شادی ِ خویش

من، که شب صدای بال ماهتاب را،

بانگ پر گشودن شهاب را،

من که شب، صدای پای خواب را؛

روشن و روان،

- به گوش جان -

شنیده ام؛

روزها و روزها 

با همه گرسنگی و تشنگی

نشنوم چرا

این همه شکایت، این همه ملال

این همه فغان برای نان و آب را؟

شادی ِ تو،

ای سرشت و سر نوشت!

ای روان ِ ره شناس!

شادی ِ تو،

با سپاس!

- فریدون مشیری -

#شعر #فریدون_مشیری