جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (12)
قصه عشق (12)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ازش ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮم ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دﺳﺘﻢ رو روی ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪم وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﻣﺮدوﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﯿﻦ دﺳﺘﻬﺎش ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺧﻮدش ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﻬﺎش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺧﻮدت رو از ﻣﻦ دور ﻧﮑﻦ... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺖ دارم... ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ... ﻓﻘﻂ اﯾﻦ رو ﺑﻔﻬﻢ...
ﮔﺮﯾﻪ ی ﻣﻦ ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻮﯾﺎ آﺳﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﻐﻀﺶ از ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ی ﻣﻦ ﺗﺮک ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺧﻮرد و اون ﺑﺎرون ﮐﻢ ﺑﺎ رﻋﺪ و ﺑﺮﻗﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ رﮔﺒﺎر ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮم رو ﺗﻮی ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﻮازﺷﻢ ﻣﯿﮑﺮد داﺋﻢ ﺑﺎ ﺗﮑﺮار و ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: دوﺳﺘﺖ دارم ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﺖ دارم...
از ﭘﺎرک ﺗﺎ ﺧﻮﻧﻪ راه زﯾﺎدی ﻧﺒﻮد وﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ رﮔﺒﺎر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﺮ دوﻣﻮن وﻗﺘﯽ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ آب از ﺳﺮ و روﻣﻮن ﻣﯿﭽﮑﯿﺪ... اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﯾﮑﯽ از داروﻫﺎی آراﻣﺒﺨﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺗﺠﻮﯾﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮام ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و در اون ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
روزﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روز ﻗﺒﻞ از درون ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮرد ﻣﯿﺸﺪم. ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺎرک ﻧﺰدﯾﮏ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻣﯿﻨﺸﺴﺘﻢ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ رو ﮐﻪ در ﻣﺤﯿﻂ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﮐﻪ در ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﭘﺎرک ﺗﻌﺒﯿﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم... ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻐﺾ ﻣﯿﮑﺮدم و زﻣﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺑﻐﺾ ﺑﺎ ﺗﻠﺨﯽ و ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ و ﺑﺎ ﺧﺮوج اﺷﮑﻬﺎم از ﭼﺸﻤﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯿﺸﺪم زودﺗﺮ از زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺎرک رو ﺗﺮک ﮐﻨﻢ.
دﯾﮕﻪ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﺮان ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺳﻮاﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازم ﻣﯿﮑﺮد ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺻﺪای ﻏﻤﮕﯿﻨﻢ از ﺣﺲ ﻣﺎدراﻧﻪ ی ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﺪه اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ازم ﺳﻮاﻟﯽ ﻣﯿﭙﺮﺳﯿﺪ ﻣﻨﮑﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻣﯿﺸﺪم و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ دﻟﺘﻨﮓ اوﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯿﺪادم ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻨﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﺷﻮن از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪم... در ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺮاغ ﻧﺴﺘﺮن رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻧﺴﺘﺮن از ﺗﺮﮐﯿﻪ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ و ﮔﻮﯾﺎ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن رو داره و ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ.
دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدم و ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻖ ﺑﻮدم ﮐﻪ اوﻧﺮوز ﻧﻤﻮﻧﺪم و ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﯿﺸﺘﺮی از ﺧﻮدم ﻧﺸﻮن ﻧﺪادم... ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ای ﮐﺎش ﻻ اﻗﻞ ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﻐﺾ و ﮐﯿﻨﻪ و
ﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻠﺦ رو ﺑﻬﻢ ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اوﻧﻮﻗﺖ دﯾﮕﻪ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﯿﺪ، ﺧﻮدم و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺗﺒﺎه ﺷﺪه ﻧﻤﯽ دﯾﺪم... اﻣﺎ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮ روز ﺑﻌﺪ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺶ از ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮔﯽ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه راﺿﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮد و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و از وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ رو ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺘﺘﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﯿﻢ از ﺟﺎﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ زورﯾﺦ دﯾﺪن ﮐﻨﯿﻢ... وﻟﯽ ﻣﻦ رﻓﺘﺎرم ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﺮوز اﺣﺴﺎﺳﺎت ﮔﺮم و ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ی ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ اون ﺣﺲ ﺳﺮدی از ﻣﻦ دور ﻧﻤﯿﺸﺪ.
پنج ﻣﺎه از اوﻣﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ دﯾﮕﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎرک و دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در ﻧﺒﻮدن ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺎر ﻫﺮ روزه ام ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ روز در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ روی ﻧﯿﻤﮑﺘﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﺻﺪای آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﻦ رو از ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮدم ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ: دﯾﺪﻧﺸﻮن ﺑﻪ آدم ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯿﺪه ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﯾﺪم ﮐﻮروش ﮐﻨﺎر ﻧﯿﻤﮑﺖ اﯾﺴﺘﺎده. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ !!!؟ ﻣﮕﻪ اﻣﺮوز ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﺮﻓﺘﯽ؟!!!
ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... اﻣﺮوز روز اﺳﺘﺮاﺣﺘﻢ ﺑﻮد... اوﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﯿﺮون ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻤﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﻢ دﯾﺪم ﺗﻮی ﭘﺎرک ﻧﺸﺴﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﺎم ﺣﺎﻟﺖ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ... ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﻣﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ و...
ﮐﻮروش درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻨﺎرم روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ... ﻫﺮ روز ﻣﯿﺎیی اﯾﻨﺠﺎ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو در ﺣﺎل ﺑﺎزی ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯿﮑﻨﯽ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: از ﮐﺠﺎ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﯽ!!!؟
ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: داﻧﺸﮑﺪه ی دارﯾﻮش از ﺟﻠﻮی اﯾﻦ ﭘﺎرک رد ﻣﯿﺸﻪ... ﺗﻮ رو ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻪ... اون اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻄﺮح ﮐﺮده ﺑﻮد...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دوﺑﺎره ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪه ﺑﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﻪ ﮐﻮروش... ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ اوﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﭘﺮوا ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮم ﻧﺰدﯾﮏ و ﯾﮑﯽ از اون ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو از ﻣﺎدرﺷﻮن ﻣﯿﮕﺮﻓﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﻧﮕﻬﺶ ﻣﯿﺪاﺷﺘﻢ...
ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: واﻗﻌﺎ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﭽﻪ اﯾﯽ رو ﺑﻐﻞ ﺑﮑﻨﯽ؟
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮم ﺟﻮاب ﮐﻮروش رو دادم.ﮐﻮروش از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ... ﻣﯿﺒﺮﻣﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﮐﻮدﮐﯽ رو در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮی... ﯾﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ... ﮐﻪ اوﻧﻢ ﻣﺎﻫﻬﺎﺳﺖ دوﺳﺖ داره واﻗﻌﺎ در آﻏﻮش ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ دوﺳﺖ داره در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮﺗﺶ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ دراز ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻦ دﯾﮕﻪ... ﺑﯿﺎ... ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮﯾﻢ دﯾﮕﻪ.
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﮐﻮروش ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰدم ﺷﺎﯾﺪ از ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﻦ رو ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﯽ دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺎ ﺗﻤﻮم ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ در وﺟﻮدت ﺑﺮای در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﭽﻪ ﺳﺮاغ داری ﮐﻮدﮐﯽ رو در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮی...؟ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺮددی؟
ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ از روی ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: از ﻟﻄﻔﺖ ﻣﻤﻨﻮم ﮐﻮروش ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻟﻄﻒ داری وﻟﯽ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪم ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺎم ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ...
ﮐﻮروش ﻟﺒﺨﻨﺪ ی ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ ﻫﯿﭻ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﺳﺮ راه ﻣﯿﺮﯾﻢ ﺷﺮﮐﺖ... ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺗﺎ اﻻن ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﻧﺮﻓﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻄﻮرﯾﻪ... ﻫﻢ ﺷﺮﮐﺖ رو از ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﮕﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮام ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺮﻣﺖ... ﺧﻮب ﻧﻈﺮت ﭼﯿﻪ؟
ﺷﻮق و اﺻﺮار ﮐﻮروش ﺑﺮام ﮐﻤﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻫﻢ ﻣﺠﯿﺪ و ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎرش رو ﻣﯿﺪﯾﺪم و ﻫﻢ اون ﺑﭽﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮروش ازش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش از ﭘﺎرک ﺧﺎرج و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ ﺷﺪم.
ﺗﺎ ﺑﻪ اون روز ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮش ﮐﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ... ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ در ﻗﺴﻤﺖ دﯾﮕﻪ ی ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اون ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ ﺻﺮف ﺷﺪ. ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﺠﺎری ﺑﺰرگ ﻫﺴﺘﺶ... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺠﯿﺪ در ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺮﮐﺰی ﺷﺮﮐﺖ ﺳﻤﺖ ﻣﻬﻤﯽ ﻫﻢ داره و ﭘﺮﺳﻨﻠﯽ ﮐﻪ در واﻗﻊ زﯾﺮ دﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ در اﻣﺮ ﺗﺠﺎرت ﻗﻄﻌﺎت اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮏ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯿﮑﺮدن ﺧﻮدﺷﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ بیست ﻧﻔﺮی ﻣﯿﺸﺪن. ﺗﻮی ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻮروش رو ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺘﻦ و اﯾﻦ از ﺑﺪو ورود ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد. ﻣﺠﯿﺪ از دﯾﺪن ﻣﻦ و ﮐﻮروش در اﺗﺎﻗﺶ اول ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ در ﺣﻀﻮر ﮐﻮروش ﻣﻦ رو در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻮﺳﯿﺪ... ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻧﯿﻞ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد در ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاش ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد و ﺑﯿﺶ از ﻗﺒﻞ اﺣﺴﺎس ﺧﻮدش رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮوز ﻣﯿﺪاد... درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﻦ... ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﺮ روز از ﻣﺠﯿﺪ دورﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪم...!!!
ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ در دﻓﺘﺮ ﮐﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮدﯾﻢ و وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮐﻮروش ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻫﻢ ﮐﻮروش ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﻪ... ﯾﺎﺳﯽ... ﻓﻘﻂ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺷﺐ ﮐﻪ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ... دﭘﺮس و ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﯽ... دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ از وﻗﺘﺖ رو در ﮐﻨﺎر ﺑﭽﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮروش در ﻣﻮردش ﺑﻬﺖ ﻗﻮل داده ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﺬروﻧﯽ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﮐﺎری ﮐﻨﻪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ روال ﻋﺎدﯾﺖ ﺑﺮﮔﺮدی... ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﯾﺰم؟
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﺗﻮی دل ﻣﻦ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ اس ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺑﺸﻢ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ دوﺳﺘﺖ دارم... ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ داری ﺑﻬﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪاره... ﻣﻦ وﺟﻮد ﺧﻮد ﺗﻮ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮام ارزش داره... ﻫﻤﻮن ﯾﺎﺳﯽ ﮐﻪ در اﯾﺮان ﻋﺎﺷﻘﻢ ﮐﺮده... ﻫﻤﻮن ﯾﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم از اﯾﺮان آوردﻣﺶ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ رو ﺑﺮاش ﺑﺴﺎزم... ﻣﻦ اون ﯾﺎﺳﯽ رو ﻣﯿﺨﻮام... ﺑﻬﻢ ﺑﺮش ﮔﺮدون... دوﺳﺘﺖ دارم ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ...
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش ﺷﺮﮐﺖ رو ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺗﺮک ﮐﺮدم. از ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻮروش در دﻓﺘﺮ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﭽﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﻣﻦ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﮐﻮروش ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﺎدر ﺑﭽﻪ از ﻫﻤﺴﺮش ﺟﺪا ﺷﺪه و در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﭽﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻧﮕﻬﺪاری ﻣﯿﺸﻪ و ﭘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ رﻓﺘﻪ و ﮐﻮروش ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯿﺶ در ﻧﺒﻮدن اون ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﺳﺮﻣﯿﺰﻧﻪ...
ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﯾﻼی دوﺳﺖ ﮐﻮروش ﮐﻪ درﺣﻮﻣﻪ ی ﺷﻬﺮ ﺑﻮد رﺳﯿﺪﯾﻢ... وﯾﻼﯾﯽ ﺑﻮد ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎ و ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺰرگ وﻗﺘﯽ از ﮐﻮروش ﺷﻐﻞ دوﺳﺘﺶ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺖ از ﺳﻬﺎم داران ﻫﻤﻮن ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺮای ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﺑﺮده ﺑﻮد.
اﺑﻬﺖ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻮﻧﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻮد وﻟﯽ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ وﯾﻼ ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه... وﻗﺘﯽ وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﻦ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﯾﯽ در ﺣﺪود چهار ﯾﺎ شش ﺳﺎﻟﻪ رو ﺑﻪ رو ﺑﺸﻢ. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﭽﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻪ در ﺣﺪود هشت ﯾﺎ نه ﻣﺎه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ وارد ﺷﺪم و اون رو دﯾﺪم ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ؟
ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر و ﺣﺎﻻت ﻣﻦ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﺗﻮﻗﻊ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی رو ﻧﺪاﺷﺘﯽ؟
دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﯿﻮن ﻧﺮدﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ اﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ...
و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﭽﻪ رﻓﺘﻢ... ﯾﮏ ﻟﺒﺎس ﺳﺮﻫﻤﯽ آﺑﯽ روﺷﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد... ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ ﻣﺜﻞ درﯾﺎ... ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮر ﺑﻪ رﻧﮓ ﻃﻼ... ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻧﺮم و ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﯾﺎس... دﺳﺘﻬﺎش ﺑﻪ ﻗﺪری ﻧﺮم و ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﯾﺎد ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎی دوران ﺑﭽﻪ ﮔﯽ ﺧﻮدم اﻧﺪاﺧﺖ... ﺑﯽ اراده دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺑﭽﻪ رو در آﻏﻮﺷﻢ ﺑﮕﯿﺮم... ﺧﻮد اون ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اﯾﯽ ﮐﻪ دﻟﻢ رو ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﻬﺎش رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻐﻠﺶ ﮐﻨﻢ... وﻗﺘﯽ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ... ﭘﻮﺳﺘﺶ رو ﺑﻮ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ... اوﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ... ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ... و اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﮐﯿﻪ...!!! ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ آرزوم رﺳﯿﺪم... و اون ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺗﺮﺳﯽ از ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﺎدرش رو در اﻃﺮاف ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ...
ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﭽﻪ در آﻏﻮﺷﻢ ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻮروش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻮروش در اﺗﺎق ﻧﯿﺴﺖ!!!
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و راﺑﻄﻪ ی ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﻮن ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ی ﮐﻮﺗﺎه ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اون ﺑﭽﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮ ﻣﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺮدن ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ...
در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎری ﮐﻪ در ﻣﻨﺰل ﻣﻮﻗﻊ ورود دﯾﺪه ﺑﻮدم وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺮای ﺷﻤﺎ و آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ آوردم آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻦ ازﺗﻮن ﺑﭙﺮﺳﻢ اﮔﺮ دوﺳﺖ دارﯾﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯿﻞ ﮐﻨﯿﻦ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﯿﺎرم اﯾﻨﺠﺎ در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﻦ ﺗﻮی ﺑﺎﻟﮑﻦ... آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻫﻢ اوﻧﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارن...
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﭽﻪ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﺟﺎزه ﻣﯿﺪﯾﻦ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم ﭘﺎﯾﯿﻦ...
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﭽﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: اﻟﺒﺘﻪ... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﻦ... در ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﺳﻤﺶ ﺑﻨﯿﺎﻣﯿﻦ... وﻟﯽ ﺑﻨﯽ ﺻﺪاش ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...
ﺑﺎ ﺳﺮ ﺣﺮف ﭘﺮﺳﺘﺎر رو ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮدم و دوﺑﺎره ﺻﻮرت ﺑﻨﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و اون ﺑﻪ ﻃﺮزی ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺧﻮدش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪه ﺑﻮد ﮔﻮﯾﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﻘﺪر اﯾﻦ رﻓﺘﺎرش ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﮐﻤﺒﻮد ﻣﻌﻨﻮی ﻣﻦ رو ﮐﻪ در اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﻪ اﺧﯿﺮ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻪ...
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻨﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ از ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﺎ ﺷﮑﻮه ﺣﺮﯾﺮی ﮐﻪ در اﺛﺮ وزش ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎز ﺑﻮدن درب ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ دراوﻣﺪه ﺑﻮدن ﮐﻮروش رو دﯾﺪم... در ﺑﺎﻟﮑﻦ رو ﺑﻪ ﻣﻨﻈﺮه ی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻣﻨﺎﻇﺮ اﻃﺮاف ﺷﺪه ﺑﻮد... وارد ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺷﺪم و ﮐﻮروش از ﺻﺪای ﭘﺎﺷﻨﻪ ی ﮐﻔﺶ ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻀﻮرم ﺷﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎ... در ﻋﻤﻖ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻮروش ﻏﻤﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻗﺪری اون ﻏﻢ ﺑﺮام ﻣﻠﻤﻮس ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺎ ﺧﻮدآﮔﺎه ﻟﺒﺨﻨﺪ از روی ﻟﺒﻢ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه؟
ﮐﻮروش ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻨﯽ ﮐﻪ در آﻏﻮش ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﺮد ﺟﻠﻮ اوﻣﺪ و ﺑﻮﺳﻪ ای ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﭽﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ آورد ﻏﻢ ﭼﺸﻤﻬﺎش رو ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻓﻘﻂ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﯿﺎم اﯾﻨﺠﺎ و اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ... ﺑﻪ ﯾﺎد ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﭘﺪر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ داﺷﺖ ﻣﯽ اﻓﺘﻢ... و ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯽ ﻟﯿﺎﻗﺘﯽ اون ﻣﺎدر... و از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﻫﺎی دوﺳﺘﻢ... و ﺑﻪ ﺑﺎزی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﺎرﺷﻮن...
ﮐﻮروش ﯾﮑﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﺑﺎﻟﮑﻦ رو از ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﯿﻨﻢ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻ دﯾﺪم ﺑﻨﯽ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ دﺳﺘﺶ رو ﺑﺮای اوﻣﺪن ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ... ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ﺑﯽ ﻟﯿﺎﻗﺘﯽ ﻣﺎدر اﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺳﻮال ﺑﻮده... ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻫﻤﺴﺮ دوﺳﺘﻢ ﻗﺪر ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺶ داده ﺑﻮد رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ رو رﻫﺎ ﻧﻤﯿﮑﺮد و زﻧﺪﮔﯽ دوﺳﺘﻤﻢ ﺗﺒﺎه ﻧﻤﯿﺸﺪ.
ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﮐﻮروش وﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ ﺑﺮام ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﻪ ﭼﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ و ﮔﺎﻫﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم دﯾﮕﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻪ در اداﻣﻪ ی ﺣﺮف ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﮑﺮار ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﻪ در ﻣﻮرد دوﺳﺘﺶ ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﺧﻮدش رو ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻪ.
ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ زﯾﺎد ﻣﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو در ﺑﻐﻞ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻗﺪم زدن. ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺑﯿﺸﺘﺮ راه ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪا ﮐﺮدن ﯾﮑﯽ از ﺧﺪﻣﻪ ی ﺧﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﺑﻨﯽ رو ﺑﺮاﻣﻮن ﺑﯿﺎرن. رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮروش و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﺑﻨﯽ رو ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﻧﮕﻬﺶ دارم...
ﮐﻮروش ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺣﺮف ﻣﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ دوﺑﺎره ﺣﺮﻓﻢ رو ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم، ﮐﻮروش ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ... وﻟﯽ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ رو ﻣﯿﺎرم ﻫﺮﺟﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪی ﻣﯿﺬارﯾﻤﺶ ﺗﻮی اون...
ﻣﺮدی ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺧﺪﻣﻪ ی اون وﯾﻼ ﺑﻮد ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﮐﻮدک ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﭼﺮﺧﻬﺎی ﺑﺰرﮔﯽ داﺷﺖ و ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﯾﺎد ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ و زﯾﺒﺎ اﻧﺪاﺧﺖ رو آورد و ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ وﯾﻼ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻣﻦ و ﮐﻮروش در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ راه ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ، ﺑﻨﯽ ﺗﻮی ﺑﻐﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪری ﻗﺸﻨﮓ ﺧﻮدش رو ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻟﺬت رو داﺷﺖ و ﮐﻮروش ﻫﻢ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﺧﺎﻟﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد. ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاف وﯾﻼ ﺑﺎ ﭼﻤﻨﯽ ﻣﺨﻤﻞ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در دور دﺳﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﭘﻮﺷﯿﺪه از درﺧﺖ ﮐﻪ در ﻗﻠﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺻﺨﺮه ﻫﺎی ﺑﯿﺮون اوﻣﺪه از زﯾﺮ ﺑﺮﻓﻬﺎ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯿﮑﺮد و ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﮐﻮه رو ﺑﻪ رخ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪه اﯾﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ. اون ﻣﻨﻈﺮه آﻧﭽﻨﺎن زﯾﺒﺎﯾﯽ دﻟﭙﺬﯾﺮی ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ داﺷﺘﻢ در ﺗﺎﺑﻠﻮی ﻧﻘﺎﺷﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ از ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻗﺪم ﻣﯿﺰﻧﻢ... ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮی ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺑﮕﺬارﻣﺶ وﻟﯽ ﺑﺮای راﺣﺘﯽ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر از ﮐﻮروش ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﻨﯽ رو ﺗﻮی ﺟﺎی ﻧﺮم و ﮔﺮﻣﺶ در ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺑﺨﻮاﺑﻮﻧﻢ... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮاب ﺑﻨﯽ در ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ اش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﯽ اراده اون رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﻨﯽ ﻫﻢ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاب ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ زد... دﺳﺖ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮش رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و روی دﺳﺘﺸﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪم... ﮐﻮروش ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﺗﻮﻧﺴﺖ از ﺑﻨﯽ و اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﻞ دل ﺑﮑﻨﻪ... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ ﭼﯿﺰی ﺗﻮی اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﺑﺮاش ﺗﻬﯿﻪ ﻧﮑﺮده ﺑﻮده...
ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﻮروش ﮐﻪ دﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ در دﺳﺘﺶ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ و اون ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ رو ﻫﺪاﯾﺘﺶ ﮐﻨﻢ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮐﻪ راه ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ روی دور دﺳﺘﻬﺎ ﺧﯿﺮه ﻣﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻓﮑﺮش رو ﻧﻤﯿﮑﺮد... ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻪ... اون واﻗﻌﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺖ... ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﻢ زﯾﺎدی داﺷﺖ... و ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﮐﺎر دﺳﺘﺶ داد ﻫﻤﻮن زﯾﺎدی داﺷﺘﻦ ﺑﻮد... و از ﻫﻤﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎر ﺗﺮ زﯾﺎد ﺑﻮدن ﻫﻮﺳﺶ ﺑﻮد... اون ﯾﻪ زن ﻫﻮﺳﺒﺎز ﺑﻮد... ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﺼﻮرش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮد اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﻪ...
ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ از روی ﻫﻮس زﯾﺎد در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ رو ﺗﺎزه ﺑﺎردار ﺷﺪه ﺑﻮد دل ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎﺧﺖ... ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﻫﻢ در وﺿﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا رو ﻓﻬﻤﯿﺪ... وﻗﺘﯽ ﮐﻪ زﻧﺶ ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ در اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺷﺨﺼﯽ اون ﺑﻮدن...
وﻗﺘﯽ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎی ﮐﻮروش ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﭼﺸﻤﻬﺎم از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و دﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ رو ﺗﻮی دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺎر ﻣﯿﺪادم ﺗﺎ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﻢ وﻟﯽ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ از دﻫﻨﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺧﺎرج ﺷﺪ: وای ﺧﺪای ﻣﻦ...
ﮐﻮروش اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ... ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ... ﻧﮕﺎه ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ ﺑﺪه... ﮐﻮروش ﺳﺮﯾﻊ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺘﺖ ﮐﺮد؟... وﻟﯽ داﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ... اﯾﮑﺎش ﻓﻘﻂ ذره اﯾﯽ از ﻧﺠﺎﺑﺖ ﺗﻮ در وﺟﻮد ﻣﺎدر ﺑﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد... اوﻧﻮﻗﺖ اﻻن ﺑﻨﯽ و ﭘﺪرش اﯾﻨﻘﺪر دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ روﺣﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪن... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺮای ﯾﮏ ﻣﺮد ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ و ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ روزی ﺑﻔﻬﻤﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺑﻬﺶ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮده... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم زﻧﺪﮔﯽ دوﺳﺘﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﺸﻪ... ﯾﺎﺳﯽ وﻗﺘﯽ ﭘﺎی ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻫﻤﺴﺮ وﺳﻂ ﻣﯿﺎد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﯿﺮه ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ارزش ﺧﻮدش رو ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ... ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ اﯾﻦ وﯾﻼ رو ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد و ﭼﻪ روﯾﺎﻫﺎﯾﯽ ﺗﻮی ذﻫﻨﺶ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ آﯾﻨﺪه ﺷﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد... از وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎردار ﺷﺪه دﯾﮕﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺧﻮش ﺑﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد روی زﻣﯿﻦ ﻫﺴﺘﺶ... وﻟﯽ ﮐﯽ ﻓﮑﺮش رو ﻣﯿﮑﺮد اون ﻣﺮد از ﻗﻠﻪ ی ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ذﻫﻨﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد اﯾﻨﻄﻮری ﺳﻘﻮط ﮐﻨﻪ... ﺑﺸﮑﻨﻪ... ﻏﺮورش ﭘﺎﯾﻤﺎل ﺑﺸﻪ... ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺗﺼﻮرﺷﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد...
راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ وﯾﻼ رو در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دوﺳﺘﯽ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ داری درﺳﺘﻪ؟
ﮐﻮروش ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دوﺳﺘﯽ!!!؟.... آره... آره... ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮑﻢ... ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ... از وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﭘﺪر ﺑﻨﯽ رو ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﻢ...
دﯾﮕﻪ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ رد و ﺑﺪل ﻧﺸﺪ وﻗﺘﯽ وارد وﯾﻼ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﯿﺶ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ از اوﻣﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ اوﻧﺠﺎ ﻣﯿﮕﺬﺷﺖ. ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﺎ اﺟﺎزه اﯾﯽ ﮐﻪ از ﮐﻮروش ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺗﻮی ﺗﺨﺘﺶ ﺑﺨﻮاﺑﻮﻧﻪ وﻟﯽ ﻗﺒﻠﺶ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﻣﻦ ﺻﻮرت ﺑﻨﯽ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﺎزم اون ﻟﺒﺨﻨﺪ زﯾﺒﺎش رو درﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﻧﺸﻮﻧﺪ... ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﺘﺎرش اون رو ﺑﺮد.
اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم اﻋﻀﺎی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ در اون ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪﻣﻪ ی اون ﺑﻮدن ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺮای ﮐﻮروش اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻠﻦ و وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎر در ﺑﺮدن ﺑﻨﯽ از ﮐﻮروش اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﻮروش ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش اﯾﻦ اﺟﺎزه رو داده ﺑﻮد ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ در ﻧﺒﻮدن دوﺳﺘﺶ ﺗﻤﺎم اداره ی ﻣﻠﮏ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ی ﮐﻮروش ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ.
وﻗﺘﯽ از وﯾﻼ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﻏﺮوب ﺑﻮد و ﺳﺮﺧﯽ آﺳﻤﻮن ﺑﺎ اون اﺑﺮﻫﺎی ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪوم ﺷﮑﻠﯽ رو در آﺳﻤﻮن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدن ﺣﺎﻟﺘﯽ اﻓﺴﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ داده ﺑﻮد و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه اﯾﯽ رو ﻣﻬﻤﻮن ﻫﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻣﯿﮑﺮد... ﮐﻮروش ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮد... ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ در آﯾﯿﻨﻪ ی ﺟﻠﻮ و ﺑﻐﻞ داﺋﻢ ﺑﻪ وﯾﻼ و ﻣﻨﻈﺮه ی ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﮔﺎﻫﯽ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم دل ﮐﻨﺪن از اون ﻣﺤﯿﻂ ﺑﺮاش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ....
ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ رو ﺑﻪ دﯾﺪن ﭘﺴﺮش آوردی؟
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد... ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺋﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ از آﯾﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻮد.
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ اﮔﻪ ﺑﺎزم ﻣﻦ رو اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎری؟
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ... ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯿﺸﻪ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﺑﻨﯽ؟
ﮐﻮروش ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮش ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داد. دﯾﮕﻪ در ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﺟﺎده اﻓﺘﺎدﯾﻢ و وﯾﻼ در ﺗﯿﺮ رس ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن از ﻃﺮﯾﻖ آﯾﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد و ﮐﻮروش ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد... ﻫﻮا رو ﺑﻪ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ... وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺧﺪای ﻣﻦ ﭼﻘﺪر زﻣﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد... ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺠﯿﺪ اﻻن ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد...
وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو از ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻮروش ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻤﺖ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻻن ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﻤﺴﺮ زﯾﺒﺎی ﺧﻮدﺷﻪ...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﯿﺸﻪ ی ﮐﻨﺎرم ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺤﯿﻂ رﻧﮕﯽ ﺳﻮرﻣﻪ اﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ از اﯾﻦ رﻧﮓ ﺷﺐ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ رﻧﮓ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻟﺬت ﻣﯿﺒﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﭘﺪر ﺑﻨﯽ ﮐﯽ از ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده؟... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺮده دﯾﮕﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ اﻻن ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺶ ﺑﻨﯽ...
ﮐﻮروش ﺟﻮاب داد: ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻻ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻤﯿﮕﺮده... ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش... ﺗﻮ ﻓﻌﻼ ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺑﻨﯽ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش...
ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ از ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎی دوﺳﺘﺘﻢ ﺑﺎﺧﺒﺮی...
ﮐﻮروش ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: آره ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻫﺴﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﯿﮕﯽ...
وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮروش دﯾﮕﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﻮﻣﺪ و ﻣﻦ رو ﺟﻠﻮی درب آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﭘﯿﺎده ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪم وﻗﺘﯽ ﮐﻠﯿﺪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ در رو ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ از ﻣﻦ درب رو ﺑﺎزﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ از اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻬﺮه ی ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺷﺒﻬﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﮐﺴﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ رو در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: وای ﯾﺎﺳﯽ... ﭼﻘﺪر ﺑﻮدن ﺑﺪون ﺗﻮ ﺳﺨﺘﻪ... و ﭼﻘﺪر دﯾﺪن ﺻﻮرت دوﺑﺎره ﺷﺎدت ﺑﺮام ﻟﺬت ﺑﺨﺸﻪ.
ﻣﺠﯿﺪ درب رو ﺑﺴﺖ و ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﺷﺎم رو آﻣﺎده ﮐﻨﻢ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ داره در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺎم رو آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺮ اوﻣﺪم... ﺑﻨﯽ اوﻧﻘﺪر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ اﺻﻼ زﻣﺎن از دﺳﺘﻢ در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد...
ﻣﺠﯿﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎد و دﺳﺘﺶ رو دور ﮐﻤﺮم ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد و ﺑﻮﺳﻪ ی ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: ﭘﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺖ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ؟... آره؟
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
