جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیطان به قتل می‌رسد (8)
شیطان به قتل می‌رسد (8)
رودا ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺧﺎﺻﯽ ﻓﺮﯾﺎدی از روی ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »اوووووووه، ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻢ، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ از ﺧﻄﺮ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮم و ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﺧﻄﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ واﻗﻌﺎً ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه و ﻣﻼل آور، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، زﻧﺪﮔﯽ اﺻﻮﻻً ﻓﺎﻗﺪ ﻫﯿﺠﺎن اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد آوردن ﺧﻄﺮ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻄﺮ زﯾﺴﺘﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد روح و ﻫﯿﺠﺎن داده و از آن ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮﯾﻢ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«
»ﺷﺎﯾﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺧﺺ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﺑﯽﻫﯿﺠﺎن و ﺑﯽروح ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻟﺤﻈﺎت ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ و ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻫﻢ در زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ وﺟﻮد دارد و ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.«
»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و ﯾﺎ آدمﻫﺎی ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ. ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی اﻧﺒﻮه و ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ در ﻣﻨﺎﻃﻖ دور اﻓﺘﺎده و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽروﯾﺪ و ﺑﺎ اﻧﻮاع ﺣﯿﻮاﻧﺎت و ﺟﺎﻧﻮران ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻧﻈﯿﺮ ﺑﺒﺮ، ﻣﺎر و ﺣﺘﯽ ﺣﺸﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﯿﺶ ﺧﻮد ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه و آنﻫﺎ را ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﯾﺎ اﺟﺒﺎراً ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ.
اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک و ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺧﻮب، آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﻟﺐ و ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺧﻄﺮات ﻫﻢ ﺑﺮود.«
»ﺑﻠﻪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ و اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺑﯽﻧﺼﯿﺐ ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﭼﻨﯿﻦ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﭼﺮا؟ ﭼﻮن اﯾﺸﺎن ﻫﻢ در اﺗﺎﻗﯽ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ در آن ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.«
ﻫﻨﻮز ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ از دﻫﺎن ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺧﺎرج ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ن ن ن ن ه، ﺑﺲ ﮐﻨﯿﺪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺮف ﺧﻮد را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »آه، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، اﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ...«
وﻟﯽ رودا دﯾﻮز آﻫﯽ از روی ﻧﺎاﻣﯿﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺗﺎ ﺣﺪودی وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺟﺎﻟﺐ و ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﻮده. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻓﻘﻂ ﺟﻨﺒﻪ وﺣﺸﺘﻨﺎک آن را در ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪی دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﻫﯿﺠﺎن و دﻟﻬﺮهی ﺟﺎﻟﺐ آن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﻫﯿﭻ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪارد، درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺣﺎﺿﺮم ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪم ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ، ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮلﻫﺎی ﺑﺪﻧﺶ از ﻫﯿﺠﺎن ﻣﺎﺟﺮای آن ﺷﺐ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﻫﺎی ﻗﻀﯿﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﻟﺮزد.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ، ﮐﯽ؟ آﻫﺎن، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﭘﻠﯿﺴﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ و ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﮐﺎرآﮔﺎه ﻓﻨﻼﻧﺪﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎم او را ﺻﺤﯿﺢ ﺗﻠﻔﻆ ﮐﻨﺪ.
ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻧﯿﺰ ﺷﺎﻧﺲ ﺧﻮد را آزﻣﺎﯾﺶ ﮐﺮده و ﻣﺎﺟﺮای اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ را ﺣﻞ ﮐﻨﻨﺪ؟«
»اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ.«
»ﺧﻮب، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻨﺪهدار ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ، وﻟﯽ اﻣﯿﺪوارم ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ و ﺷﺮﮐﺎ را ﺷﮑﺴﺖ داده و ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد.«
رودا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺳﻮال ﮐﺮد: »اﯾﻦ آﻗﺎی ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ را ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ، ﭼﻪ ﺟﻮر آدﻣﯿﺴﺖ ؟«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی و ﻣﻄﻤﺌﻦ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده زﯾﺮک و ﺑﺎﻫﻮش و ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ.«
رودا در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم، ﭼﻄﻮر ﺷﺪ، ﭼﻮن اﯾﻦ ﻃﻮری ﮐﻪ آن ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻇﺎﻫﺮا آدم اﺣﻤﻘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﯾﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﯾﮑﯽ از ﺷﮕﺮدﻫﺎی ﺧﺎص ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﮔﻮل ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻫﺎﻟﻮ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ او را ﻧﺨﻮرﯾﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﻫﺎ ﺑﺎﻫﻮش و زرﻧﮓ اﺳﺖ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم، وﻟﯽ ﺗﺎ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ.«
آن ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ از ﺟﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دﺳﺖ آن ﻣﺮدﯾﺚ را در دﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﻌﯽ دارد از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت و ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼت اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن زﯾﺒﺎی ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی رﻧﮓ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻤﺮده ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﮐﻨﻢ از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ، راﺳﺘﺶ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ، ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ و اﺣﺘﻤﺎﻻً، رواﺑﻄﯽ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ و ﻣﺮﺣﻮم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﯿﻞ ﻧﺪارﯾﺪ ﻣﻄﺮح و آﺷﮑﺎر ﺷﻮد. اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻫﺴﺖ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﻮﯾﺪ، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﺻﯽ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارم، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﯾﻦ اﺟﺎزه را دارﯾﺪ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﻋﺪم ﺗﻤﺎﯾﻞ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺳﻮاﻻت ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺟﻮاب ﻧﺪﻫﯿﺪ، ﻣﮕﺮ در ﺣﻀﻮر و ﺑﺎ ﻣﺸﻮرت وﮐﯿﻞﺗﺎن، اﯾﻦ ﺣﻖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﻦ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻤﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﺣﻖ و ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺘﺶ را از دﺳﺖ دﺳﭙﺎرد ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﯿﭻ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ، اﯾﻦ ﻣﺮدﯾﮑﻪی ﺷﯿﻄﺎن ﺻﻔﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻫﯿﭻ، ﻣﻄﻠﻘﺎً، اﺻﻼً و اﺑﺪاً، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ او راﺑﻄﻪای ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎری از دوش او ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه، ﺑﻪ آراﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ از اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﺎراﺣﺘﺘﺎن ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ دوﺳﺖ وﻇﯿﻔﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد را ﺣﺘﻤﺎً ﯾﺎدآوری ﮐﻨﻢ.«
رودا ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻇﻬﺎرات آن اﺿﺎﻓﻪ ﻧﻤﻮد: »دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. آن اﺳﺎﺳﺎً و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﻮن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از او ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﻣﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ از وی ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺎﻟﺐ و ﻣﺠﻠﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﯽداد.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻇﺎﻫﺮاً ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ و ﯾﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﺜﺒﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮردی ﮐﻪ از او ﺑﻪ ﻧﯿﮑﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺲ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد و ﺧﺸﮏ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﺮ ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻣﻦ ﺑﮑﻨﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم آنﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاﻫﺪ داد، ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ از ﮐﺴﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ای ﮐﻪ آرزو و ﺗﻤﻨﺎ در آن ﻣﻮج ﻣﯽزد ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﮔﻮﺋﯽ ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ و ﻧﺎراﺣﺘﯿﺶ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ و ﻣﺤﻮ ﺷﺪه، ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻠﯿﺤﯽ زد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮدﺗﺎن را ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﺮان ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ و از روی ﺣﺴﻦ ﻧﯿﺖ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﻄﺮح ﮐﺮدﯾﺪ.«
و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دﺳﺘﺶ را ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد دراز ﮐﺮد. دﺳﭙﺎرد دﺳﺖ ﻧﺮم و ﮐﻮﭼﮏ او را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﻪی ﻣﺎﻫﺎ در ﯾﮏ ﮐﻔﻪ ﺗﺮازو ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻮای ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.«
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﺗﺎ دم در ﻣﺸﺎﯾﻌﺖ ﮐﺮد. رودا در اﺗﺎق ﻣﺎﻧﺪ و از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه آنﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﺳﻮت ﻣﯽزد، و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ آن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺮد ﺟﺬاب و ﺧﻮش ﻗﯿﺎﻓﻪای.«
»آره، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ از او ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﯿﻪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ رودا؟«
»اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ، ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﻮب. ﻣﻦ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺟﺪاً ﺑﻬﺶ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪم، ﻫﺮ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﻣﻦ ﺟﺎی ﺗﻮ ﺑﻪ آن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، ﭼﻮن ﻣﻦ ﺳﺮم ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ درد ﻣﯽﮐﻨﺪ و واﻗﻌﺎً ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم، ﻓﮑﺮش را ﺑﮑﻦ، ﺟﻨﺎﯾﺖ، ﭘﻠﯿﺲ، ﺳﻮء ﻇﻦ، ﺣﻠﻘﻪی ﻣﺤﺎﺻﺮه ﺗﻨﮓﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد، ﺳﺎﯾﻪی دار، ﺳﺎﯾﻪی ﻃﻨﺎب دار ﮐﻪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد، ﺑﻪ ﺑﻪ، واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﻫﯿﺠﺎن و دﻟﻬﺮهای، ﺟﺪاً ﮐﻪ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد، ﭼﻘﺪر ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم.«
»ﺧﯿﺮ، ﺧﻮدت ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ رودا، ﺣﺘﯽ ﺗﻮ ﻫﻢ اﮔﺮ ﺑﻮدی ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪی و ﭘﺲ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯽ.«
ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺘﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻼﯾﻢ و دﻟﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راه را ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، آن ﻫﻢ ﺑﺮای دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﺪه ﺑﻮد.«
»ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺟﺎﻧﻢ، ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯽ، ﻋﺎﺷﻘﺖ ﺷﺪه، ﻣﺮدﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﯽدﻟﯿﻞ از دﺧﺘﺮی ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻧﻤﯽآﯾﺪ، ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدی؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﮔﺮ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺖ ﭼﭗ ﺑﻮد و ﯾﺎ ﺻﻮرﺗﺖ آﺑﻠﻪای، ﺳﺮاﻏﺖ ﻣﯽآﻣﺪ؟«
»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻨﻈﻮرت اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ؟«
»ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺻﺪدرﺻﺪ، اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر را ﺑﮕﻮﺋﯽ، ﺑﻠﻪ، ﻗﺒﻮل دارم، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻓﻘﻂ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺲ.«
آن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ، ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﻣﯽآﯾﺪ، ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﻣﺸﮑﻮک اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ واﻗﻌﺎً ﺑﺮای ﭼﻪ ﻣﻨﻈﻮری اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد.«
»ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽداﻧﯽ؟ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺠﻨﺴﺎن ﺧﻮدش ﻣﺸﮑﻮک اﺳﺖ. اﮔﺮ راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯽ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس را دارد.«
وﻟﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از اﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽﻫﺎ ﻧﮑﻦ!«
و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺮه اش ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ رودا ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، و ﻧﺎﮔﻬﺎن دو ﻧﻔﺮی ﻗﻬﻘﻪ را ﺳﺮ دادﻧﺪ.
ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ - ﺳﻮﻣﯿﻦ دﯾﺪار
ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮد در واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد رﺳﯿﺪ. ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﺗﺎﺧﯿﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻗﺒﻞ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺷﺨﺺ و ﯾﺎ اﺷﺨﺎص ﻣﻮرد ﻧﻈﺮش، ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﻣﺤﻠﻪای ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ و ﯾﺎ اﺷﺨﺎص در آن ﺳﮑﻮﻧﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم را ﺟﻤﻊ آوری ﻧﻤﻮده و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻠﯽ و اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺸﺎن ﺑﺮود.
ﺟﻤﻊ آوری اﻃﻼﻋﺎت اوﻟﯿﻪ، ﺑﺮای ﭘﻠﯿﺲ ﺧﺒﺮه و ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪای ﻣﺜﻞ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﺎر دﺷﻮاری ﻧﺒﻮد، وی ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﺧﻮد را در ﻏﺎﻟﺐ اﺷﺨﺎص دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺣﺮﻓﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮﯾﻦ آدمﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻮده و ﻫﺪﻓﺶ ﻧﯿﺰ ﮐﺴﺐ اﻃﻼﻋﺎت راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل، ﺣﺪاﻗﻞ دو ﻧﻔﺮ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮردﻧﺪ ﮐﻪ وی ﯾﮏ ﺑﺴﺎز و ﺑﻔﺮوش ﻟﻨﺪﻧﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﺎزدﯾﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ آﻣﺪه ﺗﺎ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎﻟﮏ آن ﻃﺮح اﻣﮑﺎن ﺗﻮﺳﻌﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻌﻠﯽ آن ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﮐﻨﺪ ﺑﺮﺳﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن راﺳﺦ ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ وی ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﻟﻨﺪﻧﯽﻫﺎی ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻌﻄﯿﻼت آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را در ﻧﻘﺎﻃﯽ ﺧﺎرج از ﻟﻨﺪن ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺟﻬﺖ اﺟﺎره آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﻣﺒﻠﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ.
از ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ، دو ﻧﻔﺮ آﺧﺮی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻮﯾﺎً اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻨﺪ اﯾﻦ آﻗﺎی ﺗﺎزه وارد ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﺷﺮﮐﺖ ﺳﺎزﻧﺪه زﻣﯿﻦﻫﺎی ﺗﻨﯿﺲ از ﻧﻮع ﺧﺎک رس ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮرﺳﯽ اﺣﺪاث زﻣﯿﻦ ﺗﻨﯿﺲ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ آﻣﺪه، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم راﺟﻊ ﺑﻪ وی ﭼﻪ ﺣﺪﺳﯽ ﻣﯽزدﻧﺪ، ﻣﻬﻢ، اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ در ﺟﻤﻊ آوری آنﻫﺎ داﺷﺖ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﺪ، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ را ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد، ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ و ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺑﻮد. ﺑﺮای ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺴﺠﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دو دوﺷﯿﺰه ﺟﻮان ﯾﻌﻨﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ و رودا دﯾﻮز، ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﺟﻮاﻧﯽ و وﺟﺎﻫﺖ ﺧﺪادادی ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﺎﯾﻌﺎت و ﺑﮕﻮﻣﮕﻮﻫﺎی ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪی را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دارد، از ﺣﺴﻦ ﺷﻬﺮت و ﺧﻮش ﻧﺎﻣﯽ زﯾﺎدی ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮده و ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ و اﺣﺘﺮام ﺗﻤﺎم ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، و ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎ ﻫﻤﻪ از آﻧﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻧﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﺑﺘﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدادﻧﺪ:
وﯾﻼی وﻧﺪون را ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟ ﻣﻨﺰل آن دو دوﺷﯿﺰه ﺟﻮان؟ ﺑﻠﻪ؟ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ، ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﺎرﻟﺒﺮی. وﯾﻼی وﻧﺪون ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ، ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ وﯾﻼ؟ ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ، دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ و دوﺷﯿﺰه رودا دﯾﻮز، ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﭼﻪ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻣﻮدﺑﯽ، واﻗﻌﺎً ﻣﻮدب و ﺑﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﯽ از آنﻫﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﻗﺪﯾﻤﯽ؟ ﻧﻪ، ﻧﻪ، آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺪوداً دو ﺳﺎل و اﻧﺪی ﻣﯽﺷﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ آﻣﺪهاﻧﺪ، دﻗﯿﻘﺎ ﮐﯽ آﻣﺪﻧﺪ؟ راﺳﺘﺶ دﻗﯿﻘﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﭘﯿﺎرﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪﻧﺪ، ﺑﻠﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، اﯾﻦ وﯾﻼ را از ﻣﺎﻟﮏ ﻗﺒﻠﯿﺶ آﻗﺎی ﭘﯿﮑﺮزﺟﯿﻞ ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ، وﯾﻼی ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻮﺳﺎزی اﺳﺖ. آﻗﺎی ﭘﯿﮑﺮزﺟﯿﻞ ﺑﺮای ﺧﻮدش و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺎ ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻓﻮت ﮐﺮد و اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ وﯾﻼ را ﺑﻪ ﻣﻌﺮض ﻓﺮوش ﮔﺬاﺷﺖ و آن را ﻓﺮوﺧﺖ.
ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ و رودا دﯾﻮز اﺻﻼً اﻫﻞ ﯾﮑﯽ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺷﻤﺎﻟﯽ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺷﻬﺮ و در اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ رﺣﻞ اﻗﺎﻣﺖ ﺑﯿﺎﻓﮑﻨﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦﻫﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﻟﻨﺪﻧﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ از ﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺷﻠﻮﻏﯽ ﻟﻨﺪن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه و ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻢ ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﻧﺪ و اﻫﺎﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ را ﺑﺎ اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارد. آن ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻢ ﺑﻮد، ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان در واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻋﺸﻖ ﻣﯽورزﯾﺪﻧﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ از اﯾﻦ آدمﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽ ﮐﺲ در ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺣﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ آدمﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽﻫﻢ ﺑﺮای آن ﻣﺮدﯾﺚ و رودا دﯾﻮز اﺣﺘﺮام ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ، زﯾﺮا ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ دارﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﻫﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺟﻮانﻫﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و ﻣﺸﺮوب زﯾﺎدی ﻫﻢ ﻣﺼﺮف ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻧﺒﻮده و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن زﻧﺪﮔﯽ آرام و ﺑﯽ و ﺳﺮ و ﺻﺪای ﺧﻮد ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮده و اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. از ﻃﺮﻓﯽ، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺗﻤﺎم ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ روﺣﯿﺎت اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ واﻗﻒ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ آراﻣﺶ و رودا دﯾﻮز ﺗﻮﻓﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد، رودا دﯾﻮز از ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﻮﻟﺪاری اﺳﺖ و ﻟﺬا ﻫﺰﯾﻨﻪ و ﻣﺨﺎرج وﯾﻼ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه وی ﺑﻮد. آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت اوﻟﯿﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻧﯿﻤﻪ وﻗﺖ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ از ﻗﺒﯿﻞ ﻧﻈﺎﻓﺖ، آﺷﭙﺰی و ﻏﯿﺮه را اﻧﺠﺎم ﻣﯽداد. ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﻫﻤﮑﺎران ﺧﻮد، ﭘﺮﭼﺎﻧﻪ و وراج ﺑﻮد.
»ﺑﻠﻪ؟ ﻧﻪ، آﻗﺎ، وﯾﻼ را ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ؟ ﻧﺨﯿﺮ، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ زودیﻫﺎ، ﺗﺎزه ﻓﻘﻂ دو ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ، و از ﻫﻤﺎن روزﻫﺎی اول ﻣﻦ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻮدم و ﻫﺴﺘﻢ، از ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ 21 ﻇﻬﺮ، ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ، ﺧﯿﻠﯽ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮدم واﻗﻌﺎ دوﺳﺘﺸﺎن دارم، آدم از ﮐﺎر ﮐﺮدن در اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ اﺧﻢ ﺑﮑﻨﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮم آنﻫﺎ اﯾﻦ ﺧﺴﺘﮕﯽ را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﯾﮏ ﻟﻄﯿﻔﻪ ﺟﺎﻟﺐ و ﺧﻨﺪه دار، ﺧﺴﺘﮕﯽ را از ﺗﻨﻢ در ﻣﯽآوردﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز را ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮزی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ، ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز ﺑﺎﯾﺪ اﻫﻞ دوﻧﺸﺎﯾﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﺳﺎﮐﻦ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﭼﻮن ﭘﻮلﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﺣﻮاﻟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﻤﺎﻣﺎ از دوﻧﺸﺎﯾﺮ ﻣﯽآﯾﺪ. ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻮاﻓﻘﻢ آﻗﺎی ﻣﺤﺘﺮم، واﻗﻌﺎ ﺟﺎی ﺗﺎﺳﻒ اﺳﺖ اﻣﺮوزه روز ﺗﻤﺎم دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﺑﺮای اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ، اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ را ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟
ﻧﻪ، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮔﻔﺖ واﻗﻌﺎ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﻓﻬﯽ دارﻧﺪ، اﻟﺒﺘﻪ، ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺨﺎرج ﺧﺎﻧﻪ را ﻧﯿﺰ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارﻧﺪ، و ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻨﺒﻪ... ﭼﻄﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻨﺒﻪی ﻣﺜﻼ ﯾﮏ ﻧﺪﯾﻤﻪ را دارد.«
»ﺧﺎﻧﻢ آن؟ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽداﻧﻢ اﻫﻞ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآﯾﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر از زﺑﺎن ﺧﻮدش ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه واﯾﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺷﻤﺎل اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن اﺻﻼ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﯾﺪ، از ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ دوﻧﺸﺎﯾﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻨﺪهداری ﮐﻪ از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد دارﻧﺪ، ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دو اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در دوﻧﺸﺎﯾﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده و ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪهاﻧﺪ.«
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﻣﺸﺎﺋﯽ ﺑﺘﻞ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﯾﺎﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از آن ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺎت ﻣﻬﻢ و ﻋﻤﺪه آن را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﺒﻬﻢ و ﻣﺮﻣﻮز در دﻓﺘﺮﭼﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﻮد.
ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﺎﻋﺖ 5/8 ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻗﺪم ﺑﻪ آﺳﺘﺎﻧﻪ درب وﯾﻼی وﻧﺪون ﻧﻬﺎد و دق اﻟﺒﺎب را ﺑﻪ ﺻﺪا درآورد.
دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و زﯾﺒﺎﺋﯽ ﺑﺎ ﮔﯿﺴﻮان ﻣﺸﮑﯽ و رﺑﺪﺷﺎﻣﺒﺮ ﮐﺘﺎﻧﯽ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﺑﺎ ﮔﻞﻫﺎی درﺷﺖ در را ﺑﻪ روی ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮔﺸﻮد، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﻧﻈﺎﻣﯽ و رﺳﻤﯽ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ.«
»ﻟﻄﻔﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت اﯾﺸﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ.«
ﻣﺨﺎﻃﺐ وی ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺗﻮ.«
رودا درب را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ. آن ﻣﺮدﯾﺚ روی ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺖ و آﺳﻮده ﺟﻠﻮی ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻗﻬﻮه ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﭘﯿﮋاﻣﻪ زﻧﺎﻧﻪ اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺧﻮشدوﺧﺘﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺧﺎﺻﯽ روی آن ﻧﯿﺰ ﺑﺮودری دوزی ﺷﺪه ﺑﻮد.
رودا ﮐﻪ در ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺟﻬﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﻤﺎ آﻣﺪهاﻧﺪ.«
آن از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺑﺎزرس رﻓﺖ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ دﺳﺖ وی را ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﮔﺮ دﯾﺮ و ﺑﺪﻣﻮﻗﻊ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم، راﺳﺘﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ روز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮔﺮدﺷﯽ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﺮفﻫﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«
آن ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﻣﺜﻼً ﺣﺮفﻫﺎی ﺑﺎزرس را ﻗﺒﻮل ﮐﺮده ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻗﻬﻮه ﻣﯿﻞ دارﯾﺪ آﻗﺎی ﺑﺎزرس؟ رودا،، ﻟﻄﻔﺎً ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن دﯾﮕﺮ.«
»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ را رد ﮐﺮد؟«
»ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﺟﻠﻮه ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻗﻬﻮه را در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺎ ﺳﺮو ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد و ﺑﺘﻞ روی آن ﻧﺸﺴﺖ. ﻫﻤﺰﻣﺎن رودا ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻓﻨﺠﺎﻧﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ، در آن ﻗﻬﻮه رﯾﺨﺖ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه در دﺳﺖ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﭼﻮبﻫﺎی ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻪ در ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ و زﯾﺒﺎﺋﯽ ﮔﻞﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪی ﺧﺎﺻﯽ در ﮔﻠﺪانﻫﺎی ﮔﻞ ﻗﺮار داﺷﺖ، ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻄﺒﻮع و ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی را در ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﮐﺮد از آن ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺧﺎﻧﮕﯽ و دﻟﭽﺴﺒﯽ را ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﻓﺎﻗﺪ آن ﻫﺴﺘﻨﺪ دارا ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﺮ ﺗﺎزه واردی ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻣﯽﺷﻮد و در ﭘﯽ آن ﺣﺎﻟﺘﯽ از رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ و راﺣﺘﯽ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ. آن ﻣﺮدﯾﺚ
زﯾﺒﺎ و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ زﯾﺎد، و رودا دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﺧﻮﻧﺴﺮد، ﺟﺎی ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎد ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.
آن ﺻﺤﺒﺖ را ﺷﺮوع ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﺎن ﺑﻮدﯾﻢ، ﺟﻨﺎب ﺑﺘﻞ.«
در ﻟﺤﻦ و ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺮف زدﻧﺶ اﻋﺘﺮاض ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ از ﮔﻮشﻫﺎی ﺗﯿﺰ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ دور ﻧﻤﺎﻧﺪ، ﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ: ﻣﮕﺮ ﻣﺮا ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، وﻟﯽ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﮐﺎرﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم.«
»ﺧﻮب، اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﺑﻮده؟«
»ﻧﻪ ﭼﻨﺪان، وﻟﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﯽﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد، راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را زﯾﺮ و رو ﮐﺮدم، ﺑﻌﺪش ﻫﻢ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ آﻣﺪم اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺷﻤﺎ را زﯾﺮ و رو ﺑﮑﻨﻢ.«
آن ﺑﺎ ﺧﻨﺪه در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم.«
وﻟﯽ رودا ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭼﻄﻮر؟«
»ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺳﺮاغ اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ، ﮐﺴﯽ از ﻗﻠﻢ ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد.« ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه اش را روی ﻣﯿﺰ ﻋﺴﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ آن ﻣﻌﻄﻮف ﺷﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد، در ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ و ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
»ﺧﻮب، آﻗﺎی ﺑﺎزرس ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ آﻣﺎده ﻫﺴﺘﻢ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮم و ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ.«
رودا ﻣﺠﺪدا ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺣﺎﺿﺮم ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم، از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﭘﺎکﺗﺮ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺟﺎی ﺑﺴﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ اﺳﺖ، ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ، ﻧﻪ؟«
»ﻣﺎ از ﻣﺪرﺳﻪ اﺑﺘﺪاﺋﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ از ﻗﺮنﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ. اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ آن؟«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، آﻧﻘﺪر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻻﺑﺪ ﭼﯿﺰی اﻻن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورﯾﺪ؟«
ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺟﺪی در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »و ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ ﻓﺮم درﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻧﯿﺴﺖ.«
آن، ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮد: »ﺗﻮﻟﺪ...«
وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪاش را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ، رودا ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: »ﭘﺪر و ﻣﺎدری ﻓﻘﯿﺮ وﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺤﺘﺮم.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﺣﺮﮐﺎت رودا ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ، دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ اﻋﺘﺮاض ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻌﺘﺮﺿﺎﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.«
آن، ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺟﺪی رو ﺑﻪ رودا ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »رودا، ﻋﺰﯾﺰم، ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺟﺪی اﺳﺖ.«
رودا ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﺒﺢ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﺷﺪه اﺳﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ.«
»ﺧﻮب، ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﯾﺪ؟«
»در ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﯿﺘﺎ در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن.«
»ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﯾﺎدم آﻣﺪ، واﻟﺪﯾﻦ ﺷﻤﺎ از ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن ﻣﺴﺘﻘﺮ در ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ.«
»درﺳﺖ اﺳﺖ، ﭘﺪرم ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺟﺎن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮد، و ﻣﺎدرم وﻗﺘﯽ ﮐﻪ 11 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﻓﻮت ﮐﺮد، ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺷﺪم، ﭘﺪرم ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ و در ﭼﻠﻨﺘﻬﺎم ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮔﺰﯾﺪﯾﻢ. ﻫﮋده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺪرم را ﻧﯿﺰ از دﺳﺖ دادم، ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز وﺿﻌﯿﺘﺶ ﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ارث و ﻣﯿﺮاﺛﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻫﻤﺪردی ﺗﮑﺎن داد.
»ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﭘﺪرم زﯾﺎد ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﭘﻮﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ راﺳﺘﺲ راﺳﺘﯽ ﮐﻼﻓﻪ و ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم.«
»ﺧﻮب، ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدﯾﺪ؟«
»ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﮐﺎری ﺑﺮای ﺧﻮدم دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﻢ، ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ از ﻫﻮش و ذﮐﺎوت زﯾﺎدی ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدم، ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم و از ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻮﯾﺴﯽ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، دو ﻣﻮردی ﮐﻪ ﻫﺮ دﺧﺘﺮی ﺑﺮای ﻣﻨﺸﯽﮔﺮی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﺪ و ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ در ﭼﻠﻨﺘﻬﺎم آن ﻗﺪر اﯾﻦ در و آن در زد ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎری در ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد، ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ، ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻪ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ و اﯾﺎم ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻫﻢ دو ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺮم ﻣﻨﺰل ﯾﯿﻼﻗﯽ و ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ.«
»ﻟﻄﻔﺎ ﻧﺎم ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺤﻞ آنﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«
»ﻧﺎم ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون دﻓﺘﺮﺷﺎن ﻫﻢ در ﺧﯿﺎﺑﺎن وﻧﺖ ﻧﻮر در ﺷﻬﺮ ﻻرﮐﯿﺲ ﺑﻮد. ﻣﺪت دو ﺳﺎل آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﺪون ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر رﻓﺘﻨﺪ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن را ﺑﺮای ﻣﺪت زﯾﺎدی ﺗﺮک ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺮﯾﻨﮓ.«
رودا ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺧﻮدش را ﻧﮕﺎه دارد و ﮔﻔﺖ: »ﻋﻤﻪ ﻣﻦ.«
»ﺑﻠﻪ، و راﺳﺘﺶ رودا اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺮای ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد، رودا ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻓﺎت ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻣﯽآﻣﺪ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ، و ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﯽآﻣﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ.«
»ﭘﻬﻠﻮی ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ، ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺮﯾﻨﮓ اﺳﺖ، ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ، ﻧﺪﯾﻤﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﻮدﯾﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺷﺒﯿﻪ آن. ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﮐﻤﮏ ﺑﺎﻏﺒﺎن.«
وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺗﻮﺿﯿﺢ داد: »آﺧﺮ ﻋﻤﻪ اﻣﯿﻠﯽ ﻋﺎﺷﻖ و دﯾﻮاﻧﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد، و آن ﻫﻢ ﺗﻤﺎم وﻗﺘﺶ ﺻﺮف اﯾﻦ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪﻫﺎ را وﺟﯿﻦ ﮐﻨﺪ و ﻧﺸﺎﻫﺎی ﺗﺎزه ﺑﮑﺎرد.«
»ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺮﯾﻨﮓ را ﺗﺮک ﮐﺮدﯾﺪ؟«
»راﺳﺘﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻼﻣﺘﯿﺶ رو ﺑﻪ ﮐﺎﺳﺘﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻮﻗﻌﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﻣﺒﺮم ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﮐﺎرﮐﺸﺘﻪ داﺷﺖ و از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد.«
رودا ﻣﺠﺪدا ﺗﻮﺿﯿﺢ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻋﻤﻪ ﺑﯿﭽﺎره ﺳﺮﻃﺎن داﺷﺖ، و ﻃﻔﻠﮑﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺮﺿﺶ ﻋﻮد ﮐﺮد ﻣﺮﺗﺒﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ آرام ﺑﺨﺶﻫﺎی ﻗﻮی ﻧﻈﯿﺮ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎت ﻣﺮﻓﯿﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﻪ او ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖﻫﺎی وﯾﮋه ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺎز داﺷﺖ ﮐﻪ از ﻋﻬﺪه آن ﺧﺎرج ﺑﻮد.«
»ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻣﺮز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺖ، و از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم از ﭘﯿﺸﺶ ﺑﺮوم واﻗﻌﺎ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻣﺘﺎﺛﺮ ﺑﻮدم.«
رودا ﮔﻔﺖ: »در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺪرم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ دوﺑﺎره ازدواج ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ زﻧﯽ ازدواج ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﻮرد ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد و ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺑﻤﺎن در ﯾﮏ ﺟﻮی ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ از ﭘﺪرم ﺟﺪا ﺷﺪم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺴﺘﻘﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎ، ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدادم ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ دوﺳﺖ ﺧﻮب، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ، و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﺴﯽ را ﺑﻬﺘﺮ از آن ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم اﺳﺒﺎبﻫﺎﯾﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد، و از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد.«
»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدﯾﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺠﺎﺋﯽ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ، و ﺣﺎﻻ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ در ﺗﺎرﯾﺦﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ذﮐﺮ ﮐﺮدﯾﺪ رخ ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺪت دوﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﺪون ﺑﻮدﯾﺪ، راﺳﺘﯽ ﺗﺎ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ، آدرس ﻓﻌﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﺪون را ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻃﻼع دارﯾﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.«
»ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ در ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﭼﻮن ﺷﻮﻫﺮش آﻗﺎی اﻟﺪون ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ ﻣﻬﻤﯽاز ﻃﺮف دوﻟﺖ در آﻧﺠﺎ دارد، وﻟﯽ از ﮐﻢ و ﮐﯿﻒ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﺶ اﻃﻼع ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارم.«
»آﻫﺎ، ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، از ﻃﺮﯾﻖ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺗﻪ و ﺗﻮی ﻗﻀﯿﻪ را در ﻣﯽآورم، ﺧﻮب ﺑﻌﺪ از اﻟﺪونﻫﺎ رﻓﺘﯿﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺮﯾﻨﮓ؟«
آن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﺣﺪود ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﺮﯾﻨﮓ ﺑﻮدم. آدرس اﯾﺸﺎن: ﻣﺤﻠﻪ ﻣﺎرش دﯾﻦ روﺳﺘﺎی ﻟﯿﺘﻞ ﻫﻤﺒﻮری اﯾﺎﻟﺖ دوون.«
»ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر، ﭘﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﺎم و رﺳﻢ ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ را در ﭼﻠﺘﻨﻬﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮده و ﭘﺪرﺗﺎن را ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«
آن ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم را در اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮔﺬارد ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد اﺳﺎﻣﯽ را ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »و اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ، ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻧﯿﺰ در آن ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﺪ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺳﻔﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ، ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺮوه دﯾﮕﺮی ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﺎ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ.«
»ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺘﺎن ﺑﺎ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ، ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﺪ.«
اﺑﺮوان آن از اﯾﻦ ﺳﻮال درﻫﻢ رﻓﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﭼﯿﺰ ﮔﻔﺘﻨﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﻪ ﺧﻮب ﺧﻮاﻫﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯽ آدم ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﻣﯽاﻓﺘﺪ، ﻣﻮردی ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﻫﻤﻪ ﻫﺘﻞﻫﺎ ﻧﯿﺰ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ و اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﻫﺘﻠﯽ اﻗﺎﻣﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم را درک ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. اﻟﺒﺘﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﯾﻌﻨﯽ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ ﻣﻌﺮوف ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﭼﻮن در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﻟﻤﺎﺳﮑﻪای ﮐﻪ ﻫﺘﻞ ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺑﻮد، ﺟﺎﯾﺰه ﻋﺠﯿﺐﺗﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎس را اﯾﺸﺎن ﺑﺮدﻧﺪ. ﻟﺒﺎس ﻣﻔﯿﺴﺘﻮﻓﻠﺲ ﮐﻪ ﺳﻤﺒﻞ اﻫﺮﯾﻤﻦ در اﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎی آﻟﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ و وﺟﻨﺎﺗﯽ اﻫﺮﯾﻤﻨﺎﻧﻪ در ﺟﻮاﻣﻊ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد، و ﺑﻪ زور ﺧﻮد را اﻫﺮﯾﻤﻦ ﺟﺎ ﺑﺰﻧﺪ.«
در اﯾﻨﺠﺎ رودا ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ واﻗﻌﺎً ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺑﻮد، ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻢ ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻫﻢ، ﺗﺠﺴﻤﯽ از اﺑﻠﯿﺲ ﺑﻮد!«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﺳﺮدرﮔﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻪ آن دﺧﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﺮا ﮔﯿﺞ ﮐﺮدﯾﺪ؟ ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﺪام ﯾﮏ از ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ؟«
آن ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﺮدﯾﺪ و دودﻟﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم رودا دﯾﻮز ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ اﺻﻼً، ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﻣﺮدم ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﺻﺮف ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ ﭘﯿﺴﺖ اﺳﮑﯽ و ﺗﻤﺎم روز را ﺑﻪ اﺳﮑﯽ ﮐﺮدن ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ و ﺷﺐﻫﺎ ﻫﻢ در داﻧﺴﯿﻨﮓ ﻫﺘﻞ ﺑﻪ رﻗﺺ و ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ، و اﺳﺎﺳﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ از ﻧﮕﺎهﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ از آن ﺧﻮﺷﺶ آﻣﺪه ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ روز دل ﺑﻪ درﯾﺎ زد و آﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﻮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎ ﮐﻠﯽ ﻫﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﺋﯽ آن داد ﺳﺨﻦ داد. ﻣﻦ ﺗﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا، ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ آن ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪم.«
آن در ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺣﺮفﻫﺎی رودا ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻋﻤﺪا اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد، ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﭘﯽ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از او اﺻﻼ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ از وی ﻣﺘﻨﻔﺮم. ﻟﺬا، از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯽدﯾﺪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ از ﻧﮕﺎه و ﺣﺮﮐﺎت او ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮم، ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد.«
رودا ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ آن ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ازدواج ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺛﺮوت ﻫﻨﮕﻔﺘﯽ را ﺑﺮای او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻮدﯾﺪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ آن را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ.«
ﺑﺘﻞ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و آﻧﮕﺎه ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮره اﺳﺎﻣﯽﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﺳﻔﺮ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﻋﻀﺎء ﻫﻤﺎن ﮔﺮوﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ، در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﺑﮕﺬارﯾﺪ؟«
رودا دﯾﻮز ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ آدم ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارﯾﺪ، ﻧﮑﻨﺪ واﻗﻌﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ دروغ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺷﻤﺎ دادهاﯾﻢ؟«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﺎر ﺷﻤﺎ را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ.«
ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ رودا ﻣﺠﺪدا و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﺮ، ﺷﻤﺎ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮک و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ.« و در ﺗﻌﺎﻗﺐ اﯾﻦ ﺣﺮف ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ روی ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی ﻧﻮﺷﺖ و ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺎزرس داد.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل. ﺧﯿﻠﯽ از ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز اﺷﺎره ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺎک و ﺑﺪون ﻏﻞ و ﻏﺸﯽ داﺷﺘﻪاﯾﺪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻮردی ﺑﺮای ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺷﻤﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻣﻌﻬﺬا، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺘﻌﺠﺒﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ از ﻃﺮز ﻓﮑﺮ و روﺣﯿﻪ او داﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺟﺴﺎرت ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، وﻟﯽ آﯾﺎ ﻫﺮﮔﺰ از ﺷﻤﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﺮد؟ ﯾﺎ... ﯾﺎ... ﯾﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﺜﻼ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدات دﯾﮕﺮی، ﻣﻨﻈﻮرم را ﮐﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ؟«
رودا ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﺎل او را راﺣﺖ ﮐﻨﺪ، ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺗﺎ آن را از راه ﺑﺪر ﮐﻨﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻧﺨﯿﺮ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ.«
آن ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ای ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺣﺮفﻫﺎی رودا اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﺻﻼ و اﺑﺪا، راﺳﺘﺶ اﺻﻮﻻ از اﯾﻦ ﺗﯿﭗ ﻣﺮدﻫﺎ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ دﺧﺘﺮی را ﻣﺜﻼ اﻏﻮا ﮐﻨﺪ، اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﻃﺮز رﻓﺘﺎرش ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص، واﻗﻌﺎ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﻨﺘﻠﻤﻨﺎﻧﻪ ﺑﻮد، ﻣﻨﺘﻬﺎی ﻣﺮاﺗﺐ رﻓﺘﺎر ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ داﺷﺖ و ﺗﻌﻬﺪی ﮐﻪ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد و ﺑﻪ وﯾﮋه آن ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻔﺮ ﻣﺮا درآورده ﺑﻮد و واﻗﻌﺎ ﻋﺬاﺑﻢ ﻣﯽداد.«
»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و ﺣﺘﯽ اﺷﺎرهای ﻫﻢ ﻧﮑﺮد؟«
»ﺑﻠﻪ، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺻﻼ و اﺑﺪا.«
»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﭼﻮن ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از ﺧﻮدش ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد و رو ﺧﻮدش ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﺮد. ﺧﻮب ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ و ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻣﻤﻨﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﻗﻬﻮه واﻗﻌﺎ ﻣﻌﺮﮐﻪ، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز ﺷﺐ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش.«
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺸﺎﯾﻌﺖ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺗﺎ دم در رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺠﺪدا وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و رودا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، دﯾﺪی ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺨﻮد ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪی، اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﭼﻪ آدم ﺧﻮش ﺑﺮﺧﻮرد و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ، رﻓﺘﺎر و ﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺪرﻫﺎ ﺑﻮد، و اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮء ﻇﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪارد، ﺑﺎور ﮐﻦ اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﯽ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ.«
آن ﻫﻢ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ راﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ و آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »آره، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ، راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر راﺣﺖ ﺑﻮد و آﺳﺎن ﻫﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪه و ﺧﻮدم را ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم، ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺮﯾﻒ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺸﻮم، ﻣﺮا ﻟﻪ و ﻟﻮرده ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽرود، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ اﺧﯿﺮا ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﺪﯾﻢ.«
رودا ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﺑﯿﭽﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ آرام و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد، آدم ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪای ﻣﺜﻞ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ و ﯾﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ و ﺗﯿﭗ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ.« رودا در اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺠﺪدا در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﯽ، آن، ﭼﺮا راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺮاﻓﻨﺖ وﯾﺰ و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدی ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدی؟ ﻧﮑﻨﻪ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؟«
آن ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم، و اﮔﺮ ﻫﻢ اﻻن ﺳﻮال ﮐﻨﻨﺪ، آﻧﺠﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ، اﮔﺮ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ اﻃﻼع ﺑﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ، وﻟﯽ اﮔﺮ از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ، ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﯿﻢ.«
»ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰم، ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدت ﺻﻼح ﻣﯽداﻧﯽ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، رودا از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رادﯾﻮ را روﺷﻦ ﮐﺮد، ﺻﺪای ﺧﺸﻦ و زﻣﺨﺘﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد : ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺎﺗﺮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺸﻖ ﻣﻦ، ﭼﺮا دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ در اﯾﻨﺠﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ - ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از ﺧﯿﺎﺑﺎن آﻟﺒﺎﻧﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﯾﺠﻨﺖ ﭘﯿﭽﯿﺪ و دوان دوان ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ رﺳﺎﻧﯿﺪ و ﭘﺮﯾﺪ روی رﮐﺎب و ﺳﻮار ﺷﺪ. در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ از روز ﺷﻠﻮﻏﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ و اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﻠﻮت ﺑﻮدﻧﺪ، ﻃﺒﻘﻪ دوم اﺗﻮﺑﻮس ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ رﻓﺖ ﺟﻠﻮ و در اوﻟﯿﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ.
دﺳﭙﺎرد ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺑﺮﺳﺪ روی رﮐﺎب ﭘﺮﯾﺪ و ﺳﻮار ﺷﺪ، وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎه رﺳﯿﺪه، ﭼﻮن ﺗﺮﻣﺰ ﮐﺮد و ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ دو ﻣﺴﺎﻓﺮ ﭘﯿﺎده و ﺗﻌﺪادی ﻧﯿﺰ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درآﻣﺪ و در اﻣﺘﺪاد ﺧﯿﺎﺑﺎن رﯾﺠﻨﺖ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد.
ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ آﻣﺪ. او ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و در اوﻟﯿﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ.
دﺳﭙﺎرد در دﻧﯿﺎی ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﺎزه وارد ﻧﺪاﺷﺖ، ﻣﻌﻬﺬا ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺣﺮفﻫﺎی اﯾﻦ ﺗﺎزه وارد ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﺧﻮرد ﮐﻪ دارای ﻟﻬﺠﻪ و آﻫﻨﮓ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﻣﻨﻈﺮه ﺷﻬﺮ ﻟﻨﺪن از ﺑﺎﻻی اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﯽ از ﻟﻄﻒ ﻧﯿﺴﺖ.« ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺗﺎزه وارد ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺮﺧﺎﻧﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﺎﻣﻼً ﺷﮕﻔﺖزده ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ آﻣﺪﻧﺘﺎن ﻧﺸﺪم. ﺑﻠﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﻨﻈﺮه ی ﻟﻨﺪن از ﺑﺎﻻی اﺗﻮﺑﻮسﻫﺎی دو ﻃﺒﻘﻪ واﻗﻌﺎً دﯾﺪﻧﯽ اﺳﺖ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل اﻫﻞ ﻓﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً آن را ﺑﺎ ﻧﺎم ﻧﮕﺎه از ﭼﺸﻢ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﻣﺎ از دﯾﺪن ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻟﺬت ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدﻧﺪ در اﯾﻦ ﻗﻔﺲﻫﺎی ﻣﺴﺨﺮه آﻫﻨﯽ و ﺷﯿﺸﻪای ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ.«
ﭘﻮارو آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻫﻮای ﻧﻤﻨﺎک و ﺑﺎراﻧﯽ ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺮدم ﺑﻮده و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪه ﮐﻪ ﻫﻤﻪ در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﻮد ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺑﯿﺮون ﻧﺮوﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽآورده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﯾﻨﺠﺎ و در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﻫﻮا ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎراﻧﯽ اﺳﺖ و ﺑﺎران ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﻧﻤﯽدارد.«
ادامه دارد ...
شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری
نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری
ﺗﺎﯾﭗ: Lady of Dawn
ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: Cards on the Table
از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو
