مسلخ

مسلخ

تو می‌آیی

چونان نسیمی‌که از دل کوه.

تو می‌آیی

چونان رودی که از بطن سطحی برف آگین

و گیسوانت آرایش خورشید را شرمگین می‌کنند

آنگاه که در من تکرار می‌شوی.

نور کوتاپوس

به تمامی

از میان بازوان تو سرریز می‌شود

بازوانی که رود، ناخنکش خواهد زد

با قطره هایی که به پیراهنت خواهد پاشید.

چندان که قصدت می‌کنم

سرشانه هایت چونان یکی شمشیر

چه بی رحمانه می‌درخشند

                        به بستری که خواهی خفت

                                  به مسلخی که خواهم مرد.

#شعر #پابلو_نرودا #ابدیت_یک_بوسه