جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (16)
قصه عشق (16)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﻔﻆ آراﻣﺶ ﻣﻦ؟... ﺗﻮ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻋﻘﺪ ﮐﺮدی.... اﯾﻦ ﺣﻔﻆ آراﻣﺶ ﻣﻦ ﺑﻮده؟
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻧﺴﺘﺮن رو ﺗﻮی اون ﺧﺮاب ﺷﺪه رﻫﺎش ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم... ﻧﺴﺘﺮن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ داﺷﺖ... ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ آوردﻣﺶ اﯾﻨﺠﺎ... ﭘﯿﺶ ﺗﻮ... دﯾﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ راﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺎرﻣﺶ ﺳﻮﺋﯿﺲ وﻟﯽ ﻗﺒﻠﺶ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻻزم رو ﺑﺮای ﺗﺮک دادﻧﺶ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺎرﻣﺶ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﻮن... وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ راه آوردﻧﺶ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺳﻔﺎرت اﯾﺮاد ﻧﮕﯿﺮه و ﺷﺎﻣﻞ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻣﻨﻊ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﺸﻪ... ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﻤﮑﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻘﺪش ﮐﻨﻢ... وﻟﯽ ﻗﺒﻠﺶ ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ...
ﮔﻔﺘﻢ: اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﯽ؟... ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﺑﮕﯽ؟... اﯾﻨﻬﻤﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزی ﮐﻨﯽ؟... ﺑﺴﻪ ﻣﺠﯿﺪ... ﺑﮕﻮ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﯽ... ﺑﮕﻮ ﻫﻨﻮزم دوﺳﺘﺶ داری... ﺑﮕﻮ ﻧﺴﺘﺮن درﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ درد ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺨﻮرم... زﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ دار ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺸﻪ... ﻗﻠﺒﺸﻢ داﺋﻢ ﻣﺸﮑﻞ داره ﺑﻪ درد ﻧﻤﯿﺨﻮره... ﺑﮕﻮ دﯾﮕﻪ ﺑﮕﻮ...
ﻣﺠﯿﺪ اﺷﮏ ﺗﻮی ﭼﺸﻤﻬﺎش ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا دﻟﻢ از دﯾﺪن اون اﺷﮏ ﺑﻪ درد ﻧﯿﻮﻣﺪ... ﻓﻘﻂ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ داره ﺑﻬﻢ دروغ ﻣﯿﮕﻪ...
ﻣﺠﯿﺪ اداﻣﻪ داد: ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ... ﺑﻪ ﻗﺮآن دوﺳﺘﺖ دارم... اﯾﻨﺠﻮری ﺣﺮف ﻧﺰن... ﻣﻦ اﻻن ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﺴﺘﺮن رو در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ در ﺑﺮن ﺑﺴﺘﺮﯾﺶ ﮐﺮدم ﺗﺎ اﻋﺘﯿﺎدش رو ﺗﺮک ﺑﺪن... درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻋﻘﺪ ﮐﺮدم... ﺑﺎور ﮐﻦ ﺧﻮد ﻧﺴﺘﺮن راﺿﯽ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻘﺪش ﮐﻨﻢ... ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی آﺧﺮ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯿﺒﺨﺸﻪ... وﻟﯽ ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﯿﭻ راﺑﻄﻪ اﯾﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ اوﻟﯿﻦ ﮐﺎری ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﺮدم ﺑﻌﺪ از رﺳﯿﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎد ﺑﺮﯾﻢ و ﺣﮑﻢ ﻃﻼﻗﻤﻮن رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ... اوﻧﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮده... ﻗﻮل داده ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﯾﺠﺎد ﻧﮑﻨﻪ... اون ﻓﻘﻂ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ داره ﯾﺎﺳﯽ... ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ... ﯾﺎﺳﯽ؟
ﻫﻢ دﻟﻢ ﺑﺮای ﻧﺴﺘﺮن ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﻫﻢ ازش ﺑﺪم اوﻣﺪه ﺑﻮد... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺎور ﮐﻨﻢ.
ﺟﻮاب دادم: ﺑﻠﻪ؟... دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ... ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺴﺘﺮﻧﯽ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ داری... ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی... ﺗﻮ ﭼﺮا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی ﻣﻦ اوﻧﻘﺪر ﺑﭽﻪ ام ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ﺣﻘﺎﯾﻖ رو ﺑﻪ درﺳﺘﯽ درک ﮐﻨﻢ... ﭼﺮا ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا رو از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﮐﻪ ﺑﻮدی ﺑﻬﻢ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻧﮕﻔﺘﯽ... ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺮاﻫﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻮاب ﺑﺪی...
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺎﺷﻪ... وﻟﯽ ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺘﺮن رو ﻃﻼﻗﺶ ﻣﯿﺪم... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﻮ رو از دﺳﺖ ﺑﺪم... اﻻﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻧﺴﺘﺮن از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺑﺸﻪ ﺣﮑﻢ ﻃﻼق رو ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﻣﺮاﺗﺐ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻗﺎﻧﻮﻧﯿﺸﻢ ﻃﯽ ﺑﺸﻪ... ﺑﻌﺪش دوﺑﺎره ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﺑﺸﯿﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﯽ؟!!! ﺑﻌﺪش ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﺑﺸﯿﻢ!!! ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟!!! ﻣﮕﻪ اﻻن ﻋﻘﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﭘﺮ ﻏﺼﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎی ﻣﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻋﺰﯾﺰ دﻟﻢ... ﯾﺎﺳﯽ ﻣﻦ... ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮای ﻋﻘﺪ ﮐﺮدن ﻧﺴﺘﺮن ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺣﺎﮐﻢ در اﯾﺮان ﺗﻮی ﺳﻔﺎرت اﯾﺮان در اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﯿﺎﺑﯽ ﻃﻼق ﺑﺪم... ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻨﻢ ﻧﺴﺘﺮن ﺷﺪﯾﺪا"ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯿﮑﺮد... وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ ﭼﯿﺰی از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﯽ... اﻣﺎ ﻧﺸﺪ... وﻗﺘﯽ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﺗﻮی اﯾﺮان ﮔﻔﺘﻢ اﺻﻼ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رﯾﺨﺖ ﺑﻬﻢ... ﺣﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﺟﻮاب ﺗﻠﻔﻨﻬﺎی ﻣﻨﻢ ﻧﻤﯿﺪادن... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا....
از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯿﺸﺪم... ﺧﺪاﯾﺎ... ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺠﯿﺪ واﻗﻌﺎ ﻣﻦ رو ﻃﻼق ﻫﻢ داده ﺑﻮده!!!... ای ﺧﺪا....
ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﻧﺎﺑﺎوری ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ!!! ﺗﻮ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی؟!!! ﯾﻌﻨﯽ اﻻن ﻣﻦ و ﺗﻮ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ؟!!!... ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ دوﺑﺎره ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم... ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮای آوردن ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻋﻘﺪش ﮐﻨﻢ... ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﺮای ﻋﻘﺪ اون ﺗﻮ رو ﻃﻼق ﻏﯿﺎﺑﯽ ﺑﺪم... ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺮات ﺳﺨﺘﻪ... وﻟﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده... دوﺑﺎره ﻋﻘﺪ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ... ﯾﺎﺳﯽ ﻧﮕﺬار زﻧﺪﮔﯿﻤﻮن ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ... ﯾﺎﺳﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...
دﯾﮕﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮدم ﺳﺮاغ داﺷﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ!!! ﮐﺪوم زﻧﺪﮔﯽ؟!!!... ﺗﻮ از ﮐﺪوم زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ؟!!!... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮو ﺑﯿﺮون... ﻣﺠﯿﺪ ازت ﻣﺘﻨﻔﺮم... ﻣﺠﯿﺪ از ﺧﻮدم ﻣﺘﻨﻔﺮم... از ﻧﺴﺘﺮن ﺑﯿﺰارم... ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ از دﻧﯿﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم... ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺮدی؟ ...ﺗﻮ....
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺣﺎﮐﯽ از اﻟﺘﻤﺎس دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا... ﺑﻪ ﻗﺮآن در اون ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺣﺎﮐﻢ در ﺳﻔﺎرت ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم... ﮔﻮش ﮐﻦ ﯾﺎﺳﯽ...
در اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮐﻮروش ﺑﻪ داﺧﻞ اوﻣﺪ.
ﮐﻮروش رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻣﺠﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ... ﺑﻬﺘﺮه اﺟﺎزه ﺑﺪی ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻪ...
ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش ﻧﻤﯿﺨﻮام دﯾﮕﻪ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮو از اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﯿﺮون... ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ... ﻓﻘﻂ ﻣﯿﺨﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ... ﺑﺮﯾﻦ ﺑﯿﺮون...ﺑﯿﺮون...
ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺠﯿﺪ اوﻣﺪ و دﺳﺘﺶ رو روی ﺷﻮﻧﻪ ی ﻣﺠﯿﺪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ دﻟﺶ ﻧﻤﯿﺨﻮاد اﺗﺎق رو ﺗﺮک ﮐﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﻫﻤﺮاه ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و درب اﺗﺎق رو ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻦ.
ﮔﺮﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﯽ رﻫﺎم ﻧﻤﯿﮑﺮد. ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﺪ ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ... اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم ﭘﺸﺖ و ﭘﻨﺎﻫﯽ ﻧﺪارم و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪن رو در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﺼﻮرش ﺣﺲ ﮐﺮدم... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮده ﻣﻦ رو ﻃﻼق ﺑﺪه!!!! ﺑﺎورش ﺑﺮام اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ... ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻪ...
دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﺳﺎﺑﻘﻢ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ... دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﺮﭼﯽ از ﻣﺠﯿﺪ ﺷﻨﯿﺪم و دﯾﺪم دروﻏﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮده... دﻟﻢ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﻋﻤﺮم ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺳﻮﺧﺖ... ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ اﯾﯽ دﭼﺎر ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻈﯿﺮش رو در ﺧﻮدم ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم... ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯿﺪاد اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻤﺎم ﻓﮑﺮش ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻮده ﭼﻮن اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺒﻮد ﭼﻄﻮر ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺖ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﻧﺴﺘﺮن از ﻣﻦ ﺑﮕﺬره؟!!!
ﭘﺲ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ از اول ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ... ﺧﺪاﯾﺎ... ﭼﻘﺪر ﺑﺮام دردﻧﺎک ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم و ﺧﻮدم رو ﺑﺎزﯾﭽﻪ اﯾﯽ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم در دﺳﺘﺎن ﻣﺠﯿﺪ... وﻟﯽ ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﺠﻮری ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ رو از ﺧﻮدش دور ﮐﻨﻪ...؟ ای ﮐﺎش ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻠﺦ ﺑﻮدن و ﺳﺨﺖ ﺑﻮدن ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺪون ﭘﺮده ﭘﻮﺷﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ اوﻧﻮﻗﺖ ﺑﻬﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ در اون ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻬﺶ داﺷﺘﻢ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ راﺣﺖ از زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ... وﻟﯽ ﺣﯿﻒ... ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎرش ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻤﮑﻦ رو ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد... ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ اﻋﺘﻤﺎدی ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ...
ﻣﺠﯿﺪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻧﻘﺶ آﻓﺮﯾﻨﯽ در رل ﯾﮏ آدم ﻋﺎﺷﻖ... دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺑﺎور ﺧﻮدم و اون اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردم... ﺷﮑﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد... داﺋﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﻣﻦ ﻧﻘﺸﯽ در ﻧﺮﺳﯿﺪن ﻣﺠﯿﺪ و ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﻧﻘﻄﻪ ی اﻧﺘﻘﺎم ﻣﺠﯿﺪ از ﻧﺴﺘﺮن ﻣﻦ ﺷﺪم... ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺴﺘﺮن رو از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ وﻟﯽ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮردش ﮐﻨﻪ ﻻزم ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ از ﻧﻔﺮ ﺳﻮﻣﯽ در اﯾﻦ وﺳﻂ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻪ... و اون ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮده ﺟﺰ ﻣﻦ...وﻟﯽ ﺟﺪاﯾﯽ ﻧﺴﺘﺮن از ﺣﻤﯿﺪ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎی ﻣﺠﯿﺪ رو ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮده... وﻟﯽ ﭼﺮا؟... ﭼﺮا ﻣﻦ؟... ﺧﺪاﯾﺎ...
اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻦ و ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ...
ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ دﯾﮕﻪ ﺻﺪام در ﻧﻤﯽ اوﻣﺪ وﻟﯽ ﻫﻨﻮز اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ. درب اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﯿﺶ ﺧﺪﻣﺖ ﭼﺎق و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر در ﻣﻨﺰل واﻟﺪﯾﻦ ﺑﻨﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬا وارد ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮐﻮروش ﺑﻪ داﺧﻞ اوﻣﺪ و ﺳﺮم دﺳﺘﻢ رو از رﮔﻢ ﺧﺎرج ﮐﺮد. اﺷﺘﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ...
ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﺖ ﺳﺮم ﻣﻦ رو ﺟﻤﻊ ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻮﭘﺖ رو ﺑﺨﻮری... اﻻن ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺨﻮردی...
دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺨﻮرم...
ﮐﻮروش روی ﺗﺨﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﮕﺎه ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻗﯿﻘﺶ رو ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... اﯾﻨﮑﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻧﺪاری... اﻋﺼﺎﺑﺖ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ... ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی... ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر... وﻟﯽ ﺗﻮ اﻻن ﺑﯿﻤﺎر ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ... ﻣﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﻫﺎم اﯾﻦ اﺟﺎزه رو ﻧﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﯿﻞ ﺧﻮدﺷﻮن ﭘﯿﺶ ﺑﺮن و ﺳﻼﻣﺘﯿﺸﻮن رو ﺑﺎ ﻧﺪوﻧﻢ ﮐﺎرﯾﻬﺎﺷﻮن ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻨﺪازن... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺳﻮﭘﺖ رو ﺑﺨﻮری...
و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﺗﺎق رو ﺗﺮک ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬا ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺎﺷﻘﯽ از ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﻏﺬاﻫﺎی داﺧﻞ اون رو ﺑﺨﻮرم ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺗﺎ ﮔﺮدن زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﻓﺮو رﻓﺘﻢ... ﻣﻦ ﻗﺼﺪ ﻟﺠﺎﺟﺖ و ﯾﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ واﻗﻌﺎ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻏﺬا در ﺧﻮدم ﻧﻤﯿﺪﯾﺪم... ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اﻓﮑﺎرم رو ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ... ﮔﺮﯾﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﭘﻠﮑﻬﺎم ﺑﻪ ﺳﻮزش ﺑﯿﻔﺘﻦ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻬﺘﺮه از روی ﺗﺨﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻢ و آﺑﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﻪ آروﻣﯽ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﮐﻤﯽ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ داﺷﺘﻢ وﻟﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﺴﺘﺎدن اون ﺣﺲ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ. وارد ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ ﻫﻤﻮن اﺗﺎق ﺷﺪم و دﯾﺪم ﮔﻮﯾﺎ از ﻗﺒﻞ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ اﯾﻦ رو ﮐﺮده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ ﭼﻮن ﺣﻮﻟﻪ ی زﻧﻮﻧﻪ ی ﺳﻔﯿﺪ و ﺗﻤﯿﺰی در رﺧﺖ آوﯾﺰ ﻗﺮار داده ﺑﻮدن... ﺷﯿﺮ آب رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ دوش آب ﮔﺮم ﮐﻤﯽ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻢ.
وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﺎم اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون دﯾﺪم ﺗﺨﺖ ﺧﻮاب رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدن و ﯾﻪ ﭼﻤﺪون ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﮐﻮﭼﯿﮏ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﻧﻮ ﻫﺴﺖ رو روی ﺗﺨﺖ ﻗﺮار دادن... ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﻤﺪون ﮐﺮدم... ﭼﻨﺪﯾﻦ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس از ﭘﯿﺮاﻫﻦ و ﺗﯽ ﺷﺮت و ﺷﻠﻮار ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوت در اون ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﻀﻤﺎم ﭼﻨﺪ ﺷﯿﺸﻪ ﻋﻄﺮ و ﻟﻮازم ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺑﺮای ﯾﮏ زن...
ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺑﻪ وﺳﺎﯾﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺿﺮﺑﺎﺗﯽ ﺑﻪ درب اﺗﺎق ﺧﻮرد ﺑﻌﺪ از ﺟﻮاب دادن ﻣﻦ درب ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ... اوﻧﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﻪ درد اوﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﭘﺮﺳﯿﺪن ﺣﺎل ﺑﻨﯽ رو ﻫﻢ در ﺧﻮدم ﻧﺪﯾﺪم ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺟﻮاب ﻧﮕﺎه ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰ ﭘﺮﺳﺘﺎر رو دادم. در ﻫﻤﻮن ﺣﺎل ﭘﺮﺳﯿﺪم: اﯾﻦ ﭼﻤﺪون و اﯾﻦ وﺳﺎﯾﻞ رو ﮐﯽ ﺑﺮام اﯾﻨﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟
ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ... ﺣﺘﯽ در اون ﻟﺤﻈﺎت ﻫﻢ دﭼﺎر ﺗﻀﺎد ﻓﮑﺮی ﺷﺪه ﺑﻮدم... ﺷﺎﯾﺪم ﻋﻮاﻃﻒ دروﻧﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻃﻐﯿﺎن ﺑﺮﻣﯿﺪاﺷﺖ و ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻨﻮزم ﻋﺎﺷﻘﻤﻪ اﻣﺎ در دروﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎدی دﯾﮕﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯿﺸﺪ و ﺻﺪای ﻋﻘﻠﻢ رو ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯿﮑﺮد...
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬای ﺳﺮد ﺷﺪه ی ﻣﻦ ﻣﯿﺮﻓﺖ ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ وﺳﺎﯾﻞ رو آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ دادن ﺗﺎ ﺑﺮاﺗﻮن ﺑﯿﺎرم... وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﺣﻤﺎم ﻫﺴﺘﯿﻦ ﺗﺨﺖ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و اﯾﻨﻬﺎ رو ﻫﻢ روی ﺗﺨﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ...
ﺧﺪای ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻣﻦ ﺳﺎده ﻟﻮح ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮام از اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ آورده... ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻘﺪر ﻣﻦ ﺗﺼﻮرم ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد... ﭼﺮا ﺑﺎ وﺟﻮد اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﻫﻨﻮزم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻢ و ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو دوﺳﺖ داره و ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎ ﻫﺮﭼﯽ ﮔﻔﺘﻪ واﻗﻌﯿﺖ داﺷﺘﻪ... اﻣﺎ ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﻗﻮی از دروﻧﻢ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺟﺰ ﯾﮏ آدم دروﻏﮕﻮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﭘﺲ اﯾﻦ ﭼﻤﺪون و ﺗﻬﯿﻪ ی ﻟﻮازم ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺒﻮده... ﮐﺎر ﮐﻮروش ﺑﻮده...
ﻫﻨﻮز ﺑﻪ وﺳﺎﯾﻞ روی ﺗﺨﺖ ﺧﯿﺮه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺻﺪای ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﺧﻮدم آورد: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ... ﻏﺬاﺗﻮن دﯾﮕﻪ ﺳﺮد ﺷﺪه ﻣﯿﺒﺮم ﺗﺎ ﻋﻮﺿﺶ ﮐﻨﻢ...
ﺣﻮﻟﻪ رو ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭘﯿﭽﯿﺪم و روی ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﻨﻮز آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی و...
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺳﺮﯾﻊ ﻣﻨﻈﻮرم رو ﻓﻬﻤﯿﺪ و ﺟﻮاب داد: ﻧﺨﯿﺮ ﭘﺪر آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻫﻤﺮاه ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﻮن رﻓﺘﻦ... ﻓﻘﻂ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارن...
دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﻮن ﺗﯽ ﺷﺮﺗﻬﺎی درون ﭼﻤﺪون ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮏ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﺗﻨﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم و در ﺣﺎل ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﻣﻮﻫﺎم ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ دﺳﺘﯽ ﺑﻮدم درب اﺗﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﻏﺬای دﯾﮕﻪ اﯾﯽ داﺧﻞ ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ اوﻣﺪن...
ﺑﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ رو دﯾﺪ ﺟﯿﻐﯽ از ﺳﺮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪ و دﺳﺘﺶ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ دراز ﮐﺮد... ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم در اون ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺪ روﺣﯽ دﯾﺪن ﺑﻨﯽ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﺮام ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﻪ... وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ رو از اون دﯾﺪم ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﺎدم رﻓﺖ... ﺑﺎ ﺷﻮق ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ و در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ... ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺸﺎرش دادم و ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻮﺳﯿﺪم وﻟﯽ ﯾﮑﺒﺎره ﺑﻐﻀﻢ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ...
اﻣﺎ ﺑﯿﺼﺪا ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ... ﺑﻨﯽ رو ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪم و اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ... ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ در ﮐﻨﺎر ﮔﻮش ﺑﻨﯽ از ﻏﻢ دروﻧﻢ ﺑﮕﻢ... ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻨﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪ ی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺻﺪای ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ ی ﻣﻦ رو ﺑﻪ وﺿﻮح ﺷﻨﯿﺪه و ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺎ ﺑﻮدﻧﺶ ﺗﺴﻠﯽ دروﻧﻢ ﺑﺸﻪ... دﻗﺎﯾﻘﯽ رو ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮔﺬروﻧﺪم اﻣﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻨﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺷﮑﻬﺎم ﺑﺸﻪ...
ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اون رو ازم ﺑﮕﯿﺮه ﺗﺎ راﺣﺘﺘﺮ ﻏﺬام رو ﺑﺨﻮرم وﻟﯽ اﺟﺎزه ﻧﺪادم و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻨﯽ در آﻏﻮﺷﻢ ﺑﻮد ﻣﻘﺪار ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ از ﻏﺬا رو ﺧﻮردم وﻟﯽ ﻫﻤﻮن ﻣﻘﺪار ﮐﻢ ﻫﻢ ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﻨﯽ و ﺧﻮردن ﮐﻤﯽ از ﻏﺬا ﻗﻮای ﺑﺪﻧﯿﻢ از اون ﺣﺎﻟﺖ ﺿﻌﻒ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﻫﻮا رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻏﺮوب ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯿﺸﺪ و ﺑﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﯽ ﻏﻤﻢ رو ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭼﻨﺎن در اﻓﮑﺎرم ﻏﺮق ﻣﯿﺸﺪم ﮐﻪ اﮔﻪ ﺑﻨﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد ﺷﺎﯾﺪ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺧﻮدم ﻓﺮو ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻨﯽ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮﻟﻪ اون ﺑﺸﻪ...
دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﯾﮕﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻨﯽ... ﺣﻀﻮر ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ ﺑﺮام ﺗﺤﻤﻠﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ در اون ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺴﯽ ﻣﺰاﺣﻤﻢ ﻧﺸﺪ. از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم... ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﻢ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از ﻣﻨﺰل ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ از ﭘﺮﺳﺘﺎرش ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺑﻨﯽ ﺑﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﻣﺨﺼﻮﺻﺶ اون رو ﺑﺮای ﮔﺮدش ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ی ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ ﮐﻮروش ﮐﻪ دﯾﺪ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﺮون از ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺎزم ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ و ﺑﻨﯽ از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ﺷﺪ... ﻫﯿﭻ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﮑﺮد... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮد ﺳﮑﻮت ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﻪ...
ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻣﯿﺸﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻧﻮر ﻏﺮوب ﺧﻮرﺷﯿﺪی ﻣﺴﯿﺮی رو ﺑﻪ ﭘﯿﺎده روی در اون ﻓﻀﺎی ﭘﺮ از زﯾﺒﺎﯾﯽ و آراﻣﺶ ﮔﺬروﻧﺪ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺑﻨﯽ ﺗﻮی ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ اش ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ. ﺑﺎ ﭘﺘﻮی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺎش ﺑﻮد روش رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪم و دوﺑﺎره ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدم.
ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آروم ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ؟
ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ روی ﺻﻮرﺗﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻮﻧﺪ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاره... و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽ ﺗﻮ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﺑﮑﻨﻢ... وﻟﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺳﻮاﻟﯽ ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﺟﻮاﺑﻢ رو ﻧﺪی... ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﺮدی؟... اﺟﺎزه دادی ﺣﺮﻓﻬﺎش رو ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮات ﺑﮕﻪ؟
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮم ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻮروش دادم و ﮐﻮروش دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺳﻌﯽ ﮐﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﮕﯿﺮی ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮی... ﻣﯿﺪوﻧﻢ اﻻن ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ و زﻣﺎن ﻣﯿﺒﺮه ﺗﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺖ رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﯽ وﻟﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺑﺮای ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺮ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻓﻘﻂ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻨﯽ... ﺑﺎﺷﻪ؟
ﻧﮕﺎه ﺑﻐﺾ آﻟﻮدم رو ﺑﻪ ﮐﻮروش دوﺧﺘﻢ و ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﭘﻠﮑﯽ ﮐﻪ زدم اﺷﮑﻬﺎم ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻮروش... ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ﮔﻔﺘﻪ... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻨﻮزم ﻧﺴﺘﺮن رو دوﺳﺖ داره و ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ رو ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﻢ... ﮐﻮروش ﭼﻪ ﻃﻮر ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻣﺮدی ﻫﻤﺴﺮش رو ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﺮ ﻫﻤﺴﺮش ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻪ ﻫﻤﺴﺮش رو ﻃﻼق ﺑﺪه... ﭼﻄﻮر ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻣﻤﮑﻨﻪ؟...ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻼﻗﻪ و ﻋﺸﻘﯽ ﺑﯿﺶ از ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮی ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺸﻪ ﻋﺸﻖ ﻫﻤﺴﺮش رو در ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻗﺮار ﺑﺪه... ﮐﻮروش از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﺸﻪ و ﭼﺸﻤﻬﺎم رو ﺑﺒﻨﺪم... ﮐﻮروش ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ... ﻣﻦ ﻋﺸﻖ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﻢ.
ﮐﻮروش ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺧﯿﺮه ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﯿﻪ ﯾﺎﺳﯽ؟... ﺑﻬﺖ ﺣﻖ ﻣﯿﺪم اﯾﻨﻘﺪر ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﯽ... اﯾﻨﻘﺪر دﻟﺨﻮر ﺑﺎﺷﯽ... وﻟﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﺶ از ﻫﺮ اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻪ...
ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: اﻧﺘﻘﺎم؟... ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﻣﻦ دارم اﻧﺘﻘﺎم ﻣﯿﮕﯿﺮم؟... ﻧﻪ ﮐﻮروش ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﻧﻤﯿﮕﯿﺮم ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﺷﺪه وﻟﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﺮم ﮐﻨﺎر ﺗﺎ ﺑﺮه ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻪ... ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﺴﺘﺮﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺠﯿﺪ ﻋﺸﻘﺶ رو ﺑﻪ اون ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺗﮑﺬﯾﺐ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻋﻤﻞ اﯾﻦ روزﻫﺎش ﺑﻬﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ دروغ ﻣﯿﮕﻔﺘﻪ و در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﺴﺘﺮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ... اﻻن ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﺪ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن اﯾﻦ دو ﺑﻬﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺧﻮردم ﮐﻨﻦ... ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم ﮐﻨﺎر ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻦ و...
ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻣﯿﻮن ﺣﺮﻓﻢ اوﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: وﻟﯽ ﯾﺎﺳﯽ... ﺗﻮ داری ﺧﯿﻠﯽ زود و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻗﻀﺎوت ﻣﯿﮑﻨﯽ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯿﮕﯿﺮی... ﻣﺎ ﻣﺮدﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻫﻤﺪﯾﮕﺮو ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ... ﯾﺎ زﻧﯽ رو دوﺳﺖ ﻧﺪارﯾﻢ ﯾﺎ واﻗﻌﺎ ﻋﺎﺷﻘﺸﯿﻢ...
ﺳﺮﯾﻊ ﺟﻮاب دادم: ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ رو ﻣﯿﮕﻢ... ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻨﻮزم ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺴﺘﺮن ﻫﺴﺖ...
ﮐﻮروش ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ... ﺑﮕﺬار ﺣﺮﻓﻢ ﺗﻤﻮم ﺑﺸﻪ... ﺗﻮ داری ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﻗﻀﺎوت ﻣﯿﮑﻨﯽ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﻣﺮد ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻤﮑﻨﻪ در ﻧﮕﻔﺘﻦ ﺣﻘﺎﯾﻖ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه اﺧﯿﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ در ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ داره و ﻋﺎﺷﻘﺘﻪ و ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻗﻠﺒﺶ ﺟﺎ داری ﻫﯿﭻ دروﻏﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ... ﯾﺎﺳﯽ...ﺗﻮی ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻦ... ﻧﻤﯿﮕﻢ و ازت ﻧﻤﯿﺨﻮاﻣﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ زودی ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﭙﺬﯾﺮی وﻟﯽ ﻣﯿﺨﻮام ﺳﺮﯾﻊ ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﯿﺮی... اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺰرگ ﺑﻮده وﻟﯽ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﺠﯿﺪ اﮔﻪ واﻗﻌﺎ ﻧﺴﺘﺮن رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯿﺪاده ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﯽ داﺷﺘﻪ اون رو ﺗﻮی ﺑﺮن ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﮐﻨﻪ و ﺑﯿﺎد ﺑﻪ زورﯾﺦ؟!!!... ﯾﺎﺳﯽ ﺑﺎور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش دوﺳﺘﺖ داره... ﯾﮏ ﻣﺮد وﻗﺘﯽ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ دﺧﺘﺮی ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻪ و ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ اون ازدواج ﮐﻨﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻤﻪ ی وﺟﻮدش ﺑﻪ اون ﺗﻌﻠﻖ ﭘﯿﺪا ﻣﯿﮑﻨﻪ... ﻓﮑﺮش... ﯾﺎدش... ﻫﺴﺘﯿﺶ... زﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺶ... ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ در وﺟﻮد ﻋﺸﻘﺶ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯿﺸﻪ... و اﮔﻪ ﯾﻪ روز ﻣﺸﮑﻠﯽ اﯾﻦ وﺳﻂ ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻪ دﯾﮕﻪ اون ﻣﺮد ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺟﺎی اون دﺧﺘﺮ و ﯾﺎ ﻫﻤﺴﺮش رو ﺑﺎ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﻪ اﯾﯽ ﭘﺮ ﮐﻨﻪ...
در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﮐﻮروش ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم راه رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ وﯾﻼ ﺗﻐﯿﯿﺮ دادم... ﮐﻮروش ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﻣﻦ اﯾﻨﻬﺎﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﯿﮕﻢ از ﺗﻮی ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻧﺨﻮﻧﺪم ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺣﺲ ﮐﺮدم... ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﮐﻮروش ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﺗﻮ ﻫﻢ روزی ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدی؟!!!
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ ﻟﺐ آورد و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﯿﻪ؟ ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯿﺎد؟ اﯾﻨﻘﺪر ﺧﺸﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺎم؟
ﺳﺮﯾﻊ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ... ﻧﻪ... ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﺒﻮد... وﻟﯽ راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮای ﺑﺮام ﺳﻮال ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ...
ﮐﻮروش در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ی ﺑﻨﯽ رو از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ اﻣﺸﺐ ﻣﯿﺨﻮام ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم... ﺑﯿﺎ...
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮐﻮروش وارد ﺧﻮﻧﻪ ﺷﺪم. ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻨﯽ وﻗﺘﯽ دﯾﺪ ﺑﻨﯽ ﺧﻮاﺑﻪ از ﮐﻮروش اﺟﺎزه ﮔﺮﻓﺖ و اون رو ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮد. ﮐﻮروش وﺳﻂ ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ؟... ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ ازم ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻋﮑﺴﯽ از واﻟﺪﯾﻦ ﺑﻨﯽ ﺑﻬﺖ ﻧﺸﻮن ﺑﺪم... ﻫﻨﻮزم دﻟﺖ ﻣﯿﺨﻮاد ﻋﮑﺴﺸﻮن رو ﺑﺒﯿﻨﯽ؟
ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮم ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻮروش دادم و ﺑﻌﺪ ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آﻫﺴﺘﻪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮرﯾﺪوری ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎی رو ﺑﻪ زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﻣﯿﺸﺪ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﯿﺎ...
ادامه دارد ...
نام داستان: قصه عشق // نویسنده: شادی داودی // منبع: 98یا
