شیطان به قتل می‌رسد (13)

شیطان به قتل می‌رسد (13)

ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻮم - ‫ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت در ﻣﻮرد ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ

‫در ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﻗﻄﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻗﻄﺎر ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻟﻨﺪن رﻫﺴﭙﺎر ﺑﻮد، آن ﻣﺮدﯾﺚ و رودا ‫دﯾﻮز ﻧﯿﺰ در اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﻣﻨﺰل ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺎﻣﻪی ﭘﻮارو ﺻﺒﺢ ﻫﻤﺎن روز ﺑﻪ دﺳﺖ ‫آن ﻣﺮدﯾﺚ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد و آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ دﻋﻮت ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو را ﺑﯽﺟﻮاب ﺑﮕﺬارد، وﻟﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ‫ﺗﺴﻠﯿﻢ اﺻﺮار و اﺑﺮام ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ رودا ﺷﺪ و ﻗﺒﻮل ﮐﺮد.

رودا ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ را راﺿﯽ و ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﺪ، ﺑﺎ ‫ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﺑﻪ وی ﮔﻔﺖ: »آن، راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺗﺮﺳﻮﺋﯽ، ﺑﻠﻪ، واﻗﻌﺎً ﺗﺮﺳﻮ. درﺳﺖ ﺷﺪی ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﮐﺒﮑﯽ ﮐﻪ ‫ﺳﺮش را ﻓﺮو ﮐﺮده در ﺑﺮف و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﺴﯽ او را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ. ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ، ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ، ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از آدمﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﻈﺎن اﺗﻬﺎم ﻗﺮار دارﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ از ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻤﺘﺮ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ‫ﺣﺎل ﻫﺴﺘﯽ.«

‫آن ﺑﺎ رﯾﺸﺨﻨﺪی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »اﺗﻔﺎﻗﺎً اﯾﻦ وﺿﻊ را ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻮن ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ آنﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ‫از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻮرد ﺳﻮءﻇﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ و ﭼﺎره ای ﻧﺪاری ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯽ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮدت را ‫ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯽﮐﻨﯽ. ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ، ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ از ﮐﻨﺎر اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻋﺒﻮر ﮐﻨﯽ و دﻣﺎﻏﺖ را ﺑﺎﻻ ‫ﺑﮕﯿﺮی و ﺑﮕﻮﺋﯽ ﭘﯿﻒ ﭘﯿﻒ، اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﭼﻘﺪر ﺑﻮ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻢ، ﭼﻮن ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯽ و ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﯽ ﺧﻮد ‫ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻫﻢ ﺟﺰﺋﯽ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﺴﺘﯽ.«

‫وﻟﯽ آن ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﻧﺪﮔﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﺨﯿﺮ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺟﺰﺋﯽ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺑﺎﺷﺪ، ﻗﺒﻮل دارم ‫و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺣﺎﺿﺮم ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﯾﺎرو، اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﯾﮏ ﻏﺮﯾﺒﻪ اﺳﺖ و ﮐﺎرش ﻫﻢ اﺻﻼً ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻧﺪارد.«

‫»ﺧﻮب، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ دﻋﻮﺗﺶ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ ﻧﺪﻫﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد؟ ﻫﯿﭽﯽ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ ‫ﮐﻪ از زور ﻓﺸﺎر ﮔﻨﺎه اﺳﺖ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺖ دﻋﻮت ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ.«

‫آن ﺑﺎ ﺳﺮدی ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ.«

‫»ﻋﺰﯾﺰم، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ. ﺗﻮ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻋﺮﺿﻪی آدم ﮐﺸﺘﻦ را ﻧﺪاری، وﻟﯽ اﯾﻦ ﻣﺮدﻫﺎی ﺧﺎرﺟﯽ ﮐﻪ ‫ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ و ﺳﻮءﻇﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺸﺎن ﻋﺠﯿﻦ ﺷﺪه ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﻣﻌﺘﻘﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ادب ‫و ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل اﯾﺸﺎن ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﻮن اﯾﻦ آدم از آنﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ از ﺳﺮت ‫ﺑﺮﻧﻤﯽدارد و اﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﺮوﯾﻢ، او ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ از دﻫﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ‫ﺑﯿﺮون ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺸﯿﺪ.«

‫»وﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارﯾﻢ.«

‫»ﭼﺮا، ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻧﻢ آﺳﺖ ول را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدی. او از ﺧﺪاﯾﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ او ﺑﻪ وراﺟﯽ ‫ﺑﭙﺮدازد. ﯾﺎﷲ، دﯾﮕﺮ ﻣﻌﻄﻠﺶ ﻧﮑﻦ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮوﯾﻢ. اﮔﺮ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﯽ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫ﻣﻌﻬﺬا آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ اﮐﺮاه ﮔﻔﺖ: »اﺻﻼً ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﯾﺎرو ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر دارد و ﭼﻪ ﮐﺎری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫رودا ﺑﺎ ﺑﯽﺻﺒﺮی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ رو دﺳﺖ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ‫ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎرآﮔﺎﻫﺎن ﺷﺨﺼﯽ و آﻣﺎﺗﻮر ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ را ﺷﺮﻣﻨﺪه و ‫ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﮐﻨﻨﺪ.«

‫»و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﯾﻦ ﯾﺎرو، اﯾﻦ ﭘﻮارو از آن آدمﻫﺎی ﺑﺎﻫﻮش اﺳﺖ؟«

‫»ﻣﺜﻞ ﺷﺮﻟﻮک ﻫﻠﻤﺰ. ﻧﻪ، وﻟﯽ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻏﻞ ﺑﻮده ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎی زﯾﺎدی داﺷﺘﻪ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﺣﺎﻻ ‫ﭘﯿﺮ و ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ ﺧﻞ ﺷﺪه، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﺼﺖ ﺳﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. آن، آن، ﺗﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدت ‫ﺑﺪه و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ، آن ﭘﯿﺮﻣﺮد را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺬار. ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﯽ، ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ‫ﺑﮕﻮﯾﺪ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺴﻠﯿﻢ اﺻﺮار و اﺑﺮام رودا ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﺷﺪ، اﻻن راه ﻣﯽاﻓﺘﻢ. راﺳﺘﯽ، ﺑﺒﯿﻨﻢ رودا، ﺗﻮ ‫واﻗﻌﺎً از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮی.«

‫»آره، ﭼﺮا ﻧﻪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎی ﺧﻮدم در ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ. وﻟﯽ آن ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﺮدی، ‫ﭼﻮن اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮت را ﺑﺎﻻ ﻣﯽآوردی، ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﯽدﯾﺪی، آن وﻗﺖ ﻣﯽداﻧﯽ ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ؟ ‫ﺑﺎ ﺣﻖ اﻟﺴﮑﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺑﮕﯿﺮی ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻫﺰادهﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدی.«

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺣﺪود ﺳﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻫﻤﺎن روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم رودا دﯾﻮز و آن ﻣﺮدﯾﺚ دور ﻣﯿﺰی روﺑﺮوی

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺮﺑﺖ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ )ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ آن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ﺻﺮﻓﺎً از روی ادب و ‫ﻧﺰاﮐﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻨﺪ(، آن ﻫﻢ در ﻟﯿﻮانﻫﺎی ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ. ﭘﻮارو ﭘﺲ از ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﮔﻮﺋﯽ و ‫ﺗﻌﺎرﻓﺎت اوﻟﯿﻪ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﻄﻒ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ﻣﺎدوازل ﮐﻪ دﻋﻮت ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﺮده و ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ.«

‫آن ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ ‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ.«

‫»راﺳﺘﺶ ﻗﺼﺪ دارم از ﻗﻮه ی ﺣﺎﻓﻈﻪی ﺷﻤﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ.«

‫»ﻗﻮه ی ﺣﺎﻓﻈﻪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﻗﺒﻼً از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ‫ﻧﯿﺰ ﮐﺮدهام، وﻟﯽ اﻓﺴﻮس، ﺟﻮابﻫﺎﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ در ﺧﻮر اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ ﻧﺒﻮد.«

‫آن ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎدوازل ‫ﮔﺮاﻣﯽ، دوﺳﺖ دارم ﻗﺪری ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ و اﻃﺎق ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﻣﻨﺰل ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﻫﻤﮕﯽ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورﯾﺪ.«

‫ﺷﺒﺤﯽ از ﺗﺮس و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهی آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺳﺎﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎﺑﻮس ‫ﺧﻼص ﺷﻮم.

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺣﺎﻟﺖ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﻤﺎ را درک ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺎدوازل، ﺑﺮای دﺧﺘﺮ ‫ﺟﻮان و زﯾﺒﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺎﺟﺮای وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﯿﻌﯽ اﺳﺖ. ﺣﺪس ‫ﻣﯽزﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎ ﻣﺮﮔﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺸﺪه اﯾﺪ.«

‫رودا ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه، ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮد. آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺮان و ﻣﻨﺘﻈﺮ ‫ﮔﻔﺖ: »ﺧﺐ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﻃﺎﻗﯽ را ﮐﻪ در آن ﺑﻮدﯾﻢ در ﻧﻈﺮﺗﺎن ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﯿﺪ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﮐﻪ در آن اﻃﺎق ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ.«

‫آن ﺑﺎ ﺳﻮءﻇﻦ ﻣﺸﻬﻮدی ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﯿﭻ ﺳﺮدرﻧﻤﯽآورم.«

‫»ﭼﺮا ﺳﺮدرﻧﻤﯽآورﯾﺪ؟ ﺳﻮال ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده و آﺳﺎن اﺳﺖ. در آن اﻃﺎق از ﺻﻨﺪﻟﯽ و ﻣﯿﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ وﺳﺎﺋﻞ ﺗﺰﺋﯿﻨﯽ، ‫ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاری، ﭘﺮدهﻫﺎ، ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ و وﺳﺎﯾﻞ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ، اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺧﺮدهرﯾﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻫﯿﭻ ‫ﯾﮏ از آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآورﯾﺪ؟«

‫آن ﻟﺤﻈﻪای در ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ای ﮐﻪ اﺑﺮواﻧﺶ درﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »آﻫﺎن، ‫ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﻮال ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ، راﺳﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورم، ﻣﺜﻼً ‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاریﻫﺎ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً ﮐﺎﻏﺬ دﯾﻮاری ﻧﺒﻮد و دﯾﻮارﻫﺎ رﻧﮓ ﺷﺪه ‫ﺑﻮدﻧﺪ، از آن رﻧﮓﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﮐﻪ آدم ﯾﺎدش ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ﮐﻒ اﻃﺎق ﺑﻮد، ﯾﮏ ﭘﯿﺎﻧﻮ ‫ﻫﻢ در ﮔﻮﺷﻪی اﻃﺎق ﻗﺮار داﺷﺖ.«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ.«

‫ﻣﻌﻬﺬا ﭘﻮارو ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﮐﺮد و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »وﻟﯽ ﻣﺎدوازل، ﺷﻤﺎ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﻧﮑﺮدﯾﺪ، ‫ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﯾﺎدﺗﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در اﻃﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ از اﺷﯿﺎ و ‫اﺳﺒﺎب اﺛﺎﺛﯿﻪﻫﺎی ﻗﯿﻤﺘﯽ و ﻋﺘﯿﻘﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ.«

‫آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻮاﻫﺮ، ﻣﺮﺻﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم آﻣﺪ ‫ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻗﺮار داﺷﺖ.«

‫»اوه ﺑﻠﻪ، در دورﺗﺮﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪی اﻃﺎق و درﺳﺖ روﺑﺮوی ﻣﯿﺰی ﮐﻪ دﺷﻨﻪی ﮐﻮﭼﮏ روی آن ﻗﺮار داﺷﺖ.«

‫آن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﮔﻔﺖ: »ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ دﺷﻨﻪ روی ﮐﺪام ﻣﯿﺰ ‫ﺑﻮده؟«

‫وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﻘﻂ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ اﻃﻼع دارد و اﮔﺮ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮا ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻧﻤﯽﮐﺮد و ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﻧﻤﯽزﻧﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻮاﻫﺮ ﻣﺮﺻﻊ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺼﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورﯾﺪ؟«

‫آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﭼﻪ ﺟﻮاﻫﺮات ﻗﺸﻨﮕﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ، آﺑﯽ و ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻪ در ‫ﻣﺒﻨﺎی ﭘﺨﺘﻪ ﮐﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮیﻫﺎی واﻗﻌﺎً زﯾﺒﺎ، ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎق ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﻔﺶ دوزک ‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ آن ﻧﺪارم.«

‫ﭘﻮارو زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ: »ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﮑﺴﯿﻮﻧﺮ ﻣﻌﺮوف و ﺑﺰرگ ﺑﻮد.«

‫آن در ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. ﺗﻤﺎم اﻃﺎق ﭘﺮ از اﺷﯿﺎء ﻋﺘﯿﻘﻪ و واﻗﻌﺎً ‫ﻧﻔﯿﺲ ﺑﻮد، ﻃﻮری ﮐﻪ آدم ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ.«

‫»ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮی را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﺎورﯾﺪ، ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺜﻼً ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ ‫را ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺟﻠﺐ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫آن ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: »ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮔﻠﺪان ﭘﺮ از ﮔﻞﻫﺎی ﮐﻮﮐﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ آب ﮔﻠﺪان ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ ‫ﻋﻮض ﻧﺸﺪه و ﻧﯿﺎز ﻣﺒﺮﻣﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺖ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﻫﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻞ و ﮔﻠﺪانﻫﺎی ﮔﻞ ﻧﺪارﻧﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺖ و آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﻈﺮ ‫ﺷﻤﺎ را ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﻟﺒﺨﻨﺪی دوﺳﺘﺎﻧﻪ زد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ دﺧﺘﺮم، ﺧﻮدم ﻫﻢ زﯾﺎد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم. ﺗﯿﺮی در ‫ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭼﻄﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را زﯾﺎد ‫ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ؟«

‫ﺳﺮﺧﯽ ﻣﻄﺒﻮﻋﯽ ﭼﻬﺮه ی زﯾﺒﺎی آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻗﻮل داده ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ روزﻫﺎ ‫ﺳﺮی ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺰﻧﺪ.«

‫رودا ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻧﺨﯿﺮ، ﻫﯿﭻ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻦ و آن ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ ﮐﺎر را ‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.«

‫ﭘﻮارو ﭼﺸﻤﮑﯽ زد و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻘﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدﻣﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﯽ و ﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ‫زﯾﺒﺎﺋﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان و زﯾﺒﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮده و ﺷﻤﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ.«

‫رودا ﻣﺠﺪداً ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪای ﻣﻦ، زﺑﺎن ﺑﺎزی ﻓﺮاﻧﺴﻮی دوﺳﺖ ﻣﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﮐﺎری ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﻋﺚ ‫ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻮد.«

‫و از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺑﺎزدﯾﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎ و ﻃﺮحﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار آوﯾﺰان ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ‫ﮔﻔﺖ: »ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎی ﻗﺸﻨﮕﯽ دارﯾﺪ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو.«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻗﺸﻨﮓ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﻟﺤﻈﻪای دودل ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ رو ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎدوازل، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ‫ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ ﻣﺘﺸﮑﺮ ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ ﻟﻄﻔﯽ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، اوه ﻧﻪ، اﺻﻼً ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﺪارد، ﻗﻮل ‫ﻣﯽدﻫﻢ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫آن ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ‫ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از ﺑﺮادرزادهﻫﺎ، ﺧﻮاﻫﺮزادهﻫﺎ ﻫﺪاﯾﺎﺋﯽ ﺑﺨﺮم. ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ اﻃﻼع ‫ﭼﻨﺪاﻧﯽ از ﺳﻠﯿﻘﻪی دﺧﺘﺮان ﺟﻮان اﻣﺮوزی ﻧﺪارم و ﺑﻪ ﻗﻮل آنﻫﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪی ﻣﻦ ﻗﺪﯾﻤﯽ و ﺑﻪ درد ﺧﻮدم ﻣﯽﺧﻮرد.«

‫آن ﺑﺎ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﭼﻪ ﻣﯿﻞ دارﯾﺪ ﺑﺨﺮﯾﺪ؟«

‫»ﺟﻮراب، ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﺟﻮراب اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً، ﻫﺮ دﺧﺘﺮی از ﺟﻮراب اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽآﯾﺪ.«

‫»وﺟﻮد ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻧﺠﺎت ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺟﻔﺘﯽ از ﺟﻮرابﻫﺎی اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ‫ﺧﺮﯾﺪ هام، ﺣﺪوداً ﭘﺎﻧﺰده و ﯾﺎ ﺷﺎﻧﺰده ﺟﻔﺖ ﻣﯽﺷﻮد، ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ را ‫ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ دارﯾﺪ، ﺷﺶ ﺟﻔﺖ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﻧﮓ را از ﻣﯿﺎن آنﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب ‫ﮐﻨﯿﺪ.«

‫آن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﯿﻞ.«

‫ﭘﻮارو ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰی ﮐﻪ در ﮔﻮﺷﻪ اﻃﺎق ﻗﺮار داﺷﺖ راﻫﻨﻤﺎﺋﯽ ﻧﻤﻮد. روی اﯾﻦ ﻣﯿﺰ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﭼﯿﺰﻫﺎی ‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﯽ روی ﻫﻢ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. آنﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﭘﻮارو را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ وی آﺷﻨﺎﺋﯽ ‫و ﻣﺮاوده داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮد رﯾﺰهﻣﯿﺰه ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ دﻗﯿﻖ و ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮده و ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ از ‫ﺷﻠﻮﻏﯽ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻟﺬا ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ اﻣﺮوز ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ و وﺿﻌﯿﺖ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ و درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ ‫اﯾﻦ ﻣﯿﺰ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ، ﺑﺪون ﺷﮏ آﻧﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ از اﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻪ و ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ‫ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺑﺮای ﻫﺪف ﺑﺨﺼﻮﺻﯽ ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﺪارک دﯾﺪه اﺳﺖ.

‫ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از ﺟﻮرابﻫﺎی اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ زﻧﺎﻧﻪ، ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺟﻔﺖ دﺳﺘﮑﺶﻫﺎی ﭼﺮﻣﯽ ﮐﻪ داﺧﻞ آنﻫﺎ از ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮد، ‫ﭼﻨﺪ ﻋﺪد ﺗﻘﻮﯾﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺴﺘﻪﻫﺎی زﯾﺎدی از اﻧﻮاع ﺷﮑﻼتﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻤﯽ روی ﻫﻢ ‫اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.

‫ﭘﻮارو ﺿﻤﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪی درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻫﺪاﯾﺎی ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ را ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ‫از ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ، ﭼﻮن دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﺣﺘﻤﺎً درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ ‫را ﻋﺮض ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﺎدوازل، ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، و ﺣﺎﻻ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪی ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻪ ﺗﺮدﯾﺪی ﻧﺪارم ﻓﻮق ‫اﻟﻌﺎده ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺷﺶ ﺟﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ آنﻫﺎ را ﺑﺮای ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف، آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﺑﺎ ﺟﻮرابﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺎ رودا ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ ‫ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﻪ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ رودا ﮔﻔﺖ: »و ﺣﺎﻻ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻣﺎدوازل، ﻫﺪﯾﻪی ﮐﻮﭼﮑﯽ ‫ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪام ﮐﻪ اﻣﯿﺪوارم ﻣﻘﺒﻮل ﻃﺒﻊ ﻟﻄﯿﻔﺘﺎن ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎدوازل ‫ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﺪﯾﻪ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ.«

‫رودا از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﭼﯿﺰ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ‫ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ؟«

‫»ﯾﮏ دﺷﻨﻪ ﻣﺎدوازل، دﺷﻨﻪای ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺎﺟﺮای ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻌﺮوف و ﭘﺮﺳﺮ و ﺻﺪا ﮐﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﺸﻒ آن را ‫داﺷﺘﻢ، ﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ ﮐﻪ ﻃﯽ آن، دوازده ﻧﻔﺮ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ دﺷﻨﻪ ﺷﺨﺺ واﺣﺪی را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ. در ﭘﺎﯾﺎن ‫ﮐﺸﻒ ﻣﺎﺟﺮا، ﺗﺸﮑﯿﻼت ﭘﻠﯿﺲ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ راه آﻫﻦ اروﭘﺎ اﯾﻦ دﺷﻨﻪ را ﺑﻪ رﺳﻢ ﯾﺎدﮔﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ اﻫﺪا ﻧﻤﻮدﻧﺪ.«

‫آن ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﻮﺗﺎه ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »آآآه، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ!«

‫ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد رودا ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻫﯿﺠﺎن ﻗﺒﻠﯽ ﮔﻔﺖ: »اووووه، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ آن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ رودا دﯾﻮز ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﻪ او را ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻪ ﻃﺮف اﻃﺎق ﻣﺠﺎور رواﻧﻪ ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ‫ﻣﯽرﻓﺖ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻋﺮض ﮐﺮدم. دﺷﻨﻪ را ﺗﺸﮑﯿﻼت ﭘﻠﯿﺲ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ راه آﻫﻦ اروﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ‫ﮐﺮد، ﭼﻮن ﮐﻪ...«

‫و از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ.

‫ﺣﺪود ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ، ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﻃﺮف آنﻫﺎ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺑﻪ ‫ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم اﯾﻦ ﺷﺶ ﺟﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﺑﻘﯿﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ رﻧﮓﻫﺎﯾﺸﺎن ﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﯿﺮه ی ﺗﯿﺮه ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ روﺷﻦ روﺷﻦ، ﻟﺬا ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎی ﺷﺒﺎﻧﻪی اﯾﻦ ﻓﺼﻞ از آنﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻨﺪ و ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ در ‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﮐﻪ روزﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ اﺳﺖ و ﻫﻮا ﺑﻪ اﯾﻦ زودیﻫﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﮐﺎﻣﻼً ﻗﺎﺑﻞ اﺳﺘﻔﺎده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﻣﺎدوازل ﯾﮏ دﻧﯿﺎ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺸﮑﺮم، ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﻟﻄﻒ ﺑﺰرﮔﯽ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﮐﺮدﯾﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ را ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺻﺮف آب ﻣﯿﻮه دﻋﻮت ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ادب و اﺣﺘﺮام ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ‫دﻋﻮت وی را رد ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪﻧﺪ. ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ از دو دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ‫ﻗﺒﻮل دﻋﻮت وی و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﮐﻤﮏ در اﻧﺘﺨﺎب ﺟﻮرابﻫﺎی اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد، آنﻫﺎ را ﺗﺎ دم در ﻫﻤﺮاﻫﯽ ‫ﮐﺮد و در آﻧﺠﺎ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﻧﻤﻮد.

‫ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺑﺴﺖ، ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ وﺳﻂ اﻃﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ وﺳﻂ اﻃﺎق ‫رﻓﺖ. ﻣﺤﻤﻮﻟﻪ درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ ﺟﻮرابﻫﺎ و ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ اوﻟﯿﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﭘﻮارو ‫ﺗﻌﺪاد ﺷﺶ ﺟﻔﺖ ﺟﻮراﺑﯽ را ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺠﺪداً ﺷﻤﺮد، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎرش ﺑﻘﯿﻪی ﺟﻮرابﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ. او ‫دﻗﯿﻘﺎً ﻧﻮزده ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب اﺑﺘﯿﺎع ﮐﺮده ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎرش ﻣﺠﺪد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺪه ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب وﺟﻮد ‫دارد؛ دو ﺟﻔﺖ از ﺟﻮرابﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﻣﻮردی ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد.

‫ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎرم - ‫آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮان ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ را ﺣﺬف ﻧﻤﻮد

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ ﻟﻨﺪن ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ دﯾﺪن ﭘﻮارو رﻓﺖ و ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ آن و رودا ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻄﻠﺐ دﯾﮕﺮی را ﻣﻄﺮح ﮐﻨﺪ، ﻓﯽاﻟﻔﻮر ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﺶ را ﺑﻪ دووﻧﺸﺎﯾﺮ ‫ﺑﺮای ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮد و در ﭘﺎﯾﺎن ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد: »ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺗﻤﺎم ‫ﺣﺮفﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم و ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آوردم، ﻣﺎﺟﺮای ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ‫ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮده و ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه در آن دﺳﺖ داﺷﺘﻪ. ﯾﻘﯿﻨﺎً ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻤﺌﻦ و ‫آﮔﺎه ﺑﻮد و ﻣﻨﻈﻮرش ﻫﻢ آن ﺷﺐ از ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن ﻣﺮگﻫﺎی ﻧﺎﺷﯽ از ﺳﻮاﻧﺢ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﻧﯿﺰ اﺷﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ‫ﺑﺨﺼﻮص و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﭘﺎک ﮔﯿﺞ و ﻣﻨﮓ ﮐﺮده، ﻣﻮﺿﻮع اﻧﮕﯿﺰه ی ‫اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ اﺳﺖ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻋﻘﻠﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻗﺪ ﻧﻤﯽدﻫﺪ. آﺧﺮ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ دﺧﺘﺮی ﻣﺜﻞ آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺘﺶ را ‫ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ آﻟﻮده ﮐﻨﺪ؟«

‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﻮال ﺷﻤﺎ را ﺑﺪﻫﻢ.«

‫»ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو.«

‫»اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪﺳﺎزی ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﮐﺎری ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺮده از روی ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ روﺷﻦ ﺷﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎدوازل آن ﻣﺮدﯾﺚ و دوﺳﺘﺸﺎن دوﺷﯿﺰه رودا دﯾﻮز ﺣﺘﻤﺎً ‫ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﯿﺰ اﻗﺪاﻣﺎﺗﻢ ﻣﺜﻤﺮ ﺛﻤﺮ ﺑﻮد و ﻫﺮ دوی آنﻫﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﻧﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻃﺒﻖ  ‫ﻣﻌﻤﻮل ﻫﻤﺎن ﻣﻮرد ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ را ﻣﻄﺮح و ﺳﻮال ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی از اﻃﺎق ﭘﺬﯾﺮاﺋﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورد.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﻨﻮز از اﯾﻦ ﺳﻮال ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﯾﺪ.«

‫»ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، ﭼﻮن ﺳﻮال ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ اﺳﺖ و ﭘﺎﺳﺦ آن ﻧﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻞ ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدوازل آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻗﺒﻼً ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﺣﺴﺎبﻫﺎﺋﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺪﮔﻤﺎن و ﻣﺸﮑﻮک ﺑﻪ ‫ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎدوازل اﺻﻮﻻً ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻮک ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی را ‫ﻫﻤﯿﻨﻄﻮری ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ زرﻧﮓﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ روﺣﯿﻪ و ‫ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻓﺮدی ﻣﺎدوازل آن ﻣﺮدﯾﺚ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و ﺟﺎﻟﺐﺗﺮﯾﻦ ﺷﮕﺮدﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ در ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﯾﮏ ﺣﻘﻪی در ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ و اﺣﺘﻤﺎﻻً آﻣﺎﺗﻮرﻣﺂﺑﺎﻧﻪ. ﻣﺎدوازل در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮال ﻣﻦ، ﺑﻪ ‫ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻮاﻫﺮ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ اﯾﻦ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻮاﻫﺮ در دورﺗﺮﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪی اﻃﺎق ﻧﺒﻮد؟

‫در ﻧﻘﻄﻪای درﺳﺖ روﺑﺮوی ﻣﯿﺰی ﮐﻪ دﺷﻨﻪی ﮐﺬاﺋﯽ روی آن ﻗﺮار داﺷﺖ. وﻟﯽ ﻣﺎدوازل ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﮔﻮل ‫ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﺑﻪ دام ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ و ﺑﺎ زرﻧﮕﯽ ﺧﺎﺻﯽ از آن ﭘﺮﻫﯿﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﻐﻠﻮب ‫ﮐﺮده. ﺣﺎل دﯾﮕﺮ از ﺧﻮدش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪه و ﻟﺬا ﺣﺲ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ و ﮐﯿﻨﻪﺗﻮزی وی ﻧﯿﺰ ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﻓﺮوﮐﺶ ﻧﻤﻮد و ‫اﻋﺼﺎﺑﺶ آرام ﺷﺪه اﺳﺖ. ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺪف اﺻﻠﯽ از ﺗﺸﮑﯿﻞ اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ اﯾﻦ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ او ‫را ﺑﻪ دام ﺑﯿﻨﺪازم و ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎری ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد ﻣﯿﺰی را ﮐﻪ دﺷﻨﻪ روی آن ﻗﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ‫ﺑﯿﺎورد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺎﺋﯿﺪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﺷﻨﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ را ﻧﯿﺰ دﯾﺪه اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ در ﮐﺎر ﺧﻮد ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه و ﻣﻬﻤﺘﺮ ‫از ﻫﻤﻪ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو را ﺷﮑﺴﺖ داده، دﯾﮕﺮ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮای ﻧﮕﺮاﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد.

ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﯽﭘﺮوا ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪی ﺟﻮاﻫﺮ داد ﺳﺨﻦ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺟﻌﺒﻪ ﺟﻮاﻫﺮ ﺑﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮده ‫و ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽآورد، اﻻ ﮔﻠﺪاﻧﯽ ﭘﺮ از ﮔﻞ ﮐﻮﮐﺐ ﮐﻪ آب آن ﻣﺪتﻫﺎ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻧﯿﺎز ﻣﺒﺮﻣﯽ ‫ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﺾ آب داﺷﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻮارو ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻗﻌﺶ رﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﺋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮی روی دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﻨﻮز ‫اﻃﻼﻋﺎت ﮐﺎﻓﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﺪارﯾﻢ، وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ دﻗﺖ ﮐﻨﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺒﯽ وی ﭘﯽ ‫ﺑﺒﺮﯾﻢ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ دارد. ﺧﻮب، ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ‫ﮔﻞ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ؟ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﻧﻪ، ﭼﻮن در ﻫﻤﺎن اﻃﺎق، ﮔﻠﺪان ﮔﻠﯽ ﻣﻤﻠﻮ از ﮔﻞﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎی ﺑﻨﻔﺸﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ ‫ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺮ ﺗﺎزه وارد و ﺑﺨﺼﻮص ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻞ و ﮔﯿﺎه ﺑﺎﺷﺪ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﺮد، وﻟﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ‫اﯾﻦ ﮔﻠﺪان زﯾﺒﺎ ﺗﻮﺟﻪ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ آن ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﭼﺮا؟

ﺧﻮب ﻣﻌﻠﻮم ‫اﺳﺖ، او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺪﯾﻤﻪی زنﻫﺎی ﭘﯿﺮ و ﻣﺴﻦ ﺑﻮده و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دارای ﻫﻤﺎن روﺣﯿﻪ اﺳﺖ، ﻟﺬا در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺪﯾﻤﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﺪ، ﻧﺪﯾﻤﻪای ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ دﺳﺘﻮر ‫ارﺑﺎبﻫﺎﯾﺶ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻮده ﻫﻤﯿﺸﻪ آب ﮔﻠﺪانﻫﺎ را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻞﻫﺎ ﭘﻼﺳﯿﺪه ﻧﺸﻮﻧﺪ، واﻟﺴﻼم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ در ﻣﻨﺰل ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮔﻠﺪان ﮔﻞﻫﺎی ﮐﻮﮐﺐ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﭼﻮن اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﻣﯽﺑﻮد، ﺣﺘﻤﺎً ‫و در ﺑﺪو ورود ﺑﻪ ﮔﻞﻫﺎی زﯾﺒﺎی ﺑﻨﻔﺸﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﺮد. ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﻞﻫﺎی ﭘﻼﺳﯿﺪه ی ﮐﻮﮐﺐ، ‫ﺣﺲ ﻧﺪﯾﻤﻪ ﺑﻮدﻧﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮد و ﯾﺎد ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ آب ﮔﻠﺪانﻫﺎی ﮔﻞ را ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮده ‫و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﮔﻠﺪان ﮔﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﺎﻃﺮش ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. وﻟﯽ در ﻋﻮض ﺟﻌﺒﻪی ﺟﻮاﻫﺮ را ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽآورد و ﺣﺘﯽ ﺟﺰﺋﯿﺎﺗﺶ را ﻧﯿﺰ از ﺣﻔﻆ اﺳﺖ. ﭘﺲ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽﺷﻮد ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﺪﯾﻤﻪ ﺻﻔﺖ و ‫ﺗﻮﺳﺮی ﺧﻮری ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ، آن ﻣﺮدﯾﺚ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻋﺎﺷﻖ ﺟﻮاﻫﺮات و اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ‫ﺗﺠﻤﻼت ﻗﯿﻤﺘﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮔﻔﺖ: »آﻫﺎ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ‫ﺷﺪه ام و ﻣﯽداﻧﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ.«

‫»دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ آن روز ﻧﯿﺰ در دﻓﺘﺮﺗﺎن ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ دﺳﺖﻫﺎﯾﻢ را رو ‫ﮐﻨﻢ و ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ را در ﺟﺮﯾﺎن ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮدم ﺑﮕﺬارم، وﻟﯽ ﺧﻮب ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮده و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ‫از ﻣﻮردی ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ آن را اراﺋﻪ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ. آن روز ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ در ‫ﻃﻮل ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺘﺎن، ﺗﻤﺎم ﺳﻮاﺑﻖ و ﮔﺬﺷﺘﻪی آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﺷﺮح دادﯾﺪ.

در ﭘﺎﯾﺎن ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺷﻤﺎ، ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﮑﺘﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ و ﺗﮑﺎن دﻫﻨﺪه ای را ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آن اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﻣﻄﺮح و ﻋﻨﻮان ﻧﻤﻮد. ﻫﻤﯿﻦ ‫ﻧﮑﺘﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻋﻤﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ واداﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪی ﻣﻬﻢ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ‫وﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺘﻔﺎده ی ﻣﺎدی و ﺷﺨﺼﯽ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. ﭼﺮا؟ ﭼﻮن آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻫﻢ ﻣﺠﺪداً در ﺟﺎی ‫دﯾﮕﺮی اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪ و در ﻣﻮرد ﺗﺎﻣﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ و اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺴﺌﻠﻪی ﺣﺎد ﻣﺎدی ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ او را وادار ‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﺎﯾﺪ.

ﺳﭙﺲ روﺣﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮی آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار دادم، دﺧﺘﺮی زﯾﺒﺎ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺗﺮﺳﻮ، ‫ﻓﻘﯿﺮ، وﻟﯽ ﺷﯿﮏﭘﻮش و ﺿﻤﻨﺎً ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺠﻤﻼت و اﺷﯿﺎء زﯾﻨﺘﯽ زﻧﺎﻧﻪ. ﺣﺎﻟﺖ و روﺣﯿﻪای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻣﺨﺼﻮص ‫دﺧﺘﺮﻫﺎی ﺟﻮان و ﻓﻘﯿﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ دﺳﺘﺒﺮد ﻣﯽزﻧﻨﺪ، ﻧﻪ ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑﺎر. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از ﺷﻤﺎ ﺳﻮال ﮐﺮدم ﮐﻪ آﯾﺎ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون ﺷﻠﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻣﺮﺗﺐ و ﺧﺎﻧﻪدار، و ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ‫ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻠﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﺨﺘﻪ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﺑﻮده اﺳﺖ. در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﺿﯿﻪی ﻧﻬﺎﺋﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﮐﺎﻣﻞ ‫ﮐﺮدم.

ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ از آن دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دارای ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﺑﺰرﮔﯽ در زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ، ‫ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻔﺸﺎن ﻫﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽروﻧﺪ، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﻫﻮس ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭼﯿﺰی را دﺳﺘﺒﺮد زده و ﯾﺎ ﮐﺶ ﺑﺮوﻧﺪ ‫ﮐﻪ اﻏﻠﺐ در ﻣﻐﺎزهﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺷﺎﻫﺪ و ﻧﺎﻇﺮ آن ﺑﻮده اﯾﻢ. ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ، اﯾﻦ دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎ، ﺗﺎ ‫ﺣﺪودی ﺗﺮﺳﻮ و ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻓﻘﯿﺮ ﮐﻪ دﭼﺎر اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، در ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﻣﯽﺷﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن اﺷﯿﺎ و ‫ﺗﺠﻤﻼت ﻗﯿﻤﺘﯽ و ﻟﻮﮐﺲ ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﻫﺎی ﺧﻮد وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﺷﺪه و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﯽ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش را ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ ‫ﺑﻮده دﺳﺘﺒﺮد ﻣﯽزده. اﯾﻦ ﺷﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﯾﮏ دﺳﺘﺒﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ، ﯾﺎ ﯾﮏ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪ و ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﯽ دو ﺳﮑﻪ ﻃﻼ، ﻧﮑﺘﻪی ‫ﻣﻬﻢ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎی وی ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺷﻠﺨﺘﻪ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ اﻟﺪون ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ زودی و ﺳﺎدﮔﯿﻬﺎ ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﺗﺎزه اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺸﻮد، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺧﻮدش آن را ﺟﺎﺋﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﮔﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ.

وﻟﯽ، ‫وﻟﯽ، ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎ ﭘﯿﺮزن دﻗﯿﻖ و ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻮاﺳﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﻤﻊ ﺑﻮده و ‫ﺣﺴﺎب ﻫﻤﻪی ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﻮد را دارد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ دﻗﺖ زﯾﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﭻ آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫را ﻣﯽﮔﯿﺮد. آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ اﺻﻮﻻً دﺧﺘﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺮﺳﻮﺋﯽ اﺳﺖ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ و آﯾﻨﺪه اش در ﻣﻌﺮض ‫ﺧﻄﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﻪ، و اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻧﮕﯿﺰهای ﻗﻮی ﺑﺮای ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺖ ‫ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ آن روز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﺮدم، آن ﻣﺮدﯾﺚ از آن دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻫﯿﭻ ‫ﺷﺮاﯾﻄﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽزﻧﻨﺪ، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ از اﻓﺸﺎ ﺷﺪن ﻣﻮﺿﻮع و ﯾﺎ ﻣﻮردی ﺷﺪﯾﺪاً ﺗﺮﺳﯿﺪه و وﺣﺸﺖزده ﺷﺪه ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ.

در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻧﯿﺰ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﻮده. او ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ روﺣﯿﻪای ﮐﻪ داﺷﺘﻪ، ﺣﺘﻤﺎً او را ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﭘﻠﯿﺲ ﻫﻢ ﻣﯽداده. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ راه ﻧﺠﺎت ‫ﺑﺮای آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و آن اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﺑﻤﯿﺮد و در اﯾﻦ راﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﻮﯾﺾ ﺷﯿﺸﻪﻫﺎی ﺷﺮﺑﺖ اﻧﺠﯿﺮ، ﻧﯿﺖ ‫ﭘﻠﯿﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﻣﯽﮔﺬارد. ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻫﻢ ﺗﺎ ﻟﺐ ﻣﺮگ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن و ‫ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ اﻇﻬﺎر ﻣﯽدارد ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎه از آن وی ﺑﻮده و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮءﻇﻨﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺗﺮﺳﻮ و ﮐﻤﺮو ﻧﯿﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻮی ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. ﻣﻌﻬﺬا ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ‫ﻓﺮﺿﯿﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪتﻫﺎ از ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻣﯽﮔﺬرد، اﺛﺒﺎت آن ﻧﯿﺰ ﮐﺎر آﺳﺎﻧﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. وﻟﯽ ‫ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽرﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺮح دادﯾﺪ.«

‫»ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﺣﺪ اﺣﺘﻤﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز دام ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﺮای اﯾﺸﺎن ﭘﻬﻦ ﮐﺮدم.

‫داﻣﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺣﻘﯿﻘﯽ و ﺑﺎ ﻃﻌﻤﻪای ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺣﻘﯿﻘﯽﺗﺮ و ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ. ﺑﺮای دﺧﺘﺮ ﺷﯿﺎد و ﺣﻘﻪﺑﺎزی ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺮ ﻫﻤﻪ ‫را ﺷﯿﺮه ﻣﺎﻟﯿﺪه، ﻻزم ﺑﻮد داﻣﯽ ﻓﺮاﺧﻮر ﺣﺎل و ﻟﯿﺎﻗﺖ او ﭘﻬﻦ ﺷﻮد. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻠﻨﺠﺎر رﻓﺘﻢ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ‫ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﺪس ﻣﻦ در ﻣﻮرد آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ او ﺑﺎ دﯾﺪن اﯾﻦ ‫ﺟﻮرابﻫﺎی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﮔﺮان و زﯾﺒﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﻧﺸﻮد و ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﺪه ﺗﻌﺪادی از آنﻫﺎ را ﺑﻠﻨﺪ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺳﺎدﮔﯽ و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ از او ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﺷﺶ ﺟﻔﺖ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﻧﮓﻫﺎ را ﺑﺮاﯾﻢ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ، ﺿﻤﻨﺎً ﺗﻌﺪاد دﻗﯿﻖ ﺟﻮرابﻫﺎ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ او ﻧﮕﻔﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻮال ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً ﻧﻤﯽداﻧﻢ ‫از ذﮐﺮ ﺗﻌﺪاد ﺣﻘﯿﻘﯽ آنﻫﺎ ﻃﻔﺮه رﻓﺘﻢ.

ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪم و او را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ.

‫ﻧﺘﯿﺠﻪ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﻮزده ﺟﻔﺖ، ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺪه ﺟﻔﺖ از ‫ﺟﻮرابﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه. دو ﺟﻔﺖ از آنﻫﺎ ﺑﺎل درآوردﻧﺪ و ﭘﺮواز ﮐﺮدﻧﺪ و اﻻن ﻫﻢ در ﮐﯿﻒ دﺳﺘﯽ ﻣﺎدوازل ‫آن ﻣﺮدﯾﺚ آﺷﯿﺎﻧﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ از روی ﺗﻌﺠﺐ و ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺳﻮﺗﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »واووو، اﯾﻦ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻠﮏ ﻣﺮﻏﺎﺑﯽ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ‫ﭼﻪ اﺳﺘﺎداﻧﻪ اﻧﺠﺎم دادﯾﺪ.«

‫»وﻟﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺣﺴﺎبﻫﺎﯾﺶ درﺳﺖ ﺑﻮد. اول ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﻮءﻇﻦ در ‫ﻣﻮرد اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﻻﺑﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ دزدی ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﮐﺴﯽ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ‫ﻣﻦ ﺳﻮءﻇﻨﯽ ﻧﺪارد، ﭼﺮا ﯾﮑﯽ دو ﺟﻔﺖ از اﯾﻦ ﺟﻮرابﻫﺎ را ﻧﺪزدم، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ دزدی ﯾﮑﯽ دو ﺟﻔﺖ ﺟﻮراب ‫اﺷﮑﺎل ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ آورد و ﺗﺎزه اﮔﺮ آدم ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﺟﻨﻮن دزدی ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ‫راﺣﺘﯽ از ﭼﻨﮕﺎل ﻗﺎﻧﻮن ﻓﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺑﻠﻪ، ﻇﺎﻫﺮاً ﻓﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﮐﺮده ﺑﻮد.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻇﺎﻫﺮاً، ﻣﻌﻬﺬا ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ دﻫﺎﻧﺶ ﻣﺰه ‫ﮐﺮده ﮐﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ، وﻟﯽ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﮕﺬرﯾﻢ، ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻪ ‫ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. در ﺟﺎﺋﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻗﺖ ﻣﯽزﻧﺪ، در ﺟﺎﺋﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮدن ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﮐﺴﯽ ‫ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ آن را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ، و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ و ﻗﺎﺗﻠﯿﻨﯽ ﮐﻪ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ دام ﻧﻤﯽاﻓﺘﻨﺪ. آن از دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً زن و ﺷﻮﻫﺮی را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ، وﻟﯽ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ‫وﺻﻠﻪای ﺑﻪ او ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ و اﯾﻦ ﻫﻢ از آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ﭘﯿﺮزﻧﯽ را در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻣﺴﻤﻮم ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ دزدیﻫﺎی ‫ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ. ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﺎﻧﺪه. آﯾﺎ واﻗﻌﺎً آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪ؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎزاﯾﺴﺘﺎد و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﻓﺮو رﻓﺖ. وﻟﯽ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺳﺮی ﺗﮑﺎن ‫داد و ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﻣﺸﻬﻮدی ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ. آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﻮﺗﺮ ‫از آن اﺳﺖ ﮐﻪ رﯾﺴﮏ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ. ﺟﺎﺑﺠﺎ ﮐﺮدن ﯾﮑﯽ دو ﺗﺎ ﺷﯿﺸﻪ ﮐﺎر دﺷﻮاری ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻬﻤﺘﺮ از ‫ﻫﻤﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﺗﻬﺎﻣﯽ ﺑﻪ او ﻧﺨﻮاﻫﺪ زد. از ﮐﺎرش ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺧﺪﻣﻪی ﻣﻨﺰل ‫ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ‫ﻣﯽرﻓﺖ، ﭼﻮن ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ داد.

‫اﯾﻦ از آن ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ آنﻫﺎ را ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺒﯿﻨﯽ ﻣﯽﻧﺎﻣﻢ، ﭼﻮن ﻗﺎﺗﻞ ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم داده، ﺑﺪون ‫آﻧﮑﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺣﻀﻮر در ﻣﺤﻞ ﺟﻨﺎﯾﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺧﻮﺷﺒﯿﻨﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﯾﺶ اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﺷﺪ و ﻃﺮف ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮد.

‫اﻟﺒﺘﻪ اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﯾﺶ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﻢ ﺑﺨﻮرد و ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در آن ﺻﻮرت ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺰ ﺳﻮءﻇﻨﯽ ‫ﺑﻪ او ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻨﺴﻮن ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮد ﻣﯽرﺳﺪ و ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮد ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ‫ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﻣﻌﻬﺬا در ﻣﻮرد ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻗﻀﯿﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﺎ در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﻋﻤﺪی، ﮐﯿﻨﻪﺗﻮزاﻧﻪ و ‫اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮﺋﯽ ﺷﺨﺼﯽ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﯿﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﻧﯿﺰ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻢ. ﻧﺤﻮه و ﻧﻮع اﯾﻦ دو ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎﻣﻼً ‫ﻣﻐﺎﯾﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ از ﮔﺮدوﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد. اول ‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ و ﺣﺎﻻ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه. ﺧﻮب، راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭼﻪ ﻧﻈﺮی دارﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟ در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪای رﺳﯿﺪﯾﺪ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻻﮐﺴﻤﻮر را ﻣﻔﺼﻼً ﺑﺮای ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺷﺮح داد. در ﭘﺎﯾﺎن، ‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﯿﭗ از زنﻫﺎ ﻗﺒﻼً ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﭼﻄﻮری ﻫﺴﺘﻨﺪ.

‫زنﻫﺎﺋﯽ ﺧﯿﺎلﭘﺮداز و اوﻫﺎمﭘﺮﺳﺖ و ﭼﻨﺎن در اوﻫﺎم و ﺧﯿﺎﻻت ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻐﺮق و ﺑﻪ آنﻫﺎ دﻟﺒﺴﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ از دﻧﯿﺎی ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ و ﻣﻮﻫﻮم ﺧﻮد ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﻣﺎﺟﺮای آﻣﺪن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و داﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ وی در ﻣﻮرد ﻣﺮگ ‫ﭘﺮوﻓﺴﻮر ﻻﮐﺴﻤﻮر ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺮای ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻮد.

‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮐﺎﻣﻼً ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺪاده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻮال ﮐﺮد: »ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻤﺎ ﺣﺮفﻫﺎی اﯾﺸﺎن را ﺑﺎور ‫ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ آه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از آن ﻣﺮدﻫﺎﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد ‫دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎ ﺷﻠﯿﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ، ﭼﻮن اﮔﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ زﻧﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﻋﺎﺷﻖ ‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺷﻮﻫﺮش ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺟﺪا ﺷﻮد، ﮐﺎری ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﺪه و ﻣﺮﺗﺒﺎً ﻫﻢ ‫ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮد و ﻟﺬا دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻫﺮ دوی آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه ﺑﯿﻔﮑﻨﺪ. ﻧﺨﯿﺮ، ﺟﺮﯾﺎن ‫دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺑﻮده ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در ﻣﻮرد ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ‫ﺣﺪﺳﺶ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ رﻓﺘﻪ، اوﻟﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، دوﻣﯽ ﺟﻨﺎﯾﺖ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﻤﺎره‌ سه، ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﻤﺎره ی ﺳﻪ در ﺣﻘﯿﻘﺖ ‫ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺖ  ﻧﻤﯽورد.«

‫ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ و ﺳﻮال ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »و ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﯿﻢ و...«

‫ﮐﻪ ﭘﻮارو ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ.«

‫در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ. ﭘﻮارو ﮔﻮﺷﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ، ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪای ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﻌﻄﻞ ‫ﺷﺪ، ﻣﺠﺪداً ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪی دﯾﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﻮﺷﯽ را ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ‫آﻣﺪ. ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه اش ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده، ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. در ﺟﻮاب ﺳﻮال ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ اﻇﻬﺎر ‫داﺷﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻤﯽ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ‫ﻫﻢ زود و ﺳﺮﯾﻊ، راﺳﺘﺶ ﻫﻤﯿﻦ اﻻن.«

‫دو ﻣﺮد ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯿﻦ آن دو ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه اﯾﻦ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﮑﻮت را ‫ﺷﮑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ ﺗﻠﻔﻦ و ﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ آن ﺑﻮدﯾﺪ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ، واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽداﻧﻢ.«

‫وﻟﯽ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﺮﻏﯿﺐ و اﺻﺮار ﮔﻔﺖ: »ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل اﯾﺸﺎن ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ. ﺷﺎﯾﺪ دری ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﺧﻮرد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ﺗﻪ و ﺗﻮی اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ ﺳﺮدرﺑﯿﺎورﯾﻢ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو