رخنه

رخنه

زورقی حقیر

در دوردست افق

این خانه را

با حقایقش می‌برد با خود.

شرابی که در خمره خفته

تداوم دیروز را بر امروز ترجیح می‌دهد

و کاغذ ها صدای خشک خود را پنهان می‌کنند.

سوسوی تو

تنها امید من است

در جستجوی رخنه ای در تاریکی محضی که منم.

اشیا تو را اطاعت می‌کنند

و نان

همیشه به فرمان توست.

#شعر #پابلو_نرودا #ابدیت_یک_بوسه