جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (1)
قصه عشق (1)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻗﺴﻤﺖ اول
ازوﻗﺘﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮاﻫﺮم ازدواج ﮐﺮد دﯾﮕﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ ﻗﻬﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﻮب ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﺎﻧﺒﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ ازﻣﺠﯿﺪ ازدواج ﮐﻨﻪ!!!
اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻓﻬﻤﯿﺪم داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯽ آوردم!!! ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ازدواج ﮐﻨﯽ؟
ﮔﻔﺖ: آره... دﯾﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم... ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ... ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری رﺳﻤﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﺮادرم ﮐﺎرت ﻋﺮوﺳﯽ رو ﺑﺮد ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ از ﻋﻠﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮده از ﺣﺎل ﺑﺮه و ﻫﻤﻪ اش ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮده ﻋﻠﯽ داره ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺟﺪی ﻫﺴﺘﺶ ﮐﺎرت رو ﭘﺎره ﻣﯿﮑﻨﻪ و از اون ﺗﺎرﯾﺦ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد.
اﺳﻢ ﻣﻦ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ ﻫﺴﺘﺶ وﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﯾﺎﺳﯽ ﺻﺪام ﻣﯿﮑﻨﻦ.دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺘﻢ و ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ درس ﻋﻼﻗﻪ دارم.
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻏﯿﺮ ازدرس ﻋﺸﻘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ واﺻﻮﻻ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺸﻘﯽ و دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﺎزی ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻤﻪ ی دوﺳﺘﺎم!!!
از ﻧﻈﺮ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪی دارم ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ ﻧﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی دﯾﮕﺮان ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوم زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ داره ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻟﺐ و ﺑﯿﻨﯿﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزم ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻫﻤﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮازﻧﺪه ی ﺻﻮرﺗﻢ ﻫﺴﺘﺶ.
از ﻧﻈﺮ ﮐﻠﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ زﯾﺎدی ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن دارم وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮕﻪ ﭼﻬﺮه ی ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دل ﻣﯿﺸﯿﻨﻪ ﭼﻮن ﻧﺴﺘﺮن ﯾﮏ ﮐﻢ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻠﺨﻪ!!!
ﻣﻮﻫﺎﻣﻢ ﺑﻠﻨﺪ وﺻﺎف ﺗﺎ ﮐﻤﺮم ﻫﺴﺘﺶ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﻬﻮه اﯾﯽ ﺗﯿﺮه و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺗﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم زدم ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎم ﺻﺎف و ﯾﮑﺪﺳﺖ دورم رﯾﺨﺘﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎم رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داره ﻣﯿﮕﻪ ﻧﺒﻨﺪﻣﺸﻮن ﻣﻨﻢ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﻨﻢ...
ﻗﺪﻣﻢ ﻧﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﯾﻪ ﻗﺪ ﻣﺘﻮﺳﻂ دارم واز ﻧﻈﺮ اﻧﺪام ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻪ زﯾﺎدﭼﺎﻗﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ذوق ﺑﺨﻮره ﻧﻪ اوﻧﻘﺪر ﻻﻏﺮﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﺒﺎﺷﻪ... زﯾﺎد از ﺧﻮدم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮﻧﯿﻦ ﭼﻬﺮه ام رو ﺗﻮی ذﻫﻨﺘﻮن ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﻻزم ﺑﻮد.
داﺷﺘﻢ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ:
آره از وﻗﺘﯽ ﻧﺴﺘﺮن ازدواج ﮐﺮد دﯾﮕﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﯿﮑﻪ دﺧﺘﺮ ﻧﺴﺘﺮن2ﺳﺎﻟﺶ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺳﺎل ﺳﻮم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم.
ﻓﺮداش اﻣﺘﺤﺎن داﺷﺘﻢ ودرﺣﺎل ﺧﻮﻧﺪن درﺳﻬﺎم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺑﺎ اف اف در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﭘﺸﺖ در ﻫﺴﺘﺶ!!!!
ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد وﻗﺘﯽ در رو ﺑﺎز ﮐﺮدم وﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ داﺧﻞ دﻗﯿﻘﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد وﺑﻌﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی روی ﻟﺒﺶ ﻧﺸﺴﺖ وﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺷﺎﷲ... ﺗﻮی اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭼﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪی!!!
ﻣﺠﯿﺪ رو ﻣﺜﻞ ﻋﻠﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﺑﺮادر ﭼﻮن اوﻻ ﻫﻢ ﺳﻦ ﻋﻠﯽ و 8 ﺳﺎل از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد دوﻣﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ از وﻗﺘﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ اوﻣﺪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻤﻮن دﯾﺪه ﺑﻮدم.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم وﺑﻌﺪ از ﺳﻼم واﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮل ازش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﺗﻮو اوﻧﻬﻢ اوﻣﺪ داﺧﻞ وﻧﺸﺴﺖ ﺣﺎل ﻫﻤﻪ رو ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﺑﺎﺑﺎ... ﻣﺎﻣﺎن... ﻋﻠﯽ. وﻟﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ از ﻧﺴﺘﺮن ﺳﺮاغ ﻧﮕﺮﻓﺖ!!! ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ ﻋﻠﯽ رﻓﺘﻪ ﺳﺮﺑﺎزی و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮای ﮐﺎری رﻓﺘﻪ ﭼﺎﺑﻬﺎر و اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن و دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯿﺎن ﻣﺎﻣﺎن ﯾﮏ ﮐﻢ ﺳﺮﺣﺎل ﻫﺴﺘﺶ وﮔﺮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ...
وﻗﺘﯽ اﺳﻢ ﻧﺴﺘﺮن رو آوردم ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ وﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از روی ﻓﺮش ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ اﻣﺘﺪاد داد وﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد وﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﺧﻮدت ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﯿﭽﯽ ﺳﺎل ﺳﻮم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﻢ... رﺷﺘﻪ ﺗﺠﺮﺑﯽ رو اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم...
اوﻣﺪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻢ وﮔﻔﺖ: ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ درﺳﺨﻮﻧﯽ ﻧﻪ؟... ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﯿﺨﻮایی ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯽ... آره؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم وﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﻣﮕﻪ ﺷﻤﺎ درس ﺧﻮن ﻧﺒﻮدی و رﺷﺘﻪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺑﺮق اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮏ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟ اوﻧﻘﺪر ﻫﻢ ﺗﻼش ﮐﺮدﯾﻦ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻬﺮان ﻫﻤﯿﻦ رﺷﺘﻪ رو ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﺷﺪﯾﻦ... ﻣﻨﻢ ﻣﯿﺨﻮام ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻢ ﺑﺮﺳﻢ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زد وﮔﻔﺖ: آﻓﺮﯾﻦ... آﻓﺮﯾﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﻓﮑﺮش رو ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯽ وﻟﯽ ﻧﻪ اﯾﻨﻘﺪر... ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدی... دﯾﮕﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﯽ ﺷﺪی ﺑﺮای ﺧﻮدت.
ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺮای آوردن ﺷﺮﺑﺘﯽ ﺧﻨﮏ ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﺮﺑﺎرﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ داره ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن وﻗﺘﯽ از ﺑﯿﺮون ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺟﻠﻮی در ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪه. داﺷﺖ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺎخ در ﻣﯽ آورد اﺻﻼ ﺑﺎورش ﻧﻤﯿﺸﺪ. وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﺠﯿﺪ رو دﯾﺪ ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ اون رو ﻣﺜﻞ ﻋﻠﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮد وﺑﻮﺳﯿﺪش ﺣﺘﯽ اﺷﮑﺸﻢ در اوﻣﺪ.
ﺧﻮب ﻣﺪت 3 ﺳﺎل ﺑﻮدﻣﺎ ازﻣﺠﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ واﯾﻦ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دوﺳﺘﯿﺶ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ از ﺑﭽﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﻗﺒﻞ از دﻧﯿﺎ اوﻣﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺖ وآﻣﺪ داﺷﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ درﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻗﺎﻧﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﺮﮐﺴﯽ دﯾﮕﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد ﺑﺪﺗﺮ ازاﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد !!!
وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻓﻘﻂ ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺣﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮاده اﺷﻢ دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ما ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻦ و ﺑﻌﺪ از اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ از ﻣﺤﻞ ﻣﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﻪ ﻣﺪت 3 ﺳﺎل ازﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿ ﺨﺒﺮ ﺑﻮدﯾﻢ وﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻠﯽ از دﯾﺪن ﻣﺠﯿﺪ ذوق ﮐﺮده ﺑﻮد وازﻃﺮﻓﯽ ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزی ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﻋﻠﯽ رو دﯾﺪه.
وﻗﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم. درﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻮد. ﺗﻮی اﯾﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ روﺷﻨﺶ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﭘﺸﺘﯽ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد.
ﮐﻤﯽ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺨﺘﻪ و ﺳﻨﺠﯿﺪه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ آدﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺮد و ﮔﺮم روزﮔﺎر رو ﭼﺸﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ.
ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻫﻤﻮن ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻬﺮﺑﻮن و آﺑﯽ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدم ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ووﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺗﻮ رﻧﮓ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎی ﻣﻨﻪ؟ و اوﻧﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ و ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ﻟﭗ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ.
ﯾﺎدم ﻣﯽ اوﻣﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﭘﺎرک وﺳﯿﻨﻤﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﻫﺮ ﭼﯽ ﻋﻠﯽ اﺻﺮارداﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺒﺮن وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻐﻞ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﻣﻦ ﻣﯿﺎرﻣﺶ... ﻧﺘﺮس ﺧﻮدﻣﻢ ﻣﻮاﻇﺒﺶ... اﺻﻼ ﺗﻮ ﭼﯿ ﮑﺎر داری؟... ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻨﻪ.
ﻣﻨ ﻬﻢ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﭼﻘﺪر ازﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯿﺸﺪم و واﻗﻌﺎ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮازﻋﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﺤﺒﺘﺶ ازﻋﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮﺑﻮد!!!
اوﻧ ﺮوز ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮه و ﻧﺎﻫﺎر ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺖ اوﻧﻬﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﺎﻣﺎن رو دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺎ رﻏﺒﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.
ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﺗﺎ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺑﻮدم و درس اﻣﺘﺤﺎن ﻓﺮدام رو ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم. وﻗﺘﯽ درﺳﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ازاﺗﺎق ﮐﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد وﻟﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﯾﮏ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺰﻧﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺎﻫﺎم ﻫﻤﺮاه ﻣﯿﺸﺪ وﻟﯽ اون روز وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎت ﻣﯿﺎم. ﻣﺎﻣﺎن دﯾﮕﻪ ﻧﯿﻮﻣﺪ وﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﻨﻢ ﺷﺎم رو درﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﻮﻧﯿﺪ ﻫﻮا ﺳﺮده ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺳﺮﻣﺎﺑﺨﻮرﯾﻦ.
وﻗﺘﯽ ازﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون و ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﯾﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮدﮐﻪ ﮐﻠﻪ ام ﺗﺎ زﯾﺮﮐﻤﺮ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد وﻟﯽ اﻻن ﻗﺪم ﺑﻠﻨﺪﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ اﺛﺮی از ﯾﺎﺳﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻤﻮﻧﺪه ﺑﻮد... آره ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﻣﺠﯿﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻘﺪر دﺳﺘﺶ ﺑﺮام ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺑﺮادراﻧﻪ ﺑﻮد و درﺳﺖ ﯾﺎد ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﻢ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮی ﺧﯿﺎﺑﻮن دﺳﺘﻢ رو ﻣﯿ ﮕﺮﻓﺖ.
ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد وﻟﯽ دﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﺮم ﮔﺮم ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﯾﺨﯽ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺣﺲ ﮐﺮد ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺦ ﮐﺮدی؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﺧﻮب زﻣﺴﺘﻮﻧﻪ دﯾﮕﻪ... دﺳﺘﻤﻢ دﺳﺘﮑﺶ ﻧﯿﺴﺖ. وﻗﺘﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻘﺪر ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﻢ دﻗﯿﻖ ﻣﯿﺸﻪ و ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ دﻗﯿﻖ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی ﻣﻦ دﻟﯿﻠﺶ ﭼﯿﻪ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺘﻢ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﻣﯿﻔﺘﻪ!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮔﺮﻣﺶ ﮐﻨﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪی... ﺧﯿﻠﯽ... ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﺗﻮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده... ﺻﺪات... ﻧﮕﺎﻫﺖ... ﺣﺮف زدﻧﺖ... ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ... ﻫﯿﭻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪی اﻻن ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎدی و راه ﻣﯿﺮی دﯾﮕﻪ اﺛﺮی از اون ﯾﺎﺳﯽ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ؟
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ... اﯾﻨﻘﺪرم دﯾﮕﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮدم... داداش ﻣﺠﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻗﻬﺮﮐﺮده و ﺣﺎﻻ ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو داره اﻏﺮاق آﻣﯿﺰ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﻋﻀﺎی ﺻﻮرت ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: داداش ﻣﺠﯿﺪ...؟
ﮔﻔﺘﻢ: آره دﯾﮕﻪ... ﻣﻦ ازﺑﭽﮔﯽ ﺷﻤﺎ و ﻋﻠﯽ رو داداﺷﻬﺎی ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ... اﻟﺒﺘﻪ ﯾﻪ ﺟﻮرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﻤﺎ داداش ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻪ ی ﻣﻦ ﺑﻮدی...
ﻣﺠﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﯾﮏ ﮐﻢ ﮐﻪ ﻗﺪم زدﯾﻢ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺟﻠﻮی ﯾﮏ ﺑﻮﺗﯿﮏ ﮐﻪ دﺳﺘﮑﺸﻬﺎی زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ داﺷﺖ.
ﻫﺮ ﭼﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻮش ﻧﮑﺮد و ﯾﮏ ﺟﻔﺖ دﺳﺘﮑﺶ زﻣﺴﺘﻮﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ ﺑﺮام ﺧﺮﯾﺪ.
ﺧﯿﻠﯽ از ﺳﻠﯿﻘﻪ اش ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺗﺸﮑﺮ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ از ﺑﺴﺘﻪ ﺧﺎرج و دﺳﺘﻢ ﮐﺮدم. دوﻧﻪ ﻫﺎی ﺑﺮف ﮐﻪ ﺗﺎزه رﯾﺰﺷﺶ ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد روی ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺠﯿﺪ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻫﺎش رو ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ در زﯾﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم داره ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ اﺟﺰای ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ!!! ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از ﺣﺎل و ﻫﻮای ﻣﺮور ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺸﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﺧﺎرﺟﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟
ﮔﻔﺖ: ﺟﻮﻧﻢ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮف رﯾﺨﺘﻪ رو ﻣﻮﻫﺎت اﻧﮕﺎر اﮐﻠﯿﻞ ﻧﻘﺮه اﯾﯽ رﯾﺨﺘﻦ رو ﺳﺮت... ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪه.
ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻨﻢ اﻻن داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم؟
ﮔﻔﺘﻢ: آره...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﭼﯽ؟!!!!!
ﺑﻪ ﻗﺪری ﺻﺪاش ﺟﺪی ﺷﺪ ﻣﻮﻗﻊ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﮐﺮدم اﮔﺮ ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﯾﺎد ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯿﻔﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯿﺶ ﮐﺮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم... ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدی!!!
ﮐﺎﻣﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮای ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻋﺮض ﺧﯿﺎﺑﻮن ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺲ ﮐﺮدم دﺳﺘﺶ دور ﮐﻤﺮم رﻓﺘﻪ و اﯾﻦ ﮐﺎرﺷﻢ از ﻧﻈﺮم ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﺮادراﻧﻪ اش ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ در ﻃﻮل ﮔﺬر از ﻋﺮض ﺧﯿﺎﺑﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ در ﭘﻨﺎه ﺧﻮدش ﻣﻦ رو ﻧﮕﻪ داره.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ اوﻧﻄﺮف ﺧﯿﺎﺑﻮن ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ دوﻧﻪ ﻫﺎی ﺑﺮف روی ﻣﻮﻫﺎی ﺗﻮ ﮐﻪ از زﯾﺮ رو ﺳﺮﯾﺖ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟... ﺷﺒﯿﻪ آﺳﻤﻮن ﺷﺐ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺳﺘﺎره ﻫﺴﺘﺶ...
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺗﺸﺒﯿﻪ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد... ﺗﻮی ذﻫﻨﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪارم ﺗﺎ در ﺗﺸﺒﯿﻬﺎت ادﺑﯽ اﻧﺸﺎ ﻓﺎرﺳﯽ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ....
و ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﺠﯿﺪ دو ﺗﺎ ﻟﯿﻮان ﺷﯿﺮ ﮐﺎﮐﺎﺋﻮی داغ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﻢ ﭼﺴﺒﯿﺪ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮم ﺷﺪم وﻟﯽ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺷﯿﺮﮐﺎﮐﺎﺋﻮ رو ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻏﺮق در ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯿﺪﯾﺪم و دﻟﻢ ﺑﺮاش ﻣﯿﺴﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ داﺋﻢ ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺸﻖ ﻧﺎﻓﺮﺟﺎﻣﺶ ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮاش زﻧﺪه ﻣﯿﺸﺪ و از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎری ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﺗﻮی راه ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن رد ﺷﺪﯾﻢ وﻟﯽ ﺟﺮات ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﮕﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن ﻫﺴﺘﺶ.
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪ ﺟﻠﻮی درب ﺣﯿﺎط ﭘﺎرک ﺑﻮد. ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﯿﻪ؟ ﻣﻬﻤﻮن اوﻣﺪه ﺑﺮاﺗﻮن؟
اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻧﺸﻮن دﻫﻨﺪه ی ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﻤﯿﺪ ﻫﺴﺘﺶ.
ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ آﺑﯿﺶ رو ﮐﻤﯽ ﺗﻨﮓ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪ؟!!!ﺣﻤﯿﺪ ﮐﯿﻪ؟
ﮔﻔﺘﻢ:ﻧﺴﺘﺮن و ﻋﺴﻞ و ﺣﻤﯿﺪ اوﻣﺪن اﯾﻨﺠﺎ.
ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز زﻧﮓ رو ﻧﺰده ﺑﻮدم ﭼﻮن ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاد ﻧﯿﺎد داﺧﻞ و ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن رو ﺑﻪ رو ﻧﺸﻪ از ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺧﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و اﺻﻼ دﯾﺪار ﻣﺠﺪد اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ رو از ﮐﻒ ﭘﯿﺎده رو ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮایی زﻧﮓ رو ﺑﺰﻧﯽ ﺧﺎﻧﻮم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟
زﻧﮓ ﮐﻪ زدم ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اف اف درب ﺣﯿﺎط رو ﺑﺎز ﮐﺮد.
دﻟﻢ ﺷﻮر ﻣﯿﺰد ﺑﺮای دﯾﺪاری ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺴﺘﺮن اﻧﺠﺎم ﺑﺸﻪ!!! ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻬﺮه اﯾﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد داﺷﺖ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎش ﻏﺼﻪ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ اوﻧﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﭼﻬﺮه زﯾﺮ ﻧﻘﺎب ﺑﺒﺮش. وارد ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺎ روﯾﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل اوﻣﺪ و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻠﯽ از ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﻏﯿﺮ از ﻋﻼﻗﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﻦ ﻧﺴﺘﺮن و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮده.
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﺴﻞ اﻓﺘﺎد دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم و ﯾﮑﺮاﺳﺖ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاﻏﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﻟﺒﺎس ﻗﺮﻣﺰ دﺧﺘﺮوﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻋﺮوﺳﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺴﺘﺮن ﯾﮏ ﮐﻢ دﯾﺮﺗﺮ از ﻣﺎﻣﺎن از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﮔﺮﻣﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺗﺼﻨﻌﯽ ﺑﻮدﻧﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد.
ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮد و ﻣﺎﭼﺶ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم.
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺻﻮرﺗﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻋﺮق روی ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺗﻮﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻪ و ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮد. ﺣﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻓﻮﺗﺒﺎل و ورزش ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﺑﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺤﺚ ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ ارﺗﺒﺎط ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻪ.
ﻋﺴﻞ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ از ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺘﺸﻮﯾﯽ رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: ﮐﻤﺮ درد ﻣﯿﮕﯿﺮی دﺧﺘﺮ... ﭼﻘﺪر ﻣﯿﺨﻮایی اﯾﻦ ﻓﺴﻘﻠﯽ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ... ﺑﺬارش زﻣﯿﻦ.
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻟﭗ ﻋﺴﻞ رو ﮔﺮﻓﺖ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻋﺴﻞ ﺗﻮی ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﺑﻮد ﺻﻮرت ﻋﺴﻞ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻋﺴﻞ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم ﯾﺎد ﮐﻮﭼﯿﮑﯿﻬﺎی ﺗﻮ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻟﭙﺖ رو ﺑﻮس ﻣﯿﮑﺮدم... ﻋﺴﻠﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﭘﻮﺳﺘﺶ ﺷﯿﺮﯾﻨﻪ.
ﯾﮏ ﮐﻢ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﺠﯿﺪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﭼﻮن دﯾﮕﻪ ﻣﻦ اون ﯾﺎﺳﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﺒﻮدم و ﮐﻤﯽ ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﺮخ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺶ رو دادم ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ وارد آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم ﻧﺴﺘﺮن ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﭼﯽ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﯾﻨﻘﺪر آروم آروم ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺖ اوﻣﺪه ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻣﯿﺰد؟
ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮی دﯾﺲ ﺑﺮﻧﺞ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﮕﺬاره ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وا... ﻧﺴﺘﺮن!!!
ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ی رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی ﺧﻮدش ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺧﻮدش رو ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﺪا...
وﻟﯽ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺣﺲ ﺑﺪی ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد... ﯾﻪ ﺣﺲ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ... ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﺸﺎ اﯾﻦ ﺣﺲ از ﮐﺠﺎﺳﺖ!!!
ﻋﺴﻞ رو ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن دادم و در ﭼﯿﺪن ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم.
ﺳﺮ ﺷﺎم ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯿﮑﺮد و اﺻﻼ ﻫﯿﭻ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺳﺨﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و اﯾﻦ رو از رﻓﺘﺎرش ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺪس زد.ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮ ﺷﺎم ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻬﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻮد وﻟﯽ داﺋﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺸﻘﺎب ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ از دﯾﺪ ﻧﺴﺘﺮن ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻮﻧﺪ.
وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن زﯾﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﻋﺴﻞ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﯿﻄﻨﺘﻬﺎی ﺧﻮدش رو ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺋﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی رو ﺑﺮداره ﯾﺎ ﻃﺮف ﺧﻮدش ﺑﮑﺸﻪ.
وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺴﻞ رو از ﻧﺴﺘﺮن ﺑﮕﯿﺮم ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ: ﻻزم ﻧﮑﺮده... اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﮕﻢ دﺳﺖ ﻧﺰن... ﯾﻌﻨﯽ دﺳﺖ ﻧﺰﻧﻪ... ﺗﻮ ﺑﺪﺗﺮ ﻟﻮﺳﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ.
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
