جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منهم قفس (19)
هم قفس (19)
ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﮔﻔﺘﻢ:
_ﻣﻦ اﺻﻼ اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪارم، ﺧﺼﻮﺻﺎ اﮔﻪ رﻋﻨﺎ ﺑﮕﯿﺮه، ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ دوﻧﻪ، آﯾﻨﺪه رو ﻫﻢ ﻣﺎﻫﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻣﯽ ﺳﺎزﯾﻢ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﻧﯿﺴﺖ.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺎل ﮔﺮﻓﺘﻦ رﻋﻨﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه ﻣﺴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮدن. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻫﺎی رﻋﻨﺎ زﯾﺎدی درﺳﺖ از آب دراوﻣﺪه ﺑﻮد. از ﺗﻌﺠﺐ ﻫﯿﺎﻫﻮ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدن، ﻣﻨﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم. روﯾﺎ و ﺳﭙﯿﺪه اون ﻗﺪر ﺑﺎﻣﺰه ذوق ﻣﯽ ﮐﺮدن ﮐﻪ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﭙﯿﺪه وﻗﺘﯽ ازﺣﺎل و ﻫﻮای ﻓﺎل ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ رﻓﺖ ﺑﻪ آرﯾﺎ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻪ. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺟﯿﻐﺶ ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﯾﻢ. ﺣﺎل و روز اﺗﺎق ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد! آرﯾﺎ ﺑﯿﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮای ﺧﺮاب ﮐﺎری ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺶ رو ﮐﺮده
ﺑﻮد. ﭘﺮﻫﺎی ﺑﺎﻟﺶ وﺳﻂ اﺗﺎق ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻤﺎم ﻟﻮازم آراﯾﺸﻢ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد، روی دﯾﻮارﻫﺎ ﭘﺮاز ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻮد، اون ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﻮازم آراﯾﺶ.
ﺳﭙﯿﺪه ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎد ﺳﻤﺖ آرﯾﺎ رﻓﺖ ﮐﻪ وﺳﻂ اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﮕﺎﻫﻤﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد، وﻗﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪه ﺑﻬﺶ ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ، ﺟﻠﻮﺷﻮ ﮔﺮﻓﺘﻢ و آرﯾﺎ رو دادم دﺳﺖ روﯾﺎ.
_ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره ﺳﭙﯿﺪه، ﺑﭽﻪ اس.
_ﻏﻠﻂ ﮐﺮده، ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ زور ﺑﺎﻻی ﺳﺮش ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ آروم ﺑﮕﯿﺮه؟ ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺒﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر ﮐﺮده؟
_ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره، ﺑﻌﺪا ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﺑﻌﺪا ﻧﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ، ﺑﭽﻪ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ رو ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺘﻪ، ﺧﻮدﻣﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﯿﺰﮐﻨﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻣﻨﻢ ﮐﻤﮑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
روﯾﺎ و رﻋﻨﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺗﻮی ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﺮدن، آرﯾﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮐﻨﺎر روﯾﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدﮐﻪ ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﮐﺮده و ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎک ﺷﺪن آﺛﺎر ﺟﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺸﯿﻨﻪ. رﻓﺘﻢ ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ و آب و دﺳﺘﻤﺎل و واﯾﺘﮑﺲ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﮓ زدن، اف اف رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
_ﺑﻠﻪ؟
_ﺳﻼم، اﻓﺸﯿﻨﻢ، ﺑﮕﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻟﻄﻔﺎ.
_ﺳﻼم ﺗﺸﺮﯾﻒ ﺑﯿﺎرﯾﺪ ﺑﺎﻻ.
_ﻧﻪ، ﻣﺮﺳﯽ.
ﻫﻤﻮن ﻃﻮری ﮐﻪ اف ف دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ روﯾﺎ ﮔﻔﺘﻢ:
_اوﻣﺪن دﻧﺒﺎﻟﺘﻮن.
هم قفس (18)
هم قفس (18)
_آﺧﻪ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﮑﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﺶ داﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮ ﺧﻮرده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﯾﻪ ﺑﺎر ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮد،ﺑﺎ دﺧﺘﺮی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﻬﻢ ﺧﻮرد، از ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺷﺪه ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ، ﺑﺪاﺧﻼق، اﺧﻤﻮ، ﭘﮑﺮ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اوﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ روﺣﯿﻪ اش رو ﻋﻮض ﮐﻨﻪ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﺮﺳﯿﺪم.
_ﺧﺐ ﺷﺎﯾﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻣﺰدش رو از دﺳﺖ داده ﺑﻮد ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺪی ﺧﻮرده. ﺧﻮدت ﻣﯽ ﮔﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ.
_ﺷﺎﯾﺪم ﺣﺮف ﺗﻮ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ وﻟﯽ اﻓﺸﯿﻦ دﯾﮕﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺖ راﺑﻄﻪ اش رو ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش اداﻣﻪ ﺑﺪه، اﮔﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺎره، وﻟﯽ اﯾﻦ ﺟﻮری ﻧﺸﺪ.
ﺳﭙﯿﺪه ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
_اﺻﻼ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﭼﺮا دارم اﯾﻨﺎ رو ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻢ؟! ﺗﻮ داری ﻣﯽ ری ﺧﻮﻧﻪ؟
_آره، ﺷﺐ دوﺑﺎره ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدم.
_ﻣﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ آرﯾﺎ رو ﺑﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻤﻮﻣﺶ ﮐﻨﻢ، ﺑﭽﻪ ام زا ﺑﻪ راه ﺷﺪ.
_ﻟﺒﺎﺳﻬﺎش و ﺑﺮداﺷﺘﯽ؟
_آره ﺳﺎﮐﺶ رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
_ﺑﯿﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻦ، ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدﯾﻢ.
_ﻧﻪ،ﻣﺰاﺣﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻢ، اﻓﺸﯿﻦ ﻣﯽ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ.
_ﻣﻦ اﺻﻼ ﺗﻌﺎرف ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، اﮔﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﯿﺎ.
_ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﻻن ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم.
ﺳﭙﯿﺪه رﻓﺖ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. آرﯾﺎ رو ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم و دﻧﺒﺎﻟﺸﻮن رﻓﺘﻢ. ﺳﭙﯿﺪه از ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺳﺎک آرﯾﺎ رو ﺑﺮداﺷﺖ. از اﻓﺸﯿﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﯿﻢ.
هم قفس (17)
هم قفس (17)
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، ﺑﺬار ﻻاﻗﻞ از ﯾﮑﯽ ﺣﺴﺎب ﺑﺒﺮه، ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎت وﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮره و ﻣﯽ ذاره ﮐﻨﺎر.
_ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
_ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺎخ و دم ﻧﺪاره، ﻣﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺤﺶ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ؟ ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﮔﻮﺷﺶ
ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ، ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻨﯿﺰ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺎﻧﻮم.
_اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ. اﻗﺘﻀﺎی ﺳﻨﺸﻪ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ﺧﻮدش آروم ﻣﯽ ﮔﯿﺮه.
_ﺧﺪا از زﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻨﻮه، دﯾﮕﻪ ﺑﺮو ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب. ﻣﮕﻪ ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟
_ﭼﺮا، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم. ﮐﻠﯿﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻓﺮدا اول ﻣﯽ رﯾﻢ اوﻧﺠﺎ رو ﺗﻤﯿﺰﮐﻨﯿﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر، ﯾﺎ ﻋﻠﯽ....
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﮑﻞ ﮔﻮﺷﺘﯿﺶ رو ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و اﺳﺘﮑﺎن ﻫﺎ رو ﺑﺮد ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻮد. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺸﯿﻦ رو ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓﻘﻂ ﺣﺲ دﻫﻦ ﻟﻘﯽ ام رو ارﺿﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎرآﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺗﻬﺮاﻧﯽ ﺑﻪ اون ﺑﺰرﮔﯽ اﻓﺸﯿﻦ رو واﺳﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ؟ ﯾﺎد ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن اﻓﺘﺎدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎش ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺗﻮی ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ دﻧﺒﺎل اﻓﺸﯿﻦ ﺑﮕﺮدم، اون ﺟﻮری ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺪاش ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﻓﺮدای اون ﺷﺐ روز ﭘﺮﮐﺎری داﺷﺘﻢ، ﺻﺒﺢ ﯾﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮑﺪه و ﺑﻌﺪش ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺗﺎ آﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ رو ﻧﻈﺎﻓﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﻣﺎن وﺳﺎﯾﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮی رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎدﻗﺖ و ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ، وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ اﺻﻼ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اون ﻫﻤﻪ ﺧﺮت و ﭘﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺎر ﮐﺎﻣﯿﻮن ﮐﺮدﯾﻢ، آﻗﺎی اﻓﺸﺎر و ﺳﻌﯿﺪ ﭘﺴﺮش ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﮐﻤﮏ، وﺳﻂ ﻫﺎی ﮐﺎر ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮو ﮐﻠﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ.
هم قفس (17)
هم قفس (17)
_ﻧﻪ ﻣﺎدر، ﻗﺮﺑﻮن دﺳﺘﺖ، ﺑﺬار ﻻاﻗﻞ از ﯾﮑﯽ ﺣﺴﺎب ﺑﺒﺮه، ﻣﻦ و ﺑﺎﺑﺎت وﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮره و ﻣﯽ ذاره ﮐﻨﺎر.
_ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻬﺘﻮن ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ؟
_ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺎخ و دم ﻧﺪاره، ﻣﮕﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺤﺶ ﺑﺪه ﮐﻪ ﺑﺸﻪ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ؟ ﻫﺮﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﻢ ﻫﻢ ﺟﻮاﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﮔﻮﺷﺶ
ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻣﻮن ﺑﺪﻫﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ، ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻨﯿﺰ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺎﻧﻮم.
_اﺧﺘﯿﺎر دارﯾﺪ ﻣﺎﻣﺎن، اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ. اﻗﺘﻀﺎی ﺳﻨﺸﻪ، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﺸﻪ ﺧﻮدش آروم ﻣﯽ ﮔﯿﺮه.
_ﺧﺪا از زﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻨﻮه، دﯾﮕﻪ ﺑﺮو ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب. ﻣﮕﻪ ﻓﺮدا ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن؟
_ﭼﺮا، وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدم. ﮐﻠﯿﺪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻓﺮدا اول ﻣﯽ رﯾﻢ اوﻧﺠﺎ رو ﺗﻤﯿﺰﮐﻨﯿﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺎدر، ﯾﺎ ﻋﻠﯽ....
ﻣﺎﻣﺎن ﻫﯿﮑﻞ ﮔﻮﺷﺘﯿﺶ رو ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و اﺳﺘﮑﺎن ﻫﺎ رو ﺑﺮد ﺗﻮی آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻮد. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺟﺮﯾﺎن اﻓﺸﯿﻦ رو ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﺮاش ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓﻘﻂ ﺣﺲ دﻫﻦ ﻟﻘﯽ ام رو ارﺿﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟ ﻫﻨﻮز ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎن ﮐﺎرآﮔﺎه ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮﻧﻪ ﺗﻮی ﺗﻬﺮاﻧﯽ ﺑﻪ اون ﺑﺰرﮔﯽ اﻓﺸﯿﻦ رو واﺳﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ؟ ﯾﺎد ﺣﺮف ﻣﺎﻣﺎن اﻓﺘﺎدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﮐﺎش ﻣﻨﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺗﻮی ﯾﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﯿﮏ دﻧﺒﺎل اﻓﺸﯿﻦ ﺑﮕﺮدم، اون ﺟﻮری ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺪاش ﻣﯽ ﮐﺮدم.
ﻓﺮدای اون ﺷﺐ روز ﭘﺮﮐﺎری داﺷﺘﻢ، ﺻﺒﺢ ﯾﻪ ﺳﺮ رﻓﺘﻢ داﻧﺸﮑﺪه و ﺑﻌﺪش ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن. ﺗﺎ آﺧﺮ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ رو ﻧﻈﺎﻓﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﺮ روز ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎﻣﺎن وﺳﺎﯾﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮی رو ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪی ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎدﻗﺖ و ﺑﺎ ﺳﻠﯿﻘﻪ، وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﺳﺎﯾﻞ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ اﺻﻼ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اون ﻫﻤﻪ ﺧﺮت و ﭘﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺎر ﮐﺎﻣﯿﻮن ﮐﺮدﯾﻢ، آﻗﺎی اﻓﺸﺎر و ﺳﻌﯿﺪ ﭘﺴﺮش ﻫﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮدن ﮐﻤﮏ، وﺳﻂ ﻫﺎی ﮐﺎر ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺳﺮو ﮐﻠﻪ ﻋﻠﯿﺮﺿﺎ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ.
هم قفس (16)
هم قفس (16)
_ﺗﻮ زﯾﺎد ﺑﻪ ﺧﻮدت زﺣﻤﺖ ﻧﺪه ﻣﺎدر، درس ﻫﺎت واﺟﺐ ﺗﺮه، ﻣﻦ ﺧﻮدم وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو روﺑﺮاه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
_ﺑﺎﺷﻪ، ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
_ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻣﻮ رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﻮی اﻧﺒﺎری. ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ اوﻣﺪن ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ ﺧﺮﺗﻮ ﭘﺮت ﻫﺎی اﻧﺒﺎری رو ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﻨﻢ. دو، ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ، وﻗﺘﯽ اوﻣﺪم ﺑﺎﻻﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﺗﻮن ﺧﺎﻟﯽ رو ﺗﺎ ﮐﺮدم و ﺑﺎﺧﻮدم آوردم. از آﺳﺎﻧﺴﻮرﮐﻪ ﭘﯿﺎده ﺷﺪم دوﺑﺎره آﻗﺎی ﻣﻨﺼﻮری رو دﯾﺪم.
_ﺳﻼم ﻫﯿﻮا ﺧﺎﻧﻮم، ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﯾﺪ؟
_ﺳﻼم، ﻧﺨﯿﺮ، ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﻦ؟
_ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﺷﻨﯿﺪم دارﯾﻦ از اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ رﯾﻦ؟!
_ﺑﻠﻪ دﯾﮕﻪ، ﮐﻢ ﮐﻢ رﻓﻊ زﺣﻤﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻬﻤﻮﻧﺘﻮن ﻧﯿﺴﺘﻢ.
_ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ، ﮐﺠﺎ ﺧﻮﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻦ؟ آدرس ﺑﺪﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮﺳﯿﻢ.
ﻧﮕﺎه ﺗﻨﺪی ﺑﻬﺶ ﮐﺮدم و ﺟﺪی ﺷﺪم. اﺻﻼ ﺟﻨﺒﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. دوﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻬﺶ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪی ﭘﺴﺮﺧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮال ﻫﺎﯾﯽ ﺑﭙﺮﺳﻪ ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﻬﺶ رﺑﻄﯽ ﻧﺪاره. وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻦ و دﯾﺪ ﮔﻔﺖ:
_ﻣﻌﺬرت ﻣﯽ ﺧﻮام ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻮال ﺑﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﺮدم.
ﺳﻮار آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺷﺪ و رﻓﺖ. اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ و ﮐﺎرﺗﻮن ﻫﺎ رو ﺑﺎ ﭼﺴﺐ روﺑﺮاه ﮐﺮدم. ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ، ﻫﺸﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﺮای ﺻﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ ﺑﺮم. ﺻﺎﺣﺐ اوﻧﺠﺎ اﺧﻼق ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. اﺻﻼ ﺟﻮاﺑﻢ رو درﺳﺖ ﻧﻤﯽ داد، ﻫﻤﻪ اش ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﻨﻪ. ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش زﺣﻤﺖ ﻧﻤﯽ داد ﮐﻪ ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﻓﺸﯿﻦ رو ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ.
هم قفس (15)
هم قفس (15)
_ﺳﺘﺎره ﮐﻮ؟
_ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻨﻪ، ﺣﺎﻟﺶ اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ، از ﺻﺒﺢ ﻓﺸﺎرش اﻓﺘﺎده ﭘﺎﯾﻦ. ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﺑﻬﺶ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﺮﮔﺮدم.
ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دروغ ﺑﮕﻢ، ﭼﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ زﻧﻢ ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﺷﮏ داره؟ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻣﯽﮔﻪ اﻻ و ﺑﻼ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﯾﻢ ﺷﻤﺎل؟ ﭼﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﺮاغ ﺳﺘﺎره، ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﺪم زدم و ﺑﻌﺪش رﻓﺘﻢ ﺳﯿﮕﺎر ﮐﺸﯿﺪم، وﻗﺘﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ دﯾﺪم ﻣﻬﺮداد اوﻣﺪه. داﺷﺖ ﻣﯽ اوﻣﺪ ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن.
_ﭼﯽ ﺷﺪه اﻓﺸﯿﻦ؟ ﻣﺮد؟
_ﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﺗﻮی اﺗﺎق ﻋﻤﻠﻪ،ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﺮان ﺑﮑﻨﯽ؟
_ﺣﺘﻤﺎ، ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ؟
_ﺳﺘﺎره رو ﺑﺒﺮ ﺷﻤﺎل، وﻗﺘﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ اوﻣﺪﯾﻢ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی دو،ﺳﻪ روز دﯾﮕﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز ﺑﺮﯾﻢ و ﭘﯿﺶ ﺣﺎج آﻗﺎ ﻣﺤﺴﻨﯽ ﻋﻘﺪ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﯽ دوﻧﯽ دﻓﺘﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
_ﻧﻪ.
_ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺶ؟
_آﺧﻪ ﺗﻮی اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ؟
_ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﻬﺮداد؟ اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای روﯾﺎ اﻓﺘﺎده و رﻓﺘﻨﻤﻮن رو ﮐﻨﺴﻞ ﺷﺪه ﭼﻪ اﺧﻤﯽ ﮐﺮده، ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ اﮔﻪ ﻧﺒﺮﻣﺶ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﺸﻪ.
_اﻓﺸﯿﻦ ﻣﻦ اﺻﻼ ﻗﺼﺪ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﺪارم وﻟﯽ ﺗﻮ زﯾﺎدی داری ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎش ﮔﻮش ﻣﯿﺪی، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﺎ ﻓﺮدا، ﭘﺲ ﻓﺮدا ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻪ؟
_ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ وا...
ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد رﻓﺘﯿﻢ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ، ﺳﺘﺎره ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی و اﺧﻤﻮﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻔﺘﻢ:
_ﺳﺘﺎره ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﯾﮑﯽ، دو روز دﯾﮕﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ؟ ﺷﺮاﯾﻂ اون ﺑﭽﻪ ﺧﯿﻠﯽ وﺧﯿﻤﻪ.
ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ:
_ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز.
هم قفس (14)
هم قفس (14)
ﺗﻮی ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﺮم ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره ﺑﺎ روﯾﺎﺟﻮن و آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮاز واﺻﻔﻬﺎن رﻓﺘﯿﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺖ. ﺗﻤﺎم ﺧﺴﺘﮕﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﻫﺎ از ﺗﻨﻢ دراوﻣﺪ. ﻣﻦ و ﺳﺘﺎره روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ واﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻃﺎﻗﺖ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ دوری از ﻫﻢ دﯾﮕﻪ رو ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﻫﻤﻪ ﯾﻪ ﺟﻮری ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻣﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدن، ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪه ﺗﺤﺴﯿﻦ، ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ دﯾﺪه ﺣﺴﺮت، ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮدم، ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺴﺘﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ دوﺗﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻢ زﻧﺪه ان. ﺳﺘﺎره ﺣﺎﻟﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺣﺴﺎﺳﯿﺘﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ داد. اﻋﺘﻤﺎدش روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ اون اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ دو ﻣﺎه ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺎل ﺳﻮم داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد، اون روز ﻣﻦ وﺳﺘﺎره از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﮐﻼس داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره رو ﺟﻠﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺷﻮن ﭘﯿﺎده ﮐﺮدم و ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ، ﻫﻨﻮز ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﺎﻫﺎم ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺖ، زﺑﻮﻧﺶ ﺑﻨﺪ اوﻣﺪه ﺑﻮد، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻪ.
_اﻟﻮ؟...اﻟﻮ؟....
_اﻓﺸﯿﻦ، ﺑﯿﺎ، ﺑﯿﺎ.
_ﺳﺘﺎره؟ ﺗﻮﯾﯽ؟ ﭼﯽ ﺷﺪه؟ ﭼﺮا ﻫﺮاﺳﻮﻧﯽ؟
_ﭘﺪرﺟﻮن... ﻧﻔﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﻪ، زود ﺑﯿﺎ.
_ﺧﻮدت رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻦ، زﻧﮓ ﺑﺰن اورژاﻧﺲ، ﻣﻦ ﺧﻮدﻣﻮ ﻣﯽ رﺳﻮﻧﻢ. ﻣﺜﻞ ﺑﺮق ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﻫﻨﻮز ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد، ﺳﺘﺎره اوﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﯽ اﻣﺎن ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد، دوﯾﺪم ﺑﺎﻻ، ﯾﮑﯽ، دو ﺗﺎ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدن ﺑﺎﻻی ﺳﺮآﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ. ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻫﻢ ﺳﺮﯾﻊ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻤﺶ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ، دوﺗﺎ از ﻣﺮدﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ، ﺳﺘﺎره اون ﻗﺪر ﺟﯿﻎ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻧﺒﺮﻣﺶ. از ﺧﺎﻧﻮم ﻫﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﺗﻮی ﮐﻮﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﻦ، آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد.
هم قفس (13)
هم قفس (13)
_ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﺪر ﻣﻦ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻤﺶ، ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮام رو ﮐﺮدم. ﻣﻦ ﺑﺎ دﮐﺘﺮش ﮐﺎﻣﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم، ﺳﺘﺎره ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﺪت آراﻣﺶ اﺣﺘﯿﺎج داره، ﻣﺸﮑﻠﺶ اﺻﻼ ﻋﻤﯿﻖ ﻧﯿﺴﺖ. وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﺰدش وﻟﺶ ﮐﺮد از ﻧﻈﺮ روﺣﯽ ﺑﻬﻢ رﯾﺨﺖ ﯾﻪ ﻣﺪت وﻗﺖ ﻻزم داره ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺸﻪ. ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ.
ﭘﺪر دوﺑﺎره ﺳﮑﻮت ﮐﺮد. ﺑﻌﺪاز ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺳﺮش رو ﺗﮑﻮن دادو ﮔﻔﺖ:
_ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺐ، ﺑﻬﺘﺮه اول ﯾﻪ ﻣﺪت ﻧﺎﻣﺰد ﺑﺎﺷﯿﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﻗﺒﻠﺶ ﮐﺎﻣﻼ ﻓﮑﺮات و ﺑﮑﻦ، اﮔﻪ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺜﺒﺘﯽ رﺳﯿﺪی ﻗﺮار ﺑﺬار ﺗﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﺑﺮﯾﻢ.
_ﺧﻮدﻣﻮن ﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ ﯾﻪ ﻣﺪت ﻧﺎﻣﺰد ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ازﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و ﺻﻮرت روﯾﺎ و ﭘﺪر روﺑﻮﺳﯿﺪم. ﭘﺪرم از روﺑﻮﺳﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮه، اون روز ﻫﻢ ﺑﺎ اﮐﺮاه ﺑﺌﻮن ﻫﯿﭻ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻣﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ، اﺧﻼق ﻫﺎی ﺧﺎﺻﯽ داره، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده، ﺗﺎ اﺗﺎﻗﻢ ﭘﺮواز ﮐﺮدم و ﺑﻼ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_اﻟﻮ؟
_ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ، ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﭘﺪرت اوﻣﺪ؟ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻦ؟
_ﺳﻼم ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻋﺰﯾﺰم، ﻗﺮار ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری رو ﮐﯽ ﺑﺬارﯾﻢ؟
ﺳﺘﺎره ﺟﯿﻐﯽ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﺸﯿﺪ:
_راﺿﯽ ﺷﺪ؟
_ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﺴﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻪ؟
_ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ اﻓﺸﯿﻦ، ﺣﺎﻻ ﮐﯽ ﻣﯿﺎﯾﺪ؟
_ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
_اﻣﺮوز ﭼﻨﺪ ﺷﻨﺒﻪ اس؟
_دوﺷﻨﺒﻪ.
_ﭘﻨﭻ ﺷﻨﺒﻪ ﺧﻮﺑﻪ، ﻧﻪ، ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻌﺪاز ﻇﻬﺮ، ﻣﻦ و ﭘﺪر ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻢ، راﺳﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﯿﻦ؟
_ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻦ و ﭘﺪر و روﯾﺎﺟﻮن، ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻤﻪ ﻓﺨﺮی و ﻋﻤﻮ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻦ، ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ، اﺻﻼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻪ ﮐﯽ ﻣﯿﺎد؟ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دارم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ؟!
_دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﻢ؟
هم قفس (12)
هم قفس (12)
_ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟
_ﺧﻮاب ﺑﻮدی؟
ﺳﺘﺎره ﺑﻮد، ﺧﯿﻠﯽ از دﯾﺪﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم، ﺧﻮاب ﺑﻪ ﮐﻠﯽ از ﺳﺮم ﭘﺮﯾﺪ.
_ﻧﻪ، ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم، ﺗﻮ ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪی؟ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ؟
_ﭼﺮا ﺧﻮﺑﻢ، ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮه، ﻣﯿﺎی ﺑﺮﯾﻢ روی ﺗﺮاس ﺑﺸﯿﻨﯿﻢ؟
_ﺣﺘﻤﺎ.
_ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﯽ رم ﭼﺎﯾﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺳﺘﺎره رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﻣﻦ ﻫﻢ رﻓﺘﻢ روی ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺘﻢ. ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺘﺎره ﺑﺎ ﯾﻪ ﺳﯿﻨﯽ ﭼﺎی اوﻣﺪ و روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸﺴﺖ، ﯾﻪ ﻓﻨﺠﻮن ﭼﺎﯾﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺟﻠﻮی ﻣﻨﻮ دوﺗﺎﯾﯽ ﻣﺤﻮ دﯾﺪن درﯾﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﻗﺮص ﻣﺎه ﺗﻮی آﺳﻤﻮن ﻫﻮا روروﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﯾﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﻢ ﺗﻮی آب ﺑﻮد، ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎ ﻫﻢ رﻧﮓ ﻣﻬﺘﺎب داﺷﺖ.ﻣﻨﻈﺮه ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺑﻮد.
_اون ﻗﺎﯾﻖ ﮐﻪ ﺗﻮی آﺑﻪ ﺧﯿﻠﯽ درﯾﺎ رو ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺮ ﮐﺮده، اﻓﺸﯿﻦ؟
_آره، واﻗﻌﺎ زﯾﺒﺎﺳﺖ.
_اﻓﺸﯿﻦ؟
_ﺟﺎﻧﻢ!
_ﻫﻤﻪ ﻣﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯿﻢ، اﯾﻨﺠﺎ داره ﺣﺴﺎﺑﯽ روﺣﯿﻪ ﻣﻮن رو ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺪﯾﻮن ﺗﻮ ﺷﺪﯾﻢ.
_اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﭼﯿﻪ؟ ﻣﻦ از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎﻫﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ.
ﺳﺘﺎره ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
_ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮای ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﯽ؟
_ﻣﻨﻈﻮرت رو ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ.
_ﯾﻌﻨﯽ، ﭘﺎﯾﺎن ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺷﻪ؟
_ﻋﺸﻖ ﻣﺎ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪاره، ﻣﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﯿﻢ، ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮای ﺑﺮای اﺳﺘﺤﮑﺎم ﻋﺸﻘﻤﻮن ازدواج ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و روز ﺑﻪ روز ﭘﯿﻮﻧﺪﻣﻮن رﯾﺸﻪ دارﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ، ﻧﻪ؟
_ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻢ ازت ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺸﯽ ﺑﮑﻨﻢ؟
_ﺣﺘﻤﺎ، ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
_اﮔﻪ ﯾﻪ روزی ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ازدواج ﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﻟﺐ درﯾﺎ، ﺗﻮ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺪاری؟
_ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺮﯾﻢ ﻟﺐ آب ازدواج ﮐﻨﯿﻢ؟
هم قفس (11)
هم قفس (11)
_ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟
_ﺑﻪ آﯾﻨﺪه.
_ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺼﻮرش ﮐﺮدی! ﭼﻮن از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻬﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪی.
اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺣﺮف زدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻻدن ﻧﻤﯽ ذاﺷﺖ ﺣﺘﯽ ده دﻗﯿﻘﻪ ﺗﻮی اﻓﮑﺎر ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﻤﻪ اش ﺗﻮ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ رم؟ﮐﯽ ﻣﯿﺎم؟ ﺑﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ و ﻏﯿﺮه.
_اﻓﺸﯿﻦ ﺗﻮ ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻓﺮار ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
_ﻣﻦ از ﮐﺴﯽ ﻓﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، ﺗﻮ رو ﺧﺪا دﺳﺖ از ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺮدار، ﺻﺪﺑﺎر ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﯽ ﺧﻮدی رواﺑﻄﻤﻮن زﯾﺎد ﺑﺸﻪ، ﺗﻮ دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻻدن، ﻣﻦ از ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ ﺗﻮ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮم وﻟﯽ ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺻﻨﻤﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﯿﺮون ﯾﺎ ﺗﻮ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﺑﯿﺎی اﯾﻦ ﺟﺎ، ﻣﻨﻈﻮرم رو ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯽ؟ ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﮕﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ اوﻣﺪم و دﯾﺪم ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم، ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻪ، وﻟﯽ ﻏﯿﺮ از ﮐﻼس و درس وداﻧﺸﮕﺎه ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﺪارﯾﻢ. ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﻻدن، اﮐﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﯽ ﺧﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺎد و ﺳﺮ ﺣﺎﻟﻢ، ﻓﻘﻂ ﺗﻮی داﻧﺸﮕﺎه اﯾﻦ ﺟﻮرﯾﻢ، ﺑﻘﯿﻪ ﻣﻮاﻗﻊ دوﺳﺖ دارم ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ. ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮم ﺑﯿﺮون و ﻣﺜﻼ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ.
_ﻓﻘﻂ ﻣﻬﺮداد ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ اﺳﺖ؟
_ﻣﻬﺮداد رﻓﯿﻖ ﻣﻨﻪ، ﺗﻨﻬﺎ رﻓﯿﻘﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﻨﻮ درک ﻣﯽ ﮐﻨﻪ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﯽ درﺻﺪ ﺣﺮف ﻫﺎم رو ﺑﻬﺶ ﻣﯽ زﻧﻢ ﻣﻬﺮداده، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﺗﻮی ذﻫﻨﺖ ﻫﻢ ﺧﻮدت رو ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻧﮑﻦ.
_ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﯽ دی ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﻮ ﻧﺸﻮن ﺑﺪه. ﺷﺎﯾﺪ دور و ﺑﺮت ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻦ ﮐﻪ درﮐﺖ ﮐﻦ وﻟﯽ ﺗﻮ اﺻﻼ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻗﺎﻃﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﯽ.
_ﯾﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮب ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ آدﻣﯽ ﮐﺎﻓﯿﻪ، ﺑﯿﺨﻮدی دور ﺧﻮدم رو ﺷﻠﻮغ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ؟ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﯾﻪ رﻓﯿﻖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ ﻻدن، ﻧﻤﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺨﻮدی وﻗﺘﻢ رو ﻫﺪر ﺑﺪم.
_ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﻪ، وﻟﯽ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدی ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮای دوﺳﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﭘﯿﺸﻘﺪم ﺷﺪم، ﻓﮑﺮش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺑﺮﺳﻢ، ﻣﻦ ﯾﻪ اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ دارم.
_وﻟﯽ ﻣﻦ اون اﺣﺴﺎس ﺧﺎص رو ﻧﺪارم، ﺗﻮ رو ﺧﺪا از ﻓﮑﺮش ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون، ﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
هم قفس (10)
هم قفس (10)
_ﺑﺮای ارژﻧﮓ؟
_اوا ﭼﺮا ﺑﺮای ارژﻧﮓ؟ ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﺘﻪ؟ اوﻻ ﺗﻮ از ارژﻧﮓ ﺑﺰرﮔﺘﺮی، درﺛﺎﻧﯽ ارژﻧﮓ ﺗﻮی آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻫﺰارﺗﺎ دﺧﺘﺮ ﺟﻮرواﺟﻮر ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻪ، ﺗﺎزه ﺑﺮای ﭘﺴﺮی ﮐﻪ اون وﺿﻌﯿﺖ رو داره ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮم ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری.
ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮ رو ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺻﻮرﺗﺶ رﻓﺖ ﺗﻮ ﻫﻢ. ﯾﺎد ارژﻧﮓ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎده. دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎش ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ:
_روﯾﺎﺟﻮن، ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻨﯽ، وﻟﯽ ﻻدﻧ ﻔﻘﻂ ﻫﻤﮑﻼﺳﯿﻤﻨﻪ، ﻫﻤﯿﻦ و ﺑﺲ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﻪ ای روش ﺑﮑﻨﻢ.
_وﻟﯽ ﺗﻮ دﯾﮕﻪ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﺘﻪ اﻓﺸﯿﻦ، ﭘﺲ ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮای ازدواج ﮐﻨﯽ؟
_ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ زﯾﺎده روﯾﺎ ﺟﻮن، دﺧﺘﺮ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﮕﺮان ﺗﺮﺷﯿﺪﻧﻢ ﺑﺎﺷﯿﺪ!
_ﺧﻮدت ﮐﺴﯽ رو در ﻧﻈﺮ داری؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ اﻓﺸﯿﻦ، ﻣﻦ ﻣﺜﻠ ﻤﺎدرﺗﻢ.
_ﻓﻌﻼ ﮐﻪ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ روﯾﺎﺟﻮن، وﻃﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﮔﻪ ﺑﺨﻮام زن ﺑﮕﯿﺮم اول از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻢ.
روﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﻮن داد. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم وﺗﻮی ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻢ. روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻫﺎی ﮐﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ ﻧﺸﺴﺘﻢ. دﯾﺪم ﻋﻠﯽ آﻗﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو داره ﺗﻮی ﭘﺎرﮐﯿﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻮره. ﯾﮑﻬﻮ ﻋﯿﻦ ﺑﺮق از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم. ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﻧﺒﺎل آﻗﺎی ﺣﮑﻤﺖ؟! ای وای ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ؟! ﻋﯿﻦ ﺗﯿﺮ رﻓﺘﻢ ﺗﻮی اﺗﺎﻗﻢ و ﺷﻤﺎره ﻣﻬﺮداد رو ﮔﺮﻓﺘﻢ.
_اﻟﻮ ﻣﻬﺮداد؟!
_ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﮐﺠﺎﯾﯽ؟!
_ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ، ﻇﺎﻫﺮاﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﻬﺮ ﻧﮑﺮدی!
_ﻗﻬﺮ؟ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻬﺮ ﮐﻨﻢ؟ ﻣﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ام؟
_ﻧﻪ، ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ از رﻓﺘﺎر دﯾﺮوزم ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪی!
_ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، اوﻟﺶ ﯾﻪ ذره ﺑﻬﻢ ﺑﺮﺧﻮرد وﻟﯽ زود ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم، ﻣﻨﻮ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟!
_ﻣﻦ دارم ﻣﯽ رم آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎﯾﯽ؟
هم قفس (9)
هم قفس (9)
دﮐﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻬﻢ زد و ﮔﻔﺖ:
-اﯾﻨﺠﺎ ﭘﺮ از ﭘﺮﺳﺘﺎره و اوﻧﺎ ﻣﻮﻇﻔﻨﺪ ﻣﻮاﻇﺐ ﻣﺮﯾﺾ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻦ. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﻫﻤﻼﺳﯽ ﻧﮕﺮان دوﺳﺘﺘﯽ؟
-درﺳﺘﻪ.
ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺎری ﮐﻨﻢ. اون ﻫﻢ از ﯾﮏ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود از ﺣﺎﻟﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ رو ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ. درﺿﻤﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ در اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪم. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯿﻢ ﺳﺮک ﻧﮑﺸﯿﺪ و ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ رو ﻋﻮض ﮐﺮد.
-اﻣﺮوز ﺑﯿﻤﺎر ﺷﻤﺎ رو ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﮐﺮدم. ﯾﮏ ﺳﺮی ﺗﺴﺖ ﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ روش ﺻﻮرت ﻣﯿﮕﯿﺮه. ﻧﺘﯿﺠﻪ رو ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺑﻬﺘﻮن اﻋﻼم ﻣﯿﮑﻨﻢ.
-اﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺳﻮال داﺷﺘﻢ. ﺑﺎ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﺎره داره ﻣﯿﺸﻪ روی ﺣﺮف ﻫﺎش ﺣﺴﺎب ﮐﺮد؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدش ﮐﺎﻣﻼ ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ داره ﻣﯿﮕﻪ؟
-ﻣﯿﺪوﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻣﯿﮕﻪ وﻟﯽ ﻧﻤﯿﺸﻪ رو ﺣﺮف ﻫﺎش ﺣﺴﺎب ﮐﺮد. اون ذﻫﻦ درﮔﯿﺮی داره. ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ داروﻫﺎ اروم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﺮﺳﻪ ﺗﻮی ﻣﻐﺰش اﺷﻔﺘﻪ اس. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﻨﻮز ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﮑﺮده ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮﻟﻪ ﺧﻮب ﻣﯿﺸﻪ اﻣﯿﺪﺗﻮن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻪ.
دﮐﺘﺮ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ. ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری روی ﺻﻨﺪﻟﯽ وﻟﻮ ﺷﺪم. ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺘﺎره از ﺗﻪ دﻟﺶ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯿﻤﻮﻧﻪ؟
راﻫﺮو اﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻠﻮغ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ. ﯾﻪ ﺟﻮری ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺳﺘﺎره ﻣﺸﺮف ﺑﺎﺷﻢ. ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻫﺮﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر ﻣﯽ اوﻣﺪن و ﻣﯽ رﻓﺘﻦ. ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻫﺎی ﻇﻬﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﭘﯿﺸﺶ. دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻤﺶ. ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد روی ﺗﺨﺖ و ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﯾﻪ ﻣﺠﻠﻪ رو ورق ﻣﯿﺰد. ﻧﮕﺎه ﺳﺮدی ﺑﻬﻢ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ورق زدن ﻣﺠﻠﻪ ﺷﺪ.
-ﺳﻼم اﻣﺮوز ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻄﻮره؟
هم قفس (8)
هم قفس (8)
-ﺳﺘﺎره ﻣﯿﺘﻮﻧﻢ ﯾﻪ ﺳﻮال ازت ﺑﭙﺮﺳﻢ؟
-اره ﺑﭙﺮس.
-از ﺑﻬﺮوز ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
-ﺑﻬﺮوز؟ رﻓﺖ.
-ﮐﺠﺎ؟
-رﻓﺖ ﺟﻨﻮب ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺮاش ﭘﺪر و ﻣﺎدرش وﻗﺘﯽ دﯾﺪن زﯾﺎدی داره ﺗﻮ ﻣﺤﻞ اﻓﺘﻀﺎح ﺑﺎﻻ ﻣﯿﺎره ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺶ رﻓﺖ. ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎﻫﯽ ﻣﯿﺸﻪ.
ﺧﯿﺎﻟﻢ راﺣﺖ ﺷﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮان ﺳﺘﺎره ﺑﻮدم از ﺑﻬﺮوز ﻫﺮﮐﺎری ﺑﺮ ﻣﯽ اوﻣﺪ. ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم ﺷﺒﯽ ﻧﺼﻒ ﺷﺒﯽ ﺑﺮه و ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺳﺘﺎره ﺑﯿﺎره.
ﻧﺎﺧﻮداﮔﺎه ﮔﻔﺘﻢ:
-ﺧﺐ ﺧﺪارو ﺷﮑﺮ.
-اره ﺧﺪا، رو ﺷﮑﺮ... ﺧﺪا رو ﺷﮑﺮ؟ ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮐﻪ اون رﻓﺘﻪ ؟
-ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
-ﻣﻦ؟ﻧﻪ... ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا... ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ.
-ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ ﺧﻮدت اوردی ﺳﺘﺎره؟ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﭼﯿﮑﺎر ﮐﺮدی؟ ﺗﻮ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﯽ ﯾﻪ ﺟﻤﻠﻪ رو درﺳﺖ ﺑﮕﯽ. ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﻫﻨﻮز...ﺗﻮ ﺑﻬﺮوز رو دوﺳﺖ داری؟ ﻫﻨﻮز دوﺳﺘﺶ داری؟
ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺧﺸﻦ و ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ:
-ﻧﻪ اﺣﻤﻖ دﯾﻮوﻧﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﮐﻪ اون ﺑﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﺮد از ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻣﺘﻨﻔﺮم ﻫﻤﻪ ﺗﻮن ﻣﺜﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﺪ...
ﯾﮏ ﺑﻨﺪ داد ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻃﺮﻓﺶ ﺗﺎ اروﻣﺶ ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اون ﻫﻤﯿﻨﻄﻮری اداﻣﻪ داد.
-اﺻﻼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﯽ ﻣﻨﻮ ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ ﮐﺮدی ﮐﺜﺎﻓﺖ؟ ﭼﯽ از ﺟﻮﻧﻢ ﻣﯿﺨﻮای؟ داری ﻣﻨﻮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮی؟...
هم قفس (7)
هم قفس (7)
-اره ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺳﺮ ﺑﺮﺳﻪ ﻣﯿﺒﺮﻣﺶ.
ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
-ﻣﯿﺨﻮای ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﺑﺎﻫﺎت ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ؟
-ﻧﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺮﯾﺪ ﻓﻌﻼ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
وﺳﺎﯾﻠﻢ رو ﮐﻪ ﻣﻬﺮداد از ﺗﻮ ﮐﻼس ﺑﺮام اورده ﺑﻮد ازش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪم. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ از ﺳﺘﺎره ﺳﻮاﻟﯽ ﺑﭙﺮﺳﻢ راه اﻓﺘﺎدم. ﻣﻘﺼﺪ از اوﻟﺶ ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ. ﺳﺘﺎره اﺻﻼ اراﻣﺶ ﻧﺪاﺷﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺳﺮوﺻﺪا راه ﺑﻨﺪازه ﺗﻮی ﺗﺮﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ اروﻣﺶ ﮐﻨﻢ. ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﻪ اون وﻗﺖ روز ﻣﻌﻤﻮﻻ اوﻧﺠﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﻢ ﭘﺮ ﻧﻤﯿﺰد.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ رﺳﯿﺪﯾﻢ. ﺗﻮی راه ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻧﺰدﯾﻢ. ﺳﺘﺎره ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. اروم اروم اﺷﮏ ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ:
-ﭘﯿﺎده ﺷﻮ.
ﻣﺜﻞ ﺑﺮده ای ﮐﻪ از ﺻﺎﺣﺒﺶ ﭘﯿﺮوی ﻣﯿﮑﻨﻪ از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و دﻧﺒﺎﻟﻢ اوﻣﺪ. وﻗﺘﯽ وارد ﺗﺮﯾﺎ ﺷﺪم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و دﯾﺪم ﻧﯿﺴﺖ. ﺳﺮﯾﻊ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺧﯿﺎﺑﻮن دﯾﺪم ﻫﻤﻮﻧﻄﻮری داره ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻣﯿﺮه دوﯾﺪم دﻧﺒﺎﻟﺶ دﺳﺘﺶ رو ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮدم اوردم ﺗﻮی ﺗﺮﯾﺎ. ﻫﯿﭻ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻧﻤﯿﺪاد.
ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ ﻋﺮق ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺮاش ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﮕﯿﺮم ﺑﻬﺘﺮه ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺸﺎرش ﭘﺎﯾﯿﻦ اوﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮد. وﻗﺘﯽ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﺑﺴﺘﻨﯽ رو ﺟﻠﻮش ﮔﺬاﺷﺖ و رﻓﺖ ﺑﻬﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻫﻨﻮز دو ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻣﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ.
اﺻﻼ ﻧﻤﯿﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺳﯿﮕﺎر روﺷﻦ ﮐﺮدم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻮﻧﺪم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺘﺎره ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ داره ﺗﻮ روﯾﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن.
هم قفس (6)
هم قفس (6)
-ﻣﯿﺪوﻧﻢ روﯾﺎ ﺟﻮن ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻨﻮ اذﯾﺖ ﻧﮑﺮدﯾﻦ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺮدم ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﺎدری ﻣﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﻮن ﺑﻮدﯾﺪ. ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺻﻮرﺗﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم و ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺰ رو ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اﺗﻤﺎم ﮐﺎرم ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺑﺎﻻ روﯾﺎ ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺮه ﭘﯿﺶ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ و دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮده. ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻫﻤﺶ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی روﯾﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮدم اﺻﻼ ﺗﺼﻮرش رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ اون ﻗﺪر ﭘﺪرم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ. راﺳﺖ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﻗﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد روﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺧﻮﻧﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﺎدر و ﺑﯿﮋن ﻫﺴﺖ.
ﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل ﺳﺮ ﺳﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ روﯾﺎ ﯾﮑﯽ از ﻋﮑﺴﻬﺎﺷﻮﻧﻮ ﻣﯿﺬاره ﮐﻨﺎر ﺳﻔﺮه ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ. ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮدم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺟﺎی روﯾﺎ اﮔﻪ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﻋﺸﻖ ﺳﺎﺑﻖ ﻫﻤﺴﺮم ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﺪه ﺑﺎﺷﻪ. ﻧﺎﺧﻮد اﮔﺎه اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روﯾﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ دارم ﺷﺎﯾﺪ اﻧﺪازه ﻣﺎدرم!
ﺑﻌﺪ از ﮐﺎر ﯾﻪ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻋﯿﻦ ﺟﻨﺎزه اﻓﺘﺎدم روی راﺣﺘﯽ ﻫﺎی اﺗﺎق ﻧﺸﯿﻤﻦ داﺷﺘﻢ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدم ﮐﻪ ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد.
-اﻟﻮ ﺳﻼم داداﺷﯽ
-ﺳﻼم ﺳﭙﯿﺪه ﺧﻮﺑﯽ؟ ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﺎری ﺧﻮﺑﻦ؟
-ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ؟
-اره ﺧﯿﺎﻟﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻪ اﮔﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺣﺎل ﻣﺎری رو ﻧﻤﯿﭙﺮﺳﯿﺪم. ﭼﻪ ﺧﺒﺮا اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺣﺎل و ﻫﻮای ﻋﯿﺪ داره؟
هم قفس (5)
هم قفس (5)
ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم از اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻮﻓﻖ اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون.
-ﻣﻬﺮداد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺟﺎزه ﻧﺪاره اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺐ ﺑﺮه ﺑﯿﺮون ﻣﻨﺘﻬﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ دوازده ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﯾﺪ؟
-ﺑﻠﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و از اﺗﺎق رﻓﺖ ﺑﯿﺮون. ﺻﺪای ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم اﻗﺎی ﺑﺮدﺑﺎر و ﻣﻬﺮداد رو ﺷﻨﯿﺪم. ﺣﺘﯽ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﻮی راﺑﻄﻪ ﺷﻮن اﻧﻘﺪر ﺳﯿﻦ ﺟﯿﻢ ﻧﻤﯿﺸﻦ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ! اون ﻫﻢ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮای اﯾﻦ دوره و زﻣﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ: "ﻋﺠﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯿﮑﺸﻪ ﻣﻬﺮداد ﺗﻮی اﯾﻦ ﺧﻮﻧﻪ؟! ﻋﯿﻦ دﺧﺘﺮای ﭼﺎرده ﭘﻮﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاب ﭘﺲ ﺑﺪه ﺧﻮب ﺷﺪ ﻣﻦ دوﺳﺖ دﺧﺘﺮش ﻧﺒﻮدم"!
وﻗﺘﯽ ﻣﻬﺮداد اوﻣﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ از در رﻓﺘﯿﻢ ﺑﯿﺮون ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﺻﻼ ﺑﻬﺶ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻢ. از ﺣﺎﻟﺘﺶ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪه. ﺗﻮ راه ﻣﻬﺮداد ﺳﮑﻮت رو ﺷﮑﺴﺖ:
-ﭼﺮا اوﻣﺪی دﻧﺒﺎﻟﻢ؟
-اﻣﺮوز رﻓﺘﺎرم اﺻﻼ ﺧﻮب ﻧﺒﻮد اوﻣﺪم ﺗﺎ از دﻟﺖ در ﺑﯿﺎرم از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺘﯽ؟
-ﻧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺗﻮ ﺣﻖ داﺷﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ. ﻣﻨﻢ ﻫﺮوﻗﺖ ﺧﺎﻃﺮﺧﻮاه ﯾﮑﯽ ﻣﯿﺸﻢ و ازش ﺟﻮاب رد ﻣﯿﺸﻨﻮم دوﺳﻪ روزی ﺣﺎﻟﻢ ﺳﺮﺟﺎش ﻧﯿﺴﺖ. در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻮ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﻪ ﺗﻮ.
-ﭼﺮا؟
-از رﻓﺘﺎر اﻗﺎم ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪی؟
-ﻧﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺸﻢ؟
-اﻗﺎم ﻫﻤﯿﻨﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮره ﻫﻤﻪ دوﺳﺘﺎﻣﻮ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺑﺪوﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﯽ رﻓﺖ و اﻣﺪ ﻣﯿﮑﻨﯽ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎرش ﺟﻠﻮی رﻓﯿﻘﺎم ﺿﺎﯾﻊ ﻣﯿﺸﻢ. ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر اﻗﺎم رو دﯾﺪن رﻓﺘﻦ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﻮن رو ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدن. ﺗﻮ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ دوﺑﺎر ﺑﺎ اﻗﺎم روﺑﺮو ﺑﺸﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯿﺸﯽ و ﻣﯿﺮی.
-درﺑﺎره ﻣﻦ اﯾﻨﺠﻮری ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ رﻓﺎﻗﺘﻤﻮن ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ارزﺷﻪ.
هم قفس (4)
هم قفس (4)
ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﻫﺰار دﻓﻌﻪ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺳﯿﺮ ﻧﻤﯿﺸﻢ. ﮐﺎش وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ و ﯾﻪ ﺟﻮری ﺗﻮ داﻧﺸﮕﺎه ﭘﯿﺪاش ﻣﯿﮑﺮدم. وﻟﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ اواﯾﻞ اﺻﻼ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎزه اون ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻦ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی از زﻧﺪﮔﯽ اﻓﺸﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎرﯾﺶ ﭼﯿﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﻪ زود ﻫﻢ اﻗﺪام ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻧﻤﯿﺮﺳﯿﺪم. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﺳﻢ ﻓﺎﻣﯿﻞ اﻓﺸﯿﻦ رو ﻧﻤﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ.
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺎﻣﻪ دوم رو ﺑﺨﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن زﻧﮓ زدم. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﻣﯿﮑﺮدم.
-اﻟﻮ ﺳﻼم ﻣﺎﻣﺎن.
-ﺳﻼم ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ؟
-ﻣﺮﺳﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﻦ ﯾﮑﯽ دو روز ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ اﭘﺎرﺗﻤﺎن دوﺳﺖ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر رو دﯾﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺪی ﻧﯿﺴﺖ ﻓﻘﻂ ﭼﻮن ﻧﻮﺳﺎزه ﮐﺮاﯾﻪ اش ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮه ﻗﺮاره اﻗﺎی اﻓﺸﺎر واﺳﻪ ﻗﻮﻟﻨﺎﻣﻪ ﺧﺒﺮم ﮐﻨﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻦ ﺑﺮای اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺗﻬﺮان؟
-اره ﻣﺎدر ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺎﯾﻢ ﺳﻮده ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺗﺶ ﺗﻤﻮم ﻣﯿﺸﻪ ﭘﺪرت ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺑﮕﯿﺮه وﻟﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺎم. درس ﻫﺎﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﻧﯽ؟
-اره ﻣﯿﺨﻮﻧﻢ. روز ﺑﻪ روز داره ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯿﺸﻪ. ﭘﺪرم در اوﻣﺪه.
-ﻋﯿﺐ ﻧﺪاره ادم وﻗﺘﯽ ﻣﯿﺨﻮاد ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺰرگ ﺑﻪ دت ﺑﯿﺎره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاش زﺣﻤﺖ ﺑﮑﺸﻪ.
-درﺳﺘﻪ ﻓﻌﻼ ﮐﺎری ﻧﺪارﯾﻦ؟
-ﻧﻪ ﻣﺎدر ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش.
-ﺳﻼم ﺑﺮﺳﻮﻧﯿﺪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ.
-ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ
** ** ** ** ** ** ** ** **
ﺳﻼم ﻫﻢ ﻗﻔﺲ
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﻗﺒﻠﯿﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﻪ؟! اﮔﻪ ﺧﻮﻧﺪه ﺑﺎﺷﯽ ﺣﺘﻤﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﺮا دارم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺑﺮات ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯿﮑﻨﻢ؟ اﺧﻪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ اش رو ﺑﺪوﻧﯽ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاد ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰاﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﯾﺎدم ﻣﯿﺎد ﺑﺮات ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. اوﻧﺠﻮری ﺣﺘﻤﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ درﮐﻢ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯿﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ و دارم ﭼﯽ ﻣﯿﮑﺸﻢ.
روز اول داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻣﻬﺮداد اﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ﺷﺮوع اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ درس از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ اروم زد ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام:
-ﺳﻼم اﺳﻢ ﻣﻦ ﻣﻬﺮداده.
-ﺳﻼم ﻣﻨﻢ اﻓﺸﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
-رﻓﯿﻖ؟
هم قفس (3)
هم قفس (3)
-ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎش اﺷﮑﺎﻟﻪ. ﺑﺒﯿﻦ ﮐﺎﻣﯽ ﻫﺮﭼﯽ ﺑﻮده ﺑﯿﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ ﯾﺎ ﻏﺰاﻟﻪ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ و رﻓﺖ. دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﯾﻦ ﯾﮑﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻮن ﻣﻦ ﺑﻨﺪازی ﻓﻬﻤﯿﺪی؟ اﮔﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ ارزوﻧﯽ ﺧﻮدت ﻣﻦ اﻻن ﮐﻼ ﺗﻮ ﯾﻪ دﻧﯿﺎی دﯾﮕﻪ ﺳﯿﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ دﯾﮕﻪ دور ﺷﻤﺎﻫﺎ رو ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪم دﯾﮕﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻﻫﻢ زود ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮه زﻧﮓ ﺑﺰن و ﺑﮕﻮ ﻃﺮف ﻣﻦ ﭘﯿﺪاش ﻧﺸﻪ. ﻓﻬﻤﯿﺪی؟
-ﺑﺎﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺜﺒﺖ؟!؟ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻨﺪ ﻧﺮو ﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﺮﮐﺎری ﮐﺮدﯾﻢ...
ارﺗﺒﺎط را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮه رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﭼﺮا راﺣﺘﻢ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺘﻦ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم رﻓﺘﻢ ﺣﻤﻮم ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ. ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ زﯾﺮ دوش ﻣﻮﻧﺪم و وﻗﺘﯽ از ﺣﻤﻮم ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم روﯾﺎ اوﻣﺪ ﺗﻮ اﺗﺎﻗﻢ.
-اﻓﺸﯿﻦ ﺑﺪو ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮه اوﻣﺪه ﻫﻤﻮن ﮐﻪ زﻧﮓ زده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر داره؟!
-وای ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﯾﻪ ﺟﻮری دﮐﺶ ﮐﻦ ﺑﺮه ﻣﻦ اﺻﻼ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ اش رو ﻧﺪارم. دﺳﺖ ﮔﻞ ﮐﺎﻣﺮاﻧﻪ روﯾﺎ ﺟﻮن ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ.
-اوا ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ دﺳﺘﺶ رو ﺑﮕﯿﺮم ﭘﺮﺗﺶ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺮون ﮐﻪ! از اون ﻫﺎس؟! اﮔﻪ ﺑﺪوﻧﯽ ﭼﻪ روﯾﯽ داره. ﺑﻪ اﯾﻦ راﺣﺘﯽ ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﯿﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ وﻟﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد ﺑﺎﻫﺎش ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻦ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ از ﻓﺮدا ﺗﻮ ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎش ﺟﻮاب ﻧﺪه ﻣﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ اﻗﺎ و ﻧﺮﮔﺲ ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ اوﻣﺪ ﺟﻠﻮی در ﺧﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ارژﻧﮓ ام ﺷﯽ ش ﮐﻨﻦ.
دوﺗﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. روﯾﺎ ﺟﻮن رﻓﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻨﻢ ﻟﺒﺎﺳﺎﻣﻮ ﻋﻮض ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ. ﺗﻮی ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻋﺴﻞ ﻣﻮﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه ﻣﺸﮑﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﯿﮏ درﺳﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺑﻠﻮز ﺳﻔﯿﺪ و ﯾﻪ ﺷﻠﻮار ﺟﯿﻦ ﻫﻢ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪم داﺷﺖ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دﯾﺪ اﻧﮕﺎر ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻨﻮ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اوﻣﺪ ﻃﺮﻓﻢ:
-ﺳﻼم اﻓﺸﯿﻦ ﺟﻮن اوﻣﺪی؟ ﻣﺎدرﺟﻮن ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺣﻤﻮﻣﯽ ﻋﺎﻓﯿﺖ ﺑﺎﺷﻪ.
هم قفس (2)
هم قفس (2)
ﭘﺪر ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ زد و در اﺗﺎق رو ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪو رﻓﺖ ﺑﯿﺮون. وﻗﺘﯽ ﭘﺪر رﻓﺖ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺻﻼ ﮐﺎر درﺳﺘﯽ ﻧﮑﺮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ درد ﺳﯿﻠﯽ ﭘﺪر رو روی ﭘﻮﺳﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻘﺶ ﺑﻮد.
ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺮدم ﮐﺮدم و ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﮐﻪ ازش ﺧﻮردم ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ دﯾﮕﻪ اون اﺣﺘﺮام از ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﮐﻨﺎر ﺑﺮه و ﻣﻦ ﮔﺴﺘﺎخ ﺗﺮ.
ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎرﺗﺮ ﺑﺸﻢ. درﺳﺘﻪ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ ﭘﻮل از ﭘﺪرم ﻧﻤﯿﮕﺮﻓﺘﻢ وﻟﯽ اوﻧﻘﺪر ﭘﺲ اﻧﺪاز داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻔﺎف ﺧﺮﺟﻢ رو ﺑﺪه،ﮐﺎﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻮد،ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ اون ﻣﯿﺮﻓﺘﯿﻢ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ، ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺮج ﺑﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺗﺮاﺷﯿﺪه ﺑﻮدم ﭘﻮﻟﻬﺎم ﻫﻤﻮن ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه اول ﺗﻤﻮم ﺷﺪ.
ﻏﺰاﻟﻪ اﺻﻼ رﻋﺎﯾﺖ ﻧﻤﯿﮑﺮد، ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺖ ﻣﯿﻮﻧﻪ ام ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺧﺮاب ﺷﺪه و ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻢ ازش ﭘﻮل ﺑﮕﯿﺮم ﻫﻤﻪ اش ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯿﮑﺮد و ﻣﻨﻮ ﻣﯿﺒﺮد رﺳﺘﻮران. ﻣﺼﺮﻓﻢ ﻫﻢ زﯾﺎدﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ روزی ده ﻧﺦ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم. ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯽ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮﻧﻪ. اﮐﺜﺮا ﭘﯿﺶ ﮐﺎﻣﯽ و ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﻮدم. دو ﺳﻪ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺖ. رﻓﺘﺎر ﻏﺰاﻟﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ روز ﺑﻪ روز ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯿﺸﺪ. دﯾﮕﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎﻫﺎم ﮔﺮم ﻧﺒﻮد.
هم قفس (1)
هم قفس (1)
ﺑﺎزم ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ ﺧﺎﻟﯿﻪ!
ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﺎ ادم اﻧﺘﻈﺎرﻫﺎﯾﯽ داره ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮدش ﻫﻢ ﮔﻨﮓ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻪ! اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﯿﺲ؛ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮ از ﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ ﮐﻪ در ﭘﺴﺖ رو ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺎﻣﻪ اون ﻧﺎﺷﻨﺎس اوﻧﺠﺎ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ از اﺧﺮﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﺮ روز ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻣﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑﻮدم؛ ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺮ ﻣﻮﻗﻊ اﺳﻤﯽ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺸﻨﯿﺪم ﯾﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺷﻨﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﭼﺸﻤﻢ دﻧﺒﺎل ﮐﺴﯽ ﻣﯿﮕﺸﺖ ﮐﻪ در ﻃﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺳﻨﮓ ﺻﺒﻮرش ﺑﻮدم، رﻓﯿﻘﺶ،ﻫﻢ ﻗﻔﺴﺶ!
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ اش ﺑﻪ دﺳﺘﻢ رﺳﯿﺪ ﺧﻮب ﯾﺎدﻣﻪ؛ ﭼﻨﺪروزی ﺑﻮد درﮔﯿﺮ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻪ اﭘﺎرﺗﻤﺎن ﮐﻮﭼﯿﮑﻢ ﺑﻮدم. ﺗﺎزه ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻗﺎی اﻓﺸﺎر؛ ﺻﺎﺣﺒﺨﻮﻧﻪ ام؛ ﮐﻠﯿﺪ ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ رو ﺑﻬﻢ داد. وﻗﺘﯽ ﺻﻨﺪوق رو دﯾﺪم ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز از ﺗﺎرﯾﺨﺶ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد در اون ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪی اﺷﻨﺎ، وﻟﯽ از ﺳﻮی ﯾﮏ ﻧﺎﺷﻨﺎس، ﺑﺮای ﯾﮏ دوﺳﺖ، ﯾﮏ رﻓﯿﻖ.
اوﯾﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ. ﺧﺐ اﯾﻦ ﭼﯿﺰا ﯾﻪ ﮐﻤﯽ ﻃﺒﯿﻌﯿﻪ، دﺧﺘﺮ ﺟﻮون، ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺠﺮدی، و... زﯾﺎد ﺗﻮﺟﻪ ﻧﮑﺮدم، وﻟﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدم، ﯾﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﺪﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدش ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ.
ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺗﻼش ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﺴﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ وﻟﯽ ﻫﺮ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد، ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ادرس ﻫﯿﭻ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ای ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮑﺮد. ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻧﺎﻣﻪ ازش اﺳﻢ ﺑﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮ زدم، داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﺟﻨﻮب، ﺗﺮﯾﺎ ﮐﻠﺒﻪ، و ﮐﻼ ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ازش ﺣﺮف زده ﺑﻮد. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻫﻤﺶ ﺗﯿﺮم ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﯿﺨﻮرد.