کوزه‌ی سفالی

من کوزه‌ای سفالی‌ام از آب، خالی‌ام

جز حرف سنگ، حرف کسی نیست حالی‌ام

در من به جز غبار غم سال و ماه نیست

نفرینِ بی‌دریغِ شبِ قحط سالی‌ام

ای ابر بی بخار! تو آبستن شکی

من تیره بخت کوزه‌ای از این حوالی‌ام

بر من ببار نفرت خود را دمی که من

از بوسه‌های تیره‌ی شب، خال خالی‌ام

این است سرنوشت غریبم در این کویر

در چارچوب هستی پوک و خیالی‌ام:

سنگی دوباره پیکر خود را کشانده است

تا انحنای قامت خشک و خلالی‌ام

سنگی شبیه باور این قومِ هرزه گَرد

قامت کشیده تا بدهد گوشمالی‌ام

ای سنگ بی‌شکیب! من آماده‌ام بیا

مُشتی بزن به چهره‌ی زرد هلالی‌ام

مُشتی بزن مرا و سپس بر زمین بکوب

تا بشکند تفاله‌ی پست سفالی‌ام

بازی با دکمه‌ی توفان

سامان سپنتا

#شعر #سامان_سپنتا