زندگی

تیغ

لیوانی شکسته

           و اشک

آنها تمام روز را به سعادت انگبین رشک بردند.

برج ها و دیوار ها

چونان مزدوری

آرامش پلک ها را می شکنند.

اندوه، اوج می گیرد

اندوه، افول می کند

و زندگی

در سایه افت و خیزی چنین

معنی می شود.

بی اندوه

نه تولدی، نه سقفی

هیچ اتفاقی نیست

و ما مجبوریم لحاظش کنیم.

فریادی از پسین دل

هیچ کمکی به هیچ عشقی نخواهد کرد

حتی به رختخوابی نرم

دور از طاعون زده ای

و نه حتی به فاتحی که جنگ را

                              یکسره برده باشد.

#شعر #پابلو_نرودا