جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیطان به قتل می‌رسد (9)
شیطان به قتل می‌رسد (9)
»وﻟﯽ ﺑﺎران، ﭼﻄﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، راﺳﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎران ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮای ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ ﻣﺰاﺣﻤﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﺎﺷﺪ، ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﻮﻫﺒﺖ آﺳﻤﺎﻧﯽ ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.«
ﻣﻌﻬﺬا ﭘﻮارو ﮐﻪ اﺻﻮﻻً وﺣﺸﺖ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ از ﺳﺮﻣﺎ و ﺳﺮﻣﺎ ﺧﻮردن و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﻮای ﻧﻤﻨﺎک داﺷﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺷﻤﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ﺑﺎران ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﻧﻮاع ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ ﻣﯽﺷﻮد.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم، ﺑﻠﻪ، ﺷﻤﺎ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو از آن ﺗﯿﭗ آدمﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﻮاﻇﺐ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«
اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﺎ دﯾﺪن ﭘﺎﻟﺘﻮ و ﺷﺎل ﮔﺮدﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﯿﭗ و ﻣﺤﮑﻢ دور ﮔﺮدن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺮای اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ از ﭘﺎﺋﯿﺰ ﺗﺎ ﺣﺪودی زود ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪس را ﻣﯽزد.
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﺠﺪدا ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﺗﺼﺎدف ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را اﻣﺮوز و آن ﻫﻢ در اﺗﻮﺑﻮس دو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻨﺪه ی ﺷﯿﻄﻨﺖآﻣﯿﺰ ﭘﻮارو را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻮن ﭼﻬﺮهاش ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﺎ ﺷﺎل ﮔﺮدن ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﻧﺒﻮده، ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺷﯿﻮه ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮد ﻣﺪتﻫﺎ او را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﻗﯿﻘﺎً ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ او ﮐﯽ از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج و ﮐﯽ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ آﮔﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻋﺎدت دوﺳﺖ دارد ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﺑﺮﺳﺪ، در ﻓﺎﺻﻠﻪای ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎه، دوان دوان ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس رﺳﺎﻧﯿﺪه و روی رﮐﺎب آن ﺑﭙﺮد. و ﺑﺎ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﯿﺎل راﺣﺖ در اﯾﺴﺘﮕﺎه اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺪ، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﮑﺎرش ﻧﯿﺰ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ ﺳﻮار ﺷﺪه و در ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ اﺻﻼً ﺑﻪ روی ﺧﻮدش ﻧﯿﺎورده و در ﺟﻮاب ﺳﻮال ﻣﺘﻌﺠﺒﺎﻧﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺟﺪا ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﺗﺼﺎدﻓﯽ! ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺐ وﺣﺸﺘﻨﺎک دﯾﮕﺮ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در ﺣﻞ اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ اﻗﺪاﻣﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟«
»اﻗﺪام ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ، راﺳﺘﺶ ﻣﻦ اﻫﻞ اﻗﺪام و اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎی ادﯾﺒﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ، اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽآﯾﺪ. اوﻻً ﺑﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮرد، دوﻣﺎً ﺑﺎ اﻋﺼﺎب ﻣﻦ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ، ﺳﻮﻣﺎً ﺑﻪ ﻫﯿﮑﻠﻢ ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯽزﻧﺪ و ﻣﺮا از رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﯽاﻧﺪازد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻓﮑﺮ، و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم وﻗﺎﯾﻖ آن ﺷﺐ را از اﺑﺘﺪا ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺮور ﮐﻨﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن دور از اﻧﺘﻈﺎری در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮ، ﺗﻔﮑﺮ، ﺑﻠﻪ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ، اﺷﮑﺎل آدمﻫﺎی اﻣﺮوزه ﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ اول ﻗﺪری ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﯽﺟﻬﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ در و آن در ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻧﺘﯿﺠﺘﺎً ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ و درﻣﺎﻧﺪه و ﺣﯿﺮان ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.«
»ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر، ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻔﮑﺮ ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻠﻪ؟«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ آراﻣﯽ وﻟﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻌﻤﻮﻻً و اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻧﺤﻮه دﯾﮕﺮی را اﯾﺠﺎب ﮐﻨﺪ. در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻗﺒﻞ از اﻗﺪام ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ را ﺧﻮب ﻣﯽﺳﻨﺠﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﺳﺎﺳﺎً ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﺮای ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ وﺟﻮد دارد ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟ ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺴﯿﺮی را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ﻣﺸﺨﺺ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از آن ﻧﻔﻊ و ﺿﺮر ﮐﺎری را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺳﺒﮏ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﺮده و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﻬﺎﺋﯽ را اﺗﺨﺎذ ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺒﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر داد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ واﻗﻌﺎً ﺗﻐﯿﯿﺮی در ﺗﺼﻤﯿﻤﺎﺗﺶ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻣﻌﻬﺬا ﭘﻮارو دﺳﺖ از ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺑﺮﻧﺪاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی در دﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ آن را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ؟«
»اوووووه، ﻧﻪ، آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮدﺧﻮاه ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ، ﻣﻨﺘﻬﺎ آدم ﺑﺎﯾﺪ آن ﻗﺪر ﺷﻌﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮد ﻣﺘﻌﺮف و از ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن آنﻫﺎ ﭘﺮواﺋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
»ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ﺷﻤﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺳﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ زد، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد؟«
»ﺟﻨﺎب ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﮐﻪ ﻋﺮض ﮐﺮدم، اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدن ﺟﺰﺋﯽ از زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎنﻫﺎ اﺳﺖ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽﺗﻮان ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯿﺶ اﺷﺘﺒﺎه و ﯾﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﻧﮑﺮده و ﻧﮑﻨﺪ، ﺑﺸﺮ اﺻﻮﻻ ﺟﺎﺋﺰاﻟﺨﻄﺎﺳﺖ.«
ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﭘﻮارو ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ و ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﮐﻤﺘﺮ از دﯾﮕﺮان اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﭘﻮارو ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده اﯾﺪ؟«
»راﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﺑﺎر و آن ﻫﻢ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ اواﯾﻞ ﺧﺪﻣﺘﻢ در ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻠﮋﯾﮏ، آن ﻫﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﺮا وادار ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮدارم، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﮕﺬرﯾﻢ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺳﺘﺎﯾﺶ آﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب، ﺳﺎﺑﻘﻪی ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎر درﺧﺸﺎن ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«
ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺎﻣﻞ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »و اﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی دارﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد رﺳﻤﺎً ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﯽ ﻧﺪارﯾﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، رﺳﻤﺎً ﮐﻪ ﻧﻪ، ﭼﻮن راﺳﺘﺶ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪارد، وﻟﯽ از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺷﺨﺼﺎً آن را ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻻﺑﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﻗﺎﺗﻞ آن ﻗﺪر ﭘﺮرو و وﻗﯿﺢ ﺑﻮده ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ، ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو، ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ، و اﯾﻦ ﻣﻮردی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ از آن ﺑﮕﺬرم، ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻬﺮت و ﻣﻌﺮوﻓﯿﺖ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ارزﺷﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﯿﺴﺖ، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺪ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه، ﭼﻮن ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ، ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﯿﺪه.«
دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاض ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ از آن اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﯽﺷﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ از ﮔﻔﺘﻦ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ، آدمﻫﺎی ﺣﺮﻓﻪای اﺳﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﯿﺪ، ﻧﻤﺎﯾﻨﺪهی ﺷﻌﺒﻪی ﺟﻨﺎﺋﯽ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ.«
ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم، ﺑﻠﻪ، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﺎ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ آﺷﻨﺎﺋﯽ دارﯾﺪ، وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﮔﻮل ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺧﺸﮏ اﯾﻦ آﻗﺎی ﺑﺎزرس را ﻧﺨﻮرﯾﺪ، ﭼﻮن در زﯾﺮ اﯾﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﺧﺸﮏ و ﭼﻮﺑﯿﻦ، ﻣﻐﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﻓﻌﺎل و ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻮاﻓﻘﻢ. آن ﺷﺐ و در ﻫﻤﺎن ﺑﺮﺧﻮرد اول ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ی آرام و ﻧﮕﺎه ﺑﺪون اﺣﺴﺎس ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺎﺳﮑﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺧﺎﺻﯽ ﭼﻬﺮه ی ﺣﻘﯿﻘﯽ وی را ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ و ﻋﻠﯽرﻏﻢ آن آراﻣﺶ ﻇﺎﻫﺮی ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺗﯿﺰﻫﻮش و ﮐﻠﮏ ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ.«
»ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻬﺪهی اﯾﺸﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً از ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ دارم، ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای آرام ﻧﻤﯽﻧﺸﯿﻨﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ، و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ در ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽدارد، ﺣﺘﯽ ﺣﺎﻻ و ﻫﻤﯿﻦ اﻻن. ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺧﻮب ﯾﻮاﺷﮑﯽ و ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺴﯽ را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ردﯾﻒ آﺧﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ. آن ﯾﺎرو را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ دارد، ﻟﯿﮑﻦ از ﺳﺮ و روﯾﺶ داد ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﻧﯿﺮوﻫﺎی اﻧﺘﻈﺎﻣﯽ اﺳﺖ. ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ردﯾﻒ آﺧﺮ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ.«
ﭘﻮارو ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺸﺨﺼﺎت در ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﻋﻘﺐ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ اﺻﻼً ﻫﯿﭻ ﻣﺴﺎﻓﺮی ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ در اﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻧﯿﺴﺖ!«
»ﺧﻮب، ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﻻن در اﯾﻦ اﺗﻮﺑﻮس ﺣﻀﻮر دارد. ﺧﻮدم ﻣﯽداﻧﻢ، اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارد، ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻘﺪر زرﻧﮓ اﺳﺖ، روزی ده رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﻨﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﻬﺎرﺗﯽ، اﺳﺘﺎد اﯾﻦ ﺟﻮر ﮐﺎرﻫﺎﺳﺖ.«
»آﻫﺎ، ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﻮل ﮐﺎرﻫﺎی ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ را ﻧﺨﻮرده اﯾﺪ. ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻮش ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺑﺨﺼﻮص ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﯿﺰﺑﯿﻨﯽ ﻫﻢ دارﯾﺪ.«
»ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺗﯿﺰﺑﯿﻨﯽ دارم، ﭼﻮن ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﭼﻬﺮه و ﻗﯿﺎﻓﻪای را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ، ﺣﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺳﯿﺎﻫﭙﻮﺳﺖﻫﺎ، و اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
ﭘﻮارو ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻫﯿﺠﺎن ﺗﺼﻨﻌﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻋﺎﻟﯽ ﺷﺪ، از اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﺷﻤﺎ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن آدﻣﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ، واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺷﻤﺎ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. از آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﯾﮏ ﻧﻔﺲ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﯽ ﻣﯽﮔﺮدم ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی و ﻧﮕﺎه ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، دو ﺻﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت در ﺷﺨﺺ واﺣﺪی ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮد. ﻣﻮردی ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺳﻮال ﮐﻨﻢ ﻗﺒﻼً از دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﺳﻮال ﮐﺮدم، ﺑﺪون ﻧﺘﯿﺠﻪ. از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺳﻮال ﮐﺮدم، ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺪون ﻧﺘﯿﺠﻪ و ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻤﯿﻢ دارم از ﺷﻤﺎ ﺳﻮال ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻮاب ﻣﻮرد اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮا ﺑﺪﻫﯿﺪ. و ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﺑﻪ آن ﺷﺐ ﮐﺬاﺋﯽ در ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ و اﺗﺎﻗﯽ
ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً در آن ورق ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ، ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﯾﺪ. از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ.«
»دﻗﯿﻘﺎً ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.«
»ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق و اﺷﯿﺎ در آن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ، ﻣﺜﻼً ﻣﺒﻞ، ﺻﻨﺪﻟﯽ، ﻣﯿﺰ، ﮔﻠﺪان و ﺑﻄﻮر ﮐﻠﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ در آن اﻃﺎق وﺟﻮد داﺷﺖ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آراﻣﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻌﺮض ﭼﻨﯿﻦ ﺳﻮاﻟﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮم و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺎد دارم، اﺗﺎق دﻟﺨﻮاﻫﯽ ﻧﺒﻮد، ﭼﻮن ﻣﻦ اﺻﻼً از اﯾﻦ ﺟﻮر اﺗﺎقﻫﺎ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ و از اﺷﯿﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ در آنﻫﺎ اﺳﺖ ﻣﺘﻨﻔﺮم. ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺧﺮت و ﭘﺮت اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ، ﺗﺮﻣﻪ، ﺑﺮودری دوزی ﺷﺪه و ﺧﻼﺻﻪ آت و آﺷﻐﺎلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ.«
»ﭼﯿﺰ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺜﻼً ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺪم اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪی واﻗﻌﺎً ﻧﻔﯿﺲ داﺷﺖ ﮐﻪ دو ﺗﺎی آنﻫﺎ ﺑﺨﺎراﺋﯽ و ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺗﺎی ﺑﻘﯿﻪ اﯾﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﻫﻤﺪان و ﺗﺒﺮﯾﺰ ﺑﻮد، ﯾﮏ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪی زﯾﺒﺎ و ﺧﻮﺷﺒﺎﻓﺖ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻃﺮﺣﯽ از ﺳﺮ آﻫﻮ ﮐﻪ اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ در ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮد، ﻧﻪ در اﺗﺎق ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮی ﺑﺎﯾﺪ از ﻓﺮوﺷﮕﺎه روﻻﻧﺪوارد ﺧﺮﯾﺪاری ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.«
»ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آدﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻫﻞ ﺷﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﺎر ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮود؟«
»ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، او از ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻣﺜﻞ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻟﺬت ﻧﻤﯽﺑﺮد.«
»ﺧﻮب، دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ داﺷﺖ؟«
»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﺷﯿﺎء زﯾﺎدی روی ﻣﯿﺰ ﻗﺮار داﺷﺖ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم. ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺟﺎﻟﺐ آﻣﺪ، ﯾﮏ ﻣﺠﺴﻤﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﺳﺎﺧﺖ ﺟﺰﯾﺮه ی اﯾﺴﺘﺮ ﺑﻮد. ﻣﺠﺴﻤﻪای ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎﺋﯽ ﻧﯿﺰ ﭘﻮﻟﯿﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﺪرت اﯾﻦ ﻃﺮفﻫﺎ ﮔﯿﺮ ﻣﯽآﯾﺪ. ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪی ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺴﻤﻪی ﮐﻮﭼﮏ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺎﻻﯾﺎ. ﺑﻠﻪ، ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦﻫﺎ ﺑﻮد، ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ.«
ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد.«
ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ دارای ﻗﻮیﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻓﻈﻪ در ﻣﻮرد ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ دﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم دﺳﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﭼﻪ دﻗﺘﯽ آنﻫﺎ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﺸﺮﯾﺢ ﮐﺮد.«
دﺳﭙﺎرد ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﺋﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ اﯾﻨﻄﻮری ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮب، اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ و روز ﮐﺎری ﺟﺰ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻧﺪارﻧﺪ.«
»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از دﺳﺖﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورﯾﺪ؟«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا، ﯾﮑﯽ دو دﺳﺖ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم. ﯾﮑﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ورقﻫﺎی ﺧﺸﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﺳﺖ را ﺑﺒﺮم، وﻟﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ ﺑﻠﻮف ﻣﺮا ﺟﺎ زد ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺎﺧﺖ، وﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪﯾﻢ و ﺑﺎزی را دوﺑﻞ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. راﺳﺘﺶ ﺑﺪ آوردﯾﻢ. ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺎزی آزاد ﺑﻮد، ﮐﺎرت ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ اﻋﻼم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﺑﺎزی ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﻣﯽﺷﻮد و آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺴﺎب ﻫﻤﻪ ﮐﺎرتﻫﺎ را دﻗﯿﻘﺎً داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺎ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ و ﭼﻨﺪ اﻣﺘﯿﺎزی را ﻫﻢ از دﺳﺖ دادﯾﻢ، وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺟﺎی ﺷﮑﺮش ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻗﺎﻋﺪﺗﺎً ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ اﻣﺘﯿﺎزات ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮی را از دﺳﺖ ﻣﯽدادﯾﻢ.«
»ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺷﻤﺎ زﯾﺎد ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد؟«
»ﻧﻪ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﯿﺞ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ اﺳﺖ، ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ دوﺳﺖ ﻧﺪارم زﯾﺎد ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ.«
»ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﮐﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪﯾﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﭘﻮﮐﺮ ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی دارم. ﭘﻮﮐﺮ ﯾﮏ ﺑﺎزی ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﮏ ﻗﻤﺎر اﺳﺖ.«
ﭘﻮارو ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﻫﻞ ﻫﯿﭻ ﺑﺎزی ای ﻧﺒﻮد. ﻣﻨﻈﻮرم ﺑﺎزیﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ورق اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎزی ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ آن را ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد.«
»ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر، ﺧﻮب ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﭼﻪ ﺑﺎزی ﺑﻮد؟«
»ﺑﺎزی ﮐﺜﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﺎ اﺳﺮار و رﻣﺰ و راز ﻣﺮدم ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد.«
»ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﯿﺪ؟«
ﺧﻮن ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺮه ی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم، آدم ﯾﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ و ﯾﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ زد، ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ و از ﻣﻮﺿﻊ ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ اﺧﻼق ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ از آن دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺨﺼﻮص ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ، اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم، ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ راﺳﺖ ﻣﯽداﻧﻢ، وﻟﯽ از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﭼﻮن اﯾﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ، آﻧﻘﺪر ﺷﻌﻮر دارم ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻨﺒﻊ اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺧﻮد را اﻓﺸﺎ ﻧﻤﻮده و ﯾﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن آن، ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ اﯾﻦ راز را ﺑﺮﻣﻼ ﮐﻨﻢ.«
»ﺑﻠﻪ، ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺎی زن و ﯾﺎ زﻧﺎﻧﯽ در ﺑﯿﻦ اﺳﺖ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺳﮓ ﮐﺜﯿﻔﯽ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن ﺧﻮد را از ﻣﯿﺎن زﻧﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ.«
»ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺣﻖ اﻟﺴﮑﻮت ﺑﮕﯿﺮ ﺑﻮد؟ ﭼﻮن در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻣﻌﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮد.«
دﺳﭙﺎرد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا ﺑﺪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮدﯾﺪ، ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺣﻖ اﻟﺴﮑﻮت ﺑﮕﯿﺮ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻧﻪ از ﻧﻮع ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﻧﺒﻮد، ﭼﻮن ﺑﺸﺨﺼﻪ ﺛﺮوت زﯾﺎدی داﺷﺖ. او ﯾﮏ ﺣﻖ اﻟﺴﮑﻮت ﺑﮕﯿﺮ... ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺣﻖ اﻟﺴﮑﻮت ﺑﮕﯿﺮ ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻮد، اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
»ﺧﻮب، اﮔﺮ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﻧﺒﻮد ﭘﺲ ﭼﯽ ﮔﯿﺮش ﻣﯽآﻣﺪ؟«
»ﻫﯿﭽﯽ، ﺻﺮﻓﺎً ﻟﺬت ﺧﺎﺻﯽ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺜﯿﻔﺶ ﻣﯽﺑﺮد. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺷﺪه اﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ، ﭼﻮن ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﺮح دﻫﻢ. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽدﯾﺪ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪهی او ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزﻧﺪ و از ﺷﺪت ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ از ﺣﺎل ﻣﯽروﻧﺪ، ﻟﺬت ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻪ وی دﺳﺖ ﻣﯽداد و ﺷﺪﯾﺪاً ﻫﯿﺠﺎنزده ﻣﯽﺷﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﺗﻤﺎم آدمﻫﺎی ﺿﻌﯿﻒ و ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻮﺋﯽ از ﻣﺮدی و ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﻧﺒﺮده و ﺣﺸﺮهوار زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، دارای ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪی ﻣﻨﺤﺮﻓﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻠﯽ آنﻫﺎ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺜﯿﻒ اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺸﺮه وار ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده و اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. و ﺧﻮب ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺪف آنﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺑﺎ ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ اﺻﻮﻻً دارای روﺣﯿﻪی ﻇﺮﯾﻒ و ﻟﻄﯿﻔﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ اﯾﻤﺎ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮده ﮐﻪ ﻣﺜﻼً از ﻓﻼن راز وی ﺑﺎﺧﺒﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺪون ﺷﮏ آن ﺧﺎﻧﻢ وﺣﺸﺖزده ﻣﯽﺷﺪه و ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻣﻄﺎﻟﺐ دﯾﮕﺮی را ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﻃﻼﻋﯽ از آنﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ وی ﻣﯽﮔﻔﺘﻪ. دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻮده و ﻟﺬا دﯾﺮی ﻧﻤﯽﭘﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﻨﺎن ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﯾﻦ زن ﺑﺪﺑﺨﺖ را در دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮد ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ آن ﺣﺎﻟﺖ اﻫﺮﯾﻤﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺎدی ﺑﻪ ﻏﺒﻐﺐ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﻨﻢ، ﻣﻨﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽداﻧﺪ. ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﺣﯿﻮان ﺑﻮد، آن ﻫﻢ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﮐﺜﯿﻒ.«
ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی دﺳﭙﺎرد ﮔﻮش ﻣﯽداد، ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب، ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد؟«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ای ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد از اﯾﻦ ﺣﺮف ﭘﻮارو ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪه ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ؟ آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ؟ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﺸﺎن ﻧﺒﻮد، ﭼﻮن آن ﻣﺮدﯾﺚ از آن ﺧﺎﻧﻢﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ و اﻣﺜﺎﻟﻬﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﺸﺎن ﺑﺸﻮﻧﺪ.«
»ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻮد؟«
»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ. ﻣﻦ اﺻﻼً راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮص ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدم. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟ ﭼﻪ زﻧﯽ! ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﺎر ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻮﻻً از آن ﺗﯿﭗ زنﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ در زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن رﻣﺰ و راز ﻧﺎراﺣﺖﮐﻨﻨﺪهای وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮری ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮم ﻧﺒﻮد.«
»ﻻﺑﺪ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ﺑﻪ روش ﺧﻮدﺗﺎن ﺷﺮح داده ﺑﺎﺷﯿﺪ؟«
»دﻗﯿﻘﺎً.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن، ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آراﻣﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﻋﻠﯽرﻏﻢ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آدم ﮐﺜﯿﻔﯽ از او ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮﯾﺪ، ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎﻣﻠﯽ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ داﺷﺘﻪ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻄﻮر و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد. ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﯿﻮه ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ از اﺳﺮار ﻧﻬﺎﻧﯽ آنﻫﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮد.« ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪی آﺧﺮ از ﺣﺮف زدن ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد، وﻟﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﯽﺻﺒﺮاﻧﻪ ﺑﻪ او ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪاد و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ آدم ﺳﺮ در ﻧﻤﯽآورد، آﺧﺮ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ آدم ﭘﺴﺖ و ﮐﺜﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ دﻟﻘﮏ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ آدم ﻋﺎدی، زنﻫﺎ آن ﻗﺪر از او وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﻫﻢ در ﺣﺮﮐﺎت، رﻓﺘﺎر و ﻗﯿﺎﻓﻪاش ﻫﻢ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺟﺪاً ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ای ﺑﺎﺑﺎ، آن ﻗﺪر ﻏﺮق ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﻢ ﭘﺮت ﺷﺪ و از
اﯾﺴﺘﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﭘﯿﺎده ﻣﯽﺷﺪم ﮔﺬﺷﺘﻢ. ﺑﺎز ﻫﻢ دﯾﺮ ﻧﺸﺪه، ﺧﻮب ﻓﻌﻼً ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺣﺘﻤﺎً ﺳﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺰﻧﯿﺪ، ﺿﻤﻨﺎً وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم، ﺳﺎﯾﻪای را ﮐﻪ ﻣﺮا ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ دﯾﺪ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﺋﯿﻦ رﻓﺖ و ﺷﺎﮔﺮد راﻧﻨﺪه زﻧﮓ اﺗﻮﺑﻮس را ﺑﻪ ﺻﺪا درآورد، وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﺪ، زﻧﮓ دوﻣﯽ ﻫﻢ ﻣﺠﺪداً ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﺪ.
ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﮐﻪ از ﻃﺒﻘﻪی ﺑﺎﻻی اﺗﻮﺑﻮس، ﺧﯿﺎﺑﺎن را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺎمﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ در ﭘﯿﺎدهرو ﻗﺪم ﻣﯽزﻧﺪ. ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﺎﻫﺪه ی ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﺮد ﻧﺪاﺷﺖ، ﭼﻮن ﻣﻮرد ﺟﺎﻟﺐﺗﺮی او را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﭘﯿﺶ ﺧﻮد زﻣﺰﻣﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﯾﺸﺎن ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻧﺒﻮد، اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را دﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم.«
ﻓﺼﻞ ﺷﺎﻧﺰدﻫﻢ - ﺷﺎﻫﺪی ﺑﻪ ﻧﺎم اﻟﺴﯽ ﺑﺖ
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﻋﻼوه ﺑﺮ ﺗﯿﺰﻫﻮﺷﯽ زﯾﺎد، ﻓﻮقاﻟﻌﺎده زﯾﺒﺎ و ﺧﻮشﻫﯿﮑﻞ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﻫﺮﮔﺰ در ﮐﺎر ﺧﻮد ﺷﮑﺴﺖ ﻧﻤﯽﺧﻮرد و از ﻫﺮ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸﺖ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻋﻤﻞ وی ﻫﻤﻮاره ﺳﺮ زﺑﺎنﻫﺎ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻬﺎر روز ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻗﺮار ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎ دوﺷﯿﺰه اﻟﺴﯽ ﺑﺖ در ﯾﮑﯽ از ﺗﺎﺗﺮﻫﺎی ارزان ﻗﯿﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﺎ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﮕﺎن ﻏﯿﺮ ﺣﺮﻓﻪای روی ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽآوردﻧﺪ و ﺑﻠﯿﻄﺸﺎن ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ارزان اﺳﺖ، ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.
دوﺷﯿﺰه اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ در ﺧﺎﻧﻪی ﺷﻤﺎره 711 ﺧﯿﺎﺑﺎن آدﻟﯽ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﺮﺣﻮﻣﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد. ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک از ﺑﯿﻤﺎران دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ وی ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ اﺳﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎنﻫﺎ ﺑﯿﻔﺘﺪ.
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎلﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ، درس ﺧﻮد را ﮐﺎﻣﻼً از ﺣﻔﻆ ﺑﻮد ﺑﺎ دﻗﺖ ﺷﻤﺮده و آرام ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﻬﻮﺋﯽ ﯾﺎد ﯾﮑﯽ از ارﺑﺎبﻫﺎی ﺳﺎﺑﻘﻢ اﻓﺘﺎدم. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ از ﺑﺲ ﺧﺶ و ﺑﺪاﺧﻼق ﺑﻮد. اﺳﻤﺶ ﭼﯽ ﺑﻮد؟ آﻫﺎ، ﯾﺎدم آﻣﺪ، ﮐﺮاداک، ﺑﻠﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ، ﮐﺮاداک، ﻫﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.«
»ﮔﻔﺘﯽ ﮐﺮاداک؟ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮐﺮاداک ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم.«
»ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪ، از ﮐﺠﺎ ﻣﯽداﻧﯽ، ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﮐﺮاداک ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟«
اﻟﺴﯽ ﻟﺤﻈﻪای ﻓﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﮐﺮاداﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺘﺸﺎن را ﻣﯽﮐﻨﻢ، در ﺧﯿﺎﺑﺎن آدﻟﯽ ﺷﻤﺎﻟﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.«
اوﮐﺎﻧﻮر ﻧﯿﺰ ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺎﻣﻞ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ارﺑﺎب ﻣﻦ ﻫﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺮاداک ﺑﺪاﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ، ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺖ ﻣﻨﺰﻟﺶ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ و ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻟﻨﺪن، و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ آﻣﺪ. ﯾﺎدم آﻣﺪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ، ﻋﺠﺐ ﺣﻮاﺳﯽ، ﺑﻠﻪ، آﻣﺪ ﻟﻨﺪن و در ﻫﻤﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن... ﭼﯽ ﺑﻮد... آﻫﺎ، آدﻟﯽ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺧﺎﻧﻪای ﺧﺮﯾﺪ و ﻣﻘﯿﻢ ﺷﺪ. اﻻن ﺧﻮب ﯾﺎدم آﻣﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻣﺮدﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﻣﺪ؟«
»ﻻﺑﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ، ﭼﻮن ﻧﻪ ﻣﻦ ﺣﻮﺻﻠﻪی ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک را داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ او ﺣﻮﺻﻠﻪی ﻣﺮا. ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺘﻮاﻧﺪ رﺿﺎﯾﺖ اﯾﺸﺎن را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪ ﺑﻮد اﯾﺮاد ﺑﮕﯿﺮد، اﯾﺮاد، اﯾﺮاد...«
»اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ، ﺷﻮﻫﺮش ﻫﻢ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻧﺪاﺷﺖ.«
»ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﺳﺖ ﺷﻮﻫﺮش ﺷﮑﺎﯾﺖ داﺷﺖ و ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮش او را درک ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری او را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده و از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ. ﻣﺮﺗﺒﺎً ﻫﻢ آه و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﺮد، وﻟﯽ اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ، ﺗﻤﺎﻣﺶ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد و دروغ، ﻫﯿﭽﺶ ﻧﺒﻮد، ﺳﺎﻟﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻀﯽ ﺑﺰﻧﺪ.«
اوﮐﺎﻧﻮر دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زد و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ ﯾﺎدم آﻣﺪ، ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک و ﯾﮏ دﮐﺘﺮ ﻣﯽزد ﮐﻪ راﺳﺘﺶ راﺑﻄﻪاش ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﯿﺸﺘﺮ از راﺑﻄﻪی ﯾﮏ دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻀﺶ ﺑﻮد، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«
»اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرت دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ اﯾﺸﺎن واﻗﻌﺎً ﯾﮏ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ.«
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﺟﺮﯾﺤﻪدار ﺷﺪه اﺳﺖ، در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان، آدم واﻗﻌﺎً ﺳﺮ از ﮐﺎر ﺷﻤﺎﻫﺎ درﻧﻤﯽآورد، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدی در اﺟﺘﻤﺎع اﻧﮕﯽ ﻣﯽزﻧﻨﺪ، ﻫﻤﻪی ﺷﻤﺎ ﺷﯿﻔﺘﻪی آن ﻣﺮد ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ!«
»ﻣﻦ ﺧﻮدم اﯾﻨﺠﻮر ﻣﺮدﻫﺎ را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ.«
»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻧﺸﺪی. ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ. اوﻻً ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﻧﺒﻮد. دوﻣﺎً اﯾﻨﮑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺖ، اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﺐ و داﺋﻤﺎً ﺳﺮاغ او ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎد و او را اﺣﻀﺎر ﻣﯽﮐﺮد. آن ﺑﺪﺑﺨﺖ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ، ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻤﺎر ﺧﻮد ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﻫﯿﭻ دﮐﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﻧﻪ. راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯽ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﯿﭻ ﻋﻼﻗﻪی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ او ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺲ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای او را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ و دوﺳﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺷﺐ و روز ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﺷﺪ.«
»ﺧﻮب ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ اﻟﺴﯽ. راﺳﺘﯽ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﻟﺴﯽ ﺻﺪاﯾﺘﺎن ﮐﻨﻢ، راﺳﺘﺶ در ﻋﺮض ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ اﻧﮕﺎر ﺳﺎﻟﯿﺎن ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ.«
ﻣﻌﻬﺬا اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر و ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﻧﺨﯿﺮ، ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺎ ﺗﺎزه ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪهاﯾﻢ. اﻟﺴﯽ ﺻﺪات ﺑﺰﻧﻢ، ﭼﻪ ﭘﺮرو، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺳﺮش را ﻣﻐﺮوراﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭗ از دوﺷﯿﺰﮔﺎن و ﺣﺮﮐﺎت آنﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼً آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺗﺼﻨﻌﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺖ.«
و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻧﮕﺎﻫﯽ از آن ﻧﮕﺎهﻫﺎی ﻣﻌﺮوف و ﮐﺎرﺳﺎز ﺧﻮد ﺑﻪ اﻟﺴﯽ ﺑﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﭼﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؟ آﻫﺎ ﯾﺎدم آﻣﺪ، ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺷﻮﻫﺮش ﯾﻌﻨﯽ آﻗﺎی ﮐﺮاداک ﻫﯿﭻ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪ؟«
»ﭼﺮا، ﯾﮏ ﺑﺎر واﻗﻌﺎً ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ و ﺻﺪاﯾﺶ ﻫﻢ در آﻣﺪ. اﻟﺒﺘﻪ در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮد و اﮔﺮ ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻓﻮت ﮐﺮد. ﻻﺑﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآوری؟«
»آره، ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻫﻢ ﻣﺮد.«
»درﺳﺖ اﺳﺖ، ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎری ژاﭘﻨﯽ و ﻋﻠﺘﺶ ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده از ﯾﮏ ﻓﺮﭼﻪی آﻟﻮده ﺑﻮد. واﻗﻌﺎً ﭼﻘﺪر وﺣﺸﺘﻨﺎک اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﯾﮏ ﭼﯿﺰی را ﺑﺨﺮد و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻫﻢ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﻨﺲ ژاﭘﻨﯽ ﻧﺨﺮم.«
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر در ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺣﺮفﻫﺎی اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻨﺲ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﺨﺮد. اﯾﻦ ﺷﻌﺎر ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺧﻮب، راﺳﺘﯽ داﺷﺘﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺮاداک ﻣﺮﺣﻮم و دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮاﺋﯽ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ؟«
اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ رﺳﻮاﺋﯽﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﺶ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﺪ، اﺣﺴﺎس ﻏﺮور زﯾﺎدی ﺑﻪ او دﺳﺖ داده و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺧﻮدش را ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ زﺑﺎﻧﯽ. آن ﻗﺪر ﺷﻌﻮر داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪی ﻫﻢ ﻧﺰﻧﻨﺪ. ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ارﺑﺎب ﮐﺮاداک ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺮﮔﻮﺋﯽ ﻣﯽﮐﺮد و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽداد ﮐﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪﻫﺪ و ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻣﺰﺧﺮف ﻧﮕﻮﺋﯿﺪ، و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦﻫﺎ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت اﺳﺖ، دﺳﺖ آﺧﺮ ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ زده.«
»و ﻻﺑﺪ ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﮐﺮدﻧﺪ، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺮاغ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و او را اﺣﻀﺎر ﮐﻨﺪ، و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻫﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﮕﻮ و ﻣﮕﻮ ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ و ارﺑﺎب ﺷﺮوع ﺷﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ ﮔﯿﺮ و دار، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ وارد ﺷﺪ و ارﺑﺎب ﺑﺪون ﻣﻌﻄﯽ ﺣﻤﻼت ﺧﻮد را ﻣﺘﻮﺟﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﻤﻮد.«
»ﯾﺎدت ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ زد؟«
»ﺧﻮب، اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻔﺖﻫﺎ از ﭼﯿﺰی ﺧﺒﺮدار ﺷﻮﻧﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ از ﺳﺮ و ﺻﺪاﺋﯽ ﮐﻪ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﯿﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﺒﺮی ﺷﺪه و ﭼﻮن دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺸﻮم ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﯽ ﺟﺎرو را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻮای رﻓﺖ و روب ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮔﻮش ﺑﻪ زﻧﮓ اﯾﺴﺘﺎدم ﻃﻮری ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﮐﻠﻤﻪای از ﺣﺮفﻫﺎﯾﺸﺎن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ.«
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﮔﻮش ﻣﯽداد، ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪای ﮐﺮد ﮐﻪ در ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﻧﻮﮐﺮ ﺣﺮﻓﻪای ﺑﺎ اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻤﻮده، ﭼﻮن اﮔﺮ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ، او ﻣﻨﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ در ﺗﻤﺎم اوﻗﺎت ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ارﺑﺎب و ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮔﻮش ﻣﯽداده اﺳﺖ.
اﻟﺴﯽ ﺑﺖ در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﻮد. ﺑﺮﻋﮑﺲ، ارﺑﺎب ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮﻏﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر داد ﻣﯽزد و ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽﮔﻔﺖ.«
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﺑﺮای دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺳﻮال ﻣﻬﻤﯽ را ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﻄﺮح ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﮑﺮار ﮐﺮد: »ﺧﻮب، دﻗﯿﻘﺎً ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ؟«
اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد واﻗﻌﺎً ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﻮدش ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﻃﻨﺎزی ﻣﺸﻬﻮدی ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎر و ﺣﺮﻓﻪی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻮد.«
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺑﯽﺻﺒﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ »ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﭘﺮﺣﺮف، ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ و دﺳﺖ از اﯾﻦ وراﺟﯽﻫﺎی ﺑﯿﻬﻮده ﺑﺮدارد.« ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯽﺻﺒﺮی و در ﺣﺎل اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﻟﺴﯽ ﺑﺖ ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﺧﯿﻠﯽ از ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪم، ﭼﻮن ﺟﻤﻼت و ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از آنﻫﺎ را ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ، ﻣﺜﻞ رﻓﺘﺎر ﺑﺪور از ﺷﺎن ﺣﺮﻓﻪی ﭘﺰﺷﮑﯽ، از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺳﻮاﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدن، و از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﮐﺎری ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاز ﭘﺰﺷﮑﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻟﻐﻮ ﺷﻮد. ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت داد و ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎ روی اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪ.«
ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر ﻫﻢ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ. در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً اول ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف را زد ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﻤﺴﺮش ﻧﺒﻮده و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻤﯿﺮد ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺮای وی ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺣﺎل اﯾﻨﮑﻪ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻧﺠﺎت ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ او ﺑﻮده و ﺑﻪ او رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻮد ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ دﺳﺖ ارﺑﺎب را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺠﺎور ﺑﺮوﻧﺪ و در اﯾﻦ اﺗﺎق ﺑﻮد ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ رو ﺑﻪ ارﺑﺎب ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ آﺧﺮ ﻣﺮد ﺣﺴﺎﺑﯽ، ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ، ﺧﺎﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺟﻨﻮن آﻧﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰش آﻣﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺰ ﺟﺎری ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪه، ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﻮدم را ﺑﺰﻧﻢ.
ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ دارم ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮﯾﺾ و اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ و ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﭼﻘﺪر رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪه ام. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪی وﺟﺪان ﺣﺮﻓﻪای ﻣﻄﺮح ﻧﺒﻮد، ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم را ﺧﻼص ﻣﯽﮐﺮدم. ﺣﺮفﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورم و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ آراﻣﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد آﻗﺎی ﮐﺮاداک، ﺷﻤﺎ دﯾﺮﺗﺎن ﺷﺪه و ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮ ﻣﻮﻗﻊ در دﻓﺘﺮﺗﺎن ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن زدم ﺣﺘﻤﺎً ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﺑﻌﺪ رﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ، ﻣﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ و ﻣﯽروم ﺳﺮاغ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻌﺪی. ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﺎﻧﻤﺘﺎن ﺻﺮﻓﺎً ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺼﻮرات ﻏﻠﻂ و ﻣﻮﻫﻮم اﺳﺖ. ارﺑﺎب ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد، ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ دﯾﮕﺮ ﻋﻘﻠﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻗﺪ ﻧﻤﯽدﻫﺪ و از آن اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪ.
دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺣﺎل و ﺳﺮزﻧﺪه ﺑﻮد، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺳﻮت ﻣﯽزد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ آب ﮔﺮﻣﯽ ﮐﻪ در اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯽﺷﺴﺖ. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﻣﺮا ﮐﻪ دﯾﺪ، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺎد و ﺳﺮﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺣﻮالﭘﺮﺳﯽ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و از ﻣﻨﺰل ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪی، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺗﻘﺼﯿﺮی ﻧﺪارد، ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﺴﺖ زﯾﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﻮده.«
»و ﺑﻌﺪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮد ﮐﻪ آﻗﺎی ﮐﺮاداک ﺳﯿﺎه زﺧﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮد؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک اﻧﺼﺎﻓﺎً ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ازش ﭘﺮﺳﺘﺎری ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﺮد. اﻣﺎ ﭼﻪ دﺳﺘﻪ ﮔﻞﻫﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺳﺮ ﺧﺎک آوردﻧﺪ.«
»ﺧﻮب، ﺑﻌﺪ ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﮐﺮاداکﻫﺎ ﻣﯽآﻣﺪ؟«
»ﻧﻪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﯿﺎﻣﺪ. اﮔﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ آنﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻌﺪش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ازدواج ﻣﯽﮐﺮد، اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ آدم اﺣﻤﻘﯽ ﻧﺒﻮد و ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک را ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد، وﻟﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﻫﻤﯿﺸﻪ دﮐﺘﺮ در ﻣﻄﺒﺶ ﻧﺒﻮد، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻔﺮوﺷﺪ. ﺑﺎ ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ﺗﺴﻮﯾﻪ ﮐﺮد، ﻣﻨﺰل را ﻓﺮوﺧﺖ و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ رﻓﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ.«
»و در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺷﻤﺎﻫﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را دﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪ؟«
»ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ، وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﺮا. ﭼﻮن ﯾﮏ ﺑﺎر رﻓﺖ ﭘﯿﺶ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ آﻣﭙﻮل ﺿﺪ ﺣﺼﺒﻪ ﺑﺰﻧﺪ. اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ دﮐﺘﺮ ﻫﻤﺎن روز ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک زده و ﮔﻔﺘﻪ ﮐﻪ راﺑﻄﻪﺷﺎن ﺻﺮﻓﺎً راﺑﻄﻪی ﺑﯿﻤﺎر و ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻮده، ﭼﻮن ﺑﻌﺪ آن ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺰد و ﺑﺎ روﺣﯿﻪای ﺷﺎد ﮐﻠﯽ ﻟﺒﺎس ﺷﯿﮏ ﺧﺮﯾﺪ و ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر رﻓﺖ. ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻧﺎزک و ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم و آﻓﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ.«
»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ. ﻻﺑﺪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک در ﻣﺼﺮ ﻓﻮت ﮐﺮد.«
»ﻧﻪ، ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ، ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر. ﭘﺲ از آﻧﭽﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺪﺷﺎﻧﺲﺗﺮ ﺑﻮد.«
ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺪﻫﻢ - رودا دﯾﻮز دﻫﺎن ﻣﯽﮔﺸﺎﯾﺪ
رودا در ﺟﻠﻮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ اﯾﺴﺘﺎد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر از آنﻫﺎ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﺎﻧﻪی ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮد و ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺳﺎﮐﻦ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﻮد. ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﺷﺪ، ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪارد، ﻣﺮا ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮرد.«
آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در آﺧﺮﯾﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ. رودا وارد آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪ و ﻣﺎﻣﻮر آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺑﺎ ﯾﻮﻧﯿﻔﻮرم
ﻣﺨﺼﻮص، ﺷﺎﺳﯽ را ﻓﺸﺎر داد. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ رودا را در ﻫﺸﺘﯽ ﮐﻮﭼﮏ و ﺗﻤﯿﺰی ﮐﻪ درب ﺳﺒﺰ رﻧﮕﯽ ﻧﯿﺰ داﺷﺖ ﭘﯿﺎده ﻧﻤﻮد. رودا ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ، آدم دﻧﺪان ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽرود اﯾﻦ ﻗﺪر ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﺪ.«
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻨﯽ ﮐﻪ در را ﺑﺎز ﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ... ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺘﺸﺎن آﻣﺪه؟«
»ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﻮز، دوﺷﯿﺰه رودا دﯾﻮز.«
ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ رودا ﺻﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ، ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻣﺴﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﻟﻄﻔﺎً ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎورﯾﺪ.«
رودا ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﺸﮑﺶ زد، ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﮐﺮد وارد ﯾﮑﯽ از ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی آﻓﺮﯾﻘﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﺗﺎق ﭘﺮ ﺑﻮد از ﭘﺮﻧﺪه، ﻃﻮﻃﯽ، ﻣﺮغ ﻣﯿﻨﺎ، ﻣﺮغ ﻋﺸﻖ، ﻗﻨﺎری و ﺣﺘﯽ ﺗﻌﺪادی ﮐﻪ رودا ﻧﻪ دﯾﺪه و ﻧﻪ اﺳﻤﺸﺎن را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ در ﻗﻔﺲ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﺟﻨﮕﻞ روی ﺷﺎﺧﻪﻫﺎی درﺧﺘﺎن ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺪای ﭼﻬﭽﻬﻪﺷﺎن ﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. درﺳﺖ در وﺳﻂ اﯾﻦ ﺟﻨﮕﻞ، ﻣﯿﺰ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﺑﺰرﮔﯽ روی آن ﻗﺮار داﺷﺖ. ﮐﺎﻏﺬﻫﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪهای ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺟﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر اﺳﺖ، روی ﻣﯿﺰ ﭘﺨﺶ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﮔﯿﺴﻮاﻧﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ، از روی ﺻﻨﺪﻟﯽای ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف رودا آﻣﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﺋﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﮔﻔﺖ: »اوه ﻋﺰﯾﺰم، ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را دوﺑﺎره ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ.«
و دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎی ژوﻟﯿﺪه و ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪاش را ﻣﺮﺗﺐ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ و ﺣﺘﯽ ﺧﺮابﺗﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻮد.
ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺸﺪﻧﯽ، دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﺎﺳﻪی ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮد و ﺗﻤﺎم ﺳﯿﺐﻫﺎی آن در ﮐﻒ اﺗﺎق ﭘﺨﺶ و ﭘﻼ ﮔﺮدﯾﺪ. رودا ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﺟﻤﻊ آوری ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮدت را ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﻦ ﻋﺰﯾﺰم، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮑﯽ ﻣﯽآﯾﺪ و ﺳﯿﺐﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﯿﺎ روی اﯾﻦ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺸﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﭗ ﺑﺰﻧﯿﻢ.«
رودا روی ﺻﻨﺪﻟﯽ درب و داﻏﺎن ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﺰاﺣﻢ ﮐﺎرﺗﺎن ﺷﺪم. ﭼﻪ ﮐﯿﻔﯽ دارد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪ داﺳﺘﺎن ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﭙﯽ آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻮد دﺳﺘﯽ روی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا؟ ﭼﻪ ﮐﯿﻔﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«
رودا ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﯾﮑﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد، در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﯿﻒ دارد ﮐﻪ... ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، آدم ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺟﺎﻟﺒﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮش ﻣﯽآﯾﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺘﺎﺑﯽ درآورد.«
»اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. راﺳﺘﺶ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮش را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﯿﻨﺪازد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر، ﯾﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن، ﮐﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﺷﺎق و ﺧﺴﺘﻪﮐﻨﻨﺪهای اﺳﺖ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ و ﻣﮑﯿﻒ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺎزه اﯾﻦ اول ﮐﺎر اﺳﺖ، ﭼﻮن داﺳﺘﺎن ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﺎﺟﺮا ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎت درﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻃﺮﯾﻖ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﻫﻢ ﺑﯿﺎورد، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ داﺳﺘﺎن ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﺧﻮد را از دﺳﺖ داده و ﯾﺎ از ﻣﺴﯿﺮ اﺻﻠﯽ ﺧﻮد ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد.«
رودا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﻗﺎﻧﻊ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮدﺗﺎن را ﺗﺎﯾﭗ ﮐﻨﯿﺪ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻨﺸﯽ دارﯾﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، ﯾﮏ ﻣﻨﺸﯽ داﺷﺘﻢ و ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ او دﯾﮑﺘﻪ ﻣﯽﮐﺮدم، وﻟﯽ از ﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﺎرش ﺧﻮب ﺑﻮد و در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﺮدن ﻣﻬﺎرت داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﺎدت ﻣﺮا ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽﮐﺮد. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﺶ در ﻣﻮرد زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ، دﺳﺘﻮر زﺑﺎن و ﺑﺨﺼﻮص در ﻣﻮرد ﻧﻘﻄﻪ و وﯾﺮﮔﻮل و اﻣﺜﺎل آن، آن ﻗﺪر زﯾﺎد و وﺳﯿﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ دﭼﺎر ﻋﻘﺪه ی ﺣﻘﺎرت ﺷﺪم.
ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺬرش را ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﺑﻌﺪ آن، ﻣﻨﺸﯽ ﺗﺎزهﮐﺎری آوردم. وﻟﯽ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد ﮐﻪ ﻋﺬر اﯾﺸﺎن را ﻫﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ.«
رودا در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، درﺳﺖ ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ ﺷﺮﻓﯿﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺗﺎ ﺣﺪودی او را ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﻣﻌﻬﺬا ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت رودا ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﻧﮕﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﻪ ﮐﺎری ﺑﻪ ﻟﻨﺪن آﻣﺪه ﺑﻮدی؟ آﻣﺪی ﺧﺮﯾﺪ ﮐﻨﯽ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪم.«
»دوﺳﺘﺖ ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ آﻣﺪه؟«
»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد رﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ وﮐﯿﻠﯽ را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »وﮐﯿﻞ؟«
»ﺑﻠﻪ، آﺧﺮ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد واﻗﻌﺎً ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ آﻣﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻟﻄﻒ دارد. ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻮﺟﻮد، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ آن ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎ ﯾﮏ وﮐﯿﻞ زﺑﺮدﺳﺖ ﻗﺒﻼً ﻣﺸﻮرت ﻧﻤﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ دﻟﺨﻮری ﻣﺸﻬﻮدی در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽﻣﺤﺒﺖ ﻧﺒﻮدم و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ آﻣﺪﻧﻢ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ، وﻟﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﯽ روﺑﺮو ﻧﺸﺪ. اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ، ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ، ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺣﺘﯽ از آﻣﺪن ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ.«
رودا ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻗﺪری ﺧﻮد را روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، اﺻﻼً اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ. راﺳﺘﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا اﻣﺮوز ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺣﻀﻮراً ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ روﺷﻦ ﮐﻨﻢ، ﺣﺪس ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻮد و ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ از آن دﻓﺎع ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن رﻓﺘﺎرش ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻧﺎﻫﻨﺠﺎر ﺑﻮد، وﻟﯽ دﻟﯿﻠﺶ آﻣﺪن ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد. اﮔﺮ ﯾﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ، ﺷﻤﺎ ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺮگﻫﺎی ﺗﺼﺎدﻓﯽ و زﻫﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن آوردﯾﺪ.«
»واﻗﻌﺎً؟«
»ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، وﻟﯽ اﺷﮑﺎل اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ آن ﺗﺠﺮﺑﻪی ﺗﻠﺨﯽ از زﻫﺮ و ﻗﺘﻞ ﻧﺎﺷﯽ از اﺳﺘﻔﺎده از زﻫﺮ دارد. ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ در ﺧﺎﻧﻪای ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ زﻧﯽ از اﻋﻀﺎی آن ﺧﺎﻧﻪ، در اﺛﺮ ﺧﻮردن ﺳﻢ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﯾﻌﺎت زﯾﺎدی ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ، ﻋﺪه ای ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺳﻢ را ﺧﻮرده، ﻋﺪه ای دﯾﮕﺮ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻧﺒﻮده. ﻣﺮگ اﯾﻦ زن ﺿﺮﺑﻪی ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻪ آن وارد ﮐﺮد، ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻣﻼً اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده، ﻟﺬا ﻫﺮ ﺟﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ زﻫﺮ و ﺳﻢ و اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﯾﺎد آن ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽاﻓﺘﺪ و ﺣﺎﻟﺶ ﺧﺮاب ﻣﯽﺷﻮد. آن روز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ زﻫﺮ و ﻣﺮگ ﻧﺎﺷﯽ از آن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ، رﻓﺘﺎرش ﻋﻮض ﺷﺪ و ﻋﻠﯽرﻏﻢ روﺣﯿﻪی ﻇﺮﯾﻔﯽ ﮐﻪ دارد، ﺧﺸﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد. از آن روز ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﺮﺻﺪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﺷﻤﺎ را از اﺷﺘﺒﺎه ﺑﯿﺮون آورم. آن دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﮏ ﻧﺸﻨﺎس ﻧﯿﺴﺖ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪی رودا ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آراﻣﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر.«
»ﻓﻘﻂ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ آن ﻧﺰﻧﯿﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪش ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ.«
»ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮر اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻫﻢ ﺑﮑﻨﻢ. ﺧﻮب، ﻧﮕﻔﺘﯽ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﺎل ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ اﺳﺖ؟«
»ﺣﺪوداً ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﯿﺶ. وﻟﯽ واﻗﻌﺎً ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎی ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮد. آن در ﻣﺮگ ﻋﻤﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ اﺳﺖ.«
ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدن ﺳﯿﻨﯽ ﺗﺴﺖﻫﺎ و ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻗﻬﻮه، رودا از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎز اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﻣﺮوز ﻣﺼﺪع اوﻗﺎﺗﺘﺎن ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻢ. و ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ... ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ... ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد ﯾﮑﯽ از ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ و ﺷﻤﺎ ﻟﻄﻒ ﮐﺮده آن را اﻣﻀﺎء ﮐﻨﯿﺪ؟«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اوه ﻋﺰﯾﺰم، ﭼﺮا راه درازی ﺑﺮوﯾﻢ.«
و در ﭘﯽ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮔﻮﺷﻪﻫﺎی اﺗﺎق رﻓﺖ و درب ﮔﻨﺠﻪای را ﮐﻪ در آن ﮔﻮﺷﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﯽ؟ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎً ﮐﺘﺎب ))ﻣﺎﺟﺮای دوﻣﯿﻦ ﻣﺎﻫﯽ ﻃﻼﺋﯽ(( را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻢ، اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ زﯾﺎد ﺗﺮﺳﻨﺎک و ﺧﺸﻦ ﻧﯿﺴﺖ.«
رودا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻣﻌﺮوﻓﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ او ﻟﻄﻒ و ﻣﺤﺒﺖ دارد ﻣﺒﻬﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و ﻣﺴﺮت زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﻫﻤﺎن ﮐﺘﺎب را ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻧﯿﺰ ﮐﺘﺎب را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎم ﺧﻮد را ﻧﻮﺷﺖ و ﺑﺎ ژﺳﺖ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﻫﻢ اﻣﻀﺎء ﻧﻤﻮد ﮐﺘﺎب را ﺗﺤﻮﯾﻞ رودا دﯾﻮز داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، اﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ.«
»ﻣﺘﺸﮑﺮم، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم، واﻗﻌﺎً ﭼﻪ روز ﻟﺬت ﺑﺨﺸﯽ ﺑﻮد، ﻣﻦ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻟﺬت ﺑﺮدم. وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﻤﺎ ﺷﺪم.«
وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽزدﯾﺪ.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً در دﻧﺒﺎل ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺗﻮ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ. ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش ﻋﺰﯾﺰم، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.«
وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ در را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺴﺖ، در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه زدم؟«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ و آنﻫﺎ را ژوﻟﯿﺪهﺗﺮ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﺧﻮد روان ﺷﺪ ﺗﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎن داﺳﺘﺎن ﺧﻮد را از ﻣﺨﻤﺼﻪای ﮐﻪ در آن اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎورد.
ادامه دارد ...
شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری
نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری
ﺗﺎﯾﭗ: Lady of Dawn
ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: Cards on the Table
از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو
