جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (4)
هم قفس (4)
ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻫﺰار دﻓﻌﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ. ﮐﺎش وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺟﻮری ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﮑﺮدم. وﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ اواﯾﻞ اﺻﻼ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎزه اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی از زﻧﺪﮔﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎرﯾﺶ ﭼﯿﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ زود ﻫﻢ اﻗﺪام ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪم. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﺳﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ.
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻣﻪ دوم رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ زدم. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮدم.
-اﻟﻮ ﺳﻼم ﻣﺎﻣﺎن.
-ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دو روز ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ اﭘﺎرﺗﻤﺎن دوﺳﺖ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر رو دﯾﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﻧﻮﺳﺎزه ﮐﺮاﯾﻪ اش ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮه ﻗﺮاره اﻗﺎی اﻓﺸﺎر واﺳﻪ ﻗﻮﻟﻨﺎﻣﻪ ﺧﺒﺮم ﮐﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮای اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻬﺮان؟
-اره ﻣﺎدر ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﺳﻮده ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺶ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺪرت ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮه وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎم. درس ﻫﺎﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟
-اره ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ. روز ﺑﻪ روز داره ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ. ﭘﺪرم در اوﻣﺪه.
-ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره ادم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺰرگ ﺑﻪ دت ﺑﯿﺎره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاش زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻪ.
-درﺳﺘﻪ ﻓﻌﻼ ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﻦ؟
-ﻧﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش.
-ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
** ** ** ** ** ** ** ** **
ﺳﻼم ﻫﻢ ﻗﻔﺲ
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻗﺒﻠﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟! اﮔﻪ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا دارم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ اﺧﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ اش رو ﺑﺪوﻧﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﺑﺮات ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. اوﻧﺠﻮری ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ درﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ و دارم ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺸﻢ.
روز اول داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد اﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ درس از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ اروم زد ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام:
-ﺳﻼم اﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻬﺮداده.
-ﺳﻼم ﻣﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
-رﻓﯿﻖ؟
هم قفس (3)
هم قفس (3)
-ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎش اﺷﮑﺎﻟﻪ. ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎﻣﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮده ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻏﺰاﻟﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و رﻓﺖ. دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ ﯾﮑﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﻨﺪازی ﻓﻬﻤﯿﺪی؟ اﮔﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ارزوﻧﯽ ﺧﻮدت ﻣﻦ اﻻن ﮐﻼ ﺗﻮ ﯾﻪ دﻧﯿﺎی دﯾﮕﻪ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ دﯾﮕﻪ دور ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻﻫﻢ زود ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه زﻧﮓ ﺑﺰن و ﺑﮕﻮ ﻃﺮف ﻣﻦ ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﻪ. ﻓﻬﻤﯿﺪی؟
-ﺑﺎﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺜﺒﺖ؟!؟ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻨﺪ ﻧﺮو ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺮﮐﺎری ﮐﺮدﯾﻢ...
ارﺗﺒﺎط را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﭼﺮا راﺣﺘﻢ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻦ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ زﯾﺮ دوش ﻣﻮﻧﺪم و وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ.
-اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺪو ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه اوﻣﺪه ﻫﻤﻮن ﮐﻪ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر داره؟!
-وای ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻮری دﮐﺶ ﮐﻦ ﺑﺮه ﻣﻦ اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اش رو ﻧﺪارم. دﺳﺖ ﮔﻞ ﮐﺎﻣﺮاﻧﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ.
-اوا ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﯿﺮم ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ! از اون ﻫﺎس؟! اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻪ روﯾﯽ داره. ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ از ﻓﺮدا ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎش ﺟﻮاب ﻧﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ و ﻧﺮﮔﺲ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ارژﻧﮓ ام ﺷﯽ ش ﮐﻨﻦ.
دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. روﯾﺎ ﺟﻮن رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻋﺴﻞ ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ درﺳﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ و ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم داﺷﺖ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ:
-ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﺟﻮن اوﻣﺪی؟ ﻣﺎدرﺟﻮن ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺣﻤﻮﻣﯽ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
هم قفس (2)
هم قفس (2)
ﭘﺪر ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪو رﻓﺖ ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ ﭘﺪر رﻓﺖ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺻﻼ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﮑﺮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ درد ﺳﯿﻠﯽ ﭘﺪر رو روی ﭘﻮﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻘﺶ ﺑﻮد.
ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺮدم ﮐﺮدم و ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮐﻪ ازش ﺧﻮردم ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ دﯾﮕﻪ اون اﺣﺘﺮام از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﺮه و ﻣﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ﺗﺮ.
ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎرﺗﺮ ﺑﺸﻢ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﭘﻮل از ﭘﺪرم ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر ﭘﺲ اﻧﺪاز داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻔﺎف ﺧﺮﺟﻢ رو ﺑﺪه،ﮐﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد،ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ، ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺮج ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﭘﻮﻟﻬﺎم ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه اول ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
ﻏﺰاﻟﻪ اﺻﻼ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻣﯿﻮﻧﻪ ام ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺧﺮاب ﺷﺪه و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ازش ﭘﻮل ﺑﮕﯿﺮم ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻨﻮ ﻣﯿﺒﺮد رﺳﺘﻮران. ﻣﺼﺮﻓﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روزی ده ﻧﺦ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯽ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. اﮐﺜﺮا ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﯽ و ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﻮدم. دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺖ. رﻓﺘﺎر ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ. دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﻫﺎم ﮔﺮم ﻧﺒﻮد.
هم قفس (1)
هم قفس (1)
ﺑﺎزم ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ ﺧﺎﻟﯿﻪ!
ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ادم اﻧﺘﻈﺎرﻫﺎﯾﯽ داره ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻫﻢ ﮔﻨﮓ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻪ! اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﯿﺲ؛ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ از ﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ در ﭘﺴﺖ رو ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺎﻣﻪ اون ﻧﺎﺷﻨﺎس اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ از اﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ روز ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم؛ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﻤﯽ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﯾﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﮐﻪ در ﻃﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮرش ﺑﻮدم، رﻓﯿﻘﺶ،ﻫﻢ ﻗﻔﺴﺶ!
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ اش ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ ﺧﻮب ﯾﺎدﻣﻪ؛ ﭼﻨﺪروزی ﺑﻮد درﮔﯿﺮ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻪ اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ﺑﻮدم. ﺗﺎزه ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر؛ ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ام؛ ﮐﻠﯿﺪ ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ رو ﺑﻬﻢ داد. وﻗﺘﯽ ﺻﻨﺪوق رو دﯾﺪم ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز از ﺗﺎرﯾﺨﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد در اون ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪی اﺷﻨﺎ، وﻟﯽ از ﺳﻮی ﯾﮏ ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﺑﺮای ﯾﮏ دوﺳﺖ، ﯾﮏ رﻓﯿﻖ.
اوﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ. ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ، دﺧﺘﺮ ﺟﻮون، ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدی، و... زﯾﺎد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم، وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم، ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻼش ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﺴﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻫﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد، ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ادرس ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ای ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ازش اﺳﻢ ﺑﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ زدم، داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب، ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ، و ﮐﻼ ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ازش ﺣﺮف زده ﺑﻮد. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻫﻤﺶ ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﯿﺨﻮرد.