شیطان به قتل می‌رسد (2)

 

شیطان به قتل می‌رسد (2)

وﻟﯽ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪای در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ، اﻃﺒﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ‫دارﻧﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺖ: »اﻋﺘﺮاض... ﺗﻌﻤﺪی در ﮐﺎر اﻃﺒﺎ ﻧﯿﺴﺖ و اﮔﺮ ‫ﻫﻢ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﻣﺴﻤﻮم ﺷﻮد، ﺻﺮﻓﺎً ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫وﻟﯽ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪی ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ... اﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﮐﺴﯽ را ‫ﺑﮑﺸﻢ...«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد. ﺣﺎﻟﺖ ﻣﮑﺚ او ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد و ‫ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺑﻪ وی ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ. او وﻗﺘﯽ از ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: ‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده و راﺣﺖ ﮐﺎرم را اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﻢ داد. ﮐﺎری ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ. ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ‫اﻣﮑﺎن وﻗﻮع ﺗﺼﺎدﻓﺎت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻣﺘﺼﻮر ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺜﻞ ﺣﺎدﺛﻪای ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ در ﺷﮑﺎر و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ در داﺧﻞ ‫ﻣﻨﺰل.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﮔﯿﻼس ﺷﺮاﺑﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ‫اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﺒﺮهﮔﯽ، ﻣﻦ ﺻﻼﺣﯿﺖ ﻧﺪارم در اﯾﻦ ﻣﻮرد اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﺑﮑﻨﻢ.«

‫و ﺷﺮاﺑﺶ را ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ. ﮔﯿﻼس ﺷﺮاب در اﺛﺮ ﺑﺮﺧﻮرد اﻧﻮار ﺷﻤﻌﺪان روی ﻣﯿﺰ، ﭘﺮﺗﻮ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ‫ﺻﻮرت ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﻓﮑﻨﺪه ﺑﻮد. ﭼﻬﺮهی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در زﯾﺮ ﻧﻮر اﯾﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﺳﺮخﻓﺎم، ﺑﺎ ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ﺑﺮاق و ﺑﻪ وﯾﮋه اﺑﺮواﻧﯽ ‫ﭘﺮﭘﺸﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﺜﻞ ﻋﺪد ﻫﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﺣﺎﻟﺖ ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ‫ﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر اﺑﻠﯿﺲ را ﺗﺪاﻋﯽ ﻧﻤﻮده و ﻫﺮاﺳﯽ ﻣﺮﻣﻮز وﺟﻮدش را ﻓﺮا ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ‫وﺿﻊ در ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﺣﺮف درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﺎﻧﺪه ‫و ﯾﺎ ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ... ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻮﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ از آﺳﻤﺎن ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ‫ﻋﺒﻮر اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ، اﺗﻔﺎق ﺑﺪ و ﯾﺎ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺰ رخ ﺧﻮاﻫﺪ داد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻧﻮع ﻓﺮﺷﺘﻪای ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪی ﺑﺪی ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻮن ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را رو ﻫﻢ ﺑﯿﺎﻧﺪازم.«

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم - ‫ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ

‫ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن در ﭘﺎﯾﺎن ﺷﺎم ﺑﻪ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﯿﺰ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ را در آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

‫ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﻗﻬﻮه ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺷﺪﻧﺪ، آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﮐﯽ ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر را ‫ﻣﯽداﻧﻢ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ.«

‫»ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ... ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﺧﻮب ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ‫ﭼﻬـﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ و ﺑﺎزﯾﺘﺎن را ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﺑﻪ ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻫﻢ دارﯾﻢ، ﻣﻦ آن ﻗﺪر ‫ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﺑﺎزی ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺑﺮﯾﺞ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. روز ﺑﻪ روز ﻫﻢ ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﮔﺮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐـﻪ ﭘـﺲ از ﺷـﺎم از ﺑﺮﯾﺞ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ رﻓﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺧﻮاﺑﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻌﻀﯽ اوﻗـﺎت از ﺧـﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ‫ﻣﯽﮐﺸﻢ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﯿﺴﺖ.«

‫ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎزی، دو ﺗﯿﻢ رﻗﯿﺐ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻧﺪ. ﺗﯿﻢ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻣﺮﮐﺐ از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾـﺚ و ﺗـﯿﻢ ‫آﻗﺎﯾـﺎن ﻣﺮﮐﺐ از ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮدش ﻧﺸﺴﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ورقﻫﺎ را ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت زﯾﺎدی ﺑﺮ ﻣﯽزد ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻋﻠﯿﻪ ‫آﻗﺎﯾﺎن. ﺧﻮب ﺷﺮﯾﮏ، ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﺎی دو ﻧﻔﺮ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ!«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت و ﻏﺮور زﻧﺎﻧﮕﯿﺶ ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ‫ﮔﻔﺖ: »ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻧﺪه ﺑﺸﻮﯾﺪ. ﺑﻪ ﻣﺮدﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ‫زﻧﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺿﻤﻦ ﺑﺮ زدن دﺳﺖ دوم ورقﻫﺎ، ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺷﻮخ ﻃﺒﻌﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ، وﻟﯽ ﻃﻔﻠﮑﯽﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺧﻮب، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﺳﺖ را ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﮔﻮﺋﯽ ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿـﺪه ﺑـﻮد ‫ﮐـﻪ ﭼـﻪ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪه ﺑﻮد، ورقﻫﺎ را ﺟﻠﻮ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺑﯽﺻﺒﺮی ﺧﺎﺻﯽ ‫ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از ﺗﺄﺧﯿﺮی ﮐﻪ در اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﺳﺖ و ورق ﻫـﺎ را ﺑﺮ زد و ﻣﺠـﺪداً ‫ﺟﻠـﻮی ﺧـﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ اﺳﺘﺎدی ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﺠﺮﺑﻪی زﯾﺎد ﺑﻮد ورقﻫﺎ را ‫ﭘﺨﺶ ﮐﺮد و ﺑـﺎزی را آﻏﺎز ﻧﻤﻮد.

‫در اﯾﻨﺠﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻦ در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﯾﮏ ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﻫﺴﺖ.«

‫در ﺗﻌﺎﻗﺐ اﯾﻦ ﺣﺮف درب اﺗﺎق ﻣﺠﺎور را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او وارد اﯾـﻦ اﻃـﺎق ‫ﺷـﺪﻧﺪ. اﻃـﺎق ﻧﺴﺒﺘﺎً ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎ و راﺣﺘﯽ ﻣﺒﻠﻪ ﺷﺪه و ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺠﯽ ﻧﯿﺰ در وﺳﻂ آن ﻗﺮار داﺷﺖ.

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اول ﺗﯿﻢﻫﺎ را ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ.«

‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﺑﺎزی ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻧﺪارم.«

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻃﻔﺮه رﻓﺖ و ﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺻـﻮرت دو ﺗـﯿﻢ ‫دور ﻣﯿـﺰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺗﯿﻢ ﭘﻮارو و ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺗﯿﻢ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ و ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ.

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه او را ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽﺗﺮ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ‫ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر دﺳﺘﺶ را اﻋﻼم ﻧﻤﻮد، ﺑﻪ آراﻣﯽ و ﺑﺪون ﺳﺮ و ﺻﺪا از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ‫ﺑﻪ اﺗﺎق ﻗﺒﻠﯽ رﻓـﺖ ﮐﻪ ﮔﺮوه اول ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪﻫﺎﺋﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪی و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺎ ‫ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ، دﻗﺎﯾﻘﯽ ﭼﻨـﺪ ﺑﻪ ﺑﺎزی اﯾﻦ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اﺗﺎق رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪ و روی ‫ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﺑـﺰرگ و راﺣﺘـﯽ ﻣﻘﺎﺑـﻞ ﺷـﻮﻣﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﻣﺠﺎور آن، ﺳﯿﻨﯽ ﺣﺎوی ﻣﺸﺮوﺑﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻗﺮار ‫داﺷﺖ. ﻧـﻮر آﺗـﺶ ﺷـﻮﻣﯿﻨﻪ درﺧـﺸﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﮔﯿﻼسﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل روی ﺳﯿﻨﯽ داده ﺑﻮد.

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻧﻮر اﺗﺎق ﯾﮏ اﺳﺘﺎد ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺖ. در ﻣﻮرد اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ ﺧﺼﻮص، ﺳﯿﺴﺘﻢ روﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑـﻪ ‫ﮔﻮﻧﻪای ﺗﻨﻈﯿﻢ و ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﭼﺮاغﻫﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، ﻧﻮر اﺻﻠﯽ اﺗﺎق ﺗﻮﺳﻂ آﺗﺶ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺗـﺄﻣﯿﻦ ‫ﻣـﯽﺷـﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺟﺎدوﺋﯽ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪای ﺑﻪ آن داده ﺑﻮد. ﭼﺮاغ روﻣﯿﺰی ﮐﻮﭼﮑﯽ در ﮐﻨﺎر ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‫ﻗﺮار داﺷـﺖ ﺗـﺎ در ﺻـﻮرت ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﺪ. ﻻﻣﭗﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪد ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺨﻔﯽ در اﻃﺮاف اﺗﺎق ﻧﺼﺐ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻮر ﻣﻄﺒـﻮع و ﻣﻼﯾﻤﯽ ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎ ﻣﯽداد، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻻﻣﭗ ﻗﻮیﺗﺮی ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً در ﺑﺎﻻی ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ ‫ﺟﻬﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن آوﯾﺰان ﺑﻮد. ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽدادﻧﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ اﻋﻼم ﮐﺮد: »ﯾﮏ ﺑﯽ ﺑﯽ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺳﻪ ﮐﺎرت دل.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺻﺪای آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﭘﺎس.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ دﺳﺘﺶ را اﻋﻼم ﮐﻨﺪ، ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﻣﯽﮐﺮد، اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺪ ذﻫﻦ ﺑﻮد. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺧﻮد اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ و در ‫اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ، اﻋﻼم ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻬﺎر ﮐﺎرت دل.«

‫ﺣﺮﯾﻔﺶ در ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ او را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »دوﺑﻞ.«

‫ﭼﻬﺮهی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در اﺛﺮ ﻧﻮر ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﺑﯽﺻﺪا ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭘﻠﮏﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘـﺎد. از ‫اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.

‫***

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ: »ﭘﻨﺞ ﮐﺎرت ﺧﺸﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪﯾﻢ.«

‫ﺳﭙﺲ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﻮارو و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎزی ﮐﻨﯿﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﺷﺎﻧﺲ ‫آوردﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﮏﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺟﻠﻮ ﻧﯿﻔﺘﺎد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد ﺑﺰرگﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ زﯾﺎدی در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎزی ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ورقﻫﺎی ﭘﻮارو ﺳﺮی ﭘﯿﮏ ﺑﻮد، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺷﺮﯾﮏ او ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻧﯿﺰ ﯾﮏ ﭘﯿﮏ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑـﺎ ‫اﻋـﻼم آن اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺎزی را ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻨﺪ، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﯾﮏ ﻧﯿـﺮوی دروﻧـﯽ ﮐـﻪ ﻣﻌﻠـﻮم ﻧﺒـﻮد ‫ﭼﯿـﺴﺖ، ورقﻫـﺎی دﯾﮕﺮش را ﮐﻪ ﺳﺮی ﮔﺸﻨﯿﺰ ﺑﻮد اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﺘﺎً ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﺧﺖ ﻣﻔﺘﻀﺤﺎﻧﻪ ﮔﺮدﯾﺪ.

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »دوازده و ده دﻗﯿﻘﻪ... ﯾﮏ دﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎزی ﮐﻨﯿﻢ.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﭼﻮن ﻋﺎدت دارم ﺷﺐ ﻫﺎ زود ﺑﺨﻮاﺑﻢ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر.«

‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﺪم ﺗﻤﺎﯾﻞ اﯾﻦ دو ﺑﺎزﯾﮑﻦ، ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﺎ اﻋﻼم ﺧﺘﻢ ﺑﺎزی ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ‫ﺑﺮد و ﺑﺎﺧﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ.«

‫ﻧﺘﯿﺠﻪی ﻧﻬﺎﺋﯽ ﭘﻨﺞ دﺳﺖ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ، ﺣﺎﮐﯽ از ﭘﯿﺮوزی ﻣﺴﻠﻢ ﺗﯿﻢ ﻣﺮدان ﺑﻮد. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺟﻤﻌﺎً ﺳﻪ ﭘﻮﻧﺪ و ﻫﻔﺖ ‫ﺷﻠﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﻣﺮد ﺑﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺮﻧﺪهی اﺻﻠﯽ ﺑﯿﺶ از دﯾﮕﺮان ﺑﻮد. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ‫ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﻋﺪم ﻣﻬﺎرت ﮐﺎﻓﯽ در ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ، ﺑﺎزﻧﺪهای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽﺑﺎﺧﺖ و روﺣﯿﻪی ﺧﻮد را از دﺳﺖ ‫ﻧﻤـﯽداد، اﻣـﺸﺐ ﻫـﻢ ﺑـﺪون اﯾﻨﮑﻪ روﺣﯿﻪ و ﺣﺎﻟﺘﺶ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﺎﺧﺖ ﺧﻮد را ‫ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »اﻣﺸﺐ از آن ﺷﺐﻫﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﻢ ﻫﻢ ﻋﻮﺿـﯽ ‫درآﻣـﺪ. ﺧـﻮب، ﺑﻌـﻀﯽ اوﻗﺎت اﯾﻦ ﻃﻮری ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺮﻋﮑﺲ دﯾﺮوز ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ورقﻫﺎ ﮔﯿﺮم ﻣﯽآﻣﺪ. ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎه ‫اﻣﺘﯿﺎز ﮐﺴﺐ ﮐـﺮدم و ﺳـﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، از ﺟﺎی ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮐﯿﻒ زﯾﺒﺎی ﮔﻠﺪوزی ﺷﺪهی ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ ‫ﻣـﯽﮐـﺮد ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﻧﺤﻮی ﮐﻪ ﺷﺪه دﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻧﺰﻧﺪ، در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯿﺰﺑﺎن ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﻐﻠﯽ ‫رﻓﺘﻪ.«

‫و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮف در ﻣﺸﺘﺮک اﯾﻦ دو اﺗﺎق رﻓﺖ و در را ﺑـﺎز ﮐـﺮد.

‫آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺳﺎﮐﺖ و آرام روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺰرگ راﺣﺘﯽ ﺟﻠﻮی ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻧﺸـﺴﺘﻪ و ﺑﺎزﯾﮑﻨـﺎن ﺑـﺮﯾﺞ ﻫـﻢ ‫ﺑـﺪون ﺗﻮﺟـﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﻏﺮق در ﺑﺎزی ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﻫﻮش و ﺣﻮاﺳﺸﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ورقﻫﺎی ﺧﻮد و ﺣﺮفﻫﺎی ‫ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﻮد.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ آرام و ﻣﺘﻨﻔﺬ ﺧﻮد اﻋﻼم داﺷﺖ: »ﺣﮑﻢ، ﭘﯿﮏ... و دوﺑﻞ.«

‫ﺣﺮﯾﻒ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »آﺗﻮ.«

‫ﺣﺮﯾﻒ دﯾﮕﺮ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »آﺗﻮ و دوﺑﻞ.«

‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزی ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪه، ﻟﺬا ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ آﻣﺪ و ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻫـﻢ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل او.

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ رﻓﺖ و ﭘﻮارو ﻫﻢ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮد، ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ رﺳﯿﺪ و اﻇﻬﺎر ‫داﺷﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻋﺰﯾﺰ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﯿﻢ.«

‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد. ﺳﺮش ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻠﻮ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪه و ﮔﻮﺋﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻨﯽداری ‫ﺑﻪ ﭘﻮارو اﻧﺪاﺧﺖ و ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ. ﭘﻮارو ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر او ‫آﻣﺪ و ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺟﻠﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮد، ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ دﮐﻤﻪ ﺳﺮ ‫دﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳـﯿﺪ، وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً دﮐﻤﻪ ﺳﺮ دﺳﺖ ﻧﺒﻮد.

‫ﭘﻮارو ﺧﻢ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻠﻨﺪ و رﻫﺎ ﮐﺮد، ﮐﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ روی دﺳﺘﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﻓﺘﺎد. در اﯾﻨﺠﺎ ‫ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑـﺎ ﻧﮕـﺎه ﺳﺮﻫنﮓ رﯾﺲ ﺗﻼﻗﯽ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد. ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺻﺪاﯾﺶ را ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﻣﻤﮑﻨﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎورﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻃﺮف آنﻫﺎ روان ﺷﺪ، وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺮﺧﻼف ﻫﯿﮑﻞ درﺷﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﺴﺖ و ﭼﺎﻻک ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾـﺲ ‫ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﭙﺲ اﺑﺮواﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮔﻔﺖ: »اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟«

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﯽﺣﺮﮐـﺖ روی ﺻـﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ‫ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد.

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ، ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﭼﻬﺮه ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار داد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ‫دﯾﮕﺮ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺴﺨﺮه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﺑﺎ دﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎز و ﻟﺐﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ از ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدﯾﺶ ﺧﺎرج ﺷـﺪه ﺑـﻮد.

‫ﺑـﺪون ﮐـﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮی از آن ﺣﺎﻟﺖ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ. ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً اﯾـﺴﺘﺎد، او ﻧﯿﺰ ﺷﯿﺌﯽ را ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ دﮐﻤﻪ ﺳﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و روی ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﻓﺘﺎده ‫ﺑﻮد، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺖ ﺑـﻪ آن ﺑﺰﻧﺪ، دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺎزرﺳﯽ ﮐﺮد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ دﮐﻤﻪ ﺳﺮ دﺳﺖ اﺿﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻮن ‫دﺳﺖﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﺮای اﻃﻤﯿﻨـﺎن ﺧـﺎﻃﺮ ﺑﻠﻨـﺪ و رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد.

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺠﺪداً راﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎد. ﮔﻮﺋﯽ ﻣﺴﺌﻮل رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ و اﻃﻤﯿﻨـﺎن ‫ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ از وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی اﻓﺴﺮان ﭘﻠﯿﺲ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻟﻄﻔﺎً ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ و رﺳﻤﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺑﺮﯾﺞ را، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ آس ﭘﯿﮑﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻌﻄﻮف ﻧﻤﻮده ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﻃﻼعﺗﺎن ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ، ﻣﯿﺰﺑﺎن اﻣﺸﺐ ﻣﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺮده.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ورقﻫﺎی ﺧﻮد را روی ﻣﯿﺰ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺳـﺮﮔﺮد دﺳـﭙﺎرد ﺑـﺎ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﺒﻮﺳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﯿﺰ ﻓﺮﯾﺎد ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ آﻗﺎ؟«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺣﺮﻓﻪای ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ‫ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﮑﻞ درﺷﺖ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪای ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرود ﯾﮏ ‫ﭘﺰﺷـﮏ در ﭼﻨـﯿﻦ ﻣـﻮاﻗﻌﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. ﻣﻊ ﻫﺬا ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﮐﻨﺪ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﻟﻄﻔﺎً ‫دﺳﺖ ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ. ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ و ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق داﺧﻞ ‫و ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ؟«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺣﯿﺮت زﯾﺎدی ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﮐﯽ داﺧﻞ و ﮐﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪ؟ اﺻﻼً ‫ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻧﻪ ﮐﺴﯽ داﺧﻞ و ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟«

‫»ﮐﺎﻣﻼً.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺘﯽ ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ و ﯾﺎ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران ﻣﻨﺰل ﻫﻢ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎزی ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ، ﺳﺮﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺳﯿﻨﯽ ﻣﺸﺮوﺑﺎت را آورد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻫﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻌـﺪ از ‫آن ﻫﻢ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻃﺮفﻫﺎ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﺸﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و او ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ، اﻇﻬﺎرات ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻧﻤﻮد.

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺑﯽﺻﺒﺮی و ﻧﺎﺷﮑﯿﺒﺎﺋﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﮕﺬار ﺑﺮای ﺑﻌﺪ.

‫ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﺎﯾﻨﺎﺗﻢ را ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻟﺶ ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﺧـﻮرده و ﺑـﺸﻮد ﮐﺎری ﮐﺮد.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺗُﻦ ﺻﺪای ﺧﻮد را ﻗﺪری ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮده و ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺎﻃﻊ و ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮی از ﺷـﮏ و ‫ﺷـﺒﻬﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﺋﯽ رﺳﺎ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ دﮐﺘﺮ، ﯾﮏ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردﮔﯽ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ و ﺗﺎ آﻣﺪن ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻫﯿﭻ ‫ﮐﺲ ﺣﻖ ﻧﺪارد دﺳـﺖ ﺑﻪ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺰﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ و آﻗﺎﯾﺎن ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ اﻋﻼم ﮐﻨﻢ، آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺮده، ‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻃﺒﯿﻌﯽ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺘـﻞ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﯿﺮه ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد.

‫ﺻﺪای ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﺑﺎ ﻧﻔﻮذ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺧﺒﺮ ﻏﯿﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮهای را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: »اوه، ﺧﺪای ﻣﻦ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺗﮑﺎن داد. ﭼﻬﺮه ﺧﺸﮏ و ﺑﯽاﺣﺴﺎس او ﺣﺎﻻ دﯾﮕـﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ‫ﭼﯿﻨﯽ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ از ﭼﻬﺮه او ﻧﻤﯽﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ. و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه، ‫آن ﻫﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﯽ ﻧﻮک ﺗﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﻗﻠﺐ او ﻓﺮو رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻮاﻟﯽ ﻣﻄﺮح ﮐﺮد و از ﺣﻀﺎر ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺑﺎزی ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای از ‫ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از ﻗﺒﯿﻞ ﻧﮕﺮاﻧﯽ، ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ، ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ و ﺗﺮس از اﯾﻦ ﺳﻮال در ﭼﻬﺮه ﭼﻬﺎر ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺧﻮاﻧﺪه ‫ﻣﯽﺷﺪ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آنﻫﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻮاب درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺪﻫﻨﺪ.

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و ﺷﺒﯿﻪ اﻓﺴﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ رو ﺑﻪ روی ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﭼﻬﺮه ﺑﺎﻫﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ‫»ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ، ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر از ﺟﺎﻫﺎی ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ. ﺣـﺎل ﯾـﺎ ﺑـﺮای اﯾﻨﮑﻪ ‫ﻣﺸﺮوﺑﻤﺎن را ﺗﺎزه ﮐﻨﯿﻢ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻮﺑﯽ در ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ. ﻣﻦ ﺧﻮدم دو ﺑﺎر ﺑﺮای ﻫﻤـﯿﻦ ﮐـﺎرﻫـﺎﺋﯽ ﮐـﻪ ﮔﻔـﺘﻢ ‫ﺑـﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم. ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺑﺎر دوم ﺑﺮای اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﭼﻮب در ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ‫ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ رو ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده.«

‫»ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺷﺎﯾﺪ، و ﯾﺎ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺪس زدﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ، ﻣﺮده ‫ﺑﻮده. ﺧﻮب، ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﺎرﻣﺎن را ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ. ﺣﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ‫ﻣﺠﺎور ﺑﺮوﯾﺪ و در آﻧﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ وی ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ‫ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮوﯾﺪ.«

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ را درک ﮐﺮده اﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﭼﻬﺎر ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺠﺎور رﻓﺘﻨﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر روی ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ در ﮔﻮﺷﻪ اﻃﺎق ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻦ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎرهی ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﺻﺤﺒﺖ ‫ﮐﺮد و ﺳـﭙﺲ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﻘﺎﻣﺎت ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺤﻠﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﻣﯽآﯾﻨﺪ. ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اواﻣﺮ ﺻﺎدره، ﺷﺨﺺ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ‫ﻣـﺴﺌﻮل رﺳـﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪهام. ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﻫﺮ آن ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ. راﺳﺘﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ‫ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ از ﻣـﺮگ ﻣـﯽﮔﺬرد؟ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﯾﺎ ﻗﺪری ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﻢ.«

‫»ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻢ، وﻟﯽ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان دﻗﯿﻘﺎً ﺣﺪس زد. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺧـﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﻢ وﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﻣﺜﻼً اﯾﻦ ﻣﺮد ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ و ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ و ﭼﻬﻞ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻗﺒﻞ ﻣﺮده ‫اﺳﺖ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﻫﻤﯿﻨﻄﻮری ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺗﻔﺎوتﻫﺎﯾﯽ را ‫در ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺮگ ﻣﻮﺟـﺐ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ. ﺷـﺎﯾﺪ از ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از دو ﺳﺎﻋﺖ و ‫ﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐـﺲ ﻧـﻪ ﭼﯿـﺰی ﺷﻨﯿﺪه و ﻧﻪ ﭼﯿﺰی دﯾﺪه! ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﻮده ‫رﯾﺴﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﺮده، ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﺮ آن ﻓﺮﯾﺎد ﺑﮑـﺸﺪ و ﻫﻤﻪ را ﺧﺒﺮ ﮐﻨﺪ.«

‫ﭘﻮآرو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻓﺮﯾﺎدی ﻧﮑﺸﯿﺪ. ﻗﺎﺗﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻮده، ﻣﻊ ﻫﺬا ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ‫ﮔﻔﺘﯿﺪ رﯾﺴﮏ ﺑـﺴﯿﺎر ﺧﻄﺮﻧـﺎﮐﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ.«

‫»ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺣﺪﺳﯽ ﻣﯽزﻧﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮآرو؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﻧﮕﯿﺰهی اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﭘﻮآرو ﺑﺎ ﺗﺄﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ﯾﮏ ﺣﺪسﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽزﻧﻢ. وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ‫ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ را دﻋـﻮت ﻣﯽﮐﺮد، راﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﮕﯿﺰه و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﺮد؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﭘﻮآرو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮآرو، ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد. ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ‫ﭼﺮا؟«

‫در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺻﺪای آژﯾﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دق اﻟﺒﺎب در ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮو ﺑﭽﻪﻫﺎی ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آنﻫﺎ ﺑﺮوم. ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﺎن ‫را ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ. و ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣـﻮردی را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎً روﺷﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﭘﻮآرو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺖ.

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺑﺮﯾﺞ رﻓﺖ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی دﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﺘﯿﺠﻪی اﻣﺘﯿـﺎزات ﺑـﺎزی را ﻣـﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻗـﺮار ‫داد و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد، ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ: »ﻣﺮﺗﯿﮑﻪی اﺣﻤﻖ. اوه، واﻗﻌﺎً اﺣﻤﻖ و ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ‫ﺧﻮدﺧﻮاه. ﺧﻮدش را ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎن درﺳـﺖ ﮐﻨـﺪ و ﻣـﺮدم را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. ﭼﻘﺪر ﺑﭽﮕﺎﻧﻪ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ در اﻃﺎق ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﯿﻒ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد وارد ﺷﺪ. ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑـﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﻪ درون اﻃﺎق آﻣﺪ. ﻧﻔﺮ آﺧﺮ ﻋﮑﺎس ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻮد و ﯾﮏ ﭘﺎﺳﺒﺎن ﮐﻪ او ‫ﻫﻢ در ﮔﻮﺷﻪای از ﻫﺎل اﯾﺴﺘﺎد.

‫ﻇﺎﻫﺮاً اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺑﺮ ﻃﺒﻖ روال ﻣﻌﻤﻮل، ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﮐﺮده ﺑﻮد.

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم - ‫اوﻟﯿﻦ ﻗﺎﺗﻞ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ؟

‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از آﻣﺪن ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد، ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ و ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ‫ﻫﻤﮕﯽ دور ﻣﯿﺰ ﻧﻬﺎر ﺧﻮری ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ، ﺟﺴﺪ ﻣﻘﺘﻮل ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم آزﻣﺎﯾﺸﺎت ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ و ﻋﮑﺲ ﺑﺮداریﻫﺎی ﻻزم ﺑﻪ ‫ﺧﺎرج از ﻣﻨﺰل ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ و ﻣﺘﺨﺼﺼﯿﻦ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﮕﺎری ﻧﯿﺰ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم داده و رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﻮارو اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺒﻞ از ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ از ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ، ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺣﺮفﻫﺎی ﺷﻤﺎ را ‫ﺑﺸﻨﻮم، ﭼﻮن اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ، ﻇﺎﻫﺮاً دﻟﯿﻞ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﻣﺸﺐ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮐﻤﯿﺴﺮ، ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺧﻮد و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را در ﺗﺎﻻر وﺳﮑﺲ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻣﻬﺎرت ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻮد.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻟﺒﺎن ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد، ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮت ﺑﺰﻧﺪ، ﺳﭙﺲ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: ‫»ﻋﺠﺐ... ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ از ﭼﻨﮕﺎل ﻋﺪاﻟﺖ ﻓﺮار ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺪﻫﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ‫ﺷﻤﺎ، ﻣﻨﻈﻮرش واﻗﻌﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ دﺳﺘﺘﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »اوه ﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺷﻮﺧﯽ و دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻧﺒﻮد ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﺎﻣﻼً اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ. ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺻﻮﻻً ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ‫در ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﻫﻤﻪ را ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻫﺪ. آدﻣﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﻐﺮور و از ﺧﻮد ‫راﺿﯽ، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﺣﻤﻖ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را در ﻣﻐﺰش ﺟﺎﺑﺠﺎ و ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ‫ﮐﺎﻣﻼً درک ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﺘﺸﮑﻞ از ﻫﺸﺖ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪ ﺧﻮد ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﭼﻬﺎر... ﭼﻪ ‫ﺟﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ... ﭼﻬﺎر ﮐﺎرآﮔﺎه، ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﭼﻬﺎر ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر!«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻓﺮﯾﺎد زد و ﮔﻔﺖ: ‫«اﯾﻦ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ، ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ. ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر.

‫ﻇﺎﻫﺮ ﯾﮏ ﻓﺮد ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر ﻫﯿﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻋﺎدی ﻧﺪارد. و رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدارش ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼً ﺷﺒﯿﻪ آدمﻫﺎﺋﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ‫ﻫﺮ روز ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺳﺮ و ﮐﺎر دارﯾﺪ. ﻣﻬﺮﺑﺎن، آرام و ﺧﻮش رﻓﺘﺎر، ﺣﺘﯽ اﻏﻟﺐ اوﻗﺎت از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎﺋﯽ ﺧﻮﺷﻨﺎم و ﻣﺤﺘﺮم ‫ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﺣﺘﻤﺎً ﮐﺎر دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ‫ﺑﻪ او اﻓﺘﺎد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ. ﺣﺲ ﺷﺸﻢ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻧﻤﻮد. ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺪم اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺎﻻ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺿﻤﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ اﻇﻬﺎرات ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو، ﮔﻔﺖ: »ﺷﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎً ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮی را داﺷﺘﻪ. ﺑﻠﻪ، اﺣﺘﻤﺎل ‫دارد، ﭼﻮن ﻧﺘﯿﺠﻪی ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ اﻣﺸﺐ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺣﺪاﻗﻞ در ﯾﮏ ﻣﻮرد ﺣﺴﺎﺑﺶ درﺳﺖ درآﻣﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ‫ﺣﺎل، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﻈﻨﻮن ﺑﻮده و ﺣﺪس ﻣﯽزده ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺎ ‫وﺟﻮد اﯾﻦ ﻣﺪرﮐﯽ ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﺣﺪس ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد، ﻫﻤﻪی ‫اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از آنﻫﺎ واﻗﻌﺎً و ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر ﻫﻢ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺛﺒﻮت ‫اﯾﻦ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺑﻮده وﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻮءﻇﻦ او در ﻣﻮرد ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺟﺎ و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮده اﺳﺖ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﻮارو و ﮔﻔﺖ: »و ﻻﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺷﺪه و ﺗﺮﺗﯿﺐ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ را ‫ﻣﯽدﻫﺪ. درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﭘﻮارو؟«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم ﺑﻪ ﻋﻠﺖ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ از ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ ‫ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد. آدﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯿﺮﺣﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﺶ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺎزی ‫ﻣﯽﮐﺮد. ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ او آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﻣﺠﻠﻠﺶ دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ را ‫ﻣﻐﺘﻨﻢ ﺷﻤﺮده و در ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ آنﻫﺎ را ﺗﺤﻮﯾﻞ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن او ﻣﻄﻤﺌﻦ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺪارک و ﺷﻮاﻫﺪی ﻣﺤﮑﻢ و ﻣﺴﺘﺪل در اﺧﺘﯿﺎر دارد.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎً اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد و ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺪارﮐﯽ را در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺖ؟«

‫»اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ روﺷﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻔﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر، ﮐﺎر دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ اﺳﺖ!

‫اﯾﻦ آدم ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺑﯽﺧﯿﺎل... ﺧﻮدﺗﺎن ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﮐﺜﺮ ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ، ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺑﯽﺧﯿﺎل ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺟﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم، ﺑﻪ او اﻣﺎن ﻧﻤﯽدادم و ﻫﻤﯿﻦ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺟﻠﺒﺶ ﻣﯽﮐﺮدم.«

ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺳﺎﯾﻪی ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﯽ از ﺧﻨﺪه ﭼﻬﺮهی ﺳﺮد و ﺧﺸﮏ او را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، در ‫ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﮔﺮ ﯾﮏ زن رﺋﯿﺲ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺑﻮد، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻣﺎدام ‫ﮐﻪ ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﺴﺌﻮل اﻣﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺑﺎ ﺻﺒﺮ و ﺣﻮﺻﻠﻪ و دﻗﺘﯽ ﻣﺮداﻧﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﮑﻨﯿﻢ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ‫آرام آرام ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻤﺎن ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﺳﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش ﻣﻘﺎﻟﻪای ﺑﺮای روزﻧﺎﻣﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ: »اوه، ﺷﻤﺎ ‫ﻣﺮدﻫﺎ و اﻓﮑﺎر ﻣﺮداﻧﻪﺗﺎن.«

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را اﺣﻀﺎر ﮐﻨﻢ. ﺻﺤﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ وﻗﺘﺸﺎن را ‫ﺑﯿﻬﻮده ﺗﻠﻒ ﮐﻨﻢ.«

‫ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. او از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺷﻐﻠﯽ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ آﮔﺎﻫﯽ ‫ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺖ، ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﺑﻪ اﻗﺘﻀﺎی ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺷﻐﻠﯿﺶ، در ﻣﻮارد زﯾﺎدی ﺑﺎ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻫﻤﮑﺎری ﮐﺮده، ﻟﺬا ‫ﻣﺎﻧﺪن اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ از ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺸﺎن ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺳﺎز ﺑﻮد. ﻣﻊ ﻫﺬا ‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺷﺨﺼﺎً آدم ﺧﻮش ﻗﻠﺒﯽ ﺑﻮد، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎدش آﻣﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺳﻪ ﭘﻮﻧﺪ و ﻫﻔﺖ ﺷﻠﯿﻨﮓ ﻫﻢ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ‫ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﺑﺎز و ﺑﺪون ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﭘﺮداﺧﺖ. ﻟﺬا ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺣﺮف ﻣﺮا ﻗﻄﻊ ﻧﮑﺮده و ﻫﺮﮔﺰ در ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ )در اﯾﻦ ﻣﻮرد ‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد(، ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﺷﺎرهای ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو راﺟﻊ ﺑﻪ ‫اﻧﮕﯿﺰهی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﻮد، ﻧﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. اﯾﻦ رازی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد و ‫ﺑﺎ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ از ﺟﺎی ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف در اﺗﺎق رﻓﺖ و ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﻫﺎل ﮐﺸﯿﮏ ﻣﯽداد ﺻﺪا زد ‫و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮو ﺑﻪ آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎن آﻧﺪرﺳﻮن و ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﻬﻤﺎن دﯾﮕﺮ ﺣﻀﻮر دارﻧﺪ، و ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ‫راﺑﺮﺗﺰ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ اﺗﺎق ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎورﻧﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ در آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﺎﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﮐﺎﺷﮑﯽ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزدم. ﻣﻨﻈﻮرم ‫آﺧﺮ ﮐﺘﺎب اﺳﺖ.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﯽﺗﻔﺎوت در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﺎﺋﻞ و وﻗﺎﯾﻊ زﻧﺪﮔﯽ واﻗﻌﯽ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎی ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﻤﻮد.«

‫ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ. وﻗﺎﯾﻊ در زﻧﺪﮔﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ، ﺑﻪ آراﺳﺘﮕﯽ و ﻧﻈﻢ ‫وﻗﺎﯾﻊ ﻣﺸﺎﺑﻪ در ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ وارد ﺷﺪ، از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه و ﻃﺮز راه رﻓﺘﻨﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ روﺣﯿﻪی ﺷﺎد و ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﺧﻮد را ﺗﺎ ‫ﺣﺪود زﯾﺎدی از دﺳﺖ داده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ و ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﺟﺮای ‫وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ! ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻣﯽزﻧﻢ، وﻟﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﺣﺮﻓﻪایﻫﺎ ‫ﻫﻢ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ ﮐﺴﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻤﺘﺮ از ‫ﺳﻪ ﻣﺘﺮی ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﯾﻢ. وووههه... ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ‫ﺟﺮأت ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را ﻧﺪارم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺒﺎن دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ و ﯾﺎ ﭼﻪ ﮐﺎری ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻌﺎﻗﺪ ﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ‫دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪام؟«

‫»ﺧﻮب، ﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ اﻧﮕﯿﺰهی ﺟﻨﺎﯾﺖ را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﯿﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﺴﺎﻟﻪای ﺑﺎﻗﯽ ‫ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ. ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ اﻧﮕﯿﺰهای ﺑﺮای از ﺑﯿﻦ ‫ﺑﺮدن ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. راﺑﻄﻪی ﻣﻦ و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺻﻮﻻً از ﺣﺪ ﯾﮏ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﺳﺎده و ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﯽﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ‫وﺟﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻞ و ﺟﺎﻣﻌﯽ از وی ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﻟﺒﺘﻪ آدم ﻋﺠﯿﺐ و ﻏرﯾﺒﯽ ﺑﻮد و اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎر ﻋﺠﯿﺐ و ﻏرﯾﺐﺗﺮی ‫ﻧﯿﺰ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺷﺮﻗﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮد. از ﻃﺮﻓﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ‫ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ آدم اﺣﻤﻘﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ رواﺑﻂ ﻣﻦ و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را دﻗﯿﻘﺎً ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﯿﺪ داد ‫و ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻻزم را ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺧﻮاﻫﯿﺪ آورد، و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﺪارم، ﻣﻊ ﻫﺬا ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﻮردی ﮐﻪ

‫ارﺗﺒﺎط آن را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ آورد. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻧﯿﺰ ﮔﻔﺘﻢ، ﻣﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻧﮑﺸﺘﻢ و ‫دﻟﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را اﯾﺠﺎب ﻧﻤﺎﯾﺪ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ از ﭼﻮب ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ﺗﮑﺎﻧﯽ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﮐﺎﻣﻼً درﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ.

‫ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺮ ﻃﺒﻖ روال ﻣﻌﻤﻮل اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ آدم ﻓﻬﻤﯿﺪهای ﻫﺴﺘﯿﺪ و ‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﺎ را ﺧﻮب درک ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫»ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺣﺮف زﯾﺎدی ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪارم، ﭼﻮن اﻣﺸﺐ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و دوﺷﯿﺰه ‫ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﻼﻗﺎت ﻣﯽﮐﺮدم. اﻟﺒﺘﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را از ﻃﺮﯾﻖ ﻧﺎﻣﺸﺎن ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، ﭼﻮن ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻪاش ﮐﺘﺎب ﺑﺴﯿﺎر ‫ﺟﺎﻟﺐ و ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﻨﺪهای ﺑﻮد، ﻗﺒﻼً ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم.«

‫»از آﺷﻨﺎﺋﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، اﻃﻼع ﻗﺒﻠﯽ داﺷﺘﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺰد، و ﻟﯿﮑﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ، اﺳﻤﺶ را زﯾﺎد ﺷﻨﯿﺪه وﻟﯽ ﺧﻮدش ‫را ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ را ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر، ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از اﻣﺸﺐ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ او را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﭼﺮا... دورادور ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ.«

‫»راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ؟«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﯿﻮه، ﺗﺎ ﺣﺪودی ﭘﻮﻟﺪار، ﺑﺎﻫﻮش و اﺻﯿﻞ، و ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ‫ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺑﺮﯾﺞ. راﺳﺘﺶ در ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ دورهﻫﺎی ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ.«

‫»آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد؟«

»ﻧﻪ.«

‫»ﻫﻮﻣﻤﻤﻢ... ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻧﻤﯽرﺳﯿﻢ. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻟﻄﻔﺎً ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ در ﻃﻮل ﺑﺎزی ‫ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﺪ؟ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯽﺷﻮم اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﺑﻘﯿﻪی ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻧﯿﺰ ‫ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﺳﺌﻮال ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ. ﭼﻮن دﻓﻌﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺮﺑﻮط ‫ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم، وﻟﯽ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﺳﻪ ﺑﺎر آن ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺟﺎ رﻓﺘﻢ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮐﺎر ﻣﻔﯿﺪی اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﭼﻮب در ‫آن اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ آوردم و ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ درﺳﺖ ﮐﺮدم.«

‫»ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﻪ دﻓﻌﻪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﺪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ دﻗﯿﻖ ﻧﻪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ 03/9 ﺑﺎزی را ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎد درﺳﺖ ‫ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺘﻢ. زﻣﺎن ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻌﺪ از آن دوﺑﺎره از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﺮای ‫ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ آوردم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد، و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺳﺎﻋﺖ 03/11 ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ‫درﺳﺖ ﮐﺮدم. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﺎﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮده و ﻟﺬا ﺻﺤﺖ و ﺳﻘﻢ آنﻫﺎ را ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻧﻤﺎﯾﻢ.«

‫»ﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽﻫﺎ روی آن ﻗﺮار داﺷﺖ، ﺧﯿﻠﯽ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ دور ﺑﻮد؟«

‫»ﺑﻠﻪ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر از ﮐﻨﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮔﺬﺷﺘﻢ.«

‫»و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ از ﮐﻨﺎر او ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﯿﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟«

‫»دﻓﻌﻪی اول دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ را ﮐﺮدم و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺼﻮر، دﻓﻌﻪی ﺑﻌﺪ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻫﻢ ﻧﮑﺮدم. وﻟﯽ ﺑﺎر ﺳﻮم ﺑﻪ ﺳﺮم ‫زد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺨﻮاﺑﺪ، ﻣﻊ ﻫﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ او ﺑﯿﻨﺪازم از ‫ﮐﻨﺎرش رد ﺷﺪم.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻫﻤﺒﺎزیﻫﺎﯾﺘﺎن ﭼﺮا و ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ از ﺟﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ؟«

‫ﭼﻬﺮهی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﻫﻢ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺌﻮال ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ. دﺳﭙﺎرد ﯾﮏ ﺑﺎر ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ زﯾﺮ ﺳﯿﮕﺎری ﺑﯿﺎورد، و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﺮﯾﺰد، ﮐﻪ ‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﻗﺒﻞ از ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﻣﻦ ﺑﻮد، ﭼﻮن از ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯿﻞ ﻧﺪارم.«

‫»ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺰ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ رﻓﺖ و ﮐﻨﺪهﻫﺎ را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ زﯾﺎد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭼﻮن درﺳﺖ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزی ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯽ رﺳﯿﺪه و ﺗﻤﺎم ‫ﻫﻮش و ﺣﻮاس ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﻮد.«

‫»و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ؟«

‫»دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﯾﮏ ﺑﺎر از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﭼﻮن آﻣﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ و دﺳﺖ ﻣﺮا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد. ﻣﺎ ‫دو ﻧﻔﺮ ﺷﺮﯾﮏ و ﻫﻢ ﺗﯿﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻘﯿﻪی ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری ‫ﺗﻮ اﺗﺎق اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽرﻓﺖ. راﺳﺘﺶ درﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﺮد. ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻏرق ‫در ﺑﺎزی ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.«

ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪای ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ دور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ، ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺷﻤﺎﻫﺎ ‫ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻧﺒﻮد؟«

‫»ﻧﻪ، ﻣﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﯿﻦ ﻣﯿﺰ ﻣﺎ و ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ، ﮔﻨﺠﻪی ﺑﺰرﮔﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ. از آن ﮔﻨﺠﻪﻫﺎی ﻗﺸﻨﮓ ‫ﺳﺎﺧﺖ ﭼﯿﻦ، و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﺸﺘﻦ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ، ﭼﻮن ﺑﺮﯾﺞ ﯾﮏ ‫ﺑﺎزی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﺎزی ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ واﻗﻌﺎً ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﺑﮑﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺎزﯾﮑﻦ ‫ﺑﺮﯾﺞ ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﻏﯿﺮ از ﺑﺎزی و ورقﻫﺎی دﺳﺘﺶ ﺗﻮﺟﻬﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. و ‫ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺟﺎ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و در ﻣﻮرد اﻣﺸﺐ...«

‫در اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺣﺮف دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و در اداﻣﻪی آن ﮔﻔﺖ: »و در ﻣﻮرد اﻣﺸﺐ، ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺪون ‫ﺷﮏ ﯾﮑﯽ از ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﺑﺎزی دﺳﺘﺸﺎن را ﺟﺎ رﻓﺘﻪاﻧﺪ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﻊ ﻫﺬا ﮐﺎر ﺳﺎده و آﺳﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮده و ﻣﺴﺘﻠﺰم داﺷﺘﻦ اﻋﺼﺎﺑﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی و دل ‫و ﺟﺮﺋﺖ زﯾﺎدی ﺑﻮده اﺳﺖ. زﯾﺮا اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﻫﺮ آن ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﻫﺎ ﺳﺮﻣﺎن را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺸﻮﯾﻢ.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﭼﻬﺮه و ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺰوراﻧﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ و ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ رﯾﺴﮏ ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﺮده، ﮐﻪ ﺧﻮد ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﻧﮕﯿﺰهای ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی او را وادار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را از ﻣﯿﺎن ‫ﺑﺮدارد و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ، ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻦ رﯾﺴﮏ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او را ﺑﻪ ﻣﻮﺋﯽ ﺑﻨﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد، در اوﻟﯿﻦ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪی اﺟﺮا ﻣﯽﮔﺬارد. ﻓﻘﻂ ای ﮐﺎش ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﯿﺰه ﭼﻪ ﺑﻮده ‫اﺳﺖ...«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻣﺪارک و ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺮرﺳﯽ و ‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی ﺳﺮﻧﺨﯽ ﮔﯿﺮﺗﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ.«

‫وﻟﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻏﻤﺰدهای در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﻣﯿﺪوارم.«

‫ﺳﭙﺲ ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺌﻮاﻟﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﮑﻨﻢ و دوﺳﺖ دارم ‫ﺑﺪون ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺟﻮاب ﻣﺮا ﺑﺪﻫﯿﺪ.«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫»ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﺷﺨﺼﺎً، ﺑﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺸﮑﻮک ﻫﺴﺘﯿﺪ؟«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ‫ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﻢ ﮐﺎر ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد، زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮ ﻣﺨﺎﻃﺮهای داﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ‫ﺧﻄﺮ ﮐﺎﻣﻼً آﺷﻨﺎﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻌﺎً ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد، و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻓﻮق ‫اﻟﻌﺎده ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮده، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ دل و ﺟﺮﺋﺖ زﯾﺎدی ﻧﯿﺰ دارد. اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﺮدﻫﺎ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ رﯾﺴﮑﯽ ﺗﻦ در ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎری ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ زنﻫﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﻋﻬﺪه ی آن ﺑﺮآﯾﻨﺪ، ﭼﻮن ﻗﺪرت ﺑﺪﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﯾﮑﯽ از ‫ﭘﺎراﻣﺘﺮﻫﺎی ﻣﻬﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪی، ﺷﯿﺌﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ را ﺑﺎ ﺗﯿﻐﻪای دراز ‫و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎرﯾﮏ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻮزن ﺑﻠﻨﺪی ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﻪای ﻣﺮﺻﻊ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﺸﺎن داد.

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﯽ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺣﺮﻓﻪای ﺑﻪ ﺑﺎزرﺳﯽ آن ﭘﺮداﺧﺖ. ﺗﯿﻐﻪاش را آزﻣﺎﯾﺶ ‫ﮐﺮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻮﺗﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﺐ ﭼﯿﺰی! ﻋﺠﺐ ﭼﯿﺰی. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﮐﺸﺘﻦ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه. ﺑﻪ راﺣﺘﯽ در ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﻓﺮو ﻣﯽرود، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻓﺮو ﺷﺪن در ﭘﻨﯿﺮ. ﻻﺑﺪ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺎ ﺧﻮدش داﺷﺘﻪ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻣﺎل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺳﺖ. ﺑﯿﻦ ﺧﺮت و ﭘﺮتﻫﺎی روی ﻣﯿﺰ ‫ﮐﻨﺎر در ﺑﻮد.«

‫»و ﻗﺎﺗﻞ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ را ﺑﺮ ﻣﯽدارد. ﻋﺠﺐ آدم ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﯽ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده.«

‫»ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ، ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﭼﻪ آدم ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ...«

‫»ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻧﺸﺪﯾﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ. ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮده. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل دﯾﮕﺮی ‫ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارد و آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻗﺎﺗﻞ در اواﯾﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽراﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ، ﻟﯿﮑﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻣﺸﺎﻫﺪهی اﯾﻦ ﭼﺎﻗﻮی اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ و ﻣﻨﺎﺳﺐ، اﻧﮕﯿﺰهی ﺟﻨﺎﯾﺖ در او ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ذﻫﻦ او را ‫ﻗﻮﯾﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﺳﺎزد.«

‫»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﯾﮏ اﻟﻬﺎم ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ از دﯾﺪن ﭼﺎﻗﻮ ﺣﺎدث ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﺒﺎدرت ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﻤﻮده؟ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﺟﻨﺎﯾﺖ از ﻗﺒﻞ ﻃﺮح رﯾﺰی ﺷﺪهای ﻧﺒﻮده و ﻗﺎﺗﻞ ﺻﺮﻓﺎً ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ و ‫ﻣﺸﺎﻫﺪهی ﭼﺎﻗﻮی ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﻠﻪ؟ ﻣﺪرﮐﯽ دارﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل را ﺗﺎ ‫ﺣﺪودی ﺗﺎﺋﯿﺪ ﮐﻨﺪ؟«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهی ﺧﺸﮏ و ﻓﺎﻗﺪ اﺣﺴﺎﺳﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﺻﺮﻓﺎً ﯾﮏ ﻋﻘﯿﺪهی ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ.«

‫»ﺧﻮب، ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻫﻢ وﺟﻮد دارد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﺻﺪاﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ. ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ وﻗﺖ ﺷﻤﺎ را ‫ﻧﻤﯽﮔﯿﺮم. ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﻟﻄﻔﺎً آدرس ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ.«

‫»ﺣﺘﻤﺎً... ﺷﻤﺎره 002 ﮔﻼﺳﺘﺮ ﺗﺮﯾﺲ، دﺑﻠﯿﻮ 2. ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯿﺰواﺗﺮ 59832.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم. اﺣﺘﻤﺎل دارد ﺑﻪ زودی ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮم.«

‫»ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯿﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺷﻮﻗﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. ﻓﻘﻂ اﻣﯿﺪوارم، روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪای زﯾﺎدی راه ‫ﻧﯿﻨﺪازﻧﺪ، ﭼﻮن ﺑﯿﻤﺎران رواﻧﯽ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد.«

‫ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ ﭼﺮﺧﯽ ﺑﻪ دور ﺧﻮد زد و ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﺌﻮاﻻﺗﯽ از دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ‫داﺷﺖ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو