خواهم وفا از آن ستمکار که نیست - لاله‌ی هندوستانی

خواهم وفا از آن ستمکار که نیست - لاله‌ی هندوستانی

داریم هوای وصل آن یار که نیست

خواهم وفا از آن ستمکار که نیست

در فرقت یار، صبر جستیم و قرار

آواز بر آمد از دل زار که: نیست

ـ لاله‌ی هندوستانی ـ

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی - سعدی

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی - سعدی

خبرت خراب تر کرد جراحت جدایی

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی

تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی؟

چه ازن به ارمغانی که تو خویشتن بیایی؟

بشدی و دل ببرد و به دست غم سپردی

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی

سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم

دگری نمی شناسم تو ببر که آشنایی

من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت

برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی

تو که گفته ای تحمل نکنم جفای خوبان

بکنی اگر چون سعدی نظری بیازمایی

ـ سعدی ـ

نامهربان تو رفتی با دیگران بمانی - مفتون امینی

نامهربان تو رفتی با دیگران بمانی - مفتون امینی

مهر از همه بریدم تا مهربان بمانی

نامهربان تو رفتی با دیگران بمانی

خوش تر ز من به رویت کس نغمه ای نخواند

حیف است از تو ای گل بی نغمه خوان بمانی

با رمز دیدگانت کو آشنا تر از من؟

ترسم خدا نکرده بی هم زبان بمانی

ای رفته از سر قهر از راه صلح باز آ

خواهم همان که بودی باری همان بمانی

دور از هما خدایا با بوم هم نوایم

ای شاهباز ایام بی آشیان بمانی

ای دل مباد کاین عمر، بی عشق او سر آری

ای شمع تا سحرگاه آتش به جان بمانی

ـ مفتون امینی ـ

چون لب گذاشتی به لبم از پی وداع - ابوالقاسم حالت

 

چون لب گذاشتی به لبم از پی وداع

دیشب که پا به چشم تر ما گذاشتی

پا چون حباب بر سر دریا گذاشتی

ز آن بسته ماند دوش لب از شکوه، کز نخست

با بوسه مهر بر دهن ما گذاشتی

چون لب گذاشتی به لبم از پی وداع

گویی که داغ بر دل شیدا گذاشتی

تسکین دل چگونه بر آید ز دست من؟

کار تو بود این که به من وا گذاشتی

ای آنکه جای پای تو خود بوسه گاه ماست

بر درگه رقیب چرا پا گذاشتی؟

بر خون عاشقان همه خوبان رقم زدند

این رسم در جهان نه تو تنها گذاشتی

درهای آسمان همه ای آه بسته است

بیهوده رو به عالم بالا گذاشتی

ای اشک! یار آمد و رخسار خود نمود

اما تو کس مجال تماشا گذاشتی؟

حالت ترا چه شد که گرفتی به گریه خوی

از آن زمان که پای به دنیا گذاشتی؟

ـ ابوالقاسم حالت ـ

ببخش - بهادر یگانه

 

ببخش - بهادر یگانه

خدایی کن ای مه گناهم ببخش

در آغوش هستی پناهم ببخش

به عشقم نگیری به مرگم سپار

به اشکم نبخشی به آهم ببخش

به موی سپیدم نظر کن ز مهر

پس آنگه به بخت سیاهم ببخش

گناهم گران است و عشقم گواه

گناه مرا بر گواهم ببخش

نخواهی اگر لب گشایی ز خشم

نگاهی کن و با نگاهم ببخش

به یاری به پا خیز و دستم بگیر

گنهکارم اما گناهم ببخش

به پای تو سر می نهم بنده وار

به پیشانی عذر خواهم ببخش

ندارم پناهی به جز کوی تو

تو انگار چون خاک را هم ببخش

بود عشق تو صبحگاه امید

فروغی از آن صبحگاهم ببخش

ـ بهادر یگانه ـ

خیال بود وصالی که داشتم - سیمین بهبهانی

 

خیال بود وصالی که داشتم - سیمین بهبهانی

نیلوفری که زورق سیمین بر آب داشت

جا در هزار دایره ی سیم ناب داشت

بر سبزه ها ستاره ی شبنم دمیده بود

در چشمه ها بلور روان پیچ و تاب داشت

من بودم و تو بودی و آن سایبان سبز

دل های هر دو حکم روان از شباب داشت

دست نوازش تو روان بود چون نسیم

بر سینه ای که روشنی و لطف آب داشت

آن بوسه ای که روشنی و لطف آب داشت

آن بوسه های گرم که بر چهره می نشست

کی آبدار بود؟ که شهد و شراب داشت

بر بال سبزفام درختان به دست باد

بر ما نثار پول زر از آفتاب داشت

می رفت لحظه ها به شتاب و گریز نور

در خاطرم گذشت زمان کی حساب داشت؟

عشقی که در شکوه، به خورشید خنده زد

دیدی که در گریز، نشان از شهاب داشت

گویی خیال بود وصالی که داشتم

بیداری گذشته ی ما رنگ خواب داشت

می گفت شرح سستی بنیان عشق ما

نیلوفری که زورق سیمین بر آب داشت

ـ سیمین بهبهانی ـ

آهم را نمی بینی – مهدی سهیلی

 

آهم را نمی بینی – مهدی سهیلی

زبانم را نمی فهمی نگاهم را نمی بینی

ز اشکم بی خبر ماندی و آهم را نمی بینی

سخن ها خفته در چشمم نگاهم صد زبان دارد

سیه چشما! مگر طرز نگاهم را نمی بینی

سیه مژگان من! موی سپیدم را نگاهی کن

سپید اندام من! روز سیاهم را نمی بینی؟

پریشانم، دل حسرت نصیبم را نمی جویی

پشیمانم، نگاه عذر خواهم را نمی بینی

گناهم چیست جز عشق تو روی از من چه می پوشی؟

مگر ای ماه! چشم بی گناهم را نمی بینی؟

ـ مهدی سهیلی ـ

سرگشته‌ی شیدایی‌ام – مهرداد اوستا

 

سرگشته‌ی شیدایی‌ام – مهرداد اوستا

با من بگو تا کیستی؟ مهری؟ بگو ماهی؟ بگو

خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی بگو آهی بگو

راندم چو از مهرت سخن گفتی بسوز و دم مزن

دیگر بگو از جان من جانا چه می‌خواهی؟ بگو

من عاشق تنهایی‌ام سرگشته‌ی شیدایی‌ام

دیوانه‌ی رسوایی‌ام، تو هر چه می‌خواهی بگو

ـ مهرداد اوستا ـ

حسن تنهاترین سردار دین است

 

 حسن تنهاترین سردار دین است

گلی زیبا نمایان در چمن شد        شب    میلاد      مولایم    حسن    شد

شدم    امشب  سراپا   مست نامش      یقین   مرغ   دلم    گردیده   رامش

نمی دانم    چه    گویم    از وجودش         تمام   عـــرشیان   محو    سجودش

حسن را لطف یزدان بی حساب است         که قدر و شان ایشان در حجاب است

حسن   تنهاترین   سردار   دین است          که  ایشان بی گمان حبل المتین است

ز مدحش بی گمان قاصر  زبان است       حســـن   دوم  امام شیعیان    است

شاعر: سید کمال الدین خردمندان

منبع: بیتوته

میلاد امام مجتبی (ع) آمده است

 

میلاد امام مجتبی (ع) آمده است

او آمده تا نور به شب ها بخشد     روح شرف و عشق به دنیا بخشد

او آمده تا باور وایمان و صفا     همراه دو صد عاطفه برما بخشد

او آمده از صلح و محبت بی شک     جانی ز ولا برتن تنها بخشد

آن سید خوبان و بهشت آمده تا     برمهر و وفا ارزش و معنا بخشد

او آمده با نام حسن در حسنش     شوری به سرا پرده مولا بخشد

او رود زلالی ست که درفصل عطش     جود و کرم خویش به دریا بخشد

از لطف ، کریم اهل بیت عصمت     ما را زکرم خدا به فردا بخشد

میلاد امام مجتبی (ع) آمده است     شادی به حریم دل ما آمده است

شاعر: سید کمال الدین خردمندان

منبع: بیتوته

خیلی حرف است ...

http://3ali3.com/wp-content/uploads/2017/10/vafa2.jpg

خیلی حرف است ...

باور کن!

خیلی حرف است...

وفادار دست‌هایی باشی که

یک بار هم

لمس‌شان نکرده‌ایی ...

شاعر: ؟؟؟

حافظ دیوانه فالم را گرفت

* Virus *

http://DataBus.Persianblog.ir

http://Groups.Yahoo.com/Group/Silver_Lake_110

کم که نه! هر روز کم کم می خوریم
آب می خواهم، سرابم می دهند        
       عشق می ورزم عذابم می دهند
خود نمیدانم کجا رفتم به خواب      
از چه بیدارم نکردی آفتاب؟؟
خنجری بر قلب بیمارم زدند       
                بی گناهی بودم و دارم زدند
 دشنه ای نامرد بر پشتم نشست      
از غم نامردمی پشتم شکست
 سنگ را بستند و سگ آزاد شد     
یک شبه بیداد آمد داد شد
 عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام        
تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام
 عشق اگر اینست مرتد می شوم       
خوب اگر اینست من بد می شوم
بس کن ای دل نابسامانی بس است     
       کافرم دیگر مسلمانی بس است
در میان خلق  سردرگم شدم          
                   عاقبت آلوده مردم شدم
بعد ازاین بابی کسی خو می کنم      
        هر چه در دل داشتم رو می کنم
نیستم از مردم خجر بدست           
بت پرستم بت پرستم بت پرست
بت پرستم،بت پرستی کار ماست     
چشم مستی تحفه ی بازار ماست
 درد می بارد چو لب تر می کنم    
طالعم شوم است باور می کنم
 من که با دریا تلاطم کرده ام       
راه دریا را چرا گم کرده ام؟؟؟
 قفل غم بر درب سلولم مزن!        
من خودم خوش باورم گولم مزن!
 من نمی گویم که خاموشم مکن    
من نمی گویم فراموشم مکن
 من نمی گویم که با من یار باش    
من نمی گویم مرا غم خوار باش
 من نمی گویم،دگر گفتن بس است  
گفتن اما هیچ نشنفتن بس است
 روزگارت باد شیرین! شاد باش       
         دست کم یک شب تو هم فرهاد باش
 آه! در شهر شما یاری نبود        
قصه هایم را خریداری نبود!!!
 وای! رسم شهرتان بیداد بود     
           شهرتان از خون ما آباد بود
 از درو دیوارتان خون می چکد       
          خون من،فرهاد،مجنون می چکد
 خسته ام از قصه های شوم تان     
        خسته از همدردی مسموم تان
 اینهمه خنجر دل کس خون نشد     
        این همه لیلی،کسی مجنون نشد
 آسمان خالی شد از فریادتان     
            بیستون در حسرت فرهادتان
 کوه کندن گر نباشد پیشه ام     
            بویی از فرهاد دارد تیشه ام
 عشق از من دورو پایم لنگ بود     
         قیمتش بسیار و دستم تنگ بود
 گر نرفتم هر دو پایم خسته بود     
تیشه گر افتاد دستم بسته بود
 هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه!    
          فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!
 هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه!   
          هیچ کس اندوه مارا دید؟ نه!
 هیچ کس اشکی برای ما نریخت     
هر که با ما بود از ما می گریخت 
 چند روزی هست حالم دیدنیست  
       حال من از این و آن پرسیدنیست 
 گاه بر روی زمین زل می زنم    
گاه بر حافظ تفاءل می زنم
 حافظ دیوانه فالم را گرفت        
یک غزل آمد که حالم را گرفت:
 ما زیاران چشم یاری داشتیم 
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

* Virus *

http://DataBus.Persianblog.ir

http://Groups.Yahoo.com/Group/Silver_Lake_110

شایسته ی آغوش

« شایسته ی آغوش »

یاری که مرا کرده فراموش، تویی تو

با مدعیان گشته هم آغوش، تویی تو

صد بار بنالم من و آن یار که یک بار

بَر ناله ی زارم نکند گوش، تویی تو

در کوی غمت خوار منم، زار منم من

در چشم دلم نیش تویی‌، نوش تویی تو

مارند خرابیم و تویی میر خرابات

ما اهل خطاییم و خطاپوش، تویی تو

مدهوشی و مستی نه گناه دل زار است

چون هوش ربای دل مدهوش، تویی تو

خون می خوری و لب به شکایت نگشایی

همدرد من ای غنچه ی خاموش، تویی تو

صیدی که تو را گشته گرفتار، منم من

یاری که مرا کرده فراموش، تویی تو

آغوش رهی بهر تو خالی چو هلال است

باز آی که شایسته ی آغوش، تویی تو

« رهی معیری »

#شعر #رهی_معیری

دگر بار بمیرم

خواهم که به زیر ِ قدمت زار بمیرم

هر چند کنی زنده، دگر بار بمیرم

دانم که چرا خون ِ من ِ زار نریزی

خواهی که به جان کندن بسیار بمیرم

#شعر

زیر پای نا مهربانی های تو...

شکست، له شد،خُرد شد

                                          قلبم

زیر پای نا مهربانی های تو

                         وقتی دلم را برایت کوک کردم

نشستی و سازش را گوش دادی

گفتم: میپرستمت

       گفتی:بپرست، من بودای تو

               گفتم: تو قبله ی من

                       گفتی: من کعبه ی تو

                              گفتم: هستم با تو

                                      گفتی: باش با من

                                              گفتم: تو مال من

                                                       گفتی: من مال تو

                                                               گفتم: دوستت دارم

                                                                       گفتی: دوستت ندارم

اما

           من

                             دوستت دارم.

همیشه فاصله ای هست...

- خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند

و دست منبسط نور روی شانه ی آنهاست.

- نه، وصل ممکن نیست،

همیشه فاصله ای هست.

اگر چه منحنی آب بالش خوبی است

برای خواب دل آویز و ترد نیلوفر،

همیشه فاصله ای هست.

دچار باید بود

وگرنه زمزمه ی حیرت میان دو حرف

حرام خواهد شد.

و عشق

سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست.

و عشق

صدای فاصله هاست.

صدای فاصله هایی که

- غرق ابهامند.

- نه،

صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند

و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر.

همیشه عاشق تنهاست.

ای دوست - سعدی

https://s.cafebazaar.ir/1/icons/com.themagicpick.saadi_512x512.png

ای دوست - سعدی

مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست

هزار جان عزیزت فدای جان ای دوست

ـ سعدی ـ

قاصد - حافظ

 

قاصد - حافظ

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

ببرد اجر و صد بنده که آزاد کند

قاصد منزل سلمی که سلامت بادش

چه شود گر به سلامی دل ما شاد کند

امتحان کن که بسی گنج مرادت بدهند

گر خرابی چو مرا لطف تو آباد کند

یارب اندر دل آن خسرو شیرین انداز

که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند

شاه را به بود از طاعت صد ساله و زهد

قدر یکساعته عمری که در و داد کند

حالیا عشوه ی عشق تو ز بنیادم برد

تا دگر باره حکیمانه چه بنیاد کند

گوهر پاک تو از مدحت ما مستعی ست

فکر مشاطرچه با حسن خدا داد کند

ره نبردیم به مقصود خود اندر شیراز

خرم آن روز که حافظ ره بغداد کند

«حافظ»

برایت خانه می‌سازم

http://i40.tinypic.com/esmbgx.jpg

برایت خانه می‌سازم

نمی‌دانم چرا با این که می‌دانم از آن ِ من نخواهی بود

چرا با تار و پود ِ جان، برایت خانه می‌سازم

شاعر: ؟؟؟

پرستوی خزان دیده - محمد نوعی

پرستوی خزان دیده - محمد نوعی

حسرتی گر به دلم هست همان دیدن توست

من پرستوی خزان دیده و خاموش توام

شاعر: محمد نوعی