شیطان به قتل می‌رسد (7)

 

شیطان به قتل می‌رسد (7)

»از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ. راﺳﺘﺶ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻣﻦ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮم.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﭘﻮارو از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺎ ‫ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﻬﺖزده ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ: »ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﺷﻤﺎ و ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ‫ﻧﻤﻮدﯾﺪ، ﮐﻤﮏ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺆﺛﺮ و ﺳﻮدﻣﻨﺪی در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻄﻮر و ﭼﺮا؟ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻻﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ‫ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.«

‫ﺳﭙﺲ دﺳﺖﻫﺎی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻓﺸﺮده و از ﻫﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ.

‫ﭘﻮارو از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﯾﮏ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺻﺪا زد و ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﮔﻔﺖ: »ﭼﻠﺴﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺷﺎﯾﻦ ﺷﻤﺎره ی ‫111.«

‫ﻓﺼﻞ ﯾﺎزدﻫﻢ - ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ

‫ﺷﻤﺎره ی 111 در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺷﺎﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و از ﻇﺎﻫﺮ آن ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ وﺳﻮاس ‫ﺧﺎﺻﯽ در ﭘﺎﮐﯿﺰﮔﯽ و ﻧﻈﺎﻓﺖ آن دارد. ﭘﻠﮑﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻤﯿﺰ و ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﮐﻪ ﺑﻪ درب ﺳﯿﺎﻫﺮﻧﮕﯽ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﺪ و ‫دق اﻟﺒﺎب ﺑﺮﻧﺠﯽ ﮐﻪ در آﻓﺘﺎب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ.

‫زن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﺴﻨﯽ ﺑﺎ ﮐﻼه و ﭘﯿﺶﺑﻨﺪ ﺳﻔﯿﺪ رﻧﮓ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺗﻤﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻣﻨﺰل اﺳﺖ، در را ﺑﻪ ‫روی ﭘﻮارو ﺑﺎز ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﺳﺆال ﭘﻮارو اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﺪاﯾﺖ ﭘﻮارو ‫ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ وی ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد. ﺑﻪ ﭘﻠﮑﺎن ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﻣﺠﺪداً روﯾﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻮارو ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺳﺆال ﮐﺮد: ‫»ﻟﻄﻔﺎً اﺳﻤﺘﺎن را ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟«

‫»ﻣﺴﯿﻮ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو.«

‫در ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﻮارو را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮدش ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺧﺎرج ﺷﺪ ﺗﺎ ورود ﺗﺎزه وارد را ﺑﻪ اﻃﻼع ‫ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.

‫اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﻧﯿﺰ، ﻧﻈﯿﺮ اﻏﻠﺐ ﻣﻨﺎزل دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ال و ﻃﻮری ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ

‫ﺧﻮشﺳﻠﯿﻘﮕﯽ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد. ﭘﻮارو ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪ ﻣﻮﺟﻮد در اﺗﺎق ‫را از ﻧﻈﺮ ﮔﺬراﻧﺪ. ﻣﺒﻠﻤﺎن ﭼﻮﺑﯽ ﺗﻤﯿﺰ و ﭘﻮﻟﯿﺶ ﺷﺪه از ﺗﯿﭗ ﻣﺒﻠﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در ﻣﻨﺎزل ﻗﺪﯾﻤﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد، ‫ﺗﻌﺪاد ﻣﻌﺪودی ﻋﮑﺲﻫﺎی ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ در ﻗﺎبﻫﺎی ﻧﻘﺮهای ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﺑﺎﻻﺧﺮه دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ از ﮔﻞﻫﺎی ‫داودی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎﯾﯽ در ﮔﻠﺪان ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻠﻨﺪی ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ دﮐﻮراﺳﯿﻮﻧﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ وﻟﯽ ‫ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮔﯿﺮا و آرام ﺑﺨﺶ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ از ﺧﺮت و ﭘﺮت و اﺛﺎﺛﯿﻪی زﯾﺎد و ﻏﯿﺮ ‫ﺿﺮوری ﺑﯿﺰار اﺳﺖ، ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻓﻀﺎ و ﻧﻮر ﮐﺎﻓﯽ داﺷﺘﻪ و اﻫﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای راﺣﺘﯽ و آراﻣﺶ ﻗﺎﺋﻞ اﺳﺖ.

‫درﻫﻤﯿﻦ اﺛﻨﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ وارد ﺷﺪ و ﺿﻤﻦ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﮔﻮﯾﯽ و ﺳﻼم دﺳﺖ ﭘﻮارو را ﻧﯿﺰ ﻓﺸﺮد، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ‫ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ و ﺷﮕﻔﺘﯽ در ﭼﻬﺮهی او دﯾﺪه و ﯾﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد. ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺻﻨﺪﻟﯽای ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و ﺧﻮد ‫ﻧﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ در ﻣﻮرد آب و ﻫﻮا ﮔﺬﺷﺖ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻮارو ‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻗﺒﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺷﺪهام ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ و اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﻧﺴﺮدی اوﻟﯿﻪ، ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اول ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺎﻫﯿﺖ ‫اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﺑﺮای اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ آورده اﻧﺪ؟ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺨﯿﺮ، ﮐﺎرآﮔﺎه ﻣﻌﺮوف ﻫﺮﮐﻮل ‫ﭘﻮارو ﺑﺮای ﺗﺤﻘﯿﻖ در ﻣﻮرد ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آﻣﺪه؟«

‫»ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺪس دوم ﺷﻤﺎ درﺳﺖ اﺳﺖ.«

‫»ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﺷﻬﺮوﻧﺪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ وﻇﯿﻔﻪ دارم ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ و ‫ﯾﺎ ﻫﺮ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻗﺘﻞ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﺴﺐ ﻣﯽﮐﻨﻢ در اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ، ﺑﺎزرس اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻗﺮار ‫دﻫﻢ، وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ و وﻇﯿﻔﻪای در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺎرآﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﻫﻮﯾﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﺪارم و ﻫﯿﭻ ﻗﺪرت ﯾﺎ ﻣﻘﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ودار ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﮐﻪ ﻧﺎم ﺑﺮدم، ﺟﻮاب ‫ﺑﺪﻫﻢ.«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع آﮔﺎﻫﯽ ﮐﺎﻣﻞ دارم و ﻟﺬا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﺮ ‫آن ﮐﻪ اﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ، ﺑﯽدرﻧﮓ از ﺣﻀﻮرﺗﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ.«

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﺎر ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻣﺴﯿﻮ ‫ﭘﻮارو، ﭼﻮن اﻣﺮوز دوره ی ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ دارم و ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺗﺎ ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ‫ﺳﺆاﻻت ﺷﻤﺎ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ.«

‫»ﺑﺮای ﻣﻨﻈﻮری ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﻫﻤﯿﻦ ده دﻗﯿﻘﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ‫وﺿﻌﯿﺖ اﻃﺎﻗﯽ ﮐﻪ آن ﺷﺐ در آن ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺮح دﻫﯿﺪ. ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ اﻃﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ‫آن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪ.«

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﺳﺆال ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ! ﺳﺮ در ﻧﻤﯽآورم، ﭼﻪ ‫ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﻗﺘﻞ دارد؟«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزی ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ‫اﻃﻼﻋﯽ از ﺷﮕﺮد و ﻧﺤﻮه ی ﺑﺎزی ﺷﻤﺎ ﻧﺪارد از ﺷﻤﺎ ﺳﻮال ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً ﭼﺮا ﺑﺎزی را ﺑﺎ آس ﺷﺮوع ‫ﮐﺮدﯾﺪ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻼً ﭼﺮا ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﺮﺑﺎز دل از ﺷﺎه ﭘﯿﮏ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮدﯾﺪ.ﺧﻮب، ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ‫ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت را ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزی را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮده و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﺗﻔﺼﯿﻞ در ﻣﻮرد ﻧﺤﻮه ی ‫ﺑﺎزی ﺧﻮدﺗﺎن و ﺷﮕﺮدﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺳﺎلﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺴﺐ ﮐﺮدهاﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﺪ، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﺠﺪداً ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ در ‫ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻣﻬﺎرت دارم، ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ در ﮐﺎر ﺧﻮد، ﮐﺎرﮐﺸﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﭼﻨﺪ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. ﺑﻠﻪ، اﺗﺎق ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﯿﺎء و اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪی زﯾﺎدی در آن ﻗﺮار داﺷﺖ.«

‫»ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ، ﺗﻌﺪادی از اﯾﻦ اﺷﯿﺎء ﯾﺎ اﺳﺒﺎب و اﺛﺎﺛﯿﻪﻫﺎ را ﺷﺮح دﻫﯿﺪ؟«

‫»ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﮔﻞ ﺷﯿﺸﻪای ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻣﺪرن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ آﻣﺪﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺑﻠﻮی ﭼﯿﻨﯽ ‫و ﯾﺎ ژاﭘﻨﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪی ﭘﺮ از ﮔﻞ ﻻﻟﻪی ﻗﺮﻣﺰ از ﻧﻮع ﻻﻟﻪﻫﺎی رﯾﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ‫ﻣﯽآﻣﺪ ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﻓﺼﻞ اﯾﻦ ﮔﻞﻫﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪه اﺳﺖ.«

‫»ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآوردﯾﺪ؟«

‫»راﺳﺘﺶ زﯾﺎد دﻗﺖ ﻧﮑﺮدم.«

‫»ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺒﻞﻫﺎﺳﺖ. ﯾﺎدﺗﺎن ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ روﮐﺶ ﻣﺒﻞﻫﺎ ﭼﻪ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد؟«

‫»رﻧﮓ ﮐﻪ ﻧﻪ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی از ﺟﻨﺲ اﺑﺮﯾﺸﻢ ﺑﻮده. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ.«

‫»از ﺳﺎﯾﺮ اﺷﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮد، ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮﺗﺎن ﻧﻤﯽآﯾﺪ؟«

‫»ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻪ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ از ﺑﺲ زﯾﺎد ﺑﻮد. راﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻤﺴﺎری ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ ﯾﮏ اﺗﺎق ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ.«

‫ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﺬاﺋﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﻢ.«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ روی آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺟﯿﺒﺶ در آورد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ‫ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﺣﺎوی ‫اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن در اوﻟﯿﻦ دﺳﺖ از ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ آن ﺷﺐ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، راﺳﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﺑﺎزی ‫ﺑﺮﯾﺞ دارﯾﺪ، ﺑﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪی اﯾﻦ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ روﻧﺪ ﺑﺎزی را در اﯾﻦ دﺳﺖ ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺎزﺳﺎزی ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﻣﻄﺮح ﺷﺪن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش، ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ‫ﺳﺮش را روی اﻣﺘﯿﺎزات ﺧﻢ ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ: »اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ دﺳﺖ اول ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﯿﻢ ﻣﺎ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و دوﺷﯿﺰه ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺗﯿﻢ دو ﻧﻔﺮهی آﻗﺎﯾﺎن ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. ﮔﯿﻢ اول ﺑﺎ ﭘﯿﮏ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﺘﺎً ﺗﻤﺎم ﺑﺮگﻫﺎی ﻣﺎ ‫ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ. ﮔﯿﻢ ﺑﻌﺪ، دو ﺗﺎ ﺧﺸﺖ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از ﺑﺮگﻫﺎﯾﺶ، ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ را ﺑﺮد. ﮔﯿﻢ ﺳﻮم ‫ﻗﺪری ﺷﻠﻮغ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺗﻮپ ﻣﯽزدﻧﺪ، وﻟﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺟﺎ رﻓﺖ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ‫دل را ﺣﮑﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺎ رﻓﺘﻢ. ﺑﻌﺪ از آن، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺑﺮگ ﻫﺎی ﮔﺸﻨﯿﺰی ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮپ زد. دوﺷﯿﺰه ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﻪ ﺑﺮگ ﭘﯿﮏ داﺷﺖ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺑﺮگ ﺧﺸﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮپ زد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً دوﺑﻞ ‫ﮐﺮدم. در ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺑﺮگﻫﺎی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﺑﺮگﻫﺎی دﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﺎﺧﺖ و ﺧﻼﺻﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ اﻣﺘﯿﺎزﺷﺎن را ‫از دﺳﺖ دادﻧﺪ.«

‫»ﺑﺮاوو، ﺑﺮاوو، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﺣﺎﻓﻈﻪای!«

‫وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﮔﯿﻢ ﺑﻌﺪ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮔﻔﺖ ‫ﭘﺎس، وﻟﯽ ﻣﻦ آﺗﻮ ﮐﺮدم. دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺑﺮگ دﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮپ زد. ﻫﻤﺒﺎزی ﻣﻦ، دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ‫ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ ﺗﺒﻌﯿﺖ از ﻫﻤﺒﺎزﯾﺶ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺗﻮپ زد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ دوﺑﻞ ﮐﺮدم ﮐﻪ ‫ﻧﺘﯿﺠﺘﺎً دوﺗﺎ از ﺑﺮگﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزی را ﺷﺮوع ﮐﺮدم و ﭼﻮن ﺟﻤﻌﺎً ﭼﻬﺎر ﺑﺮگ ﭘﯿﮏ داﺷﺘﯿﻢ ‫ﭘﯿﮏ را ﻫﻢ ﺣﮑﻢ اﻋﻼم ﻧﻤﻮدﯾﻢ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎزی دﺳﺖ ﺑﻌﺪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﭘﻮارو ﺑﻪ وی ‫ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ، ﭼﻮن ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ‫در ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻣﺘﯿﺎزات از روش ﺣﺬﻓﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫»آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎزی ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه ﭘﻨﺠﺎه اﻣﺘﯿﺎز از دﺳﺖ دادﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از آن ‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺑﺮگ ﻫﺎی ﺧﺸﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ دوﺑﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺳﻪ ﺗﺎ از ﺑﺮگﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﺮگﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺎﺧﺖ.

‫ﺑﻌﺪش ﺑﺎزی را ﺑﺎ ﮔﺸﻨﯿﺰ ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ، وﻟﯽ ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﭘﯿﮏ ﺟﻮاب ﻣﺎ را دادﻧﺪ و ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﯾﻢ ﮔﯿﻢ ﺑﻌﺪ را ﺑﺎ ‫ﭘﻨﺞ ﺑﺮگ ﮔﺸﻨﯿﺰ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺻﺪ اﻣﺘﯿﺎز از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ.

‫اﻣﺎ آﻗﺎﯾﺎن در ﮔﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎزی را ﺑﺎ دل ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺳﯿﺮ ﺑﺮگﻫﺎی ﺑﺮﻧﺪهی ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺑﺮگ ‫آﺗﻮی ﮔﺸﻨﯿﺰ ﺑﺎزی را ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﮐﺮدﯾﻢ.«

‫در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﻌﺪی را ﻫﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ دﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻤﺒﺎزی ﺑﻮدﯾﻢ ‫ﯾﮏ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد. ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزی را ﺑﺎ آراﻣﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدم، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﺣﮑﻢ را دل اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﺘﺎً ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺸﺘﺮﮐﺎً ﭘﻨﺠﺎه اﻣﺘﯿﺎز از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﮔﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ‫ﭘﯿﮏ ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎزی ﺳﺎده و دوﺑﻞ ‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ ﮔﯿﻢ ﺑﻌﺪ را ﺑﺎ ﮐﺎرتﻫﺎی ﺑﺮﻧﺪهای ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮدﯾﻢ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮔﯿﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺒﺮد ﺣﻘﯿﻘﯽ آﻏﺎز ﺷﺪ و ‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻫﺮ دو ﺗﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻠﻮف زدن، وﻟﯽ ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ ‫دوﺑﺎر ﺑﺪﺟﻮری ﺑﻪ ﺗﻠﻪ اﻓﺘﺎد وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻠﻮفﻫﺎﯾﺶ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﮐﺮد، ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ‫را ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻗﻮیای ﮐﻪ داﺷﺖ از ﺗﺮس ﺟﺎ رﻓﺖ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮔﯿﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﯿﺮ ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ‫ﺑﻠﻮف ﻣﯽزد و دوﺑﻞ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺎزﯾﮑﻦ درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﻌﺠﺰه ﺷﺪ ‫و اﮔﺮ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻗﻮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﺎزی را ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺑﺪﺟﻮری ﻣﯽﺑﺎﺧﺘﯿﻢ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻠﮑﻠﯽ ﺑﻮد ﻣﺎ اﯾﻦ ‫دﺳﺖ را ﺑﺮدﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎﻧﺲ آوردﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﯿﻢ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮگﻫﺎی دل ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﭼﻮن در ﻏﯿﺮاﯾﻨﺼﻮرت ﺑﺎز ﻫﻢ ‫ﺳﺮﺑﺎز ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﺎ ﺑﻠﻮف ﺑﺮدن، ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی دارد. ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎﯾﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﻫﺮﮔﺰ دل و ﺟﺮأت ﺑﻠﻮف زدن را ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪام و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ ﻋﺎدی و ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ورقﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارم ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ رﯾﺴﮏ ﮐﺮدن ﻫﻢ ﻗﺎﻋﺪه و ﻗﺎﻧﻮن دارد. ﺑﺎزﯾﮑﻦ درﺳﺖ ‫و ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻋﺪ و ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﺮ ﺑﺎزی ﺗﻌﯿﯿﻦ و وﺿﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ، ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺳﺮﺧﻮد و اﺧﺘﯿﺎری.«

‫»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ رﯾﺴﮏ ﮐﺮد؟«

‫»ﮐﺴﯽ ﮐﻪ درﺳﺖ و ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ رﯾﺴﮏ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ، ﭼﻮن اﺳﺎس ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺮ ‫ﻣﺒﻨﺎء ﻗﻮاﻋﺪ و ﻓﺮﻣﻮلﻫﺎی رﯾﺎﺿﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ و ﻓﺮﻣﻮلﻫﺎی رﯾﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ رﯾﺴﮏ ‫ﭘﺬﯾﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در رﯾﺎﺿﯿﺎت، دو دو ﺗﺎ، ﭼﻬﺎر ﺗﺎﺳﺖ. ﺣﺎﻻ آﯾﺎ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ رﯾﺴﮏ ﮐﺮدن دو ‫دوﺗﺎ را ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﻧﺨﯿﺮ، ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ از ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﺗﻌﺪاد ‫ﻣﻌﺪودی از اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ آﮔﺎه ﺑﻮده و ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﺪم آﮔﺎﻫﯽ از اﺳﺎس و ﭘﺎﯾﻪی اﯾﻦ ﺑﺎزی ‫دﻗﯿﻖ و ﮐﺎﻣﻼً ﻓﮑﺮی، ﻋﻠﯽ رﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ ﺧﻮب ﺑﺎزی ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﻫﻨﻮز ﯾﮑﯽ دو دﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮد ‫را از دﺳﺖ داده و ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. اﺷﮑﺎل اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن در اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﻓﺮق ﺑﯿﻦ ‫دﺳﺘﯽ را ﮐﻪ ورقﻫﺎی آن ﺑﺮﻧﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ورقﻫﺎی آن ﻧﻪ ﺑﺮﻧﺪه و ﻧﻪ ﺑﺎزﻧﺪه اﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ‫ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻨﺪ. وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد ﮐﻼس ﺑﺮﯾﺞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.«

‫»درﺳﺖ اﺳﺖ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ از ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ ﮐﻪ دادﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم، ﭼﻮن ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎﻋﺚ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﺎزی ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﺑﻮد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﺠﺪداً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪی ﺑﻘﯿﻪی اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺮﯾﺞ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻌﺪ از آن دﺳﺖ ﭘﺮ ‫ﻫﯿﺠﺎن و ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا، دﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪان دل ﭼﺴﺐ و ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﻧﺒﻮد. ﺑﺒﯿﻨﻢ، اﻣﺘﯿﺎزات دﺳﺖ ﭼﻬﺎرم را ﻫﻢ ‫داﺷﺘﯿﺪ؟ آه، ﺑﻠﻪ، اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ. از آن دﺳﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ زورﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺠﻨﮕﯿﻢ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ‫ﻃﺮﻓﯿﻦ ﻫﻢ اﻣﺘﯿﺎزی ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮدﻧﺪ.«

‫»ﻣﻌﻤﻮﻻً اواﺧﺮ ﺑﺎزی ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآﯾﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، آدم ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ آرام آرام و ﺑﺎ ﺗﺄﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزی اداﻣﻪ دﻫﺪ، وﻟﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ زﯾﺎد ﻣﻮﺟﺐ ‫ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ در ﺧﻮاﻧﺪن ورقﻫﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﺪ و اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ورقﻫﺎ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺶ ﻣﯽرﻗﺼﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ از ﺟﯿﺒﺶ در آورده ﺑﻮد، ﺟﻤﻊ آوری ﮐﺮد و ﻣﺠﺪداً در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺗﻌﻈﯿﻢ ‫ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ. ﺣﺎﻓﻈﻪی ﺷﻤﺎ در ﻣﻮرد ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ‫ﯾﮏ ﭘﺪﯾﺪه ی ﺑﯽﻧﻈﯿﺮ اﺳﺖ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺪﯾﺪه. ﺷﺎﻫﮑﺎر ﺷﻤﺎ در اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن اﻣﺘﯿﺎزات ﺣﺘﯽ ورقﻫﺎﺋﯽ را ‫ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن رد و ﺑﺪل ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺑﯿﺎد آوردﯾﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد.«

‫»ﺣﺎﻓﻈﻪی ﻗﻮی واﻗﻌﺎً ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ اﺳﺖ، ﭼﻮن ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرداری از ﯾﮏ ﺣﺎﻓﻈﻪی ﻗﻮی، ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻫﺮﮔﺰ

‫ﮐﺎﻣﻼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﻫﺮ آن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺎل وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. و ﻟﺬا ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺎ اﯾﻦ ‫ﺣﺎﻓﻈﻪی ﻗﻮی و اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ، ﻫﺮ آن ﮐﻪ اراده ﮐﻨﯿﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻃﻮﻣﺎر ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻧﻤﻮده و ﺟﺰﺋﯿﺎت ‫ﺣﻮادث و وﻗﺎﯾﻌﯽ را ﮐﻪ در ﺳﺎلﻫﺎی ﭘﯿﺶ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ وﺿﻮح ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورﯾﺪ.«

‫در اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺗﺤﯿﺮ و ﺗﻌﺠﺐ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻪ ﭘﻮارو ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻟﺤﻈﺎت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﯿﺶ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ‫ﻣﺠﺪداً ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﺧﻮد را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻌﻬﺬا ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی از ﭼﺸﻤﺎن ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ‫ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ، و او ﺣﺎﻻ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ، ﺗﯿﺮی را ﮐﻪ ﺗﺼﺎدﻓﯽ رﻫﺎ ﮐﺮده دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮرده اﺳﺖ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، وﻟﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ دﯾﮕﺮ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﺑﺎﯾﺪ ‫ﺑﺮوم. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ، وﻟﯽ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎً در دورهﻫﺎی ﺑﺮﯾﺞ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده اﯾﺪ و ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﻟﺰاﻣﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ‫وﻗﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد.«

‫»اوه ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ، اﻟﺒﺘﻪ، راﺳﺘﺶ ﺑﻨﺪه ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮاﻫﻢ. اﯾﻨﻄﻮر ﺳﺮزده ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﻤﺎ آﻣﺪم و وﻗﺖ ﺷﻤﺎ ‫را ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ.«

‫»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮑﻨﻢ.«

‫»وﻟﯽ ﭼﺮا، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﯾﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اﺻﻼً ‫ﮐﻤﮑﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ.«

‫»ﭼﺮا، ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ، ﺣﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ، و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎ در ﺧﻼل ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺘﺎن ‫اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم را در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﻗﺮار دادﯾﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﯾﮑﻪ ﺧﻮرده و ﻣﻀﻄﺮب ﻣﯽﻧﻤﻮد، ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد را از ﺗﮏ و ﺗﺎ ﻧﯿﻨﺪازد، ﻋﻤﺪاً ‫ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.

‫ﭘﻮارو دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ از اﯾﻨﮑﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ از اوﻗﺎت ﺷﺮﯾﻔﺘﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص دادﯾﺪ ‫ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮم.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ دﺳﺖ ﭘﻮارو را ﻣﯽ ﻓﺸﺮد، ﮔﻔﺖ: »ﻣﺮدم ﺑﯽ ﺧﻮدی ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زﻧﻨﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ‫ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً آدم ﻓﻮق اﻟﻌﺎدهای ﻫﺴﺘﯿﺪ.«

‫»ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ .«

‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪی ﻣﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﺴﺘﯿﻢ.«

‫»ﻫﻤﻪ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﺧﻠﻘﺖ او را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﻨﺪ، ﻣﺜﻼً ﻫﻤﯿﻦ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ.«

‫»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را درﺳﺖ درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.«

‫»ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، اﯾﻦ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪی ﺧﻮﺑﯽ در ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن اﻧﻮاع آﺛﺎر ﻫﻨﺮی داﺷﺖ و در ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮارد ﻧﯿﺰ واﻗﻌﺎً ﺻﺎﺣﺐ ‫ﻧﻈﺮ ﺑﻮد. ای ﮐﺎش ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎ اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽﮐﺮد و ﭘﺎﯾﺶ را ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ، وﻟﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺟﺎه ﻃﻠﺐ ‫ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎه ﻃﻠﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم او را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ ﺗﺎ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﺷﯿﺎء ﻋﺘﯿﻘﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ‫ﺧﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﺪ.«

‫»ﻣﺜﻼً ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ؟«

‫»ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ... ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ و ﯾﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺟﻨﺠﺎل آﻓﺮﯾﻦ.«

‫»وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ او را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻨﻈﻮری ﺟﺰ ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ‫ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻄﺮح و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ و ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ رل ‫ﺷﯿﻄﺎن را ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ و اﻟﺤﻖ واﻻﻧﺼﺎف ﭼﻨﺎن اﺳﺘﺎداﻧﻪ در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﯿﻄﺎن ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪه ای را ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ‫ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار داده و ﻣﺮﻋﻮب ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ از ﺑﺲ در ﻗﺎﻟﺐ ﺷﯿﻄﺎن ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﮐﻢ ﮐﻢ اﻣﺮ ﺑﻪ ‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﺷﺪه و اﯾﻦ اواﺧﺮ اﺣﺴﺎس ﺧﻮد ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده و واﻗﻌﺎً ﺧﻮد را ﺷﯿﻄﺎن ‫ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺖ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺗﯿﮑﻪی از ﺧﻮد راﺿﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺗﻮ ‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﯿﻄﺎن ﻧﯿﺴﺘﯽ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ اﺣﻤﻘﯽ! واﻗﻌﺎً اﺣﻤﻖ، و ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ ‫ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺶ را ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ.«

‫»ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﺣﻤﻖ ﺑﻮد؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ. ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ واﻗﻌﺎً ﮔﻨﺎه ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ و ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﯽ از آن، ﻧﻈﺎم ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﻣﺨﺘﻞ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. و ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﮔﻨﺎه ﺑﺰرگ ﺷﻮد ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﺒﺢ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﺑﺸﻮد.«

‫ﻟﺤﻈﺎت ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﭘﻮارو در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺧﻮب ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ‫ﮐﻪ رﻓﻊ زﺣﻤﺖ ﺑﮑﻨﻢ. ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﮐﻪ ﺑﻨﺪهﻧﻮازی ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ.«

‫»ﯾﮏ دﻧﯿﺎ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮم و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﻣﯽدﻫﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮم، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻨﺪه را اﺣﻀﺎر ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫اﺑﺮوان ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮاروی ﻋﺰﯾﺰ، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻮردی ‫ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ و ﻣﺸﺎوره ﺑﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«

‫»ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از آﯾﻨﺪه ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد و اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻫﻢ ﮐﺴﯽ را از ﻗﺒﻞ ﺧﺒﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ روزی روزﮔﺎری ﻣﻮردی ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﻦ داﺷﺘﯿﺪ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺷﻤﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ‫ﮔﺬاﺷﺖ. روی ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﺠﺪداً ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ از درب اﺻﻠﯽ ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ‫ﺷﺪ و ﻗﺪم ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﺬاﺷﺖ، ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »درﺳﺖ ﺣﺪس زدم و ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺣﺪس ‫زدم. دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم.«

ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ - ‫دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎن ﮐﻨﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد، ﻫﯿﮑﻞ ﭼﺎق و ﭼﻠﻪاش را از اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ دو در ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ‫ﺑﺎ ﻫﯿﮑﻞ ﭼﺎق و ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﺶ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞﻫﺎی ‫ﮐﻮرﺳﯽ ﻣﺪرن و اﻣﺮوزی، ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮای ﺣﺪاﮐﺜﺮ دو ﺳﺮﻧﺸﯿﻦ، آن ﻫﻢ ﺑﺎ وزن و اﻧﺪاﻣﯽ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻓﻀﺎی داﺧﻠﯽ اﯾﻦ ‫ﮔﻮﻧﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞﻫﺎ ﻃﺮاﺣﯽ و ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺑﺨﺼﻮص ﺻﻨﺪﻟﯽ راﻧﻨﺪه ﮐﻪ در ﻃﺮاﺣﯽ آن، ﻇﺎﻫﺮاً زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ و ﺧﻮش ‫ﻓﺮمﺗﺮﯾﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﻮده و ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ راﻧﻨﺪه ﺗﺴﻠﻂ و ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺎﻣﻠﯽ روی ﻓﺮﻣﺎن و ﭘﺪالﻫﺎی زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ، ﻃﻮری ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﮐﻪ راﻧﻨﺪه وﻗﺘﯽ در ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻘﺮ و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽدﻫﺪ، زاﻧﻮاﻧﺶ درﺳﺖ ‫در زﯾﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ.

ﺣﺎل ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯿﺎﻧﻪﺳﺎل و ﻋﻈﯿﻢ اﻟﺠﺜﻪای ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﭼﻄﻮر در ‫ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺟﻤﻊ و ﺟﻮری ﺟﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻤﻬﯿﺪاﺗﯽ از آن ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﺠﺎور ﻧﯿﺰ ‫آن ﻗﺪر ﭼﯿﺰ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﮐﺮده ﮐﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺮای ﻣﺎﻧﻮر ﻫﯿﮑﻞ ﻣﺎﻓﻮق درﺷﺘﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺰرگ، ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯽ ‫ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﻤﺪان ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ، ﺳﻪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ ﮐﯿﺴﻪ ﭘﺮ از ﺳﯿﺐ.

ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ‫ﻋﺎﺷﻖ ﺳﯿﺐ ﺑﻮد و ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﮐﻪ در ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ داﺳﺘﺎن ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻣﺮگ ‫در ﻣﺠﺮای ﻓﺎﺿﻼب« ﺑﻮده، ﺳﯿﺐ ﻫﻢ ﮔﺎز ﻣﯽزده و ﻣﯽﺧﻮرده و ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺷﮑﻤﺶ ﺑﻪ ﻗﺎر و ﻗﻮر ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ‫ﺑﻪ دل درد ﺷﺪﯾﺪی ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮده ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ دل درد ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﭼﻮن از دﯾﺪن ﻇﺮف ﻣﯿﻮه ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺣﺪود ﺳﻪ ﮐﯿﻠﻮ ﺳﯿﺐ ﺧﻮرده، ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ‫ﻫﻤﺎن روز ﻧﯿﺰ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﻬﺎری ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر وی ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺣﺘﻤﺎً در آن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻋﺰﻣﺶ را ﺟﺰم ﮐﺮد و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﭼﻨﺎن ﻓﺸﺎری ﺑﻪ در اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ وارد آورد ﮐﻪ در اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ‫ﺑﻼدرﻧﮓ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪی آن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺎدهرو و در ﻧﻘﻄﻪای درﺳﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ درب وﯾﻼی وﻧﺪوم روی ‫زﻣﯿﻦ وﻟﻮ ﺷﺪ و ﻫﺴﺘﻪ و ﻣﻐﺰ ﺳﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻻﺑﻼی ﭼﯿﻦ و ﭼﺮوک ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽرﯾﺨﺖ. آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ‫ﮐﻼﻫﺶ را ﻫﻢ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺗﻪ آن ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ ﯾﮏ وری ﺳﺮش ﮔﺬاﺷﺖ. ﻧﮕﺎه ‫ﺗﺤﺴﯿﻦآﻣﯿﺰی ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ در اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻔﺶ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﻮده و ﺑﻪ ﺟﺎی ‫ﮐﻔﺶ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﯾﻦ ﻟﺒﺎس، ﮐﻔﺶ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺑﻠﻨﺪ ورﻧﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ.

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل درب وﯾﻼی وﻧﺪوم را ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﭼﻤﻦﻫﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪ. ﺑﻪ درب ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﮐﻪ رﺳﯿﺪ دقاﻟﺒﺎب ﮐﺮد، وﻟﯽ ﺟﻮاﺑﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮد. ﻣﺠﺪداً دقاﻟﺒﺎب و ‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺸﻨﯿﺪ. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮ آن ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاف وﯾﻼ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻧﻤﻮده و ﺳﺮ و ﮔﻮﺷﯽ ‫آب ﺑﺪﻫﺪ. از ﭼﻤﻦ ﺑﺎرﯾﮑﯽ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺟﻠﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن رواﻧﻪ ﺷﺪ.

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪی ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﮐﻮﭼﮑﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺎل و ﻫﻮای ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ را داﺷﺖ و ﺑﺎ اﻧﻮاع ﮔﻞﻫﺎی ﮐﻮﮐﺐ و ‫داوودی ﮔﻠﮑﺎری ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﯿﺮون از ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ، رودﺧﺎﻧﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ. آﺳﻤﺎن ﺻﺎف و ﺧﻮرﺷﯿﺪ ‫ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎه اﮐﺘﺒﺮ ﺑﻮد، ﻫﻮا ﺗﺎ ﺣﺪودی ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد.

‫دو دوﺷﯿﺰهی ﺟﻮان از ﭘﺎﯾﯿﻦ و در ﺣﺎﺷﯿﻪی رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف اﯾﻦ وﯾﻼ ﻗﺪم ﻣﯽزدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ درب ‫ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ رﺳﯿﺪﻧﺪ، ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ‫ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف آنﻫﺎ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺳﻼم دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ، ﺣﺎﻟﺘﺎن ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺮا ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورﯾﺪ، ﻧﻪ؟«

‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﮐﺎﻣﻼً ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮه ﺷﺪﯾﺪاً ﯾﮑﻪ ﺧﻮرده و ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه، ﺑﺎ ‫ﻋﺠﻠﻪ دﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ آورد ﺗﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر را ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺟﻠﻮ آورده ﺑﻮد ﺑﻔﺸﺮد و در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اوه ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ. اﯾﺸﺎن ﻫﻢ دوﺷﯿﺰه ‫دﯾﻮز ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ در اﯾﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. رودا اﯾﺸﺎن ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهی ﻣﻌﺮوف ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داری.

رودا دﯾﻮز دﺧﺘﺮی ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺪ و ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺳﺒﺰه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل و ﺳﺮزﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﺑﺎ ‫ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اوه، ﺧﺪای ﻣﻦ، ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ آره ﯾﺎ ﻧﻪ اﻟﯿﻮر؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺣﺠﺐ و ﺣﯿﺎی ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﯽداد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ‫ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ.«

‫ﺳﭙﺲ روﯾﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﺮد و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ‫ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻗﺪری ﮔﭗ ﺑﺰﻧﯿﻢ. ﺣﺮفﻫﺎی زﯾﺎدی دارم و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻠﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ!«

‫»ﺑﻠﻪ ﺣﺘﻤﺎً. و ﭼﺎﺋﯽ ﻫﻢ.«

‫»ﻧﻪ، ﻓﻌﻼً ﻓﮑﺮ ﭼﺎی را ﻧﮑﻦ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺳﻪ ﻧﻔﺮی ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ و ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﺣﺼﯿﺮی رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪای ﮐﻪ در وﺳﻂ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ رواﻧﻪ ‫ﺷﺪﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎی ﺗﻠﺨﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﺿﻌﯿﻒ و زﻫﻮار در رﻓﺘﻪ داﺷﺖ، ﺑﺎ دﻗﺖ ﻓﺮاوان ﯾﮑﯽ از ‫ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ را ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ و ﻣﻄﻤﺌﻦﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ ﺷﺮوع ‫ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻧﺮوﯾﻢ و ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ. ﻣﻮﺿﻮع ‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﺬاﺋﯽ و ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد. راﺳﺘﺶ وﺿﻌﯿﺖ ﻃﻮری ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ‫ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪی ﻗﻀﯿﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯿﻢ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎد، ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﻣﺎﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯿﻢ؟«

‫»ﺑﻠﻪ ﺣﺘﻤﺎً، ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ؟ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎ را اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد اﻧﺠﺎم ‫ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪی ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﻠﯿﺲ ﻫﻤﮑﺎری ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﻮدی ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﺸﺨﺼﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ‫اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎر آن دﮐﺘﺮه اﺳﺖ. اﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟... آﻫﺎن ﯾﺎدم آﻣﺪ. راﺑﺮﺗﺰ، ﺑﻠﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ. ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﮐﯽ ﻫﺮ ﭼﯽ ‫ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﺰ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ.

‫راﺑﺮﺗﺰ ﯾﮑﯽ از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺘﺪاول در اﯾﺎﻟﺖ وﻟﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و اﮐﺜﺮ اﻫﺎﻟﯽ وﻟﺰ دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﮐﻪ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎم راﺑﺮﺗﺰ ﺻﺪا ‫ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﯾﮏ وﻟﺰی ﮐﻪ آدم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪﯾﺪهام، ﻫﻤﮕﯽ ﮐﻠﮏ و ﺣﻘﻪﺑﺎزﻧﺪ. ﻣﻦ ﺧﻮدم ‫وﻗﺘﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪم ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر وﻟﺰی اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮدم و ﺑﺮﺣﺴﺐ دﺳﺘﻮر دﮐﺘﺮ ﺧﻮدم ﻗﺮار ﺷﺪ ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﯾﯿﻼﻗﯽ ﺑﻪ ‫ﻧﺎم ﻫﺎروﮔﯿﺖ ﺑﺮوﯾﻢ. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﯿﻼق رﺳﯿﺪﯾﻢ، ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ اﺻﻼً ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﺑﺮای ﭼﯽ آﻣﺪه، ‫ﯾﮑﻬﻮﺋﯽ ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و دﻧﺒﺎل ﻋﺸﻖ و ﺣﺎل ﺧﻮدش رﻓﺖ. آدمﻫﺎی ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎدی ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺎﻻ وﻟﺶ ﮐﻦ، ‫ﮔﻮر ﭘﺪر اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎر وﻟﺰی و ﻫﻤﻪی اﻫﺎﻟﯽ وﻟﺰ، وﻟﯽ ﻧﮑﺘﻪ اﺳﺎﺳﯽ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪهی ﻣﻦ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺮﺗﮑﺐ ‫اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﺪه و ﺣﺎﻻ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﻢ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎری و ﻫﻤﻔﮑﺮی ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ‫ﺛﺒﻮت ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﻢ.

در اﯾﻨﺠﺎ دوﺷﯿﺰه رودا دﯾﻮز ﺧﻨﺪه ی ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺮ داد، وﻟﯽ ﮔﻮﺋﯽ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮد ﭘﺸﯿﻤﺎن و ﺷﺮﻣﻨﺪه ‫ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ از ﺧﻨﺪﯾﺪن ﺑﺎزاﯾﺴﺘﺎد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺮه اش از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺷﻤﺎ... ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮری ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﺠﺴﻢ ‫ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای درﻫﻢ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪﯾﺪ؟ وﻟﯽ ﺧﻮب ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ‫ﻋﺎدت دارم. ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ. ﺑﻠﻪ، ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻬﺎﻣﯽ را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟«

‫ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺟﻮﻟﺒﯽ ﺑﺪﻫﺪ، رودا دﯾﻮز ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »اوه آن، اﯾﻦ ﻗﺪر ﻣﺎﯾﻮس ﻧﺒﺎش، ﺧﺎﻧﻢ ‫اﻟﯿﻮر ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻣﯽدﻫﺪ. اﯾﺸﺎن ﺗﻤﺎم ﺣﻘﻪﻫﺎ را ﻣﯽداﻧﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺨﺼﻮص از ‫ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺳﻮن ﻫﯿﺮﺳﻮن اﺳﺘﻔﺎده ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد.« )ﺳﻮن ﻫﯿﺮﺳﻮن ﮐﺎرآﮔﺎﻫﯽ ﻓﻨﻼﻧﺪی و ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ ‫اﻟﯿﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ در ردﯾﻒ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺎرآﮔﺎﻫﺎن ﺧﯿﺎﻟﯽ داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﭘﻠﯿﺴﯽ ﺟﻨﺎﺋﯽ، ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ زﯾﺎدی ﺑﯿﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎ داﺷﺖ.( ﻣﻌﻬﺬا ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﻪ ﻃﺒﻖ روال ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ از ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎم ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮخ ﻣﯽﺷﺪ، ‫ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪی دوﺷﯿﺰه رودا دﯾﻮز، در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت اﯾﻦ ﮐﺎرﯾﺴﺖ ﮐﻪ ‫ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﻻﺑﺪ ﺳﻮال ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا؟ ﺧﻮب دﺧﺘﺮم ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪای ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﻣﻈﻨﻮن ‫ﻧﺸﻮﻧﺪ.«

‫دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺳﺮخ ﺷﺪه ‫ﺑﻮد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﭼﻨﯿﻦ ﻓﮑﺮی ﺑﮑﻨﻨﺪ؟«

‫»ﭼﻨﺎن ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر در ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻫﻢ از ﻣﺮدم ﻧﺪارﯾﺪ. ﻣﺮدم ذاﺗﺎً ﻣﺸﮑﻮک و ﻣﻈﻨﻮن ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﮔﺎﻫﯽ از ﻫﺮ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﺋﯽ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﻈﻨﻮن و ‫ﻣﺸﮑﻮک ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و در ﻣﻮرد ﻣﺎﺟﺮای ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ ﻣﺎداﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ و دﺳﺘﮕﯿﺮ ﻧﺸﻮد، ﻣﺮدم ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﻧﮕﺎه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ در آن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ‫اﻟﯿﻮر، ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ ﺳﺮاغ ﻣﻦ آﻣﺪﯾﺪ؟ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف، ﭼﺮا ﻣﯿﺎن ﭘﯿﻐﻤﺒﺮﻫﺎ، ﺟﺮﺟﯿﺲ را ‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ آن دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﻮد و ﻧﺒﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺗﺎﺛﯿﺮی در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ وﺟﻮدش را وﻗﻒ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﮐﺮده و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﺗﻮ ‫ﮐﻠﻮپﻫﺎی ﺑﺮﯾﺞ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزی ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ از آن زﻧﺎﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﻋﺼﺎﺑﺸﺎن را از آﻫﻦ و ﻓﻮﻻد ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﺿﺮﺑﻪای ﺑﺮ آنﻫﺎ ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ ﺟﻮر ‫آدمﻫﺎ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر از ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ. از ﻃﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺶ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﺳﺖ و ﻣﺮدم ﻫﻢ ‫ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮ و ﭘﺎﺗﺎلﻫﺎ ﮐﺎری ﻧﺪارﻧﺪ و اﺻﻮﻻً اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ. وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان و ‫ﺧﺼﻮﺻﺎً زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه زﻧﺪﮔﯿﺶ را ﺷﺮوع ﻧﻤﻮده وﺿﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺮدم ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪی ﺧﻮد ‫ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ.

‫دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﺻﺤﺒﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﯾﮏ ﻣﺮد اﺳﺖ و ﻣﺮدﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. آنﻫﺎ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﭼﻄﻮر از ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺮاﻗﺒﺖ ‫ﮐﻨﻨﺪ و اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﺗﻮ اﯾﻦ ﮐﺎر واﻗﻌﺎً اﺳﺘﺎدﻧﺪ، ﺑﺨﺼﻮص ﻣﺮدﻫﺎﯾﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ذاﺗﺎً ﻋﺎﺷﻖ ‫زﻧﺪﮔﯽﻫﺎی ﭘﺮﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮده و از روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻄﺮات ﻧﯿﺰ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از اﯾﻦ ‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺟﺎی او ﺑﻮد از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻮد ‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ. ﭼﻨﺎن ﻫﯿﺠﺎن ﻟﺬتﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ او دﺳﺖ داده ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در ﺟﺎﻫﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﺮاوادی ﯾﺎ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ، ‫ﻣﺜﻞ ﻟﯿﻢﭘﻮﭘﻮ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺎ اﯾﻦ اﺳﺎﻣﯽ آﺷﻨﺎﯾﯽ داری؟ ﻫﻤﺎن رودﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرگ زرد رﻧﮓ در آﻓﺮﯾﻘﺎ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدان و ﺑﺨﺼﻮص ﺟﻬﺎﻧﮕﺮدان ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺶ دارﻧﺪ. ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﺎن، ﻫﻤﺎن ‫ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را از ﺳﺮت ﺑﯿﺮون ﮐﻦ و ﻧﮕﺮان اﯾﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻧﺒﺎش.«

آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »از راﻫﻨﻤﺎﯾﯽﻫﺎﯾﺘﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ رودا دﯾﻮز ﻧﯿﺰ ﺑﻪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ اﺗﻔﺎق وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. آن دﺧﺘﺮ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯽ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪﯾﺪاً ﻧﺎراﺣﺘﺶ ﮐﺮده. ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢﻋﻘﯿﺪه ﻫﺴﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و دﺳﺖ روی دﺳﺖ ﺑﮕﺬارﯾﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯿﻢ و ﺣﺪاﻗﻞ ﺧﻮدی ﻧﺸﺎن ‫ﺑﺪﻫﯿﻢ. درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎ...«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﻟﺒﺘﻪ، ﺣﺘﻤﺎً. وﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل و ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ‫ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم و راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم ﯾﮏ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﭘﻠﯿﺴﯽ ‫ﺟﻨﺎﺋﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ، اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﻃﺮز ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﭼﻮن اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺖ واﻗﻌﯽ ‫ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪم و ﺗﺎزه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ واﻗﻌﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ و ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ‫اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﺮای ﻧﻮﺷﺘﻦ داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻣﻦ اﺻﻮﻻً ﺗﺨﯿﻠﯽ و ﺻﺮﻓﺎً ‫ﺗﺮاوﺷﺎت ﻗﻮای ﻣﺨﯿﻠﻪ ﺧﻮدم ﺑﻮده و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ وﻗﺎﯾﻌﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ در داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﻢ رخ ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻓﺎﻧﺘﺰی ‫و ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ اوﻟﯽ ﻧﯿﺰ ﺗﺨﯿﻠﯽ و ﻏﯿﺮواﻗﻌﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ زن، زﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺨﯽ ﺑﻪ ‫ﻫﻮش و ذﮐﺎوت ﻃﺒﻘﻪی ﻧﺴﻮان دارد و ﯾﮑﯽ از ﻣﺪاﻓﻌﯿﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪی زﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ‫روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯿﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺮای ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آن ﺳﻪ ﻣﺮد )ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺘﻞ و ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ( ‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﻫﻮرا ﮐﺸﯿﺪه و دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ. ﻧﺨﯿﺮ، اﺑﺪاً ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻗﻮﯾﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﺎ ‫ﺑﺮﺧﻮرداری از ﺣﺲ ﺷﺸﻤﯽ ﮐﻪ آﻗﺎﯾﺎن ﻓﺎﻗﺪ آن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ درک ﮐﺮده و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ‫ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﺣﻞ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﺷﮑﯽ ﯾﮏ زن رﺋﯿﺲ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺑﻮد، آن وﻗﺖ ﻫﻤﻪ ‫ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ آﻣﺎدﮔﯽ ذﻫﻨﯽ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻗﺎﯾﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫رودا دﯾﻮز ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ در آن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر! ﺧﻮب ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ رﺋﯿﺲ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺑﻮدﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را دﺳﺘﮕﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮدم.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ راﺣﺘﯽ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی زﯾﺎده روی ﮐﺮده و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺟﻠﻮ ﺑﺮود ﺑﻪ دام ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد، ﻟﺬا ‫ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻟﺤﻦ ﻓﺎﺣﺸﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﺣﺴﺎبﺷﺪه ای ﺑﻮد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ:

‫»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﻌﻼً ﮐﻪ رﺋﯿﺲ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﻓﮑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ روزی اﯾﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺼﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﺸﻮد. ﻣﻦ ‫ﺻﺮﻓﺎً ﯾﮏ آدم ﻋﺎدی ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ آدمﻫﺎ ﻫﺴﺘﻢ و دارای اﻓﮑﺎر و ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدم.«

‫رودا دﯾﻮز ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ آﻣﯿﺨﺘﻪ از ﺗﻌﺠﺐ و ﺳﺘﺎﯾﺶ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻪ ﻧﻪ، ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﯾﮏ ‫آدم ﻋﺎدی ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ!«

‫وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺪون اﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻓﻌﻼً از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ‫ﺑﮕﺬرﯾﻢ. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه و ﺗﯿﺰﻫﻮش دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪهاﯾﻢ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮ و ‫اﻧﺪﯾﺸﻪی ﻣﺸﺘﺮک ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﺎری ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺮش را ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ‫ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﺪه؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻄﺮﺗﺎً اﯾﻦ ﮐﺎره اﺳﺖ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ در ﺟﻮاب ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺗﺎﻣﻞ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ‫ﮐﻪ... ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﺑﺮای ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ راﺣﺖﺗﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از زﻫﺮ و ﯾﺎ ‫اﻣﺜﺎل آن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ.«

‫»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ. ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ در ﺻﻮرت اﺳﺘﻔﺎده از زﻫﺮ و ﯾﺎ داروﻫﺎی ﺳﻤﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ دام ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﺘﺎد.

‫ﻣﮕﺮ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﯿﺪ، روزی ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﭘﺰﺷﮑﺎن دﺳﺘﺒﺮد ﻧﺰﻧﻨﺪ، آن ﻫﻢ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دزدﯾﺪن ‫داروﻫﺎی ﺳﻤﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﮐﻪ اﻃﺒﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻧﺨﯿﺮ، اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺮﻋﮑﺲ، اﯾﺸﺎن ﭼﻮن ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﮏ ‫ﻃﺒﯿﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻪی ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه و ﮐﻤﺎﮐﺎن در ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﻗﺮار دارد ﮔﻔﺖ: »ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر.«

و ‫ﭘﺲ از ﺗﺎﻣﻞ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ آﺧﺮ ﭼﺮا دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ؟ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺳﺒﺐ ‫ﺷﺪه ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ آرزوی ﻣﺮگ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را داﺷﺘﻪ و ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ‫ﺷﺪه اﺳﺖ؟ آﯾﺎ واﻗﻌﺎً دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺳﻮءﻇﻦ ﺧﻮدﺗﺎن دارﯾﺪ؟«

‫»دﻟﯿﻞ؟ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن رو ﮐﻨﻢ. راﺳﺘﺶ اﺷﮑﺎل ﮐﺎر ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﯾﮏ دﻟﯿﻞ، ﺻﺪ ‫ﺗﺎ دﻟﯿﻞ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﻣﯽﺗﺮاﺷﻢ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺧﻮدم ﺗﻮی دﻻﯾﻞ ﺧﻮدم ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮم و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﮑﺎر ﺑﮑﻨﻢ. در ﻧﻮﺷﺘﻦ ‫داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻫﺴﺘﻢ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ روی ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺎﺻﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ‫و آن را ﻣﺤﻮر اﺻﻠﯽ داﺳﺘﺎن ﺧﻮدم ﻗﺮار ﺑﺪﻫﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﭘﻨﺞ اﯾﺪهی ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﺧﻄﻮر ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﻢ و ﻣﺎﺗﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮم ﮐﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ. در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻫﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ‫ﺷﺶ دﻟﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم زﯾﺒﺎ و ﺟﺬاب دارم، وﻟﯽ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ از آنﻫﺎ ﻣﺴﺘﺪلﺗﺮ و ‫ﻣﺤﮑﻤﻪﭘﺴﻨﺪﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺷﺎﯾﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از آن ﻧﺰول ﺧﻮرﻫﺎی ﻗﻬﺎر ﺑﻮده ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﻪ ﻗﯿﺎﻓﻪاش ﻫﻢ ‫ﻣﯽآﻣﺪ. و ﻻﺑﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺒﻠﻎ زﯾﺎدی از او ﻗﺮض ﮐﺮده ﺑﻮده و ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﭘﻮل ﻃﺮف را ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ او را ﺑﻪ ‫ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺷﺮ او راﺣﺖ ﺷﻮد. ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ دﺧﺘﺮ ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺮ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﺑﯽآﺑﺮو ‫ﮐﺮده و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮد را از او ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺎ زن دﯾﮕﺮی ‫ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺧﻮد ازدواج ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻣﯽﺷﻮد و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﺑﺮای ‫ﻣﺴﮑﻮت ﻣﺎﻧﺪن ﻗﻀﯿﻪ ﻃﺮف را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ. ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺗﻤﺎم اﻣﻮال و داراﺋﯿﺶ ﺑﻪ دﺧﺘﺮﻋﻤﻪاش ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ وارث او ﺑﻮده ﻣﯽرﺳﺪ، ﺑﺎ اﯾﻦ دﺧﺘﺮﻋﻤﻪ ازدواج ﻣﯽﮐﻨﺪ و ‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را زﯾﺮ آب ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺛﺮوت ﺑﯽﺣﺪ و ﺣﺼﺮ ﻫﻤﺴﺮش ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ او ‫رﺳﯿﺪه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﻞ اﺷﺮافﮔﻮﻧﻪای را آﻏﺎز ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺧﻮب ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺪ؟«

‫رودا دﯾﻮز ﺟﻮاب داد: »ﭼﻬﺎر ﺗﺎ.«

‫»ﺧﻮب، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ... ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﺑﻘﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ، ﺑﻠﻪ، ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از اﺳﺮار ‫ﮐﺎر دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﺒﺮدار ﻣﯽﺷﻮد. در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ‫ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﮐﺎری ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺑﺒﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰم، در آن ﺷﺐ ﮐﺬاﺋﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺮف ﺷﺎم ﺑﻮدﯾﻢ، ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪی آن ﻧﺸﺪﯾﺪ. ﻧﮑﺘﻪی ﺟﺎﻟﺐ، ﺣﺎﻟﺖ ﻣﮑﺚ ‫و ﺳﮑﻮت ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻗﺒﻞ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮد، از آن ﺳﮑﻮتﻫﺎی اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﭘﺮ از ﮐﻨﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﻮردی ﺧﺎص و ‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ را در ﺑﺮﻣﯽﮔﺮﻓﺖ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف زﻣﯿﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺧﺮ ﺧﺎﮐﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﮕﯿﺮد و ‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻢ ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورم.«

‫رودا دﯾﻮز ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﺧﻮب، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟«

‫»ﯾﮏ ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ... ﺧﺪاﯾﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯽ ﺑﻮد، آره، ﯾﮏ ﭼﯿﺰی راﺟﻊ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﺼﺎدف و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ زﻫﺮ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ دور ﺗﻮریﻫﺎی ﭼﻮﺑﯽ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت آنﻫﺎ را ﻓﺸﺎر ﻣﯽداد ‫و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮد را ﮐﺎﻣﻼً ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮده و ﺗﻐﯿﯿﺮی در ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﯿﺎﯾﺪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: ‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ رودا دﯾﻮز ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ رو ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻋﺰﯾﺰم، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺧﯿﻠﯽ ‫وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺗﻮ داری ﻣﯽﻟﺮزی. ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﮐﺖ ﺑﭙﻮﺷﯽ، ﺗﺎ ﺳﺮﻣﺎ ﻧﺨﻮردی ﺑﺮو ﯾﮏ ﮐﺖ ﺑﺮدار ﺗﻨﺖ ﮐﻦ.«

‫ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ‫ﻧﯿﺎزی ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺎﻣﻼً ﮔﺮﻣﻢ اﺳﺖ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در اﻃﺮاف وی ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺣﺘﻤﺎً ﺗﺎ ‫ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر و ﻣﻔﻬﻮم آن ﺷﺪهاﯾﺪ. ﺗﺎزه اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺒﻞ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎران ﻫﻤﯿﻦ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ‫ﺧﻮدﻣﺎن در اﺛﺮ ﺧﻮردن داروی ﺳﻤﯽ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ از اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺘﻔﻖاﻟﻘﻮل ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺷﺪت درد و اﯾﻨﮑﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﻮب ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ‫ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮردن داروی ﺳﻤﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪی اﺟﺮا ‫ﻣﯽﮔﺬارد، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ‫راﺑﺮﺗﺰ ﻃﺒﯿﺐ ﻣﻌﺎﻟﺞ وی ﺑﻮده ﮐﻪ ﻋﻤﺪاً او را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﻗﺘﻞ او ﻧﺒﻮده و در ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﻮه ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ.«

‫ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮔﻮﺋﯽ درﯾﭽﻪی اﻃﻤﯿﻨﺎﻧﯽ ﺑﺮای رﻓﻊ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﺷﺪﯾﺪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮد، زﯾﺮا ﭼﻬﺮه ی ‫ﺑﯽرﻧﮓ و ﺑﯽروح وی ﻧﺎﮔﻬﺎن رﻧﮓ و روﺋﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﯾﺪ اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ ‫ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺷﻤﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻃﺒﺎ ﺑﯿﻤﺎران ﺧﻮد را اﯾﻨﻄﻮر و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ‫راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﻪ ﺻﺪﻣﻪای ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺷﻬﺮت و اﻋﺘﺒﺎر ﺣﺮﻓﻪای آنﻫﺎ وارد ‫ﻣﯽﺷﻮد؟«

ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺟﻮاﺑﯽ داده ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺣﺘﻤﺎً دﻻﯾﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ‫داﺷﺖ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﯿﺮﯾﻦ زﺑﺎﻧﯽ ﺧﺎص ﺧﻮد اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: ‫»ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻧﻤﮏ و ﻣﻬﯿﺞ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻦ ﮐﻪ اﺻﻼً و اﺑﺪاً ﻗﺒﻮل ﻧﺪارم و ‫ﺑﺎور ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.«

‫رودا دﯾﻮز ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﯿﺮه و ﺑﻪ او زل زده ﺑﻮد. درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻧﮕﺎه ‫ﺳﮓﻫﺎی ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا درک ‫ﮐﻨﯽ. ﻧﮕﺎه ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻣﯽﮐﺮد. رودا دﯾﻮز ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪی ‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورد و ﻓﺮﯾﺎدی از روی ﺧﺠﺎﻟﺖ و ﻃﻠﺐ ﭘﻮزش ﺑﺮ ﺳﺮ آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﮔﻔﺖ: »اوه، آن، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر رو ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ اﺷﺎره ‫ﮐﺮدﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﺎ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺣﺮﻓﻪای ﺧﻮد، ﯾﻘﯿﻨﺎً از ﻣﻮاردی اﺳﺘﻔﺎده ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ‫ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮی از ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﮕﺬارد، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »آن...«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮕﻔﺖزدﮔﯽ دو ﺧﺎﻧﻢ دﯾﮕﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ‫ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم آﻣﺪ، ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﻃﻮل ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪای ‫ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن اﻃﺒﺎ در ﻻﺑﺮاﺗﻮارﻫﺎ و اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﮐﻪ ﻻﺑﺮاﺗﻮار در اﺧﺘﯿﺎر ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ ﺻﺤﺒﺖ ‫ﮐﺮد. اﻻن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم آﻣﺪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم از ﺗﺼﺎدف و زﻫﺮ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻻﺑﺮاﺗﻮار و اﯾﻦ ‫ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ.«

‫»اﯾﻦ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺮف را زد، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻮد.«

‫در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺻﺪای ﭘﺎﺋﯽ از راﻫﺮوی ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ و ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻬﺖ ﺻﺪای ﭘﺎ ‫ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﮐﺮد و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ‫»واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﺑﭽﻪی ﺣﻼلزادهای.«

‫و ﻫﻨﻮز ﮐﻼم آﺧﺮ از دﻫﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﺎرج ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از ﮔﻮﺷﻪی ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻧﻤﺎﯾﺎن ‫ﺷﺪ.

‫ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺰدﻫﻢ - ‫دﯾﺪار ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه

‫از ﻧﮕﺎه ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی از دﯾﺪار ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ‫دوﺷﯿﺰه ﻣﺮدﯾﺚ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ. از اﯾﻦ ﻃﺮفﻫﺎ رد ﻣﯽﺷﺪم، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ‫ﺳﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺰﻧﻢ و ﺳﻼﻣﯽ ﻫﻢ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﺣﺴﻦ ﺗﺼﺎدﻓﯽ! ﮐﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪی ﻣﺎﻫﺎ اﻣﺮوز، آن ﻫﻢ در ‫اﯾﻨﺠﺎ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﯾﻢ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﮐﻨﺪی و ﺗﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺟﻮاب داد: »ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر دوﺧﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ اﻓﮑﺎر دروﻧﯽ وی را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ‫او ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮه و ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺮ ﺳﻪ آنﻫﺎ ﺷﺪ و اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺶ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ. از ‫ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺳﺮﯾﻌﺎً ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎزﮔﺮدد ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺖ ﺧﻮدم ‫را اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬارم. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮔﺬرﺗﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻓﺘﺎد ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮی ﺑﺰﻧﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺪداً ﺟﻠﺴﻪی ‫دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﭼﻮن در ﻫﻤﯿﻦ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪنﻫﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ راه ﺣﻠﯽ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻪ و ﺗﻮی ‫ﻗﻀﯿﻪ را ﺑﺮاﯾﻤﺎن روﺷﻦ ﮐﻨﺪ.«

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺪرﻗﻪی ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، آن ﻣﺮدﯾﺚ دﻫﺎن ﮔﺸﻮد ﮐﻪ از ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ‫ﺣﺮفﻫﺎی وی را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﭼﺮا و ﺑﻪ ‫ﭼﻪ دﻟﯿﻞ اﻣﺮوز اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪم و ﻣﺰاﺣﻤﺘﺎن ﺷﺪم.«

‫»اوه ﻧﻪ، ﭼﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ.«

‫»راﺳﺘﺶ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺣﻮاﻟﯽ ﻗﺪم ﻣﯽزدم. ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺪف و ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ و ﺑﻪ ‫ﻣﻼﻗﺎت ﺷﻤﺎ آﻣﺪم.«

‫»ﭼگﻮﻧﻪ آدرس ﻣﺮا ﭘﯿﺪا ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»از ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ از ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎم ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ ﮐﻪ از ﻧﮕﺎه ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﻪ زودی ‫ﺳﺮ و ﮐﻠﻪاش ﭘﯿﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. اﻣﺮوز ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺼﺎدف، ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﺳﻮار ﻗﻄﺎر اﯾﺴﺘﮕﺎه ‫ﭘﺪﯾﻨﮕﺘﻮن ﻣﯽﺷﺪ. آﻧﺎً ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﺪﻓﺶ آﻣﺪن ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ و ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ، ﻟﺬا ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ‫ﺳﺮﻋﺘﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ، ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺷﺪم و ﺳﺮﯾﻊ آﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را در ﺟﺮﯾﺎن ﺑﮕﺬارم.«

‫»وﻟﯽ ﭼﺮا؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ؟«

‫دﺳﭙﺎرد ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺷﺪم و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ‫ﮐﺠﺎ ﺑﺮود، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ... اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ و ﺟﺴﺎرﺗﺎً ﻋﺮض ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دوﺷﯿﺰه ‫ﺧﺎﻧﻢ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ... ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺴﯽ را...«

‫رودا ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد: »اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ او ﻫﺴﺘﻢ.«

‫دﺳﭙﺎرد ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ و ﺧﯿﺮه ﺷﺪن ﺑﻪ رودا ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد: »اﻟﺒﺘﻪ، اﻟﺒﺘﻪ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﺮﮔﺰ دوﺳﺖ و ﭘﺸﺘﻮاﻧﻪی ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ، ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻓﺮاﻣﻮش ‫ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻊ و ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ، اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ آدم راﻫﻨﻤﺎﺋﯽ و ﻣﺸﻮرت آدمﻫﺎی ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ و ‫دﻧﯿﺎ دﯾﺪه را ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ و از آنﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ، ﺟﺮﯾﺎن از اﯾﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ ﮐﻪ ‫در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻘﯿﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ در آن ﺷﺐ ﮐﺬاﺋﯽ در آن ‫اﺗﺎق ﺣﻀﻮر داﺷﺘﯿﻢ، ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء ﻣﻈﻨﻮن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً وﺿﻌﯿﺖ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﺪی ﺑﺮای ‫ﻫﻤﻪی ﻣﺎﻫﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده، ﻣﻀﺎﻓﺎً ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎری و اﺷﮑﺎﻻت زﯾﺎدی را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎص ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﯾﯽ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ وﺿﻌﯿﺖ را ﯾﻘﯿﻨﺎً ﺑﺪﺗﺮ و وﺧﯿﻢﺗﺮ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد. ﮔﺮﻓﺘﺎری و دﺷﻮاریﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ‫ﺗﺸﺨﯿﺺ و ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ آنﻫﺎ ﺑﺮای دوﺷﯿﺰهی ﺟﻮان و ﺑﺪون ﺗﺠﺮﺑﻪای ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ‫ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﻗﻮﯾﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم و ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺎ وﮐﯿﻞ دﻋﺎوی ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﮐﺎرداﻧﯽ در ﻣﯿﺎن ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ و از او ﺑﺮای رﻫﺎﺋﯽ از اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر ﻃﻠﺐ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﺪ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻗﺒﻼ ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎده و اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮدم.«

‫»ﺧﻮدم ﺣﺪس ﻣﯽزدم. ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم ﯾﮏ وﮐﯿﻞ ﺧﻮب در ﻟﻨﺪن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»راﺳﺘﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻋﻤﺮم ﺑﺎ وﮐﯿﻞ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻪام.«

‫رودا ﻧﯿﺰ وارد ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﺧﻮدم ﯾﮏ وﮐﯿﻞ ﺳﺮاغ دارم، آﻗﺎی ﺑﯿﻮری، وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻋﻘﻞ ﺷﺪه و ﻣﺸﺎﻋﺮش را از دﺳﺖ داده، ﭼﻮن ﺻﺪ و دو ﺳﺎﻟﺶ اﺳﺖ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ آﻗﺎی ﻣﺎی ‫ﻫﺮن ﮐﻪ وﮐﯿﻞ داﺋﻤﯽ ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ. اﯾﺸﺎن در داراﻟﻮﮐﺎﻟﻪی ژاﮐﺒﻮس، ﭘﯿﻞ و ژاﮐﭙﻮس ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻌﺮوفﺗﺮﯾﻦ و ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داراﻟﻮﮐﺎﻟﻪﻫﺎی ﻟﻨﺪن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺗﺠﺮﺑﻪی زﯾﺎد و ﻃﻮﻻﻧﯽ در زﻣﯿﻨﻪی ‫ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﺋﯽ داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم دوز و ﮐﻠﮏﻫﺎ ﻧﯿﺰ واردﻧﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﭼﻬﺮهاش ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﯽرﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ ﮔﻔﺖ: »ﯾﻌﻨﯽ ‫واﻗﻌﺎً اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻻزم ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟«

‫»اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ‫ﭘﻠﯿﺲ ﭼﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﭼﻮﻟﻪﻫﺎی زﯾﺎدی وﺟﻮد دارد و آدمﻫﺎی ﻧﺎﺷﯽ و ﺑﯽﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً در آنﻫﺎ ﺳﻘﻮط ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد.«

‫»اﯾﻦ آدمﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﯿﻦ وﮐﻼﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ، ﭼﻘﺪر از آدم ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ؟ ﻻﺑﺪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﮔﺮان ﻫﺴﺘﻨﺪ.«

‫رودا ﻣﺠﺪدا ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺖ: »اﺻﻼً ﻓﮑﺮش را ﻫﻢ ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد. ﺟﻨﺎب‫ﺳﺮﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮاﻓﻘﻢ، آن ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﯾﮏ ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ دارد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻬﯽ از او ﺣﻤﺎﯾﺖ ‫ﮐﻨﯿﻢ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻗﺒﻞ و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮال آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ، ‫ﻫﺰﯾﻨﻪی وﮐﻼی ﻣﺪاﻓﻊ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ و در ﺣﺪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﯾﮏ وﮐﯿﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﺧﺒﺮه و ﻣﺎﻫﺮ ﻣﺸﻮرت ﮐﻨﯿﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺎﻣﻞ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، اﮔﺮ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً ﺻﻼح ﻣﯽداﻧﯿﺪ ‫ﭼﺸﻢ، اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.«

‫رودا ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد واﻗﻌﺎً از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮم، ‫ﭼﻘﺪر ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ.«

آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻇﻬﺎر اﻣﺘﻨﺎن رودا ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﺮا ‫ﻫﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ.«

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﺮدﯾﺪ و دودﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽآﯾﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺒﺎزﯾﺪ، وﺣﺸﺘﯽ ﻧﺪارد. اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده، و ﺧﻮب، ﺗﺤﻘﯿﻖ و ﺑﺎزﺟﻮﺋﯽ ‫ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و اﺟﺘﻨﺎب ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ، و راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻮدم و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﺮ ﯾﺎ زود ﺳﺮاغ ﻣﻦ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ آﻣﺪ.«

‫رودا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ دﻟﺴﻮزاﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﻃﻔﻠﮑﯽ آن، اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺪﺟﻮری ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ زده، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺟﺎی ﺗﺎﺳﻒ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﺼﻮم و ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﯽ ﻣﺜﻞ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﯾﻦ ﻃﻮر رﻧﺞ ﺑﮑﺸﺪ و ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ‫ﻫﯿﭻ وﺟﻪ.«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﯿﺰ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻮاﻓﻘﻢ، ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺑﻪ دور از اﻧﺼﺎف اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﮐﺜﯿﻒ و رذﯾﻼﻧﻪی ﻣﺸﺘﯽ آدمﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ و رذلﺗﺮ، ﭘﺎی اﺷﺨﺎص ﺧﻮﺷﻨﺎم و ﺑﯽﮔﻨﺎه ﻧﯿﺰ ﺑﻪ وﺳﻂ ‫ﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮد، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ. ای ﮐﺎش اﯾﻦ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮت، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ‫ﻫﺴﺖ، زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن دﯾﮕﺮی را ﺑﺮای ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد.«

‫رودا دﯾﻮز ﮐﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮔﻮش ﻣﯽداد، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺤﺒﺖ را ﻋﻮض ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:

‫»ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﻈﻨﻮن ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟«

‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و ﺳﺒﯿﻞﻫﺎی ﭘﺮﭘﺸﺘﺶ را ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ‫ﮔﻔﺖ: »از ﮐﺠﺎ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر، ﮐﺎر ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟«

‫رودا ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »اوه، ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﺻﻼً و اﺑﺪاً، ﻣﻦ و آن ﻫﺮ دو اﻃﻤﯿﻨﺎن دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻣﺎ را دﺳﺖ ﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﺪ؟«

‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﺸﮑﺮ و ﻗﺪرداﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺟﺬاب و ‫زﯾﺒﺎ ﺑﺎ دﻧﯿﺎﺋﯽ از اﯾﻤﺎن و اﻃﻤﯿﻨﺎن و ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ، ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ دو روﺣﯿﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت، آن ﻣﺮدﯾﺚ، آرام، ﺳﺮﺑﺰﯾﺮ ‫و ﻓﺮوﺗﻦ، و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﺮدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﺼﻤﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺗﺮﺗﯿﺐ ‫ﻣﻼﻗﺎت آن ﻣﺮدﯾﺚ و آﻗﺎی ﻣﺎی ﻫﺮن را ﮐﻪ وﮐﯿﻞ ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ ﺑﻮد ﺑﺪﻫﺪ. وﻟﯽ رودا دﯾﻮز ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺑﺎ روﺣﯿﻪای ‫ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻬﺎﺟﻤﯽ و ﺣﺲ ﻣﺒﺎرزهﻃﻠﺒﯽ ﮐﻪ از ﺣﺮﮐﺎت و ﺳﺮ و روی او ﻣﯽرﯾﺨﺖ، از آن دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﻗﺎﻣﻮس ‫زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن ﻟﻐﺖ ﺗﺴﻠﯿﻢ و ﯾﺎ واژه ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪن ﻣﻔﻬﻮم و ﻣﻌﻨﺎﺋﯽ ﻧﺪارد. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ رودا ‫دﯾﻮز ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﯽﺑﻮد ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮﻋﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد، ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﺎن ﺳﺮ و ﺻﺪا و ‫اﻋﺘﺮاﺿﯽ راه ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﭘﻠﯿﺲ ﺧﺸﮏ و وﻇﯿﻔﻪﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺜﻞ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻢ ﺟﺮات ﻧﻤﯽﮐﺮد دور و ور ‫وی آﻓﺘﺎﺑﯽ ﺷﻮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ وی ﺟﻔﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻏﺮق در اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ‫اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﺎ آنﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه و ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣﺮاوده ﻧﻤﺎﯾﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ‫ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ، اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی و ﯾﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺻﺪدرﺻﺪ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، و ﻣﻮردی را ﻫﻢ ﺑﺪﯾﻬﯽ ﻓﺮض ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﻣﻦ ﺧﻮدم ‫ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺑﺮﺧﻼف اﮐﺜﺮ ﻣﺮدم ﺑﺮای ﺟﺎن ﺧﻮدم ارزش زﯾﺎدی ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﻟﺬا ﺑﺮای ﺟﺎن ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ‫ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد. ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﻋﺘﻘﺎد و ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم از ﺗﺮس ‫ﻣﺮگ ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺷﻌﺎر ﻣﯽدﻫﻨﺪ، اﺗﻮﺑﺎن ﻋﺰراﺋﯿﻞ اﻧﺴﺎنﻫﺎ، ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﯽرﺣﻢ، ‫ﻫﻮای آﻟﻮده ﺟﺎﻧﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ، و ﯾﺎ ﻫﺰار و ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻣﺴﺨﺮه دﯾﮕﺮ، ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ روز ‫ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﯾﮏ روز ﻫﻢ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ از دﻧﯿﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ، و اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ و ‫ﺷﻌﺎرﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮ و ﺗﺎﺛﯿﺮی در ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻌﺎری ﮐﻪ در ‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺣﺘﯿﺎط و ﺿﺮورت ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﻤﻮدن و ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻦ ﻧﮑﺎت و دﺳﺘﻮرات اﯾﻤﻨﯽ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻤﯿﺮد، ﻣﺮاﻋﺎت و ﯾﺎ ﻋﺪم ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﮑﺎت اﯾﻤﻨﯽ ﻫﯿﭻ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ و ﯾﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮی در ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺶ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪای ﮐﻪ اﻗﺪام ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻦ ﻧﮑﺎت اﯾﻤﻨﯽ ‫ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو