چیزی که به تو مدیونم

بنفش رنگ پریده بود رنگ زندگی ام

از عشق بسیار

و من، چونان پرنده ای نابینا

در گنگی و دستپاچگی

این سوی و آن سوی پر می‌کشیدم

تا وقتی که به پنجره تو رسیدم ای مهربان!

و تو، صدای قلبی شکسته را شنیدی.

از میان ظلمات

به سوی سینه تو برخاستم

و در دستانت، می‌جنبیدم

و به شوق تو از دریا نشات می‌گرفتم.

که می‌تواند بگوید که تا چه پایه به تو مدیونم؟

دین من به تو آشکار است

چونان یه پشه آراکو.

عشق

این چیزی است که به تو مدیونم.

#شعر #پابلو_نرودا #ابدیت_یک_بوسه