بانوی کوهستان

 

خنده ات

درختی است ترک خورده از تندری

نقره ای تحفه از آسمان.

خنده ات

مولود سرزمینی است برف آگین

که تا خورشید را آب می کند.

آه ای بانوی کوهستان!

ای آتشفشان شیلیایی!

با خنده ات

از میان تاریکی و شب

تا روز و عسل برمی تابی

و از میان درختان

پرندگان را

پر می دهی به سوی همیشه.

#شعر #پابلو_نرودا