به شعر من خوش آمدی

 

نمک ابعاد بلورینش را به تو داد

تا از جواهر

تعبیری تازه به دست شود.

دست هایت

گویا در پگاهی

میان بستر رودی زاده شدند

تا مرا پاک کنند.

حسادت، رنج می برد تا سپری شود

و شعر من

یکایک

می غرد و می لولد

تا بمیرد.

تا می گویم عشق

جهان، با تمام کبوتر هایش فرو می افتد

و هر هجایی از من

بهاری می شود

بهاری که شکوفه می زاید

و شکوفه ای که بستر تو خواهد بود.

تو را می نگرم که چونان برگ در کنارم خفته ای

درخزانی که زیباترین بهار را

                    به زیبایی

                              شرمگین می کند.

خورشید جوانه هایش را به صورت تو می فرستد

و من نگاه می کنم به بهشتی که تویی

و گام هایت

مرا با زندگی آشنا می کنند.

ماتیلده!

عشق من!

ای دیهیم افتخار

به شعر من خوش آمدی!

#شعر #پابلو_نرودا