جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (13)
قصه عشق (13)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﮔﻔﺘﻢ: آره... ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻮد اون ﺑﭽﻪ... ﭼﺸﻤﻬﺎی آﺑﯽ... ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر... ﺳﻔﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﺑﺮف...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش و درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﺒﺨﻨﺪش ﮐﻢ ﮐﻢ از روی ﻟﺒﺶ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟!!!! ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪت ﮐﻮ؟!!!
ﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪی ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻬﻢ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد. ﻗﻔﻞ اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﺟﻮری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ اﮔﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮای ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻦ ﻫﻢ از ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺎزش ﮐﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﻗﻔﻠﺶ رو ﺑﺎز ﻣﯿﮑﺮد. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﻢ دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم و دﯾﺪم ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ!!!
ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن ﻗﺒﻞ از ﻗﻬﺮ ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﺳﻢ ﻣﺠﯿﺪ روی ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪم ﺑﻮد... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ و ﺧﻮدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ رﻧﮕﻢ ﭘﺮﯾﺪه و اﺿﻄﺮاب ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدم رو ﮔﺮﻓﺖ... ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻃﺮزی ﺧﺎص ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد... ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ...ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ... ﺣﺘﻤﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻨﯽ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﺑﻮده از ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺎز ﺷﺪه...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯿﺰد ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ در ﺻﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮش اﯾﻦ اوﻣﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻤﯽ از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ... ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ از ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﺎز ﻧﻤﯿﺸﻪ ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ...
آب دﻫﻨﻢ رو ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ!!! ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ؟
ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... ﻫﯿﭽﯽ... اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻫﻤﯿﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ... از ﮔﺮدﻧﺖ ﺑﺎز ﺷﺪه...
ﺑﺎ ﺑﻐﺾ ﮔﻔﺘﻢ: اﺣﺘﻤﺎﻻ"؟!!! ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ اﺣﺘﻤﺎﻻ"؟!!! ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﻣﺠﯿﺪ؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ وﺿﻊ رو در ﻣﻦ دﯾﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﻣﺤﮑﻢ ﻣﻦ رو در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ... ﻫﯿﭽﯽ... ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺶ... اﻣﺮوز ﯾﻪ ذره ﺗﻮی ﺷﺮﮐﺖ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪم... ﻓﮑﺮم درﺳﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ... دﻗﯿﻘﺎ ﻫﻤﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯿﮕﯽ درﺳﺘﻪ... ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ"ﮐﺎر ﻫﻤﻮن ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺴﺘﺶ...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺷﮑﻢ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﺠﯿﺪ رو از ﺧﻮدم دور ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﺮم ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ در ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ... ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺑﺎﺻﺪای زﻧﮓ اﯾﺴﺘﺎد... ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب رﻓﺖ و اون رو ﺑﺎزﮐﺮد. ﺻﺪای ﮐﻮروش رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، از اوﻣﺪﻧﺶ ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪم و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎک ﮐﺮدم ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﯿﺎد داﺧﻞ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ اوﺿﺎع ﺑﺸﻪ وﻟﯽ داﺧﻞ ﻧﯿﻮﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻼم و اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ... اﯾﻦ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﯾﺎﺳﯽ ﻫﺴﺘﺶ... ﺟﻠﻮی درب ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﯿﺎده ﺑﺸﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ اﻓﺘﺎده... ﭘﺎره ﺷﺪه... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮدﺷﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﺪه... ﺑﺪه ﺑﻬﺶ...
ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم روی ﯾﮑﯽ از ﻣﺒﻠﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ، دﯾﮕﻪ ﺗﻮان رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﻮی درب رو در ﺧﻮدم ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم. ﻣﺠﯿﺪ از ﮐﻮروش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﻫﺮﭼﯽ اﺻﺮار ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻮروش داﺧﻞ ﺑﯿﺎد وﻟﯽ ﮐﻮروش ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮده ﺧﻮﻧﻪ ﭼﻮن از ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﺮﯾﺪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﮐﺮده ﻫﻤﻪ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﻮﻧﺪه و دﯾﮕﻪ اﮔﺮ دﯾﺮﺗﺮ از اﯾﻦ اوﻧﻬﺎ رو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻮﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻣﯿﺸﻪ....
وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و درب رو ﺑﺴﺖ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ رﺿﺎﯾﺘﯽ روی ﻟﺒﺶ ﺑﻮد و زﻧﺠﯿﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد رو در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﻮی ﻫﻮا ﻣﺜﻞ ﭘﺎﻧﺪول ﺳﺎﻋﺖ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﮔﻔﺖ: اﯾﻨﻢ از ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﯾﺎﺳﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﮔﻞ...
ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم وﻟﯽ ﺑﻐﺾ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ. ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮدم...
ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﻖ داﺷﺘﯽ... واﻗﻌﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ رو ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮ از ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﯾﺎ ﭘﺎره ﺑﺸﻪ ﺗﺎ از ﮔﺮدﻧﻢ در ﺑﯿﺎد... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﭘﺎره ﺷﺪه...
ﻣﺠﯿﺪ اون ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد دﻟﺨﻮری ﻣﻦ رو از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮه ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﻢ ﺷﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮردﯾﻢ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺒﺮی ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﺮام ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻧﺒﻮد دوﺑﺎره ﺣﺎﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ... ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﺶ رو ﻣﯿﺨﻮرد ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﻦ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﮐﺎری از ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ روز ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺮم ﺑﻪ ﺑﻨﺪر ﺗﺎراﻧﺘﻮ در ﺟﻨﻮب اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ؟!!! اوﻧﻢ ﺳﻪ روز ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﺒﻮرم ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم...ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ... وﻟﯽ ﺧﻮب اﻣﯿﺪوارم ﺑﺘﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﺪت ﺳﺮت رو ﺑﺎ اون ﺑﭽﻪ ﮐﻤﯽ ﮔﺮم ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدم... ﺑﺎور ﮐﻦ ﯾﺎﺳﯽ ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﻪ ﺑﺮم... ﯾﻌﻨﯽ اﮔﻪ ﻧﺮم...
ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺷﻐﻠﺖ اﯾﺠﺎب ﻣﯿﮑﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺮی... ﻓﻘﻂ ﮐﺎش ﻣﯿﺸﺪ ﻣﻨﻢ ﺑﯿﺎم... آﺧﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﯾﺎﺳﯽ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ... ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش... ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺎﻣﺮی ﻣﯿﺴﭙﺮم ﺗﻨﻬﺎت ﻧﮕﺬارن... ﺣﺎﻻ اﺧﻤﺎت رو ﺑﺎز ﮐﻦ... ﺑﺎور ﮐﻦ ﺧﻮدﻣﻢ دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﯽ وﻟﯽ ﭼﺎره اﯾﯽ ﻧﺪارم...
اون ﺷﺐ واﻗﻌﺎ ﺣﺎﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اوﻟﺶ ﺳﺮ اون ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺑﻌﺪﺷﻢ ﺧﺒﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮب اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ... ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاب ﻣﺠﯿﺪ ازم ﯾﻪ ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻦ ﺧﻮاﺳﺖ و وﻗﺘﯽ ﻋﻠﺘﺶ رو ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮔﻔﺖ از ﺗﻮی ﺷﺮﮐﺖ ﺳﺮ درد داﺷﺘﻪ... ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮ درد ﺑﮕﯿﺮه در اون ﺣﺪ ﮐﻪ ﻗﺮص ﺑﺨﻮره وﻟﯽ اون ﺷﺐ ﻗﺮص ﺧﻮرد و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺒﻬﺎی دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ زود ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ.
ﺳﻪ روز ﭘﯿﺶ روو ﺗﺎ رﻓﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺧﯿﻠﯽ زود ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ درﮔﯿﺮ ﮐﺎرش ﺷﺪه و ﺣﺘﯽ وﻗﺘﻬﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻮد داﺋﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮد. در اﯾﻦ ﻣﺪت ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدم ﻣﻦ رو ﺑﺮای دﯾﺪن ﻫﺮ روزه ی ﺑﻨﯽ ﺑﻪ اون وﯾﻼ ﻣﯿﺒﺮد وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻓﺮداش ﭘﺮواز ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ داﺷﺖ از ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ دﻋﻮت ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ در ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﯾﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮑﺒﺎر ﺑﺮای ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﻋﺎﻟﯿﺮﺗﺒﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎی اوﻧﻬﺎ اﯾﻦ ﮔﺮد ﻫﻤﺎﯾﯽ ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﯿﺮه.
ﺑﺮای اون ﺷﺐ ﻟﺒﺎس ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﻻﺟﻮردی رﻧﮕﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ و ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی اون ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر رﻓﺖ. ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﺗﻨﮓ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪون آﺳﺘﯿﻦ... در ﻗﺴﻤﺖ ﯾﻘﻪ ی ﺟﻠﻮ ﮐﻪ ﮔﺮد و ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻮد، واﻻﻧﻬﺎی ﻇﺮﯾﻒ روی ﯾﻘﻪ ﮐﻪ روﺷﻮن ﺳﻨﮓ دوزی ﺷﯿﺸﻪ اﯾﯽ رﻧﮕﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه اﯾﯽ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ... وﻗﺘﯽ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﺷﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺣﺪ زﯾﺎدی از ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺑﻮدم وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﮐﺎری ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ...
در اون ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻫﻢ از اﯾﺮان اوﻣﺪه ﺑﻮد... و ﻣﻦ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی رو ﻣﯿﺪﯾﺪم... اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯿﻤﻮن ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮده وﻟﯽ در اون ﺷﻠﻮﻏﯽ ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺑﻬﻢ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدﯾﻢ... اﻣﺎ اون ﺷﺐ ﺑﻬﻤﺪﯾﮕﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪﯾﻢ... ﻣﺮدی ﺑﻮد ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻬﺮﺑﻮن... ﺧﻮش ﺗﯿﭗ و ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺗﺎزه اون ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﭘﺪرﺷﻮن ﺷﺒﺎﻫﺖ دارن ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻮروش و از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺧﯿﻠﯽ زود ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮده ﺣﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮاش ﮐﻨﺎرش ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ ﮐﻨﺎرش اﯾﺴﺘﺎدن ﻧﻪ ﭘﺴﺮاش...
ﺗﻮی ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻦ زﯾﺎد ﺳﺮ ﺣﺎل ﻧﺒﻮدم ﭼﻮن ﻣﺠﯿﺪ ﻓﺮدا ﺻﺒﺤﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻣﯿﺮﻓﺖ... ﭼﻨﺪ ﺑﺎری ﻫﻢ از اﯾﺮان ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺶ در اون ﺷﺐ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﭼﻮن ﻓﻀﺎی ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯿﺸﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﮑﻦ و ﯾﺎ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺮه.
اواﺳﻂ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻼﯾﻤﯽ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎ و آﻗﺎﯾﻮن ﺑﺮای رﻗﺺ داﻧﺲ و ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﺸﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل رﻗﺼﯿﺪن ﺷﺪن. ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻨﺎر ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ... ﭼﻬﺮه ی ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﻮد... ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ اوﻧﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮه اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ و ﻣﻦ رو ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬاره ﻧﺎراﺣﺘﻪ وﻟﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺧﻮدم رو زﯾﺎد ﺑﺮوز ﻧﺪم ﺗﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﮐﻼ"ﺳﺮﺣﺎل ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم...
ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ دﯾﺪم در ﺗﺎرﯾﮏ روﺷﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻗﺺ و ﻣﻮزﯾﮏ درﺣﺎل ﭘﺨﺶ ﻓﻀﺎی اوﻧﺠﺎ رو ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﻧﯿﻤﻪ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ ﻣﺎ اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: اﺟﺎزه ﻣﯿﺪی ﺑﺎ ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﺑﻘﯿﻪ؟
ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره زﻧﮓ ﺧﻮرد و ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: آره... ﺧﻮﺑﻪ... اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﻦ از اﯾﻦ رﻗﺼﻬﺎ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﺎورش ﺑﺮام ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ اﺟﺎزه ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ رﻗﺼﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺎﯾﺪ درآﻏﻮش ﻣﺮد دﯾﮕﺮی ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه و ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ ﻣﻨﻢ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ!!!...
ﮐﻮروش دﺳﺖ ﻣﻦ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯿﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺸﯽ...ﻫﻤﯿﻦ.
ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ از ﻣﯿﺰ دور ﻣﯿﺸﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درب ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﺎﺳﯽ... راﺣﺖ ﺑﺎش... ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻢ رو ﺑﺪم... اﻻن ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم...
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﻣﺠﯿﺪ رو از ﺳﺎﻟﻦ دﻧﺒﺎل ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻣﻦ رو از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ وﺳﻂ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﺮد.
اﯾﻨﮑﺎر ﺑﺮام ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... ﻣﻦ ﻧﻪ اون رﻗﺺ رو ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم... و ﻧﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽ و آروﻣﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ رﻗﺼﯿﺪه ﺑﻮدم... و اﺻﻼ ﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ از ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺎ اون ﻟﺤﻈﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ رو در آﻏﻮش ﺑﮕﯿﺮه ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ی رﻗﺺ...
ﮐﻮروش در ﮐﻤﺎل ادب ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ رو ﮐﺎﻣﻼ در آﻏﻮش داﺷﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎﺗﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮزون ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش در رﻗﺺ ﻫﻤﺮاه ﻣﯿﮑﺮد و در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﻧﮕﺎه ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ داﺷﺖ... ﻣﻮذب ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻧﮑﻨﻢ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﻗﺪی و ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺎﻟﻦ ﮐﻪ در اﻃﺮاف ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو در ﺑﯿﺮون و ﺗﻮی ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ وﻟﯽ ﮐﻮروش داﺋﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ روی ﺻﻮرت ﻣﻦ ﺑﻮد... ﺑﻌﺪ از دﻗﺎﯾﻘﯽ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻣﻦ رو در رﻗﺺ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯿﮑﺮد ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻫﺴﺘﯽ... ﻣﯿﺸﻪ ﻋﻠﺘﺶ رو ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻢ رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ آوردم و ﮔﻔﺘﻢ: آﺧﻪ ﻓﺮدا ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺎزم اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻫﺴﺘﺶ... از ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ... اﺣﺘﻤﺎﻻ"3روز ﺗﺎ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ از ﻫﻢ دورﯾﻢ...
ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه دﻗﯿﻖ ﺗﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: از ﻃﺮف ﺷﺮﮐﺖ؟!!!
ﺟﻮاب دادم: آره... داره ﻣﯿﺮه ﺑﻨﺪر ﺗﺎراﻧﺘﻮ در ﺟﻨﻮب اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ...
ﮐﻮروش ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺷﺮﮐﺖ در رم ﺷﻌﺒﻪ داره!!!... ﯾﻌﻨﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﺷﻌﺒﻪ ی دﯾﮕﻪ اﯾﯽ در ﺟﻨﻮب اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻪ؟!!!
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮای ﺳﻮال ﮐﻮروش ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدم... ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ داﺷﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب... ﺣﺘﻤﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﺶ رو در اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺪه... وﻟﯽ ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... ازت ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﭼﻮن در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﻓﺘﺨﺎری دادی ﺑﻬﻢ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻗﺼﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﻬﻤﯽ از ﺷﺮﮐﺖ رو ﻫﻢ ﺑﻬﻢ دادی...
دﯾﮕﻪ واﻗﻌﺎ"از اداﻣﻪ ی رﻗﺺ در اون ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش ﻣﯿﺸﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ دﯾﮕﻪ اداﻣﻪ ﻧﺪﯾﻢ... ﻣﻦ ﯾﮏ ﮐﻢ...
ﮐﻮروش ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻣﻦ رو از ﺟﻤﻊ ﺑﯿﺮون آورد و ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﺮام ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮدﺷﻢ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮد.
رو ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐﻮروش وﮔﻔﺘﻢ: ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﻐﻠﺖ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﺴﺘﺶ وﻟﯽ از اﺧﺒﺎر ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﻧﯿﺨﻮای ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﯽ...
ﮐﻮروش درﺿﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ از وﯾﺴﮑﯽ درون ﮔﯿﻼﺳﺶ رو ﺧﻮرد ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب اﯾﻦ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ... ﭼﻮن ﻣﻦ ﺳﻬﺎﻣﺪار ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺎم... ﭘﺪرم از وﻗﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ و دارﯾﻮش از ﺷﺮﮐﺖ ﺳﻬﺎم ﺧﺮﯾﺪاری ﮐﺮده و دﯾﮕﻪ اﻻن ﺑﺮای ﺧﻮدﻣﻮن از ﺳﻬﺎم داران ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯿﺎﯾﻢ... راﺳﺘﯽ ﯾﺎﺳﯽ... دوره ی ﮐﺎﻟﺞ ﺑﺮای ﺳﺎل ﺟﺪﯾﺪ از ﻣﺎه آﯾﻨﺪه ﺷﺮوع ﻣﯿﺸﻪ... ﻧﻤﯿﺨﻮای از ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯽ و ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ رو ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﺖ در داﻧﺸﮕﺎه اﺧﺘﺼﺎص ﺑﺪی؟
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ درب ورودی دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﯽ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮔﺬرا ﺑﻪ ﮐﻮروش ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا اﺗﻔﺎﻗﺎ"در ﻣﻮردش ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم...
ﮐﻮروش ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد و ﮔﯿﻼﺳﺶ رو روی ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ. ﯾﮏ ﭘﺎش رو روی ﭘﺎی دﯾﮕﺮش ﻗﺮار داده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد... ﻧﮕﺎﻫﺶ از روی ﻫﻮس ﻧﺒﻮد... وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ ﻣﻦ رو زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻓﮑﺮ ﻧﻔﻮذ ﮐﻨﻪ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻣﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ روی ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﮕﺬارم... دﯾﺮﮐﺮدن ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻼﻓﻪ ام ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺋﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻢ در ﺑﯿﻦ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﺸﺪ و از درب ورودی وارد ﻣﯿﺸﺪن دﻧﺒﺎل ﻣﺠﯿﺪ ﻣﯿﮕﺸﺘﻢ. در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﮐﻮروش ﺑﺎ دﯾﺪن ﭘﺪرش ﭘﺎش رو از روی ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﯾﺴﺘﺎد... ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﻣﺤﺒﺖ و اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﺑﯿﻦ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی و ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎس. آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﯾﯿﺶ رو در اﯾﻦ ﺷﺐ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ...؟
ﮐﻮروش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﮕﺎه ﻣﺘﻔﮑﺮش روی ﻣﻦ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮش ﺷﻠﻮﻏﻪ... ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺷﻠﻮﻏﻪ... ﺗﻠﻔﻨﻬﺎی ﺑﯿﺸﻤﺎر... اﻋﺰام ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺴﯿﮑﻪ ﻫﻤﺴﺮ زﯾﺒﺎ داره ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﻮره ﻫﻢ ﺗﻼش ﺑﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﺴﺮش در رﻓﺎه ﺑﺎﺷﻪ... ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ ﺑﺮﺳﻪ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﺎراﺿﯽ ﺑﺎﺷﻪ... و در اﯾﻦ ﺟﻠﺐ رﺿﺎﯾﺖ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ ی ﻣﺮدﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺴﺮش ﻫﺴﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺶ داره...
آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻧﮕﺎه دﻗﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی ﮐﻮروش ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺮف ﮐﻮروش رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ ﮔﻔﺖ: ﺑﻬﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﯾﺎﺳﯽ رو ﺑﺒﺮی ﺑﯿﺮون ﻫﻮای ﺗﺎزه ﺑﺨﻮره در ﺿﻤﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺠﺎس ﮐﻪ ﺳﺮش اﯾﻨﻘﺪر ﺷﻠﻮغ ﺷﺪه؟... ﺧﻮدﺗﻢ ﺑﻬﺘﺮه ﻫﻮاﯾﯽ ﻋﻮض ﮐﻨﯽ...
ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ از اون ﻣﺤﯿﻂ رو ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ ﺣﺪس زدم ﮐﻮروش ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﺑﺮاش زﻧﺪه ﺷﺪه ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ از اوﻧﻬﺎ آﮔﺎه ﻫﺴﺖ وﻟﯽ در اون ﻟﺤﻈﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮام اﻫﻤﯿﺖ داﺷﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻮروش ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ی ﭘﺪرش دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ دراز ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮم ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش از ﺳﺎﻟﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم.
اﺧﺘﻼف دﻣﺎی داﺧﻞ و ﺧﺎرج ﺳﺎﻟﻦ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻮد ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻮروش ﮐﺘﺶ رو درآورد و روی ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ازش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﮐﻮروش ﺑﻪ آروﻣﯽ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﮔﻔﺖ: ﻣﻮاﻓﻘﯽ ﯾﻪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﯿﻢ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل اﻃﺮاف رو ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اش رو ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ داره ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ؟
اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم در ﻋﻤﻖ ﺣﺮﻓﺶ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اس ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ زﯾﺮ ﺑﺎزوی ﻣﻦ ﺑﺮد و ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻫﻤﺮاه ﮐﺮد. ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎ ﻫﻢ در ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﺳﺎﻟﻦ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد. ﮐﻮروش ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ رﻋﺎﯾﺖ ادب رو ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ از ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪش ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺣﺲ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ...
ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﺎﻟﻦ دور ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ دﯾﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﻟﺒﻪ ی ﺳﻨﮕﯽ ﯾﮏ آﺑﻨﻤﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﮔﯿﻼس ﻣﺸﺮوﺑﯽ ﻫﻢ ﺗﻮی دﺳﺘﺶ داره... ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت داﺧﻞ ﻟﯿﻮان رو ﺑﻪ آروﻣﯽ ﺗﮑﻮن ﻣﯿﺪاد ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮی ﻓﮑﺮ ﺑﻮد. ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ از ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪ ﺑﻬﺶ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻣﺠﺪدی ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﯿﻼس ﺗﻮی دﺳﺘﺸﻢ در ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و دﯾﮕﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﺮ ﺟﺎم اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم. ﮐﻮروش ﺧﻂ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ رو دﻧﺒﺎل ﮐﺮد و ﻣﺠﯿﺪ رو دﯾﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺠﯿﺪ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻣﻦ و ﮐﻮروش رو دﯾﺪ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﯿﺎره و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻤﻮن اوﻣﺪ. ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﭼﻬﺮه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎد وﻟﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﺎد ﺗﻠﻔﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﯾﺮان ﺑﻬﺶ ﻣﯿﺸﺪ اﻓﺘﺎدم... وﻗﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﺎ رﺳﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﺖ ﮐﻮروش رو ﺑﻬﺶ ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪم و ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺘﺶ رو روی دوش ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ... ﮐﻮروش از ﻣﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺎی اون ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮه...
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟... ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﺷﺪه؟... ﺑﺎﺑﺎم؟... ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ؟... ﻣﺎﻣﺎﻧﺖ؟...
ﻣﺠﯿﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم... ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻟﺸﻮن ﺧﻮﺑﻪ... ﺧﻮب ﺧﻮب.
کوروش رو ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ...
ﻣﺠﯿﺪ ﺟﻮاب داد: ﺗﺎزه ﺗﻠﻔﻨﻢ ﺗﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد... ﯾﺎﺳﯽ ﻗﺸﻨﮕﻢ ﻣﻦ رو ﺑﺒﺨﺶ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎت ﮔﺬاﺷﺘﻢ...
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟... ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ... اﮔﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮی اﯾﺮان ﭼﯿﺰﯾﺶ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﮕﻮ.
ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰم... اﺻﻼ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺸﻮن ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮ و ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺣﺮف ﺑﺰن ﺑﺒﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻟﻤﻦ... ﺧﻮﺑﻪ اﯾﻨﻄﻮری؟
وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻦ ﺣﺮف رو زد ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﭼﯿﺰﯾﺶ ﻧﺸﺪه.
دﯾﮕﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻤﺎس ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﻨﻬﺎﻣﻢ ﻧﮕﺬاﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﯿ ﺪوﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اس و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮﺣﺎل ﻧﯿﺴﺖ ازش ﻋﻠﺖ رو ﻧﭙﺮﺳﯿﺪم ﭼﻮن ﺧﻮدﻣﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و دﻟﯿﻠﺸﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻮد...
از وﻗﺘﯽ ﮐﻮروش در ﻣﺤﻮﻃﻪ ی ﺑﯿﺮون ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ رو ﺗﺮک ﮐﺮد دﯾﮕﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻧﺪﯾﺪﻣﺶ ﺣﺘﯽ ﺳﺮ ﺷﺎم ﻫﻢ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺪس زدم ﮐﺎری ﺑﺮاش ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮه ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﮑﺮده وﻟﯽ دارﯾﻮش ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ در ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. اون ﺷﺐ وﻗﺘﯽ دارﯾﻮش رو ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دوﺳﺖ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎش دﯾﺪم ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر اﯾﻦ ﺳﻮال در ذﻫﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﮐﻮروش رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دﺧﺘﺮی ﻧﺪﯾﺪم!!! در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﻮروش ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ"ﻫﺮ دﺧﺘﺮی ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯿﺸﺪ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﻪ... اﻣﺎ از وﻗﺘﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد!!!
ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ رﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮد ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﭘﯿﺎده ﺷﺪﻧﻢ از ﺗﺎﮐﺴﯽ دﯾﺪم ﮐﻮروش ﺟﻠﻮی درب آﭘﺎرﺗﻤﺎن اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻬﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
