﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﻪ ﮐﻠﯿﺪ. ﺿﻤﻨﺎً ﺳﻔﺎرﺷﺎت ﻻزم را ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ‫زﻣﺎن ﮐﺎﻓﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ دﻟﺘﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﻄﻒ و ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﺿﻤﻨﺎً ﺗﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪه، ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻗﺒﻞ ‫از رﻓﺘﻨﺘﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﻮال ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﯿﺪ.«

‫»اﮔﺮ راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﺷﺐ اﺳﺖ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻢ.«

‫»ﻧﻪ، ﻧﻪ، راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﺷﺐ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر، ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫»ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺟﻤﺎﻟﯽ، راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﻮاﺑﻖ ﺧﻮدﺗﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ. ﻣﺜﻼً ﺗﻮﻟﺪ، ﮐﯽ و ﮐﺠﺎ؟ و ﯾﺎ ازدواج و ﺧﻼﺻﻪ از ‫اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﮑﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﺷﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﺑﺎ ﻣﺨﺒﺮ ﻣﺠﻠﻪی »ﮐﯽ، ﮐﯿﻪ« ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻠﻪ، ﭼﯿﺰی ﻧﺪارم ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﮑﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ روﺷﻦ و آﺷﮑﺎر، ﻣﻦ اﺻﻼً اﻫﻞ ﻻدﻟﻮ (Ludlaw) واﻗﻊ در اﯾﺎﻟﺖ ﺷﺮاﭘﺸﺎﭘﺮ (Shropshire) ‫ﻫﺴﺘﻢ. ﭘﺪرم ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ اﺷﺘﻐﺎل داﺷﺖ.

‫ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرم ﻓﻮت ﮐﺮد. ﻣﻦ ﻣﺪرﺳﻪی ﺷﺮوزﺑﺮی (Shrewsbury) را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم و ﺑﺮای ﺗﺤﺼﯿﻞ در رﺷﺘﻪی ﻃﺐ ﮐﻪ ‫ﺣﺮﻓﻪی ﭘﺪرم ﺑﻮد ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺳﻨﺖ ﮐﺮﯾﺴﺘﻮﻓﺮ رﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﺮ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ در ‫ﻫﻤﯿﻦ اﺗﺎق ﭘﯿﺪا ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد.«

‫»آﺧﺮ، ﻗﺒﻼً ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ ‫ﻫﻢ دارﯾﺪ؟«

‫»ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮادهام ﻫﺴﺘﻢ. واﻟﺪﯾﻨﻢ ﻫﺮ دو ﻋﻤﺮﺷﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادهاﻧﺪ. ﻫﻨﻮز ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻣﺠﺮدم و ﮐﯽ ازدواج ‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد، ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ. در ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺤﺼﯿﻼت آﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ا‪ﻣ‪ﺮی (Emery) ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﺐ را داﺷﺖ ﺷﺮﯾﮏ ﺷﺪم و ‫ﻣﺸﺘﺮﮐﺎً ﺑﻪ ﻃﺒﺎﺑﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﯾﻢ. اﯾﺸﺎن ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﻗﺒﻞ دﺳﺖ از ﮐﺎر ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﺮد و در ﺣﺎل ‫ﺣﺎﺿﺮ در اﯾﺮﻟﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، اﮔﺮ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎﺷﯿﺪ آدرس اﯾﺸﺎن را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻢ داد. ﻣﻦ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ آﺷﭙﺰ ‫و دو ﮐﻠﻔﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﻨﺸﯽام ﻫﻢ روزﻫﺎ ﻣﯽآﯾﺪ و در ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد ﻣﯽرود. درآﻣﺪ ﺧﻮﺑﯽ دارم و ‫ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺪادی از ﺑﯿﻤﺎران ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻤﻨﻮن دﮐﺘﺮ. و ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ آدم ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ‫ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﺳﻮال دﯾﮕﺮ ﻫﻢ دارم.«

‫»ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ آدم ﭘﺎﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ و از ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻼف اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽﮐﻨﻢ.«

‫»اوه، ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد، اﺳﺎﻣﯽﭼﻬﺎر ‫ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﺻﻤﯿﻤﯽﺧﻮدﺗﺎن را در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﺑﮕﺬارﯾﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم دوﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺳﺎلﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮده و ‫ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻃﻼﻋﺎت زﯾﺎدی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ‫ﺳﻮاﻻت ﻣﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻨﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ. ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﮐﺪاﻣﺸﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺷﻤﺎ دوﺳﺘﺎﻧﯽ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﯿﺪ ﮐﻪ در ‫ﻟﻨﺪن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟«

‫»اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻮن ﮐﺎر ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ آﺳﺎنﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد، وﻟﯽ ﺧﻮب، اﮔﺮ ﺟﺎﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﺳﺎﻣﯽو آدرس ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﺧﻮدﻧﻮﯾﺲ روی ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی ‫ﻧﻮﺷﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﯽداد، ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﻫﻢ از اﺳﺎﻣﯽﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ‫ﻋﺪم آﻣﺎدﮔﯽ ﻗﺒﻠﯽ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ اﺳﺎﻣﯽو آدرس ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺧﻮاﻧﺪ و در ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ رﺿﺎﯾﺖ ﺗﮑﺎن داد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ‫ﮐﺎﻏﺬ را ﺗﺎ ﮐﺮد و ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﻪ در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: »ﺣﺘﻤﺎً ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﻢ ‫از روش ﺣﺬﻓﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻟﺬا ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ از ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﻃﺮم ﺟﻤﻊ ﺷﻮد، ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ زودﺗﺮ ﺑﻪ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪی ﺑﻌﺪ و ﻧﻔﺮ ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد. وﻟﯽ در ‫اﯾﻦ ﺟﺎ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻧﺠﺎم ﺷﺪه، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه اﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﺪم ارﺗﺒﺎط ﺷﻐﻠﯽ و ﻓﻘﺪان ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺸﺘﺮک، ﮐﻪ ﻫﻤﻮاره ﺳﺮﻣﻨﺸﺎ ﺗﻤﺎم اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻫﯿﭻ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮزی، دﺷﻤﻨﯽ و ﯾﺎ ﻏﺮض ورزی ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ و ﻣﺮﺣﻮم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ، ﻣﻀﺎﻓﺎً ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ، ﺑﻪ ‫ﻣﻮردی ﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﺨﻮردﯾﻢ ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨﺎن ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺻﺪﻣﻪ زده ﮐﻪ ﻫﻤﻮاره در ﻓﮑﺮ ‫اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮﯾﯽ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﯿﺪ. اﯾﻦ ﻣﻮارد اﺣﺘﻤﻼً ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺷﻤﺎ را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ داﺷﺘﯿﺪ، ﺗﺎﯾﯿﺪ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، وﻟﯽ اﺷﮑﺎل ﮐﺎر اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﮔﺮهای از ﮐﺎر ﻣﺎ ﺑﺎز ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﺮ ﻣﻮردی ﻣﻄﻤﺌﻦ ‫ﺑﻮده و ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.«

»اوه، ﮐﺎﻣﻼً ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ، ﺷﻤﺎ راﻫﯽ ﻧﺪارﯾﺪ، ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ را دروﻏﮕﻮ ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ و اﯾﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ‫ﺑﺎﯾﺪ ﻋﮑﺲ آن را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﻮب ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ، اﯾﻦ ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﮐﻠﯿﺪﻫﺎ، اﯾﻦ ﻣﺎل ﮐﺸﻮﻫﺎی ﻣﯿﺰ، اﯾﻦ ﻫﻢ ﻣﺎل ﮔﻨﺠﻪی ‫ﺑﺰرگ و اﯾﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻢ ﻣﺎل ﻗﻔﺴﻪی داروﻫﺎی ﺳﻤﯽ، ﯾﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻗﻔﻠﺶ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﻣﻨﺸﯽام را ﻧﯿﺰ در ﺟﺮﯾﺎن ﺑﮕﺬارم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ، زﻧﮓ روی ﻣﯿﺰ را ﻓﺸﺎر داد و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ و دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﻠﻂ و ‫ﻻﯾﻖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ وارد ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »اواﻣﺮی ﺑﻮد آﻗﺎی دﮐﺘﺮ؟«

‫»اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ، دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ (Burgess)، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد.« دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی و ﺣﺎﻟﺖ ‫ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ »ﺧﺪای ﻣﻦ، اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺣﯿﻮاﻧﯿﺴﺖ؟«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ روﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﺧﻮد و ﮔﻔﺖ: »دوﺷﯿﺰه ‫ﺑﺮﮔﯿﺲ، ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم و ﻟﺬا ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﻏﯿﺎب ﻣﻦ، ﺿﻤﻦ ﻫﻤﮑﺎری و ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ‫ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺎ را ﺳﺮاﻓﺮاز ﻧﻤﻮده اﻧﺪ از ﭘﺎﺳﺦ دادن ﺑﻪ ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮد ﻧﯿﺰ ﺧﻮدداری ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ دﮐﺘﺮ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم. آﻣﭙﻮل ﻣﺮﻓﯿﻦ را در ‫ﮐﯿﻔﻢ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮای آﻗﺎی ﻻﮐﻬﺎرت (Lockheart) اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«

‫و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزد از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ، دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ در اﻃﺎق رﺳﯿﺪ، رو ‫ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ و ﮔﻔﺖ: »ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﯿﺪ، ﻟﻄﻔﺎً زﻧﮓ روی ﻣﯿﺰ را ﻓﺸﺎر دﻫﯿﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ، ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻧﻤﻮد.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت، ﻓﻮق اﻟﻌﺎده دﻗﯿﻖ ﺑﻮد و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاردی ﺑﺎ ﻫﺪﻓﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺸﺨﺺ، ‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی را ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎوش ﮐﻨﺪ، ﻣﻌﻬﺬا، در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺨﺼﻮص ﭼﻨﺪان ﺧﻮﺷﺒﯿﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ‫ﻣﺪرک ﻣﻬﻢ و ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺪرد ﺧﻮری ﭘﯿﺪاﮐﻨﺪ، ﭼﻮن دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ آدم اﺣﻤﻘﯽ ﻧﺒﻮد، او ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً از ﻗﺒﻞ ‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﺑﺮای ﺟﺴﺘﺠﻮی ﻣﺪارک ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪی وی ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﻬﯿﺪات ‫ﻗﺒﻠﯽ، ﻫﺮ ﻧﻮع ﻣﺪارﮐﯽ را ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﯽزد اﺣﺘﻤﺎﻻً دﺳﺖ و ﭘﺎی او را در ﭘﻮﺳﺖ ﮔﺮدو ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد از ﻣﻨﺰل ‫ﺧﺎرج و در ﺟﺎی اﻣﻨﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﺟﺎی اﻣﯿﺪی ﺑﺮای ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ، ﻣﻌﺬاﻟﮏ آن ﻗﺪرﻫﺎ ‫ﻫﻢ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺣﺎﻻ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد واﻧﻤﻮد ﮐﻨﺪ، ﮐﻤﺎﮐﺎن ‫درﻫﺎﻟﻪای از اﺑﻬﺎم ﺑﻮده و ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻣﺪرﮐﯽ آﻣﺪه و ﻟﺬا اﻣﮑﺎن ﺿﻌﯿﻔﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ‫ﻣﻮرد و ﯾﺎ ﻣﺪرک ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻃﻼﻋﺎت زﯾﺎدی در اﺧﺘﯿﺎر او ﺑﮕﺬارد.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﻮد، ﺗﻤﺎم ﮐﺸﻮﻫﺎ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ، ﮐﻠﯿﻪی زواﯾﺎ، ﺳﻄﻮح و ﻟﺒﻪی ‫داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﻃﻤﯿﻨﺎن از ﻧﺒﻮدن ﻣﺤﻔﻈﻪای ﻣﺨﻔﯽ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﺎزرﺳﯽ ﻧﻤﻮد، ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﮔﻨﺠﻪ و ‫ﮐﺸﻮﻫﺎ را اﻋﻢ از ﺳﺮ ﻧﺴﺨﻪ، رﺳﯿﺪ، اﻧﻮاع ﮐﺎﻏﺬ و ﻣﮑﺎﺗﺒﺎت ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ و ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪی ‫زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار داد. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﻨﻤﻮده و ﺗﻌﺪادی اﺳﮑﻨﺎس را ﮐﻪ در ﮐﺸﻮی اﺻﻠﯽ ‫ﺑﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪای و ﯾﺎ ﻣﻄﻠﺒﯽ روی آنﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﻪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﯿﭻ ‫ﻧﺘﯿﺠﻪای ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ. در ﻣﺮﺣﻠﻪی ﺑﻌﺪ، ﺳﺮاغ ﻗﻔﺴﻪی داروﻫﺎی ﺳﻤﯽرﻓﺖ، اﺳﻢ ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داروﻫﺎ را ﺗﻮﻟﯿﺪ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﻮد، در ﭘﺎﯾﺎن در ﻗﻔﺴﻪ را ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻧﻮﺑﺖ اﺷﮑﺎف ﮐﻮﭼﮏ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ از ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت آن ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﺷﮑﺎف ﺧﺼﻮﺻﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﻟﻮازم ﺷﺨﺼﯽ دﮐﺘﺮ در آن ﻗﺮار داﺷﺖ. در اﯾﻦ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻫﻢ ﺗﯿﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرد و ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﯿﺰ ﻋﺎﯾﺪش ﻧﺸﺪ. ﺳﺮش را از ‫روی ﻧﻮﻣﯿﺪی ﺗﮑﺎن داد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً زﻧﮓ روی ﻣﯿﺰ را ﻓﺸﺎر داد.

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ از او دﻋﻮت ﮐﺮد ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺳﺆاﻻﺗﺶ را ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی وی ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﭼﻮن در ﻫﻤﺎن ﺑﺮﺧﻮرد اول ﺣﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ‫اﯾﻦ دوﺷﯿﺰه ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﯿﻨﻪ و ﻧﻔﺮﺗﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ. و ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭼﻪ راﻫﯽ وارد ﺷﻮد. دو راه در ‫اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺖ، ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﻋﺪاوت آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻨﻔﺮ، او را ﺗﺤﺮﯾﮏ و آن ﻗﺪر ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﺑﯽ ﻣﻬﺎﺑﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﺎ ﻧﺮﻣﯽو ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎ او ﻣﺪارا ﻧﻤﻮده و اﻃﻤﯿﻨﺎن وی را ﺑﻪ ‫ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ، ﻻﺑﺪ ﺣﺪس زده اﯾﺪ ‫ﮐﻪ ﺑﺮای ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﯾﻦ ﺟﺎ آﻣﺪه ام؟«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺮا در ﺟﺮﯾﺎن ﮔﺬاﺷﺖ.«

‫»ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺪاﻧﯿﺪ وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا از ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر. ﻧﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ.«

‫»در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻣﺎﺟﺮای ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻏﺎﻣﺾ و ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ. ﭼﻮن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ درﻣﻈﺎن اﺗﻬﺎم ﻗﺮار ‫دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺣﺎﻻ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﺮﺣﻮم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را دﯾﺪه و ﯾﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ؟«

‫»ﻫﺮﮔﺰ.«

‫»دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰده ﺑﻮد؟«

‫»ﻫﺮﮔﺰ. وﻟﯽ ﻧﻪ، اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم... ﺣﺪود ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ، دﮐﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﺠﺪﻫﻢ ﺑﺮج، ﺳﺎﻋﺖ51/8 ﺷﺐ، ﺷﺎم ﻣﻨﺰل آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ دﻋﻮت دارﻧﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ در دﻓﺘﺮ روزاﻧﻪاش ﯾﺎداﺷﺖ ﮐﻨﻢ.«

‫و ﻻﺑﺪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫»در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﺎم اﯾﺸﺎن ﺑﺮﻧﺨﻮرده ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﭼﻮن اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت در اﺧﺒﺎر ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻫﻨﺮی ﺑﺨﺼﻮص ﻣﺪ روز، ‫اﺳﻤﯽاز اﯾﺸﺎن ﺑﺮده ﻣﯽﺷﺪ.«

‫»ﻣﻦ آن ﻗﺪر ﮔﺮﻓﺘﺎری دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اﺧﺒﺎر ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﻫﻨﺮی ﻧﻤﯽرﺳﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻓﻌﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻫﻢ ‫وﻇﯿﻔﻪای دارم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﻈﻨﻮن، ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎ، ﻫﻤﮕﯽ ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ ﻃﻮری ‫واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﻘﺘﻮل داﺷﺘﻪاﻧﺪ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ‫ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻓﯽ و واﻓﯽ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﻮد او را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. و ﺣﺮﻓﻪی ﻣﻦ ‫اﯾﺠﺎب ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮص را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺴﭙﺎرم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد و در ﭘﯽ آن ﺳﮑﻮت ﺑﯽﻧﺘﯿﺠﻪای ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ. ﺣﺎﻟﺖ ‫ﭼﻬﺮه و ﻧﮕﺎه ﺑﯽﺗﻔﺎوت دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻪ و ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻪ و وﻇﯿﻔﻪی ‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﺪارد. دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﻧﯿﺰ وﻇﯿﻔﻪای داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. وﻇﯿﻔﻪی او در راﺳﺘﺎی ﻓﺮاﻣﯿﻦ و ‫دﺳﺘﻮرات ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﯾﺶ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻖ و رق ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ، ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮔﻮش داده و ‫ﻓﻘﻂ ﺟﻮاب ﺳﺆاﻻت او را ﺑﺪﻫﺪ، ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﯾﻒ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﯽﮐﻨﺪ، دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ دﺧﺘﺮی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ‫ﺳﻬﻮﻟﺖ ﺑﺎزﯾﭽﻪی دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺷﺪه و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺴﯽ ﺷﻮد. ﻣﻌﻬﺬا ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﺧﻮد را ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺣﻔﻆ ﮐﺮد و در ‫اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »آدمﻫﺎی ﻋﺎدی و ﺑﻄﻮر ﮐﻠﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﺳﺖﺷﺎن از دور روی آﺗﺶ اﺳﺖ، ﺑﻪ اﻧﮕﯿﺰه ی ‫ﻋﺪم آﮔﺎﻫﯽ ﮐﺎﻓﯽ از ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد، ﺑﺎ اﺷﮑﺎﻻت ﻣﺎ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺎﺳﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ‫در ﮐﺸﻒ ﯾﮏ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﯾﯽ وﻟﻮ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﺎده و راﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ، ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎﯾﯽ ‫روﺑﻪ رو ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، در ﻫﺮ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﯾﯽ ﻣﺮدم دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﺧﻮب، ‫اﻣﮑﺎن دارد ﺣﺮفﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﻠﯽ دروغ و ﺑﺪور از واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻌﻬﺬا در ﺷﺮاﯾﻂ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻗﺮار دارﯾﻢ، ‫ﺿﺮورت اﻣﺮ اﯾﺠﺎب ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی آنﻫﺎ ﮔﻮش داده و ﻧﮑﺎﺗﯽ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ در ﻧﻈﺮ ‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و اﯾﻦ ﻣﻮرد در ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ، ﻧﻈﯿﺮ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﺨﺼﻮص، ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﻣﻄﺮح و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد.

‫ﺑﻪ وﯾﮋه ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪای ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻗﺼﺪ اﻫﺎﻧﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﻣﺤﺘﺮم ﻧﺴﻮان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، وﻟﯽ ﺧﺪا ‫ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﯾﯽ، ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻧﯿﺰ در ﺻﻒ ﻣﻈﻨﻮﻧﯿﻦ ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺎن دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ و ﻫﻮل ‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺮﺧﺎش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ در دﺳﺘﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯽ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ اﺷﺎره و ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن وﻗﺎﯾﻌﯽ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎی دور اﻓﺘﺎده و ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﯽ ﻧﺪارد، ﭘﺎی ‫ﻋﺪه ی زﯾﺎدی را وﺳﻂ ﮐﺸﯿﺪه و در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ، ﻫﺮ ﭼﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ، ‫ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺮاق ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم، ‫ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ راﺟﻊ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻠﺒﻞ زﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮده؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺣﻮاﺳﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ‫ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ واﻗﻌﺎً ﺑﻠﺒﻞ زﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. در ﺿﻤﻦ ﺻﺤﺒﺖ، ﻣﺮگ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎران دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺎ ‫ﺣﺪودی ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪه اﺳﺖ. اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ از ﻣﻄﺮح ﮐﺮد اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ‫ﻫﻢ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ دروغ و دﻏﻞ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﮐﻪ روی اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ‫ﺗﺄﻣﻞ ﮐﺮده و ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻨﻢ و ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﺮض ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﺰاﺣﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺸﻮم.«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺸﻤﻨﺎک ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻇﺎﻫﺮاً ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ‫از ﻣﺎﺟﺮای ﺑﯿﻤﺎری ﺧﺎﻧﻤﯽﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﺮﯾﻮز ﺑﻮﯾﯽ ﺑﺮده و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ از اﺻﻞ ﻗﻀﯿﻪ اﻃﻼﻋﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﺮﻧﺪﯾﺎﺗﯽ را ‫ﺳﺮ ﻫﻢ ﮐﺮده و ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺷﻤﺎ داده. ﺟﺪاً آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮده و راﺟﻊ ﺑﻪ ‫ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ اﻃﻼﻋﯽ از آن ﻧﺪارد، ﺻﺤﺒﺖ و اﻇﻬﺎر ﻓﻀﻞ ﮐﻨﺪ. واﻗﻌﺎً ﮐﻪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ. اﺷﮑﺎل ﮐﺎر اﯾﻦ ‫ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﻣﺴﻦ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﯿﻤﺎر، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺸﺎن ﻗﺪری ﻃﻮل ﺑﮑﺸﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎن دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻢ و ‫ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺷﺪه و ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﮑﻮک و ﺑﺪﮔﻤﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً از اﻃﺮاﻓﯿﺎن ‫ﺷﺮوع و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ اﻗﻮام و ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان ، ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ را ﻧﯿﺰ در ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ‫ﮔﺮﯾﻮز ﻫﻢ ﯾﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪی ﺑﺎرز از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﻣﺴﻦ ﺑﺪﮔﻤﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﺧﻮد را ‫ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽداد و از اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺑﻪ آن دﮐﺘﺮ ﻣﯽرﻓﺖ، و در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﻄﻊ اﻣﯿﺪ از ﺳﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ ‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻧﻤﻮد. ﻣﻌﻬﺬا دﯾﺮی ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻮک ﺷﺪ و ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ‫دﯾﮕﺮی ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮای ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﻤﺎری ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪی ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ او ‫را ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻟﯽ ﺣﻮاﻟﻪ ﻧﻤﻮد. وﻟﯽ داﺳﺘﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺘﻢ ﻧﺸﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻌﺪ از دﮐﺘﺮ ﻟﯽ ﻧﻮﺑﺖ دﮐﺘﺮ اﺳﺘﯿﻞ و ﺑﻌﺪ از آن ‫ﻧﻮﺑﺖ دﮐﺘﺮ ﻓﺎرﻣﺮ رﺳﯿﺪ و در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﻮت ﮐﺮد. ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺧﯿﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮد و آرام ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﻼغ ﭼﻬﻞ ﮐﻼغ ‫ﮐﺮدن، ﭼﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺑﺰرگ و ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﮐﻮﭼﮏ و ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ‫اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺑﯿﻤﺎراﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ، ﻋﻼﻗﻪی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎران ﺧﻮد ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، و در ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت اﯾﻦ ﻋﻼﻗﻪ آن ﻗﺪر زﯾﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در وﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﺸﺎن، ﺑﻪ ‫ﻋﻨﻮان ﺗﺸﮑﺮ و ﻗﺪرداﻧﯽ، ﺳﻬﻤﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ و ﯾﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺧﺼﻮﺻﯿﺸﺎن ﻣﻨﻈﻮر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎره ای از ‫ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺒﺎﻟﻎ ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ از روی ﺑﺨﻞ و ﺣﺴﺪ ﭼﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدﺷﺎن ‫در ﻧﻤﯽآورﻧﺪ و ﭼﻪ ﻧﺴﺒﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ و ﯾﺎ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﯿﻨﻮا ﻧﻤﯽﺑﻨﺪﻧﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »آﺧﺮ اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻗﻮﯾﺎً اﻋﺘﻘﺎد ‫دارم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻣﺜﻞ ﻣﺮگ، آن روی ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﺧﺒﺚ ﻃﯿﻨﺖ اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﺑﺮﻣﻼ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻌﺸﺶ ﺧﺸﮏ ‫ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ارث و ﻣﯿﺮاث ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻠﻮی ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺑﺮای ‫ﺗﺼﺎﺣﺐ ﺳﻬﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺪرﻧﺪ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺸﺪه و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ‫ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺑﯿﻤﺎراﻧﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم ارﺛﯿﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬارﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ آن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ‫ﻣﯽداﻧﻢ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﺳﻪ ﻣﻮرد ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ارث رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺒﻠﻎ ﭘﻨﺠﺎه ﭘﻮﻧﺪ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ، ﯾﮏ ﺑﺎر دو ‫ﻋﺪد ﻋﺼﺎ و ﺑﺎر آﺧﺮ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯽ ﻃﻼ. ﻫﻤﯿﻦ و ﺑﺲ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺪردی ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮑﺎن، آﻫﯽ ﺗﺼﻨﻌﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭘﺰﺷﮏﻫﺎ واﻗﻌﺎً زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺘﯽ دارﻧﺪ، ‫ﺑﺨﺼﻮص اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪی ﺣﻖ اﻟﺴﮑﻮت ﺑﮕﯿﺮﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﭼﻮن در ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮاﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ ﻣﺮﮔﯽ ‫ﻃﺒﯿﻌﯽ وﻟﯽ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﻣﯽﻣﯿﺮد، ﺑﻪ ﻫﻤﺪردی ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﻣﺸﮑﻮک ﺷﺪه و اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﺟﻨﺠﺎل زﯾﺎدی ﻫﻢ ﺑﻪ ‫راه ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ. ﻟﺬا ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺣﺮﻓﻪای، ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺪاوای ﺑﯿﻤﺎران و ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ ‫ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﺒﺬول ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻬﺎرﭼﺸﻤﯽ ﻣﻮاﻇﺐ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ‫ﻧﺪاده و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف دم ﻻی ﺗﻠﻪ ﻧﺪﻫﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺟﺎ اﺷﺎره ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ. ﺑﻠﻪ، اﻃﺒﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ زﯾﺎدی روﺑﺮو ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. ‫ﺑﺨﺼﻮص در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﭼﺎر اﻣﺮاض رواﻧﯽ ﺑﻮده و ﺣﺎﻟﺖ ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮑﯽ ﻫﻢ دارﻧﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ. دﺳﺖ ﺑﺮ ﻗﻀﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم. ﯾﮑﯽ از ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ را ‫ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮد.«

‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﺎﺷﺪ، زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯽ زد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﺒﻮد؟ ﻧﻪ، ‫ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم، ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ.«

»ﺑﻠﻪ، ﺣﺪود ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ. ﯾﮑﯽ از ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدلﺗﺮﯾﻦ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻋﻤﺮم دﯾﺪم. ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ﮐﻪ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﺮد. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر، او ﻫﻢ واﻗﻌﺎَ ﺷﺎد ﺷﺪ. ﭼﻪ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت و ‫دروغﻫﺎی ﺷﺎﺧﺪاری ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻧﮕﻔﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارد، ﭼﻮن اﯾﻦ ﺟﻮر زنﻫﺎ ﮐﺎری ﺟﺰ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻠﺪ ‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻫﻤﯿﻦ دروغﻫﺎی واﻫﯽ و ﺑﯽاﺳﺎس ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺪﺑﺨﺘﺶ را ﺷﺪﯾﺪاً ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ و ﮐﺎری ﮐﺮد ﮐﻪ ‫از ﻓﺮط ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﺮﯾﺾ و ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺸﻮد و ﭼﻨﺪی ﺑﻌﺪ ﻫﻢ در اﺛﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﻣﺮض ﺳﯿﺎه زﺧﻢ درﮔﺬﺷﺖ. ﻻﺑﺪ ﺧﻮدﺗﺎن ‫ﻫﻢ اﻃﻼع دارﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻮاﮐﺶ آﻟﻮده ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮﮔﺶ ﺷﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ، اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻔﻬﻤﯽ زد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ‫از ﯾﺎدم رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.«

‫»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﭼﯿﺰی از ﻣﺮگ ﺷﻮﻫﺮه ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ راﻫﯽ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺷﺪ و ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻮد ‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻓﻮت ﮐﺮد. وﻟﯽ واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻪ زن ﺧﺒﯿﺚ و ﮐﺜﯿﻔﯽ ﺑﻮد. از آن ﺗﯿﭗ زنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮﺷﺎن ﻣﺮدﻫﺎ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺟﺰ ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪارﻧﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ای در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭗ از زنﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎی زﯾﺎدی ‫داﺷﺘﻪام و ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ را ﮐﺎﻣﻼً درک ﻣﯽﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﺟﻮر زنﻫﺎ اﻏﻠﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺧﻄﺮی ﮐﻪ ﮔﺎه  ‫ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻣﻌﺎﻟﺠﺸﺎن را ﻧﯿﺰ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻓﻮت ﮐﺮد؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم.«

‫»اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ درﻣﺼﺮ ﻓﻮت ﮐﺮد. آن ﻫﻢ در اﺛﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮض ﺑﻮﻣﯽﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖ ‫ﺧﻮن ﻣﯽﺷﻮد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف را از دﻫﺎن دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﻗﺎﭘﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻣﺤﺘﺎﻃﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ‫ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻮءﻇﻦ دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﻧﺸﻮد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎی ‫آﻗﺎﯾﺎن اﻃﺒﺎ. ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻣﺴﻤﻮم و در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ‫ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎر ﻧﯿﺰ ﻣﻈﻨﻮن ﻣﯽﺷﻮد. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﺪ؟ ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ، اﮔﺮ ‫ﺻﺪدرﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﻤﺎر را ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ از ﺧﻄﺮ رﻫﺎﻧﺪه و ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﺪ. وﻟﯽ ‫ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻮده و دﻻﯾﻞ ﻣﺴﺘﺪﻟﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، اﺟﺒﺎراً ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮت اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻨﺪ و ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ از اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد. ﭼﻮن ارﺗﮑﺎب ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﻠﯽ از ﺟﺮاﯾﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮده و ﻟﺬا آدم ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯽﺧﻮدی و ‫ﺻﺮﻓﺎً روی ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﮐﺴﯽ را ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﮑﻨﺪ و دادﮔﺎه ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺑﯽاﺳﺎس ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ‫ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ آﻣﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮده ﯾﻘﯿﻦ ﻫﻢ دارد، ﻟﯿﮑﻦ ﺑﻪ اﻧﮕﯿﺰه ی ﻓﻘﺪان ‫ﻣﺪارک ﮐﺎﻓﯽ و ﻣﺴﺘﺪل، اﺟﺒﺎراً ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزﻧﺪ. در اﯾﻦ ﺣﯿﺺ و ﺑﯿﺺ ﺑﯿﻤﺎر ﻫﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﯽﻣﯿﺮد، ‫ﻣﺴﻠﻤﺎً ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺸﮑﻮک ﺷﺪه و درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ، ‫ﻧﺘﯿﺠﻪی ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ، ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ ﺑﯿﻤﺎری ﻧﺒﻮده، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖ ﺗﺪرﯾﺠﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ. و ‫اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎی ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﺑﯿﻨﻮا ﺑﻪ وﺳﻂ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد.

‫ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺆال ﮐﻨﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و ﯾﺎد ﻧﺪارم ‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻢ در ﻣﻮرد ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ زده ﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺣﺴﺎب اﺣﺘﻤﺎﻻت، ﺑﺘﻮان آﻣﺎر و درﺻﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ ﺑﯿﻤﺎران ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ را ‫ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻧﻤﻮده و ﺗﺨﻤﯿﻦ زد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ آدم اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، ﺷﻤﺎ ‫اﻻن ﭼﻨﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟«

‫»ﻫﻔﺖ ﺳﺎل.«

‫»ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل، ﭼﻪ ﺗﻌﺪادی از ﺑﯿﻤﺎران دﮐﺘﺮ ‫راﺑﺮﺗﺰ ﻓﻮت ﮐﺮده اﻧﺪ؟«

‫»راﺳﺘﺶ ﺳﺌﻮال ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ.«

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﻧﺮم ﺷﺪه و اﺛﺮی از آن ﺣﺎﻟﺖ ﺳﻮءﻇﻦ و ﺑﺪ ﺑﯿﻨﯽ اوﻟﯿﻪ در ‫ﭼﻬﺮه ی وی ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ، و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺟﻮاب ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺪﻫﺪ، در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: ‫»ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﺸﺖ ﺗﺎ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﺪاد دﻗﯿﻖ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪارم. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، در ﻃﻮل ﻫﻔﺖ ‫ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﯽ ﻣﻮرد ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺪاد ﮐﻤﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ و در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر ‫داﺷﺖ: »ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ از ﺑﻘﯿﻪی ﻫﻤﮑﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲﺗﺮ و ﻣﻮﻓﻖﺗﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﺠﺒﯽ ‫ﻫﻢ ﻧﺪارد، ﭼﻮن ﺑﯿﻤﺎران دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ اﮐﺜﺮاً از ﻃﺒﻘﻪی ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف، آدمﻫﺎی ﭘﻮﻟﺪار ﻫﻢ ‫ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﭼﻄﻮر از ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ.«

‫»ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ، ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﻣﻬﺎرت ﺧﺎﺻﯽ در ﺗﺸﺨﯿﺺ اﻧﻮاع ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ دارد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ‫از ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ و ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ، از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮت ﺷﺪم. ﻇﺎﻫﺮاً دﻧﺒﺎل ‫راﺑﻄﻪای ﺑﯿﻦ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ. ﺧﻮب ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﯿﻤﺎر دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﺒﻮده ‫اﺳﺖ؟«

‫»ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﻋﮑﺴﯽ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻧﺸﺎن دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ داد و ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﻋﮑﺲ را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺤﺖ ﻧﺎم دﯾﮕﺮی ‫ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪای! درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪﻫﺎی ﺗﺄﺗﺮ. وﻟﯽ ﻧﻪ، ﺣﺘﻤﺎً ‫ﻧﻪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ او ﻧﯿﻔﺘﺎده اﺳﺖ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، اﯾﻦ ﻫﻢ از اﯾﻦ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ واﻗﻌﺎً ﻟﻄﻒ ﮐﺮد. ﻟﻄﻔﺎً از ‫ﻃﺮف ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ و ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎره ی 2 ﻣﯽروم. ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ دوﺷﯿﺰه ‫ﺑﺮﮔﯿﺲ. از ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﮐﻪ وﻗﺘﺘﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﯾﺪ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻗﺪم ﻣﯽزد، دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ ‫ﮐﻮﭼﮑﯽ از ﺟﯿﺐ در آورد و ﻣﻄﺎﻟﺐ زﯾﺮ را در آن ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﻮد.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻮز: اﺣﺘﻤﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮادک؟

‫ﺑﺪون ارﺛﯿﻪ.

‫ﺑﺪون ﻫﻤﺴﺮ )ﺟﺎی ﺗﺄﺳﻒ اﺳﺖ(

‫ﺗﺤﻘﯿﻖ در ﻣﻮرد ﻋﻠﺖ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ ﺑﯿﻤﺎران: ﻣﺸﮑﻞ.

‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ را در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻌﺒﻪی ﺑﺎﻧﮏ ﻟﻨﺪن وﺳﮑﺲ واﻗﻊ در ﻣﺤﻠﻪی ‫ﻻﻧﮑﺮﺳﺘﺮ– ﮔﯿﺖ رﻫﺴﭙﺎر ﮔﺮدﯾﺪ:

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮏ، ﺑﺎ اراﺋﻪی ﮐﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺑﺎﻻﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺎﻧﮏ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪ.

‫»ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ، ﻇﺎﻫﺮاً آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺟﺌﻮﻓﺮی راﺑﺮﺗﺰ در اﯾﻦ ﺷﻌﺒﻪ ﺣﺴﺎب دارد؟«

‫»درﺳﺖ اﺳﺖ آﻗﺎی ﮐﻤﯿﺴﺮ.«

‫»دﺳﺘﻮر دارم ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﺎﻧﮑﯽ اﯾﺸﺎن را از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﭼﮏ ﮐﻨﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﺣﺘﻤﺎً. ﻟﻄﻔﺎً ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﺎر را ﺑﺪﻫﻢ.«

‫ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﺎراﺿﯽ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺪارک زﯾﺎدی روی آن وﻟﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﺪﯾﺮ ﺷﻌﺒﻪ از او ﺳﺆال ﮐﺮد: »ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ، ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، اﺻﻼً ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪردﺧﻮری ﮔﯿﺮم ﻧﯿﺎﻣﺪ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﻫﻤﮑﺎری ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در اﺗﺎق ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﺑﻮد و در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل از روی ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ ﮐﻪ او ‫ﻫﻢ در اﯾﻦ اﺗﺎق ﺣﻀﻮر داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻧﮕﻔﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ دوﺳﺖ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎردی ﻣﺎ ﭼﮑﺎر ﮐﺮد؟ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﯿﺰی ﮔﯿﺮش آﻣﺪ؟ ﺧﻮدت ﭼﯽ؟ ﺣﺮﻓﯽ، ﭼﯿﺰی، ﺑﻪ او ﻧﺰدی؟«

‫»از ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰی در ﺑﯿﺎورد... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫»وﻟﯽ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺮ ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺮد، ﺣﺘﻤﺎً ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺪﻫﯿﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ از ﭼﯿﺰی ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ‫ﻧﺪارم. آن را ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﭘﺎک اﺳﺖ از ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﭼﻪ ﺑﺎک اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ‫زده ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮب، ﺑﮕﺬرﯾﻢ. ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺳﺆاﻻﺗﯽ داﺷﺖ و دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﻣﯽﮔﺸﺖ؟«

‫»آﻫﺎن، ﻫﯿﭽﯽ. ﻓﻘﻂ ﺗﻼش ﺑﯿﻬﻮده ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﺎﻣﻼً آﺷﻨﺎ ‫ﺑﻮده و از ﻗﺒﻞ ﻫﻢ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ. وﻟﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارد، ﭼﻮن ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻗﺒﻼً ﻫﺮﮔﺰ او را ﻧﺪﯾﺪهام، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮده وﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﮑﺴﺶ را ﻫﻢ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد. ﭼﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪای. ﻋﯿﻨﻬﻮ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪﻫﺎی روی ﺳﻦ.«

‫»ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻫﻢ ﻧﺸﺎن داد. ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد، ﻧﻪ؟ اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﺑﻠﻪ، آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ‫ﻋﻼﻗﻪی ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ اﺑﻠﯿﺲ آراﯾﺶ ﮐﻨﺪ، اﻟﺒﺘﻪ اﺑﻠﯿﺲ ﻣﺪرن و اﻣﺮوزی، و ﺑﺎ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻞ ﻧﯿﺰ در ﻣﺠﺎﻣﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﺧﻮب، دﯾﮕﺮ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺳﺆال ﮐﺮد؟«

‫»راﺳﺘﺶ ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮر ﻣﻦ، ﺳﺆاﻻت زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﺑﻮد. آﻫﺎ ﯾﺎدم آﻣﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﮔﺮﯾﻮز را ‫ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﺳﺮاغ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ رﻓﺘﻪ و ﻣﺰﺧﺮﻓﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫»ﮔﺮﯾﻮز؟ ﮔﺮﯾﻮز؟ آﻫﺎن، ﺣﺎﻻ ﯾﺎدم آﻣﺪ، وﻟﯽ ﭼﺮا اﯾﻦ ﭘﯿﺮزﻧﻪ؟ واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺧﻨﺪه دار اﺳﺖ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﭼﻬﺮه ی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ درﺧﺸﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﺪا ﮐﺮد و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ‫از روی دوﺷﺸﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﻗﻬﻘﻪی ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺮ داد، و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ‫ﮔﻔﺖ: » ﺑﺎﺑﺎ دﺳﺘﺨﻮش، اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻨﺪه دارد؟ واﻗﻌﺎً ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺧﻨﺪه دارﺗﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ.« و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ‫روﺣﯿﻪی ﺷﺎد و ﺳﺮﻣﺴﺖ، ﻣﻄﺐ را ﺑﺮای ﺻﺮف ﻧﻬﺎر ﺗﺮک ﮐﺮد.

‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ - ‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ) اداﻣﻪ(

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، دو ﻧﻔﺮی ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻮدﻧﺪ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺳﺮﺧﻮرده و ‫ﻣﺄﯾﻮس، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﺄﺛﺮ و ﻫﻤﺪردی. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﭘﻮارو ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﺗﺮﺗﯿﺐ، اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎﻧﯽ داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، ﮐﺎر ﺳﺎده و آﺳﺎﻧﯽ ‫ﻧﯿﺴﺖ.«

‫»ﺧﻮب، راﺟﻊ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«

‫»ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ؟ راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ‫درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮد و راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ذاﺗﺎً و ﻓﻄﺮﺗﺎً ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ. رﻓﺘﺎر و ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ دﻗﯿﻘﺎً ﺷﺒﯿﻪ ‫آن دو ﺟﺎﻧﯽ ﻣﻌﺮوف ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﯾﮑﯽ وﺳﺘﻮوی و دﯾﮕﺮی آن وﮐﯿﻞ ﺟﻮان در ﺷﻬﺮ ﻧﻮرﻓﻮک. دﻗﯿﻘﺎً ﺷﺒﯿﻪ آنﻫﺎ، ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل و ﺳﺮزﻧﺪه، ﺧﻮﯾﺸﺘﻦدار و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻪ ﺧﻮد، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ و ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪای از ﺗﺸﻮﯾﺶ و ‫دﻟﻬﺮه در ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ دﯾﺪه ﺷﻮد و ﭼﻨﺎن ﺑﯽﺧﯿﺎل و راﺣﺖ ﺑﺎ آدم ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ راﺳﺘﯽ ﺟﺎی ﺷﮏ و ﺷﺒﻬﻪای ‫ﺑﺮای ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارد و ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﻣﺆﯾﺪ آن اﺳﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﯿﺰ ﻣﺜﻞ دو ﻗﺎﺗﻠﯽ ﮐﻪ ﻋﺮض ﮐﺮدم، از ‫ﻧﯿﺮوی اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻗﺎﺗﻞ ‫اﺳﺖ. اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن اﯾﻦ ﻃﻮر ‫ﮐﻪ ﻣﻦ او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯽﺧﯿﺎﻟﯽ و ﺑﯽﺗﻔﺎوﺗﯽ ﮐﻪ در ﺣﺮﮐﺎت و دﻓﺘﺎر دﮐﺘﺮ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد، ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺼﻨﻌﯽ ‫ﺑﻮده و ﻫﻤﻮاره ﺳﻌﯽ دارد ﺑﺎ ﺗﻌﻬﺪ ﺧﺎﺻﯽ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ را در ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد اﻟﻘﺎ ﮐﻨﺪ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﺎﻃﻨﺎً ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺧﯿﺎل ﺑﻮده و ﺣﻮاﺳﺶ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ آدﻣﯽﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﮔﺪار ﺑﻪ آب ﺑﺰﻧﺪ و ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه ﺑﯿﺎﻧﺪازد و ﻟﺬا ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺮﺗﮑﺐ ‫اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً و در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ؟«

‫»اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﻧﻔﺮ، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ وﺳﺘﻮدی، وﻟﯽ ﺧﻮب ﭼﻪ ﺟﻮری ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟ وﺿﻌﯿﺖ ﺣﺴﺎب ‫ﺑﺎﻧﮑﯽاش را دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮرﺳﯽ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدم، ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ دﯾﺪه ﻧﺸﺪ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻣﺪرﮐﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﻮل زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺣﺴﺎب او وارﯾﺰ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. و ﻟﺬا ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ در ﻇﺮف ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ‫ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻧﺎم ارﺛﯿﻪ از ﻧﺎﺣﯿﻪی ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺘﻮﻓﯽ ﺑﻪ او ﻧﺮﺳﯿﺪه و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در آدﻣﮑﺸﯽﻫﺎﯾﺶ ‫اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ازدواج ﻧﮑﺮده. ﺣﺎﻻ ﻻﺑﺪ ﺳﺆال ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﭼﺮا ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ؟ ﺑﺮای ‫اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮب، اﻃﺒﺎ ﺑﺎ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر دارﻧﺪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻤﺴﺮان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ. وﺿﻊ ‫ﻣﺎﻟﯿﺶ ﻫﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارد، ﭼﻮن ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ را اﮐﺜﺮاً ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان و اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﭘﻮﻟﺪارﻧﺪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.«

‫»ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰ، اﯾﻦ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎﻟﻢ و ﺑﯽ ﻏﻞ و ‫ﻏﺸﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ واﻗﻌﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﯿﺨﻮدی ﻣﺸﮑﻮﮐﯿﻢ.«

‫»ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﺰاﻣﺎً و اﺟﺒﺎراً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ‫ﻣﺸﮑﻮک ﺑﺎﺷﯿﻢ. از ﻃﺮﻓﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه، دوﺷﯿﺰه ﺑﺮﮔﯿﺲ، ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮای ﺑﯿﻤﺎر ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺎرداک اﺷﺎره ‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮده و اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ، ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک از ﻟﺤﺎظ رواﻧﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖ ‫ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدﻟﯽ داﺷﺘﻪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﯿﺰ در ﺳﻔﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﮐﺮده ﺑﻮده، در اﺛﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮض ﺑﻮﻣﯽ و ﺧﻄﺮﻧﺎک ‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻓﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ‫ﻣﻮرد ﻫﻢ ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﯽ آب ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﻫﻤﯿﻦ اﻟﺴﺎﻋﻪ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺄﻣﻮرﯾﻦ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮود و ﺗﻪ ‫و ﺗﻮی ﻗﻀﯿﻪ را در ﺑﯿﺎورد، دﻧﯿﺎ را ﭼﻪ دﯾﺪﯾﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺼﺎدف ﺑﻪ ﻣﻮردی ﺑﺮﺧﻮردﯾﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ اﯾﻦ آﻗﺎ دﮐﺘﺮ ‫را رو ﮐﻨﺪ.«

‫»ﺑﺒﯿﻨﻢ، اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک، ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ؟«

‫»ﺑﻠﻪ و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ در اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﺳﯿﺎه زﺧﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﯽﻣﯿﺮد.«

‫»ﺳﯿﺎه زﺧﻢ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺳﯿﺎه زﺧﻢ، آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺳﺘﻔﺎده از ﻓﺮﭼﻪی رﯾﺶ ﺗﺮاﺷﯽ آﻟﻮده. اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ، ﻓﺮﭼﻪﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﯽآورﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻓﺮﭼﻪﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ارزاﻧﺘﺮ ﺑﻮده، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻫﯿﭻ ارزاﻧﯽ ﺑﯽ ‫ﻋﻠﺖ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻮن ﮐﺎﺷﻒ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی از اﯾﻦ ﻓﺮﭼﻪﻫﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﺰاﯾﺎﯾﯽ از ﻗﺒﯿﻞ دوام زﯾﺎد و ﻗﯿﻤﺖ ‫ارزان، ﺣﺴﻦ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ داﺷﺘﻪ و آن اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﮑﺮوب ﮐﺰاز آﻟﻮده ﺑﻮده اﻧﺪ، و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮوﺻﺪای زﯾﺎدی ﻫﻢ ‫ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺖ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ راﺣﺖ و ﺑﯽدردﺳﺮ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ را ﮐﺮدم. ﻻﺑﺪ ﺷﻮﻫﺮه ﺳﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﺮده و ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﻫﻢ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺷﺮ ﺑﺎﺑﺎ را از ﺳﺮش ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮب، اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺣﺪﺳﯿﺎت و ﻓﺮﺿﯿﺎت ‫اﺳﺖ و ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺸﻮد روی آن ﺣﺴﺎب ﮐﺮد ﻧﺪارﯾﻢ. ﻫﯿﭽﯽ، ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ‫ﯾﻘﻪی ﮐﺴﯽ را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ.«

‫»دﻟﺴﺮد ﻧﺸﻮ دوﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰ، ﺗﺎزه اول ﮐﺎر اﺳﺖ، ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﺑﻪ ﺻﺒﺮ و ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ اﯾﻤﺎن ‫دارم و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪهی ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور، آن ﻗﺪر دﺳﺖﻫﺎﯾﺖ ﭘﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﯽ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﯽ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺗﺸﻮﯾﻖ و ﺗﺮﻏﯿﺐ ﭘﻮارو ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: ‫»ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ آن ﻗﺪر دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ ﭘﺮ ﺑﺸﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻧﮕﻪ دارم و ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﺮﯾﺰم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪای ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺳﺆال ﮐﺮد: »ﺧﻮب، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟

‫ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﻣﺎﯾﻞ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﮑﺎری ﺑﮑﻨﯿﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً، و ﺑﺮای ﺷﺮوع، ﻣﻦ ﻫﻢ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺳﺮی ﺑﻪ اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ ﺧﻮاﻫﻢ زد.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت او ﺑﺮوﯾﺪ؟ وﻟﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ از دﯾﺪن ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ در ﯾﮏ روز ﺗﺎ ‫ﺣﺪودی ﻣﺸﮑﻮک ﺷﺪه و ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺰﻧﺪ.«

‫»اوه، ﻧﻪ، اﺻﻼً واﻫﻤﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. اوﻻً ﮐﻪ ﻣﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﮑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ. دوﻣﺎً، ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ‫وﺟﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ او ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﺷﺪه ام، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯿﻞ دارم ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد؟ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، و اﻻ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺆال را ﺑﺪﻫﯿﺪ.«

‫»وﻟﯽ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم، ﭼﻮن ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯿﺰی را از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ. ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺻﺮﻓﺎً در ‫ﻣﻮرد ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ؟ دوﺑﺎره؟ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻧﺘﯿﺠﻪای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﯿﻮ ‫ﭘﻮارو؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﭘﯿﮕﯿﺮی در اﯾﻦ ﻣﻮرد، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﺜﺒﺘﯽ در ﺑﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.«

‫»ﺧﻮب، اﻟﺒﺘﻪ ﺳﻠﯿﻘﻪﻫﺎ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﺮ ﮐﺴﯽ راه و روش ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد را دارد. ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً از اﯾﻦ ﻗﺎﯾﻢ ‫ﺑﺎﺷﮏ ﺑﺎزیﻫﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﺑﺎب ﻃﺒﻊ ﻣﻦ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ درﺧﺸﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﮐﻤﯿﺴﺮ ‫ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﺷﺨﺼﺎً ﭼﻪ راﻫﯽ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﯿﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻً از ﭼﻪ ‫روﺷﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪی ﺧﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺗﮏ ﺗﮏ ﭘﺮﺳﻨﻞ ﭘﻠﯿﺲ، ‫آدمﻫﺎی زﺣﻤﺘﮑﺶ و وﻇﯿﻔﻪﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ذاﺗﺎً روراﺳﺖ، ﺑﺪون ﮐﻠﮏ، ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪ ﭘﯿﻠﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.

‫ﭼﻨﯿﻦ آدمﻫﺎﯾﯽ در ﺗﺤﻘﯿﻖ و ﭘﯿﮕﺮی ﻫﺮ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ و ‫ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ و روﺣﯿﻪای ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﮐﻪ از ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺑﺎرز ﯾﮏ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ‫ﻧﻬﺎﯾﯽ از ﭘﺎی ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ. ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎً ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ، ﻫﺮﮔﺰ از ﻣﺴﯿﺮم ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً در ﭘﺎره ای ‫از ﻣﻮاﻗﻊ اﺷﺘﺒﺎه ﻫﻢ ﺑﻮده، ﻣﻨﺤﺮف ﻧﺸﺪه و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎن ﮐﻨﺪﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻮده ﻃﺮف را دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﺮده ام. ﻣﻌﻬﺬا ‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه روش ﺧﻮد را ﺗﻐﯿﯿﺮ داده و دﻧﺒﺎل ﺣﺪﺳﯿﺎت و ﻓﺮﺿﯿﺎت ‫ﻓﺎﻧﺘﺰی و دﻫﻦ ﭘﺮﮐﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯾﯽاش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: »اﻣﯿﺪوارم ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ، ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻘﺼﻮد را در آﻏﻮش ﺑﮑﺸﯿﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﭼﮑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ‫اﻃﻼﻋﺎت ﺧﻮﺑﯽ در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺎ ﺑﮕﺬارد، ﭼﻮن ﺑﻨﻈﺮ آدم ﺑﺎ ﻧﻔﻮذی اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ‫ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﻪی درﻫﺎ ﺑﻪ روﯾﺶ ﺑﺎز اﺳﺖ، ﻟﺬا ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻃﻼﻋﺎت ﺧﻮﺑﯽ ﺟﻤﻊ آوری ﮐﻨﺪ.«

‫»ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﭼﻄﻮر؟«

‫»زن ﺧﻮﺑﯿﺴﺖ وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ آدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻋﻘﻠﺶ را از ‫دﺳﺖ داده. ﻣﻌﻬﺬا زن ﺑﺪرد ﺑﺨﻮر و ﺑﺎ دل و ﺟﺮأﺗﯽ اﺳﺖ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﻣﻮرد ﻣﺎﺟﺮای ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮐﻤﮏﻫﺎی ‫ﺷﺎﯾﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮑﻨﺪ. زنﻫﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﻟﺬا ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ در ﺣﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﻮﺿﻮع ﺟﺎﻟﺐ و ﺑﺪردﺧﻮری را ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﻤﮏ ﻣﺆﺛﺮی ﺑﻪ ﺣﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ.«

ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ و ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو در ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﯾﺎﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده و ﻫﺮ ‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯽ رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪﻧﺪ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد و ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ی ﺷﻤﺎره ی 002 ‫واﻗﻊ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﻼﺳﺘﺮ ﺗﺮﯾﺲ، ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ.

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از دﯾﺪن ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ. از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ‫ﭘﺲ از ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻮﯾﯽ، اﺑﺮواﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ: »دو ﮐﺎرﮔﺎه در ﯾﮏ روز، ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ. ﻻﺑﺪ آﻣﺪﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا ‫دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺒﺮﯾﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ، و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن را راﺣﺖ ﮐﻨﻢ، ﺑﻬﺘﺮ ‫اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زود اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮان ﻧﻈﺮﯾﻪی ﻗﺎﻃﻌﯽ در ﻣﻮرد ﻫﻮﯾﺖ ﻗﺎﺗﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اراﯾﻪ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ‫دﻟﯿﻞ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻮردی ﺑﺮﺧﻮرد ‫ﻧﮑﺮده ام ﮐﻪ ﻣﺤﻮر اﻓﮑﺎرم را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺧﯿﺎﻟﺶ راﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﺎ ‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم، واﻗﻌﺎً ﺟﺎی ﺷﮑﺮش ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﻤﺎ ﻫﻮای ﻣﺎ را ‫دارﯾﺪ. ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، از اﯾﻦ ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎ دود ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم، وﻟﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ از ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎی ﺧﻮدم ﺑﮑﺸﻢ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﯾﮑﯽ از ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎی روﺳﯽ ﻧﺎزک ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدش را درآورد و روﺷﻦ ﮐﺮد.

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﯿﺰ ﺳﯿﮕﺎر ﺧﻮدش را روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﮏ ﻣﺤﮑﻤﯽﮐﻪ ﺑﻪ آن زد، ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ‫ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﻢ.«

‫وﻟﯽ ﭘﻮارو در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﺧﻮد ﭘﮏ ﻣﯽزد. ﯾﮑﯽ دو دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ و ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ دﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ، ﺷﻤﺎ در ﮐﻮران ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺧﻮد، اﺳﺎﺳﺎً ﺗﻮﺟﻪ ‫ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ذاﺗﯽ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻣﺎﻫﯿﺖ دروﻧﯽ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺒﺬول ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟«

‫»راﺳﺘﺶ دﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺪ‫ﻧﻈﺮم ﺑﻮده و ﻫﺮﮔﺰ از آن ﻋﺪول ﻧﮑﺮدهام. اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺮ ﭘﺰﺷﮏ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ‫ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺮاﻋﺎت ﮐﻨﺪ. ﻋﺪم آﮔﺎﻫﯽ از روﺣﯿﻪ و ﺷﺨﺼﯿﺖ دروﻧﯽ ﺑﯿﻤﺎر، ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺪﯾﺪه ای را در ‫زﻣﯿﻨﻪی ﻣﺪاوای ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻮﺟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫»دﻗﯿﻘﺎً، در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻫﻢ ﻋﻘﯿﺪه ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ آﻣﺪم ﭼﻮن ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺷﺨﺼﯿﺖ و روﺣﯿﻪی ﺑﯿﻤﺎر ﺧﻮد را دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮرﺳﯽ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ‫ﻧﻤﻮده و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻠﻪ، ﺧﻂ ﻣﺸﯽ ﻣﺪاوای ﺧﻮد را ﺗﻌﯿﯿﻦ و اﺟﺮا ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، ﻧﺤﻮه ی ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﯿﻤﺎر ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮏ، ﻃﺮز ﺗﻨﻔﺲ، ﺗﻐﯿﯿﺮات رﻧﮓ ﭼﻬﺮه و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﻼﺋﻤﯽﮐﻪ دال ﺑﺮ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﮕﯽ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ‫ﺑﯿﻤﺎر اﺳﺖ. ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺣﺎذق و ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎً و ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﮥ ‫اﻟﻌﯿﻨﯽ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﺪ، ﺧﻮاﻫﺪ داﻧﺴﺖ. در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ‫ﺷﻤﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ‫ﮐﻨﻢ.«

‫»ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ی ﺧﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﻮم اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﺳﻪ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی را ﮐﻪ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ روی آنﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و ﮔﻔﺖ: ‫»ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ، اﯾﻦﻫﺎ اﻣﺘﯿﺎزات دﺳﺖ اول ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ آن ﺷﺐ ﮐﺬاﯾﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ ﻫﻢ اوﻟﯿﻦ ‫اﻣﺘﯿﺎزاﺗﯽ ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺪرﯾﺚ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎزات ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺧﯿﻠﯽ از ﻧﮑﺎت را ﺑﻪ ‫ﯾﺎدﺗﺎن ﻣﯽآورد، ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزی دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺤﻮی اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد و ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﭼﻄﻮر دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮد ‫را اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ.«

‫»ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﻗﺪر دﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورم.«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﺮای ‫ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮن ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد. اﺟﺎزه دﻫﯿﺪ از اﯾﻦ دﺳﺖ ﺑﺎزی ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ. در اﯾﻦ دﺳﺖ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ دل ﯾﺎ ‫ﭘﯿﮏ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﯾﮑﯽ ﯾﺎ ﻫﺮ دوی ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺣﺪاﻗﻞ ﭘﻨﺠﺎه اﻣﺘﯿﺎز از ‫دﺳﺖ ﻣﯽدادﻧﺪ.«

‫»ﺑﮕﺬار ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ دﺳﺖ اول. ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﮑﻢ ﻫﻤﺎن ﭘﯿﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﺎره ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ.«

‫»ﺧﻮب، دﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ در دﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﻫﺎ ﭘﻨﺠﺎه اﻣﺘﯿﺎز از دﺳﺖ داد، وﻟﯽ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، وﻟﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﻢ.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺘﯽ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻟﺤﻈﺎت ﻣﻬﯿﺞ ﺑﺎزی را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورﯾﺪ؟«

‫»ﭼﺮا، ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﺑﻠﻮف ﺑﺰرﮔﯽ زدم و ﮔﻔﺘﻢ دوﺑﻞ و ﻫﻤﻪ را ﻫﻢ ﺑﺮدم. ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دﭼﺎر ‫ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ ﺷﺪم و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﻣﺘﯿﺎز از دﺳﺖ دادم و ﻫﺮ ﭼﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺎﺧﺘﻢ. اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ آﺧﺮﻫﺎی ﺑﺎزی ﺑﻮد.«

‫»ﯾﺎدﺗﺎن ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺒﺎزی ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد؟«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮﻣﯿﺮ و ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد، ﭼﻮن از ﻃﺮز ﺑﺎزی، ﺑﺨﺼﻮص از ﺑﻠﻮف زدن ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ‫دل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ.«

‫»و ﻻﺑﺪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺗﺎن ﻧﻤﯽآﯾﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪی ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن اﺳﺖ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺮ داد و ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮاروی ﻋﺰﯾﺰ. ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزی آن ﺷﺐ، ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ‫ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻐﺰ ﻫﺮ آدم ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﺧﻮﯾﺸﺘﻦداری را از ﮐﺎر ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و اﻓﮑﺎرش را ﻫﻢ ﻣﻐﺸﻮش ‫ﻣﯽﮐﺮد، ﻋﻼوه ﺑﺮ آن از آن ﺷﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ده دوازده ﺑﺎر ﻣﺠﺪداً ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﮐﺮده ام. اﯾﻦ ﻣﻮارد درﺳﺖ ﻣﺜﻞ رﻧﮓ ‫ﺟﺪﯾﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ رﻧﮓ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﻬﻨﻪی ﺑﺎزی آن ﺷﺐ را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮب، ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ‫ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺎت ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ آن ﺷﺐ ﮐﺬاﯾﯽ را ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ و دﻗﯿﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﻣﻘﻬﻮر وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻮﺟﻮد ﺷﺪه اﺳﺖ، در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ی ‫ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﯽﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻮارو ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﮑﻨﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻪ، ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ‫ﻣﻨﻈﻮر و ﻫﺪف اﺻﻠﯽ ﻣﻦ از ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺳﺆاﻻت ﻧﺸﺪه و اﺣﺘﻤﺎﻻً آنﻫﺎ را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽﭘﻨﺪارﯾﺪ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ‫اﮔﺮ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﺧﻮد ﻓﺸﺎر ﻣﯽآوردﯾﺪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪﯾﺪ و ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا درک ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ و آن ﮔﺎه ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ ‫ﮐﻪ ﻫﺪف ﻧﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ از ﻃﺮح اﯾﻦ ﺳﺆاﻻت، ﺻﺮﻓﺎً دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻋﻼﺋﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﭼﺮاغﻫﺎی راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﺑﺎ ‫ﭼﺸﻤﮏ زدن ﻣﺪام ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎدهی اﺻﻠﯽ ﻫﺪاﯾﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ و اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﺿﻤﻦ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدن ﻧﺤﻮه ی ‫ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن ﻧﮑﺎت ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ را ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورﯾﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﻋﻼﺋﻤﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﺸﺎن ‫ﻣﯽﮔﺮدم.«

‫»ﻣﺜﻼً ﭼﻪ ﻧﮑﺎﺗﯽ؟«

‫»ﺧﻮب، ﻣﺜﻼً ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺒﺎزی ﺷﻤﺎ در ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺲ زﯾﺎدی ﺑﺮای ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪن داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ‫راﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ، ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﺪ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺰد و ﯾﺎ ﻣﺜﻼً در ‫ﻟﺤﻈﻪی ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻠﻮف ﺷﻤﺎ ‫را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﺪون ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ ﻣﻨﻄﻘﯽ از اراﺋﻪی ﺑﺮگﻫﺎی ﺑﺮﻧﺪهی ﺧﻮد ﺧﻮدداری ﻧﻤﻮده و ﺟﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻗﻮﯾﺎً ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی و ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ‫ﺧﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﺎﻻ ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﺷﺪم. ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، وﻟﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ‫ﺳﺆاﻻت ﺷﻤﺎ، ﺟﺰﻣﺸﺘﯽ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ. راﺳﺘﺶ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻐﺰ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻗﺪر دﻗﯿﻖ و ‫ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ. ﺑﻠﻪ، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺲ از ارﺗﮑﺎب ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪای اﻧﺠﺎم داد، ‫ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزی ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ، ﻣﻌﺬاﻟﮏ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ‫اﺿﻄﺮاﺑﺎت دروﻧﯽ، ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺑﺎرزی در ﻧﺤﻮهی ﺑﺎزی اش وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »دﻗﯿﻘﺎً. ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪ. ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ اﺷﮑﺎل ﮐﺎر اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ، ﭼﻬﺎر ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه و ‫ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮی اﻃﻼﻋﯽ از ﻃﺮز ﺑﺎزی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ. در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ‫ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮان ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺎزی ﯾﮑﯽ از ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺷﺪ؟ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد، ﭼﻮن ﺳﺎﺑﻘﻪای از ﺑﺎزی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﺪ. در ‫ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻣﯽﺑﻮد و ﺑﺎ ﻃﺮز ﺑﺎزی ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﯾﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮی در ﻃﺮز ﺑﺎزی ، وﻟﻮ ﻫﺮ ‫ﻗﺪر زودﮔﺬر و آﻧﯽ از ﻧﮕﺎه ﺷﻤﺎ ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ و آﻧﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪﯾﺪ. وﻟﯽ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ، ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ‫و ﮐﺎری ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮد. ﻣﻌﻬﺬا دﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ، اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺎ آن ﺟﺎ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد ﺑﻪ ﻣﻐﺰﺗﺎن ﻓﺸﺎر ‫ﺑﯿﺎورﯾﺪ، ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدﺗﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮐﻤﮏ ﻣﺆﺛﺮی در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ.«

‫دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﺎ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ. ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻤﯽآﯾﺪ. ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻢ، ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ. ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮﻣﯿﺮ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و ﻗﻮیﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺪهام ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ در ﺑﺎزی اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ‫ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺧﻮﺑﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﺎﯾﺶ را از ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻗﻮاﻧﯿﻦ و ﻗﻮاﻋﺪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽﮔﺬارد و دﻧﺒﺎل ﺑﻠﻮف ‫و اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ. دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ...«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﭼﯽ؟«

»ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اواﺧﺮ ﺷﺐ و اواﺧﺮ ﺑﺎزی ﺑﻮد ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرگ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد. ﭼﻮن اﺻﻮﻻً ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪای ﻧﺒﻮد و اواﺧﺮ ﺑﺎزی دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﮑﻮت ﮐﺮد، وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﺎ اﺻﺮار ﺳﺆال ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ، دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ ‫ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖﻫﺎی اﯾﺸﺎن ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ؟«

‫»ﮐﯽ ﺑﻮد، ﺧﺪاﯾﺎ؟ راﺳﺘﺶ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻧﺒﻮد، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﻗﺪری ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﻤﺎ ‫ﻫﻢ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺳﺨﺖ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﭼﻮن ﻃﻮری ﺳﺆال ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ آدم ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮد.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، اﺻﻼً ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺼﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﯿﺎج  ‫دارم.«

‫»ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرام و ﺷﻤﺮده ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﯾﮏ ﻗﺪری ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ، ﭼﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﻃﻮری ‫ﺳﺆال ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﯽ ﻣﻦ ﻧﺸﻮﯾﺪ. ﻣﺜﻼً اﮔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺳﺆال ﮐﻨﻢ در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ، ﻓﻼن ‫ﭼﯿﺰ و ﻓﻼن ﭼﯿﺰ را دﯾﺪﯾﺪ، ﺷﻤﺎ را ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﻮد ﻧﻤﻮدهام، و ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ‫داد، ارزش ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﻟﺬا ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ ﺗﺎ ﺳﺆاﻟﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﻪی دﯾﮕﺮی ﻣﻄﺮح ﻧﻤﺎﯾﻢ.

‫ﺧﻮب ﺣﺎﻻ دﮐﺘﺮ ﻋﺰﯾﺰ، ﻟﻄﻔﺎً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده و ﺳﭙﺲ ﮐﻠﯿﻪی اﺷﯿﺎ و ﺧﺮت و ﭘﺮتﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در آن اﺗﺎق وﺟﻮد ‫داﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺎم ﺑﺒﺮﯾﺪ.«

‫»ﺗﻤﺎم اﺷﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻟﻄﻔﺎً.«

‫»آﺧﺮ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺳﺆاﻟﯿﻪ؟ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ؟«

‫»از ﻫﺮ ﮐﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن دوﺳﺖ دارﯾﺪ.«

‫»ﺧﻮب، اوﻻً ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی ﻣﺒﻞ و ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻮد.«

‫»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﻃﻮری ﻧﻪ. ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ و واﺿﺢ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ آه ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺳﻤﺴﺎرﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﯾﮏ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪی ‫ﺑﺰرگ ﺑﺎ روﮐﺶ زرﺑﻔﺖ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻋﺎج. ﯾﮏ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪی ﻣﺸﺎﺑﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ. ﭼﻬﺎر ﯾﺎ ﭘﻨﺞ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺰرگ.

‫ﻫﺸﺖ ﻧﻪ ﺗﺎ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪی ﮔﺮان ﻗﯿﻤﺖ اﯾﺮاﻧﯽ. ﯾﮏ دﺳﺖ ﺻﻨﺪﻟﯽ دوازده ﻧﻔﺮهی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ رﻧﮓ اﮐﻠﯿﻞ. ﯾﮏ اﺷﮑﺎف ‫ﺑﺰرگ ﻋﺘﯿﻘﻪ ﻣﺪل وﯾﻠﯿﺎم و ﻣﺎری. )اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﯾﮏ ﺳﻤﺴﺎری ﺷﺪهام(. ﯾﮏ ﮔﻨﺠﻪی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎی ‫ﺳﺎﺧﺖ ﭼﯿﻦ. ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻧﻮی ﺑﺰرگ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﻞ و ﺻﻨﺪﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮑﺮدم. ﺷﺶ ‫ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ درﺟﻪ ﯾﮏ ژاﭘﻨﯽ. دو ﻧﻘﺎﺷﯽ ﭼﯿﻨﯽ روی آﯾﯿﻨﻪ. ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﻋﺪد اﻧﻔﯿﻪدانﻫﺎی ﻋﺘﯿﻘﻪ و ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ. ﺗﻌﺪادی ‫ﻣﺠﺴﻤﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻋﺎج ژاﭘﻨﯽ ﮐﻪ روی ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ. ﺗﻌﺪادی ﻇﺮوف ﻧﻘﺮه ‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دوره ی ﭼﺎرﻟﺰ اول. ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪ ی ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯿﻨﺎ ﮐﺎری ﺷﺪه.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﯾﺎد زد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮاوو، واﻗﻌﺎً ﺑﺮاوو.«

‫»ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه. ﯾﮑﯽ دو ﻣﺠﺴﻤﻪی ﭘﺮﻧﺪه ﻋﺘﯿﻘﻪ ﺳﺎﺧﺖ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن. ﯾﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﮐﺎر راﻟﻒ وود.

‫ﺗﻌﺪادی اﺷﯿﺎ از ﻣﺸﺮق زﻣﯿﻦ، ﺑﺨﺼﻮص ﮐﺎرﻫﺎی ﻧﻘﺮه. ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﺟﻮاﻫﺮ ﮐﻪ اﻃﻼع زﯾﺎدی راﺟﻊ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺪارم. ﭼﻨﺪ ‫ﻣﺠﺴﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﻣﺪل ﭼﻠﺴﯽ. اوه، ﯾﺎدم آﻣﺪ، ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﯿﺎﺗﻮر ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﮐﻪ در ﺟﻌﺒﻪای ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻓﻌﻼً ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺘﺎﯾﺶ آﻣﯿﺰی در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﮐﺮدﯾﺪ. دﻗﺖ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﺴﯿﻦ اﺳﺖ.«

‫وﻟﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺧﺎﺻﯽ ﺳﺆال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﻻﺧﺮه آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﻓﮑﺮش ﺑﻮدﯾﺪ در ﺑﯿﻦ ‫اﯾﻦ اﺷﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺑﺮدم ﺑﻮد؟«

‫»ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻟﺐ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﺪ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺑﮑﻨﯿﺪ و اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ ﻣﻦ ﺷﺪﯾﺪاً ‫ﺷﮕﻔﺖزده ﻣﯽﺷﺪم، ﭼﻮن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺣﺪس زده ﺑﻮدم، ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻣﯽﺷﺪﯾﺪ.«

‫»ﭼﺮا؟«

‫»ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد آن را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰی ﯾﺎدم آﻣﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺎﺟﺮای ﺷﺮﻟﻮک ﻫﻠﻤﺰ را ﺑﻪ ﯾﺎدﺗﺎن آورد. ﻣﺎﺟﺮای »ﺳﮕﯽ در ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ«. ﺳﮕﻪ در آن ﺷﺐ ‫ﺑﺨﺼﻮص ﺻﺪاﯾﺶ در ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺮﻟﻮک ﻫﻮﻟﻤﺰ ﺷﺪ. ﺧﻮب، ﮔﻬﮕﺎه ﺣﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ‫از ﮐﻠﮏﻫﺎی دﯾﮕﺮان ﺗﻘﻠﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ.«

‫»ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﮔﯿﺞ ﺷﺪم و ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را اﺻﻼً ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو