در آغاز هیچ نبود

 

در آغاز هیچ نبود

در آغاز هیچ نبود. کلمه بود و آن کلمه خدا بود.

و خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود. و با نبودن چگونه می توان بودن؟

حرف هایی هست برای

گفتن که اگر گوشی نبود نمی گوییم. و حرفهایی

هست برای نگفتن. حرفهایی که هرگز سر به

ابتذال گفتن فرود نمیارند.

حرفهایی بی تاب و طاقت فرسا که همچون زبانه های

بی قرار آتش اند.

و کلماتش هر یک انفجاری

را به بند کشیده اند. کلماتی

که پاره های بودن آدمی اند.

اینان همواره در جستجوی

مخاطب خویشند. اگر یافتند

یافته می شوند و در صمیم

وجدان او آرام می گیرند

و اگر مخاطب خویش را نیافتند نیستند...

« دکتر علی شریعتی »