قربانیان خورشید

سبز بود و سکوت بود و شرجی

و ژوئن

چون پروانه ای می‌لرزید

و تو

ماتیلده!

می‌گذشتی از دریا و سنگ و جنوب.

از سفر که آمدی

پوستت سنگ کاملی بود

و انگشتانت، قربانیان خورشید

و لبانت سیراب از شادمانی ها.

اما اینجا در خانه ام

جایگاهی از دریا

در شن

فراموش شده بود.

#شعر #پابلو_نرودا #ابدیت_یک_بوسه