من و تو، درخت و بارون...

 

«  من و تو، درخت و بارون... »

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو بهار.

ناز ِ انگشتای بارون ِ تو باغم میکنه

میونه جنگلا تاقم می کنه.

تو بزرگی مثه شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

تو بزرگی

مثه شب.

خود ِ مهتابی تو اصلا ً، خود ِ مهتابی تو.

تازه، وقتی بره مهتاب و

هنوز

شبه تنها

باید

راه ِ دوری رو بره تا دمه دروازه ی روز –

مثه شب گود و بزرگی

مثه شب.

تازه، روزم که بیاد

تو تمیزی

مثه شبنم

مثه صبح.

تو مثه مخمله ابری

مثه بوی علفی

مثه اون ململ ِ مه نازکی :

اون ململ ِ مه

که رو عطره علفا، مثل ِ بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد

میونه موندن و رفتن

میونه مرگ و حیات.

مثه برفایی تو.

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مثه اون قله ی مغرور بلندی

که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می خندی...

*

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو بهار،

نازه انگشتهای بارونه تو باغم میکنه

میونه جنگلا تاقم میکنه.

ـ احمد شاملو ـ