شیطان به قتل می‌رسد (14)

 

شیطان به قتل می‌رسد (14)

ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺠﻢ - ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺷﺮح ﻣﯽدﻫﺪ

‫ﻫﻮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و روز ﻫﻢ، روز زﯾﺒﺎﺋﯽ ﻧﺒﻮد. اﻃﺎق ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻧﻮر و ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ‫و ﮔﻮﺋﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﮑﻤﯿﻞ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ، ﭼﻬﺮه ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﻪ دور از اﻧﺘﻈﺎر، ﻧﺎﺷﺎد و ﺑﺎ ‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﯽﻓﺮوغ ﺟﻠﻮه ﻣﯽﻧﻤﻮد. ﭘﻮارو اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ اﯾﺸﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ‫ﮐﺮده ﺑﻮد، ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﭘﯿﺮﺗﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ‫را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻠﻮغ اﺳﺖ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، وﻟﯽ از ‫اﯾﻨﮑﻪ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯾﺪ و ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺘﺸﮑﺮم.«

‫ﭘﻮارو ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺧﺪﻣﺘﮕﺬاری ﺣﺎﺿﺮم.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ زﻧﮕﯽ را ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﺪا درآورد و ﮔﻔﺖ: »اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ اول دﺳﺘﻮر ﭼﺎی را ‫ﺑﺪﻫﻢ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻈﺮ دﯾﮕﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ اﺻﻮﻻً دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ‫ﻗﻠﺒﯽام را ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰم و ﺑﺪون اﻃﻤﯿﻨﺎن از رازداری ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻠﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﻟﺬا ﻫﻤﻮاره ﺗﺮﺟﯿﺢ ‫ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﺗﺎﻧﯽ و ﺗﻔﮑﺮ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.«

‫»ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی اﻣﺮوز ﻣﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ﻗﻠﺒﯽ ﻣﺎدام و رازداری ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﺑﻮد؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال ﭘﻮارو ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد، ﭼﻮن در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﺻﺪای زﻧﮓ را ‫ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد وارد اﻃﺎق ﺷﺪ و ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ دﺳﺘﻮرات ﻻزم در ﻣﻮرد ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی را درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮد ﺧﺎرج ﺷﺪ و در ﭘﯽ ‫آن، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﻮارو و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ ‫اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ دم در و ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ، ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻮاﻫﯿﺪ آﻣﺪ و ﺣﺎﻻ ‫ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ داﺷﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت، دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ دﯾﺮ ﯾﺎ زود اﯾﻦ ﮐﺎر را ‫ﻣﯽﮐﺮدم و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ.«

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮارو ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﺪ، ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی وارد ﺷﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺑﺮای ‫اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﻮﺋﯽ از ﻣﺎﺟﺮا ﻧﺒﺮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﺮای ﺧﻮدش ‫و ﭘﻮارو ﭼﺎی رﯾﺨﺖ. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از اﯾﻦ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ‫ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪای ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ دو روز ﻗﺒﻞ دو ﻧﻔﺮی ﺑﺎ ﻣﺎدﻣﺎزل ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ‫ﮐﺎﻓﻪ ﻗﻨﺎدی رﻓﺘﯿﺪ و ﭼﺎی ﺧﻮردﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ. ﻣﮕﺮ اﯾﺸﺎن را دﯾﺪهاﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ.«

‫»آﻣﺪه ﺑﻮد ﻟﻨﺪن ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ واﻟﯿﻨﮕﻔﻮرد رﻓﺘﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻣﺎدﻣﺎزل آن ﻣﺮدﯾﺚ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻗﺪم رﻧﺠﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﻨﺪه ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﻧﺪ.«

‫»آﻫﺎ، ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺶ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز دوﺳﺘﺶ را ﻧﺪﯾﺪه ام.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: »ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ دوﺳﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ و ‫ﻣﺎدﻣﺎزل ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺎی ﺻﺮف ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺎ آن ﻣﺮدﯾﺚ داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﺪ. ﻇﺎﻫﺮاً ﻓﻘﻂ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮش ﺑﯽ ﮐﻼه ﻣﺎﻧﺪه.«

‫وﻟﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮔﻔﺖ: »اﺗﻔﺎﻗﺎً دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻫﻢ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ در ﮐﻠﻮب ﺑﺮﯾﺞ دﯾﺪم. ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎد و ﺳﺮﺣﺎل ‫ﺑﻮد.«

‫»و ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﯾﺞ؟«

 ‫»ﺑﻠﻪ، وﻟﯽ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﻫﻤﺎن ﺑﻠﻮفﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ را ﻣﯽزﻧﺪ و ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽﺷﻮد.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺠﺪداً ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ را ﻫﻢ اﺧﯿﺮا ‫دﯾﺪه اﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ. راﺳﺘﺶ وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﯾﺪ، اﯾﺸﺎن ﻫﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ‫ﺻﻮرﺗﺶ از ﺣﺮارت ﺑﺨﺎری ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد دﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﯿﻦ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ و ﻧﯿﻤﯽ از ﺻﻮرﺗﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف آن ‫ﺑﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﭼﯿﺰی دﺳﺘﮕﯿﺮش ﺷﺪه اﺳﺖ؟«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮﯾﻊ ﻧﯿﺴﺖ. ﺧﯿﻠﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽرود، ‫وﻟﯽ ﻣﺎدام، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﺑﻪ اﻫﺪاﻓﺶ ﻣﯽرﺳﺪ، ﺑﺪون ﺷﮏ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣﯿﺰی ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ را ﻏﻨﭽﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺷﺎﯾﺪ.«

‫و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻨﺪه دارد! ﺗﻤﺎم ﺳﻮاﺑﻖ و ‫ﺗﺎرﯾﺨﭽﻪی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا از زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪای ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﺮور ﮐﺮده اﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ‫دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﻢ ﻧﯿﺰ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده و ﺣﺘﯽ ﺑﺎ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. از ﻗﺪﯾﻤﯽﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ‫ﻫﻤﯿﻦ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ اﻻن ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﭼﺎﺋﯽ آورد. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ‫ﻣﻨﻈﻮر اﯾﺸﺎن از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ و دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ، وﻟﯽ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده اﻧﺪ.

ﻣﻦ ‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﺳﺌﻮال ﮐﺮده اﻧﺪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ و ﺷﺮح دادم، ﻣﻌﻬﺬا ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ‫ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﮐﺎﺳﻪای زﯾﺮ ﻧﯿﻢ ﮐﺎﺳﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص در ﻣﻮرد آﻗﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ.

‫ﻣﻦ واﻗﻌﺎً آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ‫ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم، اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در ﻣﺼﺮ و در ﺷﻬﺮ ﻟﻮﮐﺴﻮر ﻣﻼﻗﺎت ‫ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ و آﺷﻨﺎﺋﯽ ﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﻼم و ﻋﻠﯿﮑﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻟﻮﮐﺴﻮر ﺑﺎ ﻫﻢ ‫داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺗﻼشﻫﺎی ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﯿﻬﻮده ﺑﻮده و ﺑﯽ ﺧﻮدی ﺳﮓ دو ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ‫ﭼﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫»ﺧﻮب، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد اﻧﺠﺎم داده اﯾﺪ؟«

‫»ﯾﻌﻨﯽ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﺷﻤﺎ، ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﺧﻮدم.«

‫ﭘﻮارو ﻫﯿﮑﻞ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه ی ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد، ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ ﻫﻢ ‫ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﻣﯽﮐﺮدم، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻧﺘﯿﺠﻪای درﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ.«

‫»ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﻧﺸﺪم. ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﻨﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫»ﻣﺎدام ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺮﯾﺢ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪای ﮐﺎر، ﺑﺎ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪی ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ‫ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﻋﺎﻗﻞﺗﺮﯾﻦ، ﻣﻨﻄﻘﯽﺗﺮﯾﻦ و ﺧﻮﻧﺴﺮدﺗﺮﯾﻦ ﺿﻠﻊ اﯾﻦ ﻣﺮﺑﻊ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﯿﺪ.

‫ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻣﻐﺰﺗﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻟﺬا ﺻﺪ در ﺻﺪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ‫ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ، و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ را ﺑﺎ ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ آن ﺗﺮﺗﯿﺐ دﻫﯿﺪ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ‫ﻫﯿﭻ ﮐﺲ از آن ﺑﻮﺋﯽ ﺑﺒﺮد و ﯾﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮء ﻇﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. و ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺎ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺷﺮط ‫ﺑﺒﻨﺪم.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ اﺑﺮواﻧﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ اﻧﺘﻈﺎر دارﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ‫ﺣﺮف ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯾﮏ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﻨﻢ؟«

‫وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﺧﻢ زﺑﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »دﻟﯿﻠﺶ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﻻزﻣﻪی ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺖ اﯾﺪه آل و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ در ﻣﺮﺣﻠﻪی اول اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺎت و ﺟﺰﺋﯿﺎت آن از ﻣﺪتﻫﺎ ‫ﻗﺒﻞ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮرﺳﯽ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﮔﺮدد.

ﻣﻮارد اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ‫راهﻫﺎی ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺷﻮد. زﻣﺎن اﺟﺮای ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ، ﺣﺘﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ و دﻗﯿﻘﺎً ﻣﺮاﻋﺎت ﺷﻮد.

‫ﻣﺤﻞ وﻗﻮع ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ وﯾﮋه از اﻫﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮده، ﻟﺬا ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ، ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﮔﺮدد. دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﯿﺶ از ﺣﺪی ﮐﻪ در ﺧﻮد دارد ‫ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺧﻮدش را ﻟﻮ ﺧﻮاﻫﺪ داد.

ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺤﺘﺎط و ‫دوراﻧﺪﯾﺶ اﺳﺖ و ﻟﺬا آن ﻗﺪر اﯾﻦ دﺳﺖ و آن دﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺪ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺎﻻ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ. ﻣﺎدﻣﺎزل آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﮐﻪ اﺻﻮﻻً آن ﻗﺪر ﺗﺮﺳﻮ و ﺑﺰدل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪای ﮐﺎر دﺳﺘﺶ رو ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﻣﺎدام ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻋﺰﯾﺰ، وﺿﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﻓﺮاط و ﺗﻔﺮﯾﻂﻫﺎﺋﯽ را ﮐﻪ ذﮐﺮ ﮐﺮدم ﻣﺮﺗﮑﺐ ‫ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ.

ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی و ﺣﺴﺎﺑﮕﺮی ذاﺗﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﺑﺎ داﺷﺘﻦ ﻋﺰﻣﯽ ﻗﻮی و ‫روﺣﯿﻪی ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﮐﻪ از ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺑﺎرز ﻓﺮدی ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﯾﺪ.

‫وﻟﯽ وﻗﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ، آن ﻗﺪر ﻣﺼﻤﻢ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻠﻠﯽ در ‫ﻓﮑﺮ و اراده ی ﺷﻤﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎورد، و ﺑﺎ ﻋﺰﻣﯽ ﺟﺰم و ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮد را ﭘﯿﺎده ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻧﻤﻮد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﭘﻮارو ﮔﻮش ﻣﯽداد، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ‫رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰی ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﺴﯿﻮ ‫ﭘﻮارو. ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ زﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺎدرم و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ، ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ وﺟﻪ و در ﺣﺪ اﯾﺪه آل ﻣﺮﺗﮑﺐ ‫ﺷﻮم ﺑﺪون آﻧﮑﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ اﺛﺮی از ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎی ﮔﺬارم.«

‫»ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮده، ﭼﻮن ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪه اﯾﺪ.«

‫»ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ آﻣﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه ی ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ‫اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮب، زﯾﺎد ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭼﻮن ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ.«

‫»ﺟﺪاً؟ واﺟﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺷﺮح دﻫﯿﺪ.«

‫»اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﺧﻮب دﻗﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﯿﺪ آورد. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺎت ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ ‫ﺣﺮف ﻣﯽزدم، در ﯾﮏ ﺟﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻻزﻣﻪی ﯾﮏ ﺟﻨﺎﯾﺖ اﯾﺪه آل و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺎت و ﺟﺰﺋﯿﺎت ‫آن از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﺮرﺳﯽ و دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﺷﻮد. و ﺣﺎﻻ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﻐﺖ ﯾﻌﻨﯽ ))ﻻزﻣﻪ(( ﺟﻠﺐ ‫ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻢ. ﭼﺮا؟ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻮع دﯾﮕﺮی ﻫﻢ از ﺟﻨﺎﯾﺎت ﻣﻮﻓﻘﯿﺖآﻣﯿﺰ وﺟﻮد دارد.

ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ‫ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ آن ﺷﺎﺧﻪ درﺧﺖ را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﺰﻧﯽ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺧﻮاﻫﯿﺪ دﯾﺪ ﮐﻪ ﻃﺮف ‫ﺑﯽﻣﻬﺎﺑﺎ و ﺑﺪون ﻓﮑﺮ ﺳﺮﯾﻌﺎً ﺳﻨﮓ را ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮده و اﺗﻔﺎﻗﺎً درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﺧﻪ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ. وﻟﯽ... وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ‫ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ دوﺑﺎره اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﺮ ﻗﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻮﻓﻖ ‫ﻣﯽﺷﻮد. ﭼﺮا؟ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ در دﻓﻌﺎت ﺑﻌﺪ او ﺑﺎ ﻓﮑﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺒﺎدرت ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻟﺬا ﻫﺮ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺪف ‫ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، اﺣﺘﻤﺎل اﺷﺘﺒﺎﻫﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد.

ﭘﺮﺗﺎب اول ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه ﺑﻮده و اﺟﺰاء ‫ﺑﺪن، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺣﯿﻮاﻧﺎت اﺳﺖ از ﻏﺮﯾﺰه ﺗﺒﻌﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﺷﺪهاﯾﺪ ﻣﺎدام ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎرهای از ﺟﻨﺎﯾﺎت ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻪ وﻗﻮع ‫ﻣﯽﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪ. ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ و ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﯾﮏ ﺗﺤﺮﯾﮏ آﻧﯽ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺪون ﻟﺤﻈﻪای ﺗﻔﮑﺮ و ﺗﻌﻤﻖ، ‫ﺻﺮﻓﺎً از روی ﻏﺮﯾﺰه و ﺷﻢ ﺣﯿﻮاﻧﯽ، ﻣﺒﺎدرت ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﻨﺪ و در ﻃﺮﯾﻘﻪ اﻟﻌﯿﻨﯽ ﮐﺎرﺷﺎن را ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ. و اﯾﻨﺠﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺷﺮح دادم ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﯿﺪه.

‫ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻮده، ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪی ﻣﻌﻨﯽدار ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ، ﺧﻄﺮ ﻗﺮﯾﺐ اﻟﻮﻗﻮع و ﺑﺎﻟﻘﻮهای را اﺣﺴﺎس ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً او را ﻗﻮﯾﺎً ﺗﺤﺮﯾﮏ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. و در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﻏﺮﯾﺰه و ﺷﻢ ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ‫ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﻗﺪرت ﺗﻔﮑﺮ و ﺗﻌﻤﻖ را از وی ﺳﻠﺐ ﻧﻤﻮده، و ﻟﺬا ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﺋﻂ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ زﻣﺎﻧﯽ و ﻣﮑﺎﻧﯽ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ﺗﻨﮕﻪی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺟﻠﻮی او ﻗﺮار داﺷﺘﻪ، ﭘﯿﻪی ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﻣﯽﻣﺎﻟﺪ و ﺑﺎ ﻗﺒﻮل رﯾﺴﮑﯽ ﻓﻮقاﻟﻌﺎده ‫ﺧﻄﺮﻧﺎک، در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ و ﺑﺎ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪ ﮐﺎری، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ.«

‫ﭘﻮارو در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﯽ ﺗﮑﺎن داد و در اداﻣﻪی ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ‫اﺳﺖ، ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ در ‫اول ﻧﯿﺰ ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ را از روی ﯾﮏ ﺗﺤﺮﯾﮏ آﻧﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺸﺖ و ﭼﻨﺎن ﭼﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ‫ﻗﺘﻞ ﮐﺴﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ روی آن ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﯽﻫﺎ اﻗﺪاﻣﯽ ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ‫ﻧﻤﻮد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﮔﺮﻣﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺑﺎد ﻣﯽزد، در ﺟﻮاب ‫ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر. و از اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻮن اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ از ﻧﻮع آﻧﯽ و ﺑﺪون ‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮده، ﭘﺲ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، زﯾﺮا ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ از ‫ﻧﻮع ﺟﻨﺎﯾﺎﺗﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﮑﺎت و ﺟﺰﺋﯿﺎت آن از ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﯿﺰ اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. درﺳﺖ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻌﻈﯿﻤﯽﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﮐﺎﻣﻼً درﺳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﮐﻪ روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﻮارو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آرام و ‫ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻤﺮده ﺷﻤﺮده ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻌﻬﺬا ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻢ. ‫ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ.«

‫ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﺸﻢ - ‫ﺣﻘﯿﻘﺖ؟

‫ﺳﮑﻮت ﻋﻤﯿﻘﯽ اﻃﺎق را ﻓﺮ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻮر اﻃﺎق ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﮐﻢﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی آﺗﺶ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ‫درﺧﺸﺎنﺗﺮ و ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪهﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ و ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻨﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎل و ﻫﻮاﺋﯽ ‫در اﻃﺎق ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ زﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻮارو ﺗﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد داد و آه ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﺐ، ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﺸﺘﯿﺪ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﯽﺧﻮد ‫وﻗﺘﻤﺎن را ﺗﻠﻒ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰی ﻣﯽداﻧﺴﺖ، ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪای ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً دور اﺗﻔﺎق ‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد؟«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫»و اﯾﻦ اﺗﻔﺎق... ﻻﺑﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﮐﺴﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﺑﻠﻪ، ﻣﺎدام؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﻓﻘﻂ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد.

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﭼﺮا دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﺪ؟«

‫»ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ آن روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﯿﺎج داﺷﺘﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ روی ﺷﻤﺎ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، درﺳﺖ اﺳﺖ و اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﮐﻪ... راﺳﺘﺶ، ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ و ‫ﺗﻨﻬﺎ راه ﻣﻨﻄﻘﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؛ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺧﻮدﺗﺎن دﻟﺘﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ. و ﺗﻨﻬﺎ از اﯾﻦ راه ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﯿﺪوار ‫ﺑﻮدم و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از آنﻫﺎ آﮔﺎﻫﯽ داﺷﺘﯿﺪ ﺑﺮﺳﻢ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ از آن زﻧﺎﻧﯽ ‫ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎداﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ و ﻣﺎﯾﻞ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺖ ﺣﺮﻓﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ‫ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻮدﺗﺎن دﻟﺘﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ. ﺷﻤﺎ آدﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻟﻮ ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺲ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻣﻦ رو ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »اﯾﻦ ﻧﻬﺎﯾﺖ زرﻧﮕﯽ و ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺷﻤﺎ را ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﻣﺴﯿﻮ ‫ﭘﻮارو ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﺠﺎ و ﺣﺴﺎب ﺷﺪه ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ. ﺑﻪ وﯾﮋه ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ و آﺷﻨﺎﺋﯽ ﮐﻪ از ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ و ﻣﺴﺎﺋﻞ  ‫ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﯾﮏ زن دارﯾﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﯾﮏ زن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ و ﻧﮕﺮاﻧﯽﻫﺎی ﺟﺎن ﮐﺎﻫﯽ ﻣﻮاﺟﻪ اﺳﺖ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ وی ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ‫ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ. ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ، اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﻤﺎ را درک ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ‫ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ ﻋﻘﺪه دﻟﺶ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺣﺮارت زﯾﺎدی ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﺗﻨﻬﺎ... ﺗﻨﻬﺎی ﺗﻨﻬﺎ. ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢ. ﻓﻘﻂ زﻧﯽ ﺗﻨﻬﺎ و ﻣﺜﻞ ﻣﻦ، ﺑﺎ وﺟﺪان ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ، درد و رﻧﺠﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﺸﻢ، ‫ﻣﯽداﻧﺪ و درک ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﻣﺠﺪدا ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دﻟﺴﻮزاﻧﻪای ﮔﻔﺖ: »اﮔﺮ ﺟﺴﺎرت ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻤﺪردی ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﺪ، ﻣﺎدام ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺸﮑﺮم، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو.«

‫ﻣﺠﺪداً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﭙﺲ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺟﺪی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ اﻇﻬﺎر ‫داﺷﺖ: »ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ، در آن ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن آورد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ‫ﺗﻬﺪﯾﺪی ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮدﯾﺪ، ﺑﻠﻪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﭘﺎﺋﯿﻦ آورد و در ﺟﻮاب ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد، ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻼت دارد و روی ﺳﺨﻨﺶ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و آن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻫﻢ ﻣﻦ ﺑﻮدم. و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﮐﻪ در اداﻣﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ رﺳﯿﺪ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً از اﻧﻮاع زﻫﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، دﻗﯿﻘﺎً راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد. او ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽداﻧﺴﺖ و ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ آﮔﺎه ﺑﻮد.

اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﯽﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺒﻮد، ﭼﻮن ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﭻ ‫او را ﮔﺮﻓﺘﻢ و آن وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﺎت ﻣﻌﺮوف ﺣﺮف ﻣﯽزد، و در ﺣﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎن ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه و ﻟﺤﻈﻪای ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮﻧﻤﯽدارد. ﭘﺮ واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ‫ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮدم ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻢ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم. ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ‫اﻃﻼع دارد و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺋﯽ را ﻫﻢ ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﺪارک دﯾﺪه اﺳﺖ.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﺣﺘﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ در ﻣﻐﺰ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﻧﯿﺰ آﮔﺎه ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﯿﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﺟﻮاب داد: »اﯾﻦ ﻗﺪر ﻣﺮا دﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ دﻋﻮت از ﺷﻤﺎ ‫و ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ آن ﺷﺐ از روی ﺗﺼﺎدف و ﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ؟ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ آدم ‫ﺳﺎده ای ﻧﯿﺴﺘﻢ. آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻓﻮری ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ و دﻋﻮت ﮐﺮدن ‫ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎﺋﯽ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ و ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻗﺼﺪ دارد ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﯾﮑﯽ از ﺣﻘﻪﻫﺎ و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﮕﺮدﻫﺎی ﺧﻮدش ‫را ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارد. و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﺑﺒﺮد ‫ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ و اﻣﺜﺎﻟﻬﻢ ﺑﻪ ﻫﭻ وﺟﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﮐﺸﻒ و ﺗﺸﺨﯿﺺ آنﻫﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب، ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺣﺎﻻ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻌﯽ در آن ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ اﻓﺘﺎدﯾﺪ؟ و ‫در ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﺪ ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﭘﯿﺎده ﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﺮدد و دودل ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺟﻮاب ﺳﺌﻮال ﭘﻮارو، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »راﺳﺘﺶ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﯾﺎد ‫ﻧﺪارم ﮐﻪ ﮐﯽ و ﮐﺠﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﻦ ﺧﻄﻮر... ﻣﻌﻬﺬا ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ‫ﺻﺮف ﺷﺎم ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬا ﺧﻮری ﺑﺮوﯾﻢ، ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از در اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺑﺸﻮﯾﻢ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ دﺷﻨﻪ ‫اﻓﺘﺎد ﮐﻪ روی ﻣﯿﺰ ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺑﻌﺪ از ﺻﺮف ﺷﺎم و ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ اﻃﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺘﯿﻢ، دور از ‫ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ دﺷﻨﻪ را ﮐﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎن در ﺟﺎی ﺧﻮد ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در آﺳﺘﯿﻨﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم. اﻟﺒﺘﻪ، آن ﻗﺪر ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ ‫و ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﻋﻢ از ﻣﯿﺰﺑﺎن و ﻣﻬﻤﺎنﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﺘﻤﺎً. ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺧﺎﺻﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دادﯾﺪ ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﭼﻮن ﺣﺘﯽ ﻣﻦ، ﯾﻌﻨﯽ ‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم.«

‫»ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﯽ و ﮐﺠﺎ. ﮐﺎر ﺑﺴﯿﺎر ‫ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﻮد و رﯾﺴﮏ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺧﻄﺮﻧﺎکﺗﺮی را ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺖ. ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ارزش ‫اﯾﻦ رﯾﺴﮏ ﺧﻄﺮﻧﺎک را دارد.«

‫»ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﯿﻢ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ. ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯽﺧﻮدی از ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽﮐﺮدم. ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ‫ﻣﻮﻓﻖ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی و دوراﻧﺪﯾﺸﯽ ﻓﮑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ در ‫ﮐﺎرﺗﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﻮﯾﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی و ﻟﺤﻦ ﻋﺎدی ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ درﺑﺎره ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺎدهای ﺻﺤﺒﺖ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮاﻧﺠﺎم دور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﯾﻢ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﻣﺪام ﻣﺘﺮﺻﺪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻮدم و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ را ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮدم ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﺪ. در ﯾﮑﯽ از دﺳﺖﻫﺎ ﺟﺎ ‫رﻓﺘﻢ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ ﺟﺎ ﻣﯽرود، ﮐﺎری ﻧﺪارد ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ‫ﺷﺮﯾﮑﺶ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزی اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و ﺑﺎزﯾﮑﻨﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺟﺎ رﻓﺘﻪ، ﻣﻌﻤﻮﻻً از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد.

‫ﺣﺎل، ﺑﺮای ﺧﻮدش ﭼﺎﺋﯽ ﯾﺎ ﻗﻬﻮه ﻣﯽرﯾﺰد ﯾﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﺷﺮﯾﮑﺶ ﻣﯽرود و ﯾﺎ دﺳﺘﺸﻮﺋﯽ و ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ‫ﮐﻪ ﻋﻤﯿﻘﺎً ﻏﺮق در ﺑﺎزی ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﻧﺪارﻧﺪ. و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﭼﻮن ‫ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ آن ﻗﺪر دﻗﯿﻖ و اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ دﻗﺖ و ﺗﻔﮑﺮ زﺑﺎد دارد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺷﺮﯾﮏ ﻫﻢ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻏﺎﻓﻞ ‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺎ ﺑﺮود، ﭼﻮن ﺷﺮﯾﮑﺶ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﮐﻤﺒﻮد او را ﻫﻢ ﺟﺒﺮان ﻧﻤﺎﯾﺪ.

ﺑﻪ ﻫﺮ ‫ﺣﺎل، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺎ رﻓﺘﻢ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﮐﻪ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اﻃﺎق ﻗﺮار ‫داﺷﺖ و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻫﻢ در ﮐﻨﺎر آن ﭼﺮت ﻣﯽزد رﻓﺘﻢ. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻨﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ اﯾﺴﺘﺎدم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. دﯾﺪم ‫ﻫﻤﮕﯽ ﻏﺮق در ﺑﺎزی ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. آﻫﺴﺘﻪ آﻫﺴﺘﻪ روی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺳﭙﺲ در ﯾﮏ ‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن دﺷﻨﻪ را از آﺳﺘﯿﻨﻢ درآوردم و ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ او ﻓﺮو ﮐﺮدم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺮد...«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺻﺪاﯾﺶ ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻓﺘﺎد وﻟﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ‫ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﺧﻄﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﻃﻮری ﺻﺤﻨﻪﺳﺎزی ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻌﺪاً ﮐﺴﯽ ﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺮد و ﺣﺪسﻫﺎﺋﯽ ﭘﯿﺶ ‫ﺧﻮد ﻧﺰﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﻣﺮده ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ او زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ‫ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽدﻫﺪ. ﻟﺬا ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ و ﺷﻮﻓﺎژ ﺑﻪ زﺑﺎن آوردم و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدم، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ‫ﮐﻪ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻧﯿﺰ در ﺟﻮاب ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﻦ، ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﻣﻄﺮح ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺳﭙﺲ ﻣﺠﺪداً ﺑﺎ ﺻﺪای ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﮔﻔﺘﻢ: ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻋﻼﻗﻪای ‫ﺑﻪ ﺷﻮﻓﺎژ و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻧﺼﺐ رادﯾﺎﺗﻮر ﻧﺪارم.«

‫»وﻗﺘﯽ ﮐﻪ دﺷﻨﻪ را ﻓﺮو ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎد ‫ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺸﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ ﺻﺪای ﺿﻌﯿﻔﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﺮﺧﺮ از ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪ ﻻﺑﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﺮد ﺣﺮﻓﯽ از دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺎرج ﺷﺪه و ﻣﺜﻼ آره ﯾﺎ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ.«

‫»ﺧﻮب، ﺑﻌﺪ ﭼﯽ ﺷﺪ؟«

‫»ﻫﯿﭽﯽ، ﻣﺠﺪداً ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ و دﯾﺪم ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن دﺳﺖ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ.«

‫»ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزی ﻧﺸﺴﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎزی اداﻣﻪ دادﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫»و ﻣﺜﻞ ﺑﻘﯿﻪ در ﺑﺎزی ﻏﺮق ﺷﺪﯾﺪ و آن ﻗﺪر ﻫﻢ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺎزی ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﺪ دو روز ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ورق ‫دﺳﺖﻫﺎ را از ﺣﻔﻆ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﯿﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ.«

‫ﭘﻮارو در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب.«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺳﺮش را ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد، و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﮑﺎن ‫ﻣﺤﮑﻤﯽﺑﻪ ﺳﺮش داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﯾﮏ ﺟﺎی ﻗﻀﯿﻪ اﺷﮑﺎل دارد.«

‫»ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ... ﭼﻪ ﻃﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، راﺳﺘﺶ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﮐﻤﺘﺮ از آن ‫ﺳﺮدرﻣﯽآورم، و آن ﻫﻢ ﻣﻐﺎﯾﺮت اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار ﺷﻤﺎ وﺟﻮد دارد. ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ ‫ﻋﺮض ﮐﺮدم، ﺷﻤﺎ از آن ﺧﺎﻧﻢﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺣﺴﺎﺑﮕﺮ و دﻗﯿﻘﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎر و ﻋﻤﻠﯽ را ﺑﺪون ﺣﺴﺎب و ﺑﺪون ‫ﺗﻔﮑﺮ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدﻫﯿﺪ و ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺎری ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ دﻟﯿﻞ ﻣﻮﺟﻬﯽ دارﯾﺪ. ﻟﺬا ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎری را ﺳﺮﺳﺮی ‫و ﺑﺪون ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ. وﻟﯽ ﺳﺌﻮال اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺷﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻫﻮش و ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ، ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ ‫را ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت و ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻗﻄﻊ و ﯾﻘﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﻮﺟﻬﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ‫آن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻬﻌﺬا دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺑﯽﭘﺮوا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﺮم ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ؟ و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺮا ﻗﻮﯾﺎً ﻣﺸﮑﻮک ‫ﮐﺮده و راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﻣﺎدام ﻋﺰﯾﺰ، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎی ﺷﻤﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ!«

‫ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﻧﻪ رﯾﺸﺨﻨﺪ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ زﻫﺮﺧﻨﺪ ﺷﺒﺎﻫﺖ داﺷﺖ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﻘﺶ ‫ﺑﺴﺖ و در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﮐﺎﻣﻼً ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. ﺑﻠﻪ، ﻧﮑﺘﻪای ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﻫﻨﻮز از آن ‫ﺑﯽاﻃﻼع ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﮐﺠﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮده ﺑﻮد؟«

‫»اﮔﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯽﻫﺎی ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻮد.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯽﻫﺎی ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ اﻟﯿﻮر ﺑﻮد، وﻟﯽ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻧﺎم آن ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺳﺖ. ﺑﻠﻪ، در ﺧﯿﺎﺑﺎن ‫ﻫﺎرﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮدﯾﻢ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن ﻧﺎم اﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﻌﺮوف ﮐﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﻄﺐ ﻣﻌﺮوفﺗﺮﯾﻦ و ﺳﺮﺷﻨﺎسﺗﺮﯾﻦ ﭘﺰﺷﮑﺎن ‫اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺷﮕﻔﺖ زده ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺧﻮد ﺑﺎ ﮐﻨﺠﮑﺎوی زﯾﺎدی ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: »آﻫﺎ، ﺣﺎﻻ دارم ‫ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ.«

‫»ﺣﺪس ﻣﯽزدم. ﺑﻠﻪ، رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﯿﺶ ﯾﮑﯽ از ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻣﺘﺨﺼﺺ. ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ‫ﺧﻮدم ﺣﺪس زده ﺑﻮدم، ﻣﻌﻬﺬا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﮐﻪ ﺷﺪم.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﺪداً ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻗﺒﻠﯽ ﮐﻪ زﻫﺮﺧﻨﺪی ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻠﺦ ‫ﺑﻮد، اﯾﻦ ﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺴﯿﺎر ﻏﻤﮕﯿﻦ و دو ﭼﻨﺪان ﺗﻠﺦ ﺗﺮ.

‫»راﺳﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺮﯾﺞ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ. ﻧﻪ، اﻋﺘﺮاض ﻧﮑﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. اﻟﺒﺘﻪ ‫ﮐﺎﻣﻼً اﯾﻦ ﻃﻮری ﻧﮕﻔﺖ، ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻟﺪاری و ﻗﻮت ﻗﻠﺐ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺪﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺜﻼً اﯾﻦ ‫ﮐﺎر و ﯾﺎ آن ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻢ و ﯾﺎ ﻧﮑﻨﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد، ﭼﻮن ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻣﻦ ‫آدﻣﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ از ﺧﻮدم ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﻨﻢ و اﺳﺎﺳﺎً ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻧﺪارم.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﯽ از ﺗﻔﮑﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻮد، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﮐﻢ ﮐﻢ دارم ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ.«

‫»ﺧﻮب، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﯾﻀﺶ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺗﺎ دو ﻣﺎه دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ زﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ، زﻧﺪﮔﯽ و اﻓﮑﺎر ‫ﻣﺮﯾﺾ دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﯿﯿﺮات ﻣﺤﯿﻄﯽ ﻣﯽﺷﻮد و از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای او ﻓﺮق ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ‫وﺿﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﻄﺐ ﭘﺰﺷﮑﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪم و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ را دﯾﺪم و از اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ دﻋﻮت ‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﺎی ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺗﺎ ‫دﯾﺮ ﻧﺸﺪه اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ اﮔﺮ ﺻﺪﻫﺎ ﻋﯿﺐ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﺮﮔﺰ زن ﺳﻨﮕﺪل و ﻗﺴﯽ ‫اﻟﻘﻠﺒﯽ ﻧﺒﻮدهام و ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻟﺬا در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ و آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﺎی ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ، ﻣﺮﺗﺒﺎً ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادهام )ﮐﺎری ﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﯾﮕﺮ راه ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ( ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎن ‫ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪام، ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎه، ﯾﻌﻨﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و ﺑﺎﻻﺧﺮه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻪ ‫در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ و ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ آزاری ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪهاﻧﺪ ﻧﯿﺰ ﺷﺪﯾﺪاً ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮه اﻓﮑﻨﺪه و آﺑﺮو و ﺣﯿﺜﯿﺖ ‫ﺗﮏ ﺗﮏ آنﻫﺎ را در ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻗﺮار داده ام.

ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ زﻧﺪه ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ را ﮐﻪ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺠﺎت دﻫﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ در آن ﮔﯿﺮ ﮐﺮده اﻧﺪ ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﯾﺪ در ﻣﻮرد دﮐﺘﺮ ‫راﺑﺮﺗﺰ و ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﭼﻮن آنﻫﺎ ﻣﺮد ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﮔﻮ اﯾﻦﮐﻪ ﻫﺮ دو ﺟﻮان ﺑﻮده و ﺣﻖ دارﻧﺪ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد اداﻣﻪ داده و ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ از زﻧﺪﮔﯽ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﭼﻮن ﻣﺮد ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﺪون ﮐﻤﮏ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮔﻠﯿﻢ ﺧﻮد را از آب ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﻨﺪ و ﺧﻮد را از اﯾﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪ ﻧﺠﺎت ‫دﻫﻨﺪ. وﻟﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﯾﻦ دوﺷﯿﺰه ﺟﻮان و زﯾﺒﺎ ﭼﻪ؟ و آن روز ﻫﺮ ﻗﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﺘﺎﺛﺮﺗﺮ ‫و ﻣﻨﻘﻠﺐﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪم.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در اﯾﻨﺠﺎ ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﻣﺠﺪداً ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮان ‫اﺳﺖ و ﻫﻨﻮز اﻣﯿﺪﻫﺎ و آرزوﻫﺎی ﺑﯿﺸﻤﺎری دارد ﮐﻪ اﻣﯿﺪوار اﺳﺖ روزی ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ. و ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﺟﻮانﺗﺮ از ‫آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺤﺮاﻧﯽ دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﻨﺪ، ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً زﻧﺪﮔﯽ او را از ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺎﺷﯿﺪ.

‫اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزه ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری را ﺑﺪﻫﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺒﺎت ‫ﻣﺘﻼﺷﯽ ﺷﺪن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻮﺟﻮد ﺟﻮان و زﯾﺒﺎﺋﯽ ﻣﺜﻞ آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر و اﯾﻦ ‫اﺣﺴﺎﺳﺎت در دروﻧﻢ ﻗﻮت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﯾﺎد ﺣﺮفﻫﺎی آن روز ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺎدم ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو. و در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻤﺎ ﭘﯽ ﺑﺮدم و ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا در آن روز ﭼﻨﯿﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدی ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدﯾﺪ و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ ‫ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺳﮑﻮت ﮐﻨﻢ. ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻠﻔﻦ زدم و از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﮐﻪ ‫ﺳﺮﯾﻌﺎً ﺑﻪ دﯾﺪن ﻣﻦ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎوردﯾﺪ.«

‫ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در اﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﯾﺎﻓﺖ و ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻓﻀﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ.

‫دﻗﺎﯾﻖ در ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ.

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺧﻮد ﺗﺎ ﺣﺪود زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی ﮐﺎﻣﻞ ﺟﻮاب ﻧﮕﺎه او را ﻣﯽداد.

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻮارو ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺪ در ﺻﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ )ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ‫ﻓﻘﻂ راﺳﺘﺶ را ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ (ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی ﮐﺸﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ از ﻗﺒﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﻧﺸﺪه ﺑﻮد؟ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﯿﭻ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻗﺒﻠﯽ ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﻣﯽﺑﻮده ﻧﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻧﺤﻮه اﺟﺮای اﯾﻦ ‫ﺟﻨﺎﯾﺖ را از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﺮرﺳﯽ و ﻃﺮاﺣﯽ ﮐﺮده و ﻟﺬا ﺑﺎ آﻣﺎدﮔﯽ ﮐﺎﻣﻞ و ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺸﺘﻦ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ در آن ‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺳﭙﺲ ﺳﺮش را ﻣﺤﮑﻢ ‫ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ.«

‫»ﺑﺎز ﻫﻢ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ از ﻗﺒﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ؟«

‫»ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﻧﻪ.«

‫»ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ دروغ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ. و ﮐﻠﻤﻪای از ﺣﺮفﻫﺎﯾﺘﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ ‫ﻧﺪارد. ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺸﮏ و ﺳﺮدی ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو.

‫ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎادب ﺗﺸﺮﯾﻒ دارﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺤﺘﺮم اﯾﻦ ﻃﻮری ﺻﺤﺒﺖ و او را ﺑﻪ دروغ ﮔﻮﺋﯽ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو اﯾﻦ ﻣﺮد رﯾﺰه ﻣﯿﺰه، از ﺟﺎی ﺧﻮد ﭘﺮﯾﺪ و روی ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد. ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﻗﺪم زدن و از ‫اﯾﻦ ﺳﻮی اﻃﺎق ﺑﻪ آن ﺳﻮی اﻃﺎق رﻓﺘﻦ، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽﻫﻢ ﺑﺮ ﻟﺐ ﻣﯽآورد و ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ آﻫﺎن ‫و اوﻫﻮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ. وﻟﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: »اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﺎدام...«

‫ﭘﻮارو ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻮﯾﭻ ﻻﻣﭗ اﻃﺎق رﻓﺖ و آن را ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﻮد، ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻣﺠﺪداً ﺳﺮ ﺟﺎی اوﻟﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ‫ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ اﯾﻦ ﺳﻮال ﻣﻄﺮح اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ اﻣﮑﺎن دارد ‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﯽﺟﻬﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدی در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﻫﺮ ﮐﺴﯽ در زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫»اﻣﺎ ﻧﻪ. اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻤﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ، ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ راه ﺧﻄﺎ ﻧﻤﯽروم، ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﭘﺎرهای از ‫ﻣﻮارد ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ و ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺧﻮد ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﺷﻮد و اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺎن ﻣﻮارد ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً، ‫ﺑﻠﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ام و ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻇﺎﻫﺮ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺘﯽ را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه اﯾﺪ، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ، ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ‫ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ و ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ دﻗﯿﻖ ﺗﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر اﯾﻦ ﻗﺘﻞ را اﻧﺠﺎم داده اﯾﺪ! ﯾﻌﻨﯽ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ‫و ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮدم ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﺪهام. اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﻧﻤﯽآﯾﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺟﺎﻟﺐ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ.«

‫»ﭘﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ دﯾﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺪون ﺷﮏ. وﻟﯽ ﻣﻦ ﻧﻪ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻪ ﻋﻘﻠﻢ را از دﺳﺖ داده ام، ‫ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺣﺪس زده و ﻫﺮﮔﺰ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﺮده ام و ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ، ﺧﯿﻠﯽ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﺸﺘﻪاﯾﺪ. وﻟﯽ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺑﺨﻮاﻫﺪ... وﻟﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور... و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ، ‫ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﮐﻪ ذﮐﺮ ﮐﺮدﯾﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. اﯾﻦ اﻣﺮ از ﻣﺤﺎﻻت ‫اﺳﺖ، زﯾﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ و ﻗﺎدر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﺎری ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺟﺮای آن ﻣﻐﺎﯾﺮ ﺑﺎ ﮐﺎراﮐﺘﺮ و ﺷﺨﺼﯿﺘﺶ ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ‫دو ﻣﻮرد ﻗﻮﯾﺎً ﻻزم و ﻣﻠﺰوم ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ.«

ﺳﭙﺲ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد. ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ از روی ﺧﺸﻤﯽدروﻧﯽ ‫ﮐﺸﯿﺪ و ﻟﺐﻫﺎی ﺧﻮد را ﮔﺎز ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻟﺐ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ و ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭘﻮارو ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ:

‫»از دو ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎرج ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﺎ از ﻗﺒﻞ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ داﺷﺘﻪ و از ﻣﺪتﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﻫﻢ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی ‫ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ دروغ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ و ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻤﺎ ﻧﮑﺸﺘﻪاﯾﺪ.«

‫«ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، راﺳﺘﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎن زده و ﻋﻘﻠﺘﺎن را از دﺳﺖ داده اﯾﺪ. آﺧﺮ ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ‫آدم ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮری و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دروغ، ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﮐﺴﯽ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ! دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دروغ ‫ﺑﮕﻮﯾﻢ، آن ﻫﻢ ﻧﻪ ﯾﮏ دروغ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ، ﺑﻠﮑﻪ اﻋﺘﺮاﻓﯽ دروﻏﯿﻦ و در ﻣﻮرد ﻗﺘﻞ آدﻣﯽﻣﺜﻞ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ؟ ﮐﻪ ﺟﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎری و ‫ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ اﺑﺪی اﻣﺘﯿﺎز دﯾﮕﺮی ﻧﺪارد.«

‫ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و دﻗﺎﯾﻘﯽ در اﻃﺎق ﻗﺪم زد، وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ‫ﻧﺸﺴﺖ ﺣﺎﻟﺖ و روﺣﯿﻪاش ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺴﻮز و دل رﺣﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل و اﺣﻮال ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺻﻤﯿﻤﯽﮔﻔﺖ: »ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻋﺰﯾﺰ، ﺷﻤﺎ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﻧﮑﺸﺘﻪاﯾﺪ. ﺣﺎﻻ ‫دﯾﮕﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺷﺪه ام، ﺑﺎور ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﻠﻮی ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ.

‫ﺧﯿﺎﺑﺎنﻫﺎرﻟﯽ، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽﮐﺲ در ﮐﻨﺎر ﺧﯿﺎﺑﺎن اﯾﺴﺘﺎده و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ، ﺑﻠﻪ، ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ‫دﺧﺘﺮ ﺟﻮان دﯾﮕﺮی را در ﮔﺬﺷﺘﻪای ﺑﺴﯿﺎر دور ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ. دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ او ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ و ﺑﯽﮐﺲ ﺑﻮده و ﻋﻼوه ‫ﺑﺮ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﺋﯽ و ﺑﯽﮐﺴﯽ، زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻠﺦ و ﭘﺮ از رﻧﺞ و ﻣﺮارتﺑﺎری را ﻧﯿﺰ ﮔﺬراﻧﯿﺪه و ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﻪ ‫ﭼﯿﺰ را اﻻن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ درک ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻣﻌﻬﺬا ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ را ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا.

‫ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ اﯾﻦ ﻗﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ!؟«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو