جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (11)
قصه عشق (11)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ داﺋﻢ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮروش اﺟﺎزه ﻧﺪاده ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﺸﻪ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﻮروش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﺮا ﮐﻪ واﻗﻌﺎ اﮔﺮ ﻣﻬﺎرت اون ﻧﺒﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ رو ﺧﺮاب ﮐﺮده ﺑﻮدم.
ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ دارﯾﻮش ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮏ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺠﯿﺪ و ﮐﻮروش در ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آروﻣﯽ درﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺴﺘﻦ و ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﺮم و دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮروش،ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ اوﻣﺪ.
زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ دارﯾﻮش ﺑﺎز ﻫﻢ ازدواج ﻣﺎ و اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ رو ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﺷﻮن.
اون ﺷﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﺮ دو ﭘﺴﺮ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﭘﺰﺷﮏ ﻫﺴﺘﻦ. دارﯾﻮش در ﻃﺐ زﻧﺎن درس ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ و ﮐﻮروش دوره ی ﺗﺨﺼﺺ ﻗﻠﺐ رو ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ.
ﮐﻮروش ﺟﻠﻮی درب ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ دو ﻋﺪد ﻗﺮص داده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎزم اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ﯾﮑﯽ از اوﻧﻬﺎ رو در آب ﺣﻞ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه و ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮای ﺑﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻬﺖ ﭼﮑﺎپ ﺧﻮاﻫﺪ اوﻣﺪ. ﻣﺠﯿﺪ از ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ و اوﻟﯿﻦ روز ﮐﺎرﯾﺶ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯿﺸﺪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﻮروش ﺧﻮدش ﺗﻘﺒﻞ ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ی ﻣﻦ رو در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻧﺠﺎم ﺑﺪه.
وﻗﺘﯽ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از دﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ در اون ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﺎ اون ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر اﻓﺮادی ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﻫﺎﺷﻮن ﻫﻤﮑﺎری ﻣﯿﮑﺮده ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ رو ﻣﯿﮕﺬروﻧﺪه وﻟﯽ ﺧﻮب ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪﻧﻢ در ﺟﻤﻊ اون ﺷﺐ و ﺣﺲ ﻧﮑﺮدن ﻣﺠﯿﺪ در ﮐﻨﺎر ﺧﻮدم ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮدﺷﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد از ﭼﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪم و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ زﯾﺎدی ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل از ﺧﻮدش ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﺧﯿﻠﯽ زود از دﻟﻢ در آورد و ﺷﺐ دوم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮐﻤﻮن ﻫﻢ در اوج ﻋﺸﻖ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﮔﺬﺷﺖ.
از ﻓﺮدای اون ﺷﺐ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮای ﮐﺎر ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺖ و ﻫﻤﻮن روز راس ﺳﺎﻋﺖ9ﺻﺒﺢ ﮐﻮروش اوﻣﺪ دﻧﺒﺎﻟﻢ و ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺟﻬﺖ ﭼﮑﺎپ و ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺠﻬﺰی ﺑﺮد. ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺎﯾﻨﺎت و آزﻣﺎﯾﺸﻬﺎی ﻣﻦ از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺧﻮد ﮐﻮروش ﺑﺎرﻫﺎ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺎل ﻣﻦ رو ﺑﺮاش ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﮏ ﺑﺎری ﻫﻢ ﺧﻮدم ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد از اﯾﻨﮑﻪ در ﮐﻨﺎرم ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺑﻬﺶ اﻃﻤﯿﻨﺎن دادم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﺣﺎﻟﻤﻢ ﺧﻮﺑﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺐ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ.
ﺗﻤﻮم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻮروش ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ... ﺗﻮی ﻧﮕﺎﻫﺶ ﭼﯿﺰی رو ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮام ﻣﺠﻬﻮل ﺑﻮد... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ رو ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻨﻢ... در ﻋﻤﻖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﺣﺮف ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﮏ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا ﻣﯿﮕﺮده ﺗﺎ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در دل ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰه.
اون روز ﮐﻮروش ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮدش رو در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺧﻮرد و ﺑﺮای ﻣﻨﻢ از ﻫﻤﻮن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﺎﻫﺎر ﺗﻬﯿﻪ ﺷﺪ. ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﺠﻬﺰی ﺑﻮد و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺗﻤﺎم دﮐﺘﺮﻫﺎی اوﻧﺠﺎ در ﮐﺎرﺷﻮن ﺗﺨﺼﺺ دارن و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺮای ﮐﻮروش ﻣﻘﺎم اﺳﺘﺎدی رو داﺷﺘﻦ. ﺗﻤﺎم آزﻣﺎﯾﺸﺎت و ﻣﻌﺎﯾﻨﺎت ﻣﻦ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺧﺎﺻﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯿﺸﺪ وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﻫﺮ ﮐﺪوم ﮐﻪ ازﮐﻮروش ﺳﻮال ﻣﯿﮑﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... اﯾﻨﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی رو از ﻣﺮﯾﺾ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯿﮑﻨﻦ... اﯾﻨﻘﺪر ﻧﮕﺮان و ﻣﻀﻄﺮب ﻧﺒﺎش... در ﭘﺎﯾﺎن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﺣﻀﻮرﺧﻮدت و ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮔﻔﺖ.
ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻮروش ﺑﺮای ﺳﺎﻋﺘﯽ ﭘﯿﺸﻢ ﻣﻮﻧﺪ. ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ و ﺑﻌﺪ از ﻋﻮض ﮐﺮدن ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﮐﻮروش و ﻗﺒﻞ از ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدم و ﺑﺮای ﻫﺮﮐﺪوﻣﻤﻮن ﻓﻨﺠﻮﻧﯽ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ رﯾﺨﺘﻪ و ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﮐﻮروش درﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ اش رو ﻣﯿﺨﻮرد ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟ ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺳﻮاﻟﯽ ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻫﻢ ﻧﺪی... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ"ﺣﻖ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪی ﯾﺎ ﻧﺪی...
ﮐﻤﯽ ﺷﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ ام اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﭙﺮﺳﯽ؟
ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺴﺮت ﺷﺪی؟ ﯾﻌﻨﯽ... ﭼﻄﻮری ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻦ؟... اﺻﻼ ﭼﻪ ﻣﺪت ﻗﺒﻞ از ازدواج ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻦ؟... ﻋﺸﻖ ﺷﻤﺎ دو ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎﺟﺮای ﻣﺠﯿﺪ و ﺧﻮﻧﻮاده ام و ﺧﻮدم رو ﺑﺮای ﮐﻮروش ﮔﻔﺘﻢ. ﺗﻤﻮم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺮف ﻣﯿﺰدم ﮐﻮروش در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺑﻮد و ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد. وﻗﺘﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای زﻧﮓ درب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ درب رو ﺑﺎز ﮐﺮدم دﯾﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﯾﻪ دﺳﺖ ﮔﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪ. در ﻋﺮض ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻗﺪری دﻟﻢ ﺑﺮاش ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﭼﻘﺪر دﻟﺘﻨﮕﻢ ﺷﺪه ﻣﻦ رو ﺳﺨﺖ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﺑﻮﺳﯿﺪﯾﻢ... ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺠﯿﺪ دﺳﺘﺶ دور ﮐﻤﺮم ﺑﻮد ﮐﻤﯽ ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش اﯾﻨﺠﺎس...
وﻗﺘﯽ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻫﺎل ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻮروش ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ و رو ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﺳﻼم... اوﻟﯿﻦ روز ﮐﺎری ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدن و ﺑﺎﺑﺖ اوﻧﺮوز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﺣﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻠﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد.
از ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻣﯿﺰد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻓﻮق اﻟﻌﺎده از ﮐﺎرش راﺿﯿﻪ و از دو روز دﯾﮕﻪ از ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﻫﻢ در اﺧﺘﯿﺎرﻣﻮن ﻣﯿﮕﺬارن ﺗﺎ ﺑﺮای رﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﻮدش ﺷﺨﺼﺎ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺑﺮه و ﺑﯿﺎد... از ﻫﻤﯿﻦ اﺑﺘﺪا ﺗﺴﻬﯿﻼت ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮای ﮐﺎرﻣﻨﺪان ارﺷﺪش ﺧﻮدش رو داﺷﺖ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ رو ﻣﺪﯾﻮن ﺳﻔﺎرﺷﺎت و ﻣﻌﺮﻓﯽ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی از اﯾﺮان ﺑﻮدﯾﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ در ﻣﻮرد آزﻣﺎﯾﺸﻬﺎ و ﻣﻌﺎﯾﻨﺎت ﻣﻦ از ﮐﻮروش ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮐﻮروش ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻋﺎزم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﺷﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻓﺮدا ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ از ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻣﯿﺎم دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ ﻣﯿﺮﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺧﻮد ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﺑﻬﺘﻮن ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ ﻫﺮ دوﺗﻮن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺟﺪی ﯾﺎﺳﯽ رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ...
و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺷﺐ ﺧﻮﺑﯽ رو ﺑﺮای ﻣﺎ آروز ﮐﺮد ﺑﺎ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﺷﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ.
اون ﺷﺐ ﺑﺎ اﯾﺮان ﻫﻢ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ... اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻠﯽ ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎن ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﻢ وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻨﻘﺪر ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺨﻮام ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ از ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻨﺰل ﺑﺎ اﯾﺮان ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻠﯽ ذوق ﮐﺮده ﺑﻮدم... از ﻣﺎﻣﺎن در ﻣﻮرد ﻧﺴﺘﺮن ﺳﻮال ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺎل ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ از ﺗﺮﮐﯿﻪ رو ﻧﮑﺮده و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ دوﺳﺘﺎش در ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯿﺒﺮه. ﺑﻌﺪش وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﺑﺪری ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮﺑﯽ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺗﻮﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ اون ﻫﻢ در اون ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
ﻓﺮدای اون روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ از ﺳﺮﮐﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﻗﺒﻞ از اوﻣﺪﻧﺶ ﮐﻮروش ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ دﯾﮕﻪ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش راﻫﯽ ﻣﻨﺰل ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻧﯿﻞ ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻮد ﺷﺪﯾﻢ. ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮروش رﻓﺘﯿﻢ و ﺗﻮی راه ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻃﻮر ﮔﺬرا ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از ﻣﻨﺎﻃﻖ دﯾﺪﻧﯽ زورﯾﺦ رو ﻧﺸﻮﻧﻤﻮن داد. ﺑﻪ ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ی ﻫﻤﺴﺮ دﮐﺘﺮ و ﺳﭙﺲ ﺧﻮد دﮐﺘﺮ رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺎ رو دﻋﻮت ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﺮدن ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ی ﺷﺨﺼﯿﻪ دﮐﺘﺮ ﻫﺴﺘﺶ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ روز ﻗﺒﻠﺶ ﮐﻮروش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﺧﻄﺮ ﺟﺪی ﻣﻦ رو ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ اﺿﻄﺮاب ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎی داﺋﻢ ﻣﺠﯿﺪ و ﮐﻮروش ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﻬﻢ ﻣﯿﺰدن اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ دوی اوﻧﻬﺎ ﻣﯿﺪوﻧﻦ و در واﻗﻊ اﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ. از ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻫﻢ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ آدم ﺻﺎدق ﭘﯿﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻪ ﻣﺸﮑﻠﻢ ﭼﯿﻪ و دﻟﯿﻞ اون ﺣﺎﻻﺗﻢ ﭼﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
وﻗﺘﯽ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻣﻨﺰل ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻗﻬﻮه آورد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﺮای ﻣﻦ آب ﻣﯿﻮه آورده. ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﺸﮑﻞ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ. دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا ﺑﻪ ﭘﺮوﻧﺪه و ﻣﺪارک ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎرم اﯾﻨﻘﺪر ﺟﻮان و زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﺶ... و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺗﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﺘﺎق دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻗﻠﺒﺖ ﻫﺴﺘﯽ... اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﺖ ﺑﺮام ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻘﺪﯾﺮه... ﺟﻮاﻧﯽ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮﺑﯿﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺘﻮﻧﻪ در ﮐﻨﺎر ﺟﻮاﻧﯿﺶ ﻣﻨﻄﻖ ﭘﺬﯾﺮش ﺣﻘﺎﯾﻖ رو ﻫﻢ در ﺧﻮدش ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﻨﻪ... و اﯾﻤﺎن دارم ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺒﺎ و ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪه ﺗﺎ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ رو ﺑﺪوﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻮن اﻧﺪازه ﻫﻢ در رﺷﺪ ﻣﻨﻄﻖ ﺧﻮدش ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮده...
ﮐﻢ ﮐﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ روی ﻟﺒﻢ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ داره... دﺳﺘﺎم ﯾﺦ ﯾﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ رو وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ دﺳﺘﻬﺎی ﮔﺮﻣﺶ رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ روی دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد.
دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ اداﻣﻪ داد: ﺑﺒﯿﻦ دﺧﺘﺮم... ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺎدرزادی ﻣﻮﯾﺮﮔﻬﺎی ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﻧﺎرﺳﺎﯾﯽ دارن... اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻌﻤﻮﻻ در دوران ﺑﻠﻮغ ﺟﻨﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻫﻮرﻣﻮﻧﯽ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪن... وﻟﯽ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻞ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻫﻢ داری ﮐﻪ اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﺷﺪﯾﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﺗﻨﺸﻬﺎی ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺧﻮدش رو ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه... ﻣﺎ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻃﯽ ﺗﺴﺘﻬﺎی اﻋﺼﺎﺑﯽ ﮐﻪ ازت ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺧﻮﻧﺮﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ رو ﺑﻪ رو ﻫﺴﺘﺶ و اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎ اﻓﺖ ﻓﺸﺎر ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﯿﺮه...
ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﯿﮕﻔﺖ اﻟﺒﺘﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﺎدرزادی ﺑﻮدن اون ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮش رو ﺧﻮدم ﺣﺪس زده ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺧﯿﺎﻟﻢ داﺷﺖ راﺣﺖ ﻣﯿﺸﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد:
و اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺑﺮای ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اون رو ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﺑﮕﯿﺮی... ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺟﺪی ﺗﺮ از ﻣﺸﮑﻞ ﻗﻠﺒﺖ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﻫﺴﺘﺶ...
ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم اوﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪش ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ دﯾﮕﻪ ﻏﻤﯽ رو ﺗﻮی ﭼﺸﻤﺎش ﻣﯿﺨﻮﻧﺪم ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ اﯾﻦ ﻏﻢ رو ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده و ﺣﺎﻻ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﯿﺘﯽ رو ﮐﻪ اون ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﻣﯿﺪوﻧﻪ رو ﺑﻔﻬﻤﻢ داره ﻏﺼﻪ ﻣﯿﺨﻮره... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﭼﻬﺮه ی اوﻧﻬﻢ ﺟﺪی ﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد...
رو ﮐﺮدم ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺸﮑﻞ ﺟﺪی ﺗﺮ؟!!!!
دﮐﺘﺮ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺗﮑﻮن داد و ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ دوﻧﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع و ﺗﻮﺟﻪ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺧﻮدت و ﻫﻤﺴﺮت ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﻄﺮ ﺟﺪی ﺗﻬﺪﯾﺪت ﮐﻨﻪ... اوﻧﻢ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ...ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎردار ﺑﺸﯽ... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ. ﺑﺎدار ﺷﺪن ﭼﻮن در ﺷﺮاﯾﻂ ﻋﺎدی ﺧﻮدش ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺖ ﻓﺸﺎر و ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻫﻮرﻣﻮﻧﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻢ زﯾﺒﺎﯾﯽ در ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻮ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ی ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﻪ... ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ رﯾﺴﮏ ﮐﻨﯿﺪ و اﯾﻦ ﺧﻄﺮ ﮐﺮدن رو ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ... در ﺿﻤﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺑﺎﺷﯿﻦ...
ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻠﯽ ﮐﻪ روی اون ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﮑﯿﻪ دادم... دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﺪم... ﺟﻤﻼت آﺧﺮ دﮐﺘﺮ ﺗﻮی ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪی ﺻﺪای ﻧﺎﻗﻮس ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺗﻮی ﺷﻬﺮ ﻣﯿﭙﯿﭽﯿﺪ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪه ﺑﻮد... و ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ از ﻧﺴﺘﺮن ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم))ﻫﯿﭻ ﻣﺮدی ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﻧﺎﻗﺺ ﻧﯿﺴﺖ)))...
ﭘﺲ ﻧﺴﺘﺮن و ﺑﻘﯿﻪ در اﯾﺮان ﻫﻤﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﻮدن و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻋﻨﻮاﻧﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدن... ﺧﺪاﯾﺎ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺠﯿﺪ از روی ﺗﺮﺣﻢ... ﻧﻪ...ﻧﻪ... ﻣﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺗﺮﺣﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... اﯾﻦ رو ﻋﺸﻖ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ... اﯾﻦ ﻧﻮﻋﯽ ﻓﺪاﮐﺎری ﺑﯽ ﻣﻮرد از ﻃﺮف ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد ﺑﺮام ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از روی دﻟﺴﻮزی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد... ﻧﺴﺘﺮن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ... ﻧﻘﺺ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻧﻘﺺ ﺟﺪی ﺑﻮد... ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ وﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﺶ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺣﺲ ﭘﺪر ﺷﺪن واﻗﻌﯽ رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻪ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺴﺮت ﺑﭽﻪ رو ﺑﻪ دل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ... ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ واﻗﻌﺎ از روی ﻋﺸﻘﯽ ﺧﺎﻟﺺ و ﭘﺎک ﺑﻮده... در ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﻓﻘﻂ از روی ﺗﺮﺣﻢ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ اﺑﺮاز ﻋﻼﻗﻪ ﻣﯿﮑﺮده... ﺷﺎﯾﺪ در اون ﻟﺤﻈﺎت ﻣﻨﻄﻘﻢ رو از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم... ﺣﺲ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﯿﮏ دﻧﯿﺎ ﻓﻘﻂ از دور ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ داﺷﺖ ﺧﻔﻪ ام ﻣﯿﮑﺮد... ﺣﺴﺮت در آﻏﻮش ﮐﺸﯿﺪن ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدم و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﮑﺸﻢ...ﻧﻪ ﺧﺪاﯾﺎ...
ﺻﺪای ﺑﺮﺧﻮرد ﻗﺎﺷﻘﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻫﻤﺰدن ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت داﺧﻞ ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﺑﻮد رو ﺷﻨﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻣﺠﯿﺪ: ﯾﺎﺳﯽ ﺟﻮن... ﺑﺨﻮر ﻋﺰﯾﺰم...
ﮐﻮروش در ﮐﻨﺎر ﻣﺠﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻧﮕﺎﻫﺶ روی ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد و دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ ﻫﻨﻮز روی ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻗﻬﻮه ی داﺧﻞ ﻓﻨﺠﺎﻧﺶ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺰد. ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺣﺎﮐﯽ از دﻟﻮاﭘﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻦ ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﻟﯿﻮان رو ﺑﺨﻮرم.ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻟﯿﻮان رو ﭘﺲ زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ...ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ دارو ﻧﺪارم...
ﺻﺪای ﮐﻮروش رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ داروﻫﺎت رو ﻣﺼﺮف ﮐﻨﯽ...
و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از داروﻫﺎش ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺼﺮﻓﺸﻮن دﻗﺖ ﮐﻨﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮردن و اﺳﺘﻔﺎده از اوﻧﻬﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ رﻋﺎﯾﺖ و ﮔﺎه ﺟﺪا"اﻣﺘﻨﺎع ﮐﻨﻪ... ﻣﺜﻞ ﺧﻮردن ﻗﻬﻮه... ﻧﺴﮑﺎﻓﻪ... ﭼﺎی ﻗﺮﻣﺰاﯾﺮاﻧﯽ... ﻣﺸﺮوﺑﺎت ﻣﻀﺮاﻟﮑﻠﯽ... ﻣﺼﺮف ﺳﯿﮕﺎر و ﻣﺎری ﺟﻮآﻧﺎ و ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر...ﻏﺬاﻫﺎی ﭼﺮب و....از راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻨﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﻣﺤﺘﻮی داﺧﻞ ﻟﯿﻮان ﮐﻪ ﻗﺮﺻﯽ در اون ﺣﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺧﻮردم.
دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ از دﮐﺘﺮ و ﻫﻤﺴﺮش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﻋﺼﺮاﻧﻪ و وﯾﺰﯾﺖ دوﺳﺘﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ در ﻣﻨﺰﻟﺶ از ﻣﻦ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد ﺗﺸﮑﺮ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ.
ﺗﻮی راه ﺑﺮﮔﺸﺖ درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺸﻨﺪه اﯾﯽ ﻓﻀﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺮﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﻣﺠﯿﺪ داﺋﻢ ﺑﺮﻣﯿﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻋﻘﺐ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﺗﺎ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺎﻟﻢ رو ﺑﭙﺮﺳﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ: ﺧﻮﺑﻢ...
وﻟﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﻮدم... از درون داﻏﻮن ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎی اﻧﮑﺎر ﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺧﻮدم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دارم وﻫﻤﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﯿﮑﺮدن ﺣﺎﻻ ﯾﮏ ﭼﯿﻨﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ی ﺑﯽ ارزش ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد دﮐﻮر روی ﻃﺎﻗﭽﻪ ﻣﯿﺨﻮرم... اوﻧﻬﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از دﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﯿﻔﺘﺎده و ﻗﻄﻌﺎت ﺑﻨﺪ زده اش ﺻﺪ ﺗﯿﮑﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻪ... دﯾﮕﻪ ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺣﺲ ﻧﻤﯿﮑﺮدم... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺗﺮﺣﻢ ﻣﯿﺪﯾﺪم... ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ اش ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﺠﯿﺪ رو اﻗﯿﺎﻧﻮﺳﯽ ﺑﯿﮑﺮان از ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎﺳﺶ ﺑﺮام ﮐﻮﯾﺮی ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺗﺮﺣﻢ... ﺗﺮﺣﻢ و دﻟﺴﻮزی...ﺣﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺑﭽﻪﮔﯽ از اون ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم...
ﺻﺪای ﻣﺠﯿﺪ رو ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از ﮐﻮروش ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ رو ﺟﻠﻮی ﭘﺎرک ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺎده ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﯿﻢ.
ﮐﻮروش ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺟﻠﻮی درب ﻋﻤﻮﻣﯽ ﭘﺎرک ﺑﺰرگ و ﺳﺒﺰی ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﭘﯿﺎده روی ﺑﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺖ، ﺑﻌﺪ از ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ از ﮐﻮروش، ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﯾﮏ دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻮﺳﻪ ی ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﺪم زﻧﺎن وارد ﭘﺎرک ﺷﺪﯾﻢ.
وﻗﺘﯽ وارد ﭘﺎرک ﺷﺪﯾﻢ ﺑﺎرون ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرﯾﺪن ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ؟
ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﯿﺨﻮام ﯾﻪ ذره ﺗﻮی ﺑﺎرون ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﺎرون ﺗﻨﺪ ﺑﺸﻪ... ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮری...
اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم...
...دﯾﮕﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﺎﺷﻪ...دﯾﮕﻪ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺮام دﻟﻮاﭘﺴﯽ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه... ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﻟﺴﻮزی و ﺗﺮﺣﻢ دﯾﮕﺮان ﺑﯿﺰار ﺑﻮدم و اون دﻗﺎﯾﻖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﮕﺮان ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﻪ آﺳﻤﻮن ﻣﯿﺪﯾﺪم ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ در وﺟﻮد ﻣﺠﯿﺪ اﺣﺴﺎﺳﯽ رو ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺣﺎﻻ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ دﻟﺴﻮزی و ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ زﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺎرﺳﺎﯾﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎد...
دﺳﺘﻬﺎم رو در ﺟﯿﺐ ﭘﺎﻟﺘﻮی ﮐﺮم رﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﺑﻪ راﻫﻢ اداﻣﻪ دادم. ﻧﮕﺎﻫﻢ روی درﯾﺎﭼﻪ ی ﭘﺎرک ﺑﻮد و ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎی ﻗﻮی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ روی اون ﺷﻨﺎور ﺑﻮدن. ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ از ﻣﺠﯿﺪ دور ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻗﺪﻣﻬﺎی ﺳﺮﯾﻌﺶ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ اوﻣﺪ ﺷﻨﯿﺪم.
ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره ﯾﮏ دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮم ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻘﺪم ﺷﺪ. ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم و ﻫﻨﻮز ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎی روی آب رو ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪادم. ﻗﻄﺮات ﺑﺎرون ﮐﻪ روی درﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰی رو ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد... ﺗﺼﻮﯾﺮ اﺑﺮﻫﺎ در آب و ﻫﻮاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ ﺣﺲ ﺑﻐﺾ رو در ﻣﻦ ﺑﯿﺪار ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر اﺷﮑﻬﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺳﮑﻮﺗﯽ دردﻧﺎک ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﻗﺪم زدن اداﻣﻪ دادﯾﻢ. ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﻢ ﺣﺎﺿﺮ در ﭘﺎرک ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺮای ﺗﺮک ﭘﺎرک راه ﺧﺮوج رو ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺧﻠﻮت ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ.
ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دﯾﮕﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم و ﭘﺮ ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﺤﻤﻞ دﯾﺪن اﺷﮑﻬﺎی ﺗﻮ رو ﻧﺪارم... ﺑﺒﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰم... اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ اﻣﺮوز ﻓﻬﻤﯿﺪی ﻣﻦ ﯾﮑﺴﺎل ﭘﯿﺶ در اﯾﺮان ﻓﻬﻤﯿﺪم... ﻫﻤﻮن روزی ﮐﻪ ﮐﺎرت ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪن در...
ﺑﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: و ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﺖ ﺑﺮام ﺳﻮﺧﺖ ﻧﻪ؟... ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﻣﺜﻼ ازﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﮐﻨﯽ ﻧﻪ؟... ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﻧﮕﺬاﺷﺘﯽ ﺗﻮی اﯾﺮان ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻔﻬﻤﻢ... اﮔﻪ ﻫﻤﻮﻧﺠﺎ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭘﺎم رو ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺖ...
ﻣﺠﯿﺪ اﯾﺴﺘﺎد و ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﺶ رو روی ﻟﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ!!! اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟!!! ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ دﻟﻢ ﺑﺮات ﺳﻮﺧﺘﻪ؟... ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﻮد ﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﮐﻨﻢ؟... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪم و ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻮﻧﺪ... اون روزی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺳﺎل اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﺘﻮن ﻣﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮام ﺑﭽﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎری؟!!!
دﺳﺘﺶ رو از روی ﻟﺒﻢ ﮐﻨﺎر زدم و ﯾﮏ ﻗﺪم ازش دور ﺷﺪم و ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ از دﻟﺴﻮزی و ﺗﺮﺣﻢ ﺑﯿﺰارم... از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام دﻟﺴﻮزی ﮐﻨﻪ ﻣﺘﻨﻔﺮم... ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدی؟....
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﻣﻦ رو در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺲ ﮐﻦ... ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮات دﻟﺴﻮزی ﻧﮑﺮدم... ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ از روی ﺗﺮﺣﻢ ﻋﺎﺷﻘﺖ ﻧﻤﻮﻧﺪم و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﮑﺮدم... ﯾﺎﺳﯽ... ﻗﺸﻨﮓ ﻣﻦ.... ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻻن ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ.... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺷﻨﯿﺪن و ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﭼﻘﺪر ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ... وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ اﻣﺮوز ﻓﻬﻤﯿﺪی ﺑﺮای ﻣﻦ اﺻﻼ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﯿﺎ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ... ﻧﻤﯽ ﺧﻮام دﯾﮕﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎت اداﻣﻪ ﺑﺪی... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ...ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎﺳﯽ.
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
