این جا نبودن

 

باور نمی کنم،

هرگز باور نمی کنم که سال های سال

همچنان زنده ماندنم به طول انجامد.

یک کاری خواهد شد.

زیستن مشکل شده است

و لحظات چنان به سختی و سنگینی

بر من گام می نهند و دیر می گذرند

که احساس می کنم، خفه می شوم.

هیچ نمی دانم چرا؟

اما می دانم کس دیگری به درون من پا گذاشته است

و اوست که مرا چنان بی طاقت کرده است.

احساس می کنم دیگر نمی توانم در خودم بگنجم،

در خودم بیارامم.

از « بودنِ »  خویش بزرگ تر شده ام

و این جامه بر من تنگی می کند.

این کفش تنگ و بی تابی فرار!

عشق آن سفر بزرگ!‌...

اوه، چه می کشم!

چه خیال انگیز و جان بخش است « این جا نبودن »!

« دکتر علی شریعتی »