برهنه

برهنه

وقتی برهنه

     سراپا برهنه از دریا برون می آیی

حتی خورشید

     از میان امواج و بلورهای آبی رنگ نمک

                                           خود را بر تو می پاشد.

آنگاه که برهنه

سراپا برهنه از دریا برون می آیی

زنبوری را تماشا می کنم

در تمنای عسلی

عسلی از جهان خویش

زنبوری که سر می خورد

و با اندام تشنه اش بر برگی فرو می افتد.

شکار تو

شکار عسلی است

عسلی از جهان من،

                  از دنیای من.

هنگامی که برهنه

سراپا برهنه از دریا برون می آیی

تندیس تو

انعکاس شمشیری است

که با قلب من مشق قتال می کند.

#شعر #پابلو_نرودا #ابدیت_یک_بوسه