هم آوای برف...

بر آن بام،

آن کاج،

آن نسترن،

به جز بازی ِ برف ِ خاموش، نیست.

من از برف ِ خاموش، خاموش‌تر!

*

نه برف، این غبار ِ فراموشی است

که پیچد جهان را به شولای خویش

من این جا، درین پرده پرده غبار

شوم لحظه لحظه، فراموش‌تر!

*

به پهنای ِ تالار ِ هفت آسمان

پری پیکرانی، نهان در پرند

به پرواز، با گیسوانی بلند

پرافشان، در این راه ِ بی‌انتها

همه پاک و آزاد، شاد و رها!

*

تو رنگ امیدی، ببار، ای سپید!

دریغا، که من دور از آن آفتاب،

که آزادی‌اش خوانده ام،

وز او تا ثریا جدا مانده ام؛

سری زیر پر برده‌ام،

نا امید،

گریزان ز گفت و شنید!

هم آوای برف است خاموشی‌ام

پس ِ پرده‌های فراموشی‌ام

ببار ای سپیدی،

ببار ای سپید!

مگر ناپدیدم کنی! ناپدید،

که در مرگ ِ آن عشق ِ والای پاک

کسی نیست از من سیه پوش‌تر!

- فریدون مشیری -

#شعر #فریدون_مشیری