جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیطان به قتل می‌رسد (10)
شیطان به قتل می‌رسد (10)
ﻓﺼﻞ ﻫﺠﺪﻫﻢ - ﻣﯿﺎن ﭘﺮدهای ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺻﺮف ﭼﺎی و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ از ﯾﮑﯽ از ﻣﻨﺎزل ﻣﻮﺟﻮد در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎرﻟﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪای ﺗﻮﻗﻒ روی ﭘﻠﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ، ﭘﺎی ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد. ﭼﻬﺮهاش را ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪه ای را ﺑﻪ ﻓﮑﺮ وا ﻣﯽداﺷﺖ، ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﻋﺰﻣﯽ راﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺟﺮای ﮐﺎر و رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻫﺪف ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ. ﻣﻌﻬﺬا، ﻫﻤﺰﻣﺎن آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪی ﺷﺪﯾﺪ و ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮ، اﺑﺮواﻧﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﮔﺮه ﺧﻮرده، ﮔﻮﺋﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ و ﻏﺎﻣﻀﯽ او را ﺷﺪﯾﺪاً ﻧﮕﺮان و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده اﺳﺖ. ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻏﺮق در اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽداد، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ در ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﺴﺘﺎده و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎﺋﯽ در ﮔﻮﺷﻪی ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای از ﺣﺮﮐﺖ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد. ﮔﻮﺋﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺮود ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ و ﺑﻪ آن ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﺑﻪ، ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﭼﻪ ﺗﺼﺎدﻓﯽ، ﺣﺎﻟﺘﺎن ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﺪﯾﺪاً ﯾﮑﻪ ﺧﻮرده و ﺑﻪ دور ﺧﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »اوه، ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﺧﻮب، ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮرﯾﺪ؟«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻣﮕﺮ در ﻟﻨﺪن اﻗﺎﻣﺖ دارﯾﺪ؟«
»ﻧﻪ، اﻣﺮوز آﻣﺪم. ﯾﮏ ﻗﺪری ﮐﺎر داﺷﺘﻢ و...«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ی آن ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﭼﯿﺰی ﺷﺪه؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ...«
آن ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻣﻌﺬرتﺧﻮاﻫﯽ ﮔﻨﺎه ﮐﺎراﻧﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اوه ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه، ﻣﮕﺮ ﻗﺮار اﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟«
»آﺧﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﯽدﯾﺪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺴﺌﻠﻪای ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﭘﯿﺶ آﻣﺪه.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺧﻨﺪه ی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪای ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪه. اﻟﺒﺘﻪ ﭼﺮا، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽﻧﯿﺴﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪی آﺧﺮ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺪم ﻣﯽزدم، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ... ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ، وارد ﯾﮑﯽ از آن آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎ ﺷﺪ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر آﻣﺪه اﺳﺖ.«
»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﯾﮑﯽ از آن آﭘﺎرﺗﻤﺎنﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ.«
»ﺑﻠﻪ، ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن آﻧﺠﺎﺳﺖ. اﯾﺸﺎن ﯾﮑﯽ دو روز ﭘﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ. ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ آدرﺳﺸﺎن را ﻫﻢ دادﻧﺪ و اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮔﺬارﻣﺎن ﺑﻪ ﻟﻨﺪن اﻓﺘﺎد ﺣﺘﻤﺎ ﺳﺮی ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﺰﻧﯿﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ رودا ﺑﻮد ﮐﻪ داﺧﻞ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺷﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ، ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﺷﺒﯿﻪ او.«
»ﺧﻮب، اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎری ﻧﺪارد، ﯾﮏ ﺗﮏ ﭘﺎ ﺑﺮوﯾﺪ ﺑﺎﻻ و ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن را راﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ.«
»اوه ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ.«
»ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺷﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮوﯾﻢ و ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮرﯾﻢ. ﯾﮏ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎ در ﻧﺰدﯾﮑﯽﻫﺎی اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯿﺴﺖ و ﺧﻮد ﻣﻦ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽروم.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ دو دل ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﺣﺎﮐﯽ از رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻔﺖ: »اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮔﻮﺋﯿﺪ، در ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻫﺴﺘﻢ.«
دو ﻧﻔﺮی ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺧﯿﺎﺑﺎنﻫﺎی ﻓﺮﻋﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎی ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﻗﻨﺎدی ﺑﻮد ﺗﺎ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎ. ﻣﻌﻬﺬا از ﻣﯿﺰ و ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻧﻮاع ﺷﯿﺮﯾﻨﯽﺟﺎت، ﭼﺎی و ﻗﻬﻮه ﻫﻢ ﺳﺮو ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺰﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ و دﺳﺘﻮر ﭼﺎی و ﮐﯿﮏ داد و دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ دو ﻣﯽاﻓﺘﺎد، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آنﻫﺎ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪارﻧﺪ و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﮑﻮت ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ را ﺣﻔﻆ ﮐﺮده و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ. ﻣﻌﻬﺬا آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺷﻤﺎ ﻫﻢ آﻣﺪه اﺳﺖ؟«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺮی ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻪ، راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ.«
آن ﻣﻦ ﻣﻦ ﮐﻨﺎن اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﻟﺒﺘﻪ... ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ... و...«
وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺣﺮف وی را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﯿﺪ. درﺳﺖ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﻢ؟«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ای ﮐﻪ ﺗﺮس در آن ﻣﻮج ﻣﯽزد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً در ﻧﮕﺎه ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﮑﺘﻪای ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻗﻮت ﻗﻠﺐ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻣﯽداد. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺖ داده ﺑﻮد، وی اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﻫﻨﻮز ﺑﻪ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﻪای ﺗﺎﻣﻞ ﮐﺮد و ﻣﺠﺪدا از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﭼﻄﻮر؟«
»ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ؟ ﭼﺮا، اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ. ﺧﻮب، اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ.«
آن ﻣﺠﺪدا ﺑﺎ دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ و در ﭼﻪ ﻣﻮاردی ﺳﺌﻮال ﻣﯽﮐﺮد؟«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ آه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﺎﻃﺮهی ﺧﻮﺷﯽ از اﯾﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻧﺪارد، در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﺎن ﺣﺮفﻫﺎ و ﺳﻮاﻻت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻣﻌﻤﻮﻻ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ از اﯾﻦ و آن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. وﻟﯽ از ﺣﻖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮔﺬﺷﺖ، رﻓﺘﺎرش اﻧﺼﺎﻓﺎً ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺑﺎادب ﺑﻮد.«
»ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻣﻼﻗﺎت و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮده اﺳﺖ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎ. ﺧﻮب، ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ، ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد.«
ﻫﺮ دوی اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺷﻤﺎ ﺟﺪا ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻗﺎﺗﻞ را دﺳﺘﮕﯿﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟«
ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال را ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮش ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﺧﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻟﺬا ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺪﺳﯽ ﻧﻤﯽزد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻧﮕﺎه ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و او را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آراﻣﯽدر ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ... ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺪﻫﻢ.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻃﻮری ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﺧﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد، زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﭼﯿﺰ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ...«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ دﻟﺴﻮزی ﻣﺸﻬﻮدی ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و از وی ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ، ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دارﯾﺪ؟«
»م م م م م ن... ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل دارم.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ آراﻣﯽ و ﺗﺎﻧﯽ ﺧﺎﺻﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺧﻮب، ﻣﻦ ﺷﺼﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل دارم. ﻻﺑﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺷﺪه اﯾﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺷﻤﺎ، ﻫﻨﻮز ﺷﺮوع ﻧﺸﺪه و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف، ﻫﻨﻮز اﻧﺪر ﺧﻢ ﯾﮏ ﮐﻮﭼﻪای.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد از ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮﻫﻮﻣﯽ وﺣﺸﺖ زده اﺳﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺧﻮب، آدم ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ. ﯾﮏ وﻗﺖ دﯾﺪﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻋﺎزم ﻣﻨﺰل ﻫﺴﺘﻢ، زﯾﺮ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮوم و ﺑﻤﯿﺮم.«
»ﺑﻠﻪ، اﻣﮑﺎن دارد. وﻟﯽ ﻓﺮق ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ را ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻗﺎﻃﻌﯿﺘﯽ ﺑﯿﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ وی ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰم، در زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ ﺷﺨﺼﯽ، ﭘﯿﺶآﻣﺪﻫﺎ و ﭘﯿﭻ و ﺧﻢﻫﺎی زﯾﺎدی وﺟﻮد دارد. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش، ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه آنﻫﺎ را ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﻦ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﻨﻮز ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ از ﭘﯿﺶآﻣﺪﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد و ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺪﮔﯽ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻧﮑﺮدهاﯾﺪ. ﺧﻮب، اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮاﻧﯽ و اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮان داﺷﺖ، وﻟﯽ ﻓﻌﻼً ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺪان ﮐﻪ اﮔﺮ در زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺤﻤﻞ زﯾﺎد و دل و ﺟﺮات زﯾﺎدﺗﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎﺋﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯽ رﺳﯿﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﮐﻼﻫﺘﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺲ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻣﻨﺘﻬﺎی ﻣﺮاﺗﺐ، اﺷﮑﺎل ﮐﺎر در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ از ﻋﻤﺮﺗﺎن ﺑﮕﺬرد و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ ﺑﺮﺳﯿﺪ، ﺗﺎزه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ارزش اﯾﻦ ﻫﻤﻪ رﻧﺞ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﺪارد.«
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﺗﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻗﻬﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪی را ﺳﺮ داد و در ﭘﯽ آن ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ، آدم ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪی آﺧﺮی ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ را ﺻﺪا ﮐﺮد و ﭘﺲ از ﺗﺴﻮﯾﻪ ﺣﺴﺎب، دو ﻧﻔﺮی از ﺟﺎی ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و از ﮐﺎﻓﻪ ﻗﻨﺎدی ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. دم درب ﻗﻨﺎدی، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﺎﻟﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺻﺪا زد و ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻤﺘﺎن؟ ﻣﻦ ﺗﺎ درب ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻫﺎﯾﺪ ﭘﺎرک ﻣﯽروم.«
»ﻧﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم. ﻫﻤﯿﻦ اﻻن دوﺳﺘﻢ را دﯾﺪم ﮐﻪ از ﺳﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﻮار ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﯽﺷﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ. اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺎﺷﯿﺪ.«
ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد و آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ رودا را دﯾﺪه ﺑﻮد دوﯾﺪ.
ﺧﺮﺳﻨﺪی زﯾﺎدی از دﯾﺪن آن ﺑﻪ رودا دﺳﺖ داد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﯿﻠﯽ زودﮔﺬر ﺑﻮد و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﮔﻨﺎه و ﻣﻌﺬرت ﺧﻮاﻫﯽ داد.
آن ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی از رودا ﭘﺮﺳﯿﺪ: »رودا، رﻓﺘﻪ ﺑﻮدی ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر؟«
»راﺳﺘﺶ ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ.«
»وﻟﯽ دﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﭽﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻢ.«
»ﻣﭽﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽزﻧﯽ. ﺣﺎﻻ راه ﺑﯿﻔﺖ، زودﺗﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺮﺳﯿﻢ. ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮی و ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽروی و ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﺎﻻی ﭼﺸﻤﺘﺎن اﺑﺮو اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﺮاد ﻣﯽﮔﯿﺮی ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر را ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻢ. وﻟﯽ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯿﻢ، ﻋﺠﺐ ﺳﺮﮔﺮد ﺑﯽﺑﻮ و ﺑﯽﺧﺎﺻﯿﺘﯽ. ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻧﮑﺮد اﻗﻼً ﺗﻮ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎی ﺧﺸﮏ و ﺧﺎﻟﯽ دﻋﻮت ﮐﻨﺪ.«
آن ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺟﻮاب ﻧﻤﯽداد. ﻣﻄﺮح ﺷﺪن ﻣﺴﺌﻠﻪی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد او را ﺷﺪﯾﺪاً ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﺑﺮده ﺑﻮد.
ﺣﺮفﻫﺎی رودا در ﮔﻮﺷﺶ زﻧﮓ ﻣﯽزد ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮوﯾﻢ ﺳﺮاغ ﺳﺮﮔﺮد و ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺳﻪ ﻧﻔﺮی ﺑﺮوﯾﻢ ﯾﮏ ﮐﺎﻓﻪ ﺗﺮﯾﺎﺋﯽ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺎی ﺑﺨﻮرﯾﻢ.«
وﻟﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن، وﻟﯽ راﺳﺘﺶ ﻣﻦ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻗﺮار دارﯾﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﭼﺎی ﺑﺨﻮرﯾﻢ.«
دروغ. آن ﻫﻢ ﭼﻪ دروغ ﺑﺰرگ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً از روی ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪﺗﺮی ادا ﺷﺪ. از آن
دروغﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از آدمﻫﺎ در ﭘﺎرهای از ﻣﻮاﻗﻊ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﻆ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ و ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ، ﺑﺪون ﻓﮑﺮ و ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻋﻮاﻗﺐ آن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽآورﻧﺪ. ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮب، ﺣﺴﺎدت ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد، وﻟﯽ اﮔﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاری رودا ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد آﺷﻨﺎ ﺷﻮد دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ دروغ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﺑﺨﻮاﻫﯽ او را از ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺎز ﮐﻨﯽ. ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻗﻮل داده و ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﭼﺎﺋﯽ ﺑﺨﻮرد.
اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺖ داده ﺑﻮد و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺰهی ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻠﺦ ﺣﺴﺎدت را ﻣﯽﭼﺸﯿﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان دوﺳﺖ ﻧﺪارد ﻫﯿﭻ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد آﺷﻨﺎ ﺷﻮد، ﺣﺘﯽ دوﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽاش رودا دﯾﻮز. ﺣﺲ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ ﺷﺪﯾﺪی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد و ﻟﺬا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻠﻘﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه او را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ.
و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد ﺑﻮد ﮐﻪ از رودا ﺑﯿﺶ از دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ و ﺑﻪ وی ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺴﺎدت ﻣﯽﮐﺮد. رودا ﻋﻼوه ﺑﺮ زﯾﺒﺎﺋﯽ از ﻫﻮش ﺳﺮﺷﺎری ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺎﮐﺖ و ﺧﻤﻮش، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮزﻧﺪه و ﺳﺮﺣﺎل و ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﺷﻌﻒ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮد، از آن دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺣﺎل و در ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮔﻞ ﺧﺮﯾﺪه و ﺑﺪون ﺳﻌﯽ زﯾﺎد، ﮔﻮی ﺳﺒﻘﺖ را از دﯾﮕﺮان ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻣﯽرﺑﺎﯾﻨﺪ. اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ دﻻﯾﻠﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻌﺎﺷﺮت و آﺷﻨﺎﺋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ رودا ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﺮده و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن دارد از آن ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﯿﺎورد.
ﻣﻌﻬﺬا آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﭘﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ رﻓﺘﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﺑﻮده، ﭼﻮن اﮔﺮ ﺳﻨﺠﯿﺪه و از روی ﺣﺴﺎب ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﻪ ﺟﺎی آﻧﮑﻪ رودا را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮده و ﺑﺎ او ﮐﻠﻨﺠﺎر رود، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺎ وی ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎه ﺧﺼﻮﺻﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ و در ﮔﻮﺷﻪای دﻧﺞ ﺑﺎ وی ﺑﻪ راز و ﻧﯿﺎز ﻣﯽﭘﺮداﺧﺖ. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺒﻂ و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﺧﻮد ﻣﯽﺷﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رودا اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺣﺴﺎدﺗﺶ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد وﺟﻮد رودا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺰاﺣﻤﺖ زﯾﺎدی ﺑﺮای او ﺑﻪ وﺟﻮد آورده، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺟﺪی ﺑﺮای ﺳﻌﺎدت او ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. و ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﻧﺎﺑﺠﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ و اﻋﺘﺮاض آﻣﯿﺰی ﺑﻪ رودا ﺑﮕﻮﯾﺪ: »اﺻﻼً ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﭼﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره ﺑﻪ دﯾﺪن ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر رﻓﺘﯽ؟«
»آه ﺧﻮدش دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﮕﺮ ﯾﺎدت رﻓﺘﻪ.«
»ﻧﻪ، ﯾﺎدم ﻧﺮﻓﺘﻪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺟﺪی ﻧﮕﻔﺖ. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر از آن زنﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺪ از اﯾﻦ دﻋﻮتﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.«
»ﺧﯿﺮ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪی و ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی از ﻣﺎ دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ، ﺧﻮدت ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﻮدی و دﯾﺪی ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ زﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎﺷﺪ، آن ﻗﺪر ﻟﻄﻒ داﺷﺖ و ﺑﯽرﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ از ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺧﻮدش را ﻫﻢ اﻣﻀﺎء ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ داد.«
و ﺑﺎ ﻏﺮور زﯾﺎدی ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻫﺪﯾﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺸﺎن آن داد.
آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ در دﺳﺖ رودا ﺑﻮد، ﺳﺌﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدﯾﺪ؟«
»آه، ﭼﻪ ﺧﻮدﺧﻮاه، ﻣﮕﺮ ﺣﺮف ﻗﺤﻄﯽ ﺑﻮد؟«
»ﻧﻪ، ﻣﯽداﻧﻢ ﺣﺮف ﻗﺤﻄﯽ ﻧﺒﻮد، ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰده ﺑﺎﺷﯿﺪ. وﻟﯽ ﻻﺑﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ، ﻫﺎن؟«
»ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻢ، ﻧﺨﯿﺮ. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ، وﻟﯽ ﻧﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ، ﺑﻠﮑﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺟﺪﯾﺪﺷﺎن.
اﯾﺸﺎن در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻢ آن ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻮط ﭘﯿﺎز و ﺑﻠﻐﻮر آﻟﻮده ﺑﻪ ﺳﻤﯽ ﻣﻬﻠﮏ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد، وﻟﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺑﺮﺧﻼف داﺳﺘﺎنﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ، زن ﺳﺎده و ﺧﻮش ﻗﻠﺒﯽ اﺳﺖ، ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ و ﺑﯽرﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ درد دل ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﯽ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺳﺨﺖ و ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪهای اﺳﺖ و اﯾﻨﮑﻪ اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﺧﻮد ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهﻫﺎ در ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺪﺟﻮری ﮔﯿﺮ ﮐﺮده و ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮری ﺧﻮد را از اﯾﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪﻫﺎ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﮐﻠﯽ ﻗﻬﻮه و ﺗﺴﺖﻫﺎی داغ ﺑﺎ ﮐﺮه ﻓﺮاوان ﺧﻮردﯾﻢ.«
رودا ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺖ و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »اوه آن، ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﭼﺎی ﺑﺨﻮری؟«
»ﻧﻪ، ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﯾﮏ ﮐﺎﻓﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽﻫﺎ و ﭼﺎﺋﯽ و ﮐﯿﮏ ﺧﻮردﯾﻢ.«
»ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟ ﻣﻨﻈﻮرت ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﺐ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻫﺎ در ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻮده؟«
آن ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﺗﮑﺎن داد و رودا ﻣﺠﺪدا ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﮐﺠﺎ دﯾﺪﯾﺶ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدی ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺶ؟«
»ﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎرﻟﯽ ﻗﺪم ﻣﯽزدم ﺑﻪ او ﺑﺮﺧﻮردم.«
»ﺧﻮب ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻮد، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮد؟«
»ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﮑﺮدم. راﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﺟﻮری ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪ، اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﺎ آن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮی ﮐﻪ در ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ دﯾﺪم ﻧﺪاﺷﺖ.«
»ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪی ﮐﻪ ﻗﺎﺗﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؟«
آن ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، اﺻﻼً ﺑﮕﺬار از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﮕﺬرﯾﻢ، ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻦ. ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﺘﻨﻔﺮم راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ.«
»ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺰﯾﺰم، ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ. ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﯿﻨﻢ آﻗﺎی وﮐﯿﻞ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟ ﻻﺑﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﮏ و رﺳﻤﯽ.«
»آن ﻗﺪرﻫﺎ ﻧﻪ، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻫﻮش ﺑﻮد، ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺣﺎﻟﺖ ﺟﻬﻮدﻫﺎ را داﺷﺖ.«
»اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﺋﯽ ﻇﺎﻫﺮا وﮐﯿﻞ ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ، ﺧﺪا ﮐﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮب راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺣﺮف ﺑﺰن؟«
»ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﻟﻄﻒ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ.«
»آن، ﮔﻮشﻫﺎﯾﺖ را ﺑﺎز ﮐﻦ و ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، اﯾﻦ ﺑﺎﻻ ﺑﺪﺟﻮری ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺷﺪه. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ، ﺣﺎﺿﺮم ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪم.«
»رودا ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ. دوﺑﺎره اﯾﻦ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎت را ﺷﺮوع ﻧﮑﻦ.«
رودا ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﻣﺸﻬﻮدی ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﺮﻧﻢ ﯾﮑﯽ از آﻫﻨﮓﻫﺎی ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻌﺮش را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ: از ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎر ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻋﺎﺷﻖ و دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ آن ﺷﺪه. ﺧﻮب، ﻫﻤﻪی ﻣﺮدﻫﺎ ﯾﮏ روزی ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، آن ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻢ ﻧﺪارد، ﻫﺮ ﻣﺮدی ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻋﺎﺷﻘﻖ ﺑﺸﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ ﺧﻮرده زﯾﺎدی ﺣﺴﺎس و زود رﻧﺞ اﺳﺖ، آن ﻫﻢ ﯾﻮاش ﯾﻮاش درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد، اﻏﻠﺐ دﺧﺘﺮﻫﺎ اوﻟﺶ اﯾﻦ ﻃﻮری ﻫﺴﺘﻨﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮب اﺷﮑﺎل ﮐﺎر اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮتﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﯽرود، ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ، ﭼﻮن از دﯾﺪن ﻃﻨﺎب ﺳﯿﺎه ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﯽاﻓﺘﺪ، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺎر ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ. واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺳﺮ از ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﺪای ﺑﺰرگ در ﻧﻤﯽآورد، ﭼﻮن اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ زﻧﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺻﺪ و ﻫﺸﺘﺎد درﺟﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻪ و دﻗﯿﻘﺎً ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ روﺣﯿﻪ و ﺻﻔﺎت آنﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﻪ داد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪی ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، آن ﻋﺰﯾﺰم، ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﭘﺪﯾﻨﺘﻮن و از آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻗﻄﺎر ﺳﺎﻋﺖ 84/4 ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰل ﺑﺮو.«
ﻓﺼﻞ ﻧﻮزدﻫﻢ - ﮔﺮدﻫﻤﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺸﺎوره
زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ اﻃﺎق ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ، ﻣﺮدی از آن ﻃﺮف ﺧﻂ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی و ﻣﻮدﺑﺎﻧﻪای اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﮔﺮوﻫﺒﺎن اوﮐﺎﻧﻮر از اداره ﻣﺮﮐﺰی اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ﻋﺮض ﺳﻼم، از ﻃﺮف ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺖ دارم ﮐﻪ ﺿﻤﻦ اﺑﺮاز ﻣﺮاﺗﺐ اﻣﺘﻨﺎن اﯾﺸﺎن از ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﺗﻤﺎﯾﻞ، راس ﺳﺎﻋﺖ 03:11 ﺻﺒﺢ در دﻓﺘﺮ اﯾﺸﺎن در اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺣﻀﻮر ﺑﻪ ﻫﻢ رﺳﺎﻧﯿﺪ.«
ﭘﻮارو ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ادب ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪی زﯾﺎدی اﻋﻼم ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً در راس ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪه در دﻓﺘﺮ ﺟﻨﺎب ﺑﺎزﭘﺮس ﺑﺘﻞ ﺣﻀﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ.
ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﮐﻪ وﺳﻮاس ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﺣﻔﻆ ﻗﻮل و ﻗﺮارﻫﺎی ﺧﻮد داﺷﺖ و در اﯾﻦ ﻣﻮرد از اﺷﺘﻬﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد، دﻗﯿﻘﺎً راس ﺳﺎﻋﺖ 03:11 در ﺟﻠﻮی درب اﺻﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد از ﺗﺎﮐﺴﯽ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﻮاﺟﻪ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻫﯿﺠﺎنزدﮔﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ وی ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﺳﻌﺎدﺗﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺠﺎت ﻫﺴﺘﯿﺪ!«
»ﻣﺴﺌﻠﻪای ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر؟ در ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﺣﺎﺿﺮم.«
»ﻧﻪ، ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه. ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﮔﺮ ﭘﻮل ﻫﻤﺮاﻫﺘﺎن ﻫﺴﺖ ﮐﺮاﯾﻪی ﺗﺎﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺑﭙﺮدازﯾﺪ. ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﯽ ﮐﻪ دارم. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم زد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺟﺎی ﮐﯿﻒ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، ﮐﯿﻔﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮتﻫﺎی ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﻣﯽروم ﻫﻤﺮاه ﺧﻮد آوردم و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ آﻗﺎی راﻧﻨﺪه ﻧﻪ ﻓﺮاﻧﮏ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻪ ﻟﯿﺮ اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ، ﻓﻘﻂ ﭘﻮل ﺧﻮدﻣﺎن را ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ و ﺑﺲ.«
ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺎ ژﺳﺘﯽ ﺑﺨﺼﻮص و ﺣﺎل و ﻫﻮای ﺷﻮاﻟﯿﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﺎﻧﻮی درﻣﺎﻧﺪهای رﺳﯿﺪه اﺳﺖ، ﮐﯿﻒ ﭘﻮل ﺧﻮد را از ﺟﯿﺐ درآورد و ﭘﻮل ﺗﺎﮐﺴﯽ را ﭘﺮداﺧﺖ. ﺳﭙﺲ در ﻣﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪوار ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭼﻮﺑﯿﻨﺶ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﯾﮕﺮی ﭼﻮﺑﯽ و ﺧﺸﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﻃﻮری ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺳﻘﻠﻤﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو زد و ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ: »ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﻦ، ﭘﻨﺪاری ﻣﺠﺴﻤﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺟﺪﯾﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن از زﯾﺮ دﺳﺖ اﺳﺘﺎدی ﺑﯿﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ!«
ﭘﻮارو ﮐﻪ از ﺳﻘﻠﻤﻪ ﺑﯽ ﻫﻮای ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﺎﯾﯿﺪی ﺑﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻮد.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً از ﺟﺎی ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻬﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮد آﻣﺪ و دﺳﺘﺸﺎن را ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻓﺸﺮد و ﭘﺲ از ﺳﻼم و اﺣﻮال ﭘﺮﺳﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم وﻗﺖ آن رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﻧﺠﺎم دادهاﯾﻢ ﺻﺤﺒﺖ و ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﺋﯿﻢ. ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯿﻞ دارﯾﺪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺮده ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺘﺎﻗﻢ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﻣﺎن را ﺷﺮوع...«
و ﻫﻨﻮز ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻮی او را آﺗﺶ زده اﻧﺪ، وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺘﻞ ﻋﺰﯾﺰ. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺪری دﯾﺮ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺑﻪ، ﺳﺮﮐﺎر ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﭼﻪ ﺳﻌﺎدﺗﯽ، ﺣﺎﻟﺘﺎن ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟ ﺳﻼم ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﻤﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﻣﯽﮐﻨﻢ. از ﻫﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ. ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﯽ در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺤﻮل ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮدا ﺑﺮوم. ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﮐﻤﯽ ﮐﺎرﻫﺎی ﺷﺨﺼﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم. ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﺧﻮب، ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺒﺮﯾﺪ؟«
»راﺳﺘﺶ ﭼﻨﺪ روزی ﻃﺮفﻫﺎی ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد.«
ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮﻣﻌﻨﺎﺋﯽ زد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم آن ﻃﺮفﻫﺎ ﻗﺪری ﺷﻠﻮغ ﺷﺪه. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﺷﯿﺪ.«
ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺣﺘﻤﺎً، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻧﯿﺰ وارد ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ و ﺳﺌﻮال ﮐﺮد: »ﺧﻮب ﺟﻨﺎب ﺳﺮﻫﻨﮓ، ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﻣﻦ دارﯾﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎ. اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ را ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮدم، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«
و ﭼﻨﺪ ورق ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻨﮕﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ داد و ﻫﻢ زﻣﺎن اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »در اﯾﻦ ﮔﺰارش ﺑﻪ ﻣﺤﻞﻫﺎ و ﺗﺎرﯾﺦﻫﺎی زﯾﺎدی اﺷﺎره ﺷﺪه ﮐﻪ اﮐﺜﺮ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﺟﺮای اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﺪارد ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻣﻮردی ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪازد دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﻣﻦ اﯾﻦ ﮔﺰارﺷﺎت را دﻗﯿﻘﺎ ﺧﻮاﻧﺪم و ﺣﺎﻻ اﺟﺎزه ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺮﯾﺢ و ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دور ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﺧﻂ ﺑﮑﺸﯿﺪ، اﯾﻦ وﺻﻠﻪﻫﺎ اﺻﻼً ﺑﻪ او ﻧﻤﯽﭼﺴﺒﺪ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد آدﻣﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده روراﺳﺖ و ﺑﺪون ﻏﻞ و ﻏﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖﮔﯿﺮ و ﺟﺪی و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ در زﻣﺮه آدمﻫﺎی ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺷﺪﯾﺪاً دﯾﺴﯿﭙﻠﯿﻨﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ دﻻﯾﻞ ﮐﺎﻓﯽ و ﻣﺴﺘﺪل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻦ روﺣﯿﻪ ﺳﺨﺖﮔﯿﺮ و ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ اﺻﻮل و دﯾﺴﯿﭙﻠﯿﻦ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﺮده ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺮدﻣﺎن آﻧﺠﺎ ﺑﻮده و ﻫﻤﻪ از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ اﻧﺴﺎن، ﯾﮏ دوﺳﺖ و ﯾﺎوری ﺧﻮﺷﻨﺎم ﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در آﻓﺮﯾﻘﺎ و ﻣﺎﺑﯿﻦ ﻗﺒﺎﯾﻞ آﻓﺮﯾﻘﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﯿﺎر آنﻫﺎ از ﯾﮏ آدم ﺧﻮب، آدﻣﯽاﺳﺖ ﮐﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﺪون ﻧﻈﺮ ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارا ﺑﻮدن اﯾﻦ ﺻﻔﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء ﻫﻤﻪ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ ﭘﻮﮐﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم آن آدم ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎدل و ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ در ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﺎﻫﺮ و ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮد، دوراﻧﺪﯾﺶ و ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ، ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﯿﻨﺎن.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺪارد، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »در ﺳﻮاﺑﻘﯽ ﮐﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﺪ، ﻫﯿﭻ ﻣﻮردی از ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﻧﯿﺰ وﺟﻮد داﺷﺖ؟«
»راﺳﺘﺶ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ دﻗﺖ ﮐﺮدم. ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﻮرد اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﻫﻢ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ. آن ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﺷﯿﺮ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ و ﮔﺮﺳﻨﻪای ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد و دﺳﭙﺎرد او را از ﯾﮏ ﻣﺮگ ﺣﺘﻤﯽ و وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻧﺠﺎت ﻣﯽدﻫﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ آﻫﯽ از روی ﻧﻮﻣﯿﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻦ در وﺿﻌﯿﺘﯽ ﻗﺮار دارم ﮐﻪ ﻣﻮاردی از ﻣﺮدی و ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﻣﻮارد ﻣﺸﺨﺼﯽ از ﻧﺎﻣﺮدی و ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮدی ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳﺮﻧﺨﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﯿﺎورم!«
»ﺑﺘﻞ، ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻟﺠﻮج و ﯾﮑﺪﻧﺪه ﻫﺴﺘﯿﺪ. اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪارﯾﺪ و ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺘﺮﺻﺪ اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮرد از ﻣﺮگﻫﺎی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮﺗﺎن ﺑﺮﺳﯿﺪ. اﻟﺒﺘﻪ، ﻣﻮردی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺷﻤﺎ را ﺗﺎﺣﺪودی ارﺿﺎء ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در ﯾﮑﯽ از ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ، ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ و ﻫﻤﺴﺮش را ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮده. در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ، ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺑﺘﻼء ﺑﻪ ﻣﺮض ﺧﺎﺻﯽ ﺗﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﻣﯿﺮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪش ﻫﻢ در ﻧﻘﻄﻪای ﻫﻤﺎن ﺟﺎ دﻓﻨﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
»ﺑﻠﻪ، ﺗﺐ... وﻟﯽ ﺑﮕﺬار ﻣﻄﻠﺐ ﺟﺎﻟﺐﺗﺮی ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از ﺑﺎرﺑﺮﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻮده )و ﺑﻌﺪاً ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺮم دزدی اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﻮد( ﺷﺎﯾﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﭘﺮﻓﺴﻮر در اﺛﺮ ﺗﺐ ﻧﺒﻮده ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻠﯿﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﻌﻪای ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮده و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﯾﮏ ﺑﺎرﺑﺮ اﺧﺮاﺟﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎنﻫﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮده، ﮐﺴﯽ ﺑﻪ آن ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.«
»ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ دارﯾﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻣﯽرﺳﯿﻢ.«
وﻟﯽ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
»ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺘﻞ، ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﯽ ﻣﺤﻮل ﻧﻤﻮدﯾﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ اﻧﺠﺎم دادم و ﺣﺎﻻ ﻧﯿﺰ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﭘﺎرهای از ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﻮد ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪای از ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. وﻟﯽ اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻌﯿﺪ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺜﯿﻔﯽ ﻧﻈﯿﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ آن ﺷﺐ در ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺖ، ﺑﺸﻮد. ﺑﺘﻞ از ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ از آدم درﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮانداری ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﺳﺮﻧﺨﻮاﻫﺪ زد.
»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺎن؟«
ﺑﻠﻪ، ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آن را ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﺨﯿﺮ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ.«
»ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ، ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد اﻫﻞ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻌﻬﺬا اﮔﺮ ﺧﻮدش ﮐﺴﯽ را در دادﮔﺎه ﺗﮏ ﻧﻔﺮهاش ﻣﻮرد ﻗﻀﺎوت ﻗﺮار دﻫﺪ ﺳﭙﺲ دﻻﯾﻞ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ وی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﻮدش راﺳﺎً ﻗﺎﻧﻮن را ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﮔﺬارده و ﻃﺮف را ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻧﺎم آن را ﻧﯿﺰ اﻋﺪام ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﯽﮔﺬارد، ﺑﻠﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟«
»ﺑﻠﻪ، اﻟﺒﺘﻪ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ. در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ دﻻﯾﻞ ﮐﺎﻓﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ، ﻣﺨﺎﻟﻔﻢ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﻗﺎﻧﻮن و ﻋﺪاﻟﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎص دﯾﮕﺮان ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﮔﺬارد.«
»وﻟﯽ ﺑﺘﻞ، ﭼﺮا ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ، اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﺪه و ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮد.«
»اﺷﮑﺎل ﮐﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮد، در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ و ﻫﺮﮔﺰ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻮد. ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی دارﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«
»ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻮاﻓﻖ ﻫﺴﺘﻢ. اﻗﺪام ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﺪارد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ و ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ، آﻧﻘﺪر راﺣﺖ و ﺑﯽﺧﯿﺎل راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر در ﻣﻮرد ﻣﻮﺿﻮعﻫﺎی ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدهای ﻣﺜﻞ ﺷﮑﺎر روﺑﺎه و ﯾﺎ ﺷﮑﺎر ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺮ آنﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﮐﻼه درﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺧﻮب ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮد ﺷﻤﺎﻫﺎ آﯾﺎ ﺟﺪاً ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ آدمﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ و از ﺑﯿﻦ ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ اﺟﺘﻤﺎع ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؟«
ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، آدمﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.«
»ﺧﻮب ﭘﺲ ﭼﯽ؟«
»ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻧﺸﺪﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻄﺮح ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه و ﯾﺎ ﻣﯽرﺳﺪ. ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎراﮐﺘﺮ و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻗﺎﺗﻞ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﻬﻢ اﺳﺖ.«
»ﺧﻮب، ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی دارﯾﺪ؟«
»در ﺟﻨﮓ ﺻﻮرت ﻣﺴﺎﻟﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺣﻞ آن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. در ﺟﻨﮓ، ﮐﺴﯽ، ﮐﺴﯽ را ﻣﻮرد ﻗﻀﺎوت ﻗﺮار ﻧﻤﯽدﻫﺪ و او را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻄﺮ ﺟﻨﮓ را ﺑﺎﻟﻘﻮه و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. در ﺟﻨﮓ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ و ﺑﺲ، دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ. و ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮد و اﯾﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ واﻗﻌﺎً ﺧﻄﺮﻧﺎک در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ آن ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺨﺼﯽ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب اﻓﮑﺎر ﺧﻮدش ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺨﺮب و ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺮود. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎکﺗﺮﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ آدم ﮐﺸﯽ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺟﺎﻧﯽ و ﯾﺎ ﻗﺎﺗﻞ ﻣﻐﺮوری ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﺮور و ﺗﻔﺮﻋﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻧﺴﺎن دﯾﮕﺮی را ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﺪ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮام، ﻋﻘﯿﺪه و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژی ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ آن اﻋﺘﻘﺎد دارد. ﺑﻌﺪش ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺗﺎزه ﺗﻮﻗﻊ ﻣﺪال ﻟﯿﺎﻗﺖ
ﻫﻢ دارد!؟ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺳﺮﻣﻨﺸﺎء اﯾﻦ ﻗﻬﻘﺮا رﻓﺘﻦ اﻧﺴﺎنﻫﺎ و از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻦ ارزشﻫﺎی اﻧﺴﺎﻧﯽ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ از ﻗﺪرت ﻣﻨﻄﻖ و ﺗﺸﺨﯿﺺ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺑﻪ آنﻫﺎ اﻋﻄﺎ ﮐﺮده ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ:
»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم. ﻣﻌﻬﺬا ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﯽﺻﺒﺮاﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﻋﺎﻗﺒﺖ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ. اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ اﻣﮑﺎن ﻫﻢ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻞ ﻧﺸﻮد، ﭼﻮن ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻗﺎﺗﻞ را ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﺪ اﺛﺒﺎت اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ دﺳﺖ ﮐﻤﯽ از ﻣﺤﺎﻻت ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﺗﻘﺪﯾﻤﺘﺎن ﮐﺮدم، وﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺑﯿﺨﻮدی دور و ور ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻧﮕﺮدﯾﺪ، او اﯾﻦ ﮐﺎره ﻧﯿﺴﺖ و ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ را ﺣﺘﯽ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ اﻣﮑﺎن دارد، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﺷﻨﯿﺪه و ﺑﺎ ﻣﻐﺰ ﮐﺜﯿﻒ و ﻣﻨﺤﺮﻓﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ، داﺳﺘﺎنﻫﺎﺋﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﯾﺎوه و ﺷﺎﯾﻌﺎﺗﯽ ﺑﯽﺛﺒﺎت و ﺑﯽاﺳﺎس ﺑﻮده اﺳﺖ. دﺳﭙﺎرد آدم راﺳﺖ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت اﺧﻼﻗﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﺸﺪه و ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺮﺿﺘﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮐﻪ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ آدمﻫﺎی ﺑﯿﺸﻤﺎری، از ﻫﻤﻪ ﻗﻤﺎﺷﯽ ﺳﺮ و ﮐﺎر داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ در ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ روﺣﯿﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ زﯾﺎدی دارم.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﭼﻄﻮر؟ در ﻗﯿﺪ ﺣﯿﺎت ﻫﺴﺘﻨﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ و در ﻟﻨﺪن ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ اﯾﺸﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﯿﺪ. آدرﺳﺸﺎن ﯾﮏ ﺟﺎﺋﯽ در اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه، اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﻢ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺟﻨﻮب ﮐﻨﺰﯾﻨﮕﺘﻮن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. و ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽﺷﻮم، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﯽﮔﻨﺎه اﺳﺖ.«
و ﺑﺎ ﮔﺎمﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﻤﭽﻮن ﻧﻈﺎﻣﯿﺎن ﺑﺎﺳﺎﺑﻘﻪ از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ روی آدمﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ دارد و آدمﺷﻨﺎس واﻗﻌﺎً ﻣﺎﻫﺮی اﺳﺖ، وﻟﯽ از ﻃﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﺑﻪ او داده ﺑﻮد ﭘﺮداﺧﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ، ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﻫﻢ در دﻗﺘﺮﭼﻪاش ﯾﺎدداﺷﺖ ﻣﯽﻧﻤﻮد.
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﺑﺎزرس ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﺎ ﻫﻨﻮز در اﻧﺘﻈﺎر ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد، ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺐ آورد ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺧﻂ اﻓﻘﯽ ﺻﻮرت ﭼﻮﺑﯿﻨﺶ را ﮐﺎﻣﻼ ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯿﺪ. وﺿﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺮا ﮔﯿﺞ ﮐﺮده و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﯾﮑﺪﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺑﺎور ﻧﺪارم. ﻻﺑﺪ دﻟﺘﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ، واﻻ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﯿﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ، اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﭼﻮن وﺿﻌﯿﺖ ﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻗﻮﯾﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺖﻫﺎﯾﻤﺎن را رو ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر و ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ راه ﺣﻞ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ.«
وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ را ﻗﺪری ﺟﻠﻮﺗﺮ آورد و ﺑﺎ اﺻﺮار زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ...«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ آراﻣﯽﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ، ﻫﯿﭻ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﮑﻨﺪ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪه و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪام. ﮐﻠﯿﻪ ﻣﺪارک و ﮐﺎﻏﺬﻫﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار داده و ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮردی ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻮری ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺑﺮﻧﺨﻮردهام. و اﻣﺎ در ﻣﻮرد ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮی ﮐﻪ در ﻣﻈﺎن اﺗﻬﺎم ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﻪ آنﻫﺎ را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﮐﺮده و ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎ، ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺖ و آﻣﺪﻫﺎی آنﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺛﺒﺖ و ﺿﺒﻂ ﺷﺪه اﺳﺖ، وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ ﺻﻔﺮ. ﭼﻬﺎر ﺻﻔﺮ ﮔﻨﺪه. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺰ اﯾﻦ اﻧﺘﻈﺎر دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﻧﻤﯽرﻓﺖ. و ﺣﺎﻻ رﺳﯿﺪه ام ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﮐﻪ رﯾﺸﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺎﯾﺪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد و ﭘﯽ ﺑﺮد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ ﻋﺎﻣﻞ و ﯾﺎ ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺷﺪه و او را وادار ﺑﻪ ﺑﺮﭘﺎ
ﮐﺮدن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮدش ﺷﺪ و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ آﮔﺎﻫﯽ از اﯾﻨﮑﻪ، اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار داده )اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻫﻢ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدﻧﻤﺎﺋﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﻣﻮﻫﻮم را از ﺧﻮدش ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو داده اﺳﺖ( و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺌﻮل اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ و ﯾﺎ در آن ﺳﻬﯿﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ اﻣﯿﺪ داﺷﺘﻦ اﯾﻦ اﻃﻼﻋﺎت و ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﻣﺠﻬﻮﻻت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ ﺣﻞ اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد.«
»ﺧﻮب، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪای رﺳﯿﺪهاﯾﺪ؟«
»راﺳﺘﺶ در ﻣﻮرد ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ دﺳﺘﮕﯿﺮم ﺷﺪه.«
»ﮐﺪام ﯾﮏ؟«
»دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ.«
ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن زاﯾﺪ اﻟﻮﺻﻔﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ دﻫﺎن ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ دوﺧﺘﻪ و ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﺷﺎﻫﺪ و ﻧﺎﻇﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﺌﻮریﻫﺎ و ﻓﺮﺿﯿﻪﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻓﺮض ﻧﻤﻮد، ﻓﺮض ﮐﺮدم. ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ در ﻃﻮل ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﻢ در ﻣﻮرد دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮردی از ﻣﺮگﻫﺎی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ در ﺑﯿﻦ اﻗﻮام و ﻧﺰدﯾﮑﺎﻧﺶ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﮑﺮدم. ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻣﺴﯿﺮم را از اﻗﻮام و ﻧﺰدﯾﮑﺎﻧﺶ ﻋﻮض ﮐﺮده و در ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺪﯾﺪ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎراﻧﺶ اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ ﺑﺮﺳﯽﻫﺎی ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﮐﺮدم. اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ، واﻗﻌﺎً و ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﻄﻠﻖ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺴﯿﺮی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در آن ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﻨﻢ و ﻣﻮردی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آن را از ﻧﻈﺮ دور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ در ﻃﻮل ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺎﯾﺶ را از ﺣﺪود و ﺛﻐﻮر ﺣﺮﻓﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﯿﺮون ﻣﯽﮔﺬارد و ﻧﺘﯿﺠﺘﺎً آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺸﻮد، ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﺮاداک ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﯿﻤﺎران ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻮده اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ واﻗﻌﺎ ﭼﯿﺰی ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک و دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﺒﻮده، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺳﺮ و ﺻﺪاﺋﯽ ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻓﺘﺪ. اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ از آن زنﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺿﻤﻨﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﻞ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺳﺮ زﺑﺎنﻫﺎ ﺑﯿﺎﻧﺪازد. ﺣﺎﻻ ﯾﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﯾﺎ ﺧﻮدش اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻗﻀﯿﻪ درﻣﯽآﯾﺪ و ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﭘﺎی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻢ ﺑﻪ وﺳﻂ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد. آﻗﺎی ﮐﺮاداک اﯾﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﭘﯿﺮ و ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮔﺰارش ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺻﺪﻣﺎت زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺣﯿﺜﯿﺖ و آﺑﺮوی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﯽزد و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺟﻮاز ﻃﺒﺎﺑﺖ وی را ﻧﯿﺰ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﮐﺮد.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﻔﺴﯽ ﭼﺎق ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: »ده، زودﺑﺎش، ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻦ، ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺮدی. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﯽ ﺷﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، ﻇﺎﻫﺮاً دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ آﻗﺎی ﮐﺮاداک را ﻣﻮﻗﺘﺎ آرام ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ آﻗﺎی ﮐﺮاداک در اﺛﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﺳﯿﺎه زﺧﻢ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ.«
»ﺳﯿﺎه زﺧﻢ؟ اﯾﻦ ﻣﺮض ﻣﺨﺼﻮص اﺣﺸﺎم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪهای ﮐﺮد و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺤﯿﺢ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. ﻻﺑﺪ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدادﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮگ آﻗﺎی ﮐﺮاداک در اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﯿﺮﻫﺎی زﻫﺮآﮔﯿﻦ ﺳﺮخ ﭘﻮﺳﺖﻫﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽﺷﻤﺎ ﺷﺪم، ﺑﻠﻪ، اﮔﺮ ﯾﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﯿﺰ در روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎی وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﺮﭼﻪﻫﺎی ارزان ﻗﯿﻤﺖ ژاﭘﻨﯽ ﮐﻪ آﻟﻮده ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ زﯾﺎدی را در ﻋﺎﻣﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد. ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺎزرﺳﯽﻫﺎی ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﮐﯽ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ آﻗﺎی ﮐﺮاداک ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺳﺘﻔﺎده از ﻓﺮﭼﻪ آﻟﻮده ﺑﻪ ﻣﯿﮑﺮوب ﺳﯿﺎه زﺧﻢ ﻣﺮده اﺳﺖ.«
»ﺑﺒﯿﻨﻢ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ دﮐﺘﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ آﻗﺎی ﮐﺮاداک ﻫﻢ ﺑﻮده؟«
»ﻧﻪ، اﯾﻦ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ زرﻧﮓﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ آﻗﺎی ﮐﺮاداک ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺑﯽ روی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽداده ﮐﻪ از دﮐﺘﺮﻫﺎی دﯾﮕﺮی اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ.
در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎدآوری ﮐﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮردی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﻔﯿﺪ واﻗﻊ ﺷﻮد، ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺮگ آﻗﺎی ﮐﺮاداک در اﺛﺮ اﺑﺘﻼء ﺑﻪ ﻣﺮض ﺳﯿﺎه زﺧﻢ ﺣﺎد، در ﺑﯿﻦ ﺑﯿﻤﺎران دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﯿﺰ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﻣﺮض ﺳﯿﺎه زﺧﻢ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.«
»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ دﺳﺘﯽ دﺳﺘﯽ ﻓﺮﭼﻪ آﻗﺎی ﮐﺮاداک را ﺑﻪ ﻣﯿﮑﺮوب ﺳﯿﺎه زﺧﻢ آﻟﻮده ﮐﺮده؟«
»راﺳﺘﺶ ﻣﺎﺟﺮا روی ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﭼﺮﺧﺪ. ﻣﻌﻬﺬا ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺮﻓﺎً ﺣﺪس و ﮔﻤﺎﻧﯽ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮده و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﺪرﮐﯽ در دﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان آن را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻧﻤﻮد. وﻟﯽ ﺧﻮب، ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
»و ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ آﻗﺎی ﮐﺮاداک، ﻻﺑﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ازدواج ﮐﺮد.«
ادامه دارد ...
شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری
نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری
ﺗﺎﯾﭗ: Lady of Dawn
ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: Cards on the Table
از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو
