جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (6)
قصه عشق (6)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺑﺮای ﺷﺐ ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﺷﺐ دﺧﺘﺮوﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم.ﺗﻨﮓ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ رﻧﮓ ﻧﺒﺎﺗﯽ و روش ﺳﻨﮓ دوزی ﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻘﻪ اﯾﯽ ﻫﻔﺖ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺎز داﺷﺖ ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻨﻬﺎی رﮐﺎﺑﯽ... ﺧﻮدم ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ آراﯾﺶ ﮐﺮده و ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺮﺗﺐ ﺷﺪه اون رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺟﻠﻮی آﯾﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎدم ﻣﻬﻨﺎز و ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ذوق ﮐﺮده ﺑﻮدن.ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ اﺳﭙﻨﺪ دود ﮐﺮد و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻋﻠﯽ رو ﺻﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﯿﺎد ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺖ: وای ﯾﺎﺳﯽ اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺎ رو ﻧﮑﺸﯽ ﺧﯿﻠﯿﻪ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﮐﻪ دﺧﺘﺮم از دﯾﺪن ﺗﻮ دارم ﻏﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﺖ...
ﻧﺴﺮﺗﻦ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق اوﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ زد و ﺑﺎ ﺻﺪای آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪی...
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺘﺶ و ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ و از اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون!!!
ﺑﺎ دﻟﯽ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺶ رو از اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﻬﻨﺎز اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻋﯿﺒﯽ ﻧﺪاره... اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪه... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﺬار رﻓﺘﺎر دﯾﮕﺮان اﻣﺸﺒﺖ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻪ...
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم وﻟﯽ دﻟﻢ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ اﺻﻼ ﻣﺤﻠﻢ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ.
ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﺠﯿﺪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪن در اوج ﻧﺎﺑﺎوری ﻣﺎ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدﺷﻮن ﮐﻠﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ آورده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮد از ﻃﻼ و ﭘﺎرﭼﻪ و ﻟﺒﺎس و ﮐﯿﻒ و ﮐﻔﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﺑﺰرگ ﮔﻞ.
ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ دﯾﻮوﻧﻪ اﺗﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا... ﯾﺎﺳﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪی اﻣﺸﺐ...
ﻧﺴﺘﺮن در ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدن از ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺣﺮﻓﯽ. ﻋﻠﯽ داﺋﻢ از ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ و ﺟﻠﺴﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺮﮔﺰار ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ و ﻋﺴﻞ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺎن و ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازﯾﻢ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎزم ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد دﯾﮕﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﻬﻤﯿﺪ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ ﻧﺴﺘﺮن و اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮام اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺴﯽ رو ﺑﮑﻨﯽ دوﺳﺖ داره ﺑﯿﺎد ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازه دوﺳﺖ ﻧﺪاره وﻟﺶ ﮐﻦ.
ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اﺷﮏ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺑﺬار ﺑﺮم ﺑﻬﺶ ﺑﮕﻢ ﺑﯿﺎد ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازﯾﻢ.
ﺑﺎﺑﺎ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺳﻤﺖ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن راﺿﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازه.
اون ﺷﺐ ﻫﯿﭻ ﺑﺤﺜﯽ ﺳﺮ ﻣﻬﺮﯾﻪ ﻧﺸﺪ و ﺣﺘﯽ ﻣﻘﺪاری ﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﮐﺮد در اوج ﻧﺎﺑﺎوری ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ از ﻃﺮف ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻘﺪار ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اون اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ و ﻗﺮار روز ﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﺑﺮای دو روز ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ.
ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ رﻋﺎﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﺑﮑﻨﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﯾﮏ ﺳﺎل از درﺳﻢ ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻧﺪه و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از وﻇﯿﻔﻪ ی ﻫﻤﺴﺮی ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ در اون ﯾﮏ ﺳﺎل ﻗﻮﯾﺎ"ﺑﻪ درﺳﻢ ﺑﺮﺳﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺣﺮف ﺑﺎﺑﺎ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮد و ﻗﺮار ﺷﺪ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﻘﺪ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ درﺳﻢ ﺑﺮﺳﻢ ﺧﻮد ﻣﯿﺠﺪ ﻫﻢ دو ﺗﺮم از دوره ی ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪش ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و در اﯾﻦ دو ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم رو ﺑﺮای رﻓﺘﻨﻤﻮن از اﯾﺮان اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺪاد و درواﻗﻊ ﺑﻨﺎ رو ﺑﺮ اﯾﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﺸﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﻓﺎﻣﯿﻞ در ﯾﮏ روز ﺑﺮﮔﺰار ﺑﺸﻪ.
ﻣﺠﯿﺪ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﻨﯿﻢ و در اوﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ و اداﻣﻪ ی ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺪﯾﻢ.
آﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻦ وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ و درﺣﺎل ﻋﻮض ﮐﺮدن ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮدم ﻧﺴﺘﺮن اوﻣﺪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ.
ﭼﺸﻤﺎش از اﺷﮏ ﭘﺮ ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻬﺖ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ؟... وﻟﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ از اﯾﺮان ﻣﯿﺮﯾﻦ... ﺣﺪاﻗﻞ اﯾﻨﺠﻮری ﮐﻤﺘﺮ دل ﻣﻦ ﺑﻪ آﺗﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﻪ...
ﺑﺮﮔﺸﺖ از اﺗﺎﻗﻢ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ و ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم دو ﺗﺎﯾﯽ زدﯾﻢ زﯾﺮﮔﺮﯾﻪ.
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﻪ ﻗﺮآن ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻟﻢ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﮐﻨﻢ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا از دﺳﺘﻢ دﻟﮕﯿﺮ ﻧﺸﻮ...
ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺖ: ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺮدی... وﻟﯽ ﺑﺪون ﺑﺪ ﮐﺮدی ﯾﺎﺳﯽ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ دﻟﻢ ﺑﺪ ﮐﺮدی... ﺗﻮ و ﻣﺠﯿﺪ دوﺗﺎﯾﯽ ﺧﻮردم ﮐﺮدﯾﻦ...
داﺷﺘﻢ از ﻏﺼﻪ دق ﻣﯿﮑﺮدم دﻫﻬﺎ ﺑﺎر ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻮ رو ﺧﺪا اﯾﻨﺠﻮری ﻧﮕﻮ.
ﻧﺴﺘﺮن دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺷﮏ رﯾﺨﺖ وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺮن ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ی ﻧﺴﺘﺮن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﻮاﻟﯽ ﻧﮑﺮد.
دو روز ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﮔﺬﺷﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ زود ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻦ دو روز ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎی ﻋﻤﺮش ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺋﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﭼﻘﺪر زﻣﺎن دﯾﺮ ﻣﯿﮕﺬره...
روز ﻋﻘﺪ در ﻣﺤﻀﺮ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﺠﯿﺪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی زﯾﺎدی ﺑﻪ دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﮐﻪ در واﻗﻊ ﻫﻤﻮن ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی ﺟﺸﻦ ﺑﻠﻪ ﺑﺮون ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﺑﻮدن ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﻮن ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎ و ﻋﻤﻪ ﻫﺎ وﻋﻤﻮﻫﺎ و داﯾﯽ ﻫﺎ...
ﻧﺴﺘﺮن ﮐﺎدوﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻋﻘﺪ ﺑﻬﻢ داد ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﻮد ﯾﮏ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺑﺎ آوﯾﺰش ﮐﻪ اﺳﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد و روش ﺑﺮﻟﯿﺎﻧﻬﺎی رﯾﺰ و ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﺎر ﺷﺪه و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد در اﻧﺘﺨﺎب ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺪﯾﻪ اﯾﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻠﯿﻘﻪ اش رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﺑﻮده.
ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای اون ﺷﺐ ﻣﻦ ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﯾﻪ ﻟﺒﺎس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎی ﺷﯿﺮی رﻧﮓ ﻧﺎﻣﺰدی ﺑﻮد ﺧﻮدﺷﻢ ﮐﺖ ﺷﻠﻮار ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺬاﺑﯿﺘﺶ رو ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﺑﺎﺑﺎ و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺮای ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ واﻗﻌﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﻤﻮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدن و ﻣﻦ واﻗﻌﺎ اون ﺷﺐ ﺷﺮﻣﻨﺪه ی اوﻧﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ داﺋﻢ از ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد. ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮﻋﮑﺲ دو ﺷﺐ ﭘﯿﺶ زﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﻧﺒﻮد ﮔﺮﭼﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ در ﻣﻘﺎم ﮐﺴﯿ ﮑﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺮﺷﻪ ﺷﺎد ﻧﺒﻮد وﻟﯽ رﻓﺘﺎرش ﺑﻬﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺋﻢ ﺑﺎ ﻋﺴﻞ ﯾﺎ ﺣﻤﯿﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﯿﻪ در ﺣﺎل رﻗﺺ ﺑﻮد...
از اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻋﻘﺪی ﻣﺠﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺧﻮب ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ رواﺑﻄﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎﺗﺶ رو درﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺳﭙﺮی ﻣﯿﮑﺮد. وﻟﯽ ﺗﺬﮐﺮات ﺑﺎﺑﺎ رو ﻫﻢ از ﯾﺎد ﻧﻤﯿﺒﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﺮاش ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد رو ﮐﺎﻣﻼ رﻋﺎﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد.
ﻧﺴﺘﺮن رﻓﺖ و آﻣﺪش ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ دﻟﯿﻠﺶ ﺣﻀﻮر ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎﺳﺖ.
اواﺳﻂ ﺷﻬﺮﯾﻮر ﻣﺎه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻮا ﮔﺮﻣﯽ ﺧﻮدش رو ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﮐﻮﻟﺮ ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﮕﻮی ﺧﻨﮑﯽ ﺑﺮای ﺧﻮﻧﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪ. ﻇﻬﺮ ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر ﻇﺮﻓﻬﺎ رو ﺷﺴﺘﻢ و ﺑﺮای اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ. ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﺎ از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮﺳﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺳﺎﻋﺖ 03:3 ﻣﯿﺸﺪ و ﻣﻦ ﺗﺎ رﺳﯿﺪن اون ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ دو ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﺑﺎﻟﺸﺖ رو از روی ﺗﺨﺘﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روی زﻣﯿﻦ رو ﺑﻪ روی ﮐﻮﻟﺮ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﻢ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ ﺑﻪ آروﻣﯽ دﺳﺘﺶ رو ﻻی ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺮده و داره ﻣﻮﻫﺎم رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻨﺎرم دراز ﮐﺸﯿﺪه...
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻋﺮوﺳﮏ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻪ؟... ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺰدﯾﮏ 6 ﺷﺪه ﻣﺮدم از ﺑﺲ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻨﺎرت دراز ﮐﺸﯿﺪم ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﺮدم... دﻟﻢ داره ﺿﻌﻒ ﻣﯿﺮه از اﯾﻨﻬﻤﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺖ ﮐﺎر ﮐﺮده...
ﺧﻨﺪﯾﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻘﺪر ازم ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﻌﺪ اﮔﻪ ﺧﻮدم رو ﺑﺮات ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ... ﻧﮕﯽ ﭼﺮا؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻫﺮ ﮐﺎری ﻫﻢ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ... ﻣﮕﻪ ﻣﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ... ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدت رو ﻣﯿﭙﺮﺳﺘﻢ...
ﺻﺪای زﻧﮓ در ﺣﯿﺎط ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه درب رو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺎﻣﺎن اﻻن ﺧﻮدش درب رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﭘﯿﺸﻮﻧﯿﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ ﻣﺎﻣﺎن رﻓﺘﻪ ﺣﻤﻮم ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ درب رو ﺑﺎز ﮐﻨﻪ...
ﺑﻌﺪ از اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون. ﺻﺪاش رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ درب ﺣﯿﺎط رو ﺑﺎ اف اف ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮی اﺗﺎق دراز ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺪس ﻣﯿﺰدم ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺑﺎ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺎﺑﻬﺎر ﻗﺎﻋﺪﺗﺎ" ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ وﻗﺖ روز ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺟﺰ ﻋﻠﯽ...
ﺻﺪای ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ از ﻣﺠﯿﺪ ﺷﻨﯿﺪم وﻟﯽ ﺻﺪای ﻓﺮد ﻣﻘﺎﺑﻞ رو ﻧﺸﻨﯿﺪم ﮐﻤﯽ ﮔﻮﺷﻢ رو ﺗﯿﺰ ﮐﺮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﯽ وارد ﻫﺎل ﺷﺪه!!!...
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺠﯿﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ﭼﻬﺮه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آورم ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﮔﻠﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون...
ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﯽ ﺑﻮد؟
ﺟﻮاب داد: ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون ﻧﺴﺘﺮن اوﻣﺪه...
زود از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ از اﺗﺎق ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﻣﺠﯿﺪ ﺟﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻓﻘﻂ ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻨﯽ ﻫﺎ... ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﻤﺎم ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون... ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ آروﻣﺶ ﮐﻨﯽ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﯽ رو آروم ﮐﻨﻢ؟!!!... ﺑﺮای ﭼﯽ ﺷﻠﻮغ ﮐﻨﻢ؟!!!... ﭼﯽ ﺷﺪه ﻣﮕﻪ؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺤﺚ ﺷﺪﯾﺪی ﺑﯿﻦ ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ...
ﺑﺎ اﺿﻄﺮاب ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺗﻨﻬﺎ اوﻣﺪه؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ داد.
دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﺑﺪون ﻋﺴﻞ؟
ﺟﻮاب داد: ﺑﺮو ﺑﯿﺮون ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺮو ﭘﯿﺸﺶ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ...
دﻟﺸﻮره ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﮕﻪ ﭼﯽ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮایی دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺎی ﺑﯿﺮون؟!!!
در ﺣﺎل ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از اﺗﺎق ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎزوم رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻨﯽ ﻫﺎ... ﻓﻘﻂ آروﻣﺶ ﮐﻦ... ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﻗﻨﺪی ﭼﯿﺰی ﺑﻬﺶ ﺑﺪه ﺗﺎ ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺎد ﺑﯿﺮون...
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﻣﺠﯿﺪ رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ.
ﻧﺴﺘﺮن روی ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد... وﻗﺘﯽ وارد ﻫﺎل ﺷﺪم ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد...
ﺧﺪای ﻣﻦ!!!!! ﺻﻮرت ﻧﺴﺘﺮن ﺳﯿﺎه و ﮐﺒﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد.... و از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ و اﺷﮏ ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﯿﺲ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد!!!!
ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮔﯿﺞ ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻗﺪرت ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ رﻓﺘﻢ ﻃﺮف ﻧﺴﺘﺮن وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻪ از ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﺻﻮرﺗﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺣﺘﯽ ﺑﺪﻧﺸﻢ درد ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺪت زﯾﺎدی از اﺗﻔﺎق ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ وﻟﯽ ﺑﺎورش ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ ﺣﻤﯿﺪ دﺳﺖ روی ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده!!!! ﺣﻤﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮد ﺻﺒﻮری ﻫﺴﺘﺶ ﭼﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرش ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻪ!!!!
ﻃﺎﻗﺖ دﯾﺪن ﻧﺴﺘﺮن در اون ﺣﺎل ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﻣﺪﺗﯽ ﻣﯿﺸﺪ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ... ﻃﺎﻗﺖ دﯾﺪن اﺷﮑﺶ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﻐﻠﻢ ﮐﺮد و زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎدم. ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﻧﺴﺘﺮن رو ﺳﺎﮐﺖ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﭼﻨﺪان ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدم. ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﺑﺪی دﭼﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ روی ﻣﺒﻞ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮاش ﯾﻪ ﻟﯿﻮان آب ﺑﺎ ﻗﻨﺪ درﺳﺖ ﮐﺮدم و در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﺎ ﻗﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻣﯿﺰدم از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون. دﺳﺘﻢ ﯾﺦ ﮐﺮده ﺑﻮد و دوﺑﺎره ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺨﯽ رو ﺗﻮی دﻫﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ اﯾﻨﺒﺎر درد ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻫﻢ ﺗﻮی ﻧﺎﺣﯿﻪ ی ﻗﻔﺴﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻢ ﻣﯿﺰد رو ﻫﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم...
ﺷﺪت ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﻢ ﺑﻪ ﻗﺪری ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﻣﯿﺨﻮاد از ﺟﺎ ﮐﻨﺪه ﺑﺸﻪ... اﺿﻄﺮاب دوﺑﺎره داﺷﺖ ﮐﺎر دﺳﺘﻢ ﻣﯿﺪاد وﻟﯽ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ دردی ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺪادم. وﻗﺘﯽ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺴﺘﺮن دادم ﮐﻤﯽ ازش ﺧﻮرده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﻤﺎم اوﻣﺪ ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ ﻧﺴﺘﺮن رو ﺑﺎ اون وﺿﻊ دﯾﺪ اوﻟﺶ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوری ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﺧﺎک ﺑﺮﺳﺮم... ﻧﺴﺘﺮن؟!!!... ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!!
ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ اف اف رو ﺟﻮاب دادم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﻠﯽ و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﺴﺘﻦ. ﻣﺎﻣﺎن ﺣﻮﻟﻪ اش رو ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﺑﺒﺮم ﺗﻮی ﺣﯿﺎط و روی ﺑﻨﺪ رﺧﺖ ﺑﻨﺪازم و ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﺎر ﻧﺴﺘﺮن و در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ آروﻣﺶ ﮐﻨﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺎﺟﺮا رو ﻫﻢ ازش ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی اﺷﮑﯽ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺧﻨﺪه ی روی ﻟﺒﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!! اﻟﻬﯽ ﺑﻤﯿﺮم... ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدی؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ از ﻃﺮﯾﻖ در اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻫﻢ راه داﺷﺖ اوﻣﺪ داﺧﻞ ﺣﯿﺎط و ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮏ ﺑﺎ ﻣﻬﻨﺎز و ﻋﻠﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد. ﻋﻠﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﭼﯽ ﺷﺪه؟!!! اﯾﻦ ﭼﺮا ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ی ﺧﻮدﺷﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺣﻤﯿﺪ و ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺤﺜﺸﻮن ﺷﺪه...
ﻣﻬﻨﺎز ﺣﻮﻟﻪ ی ﻣﺎﻣﺎن رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و روی ﺑﻨﺪ رﺧﺖ آوﯾﺰون ﮐﺮد و اوﻣﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ و ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺘﻢ ﺗﻮی ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ.
ﻋﻠﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺤﺜﺸﻮن ﺷﺪه... ﺗﻮ ﭼﺮا اﯾﻨﻄﻮری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟... ﺧﻮب زن و ﺷﻮﻫﺮن دﯾﮕﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺤﺜﺸﻮن ﺑﺸﻪ... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻣﻦ و ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺤﺜﻤﻮن ﻧﺸﺪه ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎه... ده ﺑﺎرم ﺑﯿﺸﺘﺮ... ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺠﯿﺪ زن ذﻟﯿﻞ ﻧﮑﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻮره ﻧﺎزت رو ﻣﯿﺨﺮه... اﻟﺒﺘﻪ از اﯾﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ...
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻋﻠﯽ... دﺳﺖ از ﺷﻮﺧﯽ ﺑﺮدار... ﻧﺴﺘﺮن ﮐﺘﮏ ﺧﻮرده... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﺘﮏ ﺧﻮرده... ﺗﻤﻮم ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﺒﻮده...
ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺒﺶ ﺑﻮد ﭼﻬﺮه اش ﺟﺪی ﺷﺪ و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ وﻟﯽ دوﺑﺎره رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎزم ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ... ﺑﺎزم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺮﺑﻮط ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ داری اﯾﻨﺠﻮری ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ... اون ﺣﻤﯿﺪی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ ﺷﻌﻮرش ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎس... ﺑﺒﯿﻦ ﻧﺴﺘﺮن ﭼﻪ ﻏﻠﻄﯽ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪ رو وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮده... ﻧﻮش ﺟﻮﻧﺶ ﺣﺘﻤﺎ ﺣﻘﺶ ﺑﻮده...
ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻋﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻋﺼﺎﺑﻢ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد... ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﻋﻠﯽ ذره اﯾﯽ ﻧﻤﯿﺨﻮای درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ... ﻧﺴﺘﺮن ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮده ﺣﻤﯿﺪ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﯾﻨﺠﻮری اون رو زﯾﺮ ﺿﺮﺑﺎت ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﺑﮕﯿﺮه... ﺗﻮ ﺑﺮو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺻﻮرت ﻧﺴﺘﺮن رو ﺑﺒﯿﻦ... ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻌﺪﺷﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ؟
ﻣﺠﯿﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻬﻨﺎز و ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻨﺎز... ﯾﺎﺳﯽ رو ﺑﺒﺮش ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ... ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ ﻣﻬﻨﺎز ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ داﺧﻞ ﺧﻮﻧﻪ. ﻧﺴﺘﺮن ﮐﻤﯽ آروم ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻣﺎﻣﺎن از ﺣﺮﻓﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ از دﺳﺖ ﻧﺴﺘﺮن ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه از دﺳﺖ ﺣﻤﯿﺪ ﻋﺼﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ و داﺋﻢ ﺗﻮی ﺣﺮﻓﺎش ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﺧﻮدت ﻣﻘﺼﺮی... ﺧﻮدت ﻣﻘﺼﺮی... زن وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدش ﺑﮕﻪ ازت ﺑﺪم ﻣﯿﺎد... زن وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدش ﺑﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻠﺖ ﮐﻨﻢ... زن وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدش ﺑﮕﻪ دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮاﻣﺖ... ﻫﺮ ﻣﺮد دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﻪ... آﺧﻪ دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﺮﮔﺘﻪ؟... ﭼﻪ دردی داری ﮐﻪ ﻣﺜﻞ آدم ﻧﻤﯿﺸﯿﻨﯽ زﻧﺪﮔﯿﺖ رو ﺑﮑﻨﯽ؟
ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﻣﺎﻣﺎن... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ... ﭼﺮا ﺣﺮف ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﻦ... ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﺎﻫﺎش زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ.
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﻠﯽ و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ اوﻣﺪن داﺧﻞ. ﻋﻠﯽ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد در ﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ از ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ ﺑﺪون ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﻧﺸﺴﺖ روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدی... ﺗﻮ ﺑﯿﺠﺎ ﮐﺮدی... ﭼﻄﻮر ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﮐﻪ دﯾﺪﯾﺶ آب از ﻟﺐ و ﻟﻮﭼﻪ ات راه اﻓﺘﺎد... ﻫﺮ ﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ ﻧﮑﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﻣﺶ... ﻫﺮﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﺨﯿﺮ... ﻫﺮﮐﯽ ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺖ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ ﮔﻔﺘﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻨﻪ... ﺣﺎﻻ ﭼﯽ ﺷﺪه ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﻣﯿﺰﻧﯽ؟
ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﯾﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﭼﻮن ﺣﺲ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺣﺎﻟﻢ داره ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ... ﺧﻮدﻣﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎل درﺳﺘﯽ ﻧﺪارم... دﯾﺪن اﺷﮑﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن و اون ﺻﻮرت ﮐﺒﻮدش داﺷﺖ دﯾﻮوﻧﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎش ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻧﺴﺘﺮن ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺟﻮاب ﻧﺴﺘﺮن ﻧﮕﺎه ﮐﻮﺗﺎه وﻟﯽ ﭘﺮﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺮد... ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺟﺰ ﻣﻦ و ﻋﻠﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اون ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺘﺮن ﻧﺸﺪ... ﺑﻪ ﻗﺪری ﺣﺎﻟﻢ ﺧﺮاب ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ی ﻣﻦ ﺷﺪ و ﺳﺮﯾﻊ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ای وای... ﯾﺎﺳﯽ؟... ﺗﻮ ﭼﺖ ﺷﺪه؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ در ﻣﯽ اوﻣﺪ... اون ﻧﮕﺎه ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ اﯾﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻋﻤﻖ ﻓﺎﺟﻌﻪ اﯾﯽ رو ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺮح داده ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺗﺼﻮرش اﺣﺴﺎس ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﺳﻘﻮط ﻣﯿﮑﺮدم... ﮔﻮﯾﯽ از ﺑﺎﻻی ﮐﻮﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮت ﮐﺮدن... ﺳﺮم ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺮﻓﺖ و دﻫﻨﻢ ﺗﻠﺦ و ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد... ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد از دﯾﺪن وﺿﻊ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﻓﺘﺎد و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ زود ﺑﺎش ﺑﺒﺮﯾﻤﺶ دﮐﺘﺮ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎت ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﻫﻮش و ﺣﻮاس ﻣﻦ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ... ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اﺗﻔﺎﻗﺎت اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﻮدم... وﻟﯽ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺪﻧﻢ داره ﺑﯽ ﺣﺲ ﺗﺮ و ﭘﻠﮑﻬﺎم ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ داﺋﻢ ﺻﺪام ﻣﯿﮑﺮد: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﯾﺎﺳﯽ ﺟﻮن؟... ﭼﺸﻤﺖ رو ﺑﺎز ﮐﻦ... ﯾﺎﺳﯽ ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ ﺻﺪام رو ﻣﯿﺸﻨﻮی؟...
وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ دﯾﮕﻪ ﺻﺪای ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ در ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺻﺪای ﺑﺎد ﺗﻮی ﮔﻮﺷﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﯿﺎه ﺷﺪ.
وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺴﺘﺮی ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﻀﻄﺮب و ﻧﮕﺮان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدن و ﻣﻬﻨﺎز و ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺳﻤﺖ دﯾﮕﻪ ی ﺗﺨﺖ.
ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺪی رو روی ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم... ﭘﻠﮑﻢ رو ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ زﯾﺎد ﺑﺎز ﻧﮕﻪ دارم و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد... ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﺠﯿﺪ و ﻋﻠﯽ رو دﯾﺪم وارد اﺗﺎق ﺷﺪن. ﻋﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺖ: دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﺗﺎﻗﺶ رو ﺷﻠﻮغ ﻧﮑﻨﯿﻦ... ﻣﯿﺸﻪ ﻟﻄﻔﺎ دور ﺗﺨﺘﺸﻢ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﯿﻦ... اﺻﻼ ﺑﺎ ﻋﺮض ﻣﻌﺬرت ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ... ﻣﺎﻣﺎن... ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ... ﻣﻬﻨﺎز ﺟﺎن ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﯿﺮون... اﻻن دﮐﺘﺮ ﺑﯿﺎد ﺑﺒﯿﻨﻪ اﯾﻨﻬﻤﻪ دور ﺗﺨﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﯿﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ ﻣﯿﮕﻪ...
ﻣﺎﻣﺎن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺮان ﺑﻮد و ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﻤﻮﻧﻢ.
ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ و ﻧﺴﺮﯾﻦ و ﻣﻬﻨﺎزم ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪن.
ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺶ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ روی ﻟﺒﻪ ی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻓﺪات ﺑﺸﻢ... ﭼﻘﺪر ﺑﻬﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﻏﺼﻪ ی دﯾﮕﺮان رو ﻧﺨﻮر... ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی؟... ﻓﮑﺮ ﺧﻮدت ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻓﮑﺮ دل ﻣﻦ ﺑﺎش... ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﺎﺳﯽ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻫﺰار ﺑﺎر ﻣﺮدم و زﻧﺪه ﺷﺪم...
ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ از ﺗﻪ ﭼﺎه ﮔﻮﯾﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اوﻣﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟
دوﺑﺎره ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺟﻮن دﻟﻢ ﻋﺰﯾﺰم؟... ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﮐﺠﺎس؟
ﺑﺎ ﻫﺮ دو دﺳﺘﺶ ﺻﻮرت ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮن اون دل ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮﺑﻪ... اﻻﻧﻢ ﺧﻮﻧﻪ اس... ﺗﻮ رو ﺟﻮن ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻧﮑﻦ... اﻻﻧﻢ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ... ﻓﻘﻂ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻦ... ﺑﺎﺷﻪ؟
دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا ﺑﺴﺘﺮﯾﻢ ﮐﺮدﯾﻦ؟
ﺟﻮاب داد: ﭼﻮن اون ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺷﮕﻠﺖ از دﺳﺖ دﻟﺴﻮزی ﺑﯽ ﻣﻮردت ﯾﻪ ذره ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه... ﻓﺸﺎرت ﺷﺪﯾﺪ اوﻣﺪه ﭘﺎﯾﯿﻦ... دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﯽ... وﻟﯽ ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﺧﻄﺮ ﺑﺮ ﻃﺮف ﺷﺪه... ﻓﻘﻂ ﻓﺸﺎرت ﻫﻨﻮز ﭘﺎﯾﯿﻨﻪ...
ﯾﺎد ﻧﮕﺎه ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺗﻮی ﻗﻠﺒﻢ ﻏﻮﻏﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮد و اﺷﮑﻢ از ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﭼﺸﻤﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ... ﻣﺠﯿﺪ اﺷﮑﻬﺎم رو ﭘﺎک ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺟﻮن ﻣﻦ... ﭼﺮا آﺧﻪ ﺧﻮدت رو اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﺗﻮ داری ﻣﻦ رو ﻣﯿﮑﺸﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرت دﺧﺘﺮ...
در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ دﮐﺘﺮ و دو ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ وارد اﺗﺎق ﺷﺪن. دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮد ﺧﻮش ﭼﻬﺮه و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﻄﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ؟... ﻣﺮدم در ﺑﻪ در دﻧﺒﺎل ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯿﮕﺮدن... ﺗﻮ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﮔﻠﯽ و ﻋﺎﺷﻘﯽ داری ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺨﯿﺎل دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﯽ... دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮت رو ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺮو ﭘﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯿﺖ... ﺷﻮﻫﺮ ﻋﺎﺷﻘﺖ از وﻗﺘﯽ آوردﺗﺖ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﺎ رو ﮐﻨﺪه...
ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: دروغ ﻣﯿﮕﻢ آﻗﺎ ﺑﮕﻮ دروغ ﻣﯿﮕﻢ؟... اﯾﻨﻢ از ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ... اﻧﺸﺎﷲ ﺗﺎ ﻓﺮدا ﻣﻬﻤﻮن ﻣﺎ ﻫﺴﺘﺶ ﺑﻌﺪ ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻣﯿﺪﯾﻢ... ﭼﻄﻮره؟
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
