جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منشیطان به قتل می‌رسد (12)
شیطان به قتل می‌رسد (12)
ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺿﺮﺑﻪای ﻣﻼﯾﻢ ﺑﻪ زاﻧﻮی ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر زد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺧﯿﻠﯽ دﺳﺖ ﮐﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﺪ، ﺧﯿﻠﯽ، وﻟﯽ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺧﺒﺮم و ﻣﯽداﻧﻢ اﯾﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮده اﯾﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻮد. وﻟﯽ ﺧﻮب، دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ.«
»ﻧﻤﯽداﻧﻢ، واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻋﻠﺘﺶ ﻣﻦ ﺑﻮدم، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻘﺪر وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد، ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا، وﻟﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽروم ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻣﺮگ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر دارد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺟﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ ﻣﯽدﻫﺪ.«
ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻫﯿﺠﺎنزدﮔﯽ ﺗﺼﻨﻌﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺠﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ، ﺑﻠﻪ، ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻣﺮگ، ﭼﻪ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺨﺼﺎً اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده و ﺷﺎﻫﺪ آن ﻧﯿﺰ ﺑﻮده ام، ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺤﯿﺢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﺑﻌﻀﯽ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ واﻗﻌﺎً اﯾﻨﻄﻮری ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽروﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﯾﮏ ﺗﺮاژدی ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی ﺑﻪ وﻗﻮع ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﯿﻮﺳﺖ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻤﻼً در ﻣﺎﺟﺮا ﻧﻘﺸﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺗﻘﺼﯿﺮی ﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺘﻮﺟﻪ آنﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ از ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻧﻘﺶ دﯾﮕﺮی را رﻗﻢ زده اﺳﺖ، ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﺷﺖ آنﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺮاژدیﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﺑﺮوز ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻨﯽ ﻗﻮﯾﺎً ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻧﺪ، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﯿﺮوی ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﺎری از دﺳﺖ آنﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ و ﯾﻘﯿﻨﺎً آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺸﻮد، ﻣﯽﺷﻮد.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻠﺘﻤﺴﺎﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺮا درک ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ. اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﯽاﻓﺘﺎد و ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﻪ وﻗﻮع ﻣﯽﭘﯿﻮﺳﺖ.«
»ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﺪ، ﻧﻪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮﺗﺎن ﻣﯽرﻓﺖ، ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ او را ﻫﻤﺮاﻫﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﮐﺎﻣﻼً درﺳﺖ ﺣﺪس زدﯾﺪ، ﺷﻮﻫﺮم در ﺻﺪد ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ در ﻣﻮرد ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﮔﯿﺎﻫﺎن ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎدری ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در آن ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﯽروﯾﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ، وﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻗﺪم ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ، ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻘﻪ و ﺷﺮاﺋﻂ اﻗﻠﯿﻤﯽ آن داﺷﺘﻪ و ﺿﻤﻨﺎً ﺑﺘﻮاﻧﺪ وﺳﺎﺋﻞ ﺳﻔﺮ اﮐﺘﺸﺎﻓﯽ ﻣﺎ را ﻧﯿﺰ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﻨﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ وی آﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﺷﻮﻫﺮم در ﻫﻤﺎن ﺑﺮﺧﻮرد اول ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎدی ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺳﻔﺮ ﺧﻮد را آﻏﺎز ﻧﻤﻮدﯾﻢ.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و در ﺳﮑﻮت ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﭘﻮارو ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪای او را از ﻧﻈﺮ دور ﻧﻤﯽداﺷﺖ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورد و ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺧﻮد اداﻣﻪ داده و ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد و دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ، ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را از ﺳﺮ ﺑﮕﯿﺮد. ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ زﯾﺮﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ. ﺻﺪای زﯾﺒﺎ و ﺧﻠﺴﻪآور آب رودﺧﺎﻧﻪ، ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮگﻫﺎی درﺧﺘﺎن را ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎﺗﺮی ﺑﻪ رﻗﺺ درآورده. ﺳﻤﻔﻮﻧﯽ ﻣﺴﺖﮐﻨﻨﺪه و ﺧﯿﺎلاﻧﮕﯿﺰی از ﻧﻐﻤﻪی ﺧﻮش و دﻟﭙﺬﯾﺮ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﺟﯿﺮ ﺟﯿﺮ اﻧﻮاع ﺣﺸﺮات. ﻫﻮای ﮔﺮم و ﻣﺤﺮک ﻣﻨﺎﻃﻖ اﺳﺘﻮاﺋﯽ. ﻣﺮدی ﻗﻮی و ﺧﻮشﻫﯿﮑﻞ و ﺧﻮشاﻧﺪام. زﻧﯽ ﺟﻮان و زﯾﺒﺎ. ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﻨﻈﺮهی زﯾﺒﺎ و ﺑﺎﺷﮑﻮﻫﯽ اﺳﺖ.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو، ﻣﻮﺟﯽ از ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻮد، آﻫﯽ از روی ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻮﻫﺮم از ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد و اﺧﺘﻼف ﺳﻨﯽ زﯾﺎدی داﺷﺘﯿﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﯾﮏ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ ﺑﻮدم و ﻫﻨﻮز از ﻣﻔﻬﻮم و ﻣﻌﻨﺎی ازدواج ﭼﯿﺰی ﺳﺮدرﻧﻤﯽآوردم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻻﮐﺴﻤﻮر درآﻣﺪم.«
ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺎﺳﻒﺑﺎری ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ، ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ. ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ، اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ازدواجﻫﺎی ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻨﯿﺪن ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را اداﻣﻪ داد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و ﻣﻦ، ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭼﻪ ﻓﺮﺟﺎم ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی ﺑﺮای ﻣﺎ رﻗﻢ زده اﺳﺖ. ﺟﺎن دﺳﭙﺎرد ﻫﺮﮔﺰ از اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻼﻣﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﻤﯽآورد. او آن ﻗﺪر ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ و ﺑﺎ ﺷﺮف ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﺟﺎزهی ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﯽداد.«
ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﺣﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﭘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.«
»ﭼﻘﺪر ﺑﺠﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ. دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. ﺑﻠﻪ، زنﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ. ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ، ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﺷﺎرهای ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻤﯽﻧﻤﻮدم، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ ﺟﺎن دﺳﭙﺎرد ﺑﻮ ﺑﺒﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ از اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮐﺎﻣﻼً آﮔﺎﻫﻢ. رواﺑﻂ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ وﻟﯽ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد. او ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای او ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر. ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه، ﭘﺎﯾﻤﺎن را از اﯾﻦ ﻣﺤﺪوده دراز ﻧﮑﺮده و ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ.«
در اﯾﻨﺠﺎ دوﺑﺎره از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد و در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﭘﺮﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﯾﺎدآور ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ از ﻋﺸﻘﯽ ﭘﺮﺷﻮر و آﺗﺸﯿﻦ ﺑﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ. از ﺣﺎﻟﺖ و وﺟﻨﺎت ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﺎدآوری ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ از آن دوران ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ، ﺷﻮر و ﺣﺎل ﺟﺪﯾﺪ و ﻫﯿﺠﺎناﻧﮕﯿﺰی در درون وی ﺑﻪ وﺟﻮد آورده اﺳﺖ.
ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. آدم ﯾﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﻮد و ﯾﺎ اﮔﺮ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﻋﻮاﻗﺐ ﺧﻮش و ﻧﺎﺧﻮش آن را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن و دل ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ و ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن اداﻣﻪ دﻫﺪ. ﯾﺎد ﺗﮏ ﺑﯿﺘﯽ از ﯾﮑﯽ از ﺷﻌﺮای ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎزی ﮐﺮﯾﮑﺖ ﺑﻮد و در ﯾﮑﯽ از اﺷﻌﺎرش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﺑﻮرزم، ﻋﺸﻖ ﻣﻦ، اﯾﻦ ﮐﺮﯾﮑﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ!«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر اﺑﺮواﻧﺶ درﻫﻢ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ اﺧﻢآﻟﻮدی ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮا ﺷﻌﺮ را ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﮑﺖ ﻧﺪارد. در ﻣﺼﺮاع دوم ﺻﺤﺒﺘﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ای ﺗﻮ ﮐﻪ وﺟﻮد ﺗﻮ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ.«
»ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ. ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم، دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ، ﺗﻮﺋﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد ﺗﻮ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر دوﺑﺎره در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺖ و ﮔﻮﺋﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺧﻄﺎب ﮐﺮد: »ﺗﻮﺋﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد ﺗﻮ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮای ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺳﺮودهاﻧﺪ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﻟﻐﺖ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ را ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﻮﺋﯿﻢ، ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ...«
ﭘﻮارو ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺧﻮب، ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯽ؟«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ آن ﺷﺐ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ.«
»ﻣﮕﺮ آن ﺷﺐ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد؟«
»ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ اول ﺷﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺎﺟﺮه ﮐﺮدﻧﺪ. ﺟﺎن و ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ. ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ اﺳﻢ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮﻫﺮم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ از ﭼﺎدرم ﺑﯿﺮون آﻣﺪم. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ از ﭼﺎدرم ﺑﯿﺮون آﻣﺪم...«
»ﺑﻠﻪ، ﻓﻬﻤﯿﺪم، از ﭼﺎدر ﺑﯿﺮون آﻣﺪﯾﺪ. ﺧﻮب، ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﺷﺪ؟«
»از ﭼﺎدرم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم، دﯾﺪم ﮐﻪ ﺟﺎن و ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ... اوه ﺧﺪای ﻣﻦ، ﭼﻘﺪر وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد.« ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﯾﺪ و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآورم. وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ آﻣﺪم و ﺑﯿﻦ آن دو ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد. وﻟﯽ ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﺒﻮد و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاه ﻣﯽﮔﻔﺖ و او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽﮐﺮد. ﺟﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﻨﺪ، ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮد، آه ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ، وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺟﺎن واﻗﻌﺎً از ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﺮد.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺠﺪداً ﺻﻮرﺗﺶ را در دﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزاﻧﯽ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ ﻣﺮده ﺑﻮد، ﻣﺮده ﻣﺮده، ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﯽروح و ﺑﯽﺟﺎن، ﺗﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺶ اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد.«
»واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻪ ﻟﺤﻈﺎت ﺗﻠﺦ و ﻣﺮﮔﺒﺎری را ﮔﺬراﻧﺪه اﯾﺪ.«
»ﻫﺮﮔﺰ آن ﻟﺤﻈﺎت ﺷﻮم و ﻣﻨﺤﻮس را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده و ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﺟﺎن ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﯾﮏ ﺟﻨﺘﻠﻤﻦ واﻗﻌﯽ ﺑﻮد و ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدش را ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدم ﺣﺘﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﻫﻢ ﺑﺸﻨﻮم. آن ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ، روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﻓﺘﺎدم و اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎر دﺳﺖ ﺑﺮدارد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ. ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻫﺮﮔﺰ راﺿﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻮم، ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻼﺋﯽ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ. از ﻃﺮﻓﯽ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر، ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﮔﻮش روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ و روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺑﺎ آب و ﺗﺎب زﯾﺎد و ﺷﺎخ و ﺑﺮگﻫﺎﺋﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽدادﻧﺪ، ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﺎوﯾﻦ ﭼﺸﻢﮔﯿﺮی ﻣﺜﻞ ﺟﻨﮕﻞ و ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺳﺮ و ﺻﺪای زﯾﺎدی ﻫﻢ راه ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺻﺪﻣﺎت ﺟﺒﺮانﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﺑﻪ ﺣﯿﺜﯿﺖ و آﺑﺮوی ﺟﺎن وارد ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﻘﺪدﯾﺮ ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﺷﺪ و ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع را در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﯿﻢ. ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﺻﺪاﺋﯽ ﺷﻨﯿﺪه و ﻧﻪ ﭼﯿﺰی را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﻨﺎزه ی ﭘﺮوﻓﺴﻮر را ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻨﺎر رود آﻣﺎزون ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﯾﻢ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ از ﺗﺐ ﺷﺪﯾﺪی رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮد، ﺷﺎﯾﻊ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ در اﺛﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺐ درﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ.«
در اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺻﺪا و ﻟﺤﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﻋﻮض ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﻐﻤﻮم ﻧﺎﺷﯽ از ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﻋﺬاب وﺟﺪان آه ﺗﻠﺨﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻌﺪاً ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﻣﺘﻤﺪن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ.«
»ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺟﺪا ﺷﻮﯾﺪ؟«
»ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً، زﯾﺮا ﻣﺮده ی ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﯿﻦ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﻫﺮ آن وﺟﻮدش را اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ در ﻗﯿﺪ ﺣﯿﺎت ﺑﻮد. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﮐﺎری از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺒﻮد و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ از ﺷﺮ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﻠﺦ رﻫﺎ ﺷﻮﯾﻢ، ﻟﺬا ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺗﺮک ﻧﻤﻮده و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗﺎت ﻧﮑﻨﯿﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﺼﺎدف ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ، وﻟﯽ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺨﻨﺪی و ﺳﻼم ﻋﻠﯿﮑﯽ و ﺑﺲ، ﺑﻪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺎ را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ راﺑﻄﻪای ﺑﯿﻦ ﻣﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻓﻘﻂ ﻣﻦ و او ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ راز ﭘﻨﻬﺎن و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ را در ﭼﺸﻢﻫﺎی ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﭘﺮﻧﺪه ی ﺧﯿﺎﻟﻤﺎن ﺑﻪ دور دﺳﺖﻫﺎ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎزاﯾﺴﺘﺎد و ﺳﮑﻮت ﻣﻤﺘﺪی ﻓﻀﺎی اﻃﺎق را درﺑﺮﮔﺮﻓﺖ. ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر در ﭘﺸﺖ ﭘﺮدهای از اﺷﮏ درﺧﺸﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد، درﺧﺸﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﻧﺪوﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ، ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺸﻘﯽ ﺑﺎﺷﮑﻮه در ﮔﺬﺷﺘﻪ را در ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد. ﭘﻮارو ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻧﺸﻮد، ﻧﮕﺎﻫﺶ را ﺑﻪ ﭘﺮده اﻃﺎق دوﺧﺖ و ﺑﻪ آن ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ از ﺟﻌﺒﻪ آراﯾﺸﯽ ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯿﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﯿﺮون آورد و اﺷﮏ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺧﺸﮏ ﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮرت ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ. ﻟﺤﻈﻪای ﻓﺮا رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮارو اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﻃﻠﺴﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻟﺬا ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﮐﺎﻣﻼً دوﺳﺘﺎﻧﻪای اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﺎﺟﺮای ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰی...«
ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﮐﻪ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪی ﺧﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ و اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎ دوﺳﺘﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﮐﻪ ﭼﺮا اﺻﺮار دارم ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻓﺸﺎ ﺷﻮد؟«
»ﺑﻠﻪ، ﻣﺴﻠﻤﺎً دردﻧﺎک ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«
»ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دردﻧﺎک، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻧﯿﺰ ﺻﺪﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ زد. ﻟﺬا اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ اﯾﻦ آﻗﺎی ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺤﺘﺮم و ﻣﻨﺼﻔﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮﮔﺰ راﺿﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﯾﺶ ﻃﻮﻣﺎر زﻧﺪﮔﯽ زن ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽﮐﺴﯽ را درﻫﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ.«
ﭘﻮارو ﺑﺎز ﻫﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮ ﻣﺮد ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﯽ ﺑﺎﻻی دار ﺑﺮود.«
»ﺑﻠﻪ، ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﺟﺎن دﺳﭙﺎرد در اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺗﻘﺼﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺖ و واﻗﻌﺎً ﺑﯽﮔﻨﺎه ﺑﻮد. ﻗﺘﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد، ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺎت ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ و ﻧﻈﯿﺮ آن ﻗﻀﺎوت ﺷﻮد، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻗﺘﻞ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻠﻘﯽ ﺷﻮد. ﮐﺎری ﮐﻪ ﺟﺎن دﺳﭙﺎرد ﮐﺮد، ﺻﺮﻓﺎً دﻓﺎع از ﻫﺴﺘﯽ ﺧﻮدش ﺑﻮد و ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﮐﻪ ﺟﺎی او ﺑﻮد ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮﺋﯽ ﺑﺒﺮد و ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﯿﻤﻮﺗﯽ در اﺛﺮ اﺑﺘﻼ ﺑﻪ ﺗﺐ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺮده اﺳﺖ.«
ﭘﻮارو اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز اﺣﻤﻘﺎﻧﻪای ﻟﺠﻮج و ﯾﮑﺪﻧﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ.«
»در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﺷﻤﺎ از زﻣﺮه ﻣﺮداﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از زنﻫﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺗﻨﻔﺮ، اﺑﺎﺋﯽ ﻧﺪارﻧﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ زن رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪه و اﻓﺴﺮدهای ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪه و ﻋﺬاب ﺑﯿﺸﺘﺮی را ﻧﯿﺰ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ. وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﺟﺎزهی اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً اﺟﺎزهی اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﮔﺮ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی ﺑﺎرﯾﮏ ﺑﮑﺸﺪ، ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎ را ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮم را ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪام.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﻣﺤﮑﻢ اﯾﺴﺘﺎد و ﺳﺮش را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد.
ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﮐﻪ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد، دﺳﺘﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر را در دﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪای اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺪاﮐﺎری واﻗﻌﺎً ﺟﺎی ﺗﺤﺴﯿﻦ و ﺳﺘﺎﯾﺶ دارد، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ و ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮد و ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺋﯽ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺒﺮد.«
ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮم و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﺑﺮ ﻟﺒﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ و ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﻮرت ﭘﻮارو ﺑﺎﻻ آورد. ﭘﻮارو ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﺎرهای ﻧﺪارد ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ دﺳﺖ را ﺑﺒﻮﺳﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد و ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﺎ ﮔﺮﻣﯽ ﻣﺸﻬﻮدی ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮاﺗﺐ ﺗﺸﮑﺮ ﻗﻠﺒﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﻧﻮی ﻏﻢ دﯾﺪه و رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪه را ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ.«
درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻤﻼت ﻣﻠﮑﻪی ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدهای از درﺑﺎر ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. ﭘﻮارو ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﻓﺮارﺳﯿﺪه و ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻟﺬا ﺑﺎ اﺑﺮاز ﺗﺸﮑﺮ ﻓﺮاوان ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﻤﻮد و از ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎی ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن و ﻫﻮای آزاد ﮔﺬاﺷﺖ، ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ.
ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮑﻢ - ﺳﺮﮔﺮد ﺟﺎن دﺳﭙﺎرد
ﭘﻮارو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ راه ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﻫﻢ از زنﻫﺎ و اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺑﯽﻧﻮا ﮐﻪ از ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﺑﺮود ﮐﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪای ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ در اﻧﺘﻈﺎر او ﺑﻮده اﺳﺖ. وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﻮرد ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش آﻣﺪ، ﭼﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻬﻘﻪی ﺑﻠﻨﺪی را ﺳﺮ داد. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ در اﻣﺘﺪاد ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﺮاﻣﭙﺘﻮن راه ﻣﯽرﻓﺖ، ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﺣﺴﺎبﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ وﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﮔﯿﺮم اﯾﻦ آﻗﺎ ﻗﺪری ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﺪ، اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪارد و ﻣﺴﺌﻠﻪای ﻫﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ، ﭼﻮن اﻻن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﻪ ﺧﺮدهﮐﺎریﻫﺎ ﺑﺮﺳﻢ، ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﻌﺪاً وﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻧﺨﻮاﻫﻢ داﺷﺖ.
ﭼﻪ ﺗﺮاﻧﻪی ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ در اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻫﻤﯿﺸﻪ آن را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ، ﭼﯽ ﺑﻮد؟ آﻫﺎن ﯾﺎدم آﻣﺪ، ﯾﮏ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﺮای ﭘﺮﻧﺪه، ﭼﻪ ﺷﻌﺮ ﺑﺠﺎﺋﯽ، ﭼﻮن اﻏﻠﺐ ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﮔﻮل ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ.« و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﺗﺮاﻧﻪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ وارد ﻣﻐﺎزهای ﺷﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻮد، ﭼﻮن اﺟﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺟﻮرابﻫﺎی زﻧﺎﻧﻪ، ﻟﻮازم آراﯾﺶ و از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﮐﺎﻻﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎدهی ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود، ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دوﺷﯿﺰه ﺟﻮاﻧﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ در ﭘﺸﺖ ﻏﺮﻓﻪی ﺟﻮراب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻧﻤﻮد. ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮوﺷﻨﺪه در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ:
»ﺟﻮراب اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ، ﺑﻠﻪ، اﺗﻔﺎﻗﺎً ﮐﻠﮑﺴﯿﻮن ﺟﺎﻟﺐ و ﮐﺎﻣﻠﯽ از اﻧﻮاع اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ دارﯾﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﻏﻮب، از اﺑﺮﯾﺸﻢ ﺧﺎﻟﺺ، ﺑﺎ ﺿﻤﺎﻧﺖ.«
وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺟﻮرابﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻧﺸﺎن داد ﮐﻨﺎر زد و ﻧﻮع ﻣﺮﻏﻮبﺗﺮی را درﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﻮد. ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻣﺠﺪداً در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »آﻫﺎن، ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﺟﻮرابﻫﺎی اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻤﺮک و ﺳﻮد ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ، ﻗﯿﻤﺘﺸﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮان اﺳﺖ.«
و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، ﺟﻮرابﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪی را ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﺸﺎن داد. ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﭘﻮارو از ﻗﺒﻮل اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ ﺧﻮدداری ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﻫﺴﺘﻨﺪ، وﻟﯽ اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﺮا ﺟﻠﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ. راﺳﺘﺶ ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﺟﻮرابﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﻟﻄﯿﻒ و رﯾﺰﺑﺎﻓﺖ ﻫﺴﺘﻢ.«
»اﯾﻦﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﺘﺎن دادم ﺑﺎﻓﺖ ﺻﺪ داﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺟﻮرابﻫﺎی رﯾﺰﺑﺎﻓﺖﺗﺮی ﻫﻢ دارﯾﻢ، وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﻔﺘﯽ 53 ﺷﯿﻠﯿﻨﮓ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮان ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ اﮔﺮ از ﺧﻮد ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ دوام ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ، ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﺪری ﻧﺮم ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺒﯿﻪ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«
»آﻫﺎن ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﺟﻮراﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﻣﺜﻞ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت.«
دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﺑﺮای دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻏﯿﺒﺶ زد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪﻫﺎی زﯾﺎدی ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، وﻟﯽ ﻗﯿﻤﺖ اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ ﺟﻔﺘﯽ 5.73 ﺷﻠﯿﻨﮓ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ.«
ﺳﭙﺲ دﺳﺘﺶ را داﺧﻞ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﮐﺮد و آن را ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻪ ﻗﺪری ﻧﺮم و ﻟﻄﯿﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻇﺮاﻓﺖ ﺗﺎر ﻋﻨﮑﺒﻮت ﻣﯽﻧﻤﻮد.
»ﺣﺎﻻ درﺳﺖ ﺷﺪ. اﯾﻦﻫﺎ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ.«
»ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻧﻈﯿﺮ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺧﻮب ﻗﺮﺑﺎن، ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺖ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﻢ؟«
»ﻣﻦ... اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﺑﻠﻪ، ﻟﻄﻔﺎً 91 ﺟﻔﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﭙﯿﭽﯿﺪ.«
ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن 91 ﺟﻔﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺸﺨﻮان ﻏﺶ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ دوﺟﯿﻦ اﺑﺘﯿﺎع ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪای ﻗﺎﺋﻞ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ.«
»ﻧﻪ، ﻫﻤﺎن 91 ﺟﻔﺖ. ﺿﻤﻨﺎً دﻗﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ از رﻧﮓﻫﺎی ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻨﺪ.«
دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻧﻮزده ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و آنﻫﺎ را ﺑﻪ دﻗﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮز زﯾﺒﺎﺋﯽ ﺑﺴﺘﻪﺑﻨﺪی ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺻﻮرت ﺣﺴﺎب ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﺸﺘﺮی ﻧﻤﻮد.
ﭘﻮارو ﺻﻮرﺗﺤﺴﺎب را ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪی ﺟﻮرابﻫﺎ از ﻣﻐﺎزه ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺧﺮوج، ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﮐﻪ در ﻏﺮﻓﻪای در ﻣﺠﺎور ﺟﻮرابﻫﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮشﺷﺎﻧﺴﯽ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ از آن ﭘﯿﺮﻣﺮدﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ، دﺧﺘﺮه ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮب ﺑﻠﺪه ﮐﻪ ﭼﻄﻮری اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ را ﺑﺪوﺷﺪ. ﺧﻮب، ﺣﻘﺶ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ، ﻧﻮزده ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب، آن ﻫﻢ ﺟﻔﺘﯽ 5.73 ﺷﻠﯿﻨﮓ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ.«
وﻟﯽ ﭘﻮارو ﻏﺮق در اﻓﮑﺎر ﺧﻮد و ﺑﺪون آﮔﺎﻫﯽ از ﺣﺮفﻫﺎی ﺑﯿﻬﻮده و ﯾﺎوهﮔﻮﺋﯽﻫﺎی دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﻓﺮوﺷﻨﺪه در ﻣﻐﺎزه ﻫﺎروی راﺑﯿﻨﺴﻮن، ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰل ﺧﻮد رﻫﺴﭙﺎر ﺑﻮد.
ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ از ورود ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﮓ در ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد وارد اﻃﺎق ﺷﺪ. از ﺣﺎل و اﺣﻮال و وﺿﻌﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﻌﯽ را دارد ﮐﻪ ﺑﺮ اﻋﺼﺎب ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺗﺤﺖ ﮐﻨﺘﺮل ﮔﻔﺖ: »ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭼﻪ و ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻠﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ؟«
ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا در ﻣﻮرد ﻣﺮگ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻣﻄﻠﻊ ﺷﻮم.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻃﻠﺒﮑﺎراﻧﻪای اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا؟ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ آن ﺧﯿﺎلﭘﺮور ﺑﺪﺟﻨﺲ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻃﻼع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«
ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﺗﻔﺎﻗﺎً ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«
»ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ رﺳﯿﺪ. اﯾﻦ زن دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ، زده ﺑﻪ ﺳﺮش.«
»ﻧﻪ، ﻧﻪ، اﯾﻦ ﺣﺮف را ﻧﺰﻧﯿﺪ، ﺗﻨﻬﺎ اﺷﮑﺎﻟﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ زن ﺑﺴﯿﺎر رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ و ﺧﯿﺎلﭘﺮوری اﺳﺖ، ﻫﻤﯿﻦ، و اﻻ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﺷﮑﺎل دﯾﮕﺮی ﻧﺪارد.«
»رﻣﺎﻧﺘﯿﮏ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ، اﯾﻦ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﯾﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، اﯾﻦ زن ﯾﮏ دروﻏﮕﻮی ﺣﺮﻓﻪای و ﻣﺎدرزادی اﺳﺖ.
ﺣﺎﺿﺮم ﺷﺮط ﺑﺒﻨﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﻤﯿﻦ دروﻏﮕﻮﺋﯽ ﻣﺪاوم و ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪای رﺳﯿﺪه ﮐﻪ دروغﻫﺎی ﺧﻮدش را ﻧﯿﺰ ﺑﺎور ﮐﺮده و ﻣﯽﮐﻨﺪ.«
»ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ اﻣﮑﺎن وﺟﻮد دارد.«
»ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ زن ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺧﻄﺮﻧﺎک و ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از دﺳﺖ اﯾﻦ زن در اﯾﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪم.«
»در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻢﻋﻘﯿﺪه ﻫﺴﺘﻢ.«
در اﯾﻨﺠﺎ دﺳﭙﺎرد ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪه، اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا را آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ و ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ، ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ.«
»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ داﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺨﺼﺎً ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽﭘﻨﺪارﯾﺪ، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﺪ.«
»داﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ارﺗﺒﺎط ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻧﺪارد. ﺻﺮﻓﺎً ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺤﺾ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«
ﭘﻮارو ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪی و ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدم ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ آﻣﺪﻧﻢ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ اﻣﺘﯿﺎزی ﺑﺮای ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی را ﻫﻢ ﻧﺪارم. ﺣﺎل ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ، وﻇﯿﻔﻪی ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ را ﮐﻪ از آنﻫﺎ آﮔﺎه ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻃﻼع ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. ﺣﺎﻻ ﯾﺎ ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﯾﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ، اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدﺗﺎن دارد.«
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﻔﺮ اﮐﺘﺸﺎﻓﯽ ﻻﮐﺴﻤﻮرﻫﺎ را دادم.
ﺧﻮد ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر واﻗﻌﺎً ﻣﺮد ﺟﺎﻟﺐ و دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ ﺑﻮد و ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻞ و ﮔﯿﺎه. وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻤﺶ، ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺷﻤﺎ اﯾﺸﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﺪ و ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ از ﭼﻪ ﺗﯿﭗ زﻧﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﺎ واﻗﻌﺎً ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ زن ﻧﺪاﺷﺘﻢ و راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺣﺪودی از وی ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮدم، ﭼﻮن از آن زنﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮐﻨﻪ ﺑﻪ آدم ﻣﯽﭼﺴﺒﯿﺪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﺧﺠﺎﻟﺖ آب ﺑﺸﻮم.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻨﻮز ﻣﺪﺗﯽ از ﺳﻔﺮﻣﺎن ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ دﭼﺎر ﺗﺐ ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر ﻧﻪ ﭼﻨﺪان، وﻟﯽ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﺪﺟﻮری ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪ و ﺗﺐ ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺖ. ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ آن ﺷﺐ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ. ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﻮب ﺗﻮﺟﻪ و ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ، ﭼﻮن ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺐ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ آن ﺷﺐ ﻫﻮا ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻣﻦ در ﺑﯿﺮون از ﭼﺎدر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮران ﺑﻪ ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ رﻫﺴﭙﺎر اﺳﺖ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺗﺐ ﺷﺪﯾﺪ دﭼﺎر ﻫﺬﯾﺎن ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف رودﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرود. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ آن ﻗﺴﻤﺖ از رودﺧﺎﻧﻪ آن ﻗﺪر ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺑﻪ آن ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ راه ﻧﺠﺎﺗﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺻﺪ در ﺻﺪ در رودﺧﺎﻧﻪ ﻏﺮق ﻣﯽﺷﺪ.
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد و دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻪ ﻟﺐ رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ. ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﻢ ﻣﯽدوﯾﺪم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ او ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪم و رودﺧﺎﻧﻪ او را ﺑﻪ ﮐﺎم ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ راه ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮕﻢ ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﺎی او ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻨﻢ. ﺷﺮاﯾﻂ ﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ راه ﻧﺠﺎت دﯾﮕﺮی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻔﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﻗﺮاول رﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﺗﯿﺮاﻧﺪاز ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺎﻫﺮی ﻫﺴﺘﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﻢ و ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﺑﺮود، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﺪف ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺜﻞ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر و ﺑﻪ وﯾﮋه ﭘﺎﻫﺎی او ﮐﻪ در آن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﯿﺰ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﺪ.
اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ اﺷﮑﺎﻟﯽ و ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎی او ﺧﻮاﻫﻢ زد و او را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺖ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ اﻧﮕﺸﺘﻢ را روی ﻣﺎﺷﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺸﺎر دﻫﻢ، اﯾﻦ زن دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﺜﻞ اﺟﻞ ﻣﻌﻠﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮدش را روی ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﻠﯿﮏ ﻧﮑﻦ، ﺗﺮا ﺑﺨﺪا ﺷﻠﯿﮏ ﻧﮑﻦ، ﺑﺎزوی ﻣﺮا ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮدش ﮐﺸﯿﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﮔﻠﻮﻟﻪ از ﻟﻮﻟﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ، ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی ﭘﺎ دﻗﯿﻘﺎً از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ او اﺻﺎﺑﺖ ﮐﺮد و ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً آﻧﯽ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺷﺪ.
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد، ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻣﯿﻦ دﻫﺎن ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺮا در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ. ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ اﯾﻦ زن ﺧﯿﺎلﭘﺮور ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪی زﯾﺎد ﺑﻪ او، ﺷﻮﻫﺮش را ﺗﻌﻤﺪاً ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪهام. ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﺴﮑﻮت ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻣﺮگ ﭘﺮوﻓﺴﻮر را ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻫﻤﺎن ﺗﺐ ﺷﺪﯾﺪی ﮐﻪ داﺷﺖ ﺷﺎﯾﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد وی ﻣﺴﺒﺐ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﻮﻫﺮش ﺑﻮده و ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﻮاﻧﻪوار ﻋﺎﺷﻖ و دﻟﺨﺴﺘﻪی او ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﻠﺖ ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه ام.
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﮔﺮ اﯾﻦ زن راه ﺑﯿﻔﺘﺪ و ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻋﺸﻖ و ﻋﺎﺷﻘﯽ واﻫﯽ را ﻣﻄﺮح ﮐﻨﺪ، ﻣﺎﺟﺮا ﺻﻮرت دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﺮا ﺷﺪﯾﺪاً ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﮑﻨﺪ. از ﻃﺮﻓﯽ ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، ﺑﯿﻤﺎری ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ و وﺿﻌﺶ ﻃﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺑﻬﺒﻮدش ﻧﯿﺰ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد و ﻫﺮ آن اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرﻓﺖ ﺑﻤﯿﺮد. ﻟﺬا دﯾﺪم ﺣﺮفﻫﺎی اﯾﻦ زن زﯾﺎد ﺑﯽراه ﻧﯿﺴﺖ و دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﯿﺨﻮدی ﺧﻮدﻣﺎن را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﺑﯿﻨﺪازﯾﻢ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ از اﯾﻦ زن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ دل ﺧﻮﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ دﻟﻢ راﺿﯽ ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﺪ. ﻟﺬا ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﻈﺮﯾﺎت او ﺷﺪم و ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﭘﺮوﻓﺴﻮر را در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ دﻓﻦ ﮐﺮدﯾﻢ، ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺷﺎﯾﻊ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﭘﺮوﻓﺴﻮر در اﺛﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ داﺷﺖ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن آﻓﺮﯾﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮد و در ﻫﻤﺎن ﻣﺤﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽداد ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮده ﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎرﺑﺮﻫﺎ از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺎﺟﺮا آﮔﺎه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻟﯿﮑﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪی ﺷﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻨﺪ، ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﻼﻣﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺮ ﻟﺐ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ آورد. ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﻣﺘﻤﺪن ﺑﺎزﮔﺸﺘﯿﻢ و از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯽ و ﮐﻮﺷﺸﻢ اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ زن ﻧﯿﻔﺘﺪ.« در اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«
ﭘﻮارو ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب، راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ آن ﺷﺐ ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ.«
دﺳﭙﺎرد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺣﺘﻤﺎً از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر از اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن آﮔﺎه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﭼﻮن از آن زﻧﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ وی ﺑﺎزی ﮐﺮد و از وی ﺣﺮف درآورد. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﻮد و دوﺳﺖ داﺷﺖ از اﺳﺮار ﻫﻤﻪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ، ﺳﺮدرآورد.«
»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل آﮔﺎﻫﯽ از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ ﺑﯽﺧﻄﺮ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ آدﻣﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از آن اﻃﻼع داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از آن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺮﺑﻪی ﻣﻮﺛﺮی ﺑﺮای ﺗﻬﺪﯾﺪ و ارﻋﺎب ﺷﻤﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ.«
ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺗﺮس و واﻫﻤﻪای از ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.«
ﭘﻮارو ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد و دﺳﭙﺎرد ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺗﻨﺪی اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﺑﻠﻪ، اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ اﻧﮕﯿﺰه ﻣﻮﺛﺮ و ﻗﻮی ﺑﺮای ﻣﺮگ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ داﺷﺘﻢ، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﺤﺾ ﺑﻮده و ﮐﻠﻤﻪای از آنﻫﺎ دروغ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺣﺎل ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ، راﺳﺘﺶ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ.«
ﭘﻮارو ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ دراز ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ: »ﺣﺮفﻫﺎی ﺷﻤﺎ را ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد. ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم، ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ در آﻣﺮﯾﮑﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ و در ﮐﻨﺎر رود آﻣﺎزون اﻓﺘﺎد، دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺮح دادﯾﺪ و ﮔﻔﺘﯿﺪ.«
ﺻﻮرت ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد روﺷﻨﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺸﮑﺮم.«
و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً دﺳﺖ ﭘﻮارو را ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻓﺸﺮد.
ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و دوم - ﺷﻮاﻫﺪی در ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ ﺷﺪه و ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮداﺧﺖ.
ﺑﺎزرس ﻫﺎرﭘﺮ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهای ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ، ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﻟﻬﺠﻪی زﯾﺒﺎی اﻫﺎﻟﯽ دووﻧﺸﺎﯾﺮ در ﻣﻮرد ﺳﻮال ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن، دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﻫﯿﭻ ﻣﻮرد ﻣﺸﮑﻮک و ﻗﺎﺑﻞ ﺳﻮاﻟﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. از ﭘﺰﺷﮏ ﻣﻌﺎﻟﺞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻘﯿﻪ، ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﻈﺮﯾﻪی ﻧﻬﺎﺋﯽ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻮده و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق آرا آن را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮب، اﻟﺒﺘﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻣﺠﺪداً ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻟﻄﻔﺎً اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت دو ﺷﯿﺸﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ.«
»ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﻣﺤﺘﻮﯾﺎت ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽﺧﻮرده.
ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ، ﯾﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﻢ از رﻧﮕﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﺪﯾﻤﻪی اﯾﺸﺎن )اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان( ﺑﺮای رﻧﮓ ﮐﺮدن ﺳﺎﯾﺒﺎن ﻣﻮﺟﻮد در ﺑﺎغ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮدهاﻧﺪ. ﻇﺎﻫﺮاً ﺷﯿﺸﻪی رﻧﮓ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﻧﯿﺰ رﻧﮓ در آن ﺑﻮده ﻣﯽﺷﮑﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد ﻣﻘﺪاری از رﻧﮓ در ﻗﺴﻤﺖ ﺗﻪ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮده ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﻧﺪﯾﻤﻪی ﺟﻮان دﺳﺘﻮر ﻣﯽدﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ رﻧﮓﻫﺎی ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه را در ﯾﮑﯽ از ﺷﯿﺸﻪﻫﺎی ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮده ﺑﺮﯾﺰد ﺗﺎ ﺑﻌﺪاً از آن اﺳﺘﻔﺎده ﺑﮑﻨﺪ.
ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﻣﻨﺰل ﻧﯿﺰ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن را ﺷﻨﯿﺪه و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮔﻮاﻫﯽ داده اﻧﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺪﯾﻤﻪی ﺟﻮان، ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل رﻓﺖ و روب ﻣﻨﺰل ﺑﻮده و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﮐﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮﮐﻠﻔﺖ ﺧﺎﻧﻪ را داﺷﺘﻪ ﻧﯿﺰ ﺟﻤﻠﮕﯽ دﺳﺘﻮرات ﺻﺎدره از ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪهی رﻧﮓ در ﺷﯿﺸﻪی ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ رﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪه و در ﻗﻔﺴﻪی ﻣﻮﺟﻮد در ﺣﻤﺎم اﻃﺎق ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن در ﮐﻨﺎر دوات و ﺷﯿﺸﻪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮔﺬارده ﻣﯽﺷﻮد.«
»روی ﺷﯿﺸﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﻨﻮﺷﺘﻨﺪ؟«
»ﻧﻪ، ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺷﺎره ﮐﺮد.«
»ﻟﻄﻔﺎً اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ.«
»در آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﻣﯽرود و ﺷﯿﺸﻪی ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ را از ﻗﻔﺴﻪ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی از آن را ﻣﯽﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽرود، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﯿﺸﻪ را اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ، ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی از رﻧﮓ ﺳﺎﯾﺒﺎن ﺑﺎغ را ﺧﻮرده ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻮی ﻣﺎدهی ﺳﻤﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دﮐﺘﺮ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﮐﺘﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت ﺑﯿﻤﺎر دﯾﮕﺮی رﻓﺘﻪ ﺑﻮده و ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺳﻢ ﮐﺎر ﺧﻮدش را ﮐﺮده ﺑﻮده و ﺗﻼشﻫﺎی ﻓﺮاوان دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﻤﯽﺑﺨﺸﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﻣﯽﻣﯿﺮد.«
»ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻗﺒﻞ از ﻣﺮگ ﺣﺮﻓﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد زد؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﻧﻤﻮد؟«
»اوه ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، و ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ و ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮد ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪس را ﻣﯽزد. ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد. ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ وارد ﺣﻤﺎم ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺎ ﺣﻮاسﭘﺮﺗﯽ، ﺷﯿﺸﻪ ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ را ﮐﻪ داﺧﻞ آن رﻧﮓ ﺳﻤﯽ ﺑﻮده و اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً در آن ﻗﻔﺴﻪ ﮔﺬارده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮﻣﯽدارد و ﺳﺮﻣﯽﮐﺸﺪ. در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻠﻔﺖ ﻣﺴﺌﻮل رﻓﺖ و روب ﻣﻨﺰل، ﺷﯿﺸﻪی ﻣﺤﺘﻮی رﻧﮓ را اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً در اﯾﻦ ﻗﻔﺴﻪ ﮔﺬارده، وﻟﯽ ﮐﻠﻔﺖ ﺟﻮان اﻧﮑﺎر ﮐﺮد و ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮده اﺳﺖ.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و در اﻓﮑﺎری ﻋﻤﯿﻖ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﭼﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ راﺣﺖ و ﺑﯽدردﺳﺮی. ﺷﯿﺸﻪ را از ﻗﻔﺴﻪ ﺑﺮﻣﯽدارﻧﺪ و ﺷﯿﺸﻪی ﻣﺸﺎﺑﻪ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻣﺤﺘﻮی ﺳﻢ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ، و ﭼﻘﺪر ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮد و ﻣﻈﻨﻮن را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ آورد. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻮده، در ﮐﺎرش اﺳﺘﺎد ﺑﻮده و ﺑﺎ زﯾﺮﮐﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ای آن را اﻧﺠﺎم داده، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮی از ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از دﺳﺘﮑﺶ اﻧﺠﺎم داده ﺗﺎ ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻫﯿﭻ اﺛﺮ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﮕﺬارد، ﻃﻮری ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﺛﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﺳﺮاغ اﯾﻦ ﻗﻔﺴﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻪ ﺑﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺑﻠﻪ، ﻇﺎﻫﺮاً اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﭘﯿﺶ اﻓﺘﺎده، وﻟﯽ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ دﻗﯿﻖ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺣﺴﺎب ﺷﺪه.
وﻟﯽ ﭼﺮا؟ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ اﯾﻦ ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ را ﺷﺪﯾﺪاً ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد و از ﻓﮑﺮ آن ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽآﻣﺪ. در ﻫﻤﯿﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺑﺎ ﻣﺮگ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن، ﭘﻮﻟﯽ ﻫﻢ ﻋﺎﯾﺪ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺪﯾﻤﻪی ﺟﻮان ﻣﯽﺷﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻬﻤﯽ از ارﺛﯿﻪی اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﻣﯽرﺳﯿﺪ؟
ﺑﺎزرس ﻫﺎوﭘﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، اﺻﻼً. اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺣﺪود ﺷﺶ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪی راﺣﺘﯽ ﻧﺒﻮد، ﭼﻮن ﻫﺮ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽآﻣﺪ، ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻃﺎﻗﺘﺶ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ و آﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﺮد.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ. ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺒﻬﻮتﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر، دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان ﺑﯿﺶ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن زن ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی ﺑﻮده، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﺮ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ از ﮐﺎرش ﻧﺎراﺿﯽ و ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪ ﺑﻮد، ﺧﻮب ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﻧﺪﯾﻤﻪﻫﺎی ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرش ﭘﺎﯾﺎن داده و از ﭘﯿﺶ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﺮود. دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.
ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﯿﻨﻪ و ﻋﺪاوت ﻋﻤﯿﻖ و رﯾﺸﻪداری ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ارﺑﺎب ﺧﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻌﻬﺬا ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺠﺪداً ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؟«
»راﺳﺘﺶ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺋﯽ ﺑﺮادرزاده و ﺧﻮاﻫﺮزاده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﮐﻢ ﻧﺒﻮد، ﻟﺬا ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم اﻣﻮاﻟﺶ ﻫﻢ ﺑﯿﻦ آنﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪ، ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻔﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪم، ﻣﻨﺒﻊ درآﻣﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻋﻤﺪﺗﺎً از ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﻬﺮه ی ﺳﭙﺮده ی ﺛﺎﺑﺖ ﺳﺎﻻﻧﻪ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮد.«
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺗﯿﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده. ﺑﻠﻪ، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻣﺮده ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺪاﺷﺘﻪ، ﻣﻌﻬﺬا ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ از ذﮐﺮ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺧﻮدداری ﻧﻤﻮده و از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ را ﻫﻢ در ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ ﮔﺬراﻧﯿﺪه ﻃﻔﺮه ﺑﺮود.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺑﺎزرس ﻫﺎرﭘﺮ از ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﻨﻤﻮد و ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺣﻮﺻﻠﻪی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺧﻮد اداﻣﻪ داد. دﮐﺘﺮ ﻣﻌﺎﻟﺞ از ﻧﻈﺮﯾﺎت ﺧﻮد ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد و ﺗﺎﮐﯿﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺟﺎی ﺷﮏ و ﺷﺒﻬﻪای ﻧﯿﺴﺖ و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﻮده، ﺟﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ داده. ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻞ و ﻣﻮردی وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻧﻔﯽ ﮐﻨﺪ. در ﻣﻮرد ﻧﺪﯾﻤﻪی ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن، دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﺶ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪاﺷﺖ، دﺧﺘﺮ ﻧﺴﺒﺘﺎً زﯾﺒﺎ و آرام، وﻟﯽ ﺗﺎ ﺣﺪودی دﺳﺖ و ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺷﺪﯾﺪاً ﺑﺎﺧﺘﻪ و ﻧﮕﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﻌﺪ از دﮐﺘﺮ ﻣﻌﺎﻟﺞ، ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﯿﺶ دﻫﮑﺪه رﺳﯿﺪ. ﮐﺸﯿﺶ دﻫﮑﺪه آﺧﺮﯾﻦ ﻧﺪﯾﻤﻪی ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن را ﺧﻮب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ.
دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ و ﻧﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽآﻣﺪ. ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺮﯾﻪی ﮐﺸﯿﺶ دﻫﮑﺪه، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن زن آﻧﭽﻨﺎن ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی ﻧﺒﻮد، ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ دارای اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻮد در ﻣﻮرد رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدار دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮدش را داﺷﺖ و ﻗﻮﯾﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدار دﺧﺘﺮان ﺟﻮان ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺷﺌﻮﻧﺎت و ﺷﻌﺎﺋﺮ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻮن ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮﻣﻦ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد.
ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﭼﯿﺰی ﻋﺎﯾﺪش ﻧﺸﺪ. ﺑﻪ اﺳﺘﺜﻨﺎی ﺗﮏ و ﺗﻮﮐﯽ از اﻫﺎﻟﯽ ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ، ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآوردﻧﺪ، ﭼﻮن ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ در آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﻀﺎﻓﺎً ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ از آن دﺧﺘﺮﻫﺎی ﭘﺮﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺷﻠﻮغ ﻫﻢ ﻧﺒﻮده ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﺧﺎﻃﺮات ﻣﺮدم ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎ و آراﻣﯽ ﺑﻮد، ﻫﻤﯿﻦ و ﺑﺲ.
وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﺮﻋﮑﺲ، از اﺷﺘﻬﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﯿﺮزﻧﯽ ﻏﺮﻏﺮو، اﯾﺮادﮔﯿﺮ و ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮ ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی زﯾﺎد از ﻧﺪﯾﻤﻪﻫﺎﯾﺶ ﻧﯿﺰ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺖ و ﺧﺪﻣﺘﮑﺎراﻧﺶ را ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﺎً ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد. ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﻫﺎﻟﯽ ﮐﺎﻣﺐ اﯾﮑﺮ ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ دووﻧﺸﺎﯾﺮ و ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ از اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد.
ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺮک دووﻧﺸﺎﯾﺮ و ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﯽارزﺷﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﯿﻬﻮده ﻋﺎﯾﺪش ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻗﻮﯾﺎً اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دﻻﺋﻞ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪای ارﺑﺎب ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن را ﺗﻌﻤﺪاً ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه اﺳﺖ.
ادامه دارد ...
شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری
نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری
ﺗﺎﯾﭗ: Lady of Dawn
ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: Cards on the Table
از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو
