شیطان به قتل می‌رسد (15)

 

شیطان به قتل می‌رسد (15)

»ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺷﻮرش را درآورده اﯾﺪ.«

‫»ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﻣﺎدام ﻋﺰﯾﺰ، اﻧﮑﺎر ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ. ﺑﺎور ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ اﻋﺘﺮاض ﺷﻤﺎ ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﺪارد، زﯾﺮا ﺧﻮدﺗﺎن ‫ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاﻓﺘﺎن ﻫﻢ دروﻏﯿﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. و ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ، ﯾﻌﻨﯽ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو، از ﻫﻤﻪ ‫ﭼﯿﺰ آﮔﺎﻫﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ را، آن ﭼﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً و ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد، ﻣﯽداﻧﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ‫اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﻤﺎ را ﮐﺎﻣﻼً درک ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ آن روز در ﺧﯿﺎﺑﺎنﻫﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن آن ﻣﺮدﯾﺚ، آن ﻫﻢ ‫ﺑﺎ ﺣﺎل و روزی ﮐﻪ او اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﭼﻪ اﺣﺴﺎس درد و رﻧﺠﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ داد و ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از اﺣﺴﺎس ﻫﻤﺪردی ‫در ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮد.

ﻣﺴﻠﻤﺎً ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻣﺜﻼً دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻣﯽدﯾﺪﯾﺪ، ﺑﻪ ‫ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺖ ﻧﻤﯽداد و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻋﻨﻮان اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺘﯿﺪ. در ﻣﻮرد ‫ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر. وﻟﯽ در ﻣﻮرد آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﺮد. ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﺑﺎ آن ﭼﻬﺮه ﻧﮕﺮان و اﻓﺴﺮده، ﺣﺎﻟﺖ ﻫﻤﺪردی ﺷﺪﯾﺪی در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮدﯾﺪ. ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ ‫ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮔﻨﺎﻫﯽ را ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ در ﮔﺬﺷﺘﻪای ﺑﺴﯿﺎر دور، ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺮﺗﮑﺐ آن ﺷﺪه اﯾﺪ.

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻠﯽ ﻣﺒﺎدرت ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ‫ﻧﻤﻮده. و ﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﻧﮕﯿﺰهای او را وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ‫ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﯾﺎً اﻃﻤﯿﻨﺎن دارﯾﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻇﺎﻫﺮاً در ﻫﻤﺎن ﺷﺒﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ‫ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﺪ و در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت ﻧﯿﺰ اﯾﻦ راز را ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ و راﺟﻊ ‫ﺑﻪ آن ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽزدﯾﺪ. ﺣﺘﯽ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ، وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت اوﻟﯿﻪ ﺧﻮد را ﺷﺮوع ﻧﻤﻮد، ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ‫ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮدﺗﺎن ﻗﺎﺗﻞ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﯿﺪ از اﻓﺸﺎ ﮐﺮدن ﻧﺎﻣﺶ ﺧﻮدداری ورزﯾﺪﯾﺪ.

ﻧﻪ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺮفﻫﺎﯾﻢ ‫را ﻗﻄﻊ ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ و ﺑﯽﺧﻮدی ﺳﻌﯽ ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ دروغ ‫ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ. ﺑﺎ دروغ ﮔﻔﺘﻦ و ﺳﺮﻫﻢ ﮐﺮدن ﻣﻄﺎﻟﺐ و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﯽ ﺟﻌﻠﯽ ﮐﺎری از ﭘﯿﺶ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ. اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ اﯾﻦ ‫ﻣﻮﺿﻮع را درک ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ.«

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﯽ از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ. ﻟﺤﻈﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺪی ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ وﻟﯽ ﻟﺒﺎن ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﻧﺸﺪ. ﻟﺬا ﭘﻮارو ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد اﻧﺘﻈﺎری ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺧﺮﺳﻨﺪی و رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ، ‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﻣﺮا درک ﮐﺮده اﯾﺪ و دﺳﺖ از آن ﻟﺠﺎﺟﺖ و ‫ﯾﮑﺪﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﻬﻮده ﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺳﺮ ﻋﻘﻞ آﻣﺪه اﯾﺪ. ﻣﻮردی ﮐﻪ ﺣﺴﻦ ﻧﯿﺖ ﺷﻤﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ اذﻋﺎن ﮐﻨﻢ ‫ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺲ ﻓﺪاﮐﺎری و از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻣﻮرد دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ آﺷﻨﺎﺋﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺎ وی ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪاﯾﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎی او ﺧﻮد را ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر و ﻗﺎﺗﻞ ﻗﻠﻤﺪاد ﮐﺮدن ﺑﻪ راﺳﺘﯽ در ﺧﻮر ﺗﺤﺴﯿﻦ و ﺑﻪ ﺣﻖ ﺟﺎی ﺳﺘﺎﯾﺶ ‫دارد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ در ﻃﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت ﻓﻘﻂ ﺳﮑﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ آرام وﻟﯽ ﺧﺸﮏ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﯾﮏ ﻧﺪاﻣﺖ ‫ﻋﻤﯿﻖ را در ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﺮد در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻫﻢ زن ‫ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﯿﺶ، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻫﻤﯿﻦ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﻮدم ﺷﻮﻫﺮم را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪم.«

‫ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎ ﭘﻮارو ﺳﮑﻮت را ﺷﮑﺴﺖ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن را ‫ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ. اﯾﻦ ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺮوز ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻤﯽ ﻃﺮف ‫ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﺑﺮﻫﺎ ﮐﻨﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﻓﺖ و ﺣﻘﯿﻘﺖ آﺷﮑﺎر ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر، ﮐﻔﺎره ﮔﻨﺎﻫﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﭙﺮدازﯾﺪ. ﺑﻠﻪ، آن ﭼﻪ ‫ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ، ﺟﻨﺎﯾﺖ اﺳﺖ و ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ، ﭼﻪ ﮐﺴﯽ را ﺑﮑﺸﺪ و ﯾﺎ ﻣﻘﺘﻮل ‫ﮐﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻬﺎﻣﺖ اﺧﻼﻗﯽ و واﻗﻊﺑﯿﻨﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺳﺘﺎﯾﺸﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدﺗﺎن ‫ﻧﺸﺎن دادﯾﺪ. وﻟﯽ از اﯾﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﮕﺬرﯾﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯿﻞ دارم ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﺷﻤﺎ ﺳﺌﻮال ﮐﻨﻢ و ﺑﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ واﻗﻌﺎ ‫ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ ﻗﺎﺗﻞ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﺑﻪ ﺟﺰ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ‫دﺧﺘﺮ، ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ آه ﺑﻠﻨﺪی ﮐﺸﯿﺪ، آﻫﯽ از ﺳﺮ ﺗﺴﻠﯿﻢ؛ آﻫﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ در اﻧﺘﻬﺎی ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ، ﭼﻮن ﺑﻪ وﺿﻮح ‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﺗﻼش ﻓﺮاواﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دادهاﻧﺪ، راﻫﯽ ﺟﺰ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻗﺒﻮل ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺪارﻧﺪ. در اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻢ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ، اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ و ﯾﮑﺪﻧﺪﮔﯽ او ﺑﯿﻬﻮده ﺑﻮده و ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺳﺮاﻧﺠﺎم او ‫را ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﺪﻓﺶ ﺑﻮد ﮐﺸﺎﻧﯿﺪ، ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎی ﺑﻦ ﺑﺴﺖ. و در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ وﺟﻮد ﻣﻐﻠﻮب ‫ﭘﺎﻓﺸﺎری و اﺻﺮار ﻣﻨﻄﻘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرآﮔﺎه رﯾﺰه ﻣﯿﺰه ﺑﻠﮋﯾﮑﯽ اﻻﺻﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻟﺬا ﺑﺎ ﻟﺤﻦ آراﻣﯽو ﺣﺎﻟﺘﯽ از آن ‫ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ روﺷﻦ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ در ﺟﻮاب ﭘﻮارو ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮدم دﯾﺪم.«

‫ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﻔﺘﻢ - ‫ﺷﺎﻫﺪ ﻋﯿﻨﯽ

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮارو ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻬﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻣﻤﺘﺪی را ﺳﺮ داد. ﺻﺪای ﻗﻬﻘﻪاش ﺗﻤﺎم اﻃﺎق را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش را ‫ﺑﺎ رﯾﺘﻢ ﺧﻨﺪه ﺑﻪ اﯾﻦ ور و آن ور ﺗﮑﺎن ﻣﯽﺧﻮرد. دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ از ﺟﯿﺐ درآورد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮐﻪ از ﺷﺪت ﺧﻨﺪه ﭘﺮ از ‫اﺷﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎک ﮐﺮد و ﻫﻢ زﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ. اﺳﺘﺪﻋﺎ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻨﺪه ی ﻣﺮا ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺑﯽادﺑﯽ ﻧﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، وﻟﯽ ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ.

‫آﺧﺮ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، آﯾﺎ واﻗﻌﺎً ﺧﻨﺪه دار ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل اﯾﻦ ﻣﺪت، ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﺑﻮده و از ‫ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺣﺘﯽ از ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮﻫﺎی روانﺷﻨﺎﺳﯽ ﻫﻢ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار دادﯾﻢ و ‫ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﮐﺎر ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﺜﻼً ﺳﺮﻧﺨﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻗﺎﺗﻞ راﻫﻨﻤﺎﺋﯽ ﮐﻨﺪ، ﺣﺎل ‫اﯾﻨﮑﻪ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﯾﮏ ﺷﺎﻫﺪ ﻋﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻣﻮارد ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ. آﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ‫ﺷﻤﺎ اﯾﻦ ﺧﻨﺪه دار ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎی ﺧﻮدﺗﺎن اداﻣﻪ دﻫﯿﺪ، ﺳﺮاﭘﺎ ﮔﻮﺷﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ اواﺧﺮ ﺷﺐ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. آن ﻣﺮدﯾﺚ دﺳﺘﺶ را ‫ﺟﺎ رﻓﺖ و از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و رﻓﺖ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺷﺮﯾﮑﺶ اﯾﺴﺘﺎد و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ‫ﻗﺪم زدن در اﻃﺎق، ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ از آن دﺳﺖﻫﺎﺋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎزی ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ‫ﮐﺪام ﺗﯿﻢ اﻣﺘﯿﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ آورد. در ﺑﺎزی ﺑﺮﯾﺞ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ‫ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ و ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ دﺳﺖ زودﺗﺮ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد ﺗﺎ دﺳﺖ ﺑﻌﺪی ﺷﺮوع ‫ﮔﺮدد.

اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﻪ ورقﻫﺎی دﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻢ، و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ‫دﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ، ﻣﻦ ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺳﺮم را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻮﻣﯿﻨﻪ ﭼﺮﺧﺎﻧﯿﺪم. دﯾﺪم آن ﻣﺮدﯾﺚ روی ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﺧﻢ ﺷﺪه ‫و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ دﺳﺘﺶ روی ﺳﯿﻨﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ ﻗﺮار دارد، ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﺪﯾﺪاً اﺳﺒﺎب ﺗﻌﺠﺐ و ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻣﻦ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ‫ﺣﺎل، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻤﺮش را راﺳﺖ ﮐﺮد و ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪ و ﺳﺮﯾﻌﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺖ، وﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ‫ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮد، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ و ﮔﻨﺎه در آن ﻣﻮج ﻣﯽزد.

ﻣﻌﻬﺬا در آن ﻟﺤﻈﻪ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ رخ داده، ﻓﻘﻂ ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻼﺋﯽ ﺳﺮ اﯾﻦ ‫دﺧﺘﺮ ﺑﺪﺑﺨﺖ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺑﻌﺪاً ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎن ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﺎﺟﺮا از ﭼﻪ ﻗﺮاری ﺑﻮده اﺳﺖ.«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮی ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت، آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ‫آﮔﺎﻫﯿﺪ. ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺪس ﻧﻤﯽزد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ او را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ؟«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺣﺎﮐﯽ از دﻟﺴﻮزی ﺷﺪﯾﺪ ﮔﻔﺖ: »دﺧﺘﺮه ی ﺑﺪﺑﺨﺖ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ آدم دﻟﺶ ﻣﯽﺳﻮزد. دﺧﺘﺮ ‫ﺟﻮان و ﺑﯽﭘﻮل و ﻓﻘﯿﺮ، ﺑﺎ ﯾﮏ دﻧﯿﺎ آﻣﺎل و آرزو. ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، آﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮدم.

‫ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ آﮔﺎﻫﯽ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﯾﺪ از اﻓﺸﺎء آن ﺧﻮدداری ‫ﻣﯽﮐﺮدم؟«

‫»ﺧﯿﺮ، ﻧﺨﯿﺮ، اﺻﻼً.«

‫»ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺣﺎل ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه اﯾﺪ، ﻻﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﯽ از ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ راز ‫داﺷﺘﻪام.« و در اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﺋﯽ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و در اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »اﺻﻼً ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ‫ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ، اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﯽ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر اﺳﺖ و ﮐﯽ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ، وﻇﯿﻔﻪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ‫اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد دﺧﺎﻟﺖ و ﺑﻪ آنﻫﺎ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺴﯽ را ﻣﺘﻬﻢ ﮐﻨﻢ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻮاﻓﻘﻢ. ﻣﻌﻬﺬا، ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﺪ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪارد، ‫وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﻫﺎ داد ﺳﺨﻦ ﺳﺮ دادﯾﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﻣﺤﺴﻮﺳﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮﮔﺰ از آن زنﻫﺎی ‫ﻧﺎزک دل و رﻗﯿﻖ اﻟﻘﻠﺐ ﻧﺒﻮد ام و ﺳﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﺷﻢ، ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ آدم ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﮔﻮﺋﯽ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬارد اﯾﻦ ﺻﻔﺎت ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ در روﺣﯿﻪ آدم رﺧﻨﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ‫ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﻻن و در اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ دﻟﺴﻮزی و ﺗﺮﺣﻢ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮم.«

‫»ﻣﺎدام ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ آدم ﺳﻨﮕﺪل و ﻗﺴﯽ اﻟﻘﻠﺒﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻢ ﻧﺒﻮده ام. ﻣﻌﻬﺬا ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ‫ﻗﻮﯾﺎً ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺗﺮﺣﻢ و دﻟﺴﻮزی در ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻮاﻗﻊ ﭼﺸﻢ اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﮐﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ‫ﮐﻪ از درک واﻗﻌﯿﺖﻫﺎ ﻋﺎﺟﺰ و ﻧﺎﺗﻮان ﺑﺸﻮﻧﺪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺻﺪﻣﺎت ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ، و ‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻮارد زﯾﺎدی از اﯾﻦ ﺗﺮﺣﻢﻫﺎ و دﻟﺴﻮزیﻫﺎ را ﻧﺎم ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ ‫وﺟﻮد ﻧﯿﺎوردﻧﺪ.

ﺣﺎﻻ ﭼﺮا دور ﺑﺮوﯾﻢ، ﻫﻤﯿﻦ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ را ﻣﺜﺎل ﻣﯽزﻧﻢ، ﺑﻠﻪ، دوﺷﯿﺰهای ﺟﻮان، زﯾﺒﺎ، ﻇﺎﻫﺮاً ‫ﮐﻤﺮو و ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ، ﺗﺮﺳﻮ، ﻣﻌﺼﻮم )اﻟﺒﺘﻪ ﻇﺎﻫﺮاً(، دﺧﺘﺮی ﮐﻪ واﺟﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺮای دﻟﺴﻮزی و ﺗﺮﺣﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ )ﺑﺎز ‫ﻫﻢ ﻇﺎﻫﺮاً(، وﻟﯽ، وﻟﯽ، ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻋﺮﺿﺘﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ، ﮐﻪ اﺻﻼً اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ اﺻﻮﻻً اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ. آﯾﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﺧﻮدﺗﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪه اﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎﯾﺪ ‫ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺑﮑﺸﺪ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﺘﺎن ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ داﺷﺖ، ﭘﺲ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﻨﺪه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺘﺎن ﻋﺮض ﮐﻨﻢ.

‫ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎی ﻣﺮﺣﻮم ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ دوﺷﯿﺰه آن ﻣﺮدﯾﺚ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻌﺼﻮم ﺷﻤﺎ، زن ﻣﺴﻨﯽ را ﮐﻪ ارﺑﺎﺑﺶ ‫ﺑﻮده و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺪﯾﻤﻪ ﭘﯿﺶ او ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮده، ﺑﺎ زﻫﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ، ﺣﺎﻻ ﭼﺮا، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ آن ﭘﯿﺮزن ﺑﺪﺑﺨﺖ و ‫ﺑﺪﺷﺎﻧﺲ ﻣﭻ آن ﻣﺮدﯾﺚ را در ﻣﻮرد ﯾﮏ دزدی ﻣﯽﮔﯿﺮد.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ از ﺗﻌﺠﺐ زﺑﺎﻧﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ، ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و ﺣﯿﺮت ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺟﺪی ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟ ‫ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد؟«

‫»ﻣﺎدام ﺗﺮدﯾﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﯿﻔﺘﺪ، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﮔﻔﺖ ﭼﻪ زﯾﺒﺎ و ﭼﻪ ﻣﻌﺼﻮم، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰی از او ﻧﻤﯽداﻧﺪ، ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺎر ﺧﻮش ﺧﻂ و ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ‫از آن ﻣﺎرﻫﺎی ﺧﻮش ﺧﻂ و ﺧﺎل وﻟﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺧﻄﺮﻧﺎک ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن ﺧﻮد را در ﻃﺮﯾﻘﻪ اﻟﻌﯿﻨﯽ از ﭘﺎی در ‫ﻣﯽآورد.

آن ﻣﺮدﯾﺚ از آن دﺧﺘﺮﻫﺎﺋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﻮاع ﻋﻘﺪهﻫﺎی رواﻧﯽ در ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن او رﯾﺸﻪ دواﻧﯿﺪه و ﻫﻤﻪ ‫ﭼﯿﺰ و ﻫﻤﻪ ﮐﺲ را ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ و ﺑﺲ. ﻟﺬا وﻗﺘﯽ ﭘﺎی ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺷﺨﺼﯿﺶ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﯽآﯾﺪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺘﯽ ‫ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﺗﺮﺣﻤﯽ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﺣﺴﺎس ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺧﻄﺮی ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، اﻣﺎ ﻧﻪ از روﺑﺮو، ‫ﺑﻠﮑﻪ از ﭘﺸﺖ، ﻧﺎﺟﻮاﻧﻤﺮداﻧﻪ و ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﺋﻨﺎﻧﻪ، ﺑﺮای ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ آن ﻣﺮدﯾﺚ، اﯾﻦ دو ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺳﺮآﻏﺎزی ﺑﺮای ‫ﺟﻨﺎﯾﺖﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺗﺎزه ﺧﺒﺮه ﺷﺪه و ﺑﻪ اﻧﺪازه ی ﮐﺎﻓﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺴﺐ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﻠﻪ، ﻣﺎدام ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮔﺮاﻣﯽ، اﯾﻦ ﭼﻬﺮه ی واﻗﻌﯽ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ آن آن ﻣﺮدﯾﺚ زﯾﺒﺎ و ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن ‫ﺗﺼﻮر ﮐﺮده اﯾﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺗﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ وﺣﺸﺘﻨﺎک ‫اﺳﺖ، وﺣﺸﺘﻨﺎک، ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو.«

‫ﭘﻮارو از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎدام اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯽﺷﻮم، وﻟﯽ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﻋﺮض ﮐﺮدم را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮده و ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﺶ را ﺗﺎ ﺣﺪودی از دﺳﺖ داده و ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﻌﯽ دارد اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﻮده و ﺧﻮد را ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺧﻮﯾﺸﺘﻦدار و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﻮه دﻫﺪ، ‫ﺧﯿﻠﯽ آرام وﻟﯽ ﻣﺤﮑﻢ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »ﺣﻘﯿﻘﺘﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎی اﻣﺮوزﻣﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده و اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪی ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﺪ ﮐﻪ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺷﻬﺎدت داده و آن را ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﻨﺪ، و ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﻫﻢ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻣﺸﺎﻫﺪاﺗﻢ در ﺷﺐ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮔﻔﺘﻢ ‫ﺻﺮﻓﺎً ﯾﮏ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ارزش ﻗﻀﺎﺋﯽ ﻧﺪارد.

‫ﭘﻮارو در ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی و ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن راﺣﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻮردی ﺑﺮای ‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد، ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺑﺪون ﻣﻮاﻓﻘﺖ و ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺷﻤﺎ، ﺣﺮﻓﯽ و ﮐﻼﻣﯽ از دﻫﺎن ﻣﻦ ﺧﺎرج ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

‫ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺑﻠﺪم ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﯽداﻧﻢ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در ﭼﻪ ﻣﺴﯿﺮی ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.«

‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺳﺨﻦ، دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻟﺐﻫﺎی ﺧﻮد ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺳﺪ در ‫اداﻣﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎدام ﻟﻮرﯾﻤﺮ، اﺟﺎزه ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﮑﯽ از ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮﯾﻦ ﺑﺎﻧﻮاﻧﯽ ‫ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﺎﻧﯿﻢ، اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻼﻗﺎت و آﺷﻨﺎﺋﯽ آنﻫﺎ را داﺷﺘﻪام و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع از ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺐ ﺑﻪ ‫ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺳﻔﻢ از اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا درﺻﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻧﻮان واﻗﻌﺎً اﻧﺴﺎن اﯾﻦ ﻗﺪر ﮐﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ‫ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ در ﻫﺰار، دﻟﯿﻠﺶ را ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﯿﺪ، ﭼﻮن در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﯽ، ﻧﻬﺼﺪ و ﻧﻮد ‫و ﻧﻪ زن دﯾﮕﺮ اﮔﺮ ﺟﺎی ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻤﯽآوردﻧﺪ و ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﺮح داده و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ.«

‫»ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ، ﭼﻪ ﻣﺎﺟﺮاﺋﯽ؟ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی را ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ؟«

‫»ﮐﻪ ﭼﺮا و ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﯿﻞ ﺷﻮﻫﺮﺷﺎن را ﮐﺸﺘﻨﺪ، و اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ آنﻫﺎ ﺑﻮده و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻋﺪاﻟﺖ را اﺟﺮا ﮐﺮده اﻧﺪ.«

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻓﯿﺲ و اﻓﺎده ﻣﺸﻬﻮدی ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو! اﯾﻦ ﯾﮏ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺼﻮﺻﯽ اﺳﺖ و دﻻﯾﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺲ.«

‫ﭘﻮارو ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﺑﺮد، ﮔﻔﺖ: »ﺑﺮاوو، ‫ﻋﺎﻟﯽ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﺑﻮﺳﯿﺪ و از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻫﻮای ﺑﯿﺮون ﺳﺮد ﺑﻮد، ﭘﻮارو ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ‫ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﺎﮐﺴﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد، ﻟﺬا ﭘﯿﺎده و در ﺟﻬﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮐﯿﻨﮓ ﺑﻪ ‫راه اﻓﺘﺎد. ﻫﻢ زﻣﺎن اﻓﮑﺎر زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻣﻐﺰش ﻫﺠﻮم آورده و ﺷﺪﯾﺪا در ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻗﺪم ﻣﯽزد، ‫ﮔﻬﮕﺎه ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد، ﮔﻮﺋﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﮐﻠﻨﺠﺎر دروﻧﯽ، ‫ﻧﮑﺎﺗﯽ را ﺗﺎﺋﯿﺪ و ﻧﮑﺎﺗﯽ را ﻧﻔﯽ ﻣﯽﮐﺮد.

ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ راه اداﻣﻪ ﻣﯽداد، ﺑﯽاﺧﺘﯿﺎر ﺳﺮش را ﮐﺞ ﮐﺮده و از روی ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ‫ﯾﮏ ﮐﺴﯽ از ﭘﻠﻪﻫﺎی ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﯽرود. ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﮐﺮد، ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ زﯾﺎد ﺑﻮد، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ‫آﻣﺪ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ وارد ﻣﻨﺰل ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺸﻮد. از راه رﻓﺘﻦ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد، ﻣﺮدد و دودل ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮدد؟ ﯾﺎ ‫ﻧﻪ؟ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪ و ﺑﻪ راه رﻓﺘﻨﺶ اداﻣﻪ داد.

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ، اﻃﻼع ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ دﯾﺪار او آﻣﺪه ﺑﻮده وﻟﯽ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﯾﺎ ‫ﯾﺎدداﺷﺘﯽ ﺑﺮای وی ﺑﮕﺬارد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ.

‫ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﻤﺎره ﺑﺘﻞ را ﮔﺮﻓﺖ. ﺻﺪای ﺑﺘﻞ از آن ﻃﺮف ﺧﻂ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺳﻼم ﻣﺴﯿﻮ ‫ﭘﻮارو، ﭼﯿﺰی دﺳﺘﮕﯿﺮﺗﺎن ﺷﺪ؟«

‫»دوﺳﺖ ﻋﺰﯾﺰ، ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺴﯿﺎر ﺣﺴﺎﺳﯽ رﺳﯿﺪه. ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪون ﺗﻠﻒ ﮐﺮدن وﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﺑﭙﺮدازﯾﻢ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ، ﺑﻬﺘﺮ.«

‫***

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺮف ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮد، ﮐﯿﮏ و ﻗﻬﻮه ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ، ﮔﻮﺷﯽ را ‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺻﺪای ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﮔﻮﺷﺶ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫»ﺑﻠﻪ. ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺎزرس ﻋﺰﯾﺰ، ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ؟«

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺮف زدن ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﮔﻔﺘﻦ وی ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮارو آﻧﺎً اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ‫اﺗﻔﺎق ﺑﺪی ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺠﺪدا و ﺑﺎ ﺷﺪت و ﺣﺪت ‫ﺑﯿﺸﺘﺮی وﺟﻮدش را ﻓﺮا ﮔﯿﺮد. ﻟﺬا ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﺑﺰﻧﺪ، ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺧﺒﺮی ﺷﺪه؟ اﮔﺮ ‫ﭼﯿﺰی ﺷﺪه، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﻌﻄﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ.«

‫»راﺳﺘﺶ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟ ﺑﻠﻪ، ﺧﻮب ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮐﻪ ﭼﯽ؟«

‫»وﻟﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ؟ ‫ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ، ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ و اﯾﺸﺎن ﭼﻪ ﺟﻮاب دادﻧﺪ و ﯾﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ، ﭼﻮن ﺑﻌﺪاً ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم، ‫ﺷﻤﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﺪ، اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﮑﻨﻢ، ﻃﻮری ﺣﺮف زدﯾﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ آن ﻣﺮدﯾﺚ اﺳﺖ ﮐﻪ ‫ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﺎﺷﯿﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﻮﺿﻮع را ﺣﺪس زده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺣﺎﮐﯽ از ﺑﯽ ﺻﺒﺮی ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، ﺧﻮاﻫﺶ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﭼﻪ ﺷﺪه؟«

‫»ﺧﻮدﮐﺸﯽ.«

‫»ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮده؟«

‫»ﺑﻠﻪ، اﯾﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ از ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ دﭼﺎر اﻓﺴﺮدﮔﯽ روﺣﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ روز ﺑﻪ روز ﻫﻢ ‫ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪه، ﻣﻮردی ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ، ﭼﻮن ﺗﺎﮐﻨﻮن ﮐﺴﯽ اﯾﻦ زن را اﻓﺴﺮده و ﮐﺴﻞ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ‫ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺧﯿﺎط در ﮐﻮزه اﻓﺘﺎد و دﮐﺘﺮ ﻣﻌﺎﻟﺠﺶ ﻫﻢ ﻗﺮصﻫﺎی ﺧﻮاب آور ﮐﻪ ﺿﻤﻨﺎً آرام ﺑﺨﺶ ﻫﻢ ‫ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً دﯾﺸﺐ ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی از اﯾﻦ ﻗﺮصﻫﺎ را ﻣﯽﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺑﺪی ﻓﺮو ‫ﻣﯽرود.«

‫ﭘﻮارو ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﻮده؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪی ﻧﯿﺴﺖ؟«

‫»ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ، دﻗﯿﻘﺎً ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﻮده، ﺿﻤﻨﺎً ﻗﺒﻞ از ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ.«

‫»ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ؟ ﭼﺮا ﺳﻪ ﺗﺎ؟«

‫»ﺑﺮای ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻘﯿﻪ، دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ، ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و ﺑﺎﻻﺧﺮه آن ﻣﺮدﯾﺚ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻮرد ‫ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ در ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﺷﺎرهای ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻮرد و ﯾﺎ ﻣﻮارد ﻣﺸﮑﻮﮐﯽ ﻧﯿﺰ در آنﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ‫ﻧﻤﯽﺧﻮرد. ﻣﻀﻤﻮن ﺗﻤﺎم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ و ﻃﯽ آن اﻋﻼم داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﯿﺪه و از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ‫اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮد ﻣﺰاﺣﻤﺖ و ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﺮای آنﻫﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﺘﺎﺳﻒ ﺑﻮده و ﻣﻌﺬرت ‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ و اﮐﻨﻮن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺒﺮان ﻣﺎﻓﺎت، ﺑﺎ ﻃﯿﺐ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽدﻫﺪ و اﻣﯿﺪوار اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ‫ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽﻫﺎ و ﻧﮕﺮاﻧﯽﻫﺎی آنﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﯾﺎﺑﺪ. از ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺧﻮﻧﺴﺮدی و ‫ﺧﻮﯾﺸﺘﻦداری ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺧﻮب ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﯿﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ اﺻﻮﻻً ﺧﯿﻠﯽ ‫ﺧﻮﻧﺴﺮد و ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻮد.«

‫ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﮔﻮﺷﯽ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮو رﻓﺖ، ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر، اﯾﻦ ‫ﻫﻢ از ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، آﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺗﺎ دم ﻣﺮگ ﻫﻢ دﺳﺖ از ﺣﻤﺎﯾﺖ از آن ﻣﺮدﯾﺚ ‫ﺑﺮ ﻧﻤﯽدارد و ﺣﺘﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ ﻫﻢ ﺷﺪﯾﺪاً ﻫﻮای او را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﺎ ﻣﺮﮔﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ و اﺟﺘﻨﺎب از ‫ﻣﺮگﻫﺎی آزاردﻫﻨﺪه و ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا، و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﺪاﮐﺎری ﻧﻮع دوﺳﺘﺎﻧﻪ، ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺠﺎت ﺟﺎن دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮی ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ آنﻫﺎ را ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭘﯿﻮﻧﺪ داده ﺑﻮد. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﮐﻪ از آﻏﺎز ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎ دﻗﺖ زﯾﺎد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ‫ﺷﺪه و ﺑﺎ ﺑﯽرﺣﻤﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا ﮔﺬارده ﻣﯽﺷﻮد. ﺧﻮدﮐﺸﯽ، و ﺳﭙﺲ آﮔﺎه ﻧﻤﻮدن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ در ‫ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻪاﻧﺪ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﺷﯿﺮزﻧﯽ!

‫اﺣﺴﺎس ﺳﺘﺎﯾﺶ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﭘﻮارو دﺳﺖ داده ﺑﻮد، و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ، از ﺑﺎﻧﻮﺋﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺟﺰ اﯾﻦ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﻧﻤﯽرﻓﺖ، زﻧﯽ ﺑﺎ روﺣﯿﻪای ﻗﻮی ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺮرﺳﯽ و در ﮐﻤﺎل ﺧﻮﻧﺴﺮدی و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ‫ﻧﻔﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺟﺮا ﻣﯽﻧﻤﻮده.

‫ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺰ آورد ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ‫ﻗﻀﺎوت ﺧﻮد ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﯾﺪ، وﻟﯽ ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﻤﺎم اﺻﺮار و اﺑﺮام او ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه و ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ‫ﮐﻪ ﺷﺪه دﺳﺖ از ﻋﻘﺎﯾﺪ و اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻫﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﺼﻤﻢ و ﺑﺎاراده ﺑﻮده ‫اﺳﺖ.

‫ﺻﺪای ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ در ﮔﻮﺷﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﮕﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ دﯾﺮوز ﭼﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﺋﯽ ﮐﺮدﯾﺪ و ﭼﻪ ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯿﺪ؟ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﯾﮏ ﭼﯿﺰﻫﺎﺋﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ راﻫﯽ ﺟﺰ ‫ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﺪارﻧﺪ. ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺷﻤﺎ، ﻣﻌﻬﺬا ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﺎن ‫ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺘﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﯿﺶ از دﯾﮕﺮان ﻣﻮرد ﺳﻮءﻇﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.«

وﻟﯽ ﭘﻮارو ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺳﮑﻮت ﮐﺮده و در اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﻏﺮق ﺑﻮد. اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮده ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ ‫از ﺳﺮ او ﺑﺮﻧﻤﯽدارد و او را ﺷﺪﯾﺪا ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﮔﺬارده ﺗﺎ از اﺑﺮاز ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻮدداری ﮐﻨﺪ، و ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮده اش ﺑﻪ ‫ﻣﺮاﺗﺐ از زﻧﺪه اش در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻮﻓﻖﺗﺮ ﺑﻮد. در اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »راﺳﺘﺶ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ‫اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم.«

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو اﺻﻮﻻً ﺑﺎ ﻟﻐﺎت و ﺟﻤﻼﺗﯽ ﻧﻈﯿﺮ اﺷﺘﺒﺎه و اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼً ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر از ‫آنﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﻧﻤﻮد، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻟﻐﺎت و ﺟﻤﻼت ﻋﺎدت ﻧﺪارد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ از آنﻫﺎ ‫ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽآﯾﺪ.

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻪ ﮔﻮﺋﯽ اﺣﺴﺎس ﭘﻮارو را درک ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺷﯿﻄﻨﺖ آﻣﯿﺰی ﮔﻔﺖ: »ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﯾﺪ اﺷﺘﺒﺎه.

‫ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ، اﺻﻼً ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻟﻐﺎﺗﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورﯾﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﻧﺒﺎل او ﻫﺴﺘﯿﺪ، و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﻪ داد و ﻣﺎ را ﻧﯿﺰ ﻧﺎﮐﺎم ‫ﮔﺬاﺷﺖ. راﺳﺘﺶ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮری از دﺳﺖ ﻣﺎ ﻓﺮار ﮐﺮد، وﻟﯽ ﺧﻮب ﭼﺎره ﭼﯿﺴﺖ؟«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﻮل ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮد، ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ، ﺣﺘﯽ ﺗﻤﺎم ‫اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻠﯿﻪ اﯾﺸﺎن ﮐﺎری ﮐﻨﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺳﺖ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﻣﻌﻬﺬا ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﯿﺪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺎ ﺗﻤﺎم ‫ﺷﺪ. راﺳﺘﯽ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﺣﺪس ﻣﯽزدﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻗﺼﺪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال آﺧﺮ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺟﻮاب ﻣﻨﻔﯽ داد و در اداﻣﻪ ‫آن ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮐﺎر ﺑﺘﻞ، ﻓﻌﻼ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﺑﮕﺬرﯾﻢ، ﺣﺎل ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻪ ‫ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺪﯾﺪ و ﭼﻄﻮر ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮده؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻧﺎﻣﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽرﺳﺪ، ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن آن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺶ و ﺑﻪ ‫ﻃﺮف ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻪ راه ﻣﯽاﻓﺘﺪ، در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ در ‫اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪﯾﺎرد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮد و ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ اﻃﻼع ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻣﯽرﺳﺪ و ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮐﺴﯽ از ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﻣﻨﺰل ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﻇﺎﻫﺮاً ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﺪه ﺑﺎ ‫ﻓﺸﺎر زﻧﮓ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺧﻮد را ﺻﺪا ﻣﯽزده اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮاب ﻣﯽرود و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود ‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻪ، ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﺪه، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﻫﺮ ﻓﻮت و ﻓﻦ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ از ﻗﺒﯿﻞ ‫ﺗﻨﻔﺲ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ، ﻓﺸﺎر ﻗﻠﺐ و ﺧﻼﺻﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ، ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده، وﻟﯽ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪه، در ﻫﻤﯿﻦ اﺛﻨﺎء ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻫﻢ ‫ﻣﯽرﺳﺪ و ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺿﻤﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻟﺰوم ﮐﻤﮏﻫﺎی اوﻟﯿﻪ ﻧﻈﺮﯾﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪت زﯾﺎدی از ‫ﻣﺮگ ﻣﺘﻮﻓﯽ ﻣﯽﮔﺬرد ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ.«

‫»از ﭼﻪ ﻗﺮﺻﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده ﺑﻮد؟«

‫»ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ وروﻧﺎل، ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐﻫﺎی ﺧﻮاب آور، ﺷﯿﺸﻪ ﻗﺮصﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﮐﻤﺎﮐﺎن در ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺖ ﻗﺮار ‫داﺷﺖ.«

‫»ﺑﺒﯿﻨﻢ، آن دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد و ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ؟«

‫»ﺳﺮﮔﺮد دﺳﭙﺎرد ﭼﻨﺪ روزی اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪه و ﺗﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻣﻪاش را درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ.«

‫»آن ﻣﺮدﯾﺚ ﭼﻄﻮر؟«

‫»ﻫﻤﯿﻦ اﻟﺴﺎﻋﻪ ﺑﻪ او زﻧﮓ زدم.«

‫»ﺧﻮب، ﭼﯽ ﺷﺪ؟

‫»ﻇﺎﻫﺮا ﺗﺎزه از ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺎﻣﻪ ﻓﺎرغ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭘﺴﺖ ﻣﻌﻤﻮﻻ دﯾﺮﺗﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽرﺳﺪ و ﻟﺬا ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻗﺒﻞ از ‫ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ ﻧﺎﻣﻪ را درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد.«

‫»ﺧﻮب، ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد؟«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﻃﺮز ﺣﺮف زدﻧﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﺶ ﮐﺎﻣﻼ راﺣﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺑﺎ وﺻﻒ ‫اﯾﻦ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻫﻢ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺻﺪاﯾﺶ ﻏﻤﺰده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ اﻻن ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ، دوﺳﺖ ﻣﻦ؟«

‫»در ﻣﻨﺰل ﻣﺮﺣﻮم ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺷﺎﯾﻦ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب، ﻟﻄﻔﺎً ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ، ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ.«

‫ﭘﻮارو دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ رﺳﯿﺪ. در ﺑﺪو ورود ﺑﺎ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮد ﮐﻪ در ﺣﺎل رﻓﺘﻦ ﺑﻮد. ‫ﭼﻬﺮه ی دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻓﺎﻗﺪ ﺷﺎداﺑﯽ و ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮدن ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮد ﺑﻮد. ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ‫ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﭘﻮارو ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ: »واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻋﺠﺐ ﻣﺎﺟﺮای ﮔﻨﺪی، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽﻧﺪارد، وﻟﯽ ﺑﻪ ‫ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ از دوﺷﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﻌﻬﺬا، راﺳﺘﺶ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ﺗﺎ ‫ﺣﺪودی ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪه ام، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﻪای ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺪه، ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم و ﺣﺪس ﻧﻤﯽزدم ﮐﻪ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺷﯿﻄﺎﻧﺎ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎک، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺑﺎورﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ.«

‫»آﺧﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ و ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺖ، ﺧﻮش ﻧﺎم و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺧﻮﯾﺸﺘﻦداری ‫ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﻣﺮﺗﮑﺐ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﺸﻮد. وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ اﻧﮕﯿﺰه ی ‫اﯾﻦ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﭼﻪ ﺑﻮده و ﭼﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ، اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻫﺮﮔﺮ روﺷﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺠﮑﺎوم و ﻣﯿﻞ دارم ﮐﻪ ‫ﺳﺮ از اﯾﻦ ﮐﺎر درﺑﯿﺎورم.«

‫»وﻟﯽ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ، ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ راﺣﺖ اﺳﺖ، ﻧﻪ؟«

‫»اوه، ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﺑﺪون ﺷﮏ، آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮامﻓﺮﯾﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﮐﺘﻤﺎن ﮐﻨﺪ، ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ‫ﭼﻘﺪر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ وﻗﺘﯽ آدم اﺣﺴﺎس ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺟﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻣﻮرد ﺳﻮءﻇﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. آدم از ﻫﻤﻪ ‫ﭼﯿﺰ ﻣﯽاﻓﺘﺪ، و دﺳﺖ و دﻟﺶ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻤﯽرود، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ اﺣﺴﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ و ﻣﻮﺣﺸﯽ ﺑﻪ آدم دﺳﺖ   ‫ﻣﯽدﻫﺪ. در ﻣﻮرد ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده اﺳﺖ.«

‫»ﺧﻮد اﯾﺸﺎن ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮده.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف درب ﺧﺮوﺟﯽ ﻣﯽرﻓﺖ، ﮔﻔﺖ: »ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺬاب وﺟﺪان ‫ﺑﻮده.« و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف از درب ﺧﺎرج ﺷﺪ.

‫ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد، ﺑﻠﻪ، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﻫﻨﻮز ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺸﺪه و ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ‫ﻣﻌﻤﺎی ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻫﯿﭻ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻋﺬاب وﺟﺪان ﻧﺪارد.

‫و در اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻪ ﻃﺮف ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ، ﺟﺎﺋﯽ ﮐﻪ اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ روان ﺷﺪ، و در ﻣﯿﺎن راه و در ‫وﺳﻂ ﭘﻠﮑﺎن ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر زﻧﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻣﺴﻨﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﻣﺪام اﺷﮏ ﻣﯽرﯾﺨﺖ ‫و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﭘﻮارو اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﺗﺎﺛﺮ و ﺗﺎﺳﻒ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺑﺰرﮔﯽ، واﻗﻌﺎً ﮐﻪ آدم ‫دﻟﺶ رﯾﺶ ﻣﯽﺷﻮد، ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد، ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﺟﻮاﻫﺮ، واﻗﻌﺎ ﮐﻪ ﺣﯿﻒ ﺷﺪ، ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ‫اﯾﺸﺎن ﺑﻮدﯾﻢ، ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﻪ دﯾﺮوز اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ داﺷﺘﯿﺪ و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺪاﺑﯿﺎﻣﺮز ﭼﺎﺋﯽ ﺧﻮردﯾﺪ، دﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ‫ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺑﻮد، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ، ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ورﭘﺮﯾﺪ، ﺗﺎ روزی ﮐﻪ ﺑﻤﯿﺮم، ﻫﺮﮔﺰ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ را ‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد، ﺗﻮ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﮓ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺘﻮاﻟﯽ زده ﺷﺪ، ‫دﯾﺪم اﮔﺮ ﻧﺠﻨﺒﻢ در را از ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ دوﯾﺪم و در را ﺑﺎز ﮐﺮدم آﻗﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﻧﺎﮔﻬﺎن ‫ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟

ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ ﺑﺪﻫﻢ، ﭼﻮن ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ‫زﻧﮓ ﻧﺰده ﺑﻮد، ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎﻫﺎ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب اﯾﺸﺎن ﺑﺮوﯾﻢ و از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪارﺷﺎن ﮐﻨﯿﻢ، اﯾﻦ ﯾﮏ ‫دﺳﺘﻮر اﮐﯿﺪ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﺷﺪﯾﺪا ﻣﺮاﻋﺎت ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ، و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪه و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ‫ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ آﻗﺎ ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﻓﻬﻤﯿﺪم دﮐﺘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪﻫﻢ، ﻣﻌﻬﺬا، اﯾﺸﺎن ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﻣﺠﺪدا ﺳﻮال ﮐﺮدﻧﺪ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ وﻟﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﻢ، ﺧﻮدﺷﺎن ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ داﺧﻞ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ، ‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﺸﺎن. ﺑﺎﻻ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ، اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ را ﻧﺸﺎن دادم، وﻟﯽ اﯾﺸﺎن ﺣﺘﯽ ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ در ﺑﺰﻧﻨﺪ، ‫در را ﺑﺎز ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ وارد اﻃﺎق ﺷﺪﻧﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ‫اﻓﺘﺎد ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﯿﻒ، دﯾﮕﺮ دﯾﺮ ﺷﺪه.

ﻣﻨﻈﻮرﺷﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻮت ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﻌﻬﺬا ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎً ‫ﯾﮏ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺮاﻧﺪی و ﯾﮏ ﻇﺮف آب ﮔﺮم ﻫﻢ ﺑﯿﺎورم. ﺑﻌﺪ از آن ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ را ﺳﺮﺣﺎل ‫ﺑﯿﺎورﻧﺪ، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﻓﺎﯾﺪه ای ﻧﺪاﺷﺖ. در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭘﻠﯿﺲﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺮ رﺳﯿﺪﻧﺪ، ﭼﻮن واﻗﻌﺎ ﺟﺎی ‫ﺗﺎﺳﻒ دارد، ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﻧﺪاﻧﯿﺪ، وﻟﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﭘﺎی ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮب، ‫ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ، ﺑﯿﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺪاﺑﯿﺎﻣﺮز ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻗﺪم ﺑﻪ ‫ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﮕﺬارﻧﺪ، از ﻃﺮﻓﯽ اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﻢ، ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﯿﺎﯾﺪ؟ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ، ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺳﻬﻮاً و از روی ‫اﺷﺘﺒﺎه ﺗﻌﺪادی ﻗﺮص ﺧﻮابآور ﻣﯽﺧﻮرد و ﻣﯽﻣﯿﺮد، اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺼﻮﺻﯽ اﺳﺖ و ﭘﻠﯿﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ‫دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ، اﺗﻔﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺘﺎده و ﺧﺎﻧﻢ ﺑﯿﭽﺎره ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﺎوان اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺟﺎﻧﺶ داده اﺳﺖ. ﺧﻮب، ﺣﺎﻻ ‫ﺟﻨﺎب ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎی اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ ارﺗﺒﺎط دارد.«

‫»ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﺣﺎل و اﺣﻮال ﺧﺎﻧﻤﺘﺎن در ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﻮد؟، ﻣﺜﻞ ﺷﺐﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻋﺎدی ﺑﻮد، ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻪ، ‫ﻧﺎراﺣﺖ و اﻓﺴﺮده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ؟«

‫»ﻧﻪ، ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻓﺴﺮده ﻧﺒﻮد، وﻟﯽ ﺧﻮب، ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﺟﺎﺋﯽ از ﺑﺪﻧﺸﺎن درد ‫ﻣﯽﮐﺮد، راﺳﺘﺶ ﻣﺪتﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎل و روز ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ.«

‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﮐﻪ از اﻇﻬﺎر ﻫﻤﺪردی ﭘﻮارو ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اداﻣﻪ داد و ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ‫ﻧﺪﯾﺪم ﮐﻪ اﻇﻬﺎر ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﮑﻨﻨﺪ، و اﮔﺮ ﻫﻢ درد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ، ﺑﺎز ﻫﻢ آن را ﺑﻪ زﺑﺎن ‫ﻧﻤﯽآوردﻧﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻦ اﻫﻞ اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﺒﻮد. ﻣﻌﻬﺬا ﻣﻦ و آﺷﭙﺰ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﺸﺎن واﻗﻌﺎً ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺴﺘﻨﺪ و درد ‫ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﮕﺮاﻧﺸﺎن ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺮژی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮد را ﻧﺪارﻧﺪ و ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎرﻫﺎﺋﯽ را ‫ﮐﻪ اﺻﻮﻻ ﺧﻮدﺷﺎن دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ، دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ، و اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ، ﺧﯿﻠﯽ زود و ﻫﻨﻮز ﺷﺮوع ﻧﮑﺮده ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ، و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ آﻣﺪن آن دﺧﺘﺮ ﺟﻮان، ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﺮدﯾﺪ، ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﯿﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﭼﻮن ‫ﺧﺎﻧﻢ واﻗﻌﺎً ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﯿﺎز ﺷﺪﯾﺪی ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺘﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ از ﺣﺮف ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮان؟ ﯾﻌﻨﯽ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﺋﯿﺪ ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻦ، دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮاﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ آﻣﺪﻧﺪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن، ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎ رﻓﺘﯿﺪ، ﺧﺎﻧﻢ آن ﻣﺮدﯾﺚ.«

‫»ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮدﯾﺚ ﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ؟«

‫»ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ.«

‫ﭘﻮارو ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺧﻮب، ﺑﻌﺪاً ﭼﻪ ﺷﺪ؟«

‫»ﻫﯿﭽﯽ، ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮاﺑﺸﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺎﻣﺸﺎن را ﻫﻢ در ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻣﯿﻞ ﮐﺮدﻧﺪ، ﭼﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ‫ﻫﺴﺘﻨﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﻣﺠﺪداً ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﯾﺎدﺗﺎن ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺎﻣﻪ و ﯾﺎ ‫ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﺋﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟«

‫»اﮔﺮ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﻗﺒﻞ از ﺧﻮاب اﺳﺖ، ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻗﺮﺑﺎن.«

‫»وﻟﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ، ﻫﺎن؟«

‫»ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ روی ﻣﯿﺰﻫﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﭘﺴﺖ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را آﺧﺮ وﻗﺖ ﻣﯽﺑﺮدﯾﻢ ﭘﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ، ‫درﺳﺖ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ را ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﮑﺸﻨﺪ و ﺗﻌﻄﯿﻞ ﮐﻨﻨﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪای روی ‫ﻣﯿﺰ ﺑﻮد.«

‫»ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ روی ﻣﯿﺰ ﺑﻮد؟«

‫»دو ﺗﺎ ﯾﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ، دﻗﯿﻘﺎً ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﻮد.«

»ﺑﺒﯿﻨﻢ، وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻣﯽﺑﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺖ ﮐﻨﯿﺪ، ﺣﺎﻻ ﯾﺎ ﺷﻤﺎ و ﯾﺎ آﺷﭙﺰ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻗﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ ‫ﮐﻪ ﮔﯿﺮﻧﺪه ﻧﺎﻣﻪ و ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﮐﯽ و ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ از اﯾﻦ ﺳﻮال ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ، ﻫﺪف ‫ﺧﺎﺻﯽ ﻣﺮا وادار ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮال ﮐﺮده و ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ داد از اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎری ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد.«

‫»ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮدم، و ﻓﻘﻂ ﻫﻢ ﭘﺎﮐﺖ روﺋﯽ را ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ ﮔﯿﺮﻧﺪهی آن ﻓﻮرت ﻧﺎم و ﻣﺰون ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، وﻟﯽ در ﻣﻮرد ﺑﻘﯿﻪ ﻧﻪ، اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارم.«

‫از ﻟﺤﻦ و ﻃﺮز ﮔﻔﺘﺎر ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. ﭘﻮارو ﻣﺠﺪدا ﺳﻮال ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﺠﺪداً ‫ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ، آﯾﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﺒﻮد؟«

‫»ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن، ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ.«

‫ﭘﻮارو ﺳﺮش را ﻣﺘﻔﮑﺮاﻧﻪ ﺗﮑﺎن داد و ﺷﺮوع ﮐﺮد از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ و ﻫﻢ زﻣﺎن اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »و ﻻﺑﺪ ﺣﺘﻤﺎً ‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﺘﺎن از ﻗﺮصﻫﺎی ﺧﻮابآور اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻠﻪ؟«

‫»ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن، ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ، دﮐﺘﺮ ﺗﺠﻮﯾﺰ ﮐﺮده ﺑﻮد، دﮐﺘﺮ ﻧﮋ.«

‫»ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻗﺮصﻫﺎ را ﮐﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ؟«

‫»داﺧﻞ اﺷﮑﺎف ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ در اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ ﻗﺮار دارد.«

‫ﭘﻮارو دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰد و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ. ﻗﯿﺎﻓﻪاش ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد.

‫در ﻫﺎل ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﺎ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ وی ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ و اﻇﻬﺎر داﺷﺖ: »ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ‫ﺗﺸﺮﯾﻒ آوردﯾﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو، اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ دﮐﺘﺮ دﯾﻮﯾﺪﺳﻮن ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ.«

‫ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدی ﻗﺪﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻏﻢ زدهای داﺷﺖ، دﺳﺖ ﭘﻮارو را ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ: ‫»ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ آوردﯾﻢ، اﮔﺮ ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎﻋﺖ زودﺗﺮ ﺳﺮ وﻗﺘﺶ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﺣﺘﻤﺎً او را ﻧﺠﺎت ‫ﻣﯽدادﯾﻢ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺻﺤﺒﺖ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ: »ﻫﻮووووم، راﺳﺘﺶ ﺷﺎﯾﺪ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ، ﻣﻌﻬﺬا ‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺎﺳﻔﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻠﻪ، اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪه و ‫ﺑﺎﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺷﺪه و ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ‫ﻗﺎﺗﻠﯿﻦ ﻧﺪارد، از ﻧﻈﺮ ﻗﺎﻧﻮن، ﻗﺎﺗﻞ، ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﭼﻪ ﺑﯽ ﺷﺨﺼﯿﺖ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻞ ﯾﮑﯽ اﺳﺖ و ‫ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺪارﻧﺪ، و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد را در اﯾﻦ ‫ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ دﺧﺎﻟﺖ داده و ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯿﻢ، ﭼﻮن ﺗﺎﺛﯿﺮی ﻧﺪارد، ﻓﺮﺷﺘﻪی ﻋﺪاﻟﺖ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺧﻮب ﺑﻠﺪ اﺳﺖ، ﺗﻤﺎم  ‫ﻣﺴﺎﺋﻞ را در ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﺻﻼح ﺑﺪاﻧﺪ، ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ.«

‫ﭘﻮارو در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ: »وﻟﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻫﻢ زﻧﺪه ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ در دادﮔﺎه ﺣﻀﻮر ﯾﺎﺑﺪ، ‫ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪای داﺷﺖ و ﭼﯿﺰی ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻋﻤﺮش ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد.«

‫دﮐﺘﺮ دﯾﻮﯾﺪﺳﻮن ﭘﺰﺷﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو ﮐﺎﻣﻼً ‫ﻣﻮاﻓﻘﻢ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ روی ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﻣﺘﻮﻓﯽ ﺷﺪ.«

‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻠﻪﻫﺎ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪ.

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎره ای ﺑﻪ او ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دﮐﺘﺮ دﯾﻮﯾﺪﺳﻮن، ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺎﻣﻞ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ.«

‫ﭘﻮارو ﮐﻪ در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ دﺳﺘﺶ را روی دﺳﺘﮕﯿﺮه اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﮔﺬارده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻧﮕﺎه ‫ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﻼﯾﻤﯽﮔﻔﺖ: »اﺟﺎزه دارم ﮐﻪ داﺧﻞ ﺑﺸﻮم؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﯾﻖ ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻔﺮﻣﺎﺋﯿﺪ، ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﺎری در ‫آن اﻃﺎق ﻧﺪارﯾﻢ.«

‫ﭘﻮارو وارد اﻃﺎق ﺷﺪ و در را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ آراﻣﯽ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺑﯽروح و ﺑﯽﺟﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.

‫ﭘﻮارو ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﺳﻮاﻻت ﻣﺘﻌﺪدی اﻓﮑﺎر او را ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﻐﺸﻮش و ﻣﺘﺸﺘﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد.

‫آﯾﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺠﺎت آن ﻣﺮدﯾﺚ از ﻃﻨﺎب دار ﺑﻮده؟ ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻪ، ﻣﺎﺟﺮا اﺳﺎﺳﺎً ﺑﻪ ‫ﮔﻮﻧﻪی دﯾﮕﺮی ﺑﻮده و ﻣﺮگ اﯾﺸﺎن ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ از زاوﯾﻪی دﯾﮕﺮ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد؟ زاوﯾﻪای ﮐﺎﻣﻼً ﭘﯿﭽﯿﺪه و ‫ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﺗﻮﺻﯿﻒ، ﻣﻌﻬﺬا ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﺑﺎﯾﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن دﻗﯿﻖ و ﺗﯿﺰﺑﯿﻦ و ﮔﺮﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﭘﻮارو، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻟﮑﻪی ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ در ﺑﺎزوی ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺷﺪ، ﻟﮑﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ اﻃﺮاف آن ﮐﺒﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ آن ‫ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﯽ آن ﭘﺮداﺧﺖ.

‫ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺪداً راﺳﺖ اﯾﺴﺘﺎد، ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﻓﺴﺮدﮔﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﮐﺎﻣﻼً از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ‫ﺟﺎی آن ﻫﯿﺠﺎن ﺷﺪﯾﺪ و زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻔﯽ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد وی را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺿﻤﻦ آﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﮐﺎﻣﻼً ﮔﺮد و ‫ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ دو اﺧﮕﺮ درﺧﺸﺎن ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺮﺑﻪای ﮐﻪ از ﻣﻮﺿﻌﯽ ﺑﻮ ﺑﺮده و ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺮاق ‫ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﻮارو و آنﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎ وی آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ از ﻣﻌﻨﯽ آن آﮔﺎﻫﯽ ‫داﺷﺘﻪ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪای اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮارو ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ ﭘﯽ ﺑﺮده اﺳﺖ.

‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از اﻃﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ. ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﮐﻨﺎر ﺗﻠﻔﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﯾﮑﯽ از ﻣﺎﻣﻮرﯾﻨﺶ ‫ﭘﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻮد. ﻣﺎﻣﻮر ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻗﺮﺑﺎن، ﻫﻨﻮز ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ رو ﺑﻪ ﭘﻮارو ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دﻧﺒﺎل دﺳﭙﺎرد ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻣﯽﮔﺮدم، ﻧﺎﻣﻪاش رﺳﯿﺪه وﻟﯽ ﻫﻨﻮز ﺧﻮدش درﯾﺎﻓﺖ ‫ﻧﮑﺮده اﺳﺖ.«

‫ﭘﻮارو ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ دﺳﭙﺎرد و اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﻧﺪارد، ﺳﻮال ﮐﺎﻣﻼً ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﺮد ‫و ﮔﻔﺖ: »ﺳﺮﮐﺎر ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ، اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪ، ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ.«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺷﺪت ﺗﻌﺠﺐ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً داﺷﺖ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﻣﺪ، ﺑﻪ ﭘﻮارو زل زد و ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ،

‫ﭼﻮن ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﺨﻮرده اﺳﺖ.«

‫»ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ اﻻن در ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﺑﮑﻨﯿﻢ.«

‫»وﻟﯽ ﭼﺮا؟ ﺑﺮای ﭼﻪ، ﺑﺎز دوﺑﺎره ﭼﯽ ﺷﺪه؟«

‫وﻟﯽ ﭘﻮارو ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻت ﺑﺘﻞ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺷﻤﺎره ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻌﺪ ‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: »دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ؟ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ ﺑﻠﻪ ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو ﻫﺴﺘﻢ، راﺳﺘﺶ ﺳﻮال ﮐﻮﭼﮑﯽ ‫داﺷﺘﻢ، ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺧﻂ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻧﺎﻣﻪای را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ، ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﮕﻮﺋﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻂ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ اﺳﺖ.«

‫دﮐﺘﺮ راﺑﺮﺗﺰ از آن ﻃﺮف ﺧﻂ ﺟﻮاب داد و ﮔﻔﺖ: »ﺧﻂ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ؟ ﻣﻦ؟ راﺳﺘﺶ ﭼﻄﻮری ﺑﮕﻮﯾﻢ، ﻣﻨﻈﻮرم ‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ، ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻂ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻢ.«

‫»ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮن، ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺘﺎن ﺷﺪم و وﻗﺘﺘﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ.« و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﯾﻦ ﺣﺮف ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ‫ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ.

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻮارو ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﺗﻌﺠﺐ زﯾﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮدرﻧﻤﯽآورم، ﻫﯿﭻ ‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﺴﯿﻮ ﭘﻮارو؟«

‫»ﺧﻮب، ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎﯾﻢ ﺧﻮب ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ، دﯾﺮوز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ، ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭘﺲ از ﺧﺮوج ﻣﻦ، دوﺷﯿﺰه ‫آن ﻣﺮدﯾﺚ وارد ﻣﻨﺰل ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺷﺪ. ﻧﻪ، ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﻧﯿﺴﺖ، ﺧﻮدم ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﻮدم دﯾﺪم، ﮔﻮ اﯾﻨﮑﻪ در ‫آن ﻟﺤﻈﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم آن ﻣﺮدﯾﺚ ﺑﺎﺷﺪ، وﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﻇﻬﺎرات ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ، ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ آن ﻣﺮدﯾﺚ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ اﻃﺎق ﺧﻮاب ﺧﻮدش ﻣﯽرود و ﻣﯽﺧﻮاﺑﺪ و ﺑﺎز ﻫﻢ، ﻃﺒﻖ ‫اﻇﻬﺎرات ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﭘﯿﺮ، ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ در آن ﻣﻮﻗﻊ ﻫﯿﭻ ﻧﺎﻣﻪای ﻧﻤﯽﻧﻮﯾﺴﺪ و ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮای ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ، ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ‫ﻟﻮرﯾﻤﺮ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﻗﺒﻞ از ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮده. ﺣﺎﻻ ﺳﻮال اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ، ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ‫ﮐﯽ، ﮐﺠﺎ و ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟«

‫ﺑﺎزرس ﺑﺘﻞ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: »ﻻﺑﺪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ ﻣﻨﺰل در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ، و ﺑﻌﺪاً ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ‫ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﺮﻣﯽﺧﯿﺰد، ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﭘﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ.«

‫»ﺑﻠﻪ، اﺣﺘﻤﺎل دارد، وﻟﯽ ﯾﮏ اﺣﺘﻤﺎل دﯾﮕﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد دارد، ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻮن ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ‫اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﺎﻧﻢ ﻟﻮرﯾﻤﺮ ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ.«

ادامه دارد ...

شیطان به قتل می‌رسد // نویسنده: آگاتا کریستی // مترجم: ذبیح الله منصوری

نام داستان: ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽرﺳﺪ

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه: آﮔﺎﺗﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯽ // ‫ﻣﺘﺮﺟﻢ: ذﺑﯿﺢ اﷲ ﻣﻨﺼﻮری

‫ﺗﺎﯾﭗ: ‪Lady of Dawn

 ﻋﻨﻮان اﺻﻠﯽ ﮐﺘﺎب: ‪Cards on the Table

‫از ﺳﺮی داﺳﺘﺎنﻫﺎی ﻫﺮﮐﻮل ﭘﻮارو