بانوی کوهستان

خنده ات

درختی است ترک خورده از تندری

نقره ای تحفه از آسمان.

خنده ات

مولود سرزمینی است برف آگین

که تا خورشید را آب می‌کند.

آه ای بانوی کوهستان!

ای آتشفشان شیلیایی!

با خنده ات

از میان تاریکی و شب

تا روز و عسل برمی‌تابی

و از میان درختان

پرندگان را

پر می‌دهی به سوی همیشه.

#شعر #پابلو_نرودا #ابدیت_یک_بوسه