هُبوط

به خاطرِ تنها

خوردن سیب نظر کرده‌ای

از بهشت

رانده شدم

تا همان آدمی باشم

که حوّا 

رویای همسری‌اش را

ـ در خواب مشترک خود با ابلیس ـ

دیده بود

و به دنیا آمدم

که دامن گیتی را

بِیَنبارم از پسرانی

که تنها

با تیغه‌ی شمشیرهای‌شان

سلام‌های به لب نیامده‌شان را

جواب می‌گویند

و در لباس یکی از همین پسرانم

از کلاغ آموختم

که زمین را

گورستانی کنم فراخ

که نعش تمام برادرانم را

بگنجد

و تنها شدم

با دستانِ به غارت نشسته‌ی قابیل

بر تنم

و داغ خلیفه اللهی 

بر پیشانی‌ام

بی آن که بدانم کدامم از این دو:

خلیفه‌ام بر خاک

یا خاکِ خلیفه‌ام؟

بازی با دکمه‌ی توفان

سامان سپنتا

#شعر #سامان_سپنتا