شیطان به قتل می‌رسد (11)

 

شیطان به قتل می‌رسد (11)

‫»اوه ﻧﻪ، ﻧﻪ. اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ و از ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﻮده و اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ‫در ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ، اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ آن ﻗﺪر ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮده ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ راﺿﯽ ‫ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻤﻨﯿﺎت او ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺑﺎ ﺗﻬﺪﯾﺪ و ارﻋﺎب دﮐﺘﺮ را وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﻣﺎ ‫ﻇﺎﻫﺮاً ﺣﺘﯽ اﯾﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﺗﻬﺪﯾﺪ آﻣﯿﺰ ﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﺪاﺷﺘﻪ و دﮐﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮد. وﻟﯽ ﺟﺎﻟﺐ ‫اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺮی ﻧﻤﯽﭘﺎﯾﺪ ﮐﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﺣﺎﻟﺖ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﯿﺮد، ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک دﺳﺖ ‫از ﻟﺞ و ﻟﺞﺑﺎزی ﺑﺮ ﻣﯽدارد و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل و ﺳﺮﺣﺎل ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻔﺮﯾﺢ و ﮔﺮدش ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ‫ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺑﺘﻼء ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎری ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺴﻤﻮﻣﯿﺖ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺧﻮن ﺑﺪن ﻣﯽﺷﻮد ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﯽﻣﯿﺮد. اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻧﺎم دور درازی ﻫﻢ دارد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ درد ﺷﻤﺎ

‫ﺑﺨﻮرد. ﻣﺮﺿﯽ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً در اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﺪارد، وﻟﯽ ﮔﻮﯾﺎ ﯾﮑﯽ از اﻣﺮاض ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و ﺑﻮﻣﯽ در ﻣﺼﺮ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﭘﺲ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ در اﺑﺘﻼء ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ دﺧﺎﻟﺘﯽ داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﯿﻠﯽ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ‫ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر. وﻟﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﮐﺘﺮی ﺷﻨﺎس اﺳﺖ ﻣﻔﺼﻼً ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺣﺮف درآوردن از اﯾﻦ ﺟﻮر آدمﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﺎر آﺳﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ، از ﺑﺲ ﮐﻪ آدم را ﻻﺑﻼی ‫اﺻﻄﻼﺣﺎت و ﻟﻐﺎت ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽﭼﺮﺧﺎﻧﻨﺪ، ﮐﺎﻣﻼً ﮔﯿﺞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ اﮔﺮ ‪RH‫ﻧﮕﺎﺗﯿﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﭘﺎﺗﻮﻟﻮژی ﮔﯿﺮﻧﺪه دارد و ﯾﺎ اﮔﺮ ﭘﻼﮐﺖﻫﺎی ﻫﻤﻮﮔﻠﻮﺑﯿﻦ و ﯾﺎ ﻣﺜﻼً ﺧﯿﻠﯽ از ‫ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺗﺎم ﺑﻪ ﻫﯿﺴﺘﺮوﻧﻮروﺳﺘﻨﯽ و ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻮﻫﯽ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﮐﻪ آدم ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ذره ﺑﯿﻨﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﻌﻬﺬا ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﻠﮑﯽ ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻬﻢ را از دﻫﺎن ‫دوﺳﺘﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺗﺎﮐﯿﺪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﯿﻤﺎری ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯿﮑﺮوب اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ

‫ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و از ﻟﺤﻈﻪ ورود ﻣﯿﮑﺮوب ﺑﻪ ﺑﺪن ﺗﺎ ﺑﺮوز ﺑﯿﻤﺎری ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﺪت درازی ﺑﻪ ﻃﻮل ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ، ﻟﺬا ‫ﻣﯿﮑﺮوب ﺑﯿﻤﺎری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ در ﺑﺪن ﺑﯿﻤﺎر وارد ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ از ﻟﺤﻈﻪ ورود ﻣﯿﮑﺮوب ﺑﻪ ‫ﺑﺪن ﺗﺎ ﺑﺮوز ﺑﯿﻤﺎری ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮی در ﺣﺎل و اﺣﻮال ﺷﺨﺺ ﻧﺎﻗﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻓﻘﻂ ﮔﻮش ﻣﯽداد، ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺳﺌﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ‫ﻗﺒﻞ از ﻣﺴﺎﻓﺮت، واﮐﺴﻦ ﺗﯿﻔﻮﺋﯿﺪ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﭼﻮن ﺗﺰرﯾﻖ اﯾﻦ واﮐﺴﻦ ﺑﺮای ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ‫آﻓﺮﯾﻘﺎﺋﯽ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺿﺮوری اﺳﺖ.«

‫»ﺑﺮاوو ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺣﺪس زدﯾﺪ.«

‫»و ﻻﺑﺪ، واﮐﺴﻦ را ﻫﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺧﻮدﻣﺎن ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮده؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼً درﺳﺖ ﺣﺪس زدﯾﺪ. ﻣﻌﻬﺬا ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ‫ﺑﻮده و ﻣﻮردی ﮐﻪ ﺑﺘﻮان آﻧﻬﺎ را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﻗﺒﻞ از ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﻣﺼﺮ، دو ﺑﺎر ‫واﮐﺴﻦ ﺗﯿﻔﻮﺋﯿﺪ ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮب، ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ واﻗﻌﺎً واﮐﺴﻦ ﺗﯿﻔﻮﺋﯿﺪ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ‫ﻣﻌﺠﻮن ﻣﺮﮔﺒﺎری از ﻣﺨﻠﻮط ﺗﯿﻔﻮﺋﯿﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﯿﮑﺮوب ﮐﺸﻨﺪه دﯾﮕﺮ، ﻧﻈﯿﺮ ﻣﯿﮑﺮوب اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﺧﻮﻧﯽ ﻋﺠﯿﺐ و ‫ﻏﺮﯾﺐ. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ در ﺷﺮاﺋﻄﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺗﺎ ‫ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﺑﺎ اﻇﻬﺎرات ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در آن ﺷﺐ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ‫دارد ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ از ﻗﺎﺗﻼﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ دام ﻧﻤﯽاﻓﺘﻨﺪ، ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺑﻞ ‫ﮐﺸﻒ ﻧﺒﻮده و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﯿﺰ ﻻﯾﻨﺤﻞ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺑﻬﺖ و ﺣﯿﺮت ﮔﻔﺖ: »آﺧﺮ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻃﻼع ‫داﺷﺖ؟«

‫ﭘﻮارو ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﭘﯽ ﺑﻪ آن ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮد. ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ‫ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯽﮐﻨﺪ، درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﻮده و اﺣﺘﻤﺎل ‫دارد ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺑﯿﻤﺎری و ﻣﺮگ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽﺷﻨﻮد و از ﺧﻮد ﺳﺌﻮال ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ ‫اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮض ﻣﺒﺘﻼ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺷﺎﯾﻌﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺧﺎﻧﻢ ‫ﮐﺮاداک را ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻨﻮد. ﺑﺎ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻪ اﯾﻦ دو ﻣﻮﺿﻮع را ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﯽﮔﺬارد و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻠﻪ، دو دو ﺗﺎ ﭼﻬﺎرﺗﺎ. ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً در ﯾﮏ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﮔﯿﺮ ﻣﯽآورد و ﺑﺎ ‫ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺣﺮفﻫﺎﺋﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ و ﯾﮑﻪ ﺧﻮردن دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﯽﺷﻮد، ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺪس ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﺒﺪل ﺷﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺘﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﮕﯿﺮی در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎ داﺷﺖ، دﻧﺒﺎل ﻗﻀﯿﻪ را ‫ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﻪ ﻫﺮ دوز و ﮐﻠﮑﯽ ﺷﺪه ﺗﻪ و ﺗﻮی ﻗﻀﯿﻪ را در ﻣﯽآورد. ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از آدمﻫﺎ ﺑﻪ ‫ﻃﻮر ذاﺗﯽ دارای ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت و ﻗﺮﯾﺤﻪای ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺳﺮ از اﺳﺮار ﻣﺮدم درﺑﯿﺎورﻧﺪ و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ‫ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﺘﺒﺤﺮﺗﺮﯾﻦ آدمﻫﺎ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﻮد. اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ درﮔﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ ‫ﭼﻮن ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺎ ﻧﺪارد، ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎﺷﯿﻢ، اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ آﯾﺎ ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮد ﯾﺎ ﺧﯿﺮ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮد. و ﺑﺎز ‫ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﮕﻮ و ﺑﺨﻨﺪ ﻣﺎ، ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎده و ﺑﯽرﯾﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺻﺎف و ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺖ و ﮐﻠﮑﯽ ﺗﻮ ﮐﺎرش ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ اﻣﺜﺎل دﮐﺘﺮ ‫راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﺟﻮر آدمﻫﺎ را ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ و ﺷﮑﯽ ‫ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﺪارم و اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎی ﮐﺮاداک ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه. ﺿﻤﻦ ‫آﻧﮑﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ اﮔﺮ وﺟﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺮاداک ﺗﻬﺪﯾﺪی ﺑﺮای او ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽرﻓﺘﻪ، ﺑﺪون ﺷﮏ ‫او را ﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﺷﻮﻫﺮش ﻓﺮﺳﺘﺎده. ﺣﺎل ﺳﺌﻮال اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻫﻢ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه؟ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﯾﺪ. ﭼﺮا؟ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﺤﻮه و ﻣﺘﺪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺎت، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﺸﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ. ﻗﺘﻞ ﮐﺮاداکﻫﺎ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﻃﻼﻋﺎت و ﺷﯿﻮهﻫﺎی ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ‫ﻫﯿﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺪارد و ﺳﻮء ﻇﻦ ﮐﺴﯽ را ﻫﻢ ﺑﺮﻧﻤﯽاﻧﮕﯿﺰد. آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺎ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ‫اﻧﻮاع ﻣﯿﮑﺮوبﻫﺎ و وﯾﺮوسﻫﺎ، ﻫﺮﮔﺰ از ﭼﺎﻗﻮ و ﮐﺎرد اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن... ﭼﻪ ﺟﻮری ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ اﺳﺖ.«

‫ﭘﻮارو زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﯾﮏ ﮔﻮی از ﮔﺮدوﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﻘﯿﻪ ﭼﻄﻮر؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ اﻧﮕﺸﺖ روی ﻧﻘﻄﻪ ﺣﺴﺎﺳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺎ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﮕﯽ و دﻟﺨﻮری ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺸﻬﻮدی در ‫ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »در ﻣﻮرد ﺑﻘﯿﻪ ﻫﯿﭽﯽ. ﺻﻔﺮ، ﺻﻔﺮ ﻣﻄﻠﻖ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﺪت ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ‫ﺑﯿﻮه ای ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ در ﻟﻨﺪن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮده و ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻔﺮﯾﺢ و ‫ﮔﺮدش ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎی ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﻣﯽرود، آن ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ، ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺎﻫﺎی درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ، ﻣﺜﻞ رﯾﻮﯾﺮا، ‫اﻫﺮام ﺛﻼﺛﻪ در ﻣﺼﺮ و ﺧﻼﺻﻪ ﺟﺎﻫﺎﺋﯽ ﺷﺒﯿﻪ اﯾﻨﺠﺎﻫﺎ. ﻫﯿﭻ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺮﻣﻮز و ﻣﻮرد ﻏﯿﺮﻋﺎدی در زﻧﺪﮔﯽ او وﺟﻮد ﻧﺪارد ‫ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮردی از ﻣﺮگﻫﺎی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻫﻢ در زﻧﺪﮔﯽ اﯾﺸﺎن دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد.

‫ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻋﺎدی وﻟﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ و ﻋﺎری از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ رﺳﻮاﺋﯽ و ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ، ﻧﻈﯿﺮ اﮐﺜﺮ ﻗﺮﯾﺐ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق زﻧﺎن ‫ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺖ و ﻣﺤﺘﺮم در ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻫﺎی دﻧﯿﺎ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﻋﻤﻮم ﺑﻮده و ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺑﺎ وی ‫آﺷﻨﺎﺋﯽ دارﻧﺪ اﺣﺘﺮام ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻧﯿﮑﯽ از او ﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﻋﯿﺐ اﯾﺸﺎن را در اﯾﻦ ‫ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ آدمﻫﺎی اﺣﻤﻖ را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮﺧﻮردش ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ از آدمﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺧﻮب ﻧﺒﻮده و ‫ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ ﻣﻮرد، ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎی ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ اذﻋﺎن ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ‫ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﺮﺳﯿﺪه ام. وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﮑﺘﻪای در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺨﺼﻮص ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ ‫ﻣﻮرد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد و ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺖ.«

‫آﻫﯽ از روی ﻧﻮﻣﯿﺪی ﮐﺸﯿﺪ و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻧﺪارم. ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادهام، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ‫ﻣﯽداﻧﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻮاردی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎ آنﻫﺎ آﺷﻨﺎﺋﯽ دارﯾﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﯾﮏ اﻓﺴﺮ ارﺗﺶ ﮐﻪ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﻤﺎم ‫اﻓﺴﺮان ارﺗﺶ، ﺑﻌﺪ از ﻣﺮﮔﺶ ﺛﺮوﺗﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮای دﺧﺘﺮش ﺑﻪ ارث ﺑﮕﺬارد و ﻟﺬا اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ از ﻫﻤﺎن ‫ﻋﻨﻔﻮان ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اداﻣﻪی زﻧﺪﮔﯽ راﻫﯽ ﺟﺰ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﮐﺎری ﺑﺮای ‫ﺧﻮدش دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ در ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻣﻬﺎرت ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری را ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ.

‫در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﮐﺎﻣﻠﯽ در ﭼﻠﺘﻦ ﻫﻢ، ﺷﻬﺮی ﮐﻪ در آن ﻣﻮﻗﻊ در آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮده، اﻧﺠﺎم دادم. ﻫﯿﭻ ‫ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﻧﺪارد، اﻫﺎﻟﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺮاﯾﺶ دﻟﺴﻮزی ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺧﺎﺻﯽ از ‫وی ﯾﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. اوﻟﯿﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ در ﺟﺰﯾﺮه واﯾﺖ ﺑﻮده ﮐﻪ در ﻣﻨﺰﻟﯽ در اﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮه ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻮاده ای ‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽﺷﻮد، ﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﻠﻔﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺮﺳﺘﺎر ﮐﻮدک ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻨﺰل. اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ‫در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ در ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون )ﻫﻤﺎن ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ آن ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺑﭽﻪ وی را داﺷﺘﻪ( داﺷﺘﻢ، ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون از ﮐﺎر آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺴﯿﺎر راﺿﯽ ﺑﻮد و ﻋﻼﻗﻪ زﯾﺎدی ‫ﻧﯿﺰ ﺑﻪ وی داﺷﺘﻪ، و در ﻃﻮل ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮده، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﺋﯽ ﺑﻪ راه ﻧﻤﯽاﻧﺪازد ‫و ﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ را ﻫﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﻤﯽآورد.

‫ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﺪون ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﻣﯽروﻧﺪ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺑﺮای اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﻣﯽرود و ‫در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺪﯾﻤﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻣﺴﻦ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻋﻠﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺿﻤﻨﺎً ﻋﻤﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن زﻣﺎن ﺗﺤﺼﯿﻠﺶ ﻧﯿﺰ ﺑﻮده ﺑﻪ ﮐﺎر ‫ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ دوﺳﺖ، ﺧﺎﻧﻢ رودا دﯾﻮز ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮده و ﺑﺎ وی ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺪت دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺪﯾﻤﻪ و ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮده ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺣﺎل و اﺣﻮال ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎن رو ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﻣﯽﮔﺬارد و دﯾﺮی ﻧﻤﯽﮔﺬرد ﮐﻪ وﺿﻌﯿﺖ آن ﻗﺪر وﺧﯿﻢ ﻣﯽﺷﻮد ‫ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ و وﺧﺎﻣﺖ اوﺿﺎع اﯾﺠﺎب ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﯾﮏ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﺣﺮﻓﻪای و ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ ‫ﺑﻪ ﺟﺎی وی اﺳﺘﺨﺪام و ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ را ﮐﻪ روزﻫﺎی آﺧﺮ ﻋﻤﺮش را ﻃﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺮ و ﺧﺸﮏ ﻧﻤﺎﯾﺪ. اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ‫ﺷﻨﯿﺪم، ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ از ﺳﺮﻃﺎن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻮده و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺰ زﻧﺪه اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﺮده ﭼﻮن ‫ﻣﺮﺗﺒﺎً ﻣﺮﻓﯿﻦ ﺑﻪ او ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﺪاوم ﻣﺮﻓﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل او را ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ.

‫ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺎ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﺮدم. ﻫﻮش و ﺣﻮاس درﺳﺘﯽ ﻧﺪارد، ﻣﻌﻬﺬا آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ و از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﭽﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﺎد ﻣﯽﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮده و ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ ﻧﯿﺰ ‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻧﻤﻮدم، ﭼﻮن در ﺷﻬﺮﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻫﯿﭻ ﻣﻨﺒﻌﯽ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪﻫﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺖ ﻋﺎدت، دوﺳﺖ ‫دارﻧﺪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﯿﭻ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ در آﻧﺠﺎ و در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ در ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻪ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻮده وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی ﯾﮑﯽ دو ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﭘﯿﺮ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ‫دﯾﮕﺮی در آن روﺳﺘﺎ ﻣﻌﺎﺷﺮت و ﻣﺮاوده ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ.

‫از ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ در ﺳﻮﺋﯿﺲ ﺑﻪ ﻣﺮگ و ﻣﯿﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ در ‫اﺛﺮ ﺳﺎﻧﺤﻪای ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮﺑﺨﻮرم ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺷﺎﻧﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮔﺶ، ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. آﺧﺮﯾﻦ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد، ﻫﻤﯿﻨﺠﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.«

‫ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی ﺑﺘﻞ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﭘﺲ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ از ‫ﮔﺮدوﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ دودل ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، اﮔﺮ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز زود اﺳﺖ.

‫ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﻣﻮردی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، زﯾﺮا ﻫﺮ وﻗﺖ اﺳﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد، ﭼﻨﺎن ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﯽ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ی ‫اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻧﻘﺶ ﻣﯽﺑﻨﺪد ﮐﻪ ﻫﺮ ﺑﯿﻨﻨﺪهای را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﯽ واﻣﯽدارد. ﻣﺴﻠﻤﺎً اﯾﻦ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ زﯾﺎد ﺑﯽدﻟﯿﻞ ‫ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮرد ﻣﻮﺟﻬﯽ ﺑﺮای آن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻀﺎﻓﺎً ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎر و ﺑﺨﺼﻮص ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی او ﻣﯽﺑﻮد، ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﻮاﻇﺐ ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ در ﻣﻮرد اﯾﺸﺎن ﻣﻮﺿﻮع از ‫ﺣﺪ ﻣﺘﻌﺎرف ﺧﺎرج اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻣﻀﻤﻮن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ از ﺧﻮد ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮم ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮرم ﯾﮏ ﭼﯿﺰی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان را ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﻀﻄﺮب و ﻧﮕﺮان ﮐﺮده اﺳﺖ، ‫وﻟﯽ از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ در زﻧﺪﮔﯿﺶ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ‫ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮرد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر آه ﺑﻠﻨﺪی ﻧﺎﺷﯽ از ﯾﮏ ﻫﯿﺠﺎن ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻏﺮور آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﮐﻪ ‫ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺸﻒ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ را ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر آﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮔﻔﺖ: »ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر. ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﻫﻨﻮز ‫ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺪﺗﯽ را ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻪای ﮔﺬراﻧﺪه ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﯽ در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ و از روی اﺷﺘﺒﺎه ﺳﻢ ‫ﻣﻬﻠﮑﯽ را ﻣﯽﺧﻮرد و ﺟﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ.«

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ در وﺿﻌﯿﺖ آرام ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ وﺟﻮد ‫آورد. ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻗﻮﯾﺎً ﯾﮑﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﭼﺮﺧﯿﺪ ‫و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﺣﯿﺮت زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد؟ ﺷﻤﺎ از ﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﯽ ﭘﯽ ﺑﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺧﻮب، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﻠﯽ ﮐﺎرآﮔﺎه ﻫﺴﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ‫اﺳﺖ اول ﺑﺎ اﯾﻦ دو دﺧﺘﺮ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺸﺎن رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﯾﮏ داﺳﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ اﻋﺘﻤﺎد آنﻫﺎ را ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ و ﻃﻮری واﻧﻤﻮد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻣﺸﮑﻮﮐﻢ. دﺧﺘﺮی ﮐﻪ اﺳﻤﺶ رودا اﺳﺖ رﻓﺘﺎرش ﺧﯿﻠﯽ ‫دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮد و روی ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎب ﻣﯽﮐﺮد، وﻟﯽ آن ﯾﮑﯽ ﯾﻌﻨﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از آﻣﺪن ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ‫ﻧﯿﺎﻣﺪه ﺑﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻫﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮد و ﺑﺪون ﺗﻌﺎرف ﻫﻢ ﻧﻔﺮﺗﺶ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ‫ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮک و ﻣﻈﻨﻮن اﺳﺖ. ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا؟ ﻻﺑﺪ ﮐﺎﺳﻪای زﯾﺮ ﻧﯿﻢ ﮐﺎﺳﻪ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ‫ﻗﺪر راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ و ﺳﻮءﻇﻦ داﺷﺖ.

ﻣﻦ از ﻫﺮ دوی آنﻫﺎ دﻋﻮت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ آﻣﺪﻧﺪ ﻟﻨﺪن، ﺳﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ‫ﻣﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﯾﻌﻨﯽ رودا ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻦ آﻣﺪ و در اﯾﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﺷﺮح داد ﮐﻪ ﭼﺮا ‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ آن ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﻦ و ﺑﯽادﺑﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮد. ﻇﺎﻫﺮاً دﻟﯿﻠﺶ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ زده ﺑﻮدم، ﮔﻮﯾﺎ ‫ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮه ی ﺑﺪ و ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪهای را ﺑﻪ ﯾﺎد او ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﻣﺪتﻫﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮده و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً اﯾﻦ ‫ﺧﺎﻃﺮه ی وﺣﺸﺘﻨﺎک را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮد.«

‫»ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﭼﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق رخ داده؟«

‫»ﺳﻪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ در دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﺑﻮده.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ زﯾﺮ ﻟﺐ ادا ﮐﺮد و ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ در دﻓﺘﺮﭼﻪاش ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﻮد. ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﮏ و ‫ﭼﻮﺑﯿﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻬﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد.

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻓﺎﺗﺢ ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ داده و در ﺧﻠﺴﻪی ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ را ‫ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻫﺮ ﺛﺎﻧﯿﻪ آن ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد.

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﺷﻤﺎ روی دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﺪ. ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، ‫آﺳﯽ رو ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺟﺎ رﻓﺖ. اﻃﻼﻋﺎت ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ذﯾﻘﯿﻤﺘﯽ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ. در اﯾﻦ ‫ﻣﻮاﻗﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﭼﻘﺪر راﺣﺖ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻣﺴﯿﺮ اﺻﻠﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد و ﭼﻪ آﺳﺎن ﻣﻮﺿﻮع ‫ﻣﻬﻤﯽ را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ.«

‫ﺳﭙﺲ اﺑﺮواﻧﺶ درﻫﻢ رﻓﺖ و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ در ﺟﺎﺋﯽ رخ داده ﮐﻪ آن ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺪت زﯾﺎدی آﻧﺠﺎ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺪاﮐﺜﺮ دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﻣﺎه و دﻗﯿﻘﺎً ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در ﻓﺎﺻﻠﻪی ﺑﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮه ی ‫واﯾﺖ و اﺳﺘﺨﺪام ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻫﻢ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﯽآﯾﺪ، ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون ﻫﻢ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻃﻼﻋﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، او ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﯽ در دووﻧﺸﺎﯾﺮ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ‫ﺣﺎﻻ دﻗﯿﻘﺎً ﮐﺠﺎ و ﭘﯿﺶ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ، ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻧﺎﮔﻬﺎن وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺮﯾﺪ و ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون ﮐﻪ آن ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﭘﯿﺶ او ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮده، زن ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﺎﻧﻪداری ﺑﻮده ﯾﺎ از آن زنﻫﺎی ﺷﻠﺨﺘﻪ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺳﻮال ﺑﻪ دور از اﻧﺘﻈﺎر و ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪای ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ‫و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﯽ ﺑﺮدﯾﺪ. ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎن ‫ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﮐﺮدم از وﺿﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻪدار و ﻣﺮﺗﺒﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب ‫ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ از ﺧﻮاﻫﺮش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮏ زن ﺷﻠﺨﺘﻪ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﯾﺎد ﻣﯽﮐﺮد. وﻟﯽ ﺷﻤﺎ از ﮐﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪﯾﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻪ ﺟﺎی ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﮐﻤﮏ اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮده ﺑﻮد.«

‫ﻣﻌﻬﺬا ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﺻﻼً ﺑﮕﺬرﯾﻢ. ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺎرج ‫ﻧﺸﻮﯾﻢ. ﺳﻮال ﻣﻦ ﺻﺮﻓﺎً از روی ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدم ﺑﻮد، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻫﻨﻮز ﺑﺮ دﻟﺨﻮری ﺧﻮد ﻓﺎﺋﻖ ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﮐﻪ اﯾﻦ ‫ﻗﺪر ﺳﺎدهﻟﻮح ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﻔﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﺟﺰﯾﺮه واﯾﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﭘﯿﺶ ﻋﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ رﻓﺘﻪ.

‫ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ واﻗﻌﺎً ﮐﻠﮏ و ﺣﻘﻪﺑﺎزی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ دروغ و دﻏﻞ ﻣﺮا ﺧﺎم ﮐﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ آراﻣﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، در ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮاﻗﻊ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺘﻤﺎً دﻟﯿﻞ ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ‫ﺑﻮدن ﺷﺨﺺ دروﻏﮕﻮ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل دارم، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﻣﻮرد ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﻋﺎدت دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ‫دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ، ﯾﻌﻨﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ دروﻏﮕﻮﻫﺎی ﺣﺮﻓﻪای ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﺟﻮر آدمﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ‫ﺗﺤﺮﯾﻒ ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﻫﻤﺎن را ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺻﺤﺒﺖ ‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ دروغ ﮔﻔﺘﻦ و ﮐﺘﻤﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه و ﺑﯽارزش ﺑﺎﺷﺪ، رﯾﺴﮏ ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻮده و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﺎدی را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎورد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از آن ﻣﺮدﯾﺚ دﻓﺎع ﮐﻨﺪ، ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ‫ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺗﺤﻘﯿﻖ ‫ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ.«

‫»ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ، اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮرد، ﯾﻌﻨﯽ ﻋﺪم آﮔﺎﻫﯽ از ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻣﻦ، ﺧﻮد دﻟﯿﻞ ﺑﺎرزی اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ‫ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﭼﯿﺰی را ﭘﻨﻬﺎن و ﯾﺎ ﮐﺘﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮد و ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ. ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﮔﺮ ‫رﯾﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺸﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ از ﭼﯿﺰی واﻫﻤﻪ ﻣﯽداﺷﺖ، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﯾﺪاً او را ﺗﺤﺖ ‫ﻓﺸﺎر ﻗﺮار داده ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ را ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ... ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﺮگ آن زن در ‫دووﻧﺸﺎﯾﺮ او را ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار داده ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ رو ﺑﻪ ﭘﻮارو ﮐﺮد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اوه ﺑﻠﻪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺸﻮد ﮐﻪ ﻣﺮگ ‫ﺗﺼﺎدﻓﯽ آن زن در دووﻧﺸﺎﯾﺮ، ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮده، ﺑﺎز ﻫﻢ دﻟﯿﻞ آن ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻫﻢ اﯾﺸﺎن ‫ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺎت را از ﻧﻈﺮ دور داﺷﺖ، ﭼﻮن ﻫﺪف از ﺗﺤﻘﯿﻖ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ‫ﺟﻨﺎﯾﺎت اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﯿﺎورﯾﻢ و ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮم ﻗﺎﺗﻞ آن را ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ‫ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ دﻗﯿﻘﺎً ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﻧﻤﻮده و ﺑﻪ دام اﻧﺪازم. از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و اﺷﮑﺎﻟﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ راﻫﻢ ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻋﻘﯿﺪه ی آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم، اﯾﻦ ﮐﺎر از ﻣﺤﺎﻻت اﺳﺖ، ﭼﻮن ﻫﺪف ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ آن ﺷﺐ اﺛﺒﺎت ﻧﻈﺮﯾﻪی ﺧﻮدش ﺑﻮد، ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ در دﻧﯿﺎ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎراﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ دام ‫ﭘﻠﯿﺲ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﻤﯽاﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر از ﮐﺴﺎﻧﯽ دﻋﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ‫ﻧﻤﻮﻧﻪی ﺑﺎرز اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎران ﺑﻮده و ﻫﺴﺘﻨﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، در ﻣﻮرد دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻢ، وﻟﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ. در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻓﺮدا ﺑﻪ ‫دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﻋﺰﯾﻤﺖ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺳﻮال ﮐﺮد: »آﯾﺎ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮوﯾﺪ؟ راﺳﺘﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ رودا دﯾﻮز را ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻦ ﺗﺤﺖ ‫ﻓﺸﺎر ﺑﮕﺬارم و ﺳﻮاﻻت ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﮑﻨﻢ.«

‫»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺮدﯾﺪ، ﻣﺴﺎﻟﻪای ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ، ﭼﻮن ﺳﻮاﺑﻖ اﯾﻦ ﻣﺮگ در ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﻣﻮﺟﻮد ‫اﺳﺖ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه و اﻃﻼﻋﺎت ﻻزم را در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‫ﻣﺎ ﭘﻠﯿﺲ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﭘﻠﯿﺲﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻮای ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را دارﻧﺪ. ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ را ﻃﻮری اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﺮدا وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ‫آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪم ﮐﭙﯽ ﭘﺮوﻧﺪه ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﺶ ﺑﺮاﯾﻢ آﻣﺎده و ﻣﻬﯿﺎ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﻣﺠﺪداً ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭼﻄﻮر؟ در ﻣﻮرد اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ‫ﮐﺮده اﯾﺪ؟«

‫»راﺳﺘﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺪارﮐﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﯿﺎورد. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺗﻮﺳﻂ ‫ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻣﺎ ﯾﮑﯽ دو روز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﯽرود، ﺣﺎل اﯾﻨﮑﻪ اﮔﺮ ﯾﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ در اﺑﺘﺪای ﮐﺎر ﻗﻮﯾﺎً اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺪارد.«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﯽزد زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ و ‫ﺟﺬاﺑﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪه ی ﺑﻠﻨﺪی ﺳﺮ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﮑﺮ را ﮐﺮدم. ﺿﻤﻨﺎً ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ‫ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﻫﻞ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪی ﺗﻠﻘﯽ ﻧﻤﻮده و از وﮐﯿﻠﺶ ﮐﻤﮏ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻻﺑﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺷﮑﺎﻻﺗﯽ ﻣﻮاﺟﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﺻﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻓﻮق اﻟﻌﺎده دوراﻧﺪﯾﺶ اﺳﺖ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ از ‫دﯾﮕﺮان ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد در زﻣﺮه ی آدمﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﻗﺪام و دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺎر ﺧﺎﺻﯽ، ‫ﻗﺒﻼً ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮده و ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﺎصﺗﺮی اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ‫و ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ وارد ﻋﻤﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪی ﺟﻬﺎت آﻣﺎدﮔﯽ داﺷﺘﻪ و ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮارد اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻧﯿﺰ راه ‫ﺣﻞﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ در آﺳﺘﯿﻦ دارﻧﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ دوﺑﺎره آﻫﯽ از روی ﻧﻮﻣﯿﺪی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎﺗﯽ ﮐﻪ ‫ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ، ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺪون ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﻗﺒﻠﯽ، ﺑﺪون ﻓﮑﺮ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭼﺎﻗﻮی ﺑﺎرﯾﮏ و ‫ﺗﯿﺰی را ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﮐﺴﯽ ﻓﺮو ﮐﻨﺪ.«

‫وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻮت ﻗﻠﺒﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ داده ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻌﻬﺬا ﺣﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ، اﮔﺮ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ‫راه دﯾﮕﺮی ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺪارد، اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﯾﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد آدم ﺑﯽدﺳﺖ و ﭘﺎﺋﯽ ‫ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ﭼﺴﺖ و ﭼﺎﻻک ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎه ﻃﻮﻻﻧﯽ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﮐﺎرش ﺑﻪ ﭘﻮارو اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﻣﻦ و ‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر دﺳﺖﻫﺎﯾﻤﺎن را رو ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﺘﺎن ﻫﻨﻮز رو ﻧﺸﺪه.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻫﻨﻮز آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪه، ﻓﻘﻂ ﭼﻄﻮر ﺑﮕﻮﯾﻢ، ‫ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ارزﺷﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. وﻟﯽ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﺪای ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻓﮑﺮ ‫ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارم ﭼﯿﺰی را از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﮑﻨﻢ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، اﺻﻼً اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ، راﺳﺘﺶ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ‫در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ آن ﻧﮑﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً آنﻫﺎ را ﺗﻢ اﺻﻠﯽ ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﻢ دﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪام.

ﺑﻠﻪ، ﺑﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ام، در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻨﻮز ﻧﻪ، وﻟﯽ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪام ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ‫ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺑﺮوم. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم، در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ‫ﺑﻪ ﻧﮑﺎت ﻣﺜﺒﺘﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﻔﯿﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده دﻗﯿﻖ و ‫ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻮده و ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽرود ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ دﻗﯿﻘﺎً ﮐﻨﺠﮑﺎو اﺳﺖ و ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮردی ‫را از ﻧﻈﺮ دور ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺮﻋﮑﺲ؛ ﻣﻨﻈﻮرم از ﺑﺮﻋﮑﺲ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮد و ‫ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﮐﺎری ﻧﺪارد. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ دارای ﻗﺪرت ‫ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدهای در زﻣﯿﻨﻪی ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻓﮑﺮ ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺗﻮان ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻗﻮای ‫دﻣﺎﻏﯽ ﺧﻮد را ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻧﻤﻮده و روی ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ، و در اﯾﻦ ﻣﻮاﻗﻊ آن ﻗﺪر در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯽرود ‫ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻤﺒﯽ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر او ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﻮد، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد، در ‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ روﺣﯿﻪ و ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد آﻟﯿﺎژی از دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ آن ﻗﺪر دﻗﯿﻖ و ﮐﻨﺠﮑﺎو ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻓﻀﻮﻟﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮد و ﻧﻪ آن ﻗﺪر در ﺧﻮد ﻏﺮق ﺷﺪه ‫ﮐﻪ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده و ﯾﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﻃﺮاف وی ﻣﯽﮔﺬرد ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎ و ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ.

‫اﯾﺸﺎن دﻗﯿﻖ و ﮐﻨﺠﮑﺎو ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﻨﺘﻬﺎی ﻣﺮاﺗﺐ ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد اﺷﯿﺎ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮده و ‫ﺑﺮاﯾﺶ ﺟﺎﻟﺐ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪﻫﺎی ﻧﻔﯿﺲ، ﻟﻮازم ورزﺷﯽ و ﺷﮑﺎر، و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺟﻮاﺋﺰی ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً در اﯾﻦ ‫ﻣﻮارد ﺑﻪ ﮐﺴﯽ داده ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎدهﺗﺮ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻣﺠﻤﻮﻋﻪای از آدمﻫﺎی درونﮔﺮا و ﺑﺮونﮔﺮا ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ آن ﻗﺪر درونﮔﺮا ﮐﻪ ﺟﺰ ﺧﻮد و اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﺪ و ﻧﻪ آن ﻗﺪر ﺑﺮونﮔﺮا ﮐﻪ ‫ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮد را ﻓﺪای ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ. ﻇﺮﻓﯿﺖ وی در ﻫﺮ دو ﻣﻮرد ﻣﺤﺪود ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ از ‫آن آدمﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﻖ ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﺣﺪ و ﻣﺮزی ﻣﺸﺨﺺ داﺷﺘﻪ و ﺗﺎ آﻧﺠﺎ اداﻣﻪ دارد ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن دوﺳﺖ دارﻧﺪ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪﯾﺪ وی را ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺷﻤﺎ ﺟﺪاً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ‫ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ، ﻧﮑﺎت ﻣﺜﺒﺖ و ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﻪ دردﺧﻮری ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺻﺪدرﺻﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﻻن و در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﺟﺎﻟﺐ و ﺑﻪ دردﺧﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺮﺳﻨﺪ، وﻟﯽ ﺑﻌﺪاً...«

‫»راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﭼﻪ ﻧﻈﺮی دارﯾﺪ؟«

‫»ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎر دارم، وﻟﯽ ﻓﻌﻼً زود اﺳﺖ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺮای آﺧﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ. ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ‫ﮐﺮد و ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ از اﯾﺸﺎن ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را در آن اﻃﺎق ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ روش ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯽآﯾﺪ. اﯾﻦ ﻃﻮر ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻦ و ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﺳﻮال ﮐﺮدن، ﻇﺎﻫﺮاً روﺷﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را از ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﯿﺪ، وﻟﯽ ‫ﺧﻮب، آﻣﺪﯾﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎ را ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻨﺪ، آن وﻗﺖ ﭼﻪ؟«

‫ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را ﺑﮑﻨﻨﺪ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻨﺪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ و ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻣﻮاﻧﻌﯽ در ﺳﺮ راه ﻣﻦ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎورﻧﺪ، در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﺮا ارﺿﺎ ‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮد، ﭼﻮن ﺷﺨﺼﯿﺖ دروﻧﯽ و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﺮوز ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد، و اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﺴﺘﻢ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪی ﻗﺒﻠﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺑﺪون ﺷﮏ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد،

‫وﻟﯽ ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﻣﺘﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از اﯾﻦ ﻣﺘﺪ اﺳﺘﻔﺎده ‫ﻧﮑﺮده ام و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺐ داﺷﺖ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ و ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر، ﻣﻦ ‫ﺷﺨﺼﺎً ﮐﺎر زﯾﺎدی اﻧﺠﺎم ﻧﺪاده ام. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻫﻨﮓ رﯾﺲ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ وﺟﻪ ﺗﻤﺜﯿﻠﯽ ﮐﻪ در ‫ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدهاﯾﺪ، ورقﻫﺎی دﺳﺖ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ورقﻫﺎی دﺳﺖ ﺷﻤﺎ و ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ارزش ﭼﻨﺪاﻧﯽ ‫ﻧﺪارد.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ژوﮐﺮ ﺑﯽارزشﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرت ‫در ﯾﮏ دﺳﺖ ورق ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ژوﮐﺮ ﺑﯽارزش اﮔﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺟﺎی ﻗﻮیﺗﺮﯾﻦ آسﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻣﻮرﯾﺘﯽ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻮل ﻧﻤﺎﯾﻢ.«

‫»ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫»ﻣﯿﻞ دارم ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﺑﯿﻮهی ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪای ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫»ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻧﯿﺴﺖ، وﻟﯽ ﺳﻮال اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﯿﺪ؟«

‫»ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻢ، ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﺑﺮوم.«

‫»ﻧﻪ، اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﭼﻮن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ وﻗﺖ دارﯾﺪ و وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺳﺮاغ ‫ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﺑﺮوﯾﺪ.«

‫»ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻃﻮل ﺑﮑﺸﺪ، وﻟﯽ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، دﻟﯿﻠﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ‫ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﺪ و اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ از اﯾﺸﺎن ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﯿﺪ.«

‫»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻠﺪم ﮐﻠﮏ ﺑﺰﻧﻢ؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﺎﻻ اﺳﻤﺶ را ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﺬارﯾﺪ، ‫وﻟﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺟﭗ ﻫﺮ وﻗﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ، ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺷﻤﺎ از ﭼﻨﺎن ﻗﺪرت ﻓﮑﺮی ‫ﺑﺮﺧﻮردارﯾﺪ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﺗﻤﺎﯾﻞ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ دور ﺧﻮد ﺑﭽﺮﺧﺎﻧﯿﺪ.«

‫»ﻣﺜﻼً ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم؟«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ زﻧﺪه ﺑﻮد، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آرام و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻤﺮدهای در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ‫ﻣﺮﺣﻮم از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺗﻨﺪی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »از ﮐﺠﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻣﯽزﻧﯿﺪ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫»ﻧﮑﺘﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﮐﺮد.«

‫»ﭘﺲ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد ﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮدش را ﻟﻮ داد، اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ؟ وﻟﯽ اﯾﻦ ﺗﭙﻖ زدنﻫﺎ از آدﻣﯽ ‫ﻣﺜﻞ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻌﯿﺪ اﺳﺖ.«

‫»آﻗﺎی ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، دوﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ، اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ آدﻣﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﮑﻨﺪ و در ﺧﻼل ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﺧﻮدش را ‫ﻟﻮ ﻧﺪﻫﺪ، اﯾﻦ اﻣﺮ از ﻣﺤﺎﻻت اﺳﺖ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، وراﺟﯽ و ﺣﺮف زدن زﯾﺎدی ﯾﮑﯽ از ‫ﺧﻄﺮﻧﺎکﺗﺮﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ اﻓﺸﺎﮔﺮی ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر داﺧﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ دروغﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺒﺎﻓﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ، ﺣﺘﻤﺎً، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺑﺎ ﮐﻤﯽ دﻗﺖ و ﺗﯿﺰﻫﻮﺷﯽ و ﺑﺎ آﮔﺎﻫﯽ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻢ اﺻﻠﯽ ﻣﺬاﮐﺮه ﭼﻪ ﺑﻮده و ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺪون ﺷﮏ ﻧﻮع دروغ و ﻣﻮرد دروغ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮوم، اﯾﻦ ‫ﺟﻮر ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ و اﻓﺴﺮده ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺗﺎ دم در اﻃﺎق او را ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﮐﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ دﺳﺖ اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻣﯽﻓﺸﺮد ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ‫اﻟﯿﻮر، از ﻫﻤﮑﺎری ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪی ﺷﻤﺎ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺘﺸﮑﺮم. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﮐﺎرآﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ زرﻧﮓﺗﺮ و ‫ﻗﺎﺑﻞﺗﺮ از آن ﮐﺎرآﮔﺎه اﻫﻞ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر در ﺗﺼﺤﯿﺢ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮔﻔﺖ: »او ﻓﻨﻼﻧﺪﯾﺴﺖ. ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، آدم اﺣﻤﻘﯽ اﺳﺖ، وﻟﯽ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪهﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ او ﻋﻼﻗﻤﻨﺪﻧﺪ. ﺧﻮب، ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.«

‫ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ آدرس ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ را روی ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬی ﻧﻮﺷﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در دﺳﺖ ﭘﻮارو ﻓﺮو ﮐﺮد و ‫ﮔﻔﺖ: »ﺑﯿﺎ، اﯾﻦ ﻫﻢ آدرس، ﺑﺮو ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻨﻮز ﻧﮕﻔﺘﻪاﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻢ؟«

‫»ﻫﯿﭽﯽ، ﻓﻘﻂ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺷﻮﻫﺮش، ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ.«

‫»ﺑﺘﻞ ﻋﺰﯾﺰ، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﺪه ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺴﺠﻞ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ را راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی و ﯾﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺪاﻧﺪ؟«

‫»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺎزم دووﻧﺸﺎﯾﺮ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﮐﺎری ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.«

‫ﭘﻮارو زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ.«

‫ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺘﻢ - ‫ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر

‫زن ﺧﺪﻣﺘﮑﺎری ﮐﻪ در را ﺑﻪ روی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو در ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر واﻗﻊ در ﺟﻨﻮب ﮐﻨﺰﯾﺘﮕﻮن ﮔﺸﻮد، ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﻋﺪم رﺿﺎﯾﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﻮارو اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺮف ﺗﻨﻔﺮ زﯾﺎد وی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺎرﺟﯿﺎن و ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ ﻏﯿﺮ ‫اﻧﮕﻠﯿﺴﯽﻫﺎ ﺑﻮد، ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺮاﻫﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در را ﺑﻪ روی ﭘﻮارو ﺑﺎز ﮐﻨﺪ.

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼً آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﻋﺎدت داﺷﺖ، ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺘﯽ از ﮐﯿﻔﺶ درآورد و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ‫داد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﺸﮏ و آﻣﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﮐﺎرت را ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺪه، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺮا ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﯾﺪ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺖﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪدی ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺘﻔﺎده در ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از آنﻫﺎ ‫ﻣﻌﺮف ﺣﺮﻓﻪ و ﮐﺎر ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺳﺮﮔﺮم ﺣﻞ ﻣﺎﺟﺮای ﺟﻨﺎﺋﯽ ﺑﻮد، ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮاﯾﻂ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺎراﮐﺘﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺸﺎن ﻣﯽرﻓﺖ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﯾﻦ آنﻫﺎ را ‫اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ از ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ وی ﻃﻔﺮه رﻓﺘﻪ و ﯾﺎ اﺣﺘﺮاز ﮐﺮده ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر از ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺖ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ‫ﺟﻤﻠﻪی »ﮐﺎرآﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ« ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮوف ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎﯾﯽ در ﯾﮑﯽ از ﮔﻮﺷﻪﻫﺎی ﮐﺎرت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد.

‫ﭘﻮارو از اﯾﻦ ﮐﺎرت ﺻﺮﻓﺎً در ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ »ﻃﺒﻘﻪی ﻧﺴﻮان« ﻣﯽرﻓﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد و ‫ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ زﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﯾﻦ ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺖ، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ دﯾﺪن ﺻﺎﺣﺐ آن در ‫ﺧﻮدش اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد. اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از ﺗﺮﻓﻨﺪﻫﺎی ﭘﻮارو ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪی ﺗﺮﻓﻨﺪﻫﺎ ﺗﯿﺮش ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻄﺎ ‫ﻧﻤﯽرﻓﺖ. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺟﻠﻮی در ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﺑﻪ دقاﻟﺒﺎب ﺑﺮﻧﺰی و ﭘﺎدری ﺧﯿﺮه ﺷﺪ ﮐﻪ اوﻟﯽ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﺎر ‫و ﮐﺪر و دوﻣﯽ ﻧﯿﺰ ﮐﺜﯿﻒ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻨﻔﺮ ﮔﻔﺖ: »اه، اﯾﻦ ﻫﻢ ﺷﺪ زﻧﺪﮔﯽ، اﯾﻦ ﻗﺪر ﮐﺜﯿﻒ و ﺷﻠﺨﺘﻪ«

‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ و ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﺑﻪ دم در آﻣﺪ و ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن زﯾﺎدی ﭘﻮارو را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ دﻋﻮت ﻧﻤﻮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ‫اﻃﺎﻗﯽ در ﻃﺒﻘﻪی اول ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪ. اﻃﺎق ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﮐﻢﻧﻮری ﮐﻪ ﻓﻀﺎی آن را ﺑﻮی ﮔﻞﻫﺎی ﭘﻼﺳﯿﺪه و زﯾﺮﺳﯿﮕﺎریﻫﺎی ‫ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺪه و ﭘﺮ از ﺗﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی ﮐﻮﺳﻦﻫﺎی اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ در اﻃﺮاف ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﺎً ‫ﮐﺜﯿﻒ و ﻧﯿﺎز ﻣﺒﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ داﺷﺘﻨﺪ، دﯾﻮارﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺸﯽ از ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاری ﺳﺒﺰ زﻣﺮدی و ﺳﻘﻒ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﮐﺎﻏﺬ ‫دﯾﻮاریﻫﺎی ﺷﺒﯿﻪ اﻣﺎ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﺲ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺎ ﺣﺪودی زﯾﺒﺎ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﯿﺶﺑﺨﺎری اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻢ زﻧﺎﻧﻪی ﺧﻮش آﻫﻨﮕﯽ ‫ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو؟«

‫ﭘﻮارو ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻤﻮد، اﻣﺮوز ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻏﯿﺮاﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﻣﯽﻧﻤﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻌﻤﺪاً ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻃﻮری واﻧﻤﻮد ﮐﻨﺪ ‫ﮐﻪ ﺟﺪ اﻧﺪر ﺟﺪ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻮده و ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻋﺎدات و رﺳﻮم اﻧﮕﻠﯿﺴﯽﻫﺎ ﻧﺪارد. و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎرش ﻧﯿﺰ ﺳﺒﮏ ﻓﺮاﻧﺴﻮیﻫﺎی اﺻﯿﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ و ﺑﻪ ‫ﻃﺮز ﻧﺎﻣﺤﺴﻮﺳﯽ، ادای ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم را درآورد.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﺑﯿﺶ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﻣﺼﺪع ‫اوﻗﺎﺗﺘﺎن ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﺎ ﺑﯽﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﻣﺸﻬﻮدی ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﭘﻮارو ﺑﻮد اﺷﺎره ﮐﺮد و ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ ﻟﺐ ﯾﮑﯽ ‫از ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی راﺣﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺑﯽﺻﺒﺮی ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ژﺳﺖ و ﺣﺎﻟﺖ ﭘﺮﻃﻤﻄﺮاﻗﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﻤﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻤﺮده و ﻣﺘﯿﻦ ﮔﻔﺖ: »ﺣﻀﺮﺗﻌﺎﻟﯽ ﺣﺘﻤﺎً از ‫ﮐﺎرت وﯾﺰﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺷﺪ ﺣﺪس زدهاﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻪی ﻣﻦ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﻣﻮارد ﺧﺼﻮﺻﯽ ‫ﺑﻮده و در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ.« ﭘﻮارو ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻓﻠﻔﻞ ‫زردﭼﻮﺑﻪ را ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻫﺮ ﻗﺪر ﻣﻮﺿﻮع را ﮐﺶ داده و آب و ﺗﺎب دﻫﺪ، ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﻫﯿﺠﺎنزدهﺗﺮ و ‫ﻣﺸﺘﺎقﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺣﺪس وی درﺳﺖ ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن و ﺑﯽﺻﺒﺮی ﻓﻮقاﻟﻌﺎده زﯾﺎدی اﻇﻬﺎر ‫داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﯽداﻧﻢ. ﺧﻮب ﻣﻌﻄﻞ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﭼﺮا ﻧﻤﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ژﺳﺖ ﻗﺒﻠﯽ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﻣﻦ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ در ﻣﻮرد ﻣﺮگ ﻣﺮﺣﻮم ‫ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻦ ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﺎن ﺷﺮوع ﮐﺮده ام.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺷﻨﯿﺪن اﺳﻢ ﺷﻮﻫﺮش و ﻇﺎﻫﺮاً از ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آوردن ﻣﺮگ وی، ﻓﺮﯾﺎد ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ از ﮔﻠﻮﯾﺶ ‫ﺧﺎرج ﺷﺪ. از ﺣﺎل و اﺣﻮال وﺿﻌﯿﺖ وی ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ در درون او ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده ‫اﺳﺖ، ﭼﻮن ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از اﻋﺘﺮاض ﺷﺪﯾﺪ در ﺟﻮاب اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﭼﺮا؟ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ‫اﺻﻼً اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دارد؟«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ و آرام و ﺑﺎ دﻗﺖ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎت وی ‫را از ﻧﻈﺮ دور ﻧﺪارد، در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻣﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﻫﻢ ﺑﺎ ‫ﻣﻦ دارد، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﯿﻮﮔﺮاﻓﯽ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر، ﺷﻮﻫﺮ ﻣﺮﺣﻮم ﺷﻤﺎ، ﮐﻪ از اﻋﺘﺒﺎر و اﺷﺘﻬﺎر ﺟﻬﺎﻧﯽ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ رﺷﺘﻪی ﺗﺤﺮﯾﺮ درآورد، و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺳﻌﯽ دارد ﺑﻪ ﻣﻮارد و ﻧﮑﺎﺗﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ‫ﻣﺮﺣﻮم اﺷﺎره ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮ و ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮده و ﺧﺪای ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻮرد اﺑﻬﺎﻣﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ‫ﻣﻮارد ﻣﻬﻢ، ﻣﺴﺌﻠﻪی ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻣﺮگ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ آن داﺷﺘﻪ و ﻣﺼﻤﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﺷﮏ و ﺷﺒﻬﻪای در اﯾﻦ ﻣﻮرد...«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺮف ﭘﻮارو را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻮﻫﺮم در اﺛﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﺗﺐ ﻣﺨﺼﻮﺻﯽ درﮔﺬﺷﺖ، ‫در آﻣﺎزون.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ و ﻋﻘﺐ ﺗﮑﺎن ﺧﻮردن. و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﮑﺎن ‫ﺧﻮردن اﻋﺼﺎب ﺧﺮدﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺣﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﺣﺮفﻫﺎی او را ﺑﺎور ﻧﮑﺮده ‫و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اداﻣﻪی آن، ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪه و دﯾﺮی ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ در ‫ﺳﺮش ﻣﯽﮔﺬرد ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺑﻪ زﺑﺎن ﺟﺎری ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﻟﺬا ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد، ﺑﺎ ‫ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺪاً ﻧﺎﺑﺎوری او را ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ، ﻣﻦ ﺧﻮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﺪ، ﻣﺪارک و اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ در دﺳﺖ دارم ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮرد ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﻣﺪارﮐﯽ؟ ﮐﺪام اﻃﻼﻋﺎت؟«

‫ﭘﻮارو ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد زل زده ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: »اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮﺣﻮم ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﻦ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.«

‫ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر زده ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺿﺮﺑﺎت دﯾﮕﺮی را ﻫﻢ دارد، ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﺴﯿﺎر ﺿﻌﯿﻔﯽ ‫ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، داﯾﺮهاﻟﻤﻌﺎرف ﻣﺘﺤﺮﮐﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ اﻃﻼع داﺷﺖ و ﺷﮕﺮدش ﻫﻢ ﺳﺮدرآوردن از ‫اﺳﺮار ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻮد و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﺎی او ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر زﺑﺎن ﺧﻮد را روی ﻟﺒﺎن ﺧﺸﮑﺶ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻮاﻓﻘﻢ. ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺿﺮﺑﻪای ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻪ زاﻧﻮی ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر زد و ﺑﺎ  ‫ﻟﺤﻦ اﺳﺮارآﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ: »ﻣﺜﻼً ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺷﻤﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر در اﺛﺮ ﺗﺐ ﻧﻤﺮده اﺳﺖ.«

‫ﺳﺮاﭘﺎی ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر را وﺣﺸﺖ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﯿﺼﺎل ﻣﻮج ‫ﻣﯽزد.

‫ﭘﻮارو ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ داده و در اﻧﺘﻈﺎر ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻞ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد ﺑﻮد.

‫ﻇﺎﻫﺮاً ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﻪ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه و ﺳﻌﯽ دارد ﮐﻪ ﺧﻮد را ‫ﺧﻮﻧﺴﺮد ﻧﺸﺎن دﻫﺪ، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻋﺪم اﻃﻤﯿﻨﺎن و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ از آن ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮد اﻇﻬﺎر ‫داﺷﺖ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽداﻧﻢ و اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﻠﻨﺠﺎر ‫ﺑﺮوم و ﯾﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﻣﻮﺷﮏ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ ﺑﺪﻫﯿﺪ. ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻣﯿﻞ دارم ﺑﺎ ﻫﻢ ‫روراﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ و رک و ﭘﻮﺳﺖﮐﻨﺪه ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ. ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﻣﺜﻞ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺧﻮدﺗﺎن را رو ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﮕﺬارﯾﺪ در ﻣﺤﯿﻄﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻟﺬا ﺧﻮاﻫﺶ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺑﺎﺋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﻃﻔﺮه ﻧﺮوﯾﺪ، ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن ﺑﻪ ‫ﻫﯿﭻ وﺟﻪ در اﺛﺮ ﺗﺐ ﻧﻤﺮده، ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﯾﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ اﯾﺸﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »آه...«

‫و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﭘﻮﺷﺎﻧﯿﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ و ﻋﻘﺐ ﺗﮑﺎن ﺧﻮردن. ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ‫دﺳﺘﺨﻮش ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﺪﯾﺪی ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻣﻌﻬﺬا ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺑﺎ زنﻫﺎ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺎ روﺣﯿﻪی آنﻫﺎ ﮐﺎﻣﻼً آﺷﻨﺎ ﺑﻮد، ‫ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯽ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻋﻠﯽ رﻏﻢ ﺣﺮﮐﺎﺗﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﻪ راﺳﺘﯽ آن ‫ﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪه وﻟﯽ دوﺳﺖ دارد ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﯿﻮه ای ﻣﺜﻼً اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ و دل ﺷﮑﺴﺘﻪ را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻬﯽ ﺑﺎزی ‫ﮐﻨﺪ. ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻮل ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﺣﺪﺳﺶ ﻧﯿﺰ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﻤﯽرﻓﺖ، او ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻓﻘﻂ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﺑﺎزی ﺧﻮدش ﺷﺪﯾﺪاً ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد، ﻟﺬا ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﮔﺎﻫﯽ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع، ﺑﺎ ‫ﯾﮑﺪﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﺻﯽ در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ:

‫»ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ روراﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ و از ‫آنﻫﺎ اﻃﻼع دارﯾﺪ ﺑﯽﮐﻢ و ﮐﺎﺳﺖ و ﺑﺪون رودرﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر دﺳﺘﺎﻧﺶ را از روی ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو